เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 9 ไปนานๆ ยิ่งนานก็จะยิ่งดี ไม่ต้องกลับมาก็ยิ่งดียิ่งกว่า 3/4
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-11-10 19:31:18บทที่เกี่ยวข้อง
ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 10 ไปนานๆ ยิ่งนานก็จะยิ่งดี ไม่ต้องกลับมาก็ยิ่งดียิ่งกว่า 4/4
เยี่ยหยางขี่ม้าเหยาะ ๆ ออกนอกเมืองอย่างอาลัยอาวรณ์ อย่างน้อยเขาก็ใช้ชีวิตได้ดีอย่างสงบสุขหลายปีอยู่ที่เมืองหลวงแห่งนี้ ไม่มีชาวบ้านคนไหนที่เด็กหนุ่มไม่เคยคลุกคลีด้วย เขาย่างเท้าม้าช้าลงซึมซับบรรยากาศรอบ ๆเฮ้อ...อยู่ที่นี่มาเป็นสิบปี กลายเป็นบ้านอีกหลังของเขาไปแล้ว น่าเสียดายที่ท่านพ่อท่านแม่ไม่อยู่ด้วย ถ้าหากเพื่อนรักสองคนของเขาอยู่ที่นี่ เขาคงไม่เหงาขนาดนี้เยี่ยหยางมองตึกรามบ้านเรือนที่ต่างจากระนาบมนตรา วัฒนธรรมที่แตกต่าง ไม่คิดว่าเขาจะอยู่ที่ระนาบมิติแห่งนี้มาสิบกว่าปีแล้วถึงแม้ว่าเขาจะทำตัวดูไร้สาระในสายตาผู้อื่น ไม่ทุกข์ร้อนกับเรื่องใด ๆ แต่ความในใจกับมีมากมายเขาปิดดวงตาลงเก็บซ่อนความคิด ลืมตาขึ้นมาก็เห็นผู้คนยืนอออัดแน่นถนนตลอดเส้นดูท่าจะมีละครให้เขาเล่นอีกเรื่อง...“ท่านอ๋อง ท่านไปศึกษาที่เทียนถูหวู่เป็นเรื่องน่ายินดียิ่งนักไฉนถึงมีสีหน้าเช่นนั้น” เหล่าฮุ่ยผู้จัดการเหลาสุรา...รีบเปิดปากพูดคุยอย่างสนินสนม ขณะที่เดินเคียงข้างก้าวไปข้างหน้า ด้วยน้ำเสียงเหมือนกำลังสนทนากับสหาย แต่ฟันที่ขบบดในปากแทบแตกต่างส่งเสียงน่าหวาดหวั่นว่ามันจะสึกหรอไม่น้อย ไม่ใช่ว่ามันอยากเสนอหน้ามาสนทนา
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-10ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 11 มารยาท่านอ๋อง 1/3
การเดินทางผ่านมาหลายชั่วยามตัดป่าเขาเลี่ยงตัวเมือง เพื่อหลีกหนีความวุ่นวายตามความประสงค์ของไท่จื่อมู่หรงลู่เฉิน แต่ดูเหมือนว่าความต้องการของรัชทายาทหนุ่มจะไม่เป็นดั่งที่หวังเสียงฆ่าฟันแว่วเข้ามาให้ได้ยินจากที่ไกล ๆ กลิ่นคาวเลือดลอยคุ้งมาตามสายลม โชยปะทะจมูกบ่งบอกให้พวกเขารู้ว่าข้างหน้ามีเรื่องยุ่งยากที่ไม่ควรเข้าไปมีส่วนร่วม“ไทจื่อ ด้านหน้า…” สือหลงโหยวหันไปหาองค์รัชทายาทมู่หรงลู่เฉิน เขามอบหน้าที่ตัดใจให้ผู้มีศักดิ์สูงสุดในที่นี้ในการตัดสินใจว่าจะทำเช่นไรต่อ แต่ยังไม่ทันได้ตกลงหรือกล่าวสิ่งใด ดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่มีทางเลือก และต้องติดร่างแหไปด้วยแล้วเพราะ…เหล่าชายชุดดำที่เหมือนจะเป็นผู้ร้าย หันมาสนใจเหยื่อผู้มาใหม่ วิ่งกรูเข้ามาหวังฉกชิงทรัพย์สิน พวกมันพุ่งเข้ามาหาผู้ที่คิดว่าจัดการง่ายที่สุดก่อนใคร และคนที่อ่อนปวกเปียกในสายตาพวกมัน เห็นทีจะเป็นชินอ๋องที่สวมหน้ากากจอมเสเพลไร้แรงฆ่าไก่ชื่อดังผู้นี้“อย่า ๆ อย่าเข้ามาใกล้ข้า”เสียงร้องแหกปากโวยวายดังออกมาจากริมฝีปากของชินอ๋องเจ้าแห่งความว
