LOGINShare
บทที่ 53
Related chapters
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 54
อีกอย่างด้วยชาติตระกูลของนาง บวกกับพี่สาวที่ได้หมั้นหมายจวนอันกั๋วกง ต่อไปการหมั้นหมายของนางคงไม่ต่างฐานะกันมากนักอย่างน้อยนางก็ต้องแต่งเข้าจวนระดับกงหรือระดับโหว เพราะพี่สาวคนโตที่เป็นทายาทบ้านใหญ่ซึ่งได้เสียชีวิตไปแล้ว แม้แต่ราชวงศ์นางก็ยังหวังได้ติงหมิงรุ่ยไม่คู่ควรกับนางสักนิด!อวิ๋นซานหูไม่เคยคิดจะแต่งงานกับติงหมิงรุ่ยเพียงแต่นางถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีตั้งแต่เด็ก พอใจกับความรู้สึกที่ถูกยกยอห้อมล้อมนางอยากให้ตัวเองกลายเป็นคนโดดเด่นท่ามกลางผู้คน เป็นที่จับจ้องของผู้คนตลอดเวลาทุกคนต้องมารายล้อมนางนางดื่มด่ำกับความรู้สึกเช่นนี้ทว่าตอนนี้สายตาของติงหมิงรุ่ยไม่ได้หยุดอยู่ที่นางอีกต่อไป แต่กลับถูกอวิ๋นฝูหลิงดึงดูดทำให้อวิ๋นซานหูรู้สึกเหมือนถูกทรยศหักหลังสิ่งที่นางพึงใจ แม้จะไม่ชอบพอแล้ว ก็ห้ามใครมาแย่งชิงไปเด็ดขาด!แววตาของอวิ๋นซานหูมีความอำมหิตแวบผ่านกล้าแย่งกับนางหรือ?นางจะทำให้อวิ๋นฝูหลิงรู้ว่าผลของการเป็นอริกับนางจะโหดร้ายเพียงใด!หลังจากนั้นสองวัน เมื่อพวกชาวบ้านขุดซานเย่าจนได้จำนวนที่มากพอ ทุกคนจึงออกเดินทางอีกครั้งครั้งนี้ทุกคนล้วนแบกเข่งที่หนักอึ้งไว้บนหลั
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 55
เทียนเฉวียนตอบ “เรียนนายท่าน หลังจากฝ่าบาททราบเรื่องที่ท่านถูกลอบสังหารทรงกริ้วมาก ทรงมีรับสั่งให้กรมอาญาและศาลต้าหลี่ร่วมกันสืบคดีนี้ อีกทั้งยังให้จั่วเยี่ยนผู้บัญชาการหน่วยกระบี่เงาแอบพาคนมาที่เจียงโจวขอรับ”“หนึ่งเพื่อตามหาเบาะแสของนายท่าน แล้วคุ้มกันนายท่านกลับเมืองหลวง สองเพื่อสืบหาความจริงเรื่องที่นายท่านถูกลอบสังหาร”“ส่วนเหล่าองค์ชายกลับไม่มีความเคลื่อนไหวใด แต่ละคนสงบเสงี่ยมมากขอรับ”“กลับเป็นเจียงโจวอ๋อง ที่ช่วงนี้สั่งให้คนออกตามหาเบาะแสของนายท่านอย่างเอิกเกริก”หน่วยกระบี่เงาตั้งขึ้นนอกเหนือกรมทั้งหก ขึ้นตรงกับฝ่าบาทและฟังคำสั่งของพระองค์เพียงผู้เดียวพวกเขาเสมือนดาบเล่มหนึ่งในมือฝ่าบาท ที่ชี้ไปทางใดก็ฟันไปทางนั้นหน่วยกระบี่เงามีอำนาจมีสิทธิ์ตรวจสอบตั้งแต่ขุนนางไปจนถึงประชาชนรากหญ้าเมื่อเอ่ยถึงหน่วยกระบี่เงา สีหน้าแต่ละคนเปลี่ยนไปโดยพลันส่วนจั่วเยี่ยนที่ดูแลหน่วยกระบี่เงา ไม่เพียงมีฝีมือมีความสามารถ ยิ่งได้รับความไว้วางใจจากฝ่าบาทครั้งนี้ที่ฝ่าบาทมีรับสั่งให้เขามาเจียงโจว แสดงว่าให้ความสำคัญกับเรื่องที่เซียวจิ่งอี้ถูกลอบสังหารอย่างมากเมื่อนึกถึงเสด็จพ่อของตัวเ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 56
