อุ่น2

“เจิ้งเหมย ชายาเรียกเจ้า”

ย่าหนานทำสีหน้ากังวล เจิ้งเหมยยิ้ม

 เดินมายังห้องพักที่เป็นทั้งที่อยู่ที่กิน

“มาแล้วหรือเจิ้งเหมย”

เจิ้งเหมย เดินเข้าไปย่อกามยต่อหน้าพระชายาที่นอนอยู่บนแท่นนอน เหมือนกำลังป่วย ยื่นขวดยาสมานแผลที่คังซื่อฮั่นมอบให้ตรงหน้าเจิ้งเหมย

“ข้าลืมเลือนเสียสนิท องครักษ์คังให้ข้านำมันมามอบให้เจ้า ในคราวนั้น”

เจิ้งเหมยรับมากำไว้ในมือ

“เจิ้งเหมยซาบซึ้งใจยิ่งนัก ในน้ำใจของทุกคนที่นี่”

พระชายายิ้มอ่อนหวานเหมือนจะไม่เคยโกรธใคร

“เรื่องที่เจ้าถูกโบยถ้าหากจะโกรธใครสักคนขอให้เป็นข้าเถิด ท่านอ๋องเป็นคนที่ดุดันในแบบฉบับของแม่ทัพ ทุกอย่างในจวนล้วนมีกฏเกณฑ์ เพียงแค่เจ้าไม่ทำผิดข้าก็พอจะออกรับแทนได้ ครั้งนั้นหากไม่สั่งโบยเจ้าเสียก่อนเกรงว่าแม้แต่ชีวิตก็อาจจะรักษาไว้ไม่ได้”

“เจิ้งเหมยจะจำคำสอนของพระชายา ต่อแต่นี้เจิ้งเหมยจะไม่ทำให้พระชายาลำบากใจ ”

“หลายอย่างในจวนเจ้ายังต้องปรับตัวอีกมาก มีสิ่งใดที่ไม่สบายใจข้ายินดีรับฟังเสมอ คิดเสียว่าข้าเป็นดั่งพี่สาว เจ้าเองก็ใช่จะต่ำต้อยเป็นถึงบุตรตรีของใต้เท้าเจิ้ง จะให้อยู่อย่างสาวใช้เลยทีเดียวก็คงจะไม่เหมาะ”พูดเสียยืดยาว

 ออกจากห้องของชายาตามทางเดินทอดยาวสู่ห้องพักแทนที่จะเดินผ่านห้องท่านอ๋องผู้นั้น เจิ้งเหมยเลือกที่จะเดินอ้อมไปอีกทาง สวนร่มรื่นจนน่านั่งทอดอาลัย เสียงน้ำในลำธารเล็กไหลรินไอร้อนลอยวนอยู่ด้านบน เจิ้งเหมยเดินตามธารน้ำอุ่นไหลลัดเลาะ ดอกไม่นานาพันธ์สวยงามเหมือนดั่งสวนสวรรค์ จวนอ๋องเนรมิตรสิ่งสวยงามเหล่านี้ไว้ภายในเหมือนกับการย่อขนาดวังหลวงมาไว้ที่นี่ น่าแปลกที่นี่ไร้ซึ่งสรรพเสียงมีแต่เพียงเสียงน้ำไหลผ่อนคลายอารมณ์ บ่อน้ำร้อนที่มีควันลอยอ้อยอิ่งอยู่ด้านบน เจิ้งเหมยจุ่มมือบางซีดขาวลงในน้ำอุ่นให้ความรู้สึกอุ่นสบายนั่งลงห้อยขาย่อนเท้าลงไปแช่น้ำอุ่นเท้ายังไม่ทันจะได้แช่ในน้ำ แขนข้างหนึ่งก็โดนกระซากอย่างแรงร่างบางร่วงลงไปในน้ำทั้งตัว จินเฉิงอู่ใช้มืออุ่นกอดรอบเอวบาง

ดิ้นรนแต่ไม่หลุดออกจากอ้อมแขนที่กอดรัดเหมือนกับอสรพิษรัดเหยื่อ

สันจมูกโด่งคลอเคลียอยู่ข้างแก้ม 

ร่างเปลือยเปล่าหยดน้ำเกาะพราว อกแน่นเต็มไปด้วยมัดกล้าม

"ที่แห่งนี้ ห้ามให้สาวใช้ในจวนเข้ามา ไม่มีใครบอกเจ้า หรือว่าเจ้าจงใจเข้ามา"

"ท่านอ๋องโปรดอภัย" 