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-11ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 12 มารยาท่านอ๋อง 2/3
ชายชุดดำเห็นสหายร่วมงาน ถูกเล่นงานก็กรูคมดาบเข้าหาทุกทิศทาง แต่จำนวนคนและฝีมือแค่นี้ไม่คณามืออดีตคุณชายวินเซอร์จอมเวทผู้เก่งกาจที่หนึ่งในรุ่นของสถานศึกษาเวทรามิเรสหรอก “ไม่ได้ออกบู๊มานานสงสัยสนิมจะเกาะกระดูกกระเดี้ยว” เสียงกระดูกต้นคอดังกรอบแกรบยืดเส้นยืดสายเตรียมออกกำลัง พร้อมเสียงบ่นอุบอิบของเยี่ยหยางที่พึมพรำกับตัวเองเหมือนผู้สูงอายุ แต่ก็ไม่แปลก เพราะถ้ารวมอายุวิญญาณจริง ๆ ของชินอ๋องผู้นี้ก็ใกล้เข้าวัยทองอยู่รอมร่อ เยี่ยหยางกระโดดลอยตัวขึ้น กิ่งไม้เรียวตวัดรอบเป็นวงด้านล่างจนฝุ่นฟุ้งไม่เห็นสภาพ ยังไม่หันกลับไปมองผลลัพธ์ ก็ทะยานตัวออกไปสู่จุดที่เขาจับไอเวทได้ ยิ่งใกล้เข้าไปมากเท่าไหร่เยี่ยหยางก็สัมผัสได้ถึงพลังสายหนึ่งที่คุ้นเคยอย่างยิ่งที่เมื่อครู่สัมผัสได้บางเบา จึงต้องเล่นละครวิ่งหลบลู่เฉินมาเพื่อตรวจสอบ เวทมนตร์ ไม่ผิดแน่!! ควันฝุ่นเบาบางลง ภาพที่ปรากฏเหลือเพียงชายชุดดำ ที่นอนสลบหมดสภาพระเกะระกะสุมกันอย่างไม่มีสติ หน้ากากสีดำสนิทปรากฏขึ้นบนใบหน้าทันทีในพริบตาที่ไม่มีใครจับสังเกตเห็น พร้อมเสื้อคลุมแบบจอมเวทสีดำสนิทปกปิดตัวตน เยี่ยหยางไม่ต้องการให้ใครรู้ว่าเขาเป็นใคร แ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-13ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 13 มารยาท่านอ๋อง 3/3
หลังจากมองอีกฝ่ายทรมานจนพอใจแล้ว เยี่ยหยางตัดสินใจช่วยเหลือ แม้ว่าจะรู้สึกคันยุบยิบที่ความรู้สึกกับศีลธรรมของตัวเองกำลังต่อต้านกัน แต่เขาก็แยกแยะออกระหว่างเรื่องงานราษฎร์กับเรื่องส่วนตัว อีกฝ่ายกำลังอยู่ในระหว่างปฏิบัติหน้าที่เพื่อชาวบ้านราษฎร เขาที่เป็นถึงอ๋องแม้จะบัดซบแค่ไหนก็ต้องยื่นมือเข้าช่วยเหลือ“แกเป็นใคร” เสียงแหบแห้งของชายชุดดำตวาดใส่เยี่ยหยางที่เสือกเข้ามาขัดขวางมันอย่างไม่รู้เวล่ำเวลา“ข้าจะเป็นใครก็เรื่องของข้า! ไอ้แก่” มาดบุคลิกที่เก็บลงกุใส่กุญแจถูกดึงมาใช้ แววตาคมสมกับผู้นำตระกูลวินเซอร์ น้ำเสียงท่าทางสง่าสูงส่ง ติดกวนโทสะผู้อื่นเล็กน้อย ผิดกับชินอ๋องที่ทุกคนรู้จัก เยี่ยหยางสังเกตเห็นว่าไม้กายาสิทธิ์ที่อยู่ในมือของมัน สามารถร่ายได้เพียงคาถาเดียวตั้งแต่ที่เขาสังเกตดู ชายผู้นี้ไม่มีพลังเวทในตัวแม้แต่น้อย แต่สามารถร่ายคาถากรีดใจที่ต้องอาศัยพลังเวท และทักษะสูงอยู่พอตัวถึงจะไล่สาปชาวบ้านได้ กลับมายืนสาป ข่มขู่กู่เทียนเย่าได้ น่าจะมีสาเหตุมาจากคาถาสุดท้ายที่ผู้วิเศษคนก่อนร่ายตกค้างในไม้กายาสิทธิ์ที่ไม่สมบูรณ์ ใช่แล้ว...ไม้กายาสิทธิ์ในมือของมัน ไม่ใช่ไม้ที่มีสภาพพร้อมใช้งา
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-13ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 14 คุณชายจูเฉิงเยว่ 1/4
