นางเดินตามจีอู๋เยียนจากไปม้าวิ่งหนีไปนานแล้ว รถม้าเองก็พังเสียหายพวกเขาทำได้เพียงเดินเท้าเท่านั้นในที่รกร้างนอกเมือง หิมะสูงประมาณน่องขาทำให้เดินลำบากมากหลังจากเดินบนหิมะประมาณครึ่งชั่วยาม ฟ้าก็มืดแล้วยิ่งก้าวไปข้างหน้าเพียงใด หิมะก็ยิ่งตกหนักขึ้น ทำให้พวกเขาก้าวย่างอย่างยากลำบากโดยเฉพาะฉินเหย
จีอู๋เยียนนั่งขัดสมาธิอยู่ข้าง ๆภายใต้แสงสะท้อนของเปลวไฟ ฉินเหยี่ยนเย่ว์มองเห็นได้ชัดเจนว่าบนใบหน้าของชายผู้นี้มีรอยฟกช้ำดำเขียวน่าสงสัยอยู่นางสัมผัสข้อมือของเขาโดยไม่รู้ตัวจู่ ๆ บนร่างของจีอู๋เยียนก็ปล่อยไอสังหารออกมา แทบจะในช่วงเวลาต่อมา มือของเขาก็ไปคว้าคอของฉินเหยี่ยนเย่ว์แล้ว “อยากตายรึ?”“อ
“เจ็บนิดหน่อยนะ เจ้าอดทนไว้ล่ะ” นางเทยาฆ่าเชื้อลงบนแผ่นหลังของเขาโดยตรงบาดแผลเกิดฟอง ส่งเสียงปุด ๆ ดังออกมาร่างกายของจีอู๋เยียนแข็งทื่ออย่างเห็นได้ชัด ทว่ายังคงไม่เปล่งเสียงร้องออกมาสักแอะหนึ่งหลังจากจัดการบาดแผลแล้ว เขาก็นั่งขัดสมาธิในถ้ำหิมะ ปิดเปลือกตาแน่น บนหน้าผากมีเหงื่อเย็นไหลซึมออกมาเล็กน
“เจ้าลักพาตัวข้า หรือว่าเจ้าต้องการใช้แหวนทำอะไร?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ถามด้วยน้ำเสียงลุ่มลึกจีอู๋เยียนยังคงนิ่งเงียบฉินเหยี่ยนเย่ว์ผุดลุกขึ้นนั่ง “ไม่ช้าก็เร็วเจ้าจะต้องบอกข้าอยู่แล้ว จะเร็วกว่านิดหน่อยหรือช้ากว่านิดหน่อย มันมีอันใดต่างกันหรือ?”จีอู๋เยียนเพียงเหลือบมองนางอย่างเย็นชา ก่อนจะยกมือขึ้น
ครั้นฉินเหยี่ยนเย่ว์อยากจะมองออกไป นางรู้สึกถึงคำเตือนอันน่ากลัวของจีอู๋เยียน จึงหดตัวกลับมา เพียงคลุมร่างกายด้วยหนังเสือดาวแล้วปิดเปลือกตาลงตงฟางหลีค้นหาบริเวณใกล้เคียงเป็นเวลานาน หลังจากไร้ผลลัพธ์จึงพาทุกคนล่าถอยฉินเหยี่ยนเย่ว์ได้ยินเสียงกีบม้าห่างออกไปเรื่อย ๆ หัวใจบีบรัดแน่นนางหวังสุดหัวใจว่า
“ออกเดินทางได้หรือยัง?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์ฮึดอยู่ในใจ “จีอู๋เยียน เจ้าพูดคำไหนคำนั้นกระมัง?”“ย่อมเป็นเช่นนั้น” จีอู๋เยียนปรับเชือกนิดหน่อย และก้าวขึ้นไปด้านบน “ขึ้นมา”“ของสิ่งนี้จะไหวหรือ?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์รู้สึกว่าที่ลากเลื่อนนี้ไม่น่าเชื่อถือและไม่แข็งแรงอย่างยิ่งนางลองเหยียบมัน หมาป่าหิมะสองตัวที่
จีอู๋เยียนไม่สนใจนาง เหยียบลงแผนภาพปาเจิ้นบนพื้นสองสามครั้ง บานประตูเปิดจากตรงกลางแท่นบูชาใต้ประตูบานนั้นมีบันไดคดเคี้ยวลงไป“ลงมา” เขาพูดน้ำเสียงเย็นชาฉินเหยี่ยนเย่ว์เห็นว่าเขาไม่ได้เปิดแท่นบูชายัญ จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่เมื่อเห็นว่าเขากำลังเดินลงไปอีกครั้ง หัวใจก็เต้นแรงขึ้นอีกของสิ่งนี้ด
“นางอยู่ที่นี่มานานเท่าใดแล้ว” ฉินเหยี่ยนเย่ว์เอ่ยปากถามจีอู๋เยียนคิดอยู่ชั่วครู่หนึ่ง “ประมาณแปดปี”“แปดปีรึ?” ฉินเหยี่ยนเย่ว์อุทาน “จีอู๋เยียน เจ้าหาปัญหาใส่ตัวหรือไร?”ปลุกศพที่เก็บไว้นานแปดปีให้ตื่นขึ้นมา นี่เป็นเรื่องที่มนุษย์สามารถทำได้หรือ?แม้แต่เทพเซียนต้าหลัวก็ยังทำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ!จีอู๋