อวิ๋นฝูหลิงรออยู่นานมาก จนกระทั่งไม่มีความเคลื่อนไหวใด นางจึงแอบลืมตาขึ้นเล็กน้อย จากนั้นหันมองทิศทางของเซียวจิ่งอี้เมื่อเห็นเซียวจิ่งอี้กลับมาแล้ว นางถึงได้โล่งอกแค่เขากลับมาก็ดีแล้วส่วนเรื่องที่เซียวจิ่งอี้จะไปทำสิ่งใด แม้อวิ๋นฝูหลิงจะสงสัย แต่ไม่คิดจะถามทุกคนล้วนมีความลับของตัวเอง ขอเพียงไม่อันตรายกับนาง ก็ถือว่าไม่เกี่ยวกับนางวันถัดมาหลังฟ้าสาง พวกชาวบ้านออกเดินทางอีกครั้งอวิ๋นฝูหลิงและเซียวจิ่งอี้ต่างไม่เอ่ยถึงเรื่องเมื่อคืนอย่างรู้กันทุกคนเดินทางกันทั้งวัน เมื่อถึงยามโพล้เพล้จึงหาสถานที่ตั้งค่ายตามเดิมแต่ละครอบครัวเริ่มทำอาหารเย็น ส่วนพวกเด็ก ๆ ไปรวมตัวเล่นด้วยกันเมื่อเทียบกับผู้ใหญ่ เด็กน้อยมักจะไม่มีเรื่องใดให้กังวลเพราะอวิ๋นจิงมั่วฝึกยุทธ์กับเซียวจิ่งอี้ ดังนั้นเซียวจิ่งอี้จึงทำกระบี่ไม้เล่มเล็ก วันนี้พอทำเสร็จจึงนำมามอบให้เขาหลังจากได้รับกระบี่ไม้เล่มเล็กอวิ๋นจิงมั่วดีใจมากตอนนี้เขาจึงเอาออกมาแสดงให้สหายน้อยชมอย่างอดไม่ได้เด็กผู้ชายมักจะไม่มีแรงต้านทานต่อกระบี่ไม้เล่มเล็กโดยธรรมชาติอวิ๋นจิงมั่วให้ทุกคนจับกระบี่ไม้เล่มเล็กดูอย่างใจกว้างโจวฉางจี๋รู
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 57
อวิ๋นจิงมั่วไม่ทันระวัง จึงถูกเฉินเสียวเป่าผลักจนล้มเขาลุกขึ้นพรวด แล้วดึงแขนเสื้อขึ้น “เจ้าอยากต่อสู้หรือ? ได้เลย มาสิ”เขาไม่กลัวเฉินเสียวเป่าครั้งที่แล้วเขาแค่คนเดียวยังขึ้นคร่อมแล้วซัดเฉินเสียวเป่าซะน่วม ตอนนี้เขามีผู้ช่วยอีกตั้งสามคน ยิ่งไม่รู้สึกกลัวพวกหู่โถวตกใจกับท่าทางดุร้ายของเฉินเสียวเป่าจนสะดุ้ง แต่ในช้าก็กลับมายืดอกอีกครั้ง และไม่คิดจะถอยแม้อายุของพวกเขาจะเล็กกว่าเฉินเสียวเป่า ตัวก็ไม่ได้สูงใหญ่อย่างเขา แต่พวกเขามีตั้งสี่คนพวกเขาไม่กลัวหรอกเดิมทีเฉินเสียวเป่าคิดจะตีอวิ๋นจิงมั่วแค่คนเดียว แต่ตอนนี้พวกโจวฉางจี๋ไม่ยอมถอย เขาจึงตัดสินใจทันทีว่าจะตีเจ้าสามตัวที่ยุ่งไม่เข้าเรื่องพวกนี้ด้วยในไม่ช้า ทั้งสี่คนตีกันอีรุงตุงนังไปหมดแม้เฉินเสียวเป่าจะตัวใหญ่ แต่พวกอวิ๋นจิงมั่วมีจำนวนเยอะกว่า ชั่วขณะนั้นจึงไม่รู้ว่าใครจะแพ้ใครจะชนะอวิ๋นจิงมั่วแอบเอาซองยาออกมา คิดจะใช้แผนเดิมอีกครั้งทันใดนั้นชุนเซิงกลับร้องเสียงดังเดิมทีทั้งสี่คนผลัดกันชกต่อยอีกฝ่าย แล้วกอดกันลงไปนอนกลิ้งบนพื้น เมื่อกลิ้งไปกลิ้งมาจึงกลิ้งมาถึงเนินเขาแห่งหนึ่งโดยไม่รู้ตัวชุนเซิงถูกเฉินเสียวเป่าถี