“นี่ ๆ ลู่เฉินเข้าเมืองพักโรงเตี๊ยมเถอะนะ ข้าปวดเมื่อยไปทั้งตัวแล้ว” เสียงบ่นกระเปาะกะแปะดังตลอดทางสร้างความรำคาญกับผู้ร่วมเดินทางไม่น้อย “เจ้าจะบ่นอะไรไม่หยุดปากเสียที น่ารำคาญ” “โหยวโหยว ข้าเหนื่อย…เหนื่อยมาก ๆ เลย” เสียงหวานออดอ้อนแต่ชวนกวนประสาทมากกว่า ทำเอาองครักษ์พ่วงฐานะสหายร่วมเรียนคิ้วกระตุก ขบฟันกรอดข่มอารมณ์ความรู้สึกอยากลงไม้ลงมือกับเชื้อพระวงศ์สักทีสองที “ไท่จื่อ ข้าน้อยขออนุญาตไปสำรวจทางเบื้องหน้าพ่ะย่ะค่ะ” มู่หรงลู่เฉินพยักหน้ารับทราบ เขาอนุญาตให้คนที่จะเก็บกดอารมณ์จากการถูกยั่วโทสะให้ไปสงบสติ สือหลงโหยวชักม้าไปทางข้างหน้า สูดลมหายใจเข้าออกลึก ๆ พยายามอย่างยิ่งยวดอดทนอดกลั้นอย่างยอดเยี่ยมว่าตัวเองจะไม่เผลอลงไม้ลงมือกับชินอ๋องแห่งราชอาณาจักรซีเว่ย หลังจากพาท่านอ๋องบัดซบออกจากวงโคจรความวุ่นวาย ตลอดครึ่งเดือนที่ผ่านมาไม่มีเรื่องอันตรายอะไรให้ลู่เฉินและสือหลงโหยวเสี่ยงอีก นอกจากเสียงบ่นที่เหมือนเสียงนกเสียงกาที่ร้องชวนรำคาญอยู่บ้าง “ถึงเมืองข้างหน้าค่อยพักที่โรงเตี๊ยม” ในที่สุดลู่เฉินเอ่ยอนุญาต เนื่องจากขบวนเดินทางใกล้ถึงจุดหมายในอีกไม่กี่วันก่อนกำหนดการที่คาด
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-13ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 15 คุณชายจูเฉิงเยว่ 2/4
ประตูห้องหับถูกเปิดออกอีกครั้ง เยี่ยหยางออกจากห้องไม่มีผู้ใดสังเกตเห็นและสนใจเป็นผลมาจากเวทมนตร์ให้เบี่ยงเบนสายตา เขาเปลี่ยนชุดเสื้อผ้าเนื้อดีสีน้ำเงินเข้ม เป็นเนื้อผ้าอย่างนักเดินทางทั่วไป การแต่งกายของเขาแต่เดิมเยี่ยหยางก็นิยมชมชอบชุดสีเข้ม ที่ส่งเสริมให้บุคลิกของเขาดูสง่างามน่าเกรงขาม กลับต้องมาใส่เสื้อผ้าสีแดงโดดเด่นแสบตา เพื่อให้การแสดงเสแสร้งของเขาสุดตาเรียกร้องความสนใจผู้คนแสดงจุดยืนที่มั่นคงไม่หวั่นไหวนั้นก็ทรมานตัวเองไม่น้อยเช่นกัน เมื่อสบโอกาสที่ไม่ต้องเล่นงิ้วบทชินอ๋องผู้หาความสามารถที่ดีไม่ได้ เยี่ยหยางก็สลัดอาภรณ์สีแดงเพลิงออก เปลี่ยนชุดที่เข้มที่ชอบมากกว่าทันที ไม่เพียงความชอบสีเสื้อผ้าอาภรณ์จะต่างกัน แต่ท่าทางที่แสดงออกล้วนขัดแย้งแตกต่าง ท่วงท่าการเดินเปลี่ยนไปราวกับเป็นคนละคน จนไม่มีใครจับมาเปรียบเทียบคู่กันได้ เส้นผมสีเงินยวงถูกเปลี่ยนกลับมา หลังจากน้ำยาหมดฤทธิ์ ทรงผมถูกรัดจับทรงอย่างสบาย ๆ มองภายนอกผู้คนคงคิดว่าเขาเป็นผู้อาวุโสที่มีกำลังยุทธแก่กล้าด้วยใบหน้าดูอ่อนเยาว์ที่เส้นผมขาวโพลน แต่มันก็ถูกปกปิดจนมิดด้วยหมวกปีกกว้างใบใหญ่ที่อำพรางใบหน้าไปส่วนหนึ่งจนเหมือนคุณ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-13ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 16 คุณชายจูเฉิงเยว่ 3/4
