บทที่ 14 คุณชายจูเฉิงเยว่ 1/4

“นี่ ๆ ลู่เฉินเข้าเมืองพักโรงเตี๊ยมเถอะนะ ข้าปวดเมื่อยไปทั้งตัวแล้ว” เสียงบ่นกระเปาะกะแปะดังตลอดทางสร้างความรำคาญกับผู้ร่วมเดินทางไม่น้อย

“เจ้าจะบ่นอะไรไม่หยุดปากเสียที น่ารำคาญ”

“โหยวโหยว ข้าเหนื่อย…เหนื่อยมาก ๆ เลย”

เสียงหวานออดอ้อนแต่ชวนกวนประสาทมากกว่า ทำเอาองครักษ์พ่วงฐานะสหายร่วมเรียนคิ้วกระตุก ขบฟันกรอดข่มอารมณ์ความรู้สึกอยากลงไม้ลงมือกับเชื้อพระวงศ์สักทีสองที

“ไท่จื่อ ข้าน้อยขออนุญาตไปสำรวจทางเบื้องหน้าพ่ะย่ะค่ะ”

มู่หรงลู่เฉินพยักหน้ารับทราบ เขาอนุญาตให้คนที่จะเก็บกดอารมณ์จากการถูกยั่วโทสะให้ไปสงบสติ

สือหลงโหยวชักม้าไปทางข้างหน้า สูดลมหายใจเข้าออกลึก ๆ พยายามอย่างยิ่งยวดอดทนอดกลั้นอย่างยอดเยี่ยมว่าตัวเองจะไม่เผลอลงไม้ลงมือกับชินอ๋องแห่งราชอาณาจักรซีเว่ย

หลังจากพาท่านอ๋องบัดซบออกจากวงโคจรความวุ่นวาย ตลอดครึ่งเดือนที่ผ่านมาไม่มีเรื่องอันตรายอะไรให้ลู่เฉินและสือหลงโหยวเสี่ยงอีก นอกจากเสียงบ่นที่เหมือนเสียงนกเสียงกาที่ร้องชวนรำคาญอยู่บ้าง

“ถึงเมืองข้างหน้าค่อยพักที่โรงเตี๊ยม”

ในที่สุดลู่เฉินเอ่ยอนุญาต เนื่องจากขบวนเดินทางใกล้ถึงจุดหมายในอีกไม่กี่วันก่อนกำหนดการที่คาด