ใช้เวลาเพียงสองสามวินาที เมื่อฉินเหยี่ยนเย่ว์ตอบสนองก็ตกอยู่ในอ้อมแขนที่เย็นเยียบแล้วนางสะดุ้งตัว ทว่าหลังได้กลิ่นเย็นสะอาดอันคุ้นเคย ดวงตาก็เบิกกว้างและร้องด้วยความตกใจ “ตงฟาง...”คำพูดของนางยังไม่ได้หลุดออกมา ริมฝีปากก็ถูกปิดไว้เสียแล้วจุมพิตอบอวลไปด้วยกลิ่นหอมเย็นอยู่หลังม่าน เงาแสงเทียนสีแดงไห
เมื่อฉินเหยี่ยนเย่ว์เห็นท่าทีที่อ่อนโยนของเขา จึงแตะริมฝีปากของเขาเล็กน้อย “หยุดทำตัววุ่นวายได้แล้วเพคะ ท่านก็ช่วยตามหาหน่อยเถิด”“ข้าตอบรับได้ แต่พระชายาคิดให้ดี ๆ ว่าจะตอบแทนข้าเยี่ยงไร?” ตงฟางหลีจ้องมองนางที่อยู่ท่ามกลางแสงเทียน โน้มตัวเข้าใกล้ และกระซิบคำสองสามคำข้างหูของนางสุดท้ายก็พ่นลมหายใจอ
“คนงาม ข้ามาแล้ว” คนขี้เมาอัปลักษณ์สะอึก และเหยียดนิ้วอ้วนที่เต็มไปด้วยไขมันชี้ไปทางเตียงเมื่อเขากำลังจะแตะถึงตงฟางหลี ตงฟางหลีก็เตะเขาออกไปด้วยความเร็วที่รวดเร็วมากคนขี้เมาตกใจในคราแรก เมื่อเห็นใบหน้าที่งามล่มเมืองของเขา ลำคอของเขาเกร็งแน่นขึ้นพลางขยี้ตา “ข้าไม่น่าจะฝันอยู่นะ? ช่าง ช่างงดงามเหลือ
“พาเขาออกไป ปลุกให้ตื่น แล้วถามให้ชัดว่าเป็นคำสั่งของใคร” ตงฟางหลีพูดขึ้นอย่างเย็นชา “ที่เหลือ เจ้าควรรู้ว่าต้องทำอย่างไรกระมัง?”“กระหม่อมเข้าใจ” เฟยอิ่งคว้าคนขี้เมาแล้วเงาร่างก็แวบหายไปตงฟางหลีเปิดหน้าต่าง ปล่อยให้ลมหนาวพัดพากลิ่นที่น่าขยะแขยงในห้องออกไปสายลมพัดผมยาวของเขา ท่ามกลางแสงสลัวนั้น เส
ในช่วงครึ่งหลังของคืน สีของท้องฟ้ายามค่ำคืนกลายเป็นเสมือนหินฝนหมึกที่มิอาจกระจาย มืดมน และโดดเดี่ยวหมอกเริ่มหนาขึ้นเรื่อย ๆ ดำขาวคละเคล้าพันเกี่ยวกัน บดบังดวงดาวบนท้องฟ้าและบดบังแสงที่มีอยู่เพียงหนึ่งเดียวกระแสใต้น้ำที่สาดซัดกระหน่ำราวกับกระแสคลื่น น้ำขึ้นสูงอย่างเงียบเชียบและล่าถอยไปอย่างเงียบเชี
ฉินเหยี่ยนเย่ว์ได้ฟังแล้วรู้สึกขยะแขยงเล็กน้อยนางถือปิ่นปักผมไม้ไว้ในมือพลางเคาะเบา ๆ ลงบนโต๊ะ “ผู้ใดคือผู้ที่พบคนแรก”เฟ่ยชุ่ยส่ายหัว “บ่าวเองก็มิรู้เช่นกันเพคะ แต่เรื่องนี้ทุกคนในจวนสกุลฉินล้วนรู้ถ้วน มีคนไม่น้อยที่เห็นกับตาตัวเอง แม้ฮูหยินรองจะห้ามไม่ให้แพร่งพรายออกไปด้านนอกอย่างชัดเจน แต่เรื่อง