เยี่ยหยางหางคิ้วกระตุกทันทีที่ได้ยิน เหลือบตามองคุณชายน้อยผู้สวมอาภรณ์เนื้อดีหรูหราปักลวดลายอู้ฟู่ เนื้อตัวสวมใส่เครื่องประดับมากเกินราวกับหญิงสาวดูน่าขบขัน “นี่เจ้ายังไม่รีบขายสมุนไพรให้คุณชายจูของเราอีก!!!” บ่าวรับใช้จอมประจบตะคอกเบ่งอำนาจราวกับตัวมันเป็นนาย คนถูกหยามหน้าไม่แยแสสนใจเด็กหนุ่มที่ทีท่าดั่งเด็กน้อย หันมาดูสมุนไพรที่นำออกมา “นี่คือรากหญ้าหิมะสวรรค์อายุร้อยปี?” “ใช่ขอรับ ราคาทั้งหมดห้าสิบตำลึงทอง” เยี่ยหยางมองสมุนไพรที่อยู่ข้างหน้า มันไม่ได้มีอายุร้อยปีดังที่ราคาขายอยู่ อายุของมันมีเพียงแค่แปดสิบกว่าปีในสภาพสมบูรณ์ มองจากภายนอกทั้งสีทั้งกลิ่นอายุสมุนไพรที่ต่างกันเพียงยี่สิบปียากที่จะแยกออก แต่เขาสามารถจำแนกได้อาศัยความสามารถประสบการณ์ปรุงยา “ข้าให้เจ็ดสิบตำลึงทอง เพิ่มอีกห้าตำลึงทองข้ายกให้เจ้า” คุณชายจูพูดเสนอราคาตัดหน้า เพื่อแย่งซื้อสมุนไพร “เอ่อ...แต่ทางร้านของเราเหลือแค่รากเดียว” พนักงานอึดอัดใจมองหน้าลูกค้าสองคนสลับไปมา เยี่ยหยางวางห้าสิบตำลึงทองลงไม่สนใจคุณชายจูที่มาทีหลัง เขามองพนักงานให้จัดการสมุนไพรให้ แต่บ่าวขอบคุณชายจูกลับเข้ามาแย่งของไปหน้าตาเฉย “ห
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-13ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 17 คุณชายจูเฉิงเยว่ 4/4
ในคืนกลางดึกคืนนั้นไฟโหมลุกไหม้กระหน่ำที่ร้านขายสมุนไพรจนมอดไหม้เป็นเถ้าตอนตะโกน ไม่เหลืออะไรเลยแม้กระทั่งเศษเหรียญทองแดงกลายเป็นที่ว่างเปล่า แต่ด้านข้างร้านขายสินค้าอื่นกลับไม่เป็นไร ไม่มีรอยขีดข่วนแม้แต่น้อย ชาวบ้านกลุ่มใหญ่รุมล้อมมองดูเอ่ยปากเล่าเรื่องมากมาย ไม่รู้เรื่องไหนเป็นความจริง เถ้าแก่เผิงจอมประจบล้มทั้งยืน ทรุดเข่าลงอยู่หน้าอดีตร้านขายสมุนไพรของตนอย่าน่าสมเพช ขุนนางเจ้าหน้าที่มือปราบค้นหาสืบต้นเพลิงกับไม่พบสิ่งใดที่เป็นต้นเหตุ หลักฐานวัตถุและบุคคลไร้ร่องรอย ไม่มีผู้ใดได้รับบาดเจ็บและเสียชีวิตจากเหตุเพลิงไหม้ครานี้ เหตุการณ์ทั้งหมดนี้ถูกจัดการด้วยเวทมนตร์ ที่แม้แต่กระแสเวทก็ถูกลบจนแทบไม่เหลือไอเวทให้เหล่าเจ้าหน้าที่ค้นหา ยังไงก็ยากที่จะจับตัวการได้ จอมยุทธหญิงนั่งจิบชาทานของว่างบนเหลาอาหารตรงข้ามร้านที่เกิดเหตุ นางตั้งใจรุดมาสังเกตการณ์ที่นี่โดยเฉพาะ นานมากแล้วนามมากจริง ๆ ที่เหตุการณ์ประหลาดที่ไม่สามารถเกิดขึ้นปรากฏอีกครั้ง แต่ก็ไม่มีเบาะแสใดเพิ่มนอกจากความว่าเปล่า ดูท่านางคงต้องปักหลักอยู่ที่นี่พักใหญ่แล้ว “นี่ ๆ พี่ชาย ที่เปิดการแสดงสัตว์อสูรที่ประกาศเมื่อวันก่อนอ
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-11-13
บทล่าสุด
ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 103 รอบสังหารคุณชายจูเฉิงเยว่ 4
เอ๊ะ? เมื่อกี้อีกฝ่ายบอกว่าเขาเป็นน้องชาย ก็หมายความว่าอีกคนเป็นพี่ชายที่ท่านแม่เอ่ยถึงงั้นหรือ“ท่านคือ?”“อ่ะแฮ่ม...ยินดีที่ได้รู้จักอีกครั้ง น้องชายของข้า”เยี่ยหยางกล่าวยิ้มกว้างต้อนรับน้องชายอย่างอารมณ์ดี ปัดความบาดหมางส่วนตัวระหว่างเขากับเฉิงเยว่ทิ้งทันที ราวกับเรื่องที่ปะทะคารมกันไม่เคยเกิดขึ้นจูเฉิงเยว่ “...”