เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 25 ที่เหนื่อยหน่ะ เปิ่นหวางเหนื่อยจริง จริงๆ นะ!!! 1
ว่าทำไมไม่บอกเขาด้วยว่ามีหนอนยักษ์อยู่ด้วย
เพราะ…ข้าเกลียดหนอน!!!‘ก็เจ้าไม่ถาม’ เสี่ยวฉงส่งเสียงเอื่อยไม่แยแสดังในหัวเยี่ยหยางในขณะที่สือหลงโหยวชักดาบออกจากฝักออกมาเตรียมตัว ท่าร่างเตรียมพร้อมบุกฝ่าออกไป ทว่าทุกทิศล้วนถูกล้อมด้วยหนอนสีเลือด เยี่ยหยางกลับกุมขมับทันทีที่เห็นท่าทางสู้ตายของสือหลงโหยว “นี่เจ้าจะเอาดาบไปจิ้มมันหรือไง ดาบขนาดเท่าไม้แคะฟันของพวกมัน จะไปทำอะไรมันได้?”“งั้นเจ้าก็จัดการสิ” สือหลงโหยวพูดพร้อมทำการผลักชินอ๋องผู้หลบหลังเขาออกไปเผชิญหน้า“เหวอ!!! ไม่ ๆๆๆ เจ้าบ้าหรือไงข้าจะจัดการพวกมันได้ยังไง” เยี่ยหยางที่ถูกผลักไม่ทันตั้งตัว คว้าตัวลู่เฉินตามสัญชาตญาณ “ญาติผู้น้องคนเก่งเร็ว ๆ สิ เจ้ารีบหาวิธีอย่าให้มันได้กลิ่นพวกเราไม่งั้นเสร็จกันหมดแน่”ชินอ๋องพล่ามไปก็เขย่าตัวองค์รัชทายาทไป จนเจ้าตัวต้องเอามือทั้งคู่ของพี่ชายออกไปจากตัวแล้วรีบหาวิธีเยี่ยหยางสูดลมหายใจเฮือกใหญ่แล้วบอกลักษณะของหนอนสีเลือดออกมาอย่างไม่ต้องแสร้งโง่งมอีกตบทที่เกี่ยวข้อง
ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 26 ที่เหนื่อยหน่ะ เปิ่นหวางเหนื่อยจริง จริงๆ นะ!!! 2
ภายใต้ฝุ่นทรายที่คละคลุ้งจนไม่เห็นทัศนียภาพ ทำให้เยี่ยหยางไม่กังวลว่าถ้ามีใครสังเกตการณ์การผ่านประตูจิงเฉินฉือไท่จากภายนอกจะเห็นเขาขี่ไม้กวาดร่อนอยู่ อีกอย่างไม้กวาดด้ามนี้ถูกเขาดูแลปรับแต่งเป็นอย่างดีในสิบปีมานี้ไม่ต้องกังวลว่าใครจะมองตามทันต่อให้ใช้ลมปราณผนึกไว้ที่ดวงตา แต่ถ้ามีผู้ที่มีปราณยุทธร่างกายที่ดวงตาเขาก็โชคร้ายไปหน่อยแล้ว ด้ามหัวไม้กวาดถูกเยี่ยหยางควบคุมให้เชิดหัวสูงขึ้นเพิ่มเพดานความสูง เพื่อรักษาระยะห่างจากหนอนสีเลือดที่ยั้วเยี้ยอยู่บนผืนทราย พวกเขาบินอยู่ผืนฟ้าเพียงครู่เดียวก็ตัดผ่านข้ามพื้นที่ทะเลทรายใช้เวลาไปน้อยกว่าการเดินเท้าและต้องเผชิญปัญหากับดักต่าง ๆ ที่ยุ่งยากไม่น้อย แต่บนฟ้าก็ไม่ง่ายดายเช่นกัน ฝูงนกหลายร้อยบินเต็มฟากฟ้า กระพือบินสร้างพายุลมกระชากอย่างรุนแรง เป้าหมายของพวกมันคือจิกผู้ที่ไม่ใช่พวก เยี่ยหยางอาศัยทักษะการบินผาดโผนหมุนควงผ่านฝูงนกไปอย่างหวาดเสียว พอผ่านฝูงนกได้ก็เผชิญกับสายฟ้าผ่า กว่าจะผ่านมาได้ก็ออกแรงไม่น้อย และสองคนด้านหลังเยี่ยหยางเหมือนจะไม่รู้ถึงปัญหานี้ คนหนึ่งนั่งเงียบหลังตรงหลั่งเหงื่อเย็น อีกคน
ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 27 ที่เหนื่อยหน่ะ เปิ่นหวางเหนื่อยจริง จริงๆ นะ!!! 3
“ข้าเยี่ยหยาง คนนั้นลู่เฉินเป็นลูกพี่ลูกน้องข้า อีกคนคือสือหลงโหยว ยินดีที่ได้รู้จักเจ้าน้องชาย”เยี่ยหยางทักทายยอมรับน้ำใจเล็กน้อยอย่างเป็นกันเอง เขารู้สึกว่าคุณชายน้อยผู้นี้ไม่ใช่คนเลวร้ายอะไรดูร่าเริงกระฉับกระเฉงดี“นี่พี่ชาย พวกท่านผ่านด่านมาได้อย่างไรบ้าง กว่าข้าจะผ่านด่าน เล่นข้าเอาตัวแทบไม่รอด ที่รอดมานี่หวุดหวิดแบบสุด ๆ” อวี้หย่าอวิ๋นบ่นพวกเขาให้ฟังเยี่ยหยางแอบพยักหน้าอย่างเห็นด้วย“ของข้าน่ะเป็นด่านในป่าสุสานอาถรรพ์ ผีนี่ชุกชุมยั้วเยี้ยเต็มไปหมด วิยงวิญญาณผีดิบศพอาฆาตมีมาครบ ดีที่ท่านพ่อของข้าให้ของวิเศษติดตัวมา ทำให้พวกผีทำอะไรข้าไม่ได้ มีทางเดียวที่ข้าสามารถผ่านฝ่าออกมาได้แค่วิ่งใส่ตีนสุนัขลูกเดียวมาตลอดทาง” อวี้หย่าอวิ๋นสาธยายการผ่านด่านประเมินของตัวเองให้ทุกคนได้ฟังพวกเขาทั้งหมดเดินออกจากประตูจิงเฉินฉือไท่คงมาพร้อมกัน เดินไปพูดคุยกันไปอย่างสนุกสนานจูเฉิงเยว่เพิ่งผ่านด่านของตนโผล่พ้นมาจากซุ้มประตูจิงเฉินฉือไท่คง มีสภาพราวผ่านสงครามมาอย่างหนักหน่วง เสื้อไหมชั้นดีขาดวิ่นเป็นริ้ว ทั้งตัวเ
ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 1 กบฏ
ท้องฟ้าโปร่งสายลมพัดเอื่อยเย็นสบาย แสงแดดส่องกระทบผืนน้ำสีน้ำเงินครามราวกับอัญมณี คลื่นทะเลหมุนเกลียวซัดกระทบกราบเรือเป็นจังหวะ เป็นฟองคลื่นสีขาวแตกฟ่องละลายหายไป มีเรือสำราญลำใหญ่ล่องลดเลี้ยวอยู่ท่ามกลางมหาสมุทรกว้างไพศาลสุดลูกลูกตาเสียงสังสรรค์เฮฮาสนุกสนานดังมาจากบนเรือสำเภาใหญ่ของชินอ๋องที่พาพระชายาเอก และอ๋องน้อยมาประพาสดูความแปลกใหม่ของบรรยากาศนอกเมืองหลวงบนลำเรือต่างมีบ่าวไพร่มากมายเกือบร้อยคนที่คอยติดตามมารับใช้เจ้านายอย่างใกล้ชิด แต่เสมือนพวกเขาก็ได้มาพักผ่อนด้วยไม่ต่างกัน นับว่าพากันมาเที่ยวกันยกตำหนักอ๋อง“เสด็จแม่ ๆ พี่ปลาตัวหย้ายใหญ่” นิ้วมือสั้นป้อมชี้ไปที่มัจฉาตัวไม่น้อย แทบจะทับผู้ใหญ่คนหนึ่งขาดอากาศหายใจตายได้ โผกระโดดโลดแล่นจากท้องทะเล“น่ารัก... หยางหยางชอบ” เสียงหัวเราะเจื้อยแจ้วถ้อยพาทีของอ๋องน้อย ชวนให้ทุกคนที่ได้ยินเก็บรอยยิ้มไว้ไม่มิด คือ มู่หรงเยี่ยหยางเชื้อพระวงศ์ตัวจิ๋ว น่ารักน่าเอ็นดู แขนขาสั้น ๆ อ้วนป้อมเป็นข้อป้องน่าฟัด ทุกคนที่เห็นการเติบโตของเจ้าก้อนแป้งขาวต่างเห็นแววความฉลาด เฉียบคม และมากพรสวรรค์ตั้งแต่วัยเยาว์ อีกทั้งยังเป็นที่รักของทุกคนไม่เว้นเสด
ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 2 โอรสสวรรค์
