รถม้าวิ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วที่รวดเร็วมาก ไม่รู้ว่าวิ่งไปนานเท่าใดแล้วยิ่งฟ้ามืด อากาศก็ยิ่งหนาวเดิมทีนางที่ขี้หนาวอยู่แล้ว ครั้นถูกความหนาวเย็นโจมตี จึงขดตัวเป็นก้อน“เจ้าจะพาข้าไปที่ใด?” หลังจากผ่านไปนาน นางก็อดไม่ได้ที่จะถามขึ้น “โรงฆ่าสัตว์? ห้องลับ? ตลาดค้ามนุษย์?”นางคิดถึงความเป็นไปได้ต่
“เทพพิษรึ? ฮ่าฮ่า ล้วนเป็นชื่อที่คนน่าเบื่อบางคนตั้งให้” ไป๋หลินยวนกล่าวนี่เท่ากับการยอมรับแล้วฉินเหยี่ยนเย่ว์ถอนหายใจคนเหล่านี้รอบข้างนางไม่มีใครธรรมดาเลย แม้แต่อสรพิษที่นางพบโดยบังเอิญล้วน ก็ยังเป็นคนวิปริตในตำนานทั้งนั้น“นี่ แม่นางฉิน” เสียงของไป๋หลินยวนแผ่วเบา “เมื่อครู่ ข้ารู้สึกเหมือนว่าท่
นางเดินตามจีอู๋เยียนจากไปม้าวิ่งหนีไปนานแล้ว รถม้าเองก็พังเสียหายพวกเขาทำได้เพียงเดินเท้าเท่านั้นในที่รกร้างนอกเมือง หิมะสูงประมาณน่องขาทำให้เดินลำบากมากหลังจากเดินบนหิมะประมาณครึ่งชั่วยาม ฟ้าก็มืดแล้วยิ่งก้าวไปข้างหน้าเพียงใด หิมะก็ยิ่งตกหนักขึ้น ทำให้พวกเขาก้าวย่างอย่างยากลำบากโดยเฉพาะฉินเหย
จีอู๋เยียนนั่งขัดสมาธิอยู่ข้าง ๆภายใต้แสงสะท้อนของเปลวไฟ ฉินเหยี่ยนเย่ว์มองเห็นได้ชัดเจนว่าบนใบหน้าของชายผู้นี้มีรอยฟกช้ำดำเขียวน่าสงสัยอยู่นางสัมผัสข้อมือของเขาโดยไม่รู้ตัวจู่ ๆ บนร่างของจีอู๋เยียนก็ปล่อยไอสังหารออกมา แทบจะในช่วงเวลาต่อมา มือของเขาก็ไปคว้าคอของฉินเหยี่ยนเย่ว์แล้ว “อยากตายรึ?”“อ
“เจ็บนิดหน่อยนะ เจ้าอดทนไว้ล่ะ” นางเทยาฆ่าเชื้อลงบนแผ่นหลังของเขาโดยตรงบาดแผลเกิดฟอง ส่งเสียงปุด ๆ ดังออกมาร่างกายของจีอู๋เยียนแข็งทื่ออย่างเห็นได้ชัด ทว่ายังคงไม่เปล่งเสียงร้องออกมาสักแอะหนึ่งหลังจากจัดการบาดแผลแล้ว เขาก็นั่งขัดสมาธิในถ้ำหิมะ ปิดเปลือกตาแน่น บนหน้าผากมีเหงื่อเย็นไหลซึมออกมาเล็กน
“เจ้าลักพาตัวข้า หรือว่าเจ้าต้องการใช้แหวนทำอะไร?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ถามด้วยน้ำเสียงลุ่มลึกจีอู๋เยียนยังคงนิ่งเงียบฉินเหยี่ยนเย่ว์ผุดลุกขึ้นนั่ง “ไม่ช้าก็เร็วเจ้าจะต้องบอกข้าอยู่แล้ว จะเร็วกว่านิดหน่อยหรือช้ากว่านิดหน่อย มันมีอันใดต่างกันหรือ?”จีอู๋เยียนเพียงเหลือบมองนางอย่างเย็นชา ก่อนจะยกมือขึ้น
ครั้นฉินเหยี่ยนเย่ว์อยากจะมองออกไป นางรู้สึกถึงคำเตือนอันน่ากลัวของจีอู๋เยียน จึงหดตัวกลับมา เพียงคลุมร่างกายด้วยหนังเสือดาวแล้วปิดเปลือกตาลงตงฟางหลีค้นหาบริเวณใกล้เคียงเป็นเวลานาน หลังจากไร้ผลลัพธ์จึงพาทุกคนล่าถอยฉินเหยี่ยนเย่ว์ได้ยินเสียงกีบม้าห่างออกไปเรื่อย ๆ หัวใจบีบรัดแน่นนางหวังสุดหัวใจว่า
“ออกเดินทางได้หรือยัง?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ฮึดอยู่ในใจ “จีอู๋เยียน เจ้าพูดคำไหนคำนั้นกระมัง?”“ย่อมเป็นเช่นนั้น” จีอู๋เยียนปรับเชือกนิดหน่อย และก้าวขึ้นไปด้านบน “ขึ้นมา”“ของสิ่งนี้จะไหวหรือ?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์รู้สึกว่าที่ลากเลื่อนนี้ไม่น่าเชื่อถือและไม่แข็งแรงอย่างยิ่งนางลองเหยียบมัน หมาป่าหิมะสองตัวที่