“เจ้าไม่เชื่อ?” เยี่ยหยางเห็นน้องชายเงียบไปก็ถามกลับ ก็ได้คำตอบที่ปวดใจมาแทนว่าอีกฝ่ายไม่เชื่อแม้แต่น้อย“นี่เจ้าดู” คนเป็นพี่ลากน้องชายหมาด ๆ มายืนหน้ากระจกเทียบ “สีผมเราสองคนก็เหมือนกัน สีตาก็ด้วย นี่เป็นเอกลักษณ์ของตระกูลเราเลยนะ”“ท่านพ่อท่านแม่ไม่ได้มีสีผมสีตาประหลาดอย่างนี้” เฉิงเยว่แย้ง“ก็ได้ ๆ ข้าจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เจ้าฟัง” เยี่ยหยางพูดเสียงเล็กเสียงน้อยกับน้องชายอย่างอ่อนโยนจากนั้นรินน้ำชาให้ตัวเองและน้องชาย เตรียมสนทนายืดยาวให้อีกฝ่ายยอมรับเขาให้ได้ เขาอยากมีน้องชายตั้งแต่อยู่ระนาบมนตราแล้ว แต่ท
ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 102 รอบสังหารคุณชายจูเฉิงเยว่ 3
เจ้าตัวเลยพิสูจน์โดยถลกแขนเสื้อขึ้นไม่เกรงใจเจ้าบ้านบาดแผลยาวจากคมกระบี่ค่อย ๆ สมานตัวเองเห็นชัดด้วยตาเปล่า ดวงตากลมโตเบิกตากว้างอย่างตกใจยารสชาติห่วยนรกแตก แต่มีประสิทธิภาพดีเกินคาด คงไม่มีโอสถใดเยี่ยมยอดเท่านี้ มันสามารถรักษาบาดแผลได้ในพริบตาเฉิงเยว่มองหน้าเส้าหยางอย่างมึนงง สายตาเต็มไปด้วยคำถาม ว่า ทำไมต้องช่วยเขามากมายอย่างนี้“คุณชายจู คงมีคำถามอยากถามข้า”เยี่ยหยางถาม เขาไม่ต้องเสแสร้งปกปิดตัวตน เผยบุคลิกเป็นตัวเอง ออกมา “เจ้ารู้ตัวหรือไม่ว่าตัวเองมีพลังอย่างอื่นนอกจากปราณยุทธ”“ข้ารู้ แต่ไม่รู้ว่ามันคืออะไร”“คุณชายมองตัวเองในยามนี้ก่อน” เยี่ยหยางร่ายเวทเรียกกระจกส่องทั้งตัวให้เฉิงเยว่ได้มองตัวเองทั้งตัวดูท่าเจ้าตัวจะไม่รู้ว่า นอกจากตัวเองมีพลังเวทแล้ว แม้แต่รูปลักษณ์ก็ยังเปลี่ยนไปเฉิงเยว่มองภาพสะท้อนนิ่งงึนงัน มือยกจับเส้นผมที่เคยเป็นสีเข้มกับกลายเป็นสีเงินยวงขาวสว่างทั่วทั้งศีรษะ ดวงตาสีฟ้าแทนที่ดวงตาเข้มที่เคยมีนับสิบปีไม่ มันเกิดอะไรขึ้นกับเข
ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 101 รอบสังหารคุณชายจูเฉิงเยว่ 2
“จุ๊ ๆ ไม่ต้องรีบอยากตาย เดี๋ยวข้ามีเรื่องสนทนาอย่างสนิทสนมกับพวกเจ้า”บุคคลที่สวมหน้ากากตัวสูงกว่า กล่าวกับพวกมันที่เหลือรอดห้าคน ด้วยน้ำเสียงเหี้ยมเกรียมแผ่ไอเย็นทั่วร่าง จนไม่มีใครกล้าขยับตัวปิดปากเงียบ กลัวว่าหากเผลอส่งเสียงจะกลายเป็นนกถูกเกาทัณฑ์ตัวแรกพวกมันมองเพื่อนร่วมอาชีพอีกคนชิ่งตายด้วยสีหน้าอิจฉาแม่ง! หนีตายไปสบายก่อนใครเพื่อนเลยเยี่ยหยางหลังจากข่มขู่มือสังหารเสร็จ ก็หันไปหาจูเฉิงเยว่ที่เปลี่ยนรูปลักษณ์ไป“คุณชายข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า หวังว่าจะไม่ปฏิเสธ” เขาเอ่ยกับคุณชายจูเฉิงเยว่ “สภาพเจ้าตอนนี้คงไปพบใครลำบาก มากับข้า”ส่วนเฉิงเยว่เหนื่อยจนพูดไม่ออก ได้แต่พยักหน้าอย่างจำยอมให้อีกฝ่าย ตัวเขาคาดไม่ถึงว่าคนที่มาช่วยคือเส้าหยาง โชคดีที่อีกฝ่ายยื่นมือมาช่วย แม้เคยเห็นหน้าค่าตา ไม่เคยคุยกันอย่างสนิทสนมก็ตามทันทีที่จูเฉิงเยว่พยักหน้าตกลง เยี่ยหยางก็ร่ายคาถาเคลื่อนย้ายพริบตาอีกหน นำทั้งคนทั้งศพของเหล่านักฆ่า กลับไปที่เขาเพิ่งจากมาอีกครั้ง“อ๊ะ! อาหยางลืมสิ่งใด?”
ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 100 รอบสังหารคุณชายจูเฉิงเยว่ 1
และผลลัพธ์ก็คือระเบิดโทสะของจูเฉิงเยว่ที่ไม่มีใครล่วงรู้ เพราะผู้ลองดีต่างไปรายงานตัวกับยมบาลกันทุกคนเรียบร้อย สำหรับบางคนการมีโทสะ อาจทำให้ขาดสติ แต่สำหรับเฉิงเยว่โทสะในเรื่องนี้กลับทำให้เขาสงบอารมณ์ สงบนิ่งจนน่ากลัว ประสาททั้งห้าเปิดรับสัมผัส แววตานิ่งเย็นยะเยือกพร้อมทำลายพวกมันหารู้ไม่ว่า ได้ก้าวข้ามขีดอารมณ์ของทายาทตระกูลจูให้แล้ว ลมไร้ที่มาโหมกระหน่ำจากทุกทิศทาง ล้อมรอบกลุ่มมือสังหารสองกลุ่มที่ส่งคนมามากกว่างานอื่น ๆ พวกมันต่างมองหน้ากันอย่างมึนงง ข่าวลือในสมาคมนักฆ่าเกี่ยวกับคุณชายตัวประหลาดผู้นี้เห็นทีจะเป็นจริง พวกมันต้องรีบจบงานนี้ ก่อนที่ชีวิตของมันจะต้องจบลงที่นี่เอง ท่าทีกวนโทสะเหยื่อเปลี่ยนเป็นลงมือสังหารอย่างจริงจังเคร่งเครียดมากขึ้น คมอาวุธพุ่งเข้ามาทุกทิศทางเล็งเข้าที่จุดตาย จูเฉิงเยว่รู้สึกถึงพลังบางอย่างไหลเวียนในร่างกาย เอ่อล้นเต็มไปด้วยพลัง ความรู้สึกที่รุนแรงยิ่งกว่าพลังข
ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 99 คุณชายจูติดตามชีวิตอ๋องเสเพล 3
พวกเขาทุกคนที่เป็นคนของสมาคมเหวินชา ต่างเป็นคนที่อาหยางเลือกเองกับมือ ถูกสั่งสอนฝึกฝนจนกลายเป็นยอดคน แม้ว่าอาหยางของเขาจะเป็นแค่เด็ก แต่ความรู้และประสบการณ์กลับมากมายมหาศาลอาหยางต้องประสบเหตุการณ์เช่นใดที่บีบบังคับให้ต้องเติบโตเลี้ยงตัวเช่นนี้ แม้ว่าเขาจะเติบโตมาด้วยกันช่วงหนึ่ง และรู้จักครอบครัวเบื้องหลังตี้ตี่ แต่เขาคิดว่ามันต้องมีเรื่องราวมากกว่าที่เขารู้ หวังว่าน้องน้อยของเขาจะใช้ชีวิตเฉกเช่นคนปกติทั่วไป อย่าได้เจ็บปวดเช่นพี่ชายคนนี้เลยจูเฉิงเยว่เมื่อสะกดรอยตามชินอ๋องไม่ทัน เขาก็ย้อนกลับไปที่จุดมุ่งหมายเดิม ที่ตอนนี้เวลาก็ล่วงเลยมาถึงยามเซินแล้ว จะให้ท่านแม่รอนานไม่ใช่ความคิดที่ดี“สบายดีหรือไม่ คุณชายจูเฉิงเยว่?”คุณชายน้อยตระกูลจูถึงกลับกลอกตามองบนอย่างเบื่อหน่าย ที่ต้องพบกับพวกโตแต่ตัวแต่ไร้สติปัญญาอีกแล้ว พวกมันราวสิบคนปิดบังหน้าตาเยี่ยงโจรหาเรื่องคนตั้งแต่ตะวันยังไม่ตกดิน ช่างอาจหาญยิ่งนัก เขาไม่อยากเสียเวลากับคนพวกนี้ยิ่งกว่าอ๋องจอมบัดซบคนนั้นสักอีก“ถอยออกไปตอนนี้ ข้าจะยังไม่เอาเรื่องพวกเจ้า” จูเฉิ
ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 98 คุณชายจูติดตามชีวิตอ๋องเสเพล 3
