สองต่อสอง

"พี่สาวเจิ้งเหมย ท่านอ๋องให้ท่านสวมชุดนี้ตามเข้าวัง"

เสี่ยวป๋อส่งชุดเรียบหรูในแบบ ที่ใช้ในราชสำนักให้กับเจิ้งเหมย

ก่อนหน้านั้น

"ท่านอ๋อง จำเป็นต้องเป็นนางด้วยหรือ"

"ฝ่าบาทจะด้วยจงใจหรือไม่ แต่ทรงระบุมาว่าให้ข้าพานางไปรับไทฮองไทเฮาในวังหลวง"โยวเสวียนยิ้มเศร้าๆ

"ข้าร่างกายอ่อนแอ เรื่องเช่นนี้ยังไม่อาจแบ่งเบาท่านอ๋องจึงต้องฝืนใจพานางเข้าวังรับไทฮองไทเฮา"

"หวางเฟย อีกไม่นานก็จะแข็งแรงและเมื่อนั้นต้องเป็นเจ้าที่ข้างกายข้างทุกยาม"

เกี้ยวหลังใหญ่ รอท่าอยู่ที่หน้าจวนอ๋อง เจิ้งเหมยในชุดผ้าแพรบางเบาพลิ้วไหวงดงามราวรูปวาดพู่กันจีนช่างเขียนภาพอันดับหนึ่ง ใบหน้าสว่างสดใสหากไม่ติดที่ดวงตาเศร้าสร้อยของนาง จินเฉิงอู่ขึ้นไปนั่งบนเกี้ยวเสี่ยวป๋อเปิดผ้ากั้นผายมือเชิญเจิ้งเหมยที่ทำท่าจะเดินตามเกี้ยว

กระซิบเบาๆ

"พี่สาว ขึ้นไปนั่งข้างบนเถิดวันนี้ท่านอ๋องอารมณ์ไม่สู้ดีนัก"

เจิ้งเหมยก้าวขาขึ้นไปบนเกี้ยว จินเฉิงอู่นั่งชิดริมหน้าต่างอีกด้าน เจิ้งเหมยจึงเลือกที่จะนั่งชิดอีกฝั่งหันหน้าออกนอกหน้าต่าง

"เดินทาง"

เหลียงซานป๋อสั่งคนหามเกี้ยวดังๆ ท่านอ๋องห้ายังนั่งหลับตานิ่งเหมือนคนหลับ ส่วนเจิ่งเหมยเปิดหน้าต่างยื่นหน้ามารับลมเย็นในเหมันตฤดู เผลอยิ้มด้วยความเพลิดเพลินเพราะไม่เคยออกจวนไปไหน

จินเฉิงอู่เหลือบตามองใบหน้ายามยิ้มแย้มที่ทำโลกทั้งโลกสว่างสดใส

เกี้ยวเคลื่อนผ่านเข้าไปยังตลาด

"หยุดเกี้ยว"

จินเฉิงอู่สั่งให้เกี้ยวหยุด เสี่ยวป๋อเปิดผ้าเข้ามาเพื่อจะถามความประสงค์

"ซานซาเชื่อม"

เสี่ยวป๋ออมยิ้มลงจากเกี้ยววิ่งเหยาะๆ ไปที่ร้านขายซานซาเชื่อมเสียบไม้รวบซื้อมาจนหมดเท่าที่มี โผล่หน้าเข้าไปยื่นผลซานซาเชื่อมเสียบไม้ให้จินเฉิงอู่ที่นั่งนิ่งแต่พยักหน้าไปทางเจิ้งเหมย เสี่ยวป๋อกลั้นหัวเราะก่อนจะยื่นผลซานซาเชื่อมเสียบไม้ทั้งหมดให้เจิ้งเหมย รับมาอย่างงงๆแต่ก็ลองลิ้มรสดู

จินเฉิงอู่ยังหลับตานิ่ง

ในที่สุดก็เข้าเขตวังหลวง เหลียงซานป๋อวางบันไดที่ทางลง

จินเฉิงอู่คว้ามือเจิ้งเหมยมากำไว้ดึงลงจากเกี้ยว เจิ้งเหมยแข็งขืนเขากลับบีบมือให้รู้สึกเจ็บ

ขุนนางหลายคนต่างทยอยลงจากเกี้ยวหลายคนจับตามอง จินเฉิงอู่กับเจิ้งเหมย

"คารวะท่านอ๋อง แม่นางผู้นี่คงเป็นบุตรีของใต้เท้าเจิ้งใช่หรือไม่"

"ไม่ผิดแน่ นางรับใช้อยู่ในจวนอ๋อง"

ผู้ถามอมยิ้ม เหมือนกับจะถามเพื่อความแน่ใจในข่าวที่ได้ยินมา

"ฮ่องเต้ ไทฮองไทเฮา ฮองเฮาเสด็จจจจจจจ"

เหล่าขุนนางต่างคุกเข่า จินเฉิงอู่กระตุกมือเจิ้งเหมยให้ทำความเคารพแต่ไม่ได้คุกเข่า