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 58
เมื่อเฉินเสียวเป่าจากไป นางอยากเข้าไปดูบ้าง แต่ใครจะคิดว่าอวิ๋นซานหูกับองครักษ์จะเดินออกมาจากหลังต้นไม้ทั้งสองคนยืนอยู่ตรงจุดที่เฉินเสียวเป่าเคยยืน แล้วมองลงไปที่เนินเขาแรกเริ่มอวิ๋นซานหูดูเหมือนดีใจมาก แต่ไม่รู้ว่าองครักษ์พูดสิ่งใดออกมา จึงทำให้นางโกรธเคืองจากนั้นองครักษ์ก้มหน้า เขาเหมือนถูกตำหนิเฉินต้ายาอยู่ไกล จึงไม่ได้ยินว่าทั้งสองคนพูดอะไรกันรอให้อวิ๋นซานหูนายบ่าวจากไปแล้ว เฉินต้ายาถึงกล้าเดินออกมาจากพุ่มไม้นางวิ่งไปดูที่เนินเขา แต่กลับมองไม่เห็นสิ่งใดเลยคนพวกนี้ประหลาดยิ่งนักเฉินต้ายาส่ายหน้า แล้วหันหลังจากไปเมื่อกลับไปถึงค่าย เฉินต้ายาพบว่าเฉินเสียวเป่าดีอกดีใจ พอเห็นนางก็ยังคงยิ้มแย้มทำให้เฉินต้ายาขนลุกอย่างบอกไม่ถูกนางยื่นตะกร้าไปให้สะใภ้ใหญ่เฉิน แล้วถามเสียงต่ำ “ท่านแม่ ทำไมเฉินเสียวเป่าดีใจขนาดนี้?”ท่าทางของเขาเหมือนเก็บเงินได้สะใภ้ใหญ่เฉินไม่คิดจะมอง “ใครจะไปรู้เล่า?”เฉินเสียวเป่าจะเป็นอย่างไร นางไม่สนใจสักนิดนางสั่งเฉินต้ายา “เจ้าไปปอกซานเย่าสักต้นสิ แล้วนำไปต้มรวมกับผักป่า”ตอนนี้พวกเขาแยกครัวทำกินกับพวกแม่เฒ่าเฉินแล้วเพราะอย่างไรกินร่วมกั
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 59
อวิ๋นฝูหลิงรู้สึกผิดปกตินางรีบไปบอกพวกลูกพี่อู๋ “พวกเจ้าไปตามหารอบ ๆ ซิ ไปตามอวิ๋นจิงมั่วกลับมา”พวกลูกพี่อู๋ตอบรับ จากนั้นรีบแยกย้ายกันออกตามหาทันทีอวิ๋นฝูหลิงรู้ว่าอวิ๋นจิงมั่วเป็นเด็กดีมาตลอด ต่อให้ออกไปเล่นกับเพื่อนก็ไม่ได้ไปไกลนักในใจนางรู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดีกะทันหันอวิ๋นฝูหลิงกำลังจะออกไปตามหาเอง แต่ใครจะไปติดว่าจู่ ๆ เจิ้งซื่อจะโผล่เข้ามา พร้อมถามอวิ๋นฝูหลิง “แม่นางอวิ๋น เจ้าเห็นฉางจี๋ของข้าหรือไม่? จิงมั่วล่ะ? เขาไปเที่ยวเล่นกับฉางจี๋ใช่หรือไม่?”