บทที่ 4

ยามมีคนประคอง ราศีของเซียวจือฮว่ายิ่งดีสูงส่งอย่างเห็นได้ชัด ร่างขาวนวลอ้อนแอ้นบอบบางอรชร ก้าวย่างทีละน้อย ให้ความรู้สึกบอบบางจนแทบจะล้มไปตามลม

เมื่อสาวใช้เงยหน้าขึ้นเห็นว่าฉู่เชียนหลียังคงนั่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับแม้สักนิดราวกับมองไม่เห็นก็อดโมโหไม่ได้

พระชายานี่ตาบอด ไม่รู้จักออกมาต้อนรับสักหน่อยรึ?

“พี่หญิง...” เซียวจือฮว่าเดินเข้ามาเห็นว่าฉู่เชียนหลีกำลังกินซาลาเปา ที่พำนักผุพังก็รู้สึกปวดใจจนตาแดงก่ำขึ้นทันที “เหตุได้ท่านจึงอยู่ในสถานที่ชนิดนี้ นี่หาใช่ที่สำหรับคนอยู่...”

“ไว้ข้ากลับไปจะต้องบอกกับเฉินสักหน่อย”

น้ำเสียงนั้น ถ้อยคำเช่นนั้น ราวกับว่านางต่างหากที่เป็นนายหญิงของจวนแห่งนี้ ส่วนฉู่เชียนหลีก็เป็นแค่เด็กสาวบ้านป่าผู้หนึ่งเท่านั้น

ฉู่เชียนหลีปรายตามองนางเรียบๆ กัดซาลาเปาคำหนึ่ง “ เจ้ามาทำไม?”

เมื่อสตรีผู้นี้ปรากฏตัว แน่นอนว่าต้องไม่ได้มาด้วยเจตนาดี

ก่อนนี้ เจ้าของเดิมของร่างนี้รักใคร่เฉินหวังอย่างล้ำลึก แต่เมื่อใดที่เซียวจือฮว่า ปรากฏตัว พอนางทำตาแดงๆ คราวหนึ่ง เบะปากคราวหนึ่ง ไม่ก็หลั่งน้ำตาครึ่งหยด ถ้านางไม่ถูกถีบกระเด็น ก็ถูกทุบตีอย่างทารุณยกหนึ่ง

พอเสร็จเรื่อง สตรีผู้นี้ก็ยังเสแสร้งทำมาเป็นห่วงเป็นใย

บนตัวนางติดป้ายเอาไว้ว่า ดอกบัวขาว

เซียวจือฮว่าเอ่ยเสียงละมุน “ข้าเพิ่งเข้าจวนมาเมื่อวาน ตามประเพณีแล้ว จะต้องมาคารวะพี่หญิงเจ้าคะ”

ฉู่เชียนหลีเงยหน้าขึ้นมา กลอกตามองซ้ายขวา “มามือเปล่าหรือ?”

เซียวจือฮว่าชะงักไปคราวหนึ่ง ก่อนก้มหน้าลงทำท่าเคอะเขิน “เป็นข้าที่เลินเล่อเอง เพราะเมื่อคืนท่านอ๋องรุกเร้าอยู่จนดึกนัก ข้าไม่ได้พักผ่อนเต็มอิ่มก็เลยลืมไป...”

มือเล็กๆ ทึ้งผ้าเช็ดหน้า เมื่อคิดถึงเรื่องเมื่อคืนแก้มของนางก็แดงขึ้นมาน้อยๆ เขินอายจนแทบอยากหาที่มุดลงดิน

“อ๊ะ! พี่หญิง” จู่ๆ ก็อุทานขึ้นมาอีก “ได้ยินว่าหลังจากท่านเข้าจวนมา ตลอดสามเดือนล้วนไม่เคย...”

นางรีบบอกว่า “ข้าเพิ่งเข้าจวนมาก็ได้รับความเมตตาจากท่านอ๋อง แต่เขากลับมองข้ามพี่หญิง เป็นข้าไม่รู้ความ รอคืนนี้ข้าจะต้องเตือนท่านอ๋องให้ดีเจ้าค่ะ!”

อาการรีบร้อนยอมรับผิดเช่นนั้น ดูไปก็ดูสมจริงดี

ฉู่เชียนหลีกัดซาลาเปาคำหนึ่ง แอบบ่นในใจว่า นางแสดงไม่เหนื่อย แต่นางดูจนเมื่อยตาแล้ว

“คารวะเสร็จแล้วก็ขยับออกไปที ขัดจังหวะข้ากินซาลาเปา”

เซียวจือฮว่าตะลึงงันอีกครั้ง

เหตุใดจึงรู้สึกว่า วันนี้ฉู่เชียนหลีดูแปลกๆ ไป แต่ว่าที่ใดแปลกนั้นกลับบอกไม่ถูก?