ในขณะที่ชินอ๋องรุดหน้าปกป้องลูกเมียของเขาอยู่เบื้องหน้า รัศมีปราณยุทธแผ่ซ่านปรากฏให้เห็นเงาของกิเลนสวรรค์ห้าธาตุ พุ่งตรงเข้าไปสังหารผู้บุกรุก“ถงถงเจ้าบาดเจ็บหรือไม่” ชินอ๋องถามคู่ชีวิตของตนอย่างเป็นห่วง เขายืนหยัดอย่างมั่นคงบนดาดฟ้าเรือโคลงเคลง สายตารอบระวังมือสังหารที่องครักษ์กำลังรับมืออยู่รอบ ๆ“ไม่เป็นไรหลงหมิง แล้วท่านล่ะ” พักตร์งามของชายาเอกเปื้อนเขม่าดำไปหมด ในอ้อมกอดพยายามบดบังภยันตรายให้ลูกชายตัวน้อย ปัดป้องคมดาบที่มุ่งเข้ามาด้วยกระบี่อ่อนดวงตาของอ๋องน้อยเบิกกว้างอย่างตื่นตระหนกตกใจ แต่ก็ว่าง่ายอย่างรู้ความไม่ตกใจจนร้องงอแงธงโจรสลัดกุ่ยไห่ที่ครองน่านน้ำในแถบนี้คู่กับธงสัญลักษณ์จิ้นอ๋องโบกสะบัดในกองเรือที่โอบล้อมเข้ามาเสียงโห่ร้องตะโกนกู่ก้องดังจนคนของชินอ๋องต่างสิ้นหวัง ด้วยจำนวนคนที่ต่างกันหลายสิบเท่า อีกทั้งผู้บุกรุกต่างเป็นนักฆ่าสังหารมืออาชีพ ต่างกับพวกเขาที่เป็นบ่าวไพร่ที่มีวรยุทธติดตัวเล็กน้อยกองเรือผู้บุกรุกทอดสมอจอดเรือเทียบกับขบวนเรือของชินอ๋อง พลาดไม้กระดานกว้างราวหนึ่งฉื่อ [1] ข้ามมาอย่างง่ายดาย เข็นฆ่าผู้คนอย่างเหี้ยมโหด สาวใช้ถูกฉุดลากไปขืนใจย่ำยี ท่ามกลางกอ
ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 3 กลายเป็นยอดเสเพลแห่งวังหลวง 1/4
“บังอาจ!!!” เสียงพูดคุยจอแจหยุดลงทันควัน ทุกคนต่างกลั้นลมหายใจดังเฮือกตกใจหัวใจแทบร่วงอยู่ที่พื้น แต่เมื่อหันมากับพบชินอ๋องเชื้อพระวงศ์ระดับสูงผู้ที่มีความใกล้ชิดสนิทสนมกับฮ่องเต้ตวาดเสียงดังขึ้นกลางวงเหล่าเจ้าของเสียงนินทาทั้งหลายลูบอกอย่างโล่งใจ ทันทีที่พบว่าเป็นผู้ใด ต่างปรับสีหน้าท่าทางไม่ใส่ใจผู้มาใหม่เช่นเดิมก่อนหน้านี้พวกเขากลัวว่าจะเป็นผู้อื่นล่วงเกินเบื้องสูงท่านอื่นแต่เป็นคนผู้นี้…เหอะ ๆผู้ไม่อาจหยุดปากเหล่าสหายเสเพลที่ร่วมดื่มกินเที่ยวเล่นของคนผู้นี้ได้ และเปิดหัวข้อสนทนาที่หมิ่นประมาทเชื้อพระวงศ์ของราชอาณาจักรซีเว่ยที่มีเพียงผู้เดียวที่สามารถเอ่ยปากนินทาได้ต่อคือ…ชินอ๋องมู่หรงเยี่ยหยางแห่งราชอาณาจักรซีเว่ยชินอ๋องผู้นี้เป็นทายาทสายตรงเพียงคนเดียวของชินอ๋องมู่หรงหลงหมิงกับพระชายาเอกป๋ายหยู่ถงที่ประสบเคราะห์กรรม ผู้รอดชีวิตจากเหตุการณ์กบฏแถบคาบสมุทรชิงไห่เมื่อสิบปีก่อนเขารับสืบทอดตำแหน่งของบิดาตั้งแต่เยาว์วัยไม่รู้ความ และเป็นเพียงผู้รอดชีวิตเพียงคนเดียวในเหตุการณ์โศกนาฏกรรมออกประพาสครั้งโน้นเนื่องจากบิดาเป็นน้องชายแท้ ๆ โดยสายเลือดที่มีพระมารดาคนเดียวกันกับอดีตไท่
ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 4 กลายเป็นยอดเสเพลแห่งวังหลวง 2/4
“ชินอ๋องมาแล้ว นั่ง ๆ” เหล่าคุณชายสหายเสเพลตบเก้าอี้ชวนนั่งอย่างเป็นกันเอง คุณชายทั้งหลายนี้เป็นกลุ่มคนประเภทกินอิ่มทั้งวัน ไร้ประโยชน์เสียจริง“เปิ่นหวาง [2] มาแล้ว” มู่หรงเยี่ยหยางที่ส่งเสียงดังมาตั้งแต่หน้าประตูก้าวฉับ ๆ นั่งลงตรงเก้าอี้ว่างอย่างไม่ถือยศศักดิ์ไม่ห่วงภาพพจน์ มือคว้าป้านสุรายกขึ้นดื่มแต่หัววัน แล้วค่อยต่อบทสนทนาสบถว่าสหายปากไร้หูรูดชุดใหญ่“นี่! พักนี้พวกเจ้าเหิมเกริม ปากกล้าขึ้นไม่น้อย นินทาเปิ่นหวางโจ่งแจ้งเกินไปแล้ว ๆ”“ไม่ว่าอย่างไร เปิ่นหวางก็ยังเป็นเชื้อพระวงศ์คนหนึ่ง หากปากพวกเจ้าไม่มีรูด จับจูงขาตัวเองขึ้นศาล ดาบพาดลำคอ ก็ไม่ต้องมาร้องห่มร้องไห้พามารดาพี่สาวน้องสาวมาอ้อนวอนข้าเลยนะ!”ชินอ๋องหุบพัดยกมันตบกะโหลกสหายเสเพลที่พูดจาไม่เข้าหูเขาอย่างแรงด้วยความหมั่นไส้ แต่ความจริงก็ไม่ได้ใส่ใจคำพูดนินทาของเหล่าสหายคุณชายทั้งหลาย ทั้งไม่ถือตัวพูดเล่นสนทนากันอย่างสนิทสนม“โถ่!!! ท่านอ๋อง”“หยุด! ข้าขี้เกียจฟังพวกเจ้าพล่ามจนน้ำลายแตกฟอง” ท่านอ๋องยื่นมือเอื้อมหยิบจับตะเกียบคีบจ้วงอาหารเข้าปาก“อื้อ... ฝีมือเหล่าเหยียนไม่ผิดหวังจริง ๆ รสชาติเลิศรสกลิ่นหอมชวนน้ำลายสอยังคง
ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 5 กลายเป็นยอดเสเพลแห่งวังหลวง 3/4
สองวันถัดมา ณ.ตำหนักเหลียงซิน ที่พำนักของไทเฮาหลิวอี้หง “ไทเฮา ได้โปรดช่วยกระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมไร้ความสามารถ ศึกษาสิ่งใดก็ไม่เคยสำเร็จ อายุอานามก็ล่วงเลยมามากแล้ว เกรงว่าการไปเทียนถูหวู่จะทำให้ราชสำนักต้องขายหน้า เสด็จอาต้องเสื่อมเสียเกียรติ” เสียงร้องโอดครวญชักแม่น้ำทั้งห้าของชินอ๋องดังทั่วตำหนักเหลียงซิน ด้วยเสียงดังที่กลัวว่าจะดังพอกลัวว่าผู้คนจะไม่ได้ยินทั่วถึง จะไม่รับรู้การปฏิเสธของตน ราวกับอยากให้มันได้ยินถึงพระกรรณผู้ออกราชโองการด้วยซ้ำไป แต่ท่าทีนิ่งเฉยที่ได้รับกลับมาจากผู้เป็นย่า ไม่ว่าเยี่ยหยางจะร้องอาละวาด หรือ โวยวายเพียงใดก็ตาม “เยี่ยหยางเจ้ามีกี่หัวกัน? อายเจีย [3] ไม่ยุ่งเรื่องราวในราชสำนักมานานแล้ว” น้ำเสียงเรียบเย็นสบายเอ่ยถาม “ราชโองการไม่ใช่สิ่งที่ใครก็สามารถขัดได้ แล้วก็เทียนถูหวู่ก็เป็นสำนักฝึกเซียนยุทธอันดับหนึ่งในใต้หล้า” “เสด็จย่า หยางเอ๋อไม่อยากห่างจากท่านไปไหนไกล หลานอยากอู่มองหน้าเสด็จย่าทุกวัน ท่านไม่รักหยางเอ๋อแล้วหรอถึงไล่หลานไปอยู่ห่างไกล ไม่เห็นแม้แต่เงาหลาน” ทั้ง ๆ ที่อาศัยเส้นสายลับ ๆ กระจายข่าวกระจายลมปากให้ถึงพระเนตรพระกรรณ์ของโอรสสวร
ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 6 กลายเป็นยอดเสเพลแห่งวังหลวง 4/4
กลีบดอกหลุดร่วงกระจัดกระจายช้ำมือไม่น้อย ล้อมไปด้วยใบไม้ที่ถูกเด็ด ถอน ดึง ทึ้ง เขย่า จนร่วงกราวเหมือนฤดูใบไม้ผลิที่ผลัดใบจนโกร๋นเหลือแค่กิ่งก้านหัก ๆเด็กหนุ่มยืนกะพริบตาปริบ ๆ มองมือตัวเองที่ตอนนี้อยู่บนกิ่งไม้ที่พร้อมเด็ดดอกไม้แรกแย้มดอกเดียวและดอกสุดท้ายที่เหลืออยู่บนต้นครั้นได้สติ หลุดจากพะวง เยี่ยหยางยังไม่วายเด็ดบุปผาที่หลงเหลือ เดินเข้าไปหาพระสนมนางนั้นด้วยใบหน้ายิ้มแย้มอย่างไม่รู้สิ่งที่ตนกระทำ“ถวายพระพรพระสนม พระองค์ทรงรีบร้อนไปไหนหรือพ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมพบบุปผาแรกแย้มสวยงดงาม ช่างเหมาะกับโฉมงามสวยสะคราญเช่นท่านเหลือเกิน จึงตั้งใจนำมาถวายด้วยใจ ทรงโปรดรับน้ำใจของกระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะ”เยี่ยหยางยิ้มกว้างยัดเยียดกิ่งประดับบุปผาใส่มือสาวงามที่ยืนนิ่งช็อก สายตามองตาดอกไม้แสนรักที่ถูกคนบัดซบย่ำยีเด็ดชีวิตเข็นฆ่า นอนไร้ชีวิตอย่างสงบในมือ แล้วหันหลังกลับ รุดชิ่งหนีจากไปอย่างรวดเร็ว ไม่รอฟังเสียงชื่นชมที่กรีดร้องทะลวงแก้วหูปี้ดจนเต้นระริกดังไปทั้งวังหลวงฮ่องเต้มู่หรงหย่งสือที่ทรงงานในห้องอักษรถึงกับสะดุ้งตกใจ พู่กันในมือตวัดปืดจากบนลงล่างขีดฆ่าสิ่งที่เขียนมาหลายเค่อทิ้งหัวคิ้วกระตุ
บทล่าสุด
ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 27 ที่เหนื่อยหน่ะ เปิ่นหวางเหนื่อยจริง จริงๆ นะ!!! 3
ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 26 ที่เหนื่อยหน่ะ เปิ่นหวางเหนื่อยจริง จริงๆ นะ!!! 2
ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 25 ที่เหนื่อยหน่ะ เปิ่นหวางเหนื่อยจริง จริงๆ นะ!!! 1
ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 24 ท่านอ๋องเจ้าปัญหา 4
ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 23 ท่านอ๋องเจ้าปัญหา 3
ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 22 ท่านอ๋องเจ้าปัญหา 2
ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 21 ท่านอ๋องเจ้าปัญหา 1
ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 20 ไอ้หย๋า…นี่ข้าไปเหยียบถูก ตาปลาของตัวหายนะ 3/3
ท่านอ๋องบัดซบ!!! เล่ม 1 บทที่ 19 ไอ้หย๋า…นี่ข้าไปเหยียบถูก ตาปลาของตัวหายนะ 2/3