อวิ๋นฝูหลิงสอบถามอยู่สองสามคำ ถึงได้รู้ว่าเจิ้งซื่อก็หาโจวฉางจี๋ไม่พบขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน แม่ของหู่โถวและแม่ของชุนเซิงมาหาพร้อมกันเมื่อทั้งสี่คนได้พูดคุยกัน จึงพบว่าอวิ๋นจิงมั่วและสหายรวมสี่คนได้หายตัวไปคราวนี้จึงกลายเป็นเรื่องใหญ่อวิ๋นฝูหลิงรีบไปแจ้งพวกชาวบ้าน เพื่อให้ทุกคนช่วยกันออกตามหาในหมู่บ้านมีเด็กหายไป หนำซ้ำหายไปพร้อมกันสี่คน ไม่ใช่เรื่องเล็กหากจะว่าไปอวิ๋นจิงมั่วเป็นคนพบซานเหย้าก่อน ทุกคนจึงพลอยได้ประโยชน์ไปด้วย อย่างไรก็นึกขอบคุณอยู่ในใจตอนนี้เมื่อรู้ว่าเด็กหายไป ทุกคนจึงเคลื่อนไหวทันที เริ่ม
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 60
ขาของชุนเซิงกระแทกใส่หินก้อนหนึ่ง ไม่รู้ว่าขาหักหรือไม่ แต่ปวดจนขยับไม่ได้แขนของหู่โถวถูกกิ่งไม้ครูดไปทีหนึ่ง มีเลือดไหลไม่หยุดหน้าผากของโจวฉางจี๋ถูกกระแทกจนหัวโน ปวดจนแยกเขี้ยวยิงฟันอวิ๋นจิงมั่วถือว่าบาดเจ็บน้อยที่สุดในบรรดาสี่คนบนตัวเขามีแผลถลอกเล็กน้อย จุดที่เจ็บหนักที่สุดคือบาดแผลบนมือที่ถูกเฉินเสียวเป่าใช้เท้าบดขยี้ทั้งสี่คนด่าทอเฉินเสียวเป่าอย่างเจ็บแสบหากเขาไม่จงใจถีบอวิ๋นจิงมั่วให้ตกลงมา พวกเขาคงไม่ตกลงมาจากเนินเขา และไม่ต้องตกลงมาในหลุมแห่งนี้อวิ๋นจิงมั่วพกยามาด้วยบางส่วน เขาเอายาผงห้ามเลือดออกมา แล้วทำแผลให้ทุกคนอย่างง่ายๆส่วนขาของชุนเซิง อวิ๋นจิงมั่วไม่กล้าไปแตะเขากลัวขาของชุนเซิงหัก อาการบาดเจ็บเช่นนี้สาหัสเกินไป ต้องรอให้แม่ของเขารักษาชุนเซิงหลังจากทำแผลเสร็จแล้ว อวิ๋นจิงมั่วเริ่มคิดหาวิธีออกจากที่นี่เพียงแต่หลุมแห่งนี้ลึกเกินไป พวกเขาอายุยังน้อยและตัวเตี้ย ผนังหินรอบด้านลื่นมาก และไม่มีแรงส่งจากที่ใดเลยต่อให้อวิ๋นจิงมั่วค้นหาก้อนหินทั้งหมดภายในถ้ำมารวมกัน จากนั้นนำหินวางเรียงซ้อนเพื่อรองให้เขาเหยียบ เขาก็ออกไปไม่ได้โจวฉางจี๋กับหู่โถวทดลองอยู่หลาย
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 61
หลังจากอวิ๋นฝูหลิงได้ยิน นางสงสัยเฉินเสียวเป่าทันทีเพราะเขาถือว่ามีความแค้นต่ออวิ๋นจิงมั่ว ด้วยนิสัยของเฉินเสียวเป่าย่อมโกรธแค้นแน่นอนแต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาคิดบัญชีกับเฉินเสียวเป่า ต้องตามหาพวกอวิ๋นจิงมั่วให้พบสำคัญกว่าอวิ๋นฝูหลิงให้เฉินต้ายาพาไปดูที่เนินเขาแห่งนั้นทันทีเมื่อทั้งสองคนเพิ่งไปถึง พลันเห็นเซียวจิ่งอี้ถือกระบี่ไม้เล่มเล็กยืนอยู่ตรงเนินเขามองปราดเดียวอวิ๋นฝูหลิงก็จำกระบี่ไม้เล่มเล็กได้“นี่เป็นสิ่งที่ท่านมอบให้จิงมั่ว”เซียวจิ่งอี้พยักหน้า