ก่อนนี้ ฉู่เชียนหลีริษยาที่นางได้รับความรัก นางแค่พูดลอยๆ สองประโยคก็ยั่วให้ฉู่เชียนหลีโกรธได้แล้ว พอฉู่เชียนหลีโกรธก็จะด่านางตะคอกนาง อาศัยโอกาสนี้ทำตาแดงๆ และท่านอ๋องก็มักลงทัณฑ์นางแพศยานนี่

แต่หากฉู่เชียนหลีไม่รังแกนาง แล้วนางจะหาโอกาสให้ท่านอ๋องหย่ากับฉู่เชียนหลีได้อย่างไร?

นางกลอกตาน้อยๆ อมยิ้มเดินเข้าไปหา “เหตุใดพี่หญิงจึงกินของเหล่านี้ ข้าสงสารเหลือเกิน มิสู้ไปทานอาหารเช้าด้วยกันที่เรือนของข้าดีหรือไม่เจ้าคะ?”

เอ่ยพลาง เข้าไปแย่งซาลาเปาในมือของฉู่เชียนหลีและโยนลงพื้นราวกับเป็นขยะ ซ้ำยังขยี้ด้วยเท้า

ท่าทีเช่นนั้น ราวกับกำลังเหยียบหน้าของฉู่เชียนหลีอยู่บนพื้น เหยียบย่ำด้วยท่าทีขยะแขยงนัก

ฉู่เชียนหลีดวงหน้าหนักอึ้ง นางไม่ชอบหาเรื่อง แต่ก็ไม่ได้หมายความว่านางจะไม่หาเรื่องใคร หากคนอื่นมาข่มเหงนาง ก็อย่าได้หวังเลยว่าจะจบลงดีๆ

นางลุกขึ้นทันใด

“โอ๊ย...”

เพิ่งจะลุกขึ้น ร่างของเซียวจือฮว่าก็ร่วงลงบนพื้น ปากร้องตะโกนว่า “พี่หญิง ข้า เป็นห่วงท่านด้วยใจปรารถนาดี เหตุใดท่านจึงผลักข้าเล่า...”

“จือฮว่า!”

ประจวบเหมาะกับที่เงาดำเงาหนึ่งจากข้างนอกเรือนปรี่เข้ามาและประคองหญิงสาวขึ้นจากพื้น

ฉู่เชียนหลีเห็นดังนั้น พลันหัวเราะเย็นคราวหนึ่ง

มาไม้นี้อีกแล้วรึ?

นางกลัวหรือไร?

แน่นอนว่านาง...

“ท่านอ๋อง นี่ล้วนเป็นความผิดของข้าจริงๆ!” พริบตาต่อมา นางดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาปิดดวงตา ร่ำไห้สะอึกสะอื้น “ข้าบังเอิญไปผลักน้องหญิงล้ม ทำร้ายคนที่ท่านรัก ข้ามีความผิด”

เซียวจือฮว่าใช้ลูกไม้ถูกผลักล้มใส่ร้ายนางมาไม่น้อยกว่าสิบหนแล้ว จะมีก็แต่พวกผู้ชายที่ดูแล้วเสียสายตาเท่านั้นที่มองไม่ออก

ไม่ต้องอธิบายกันแล้ว รีบหย่ากับนางเสียเถิด!

เมื่อเฟิงเย่เสวียนได้ยินเสียงในใจนางพลันมีแววตาหนักอึ้ง เมื่อย้อนคิดดูให้ละเอียด 'คล้ายว่าทุกคราวที่จือฮว่าอยู่กับฉู่เชียนหลีล้วนต้องเกิดเรื่อง หรือว่า...'

เซียวจือฮว่าอ่อนระทวยซบเข้ากับอกชายหนุ่มและรีบดึงแขนเสื้อเขา “เฉิน เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับพี่หญิงนะ เป็นข้าเอง... เป็นข้าที่ไม่ระวังหกล้ม... ท่านอย่าโทษนางเลย!”

ฉู่เชียนหลีกลอกตามองบน

ผู้หญิง ตัวบางๆ ถีบครั้งเดียวก็กระเด็นไปสิบเมตรแบบนี้มีคนชอบจริงๆ ด้วยหรือ?

ชอบตรงไหน?

ชอบที่หล่อนฉอเลาะ ชอบที่หล่อนออดอ้อน ชอบตอนที่หล่อนอยู่บนเตียงแล้วบอกว่า พี่คะหนูรักพี่ งั้นเหรอ?

เมื่อได้ยินทั้งหมด เฟิงเย่เสวียน ก็ “...”