ฮ่องเต้นั่งบนบัลลังก์สูงสุด สายตาสะดุดเข้ากับเจิ้งเหมยที่จินเฉิงอู่กุมมือไว้

"555 เช่นไรกันจินเฉิงอู่.. ไหนเจ้าบอกว่ารับนางเป็นเพียงสาวใช้ในจวน ที่ข้าเห็นวันนี้ความรักใคร่ห่วงใยนั้นคืออะไร"

เจิ้งเหมยก้มหน้านิ่ง

"นางเป็นหญิงงามที่ฝ่าบาททรงประทาน เมื่อรับนางเข้าจวนอ๋องแล้วไม่ว่าตำแหน่งไหน นางก็เป็นคนของข้าเป็นคนของจวนอ๋อง อีกทั้งฝ่าบาทมีบัญชาให้ข้าจินเฉิงอู่พานางเข้าวัง ความประสงค์ของฝ่าบาทจินเฉงอู่ไม่กล้าขัด"ฮ่องเต้ยิ้มน้อยๆ

"ข้าแต่เดิมจงใจให้เจ้ารับนางเป็นชายารอง ความคิดของข้านางก็ยังเหมาะที่จะเป็นชายารองของเจ้า ถึงเจ้าจะรับนางเป็นเพียงสาวใช้ในจวน หาได้เกรงใจใต้เท้าเจิ้งไม่ ข้าก็ยังรู้สึกว่านางเป็นชายารองของเจ้าอยู่ดี"

จินเฉิงอู่ยิ้มที่มุมปาก

"แม้นางไม่ได้เป็นชายารองอย่างที่ฝ่าบาทจงใจให้เป็น แต่นางก็เป็นคนของข้าและเชื่อฟังข้าไม่น้อย ขอฝ่าบาทอย่าได้กังวลเกี่ยวกับนาง"

"เฉิงอู่ ย่าเห็นสายตาเจ้ายามมองนางจะทำเป็นปากแข็งเขินอายไปไย ชายาของเจ้าก็ร่างกายอ่อนแอ ทำหน้าที่ได้ไม่ดีพอ อย่างนี้แล้วเมื่อไหร่ย่าจะมีเหลนไอ้ย่า! อ๋องห้าเจ้านี่ปากแข็งจริงๆ "

จินเฉิงอู่มีท่าทีเหมือนเด็กๆ ที่โดนจับได้ว่าทำผิด ออกอาการเขินอายจริงจังๆ

"เสด็จย่า ...หลานแค่ขอตัดสินใจเรื่องนี้เพียงลำพัง"

"เอาน่า นานไปนางจะน้อยใจเอาได้ ย่าดูลักษณะของนางแล้ว ต้องมีลูกชายให้เจ้าได้แน่5555"

"จริงสิ จินเฉิงอู่ข้าเองก็ทนไม่ไหวหากเจ้าจะไร้ทายาทอยู่เช่นนี้"

ฮ่องเต้หนุ่มพูดยิ้มๆ ทั้งราชสำนักบัดนี้กับมีแต่เสียงหัวเราะ บ้างก็อมยิ้มทั้งๆที่ภายในจิตใจแบ่งออกเป็นสองฝักสองฝ่าย นั่นคือหนุนหลังจินเฉิงอู่และอีกฝ่ายที่ภักดีต่อฮ่องเต้แต่กลับพร้อมใจในเรื่องชายารองของท่านอ๋อง

เกี้ยวของไทฮองไทเฮาเร่งฝีเท้ากลับจวนอ๋อง จินเฉิงอู่สั่งให้เกี้ยวที่เขากับเจิ้งเหมยนั่งไปอีกทาง เจิ้งเหมยกระสับกระส่ายหวั่นใจว่าจินเฉิ้งอู๋จะพาไปที่แห่งใด

เกี้ยวจอดตรงชายป่าฝั่งซ้ายเป็นลำธารใสทอดยาว ดึงมือเจิ้งเหมยลงจากเกี้ยว เสียงฝีเท้าม้าควบมาใกล้เข้าเรื่อยๆ คังซื่อฮั่นควบม้าและจูงม้าอีกตัวมาด้วย เสี่ยวป๋อรับบังเหียนม้ามาถือไว้ คังซื่อฮั่นเหลือบตามองเจิ้งเหมยที่ถูกจินเฉิงอู่กำมือไว้

"กลับจวน ข้ากับนางต้องเดินทางต่อ"

"ท่านอ๋อง ให้ข้าอารักขาท่านอ๋อง"คังซื่อฮั่นอาสา

"ไม่จำเป็น"

คว้ากระบี่ในเกี้ยวมาถือไว้ จับเอวบางส่งขึ้นไปบนหลังม้ากระโดดขึ้นคร่อมหลังม้ามือข้างหนึ่งกอดเอวบางดึงรั้งเข้าหาตัวรับบังเหียนจากเสี่ยวป๋อกระตุกบังเหียนให้ม้าพุ่งทะยานไปข้างหน้า

เจิ้งเหมยหันหน้าหันหลังด้วยความตกใจ