ฉินเหยี่ยนเย่ว์หมุนตัวอยู่หน้าคันฉ่องหนึ่งรอบปกตินางก็ไม่ชอบแต่งหน้าอยู่แล้ว และคร้านแต่งหน้าอย่างประณีตเช่นนี้ยิ่งกว่าสถานการณ์ในครานี้พิเศษ นางใช้ทักษะการแต่งหน้าที่เคยร่ำเรียนมาในอดีต ปกปิดจุดด้อย เหลือไว้เพียงจุดเด่น ทั้งยังมีเสื้อผ้าอาภรณ์ทรงผมและเครื่องประดับที่เพิ่มมาพิเศษ ผลลัพธ์ที่ได้จึงน
ฉินเหยี่ยนเย่ว์มองกลุ่มคนที่หน้าประตูสวนฝูหรง พลันถอนหายใจยาวออกมาเฮือกหนึ่งในฐานะที่เป็นสตรีเหมือนกัน นางไม่คิดจะใช้วิธีเช่นนี้มาทำให้ฉินปี้เย่ว์ต้องทำลายตัวเองจริง ๆ ทว่า เรื่องก็ได้เกิดขึ้นแล้ว จะแก้ไขได้หรือไม่นั้น ทั้งหมดต้องอาศัยฮูหยินรองและตัวฉินปี้เย่ว์เองนางเดินทะลุผ่านกลุ่มคนไปด้วยสีหน้
งูมีพิษร้ายแรง หากกัดโดนเฮยตั้น เฮยตั้นก็ลำบากแล้ว“เมี้ยว!เฮยตั้ยคำรามเสียงต่ำ ก่อนจะใช้กรงเล็บน้อย ๆ ตะปบส่วนหัวของงูเพลิงแดงอย่างแรง ปากก็กัดเข้าที่หางของงู แล้วสะบัดอย่างแรง จนงูเพลิงแดงถูกสะบัดจนหมดสติไปอีกครั้งตัวของมันแตกต่างจากตัวอวบอ้วนของเฮยตั้น ความเร็วของมันก็รวดเร็วมาก ตั้งแต่ต้นจนจบ
“ไม่”“ท่านต้องพบอะไรเข้าแล้วแน่นอน” ฉินเหยี่ยนเย่ว์กล่าวด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ตงฟางหลีมีนิสัยสุขุม หากไม่ใช่เขาได้รับข่าวอะไรมา คงไม่พูดถ้อยคำเช่นนี้ออกมาเขาไม่มีทางลองหยั่งเชิงขึ้นง่าย ๆ“พลั้งปากพูดเท่านั้น” ตงฟางหลีกล่าวเสียงเบา “เจ้าคิดไปถึงที่ใด?”“ล้วนเป็นแกะเหมือนกัน ท่าทีของเจ้ากลับไม่เหมือน
“ไม่ได้หรือ?” ตงฟางหลีหัวเราะเสียงเบา“ได้ก็ได้อยู่หรอกเพคะ แต่มักจะรู้สึกว่าท่านทำตัวแปลกชอบกล” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ครุ่นคิด หัวคิ้วพลันขมวดเข้าหากัน “พี่เจ็ด ท่านคงไม่ได้ทำอะไรผิดมา จึงตั้งใจจัดงานเลี้ยงหงเหมินนี้ขึ้นเพื่อมาหลอกหม่อมฉันกระมัง?”“ไม่”“หม่อมฉันไม่เชื่อ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์วางตะเกียบลง“ไม่ม