มือเล็กพยายามแกะมืออุ่นที่รัดรอบเอวอยู่แต่ยิ่งแกะยิ่งเหมือนกับถูกกอดรัดจนแน่น ยื้อยุดกับอยู่อย่างนั้น คางใหญ่กดลงบนไหล่บางปล่อยให้จมูกคมเป็นสันดอมดมกลิ่นหอมจากซอกคอขาว

"ได้โปรดปล่อยข้าน้อย... ไปด้วยเถิด"

ร้อนๆหนาวๆเมื่อสัมผัสถึงร่างเปลือยไร้อาภรณ์ที่แช่อยู่ในน้ำอุ่นแล้วยังจะถูกกอดรัดแทบจะกลายเป็นเนื้อเดียวกัน

"ปล่อยเจ้า จะไม่ขี้ขลาดไปหน่อยหรือ เพียงแค่เจ้าพูดเพียงแค่นี้ข้าต้องปล่อยเชียวหรือ"

"ได้โปรด"

มือยังแกะมือใหญ่ออกอย่างนั้นด้วยความตื่นตระหนก จินเฉิงอู่พลิกร่างบางเปียกปอนให้หันหน้ามาสบตา ดวงตาใสซื่ออ่อนหวานยามนี้กลับตื่นตระหนกหวาดกลัว ริมฝีปากสีชมพูหยักได้รูป ก้มหน้ามองอกเปลือยไม่กล้าสบตา จิงเฉิงอู่เผลอขบเม้มริมฝีปากตัวเองโน้มตัวต่ำลงเรื่อยๆ หยุดนิ่งมองริมฝีปากบางน่าลิ้มรสอย่างแสนเสียดาย หันหลังปล่อยร่างบางก้าวขึ้นจากน้ำตวัดเสื้อคลุมคลุมร่างเปลือย ที่งดงามราวรูปปั้นของนักรบหนุ่ม แล้วฉุดดึงร่างบางขึ้นมาข้างบน โยนผ้าแห้งจงใจให้โดนใบหน้า

"เจ้าไปเสีย"

หันหลังให้ดึงสายรัดรัดเสื้อคลุม เจิ้งเหมยวิ่งออกจากตรงนั้นไปทันที 

จินเฉิงอู่ก้มลงเก็บขวดยาสมานแผลขวดเล็ก จำได้ดีว่าเขาเคยให้คังซื่อฮั่นนำไปให้เจิ้งเหมย 

หย่อนขวดยาเก็บไว้ในอกเสื้อ

ไม่นานต่อจากนั้น

"เจิ้งเหมย ข้าประเมินเจ้าสูงเกินไปคิดว่าพูดกับเจ้าแล้ว จะเชื่อฟังคำพูดข้า"

โยวเสวียน เรียกเจิ้งเหมยมาด้วยเรื่องที่เจิ้งเหมยเข้าไปในบ่อน้ำพุร้อน

"พระชายาโปรดอภัย เจิ้งเหมยจงใจเดินหลบไม่อยากผ่านห้องของท่านอ๋อง"

โยวเสวียนยิ้ม เจิ้งเหมยตั้งใจพูดความจริงซึ่งเป็นความจริงที่โยวเสวียนพอใจยิ่ง

"ดี เช่นนั้นจงจำไว้ตั้งแต่วันนี้ในจวนอ๋องห้ามีหลายที่ที่ห้ามสาวใช้เข้าไปเพ่นพ่าน ข้าจะถือว่าเจ้าไม่ได้ตั้งใจทำผิด ย่าหนานต่อไปเป็นเจ้าที่ต้องคอยดูแลนาง นางมาจากตระกูลใหญ่อาจไม่คุ้นเคยกับกฏระเบียบในแบบสาวใช้ หากคราวหน้านางทำผิดเจ้าต้องรับโทษแทนนางสองในสามส่วน"

ย่าหนานดึงมือเจิ้งเหมยให้ย่อกายน้อมรับคำสั่ง

"คุกเข่าห้าชั่วยาม เย็นนี้ห้ามใครนำอาหารมาให้นาง หากท่านอ๋องรู้ว่าข้าสั่งลงโทษเพียงแค่นี้อาจจะเพิ่มโทษแก่นาง ฉะนั้นห้ามใครแพร่งพรายเรื่องนี้ออกไป"

เจิ้งเหมยคุกเข่าลงบนพื้นก้มหน้านิ่ง โยวเสวียนจากไปพร้อมกับรอยยิ้มเย้ยหยัน

ย่าหนานคุกเข่าลงข้างๆ 

"เจ้าทำอะไรย่าหนาน"

ยิ้มจริงใจ

"ข้าผิดแต่แรก รู้ทั้งรู้ว่าบ่อน้ำพุร้อนห้ามสาวใช้เข้าออกแต่ข้ากลับลืมเตือนเจ้าเสียสนิท เช่นนั้นให้ข้าคุกเข่าเป็นเพื่อนเจ้า"