ดังนั้นสิ่งแรกที่เขาริเริ่มลงมือทำหลังจากแน่ใจว่าต้องติดอยู่ต่างถิ่นคือ หาเงินและหลักแหล่งที่มั่นคง“อาหยาง!!!”เสียงร้องอย่างดีใจของกู้ซีเจ๋อ ผู้รับหน้าที่ดูแลกิจการทั้งหมดแทนเยี่ยหยางร้องอย่างคิดถึงคนที่หายหน้าหายตาไปนาน เขาไม่เห็นเงาหัวนายท่าน ‘เส้าหยาง’ หัวหน้าสมาคมการค้าเหวินชาจนแทบลืมว่ามีตัวตน ยังดีที่เส้นผมสีสว่างเด่นบอกเอกลักษณ์ที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางลืม จะมีใครที่มีเส้นผมสีนี้ตั้งแต่ยังไม่แก่เฒ่ากันบ้าง ถ้าไม่ใช่เจ้านายที่นึกได้ว่าตัวเองก็มีงานต้องทำ“ระงับอารมณ์ตื่นเต้นที่คิดถึงน้องรักหน่อยพี่”ดวงตาสองสีมองไปที่พี่ชายนอกสายเลือดของเขาด้วยดวงตาหยอกเย้ากู้ซีเจ๋อ ที่ทำหน้าที่แทนเจ้าของกิจการได้อย่างดีเยี่ยม สมกลับที่คนเป็นน้องวางใจทิ้งงานให้แบบไม่ต้องเป็นห่วง“ข้าไม่ได้ตื่นเต้นคิดถึงเจ้า แต่คิดว่าเมื่อไหร่เจ้าจะเอางานตัวเองกลับไปสะสางสักที ข้าแทบจะจมกองบัญชีตายอยู่แล้ว” กู้ซีเจ๋อมองหน้าน้องชายที่เคยน่ารักอย่างขุ่นเคืองเยี่ยหยางเจอกับกู้ซีเจ๋อโดยบังเอิญเมื่อสิบปีก่อน
ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 97 คุณชายจูติดตามชีวิตอ๋องเสเพล 1
หลังจากที่ข่าวคราวรั่วไหลออกไปโดยที่เฉิงเยว่ไม่ต้องลงแรง ท่านแม่ก็ร้องจะมาพบหน้าเขาให้ได้ เป็นเหตุให้ตาลุงหวงเมียเร่งปั่นงานราษฎร์งานหลวงที่ตัวเองดูแลข้ามวันข้ามคืน โหมงานเป็นเดือนเศษเพื่อหาวันหยุดติดสอยห้อยตามภรรยาสุดที่รักมาหาลูกชายแสนน่ารักอย่างเขาและมันก็คือวันนี้เฉิงเยว่กลับหมู่ตึกไท่ตง ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าอาภรณ์ให้ตัวเองดูเป็นเด็กน้อยในสายตาท่านแม่ที่รัก เขาขัดสีฉวีวรรณตัวเองเกือบชั่วยาม และยืนอยู่หน้ากองเสื้อผ้ากองใหญ่อยู่อีกเกือบครึ่งชั่วยามเด็กหนุ่มตัวน้อยหยิบชุดนั้นชุดนี้ขึ้นแล้ววางลงอยู่หลายที เสื้อผ้าถูกคัดแยกเป็นหลายกอง จนในที่สุดมือหนุ่มน้อยก็เอื้อมไปหยิบชุดที่อยู่แยกตัวเดียวไม่อยู่รวมกับเสื้อกองไหนเสื้อไหมชุดผาวสีเหลืองอ่อนคาดด้วยเข็มขัดเอวสีขาว มวยผมผูกด้วยที่คาดที่สีเดียวกับเสื้อ ปักปิ่นเรียบอันเล็กบนศีรษะ เครื่องประดับและอาภรณ์ที่อยู่บนร่าง ทำให้จูเฉิงเยว่เด็กหนุ่มกลายเด็กน้อยที่ดูละมุนน่ารักน่าทะนุถนอมเป็นที่สุดเฉิงเยว่หมุนตัวสำรวจความเรียบร้อยจากกระจกเงาที่สะท้อนภาพคุณชายน้อยแสนน่าเอ็นดู มุมปากยกยิ้มขึ้นอย่างพึงพอใจ เ
ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 96 ราชโองการถึงเยี่ยหยางและเส้าหยาง 3
“ข้าขอสนทนากับเส้าหยางต่อสักครู่” ฉีเจิ้งแม้ในใจจะร่ำร้องแค่ไหน แต่เขาก็ขึ้นชื่อว่าเป็นคุณชายเจ้าเล่ห์ ก็สวมบทรับหน้าลู่เฉินอย่างไม่มีพิรุธการมาของเจียงกงกงเปรียบเสมือนการได้เวลาพักผ่อนดี ๆ เพราะลู่เฉินจอมเข้มงวด ได้ปล่อยให้ญาติผู้พี่ได้กระดี๊กระด๊ากับของพระราชทาน ทำให้ท่านอ๋องผู้เลื่องชื่อได้ทำตัวขี้เกียจอย่างจริงจังสักทีเยี่ยหยางตรวจนับข้าวของในหีบพระราชทานด้วยสีหน้ายิ้มแย้มอารมณ์ดี เขายกครึ่งหนึ่งแบ่งให้หวงฉีเจิ้งที่ออกแรงรับมือผู้บุกรุกในตำหนักสรรพาวุธพอ ๆ กับเขา ส่วนหูลี่เซียนเขาให้นางไปขอส่วนแบ่งจากเจ้านายจิ้งจอกขนฟูอย่างลู่เฉินเถอะ เขาไม่มีแบ่งให้ เพราะรู้สึกหมั่นไส้นางอย่างมาก วัน ๆ หนึ่งเดินตามญาติผู้น้องของเขาต้อย ๆเวลาที่ผ่านมาเดือนกว่าจากสัปดาห์เป็นเดือน ตั้งแต่หูลี่เซียนกลายเป็นเซียนจิ้งจอก ชีวิตนางก็สบายกว่าเขาหลายเท่า วัน ๆ กิน ๆ นอน ๆ จนเหมือนหมูมากกว่า(หมา)จิ้งจอกแล้ว วิ่งเทียวไปเทียวมาระหว่างห้องของญาติผู้น้องกับห้องเขา ตอนนี้นางก็หลบลู่เฉินมาสิงสถิตที่ห้องเขา นั่งหน้าหงิกเพราะไม่มีอะไรให้ทำส่วนเขากับฉีเจิ้งตกอยู่ในสภาวะเ
ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 95 ราชโองการถึงเยี่ยหยางและเส้าหยาง 2
“ไท่จื่อ อาการของท่านเป็นอย่างไรบ้าง ข้าจะได้กลับไปทูลฝ่าบาทได้ถูกต้อง”เจียงกงกงขันทีส่วนพระองค์เอ่ยถามรัชทายาทของแคว้นที่ยังดูซีดเซียวอยู่บ้าง“เจียงกงกง อาการข้าดีขึ้นมากแล้ว กลางฤดูใบไม้ผลิพิษก็จะสลายจนหมด ต้องขอบคุณคุณชายเส้าหยางที่ช่วยชีวิตข้าและชินอ๋องไว้” ลู่เฉินบอก“เกรงใจแล้ว ข้าแค่ทำสิ่งที่สมควรทำ” เส้าหยางรับคำขอบคุณ สีหน้าอาการ และท่วงท่าดูสง่างามผ่าเผย“เส้าหยางจวิน ข้านำคำขอบคุณจากฝ่าบาทมามอบให้ท่านที่ช่วยปกป้องสายเลือดมู่หรง” เจียงกงกงหันไปพูดกับเส้าหยางขันทีส่วนพระองค์ของฮ่องเต้ราชอาณาจักรซีเว่ยมองสำรวจประเมินท่านชายเส้าหยางจวิน เพื่อนำไปกราบทูลองค์เหนือหัวของตนอย่างละเอียด พลางคิดพิเคราะห์อืม...คนผู้นี้ที่โดดเด่นเกินใคร เส้นผมสีขาวประหลาด ดวงตาสองสีที่ประหลาดยิ่งกว่า ปกปิดหน้าตา ปกปิดแซ่สกุล ใบหน้าหลังหน้ากากยากคาดเดาว่าเป็นเช่นไร บุคลิกสง่างามดุจเชื้อพระวงศ์ผู้หนึ่งแผ่ออกมา ลมปราณลึกล้ำตรวจสอบไม่ได้ แต่กลับเป็นแค่ศิษย์สายนอก“ขอบคุณท่านกงกงผู้เฒ่า”เจียงกงกงหลังจากที่เก็บข้อมูลไว้ราย