ฉินเหยี่ยนเย่ว์สีหน้าพิพักพิพ่วนนางช่วยป้าฉาวางเตาไฟขนาดเล็กบนโต๊ะป้าฉาไปกลับยกเนื้อและผักที่หั่นไว้เรียบร้อยแล้วมา“น้ำแกงนี้ต้มมานานมากแล้ว ท่านลองชิมดูสักหน่อยว่ารสชาติพอใช้ได้บ้างหรือไม่?” ป้าฉาพูด “เครื่องปรุงรสที่ท่านชอบบ่าวได้ให้คนจัดเตรียมไว้แล้ว ซอสหอยนางรมนั่นบ่าวไม่เคยใช้มาก่อน จึงได้ทำ
มันเหมือนกับจะเริ่มขัดแย้งกับตงฟางหลี ทำแต่ละอย่างล้วนแต่จงใจทำให้เขาโกรธนางก้าวเข้าไปข้างหน้า ลูบท้องน้อยของมันเดิมทีแมวไม่ชอบให้ลูบท้องทว่าเฮยตั้นกลับเป็นข้อยกเว้น มันมีสีหน้ามีความสุข เปล่งเสียงครางอย่างมีความสุขจากในลำคอดวงตาสีทองคู่นั้นหรี่ลงน้อย ๆ ราวกับพออกพอใจกับการบริการของฉินเหยี่ยนเย่
ฉินเหยี่ยนเย่ว์มองสีหน้าแปรเปลี่ยนไปของตงฟางหลี ในใจก็รู้สึกเป็นกังวลขึ้นมาเล็กน้อยหลังจากได้ยินว่าเขาในวัยเยาว์ถูกไท่เฟยฉางขังไว้ในกรงสุนัข ภายในใจของนางก็ได้กลั้นโทสะนี้ไว้แล้วนางไม่เคยเห็นท่าทีน่าเวทนาของพี่เจ็ดตอนที่เขายังวัยเยาว์ก็จริงทว่า เคยเห็นเหตุการณ์ที่เจ้าเก้าถูกทารุณมาด้วยตาของตนเองแ
มันหาตำหนักซีอวิ๋นเจอได้อย่างไร?“เจ้ารู้จักแมวตัวนี้หรือ?” สีหน้าตงฟางหลีดำครึ้ม“รู้จักเพคะ” ฉินเหยี่ยนเย่ว์สีหน้าสับสนเล็กน้อยเมื่อครู่นี้ในห้องมิได้จุดไฟไว้ มีเพียงแสงสว่างจากภายนอกที่ส่องเข้ามาเฮยตั้นขดตัวนอนหลับอยู่บนเตียง ภายใต้แสงสะท้อนจากแสงสว่างที่อยู่ไกลออกไป และภายใต้ความบังเอิญได้เกิ
ฉินเหยี่ยนเย่ว์ที่ไม่เคยเชื่อเรื่องพวกนี้มาตลอดถูกทำให้ตกใจแล้วจริง ๆ จึงไม่กล้าอยู่ในห้องนี้ต่อ หมุนกายวิ่งออกไปข้างนอกเพิ่งจะถึงประตู พลันตกอยู่ในอ้อมกอดที่เย็นยะเยือก“ยัยหนู?” ตงฟางหลีเลิกคิ้ว “เจ้ากำลังทำอะไร?”ฉินเหยี่ยนเย่ว์เงยหน้า ครั้นมองเห็นใบหน้าตกตะลึงของตงฟางหลี พลันเบาใจลงทันควัน ก่อน
“ข้าไม่อยากเห็นสิ่งนั้น ช่วยข้า ช่วยข้าด้วย ข้าจะหาคนที่มีดวงชะตาสอดคล้องกับข้าภายในเวลาสั้นที่สุดได้แน่นอน”ป้าผิงนิ่งไม่ไหวติงบนใบหน้าที่ดูคล้ายกับหน้าปลอมนั้นเผยสีหน้าแปลกประหลาดออกมาครั้นนางจับจ้องไท่เฟยฉางที่อยู่ในอาการหวาดกลัวครู่ใหญ่ ก็ได้ใช้เสียงกลแหบพร่าพูดต่อไป “นับจากวันนี้เป็นต้นไป ท่า