แชร์

บทที่ 864

วันรุ่งขึ้น ตอนที่จิ่งอี้มาถึง อวิ๋นอิงกำลังนั่งอยู่บนขั้นบันได หลุบตาลง ท่าทางหดหู่เศร้าซึม กำลังคิดอะไรบางอย่างเหม่อลอย

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้า ก็เงยหน้าขึ้นหันไปมอง

ภายในชั่วพริบตา ก็ได้สติกลับมา กระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันที ดวงตาเปล่งประกายไปด้วยความอยากหลบหนี ลุกขึ้นยืนกำลังจะหนี

เงาดำสั่นไหว ก็มาถึงตรงหน้านางทันที ขวางทางไปของนางเอาไว้

อยากจะหนี แต่กลับถูกจับเอาไว้

“เห็นข้า ก็ร้อนตัวหรือ?” รอยยิ้มเย็นชาของชายหนุ่มที่ไม่มีความจริงใจ บรรยากาศบนตัวยิ่งหนาว

อวิ๋นอิงตัวแข็งทื่อ “ไม่ใช่ฝีมือข้า...”

“ในเมื่อไม่ใช่เจ้า เหตุใดจึงไม่กล้าบอกพระชายา?” เขาย้อนถามเสียงเย็นชา “เป็นเพราะกลัวว่าหลังจากที่พระชายารู้ความจริง จะขับไล่เจ้าออกไปจากจวนอ๋องเฉินงั้นหรือ?”

“ข้า...”

นางหายใจติดขัดทันที

นางไม่กล้าพูด เป็นเพราะทันทีที่พูดออกไป เรื่องที่ตนเสียตัวไปก็จะถูกเปิดเผยแล้ว นางไม่อยากทิ้งความทรงจำที่ไม่ดีเอาไว้ให้ท่านโหวน้อย

อวิ๋นอิงกำมือทั้งสองข้างแน่น เม้มริมฝีปากแน่นจนเป็นเส้นตรง ไม่กล้าพูดออกมาแม้แต่คำเดียว

ไม่ว่านางจะอธิบายอย่างไร เขาก็ไม่มีทางเชื่อ

“เป็นใบ้หรือไง?”

“ข้า...”

ชายหนุ่ม
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

บทที่เกี่ยวข้อง

บทล่าสุด

DMCA.com Protection Status