จินเฉิงอู่นั่งมองขวดยาที่วางไว้บนโต๊ะ มีหลายอย่างที่ไม่เข้าใจ นางไม่ได้ใช้ยาสมานแผลที่เขาให้และยังพกมันติดตัว  โยวเสวียนเข้ามาในห้อง เหลือบตามองขวดยาบนโต๊ะจินเฉิงอู่เปิดหีบเล็กเก็บมันไว้ในนั้น

"ท่านอ๋อง อีกไม่กี่วันไทฮองไทเฮา จะกลับจากถือศีลบำเพ็ญเพียรครั้งนี้คงมาอยู่ที่จวนอ๋องของท่านอ๋องเหมือนเคย ท่านอ๋องต้องการให้โยวเสวียนเตรียมการต้อนรับหรือไม่"

"ลำบากเจ้าแล้วหวางเฟย สองสามวันมานี้สุขภาพของเจ้าไม่สู้ดี อย่าได้ลำบากอีกเลย เสด็จย่าใช้ชีวิตเรียบง่ายมาตลอด แม้ฝ่าบาทต้องการให้อยู่ในวังหลวงเสด็จย่ายังขอมาใช้ชีวิตในจวนอ๋อง ครั้งนี้ข้าซาบซึ้งที่เจ้าตั้งใจจะเตรียมการต้อนรับแต่เกรงว่า เจ้าจะเหนื่อยเกินไป"

"ท่านอ๋อง ดีกับโยวเสวียนถึงเพียงนี้มีหลายอย่างที่ทำเพื่อท่านอ๋องได้ แม้จะเหนื่อยเพียงใดก็ตาม"

จินเฉิงอู่จุมพิตที่หน้าผากเบาๆ โยวเสวียนซบหน้าลงบนอกกว้าง 

เจิ้งเหมยกับย่าหนาน คุกเข่าอยู่ถึงสามชั่วยามแล้ว 

"หิวหรือยังย่าหนาน"

ย่าหนานพยักหน้าท่าทีอิดโรยแม้แต่เสียงจะพูดยังไม่มี

"หิวก็ไปกิน พระชายาห้ามข้าไม่ให้กินแต่เจ้าไม่จำเป็นต้องอด"

"เจ้าไม่หิวหรือไรเจิ้งเหมย"

"ไม่ ข้าอยู่ที่บ้านมักจะถูกฮูหยินใหญ่ลงโทษให้อดข้าวเย็นบ่อยๆ ข้าทนได้ดีกว่าเจ้า"

"อย่างนั้นข้าไปกินก่อนเจ้าอย่าโกรธข้านะ”

เจิ้งเหมยยิ้ม ย่าหนานรีบลุกออกไปทันที

เจิ้งเหมยแหงนหน้ามองดวงจันทร์ส่องสว่างบนท้องฟ้า เผลอยิ้มอย่างขมขื่น

จินเฉิงอู่ยืนมือไพล่หลังมองอยู่ข้างหน้า ยื่นขวดยาขวดเดิมให้เจิ้งเหมย

"เจ้าทำตกไว้"

เจิ้งเหมยหลบตาก้มหน้ามองพื้น ไม่อยากคิดถึงเรื่องน่าอายที่บ่อน้ำพุร้อน ในความเงียบความคิดของคนสองคนตรงกันได้อย่างไม่น่าเชื่อ

จินเฉิงอู่เดินจากไป เงียบๆ

ห้าชั่วยามผ่านไป คังซื่อฮั่นทะยานลงจากพุ่มไม้หนาพร้อมกับน่องไก่ชิ้นโต

"ข้านำมาให้เจ้าเสี่ยวเหมยหิวหรือยัง"

เจิ้งเหมยแปลกใจไม่น้อย แต่ก็รับน่องไก่มากัดกินด้วยความหิว

"ขอบคุณใต้เท้าคัง"

"ใต้เท้าคัง ท่านองครักษ์ เมื่อไหร่เจ้าจะเลิกเรียกข้าแบบนี้เสียที"

จะให้ข้าเรียกใต้เท้าคังว่าอย่างไร"

"ซื่อฮั่นก็พอ"

"ไม่บังอาจ"

เจิ้งเหมยพูดทีเล่นที่จริงรู้สึกผ่อนคลาย คังซื่อฮั่นยิ้ม

"เช่นนั้น เรียกข้าว่าเสี่ยวฮั่นก็ได้นายหญิง"

 เจิ้งเหมยอดขำไม่ได้เสียงหัวร่อต่อกระซิกดังในความเงียบงัน จินเฉิงอู่ยืนมองอยู่ในเงามืด