พร้อมชี้ไปจุดหนึ่งของเนินเขา “กระบี่ไม้เล่มเล็กนี้ เมื่อครู่ข้าพบมันตรงนั้น”“ไม่เพียงกระบี่ไม้เล่มเล็ก บนหินก้อนนี้มีรอยเลือด”อวิ๋นฝูหลิงหันมองตามทิศทางที่เซียวจิ่งอี้ชี้ไป พบคราบเลือดบนหินก้อนหนึ่งตรงข้างเนินเขาจริง“พวกจิงมั่วต้องตกลงไปจากตรงนี้แน่นอน”อวิ๋นฝูหลิงจะลงไปตรวจดูที่ด้านล่างเนินเขาทันทีเซียวจิ่งอี้รีบห้ามนางไว้ “แม้ที่นี่จะไม่ใช่หน้าผา แต่ข้าไปดูมาแล้ว เนินเขาแห่งนี้ทั้งชันทั้งลึก ถือว่าอันตรายไม่น้อย”“ข้ามีวรยุทธ์ ให้ข้าลงไปดูก่อนดีกว่า”อวิ๋นฝูหลิงยืนยัน “ไม่ ข้าจะลงไปด้วย”ระหว่างที่ทั้งสองถกเถียงกัน
Latest chapter
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 372
องครักษ์ของจวนแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดินไม่ธรรมดา แต่ละคนล้วนเป็นผู้กล้าที่เคยผ่านสนามรบและเคยเห็นเลือดมาก่อนถ้าหากมีคนกล้าบุกเข้าไป องครักษ์เหล่านี้ล้วนไม่ได้มีไว้ประดับ!แม้ฮูหยินฉู่รำคาญคนเหล่านี้ แต่ก็มีแผนรับมือในใจแล้วหลังจากนางพบว่าวันนี้มีผู้คนจำนวนมากมาที่จวน จึงเตรียมการทันทีมีองครักษ์ของจวนอยู่ที่นี่ วันนี้อย่าว่าแต่ห้องคลอดเลย ต่อให้เป็นลานเรือนของห้องคลอด ก็ไม่มีใครสามารถบุกเข้าไปได้เมื่อเหล่าฮูหยินที่อยู่ในลานเห็นดังนี้ ก็รู้ว่าวันนี้พวกนางไม่สามารถไปดูอวิ๋นฝูหลิงผ่าท้องทำคลอดที่ห้องคลอดแล้วด้วยเหตุนี้ทุกคนทำได้เพียงนั่งลงดื่มน้ำชาอย่างไม่พอใจเพราะการจากไปตอนนี้เลยมันไม่เหมาะสมต่อให้จะไป ก็ต้องไม่ใช่ตอนนี้ระหว่างทางที่ไปห้องคลอด อวิ๋นฝูหลิงถามฮูหยินฉู่ว่าพวกโอวหยางหมิงมาหรือยังโอวหยางหมิงและคนอื่นมากันแล้ว แต่ว่าฮูหยินฉู่พาพวกเขาไปยังอีกสถานที่หนึ่งอวิ๋นฝูหลิงได้ยินว่าพวกโอวหยางหมิงมากันแล้ว ก็เปลี่ยนใจทันที “ไปหาพวกเจ้าสำนักโอวหยางก่อน”เมื่อฮูหยินฉู่ได้ยิน ก็รีบพาอวิ๋นฝูหลิงไปยังห้องรับแขกที่ต้อนรับพวกโอวหยางหมิงทันทีภายในห้องรับแขก บรรยากาศกำลังครึกคร
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 371
จ้าวเสวียซือจงใจลดเสียงให้เบาลง และยังยื่นศีรษะเข้าไปทางหน้าต่างรถเซียวจิ่งอี้มองเขาอย่างรังเกียจแวบหนึ่ง“ข้ารู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไร”“หดหัวของเจ้ากลับไป!”จ้าวเสวียซือหดศีรษะกลับไปอย่างอับอายพริบตาต่อมา เซียวจิ่งอี้ปิดหน้าต่างรถทันทีจ้าวเสวียซือรู้สึกถึงการเหยียดหยามของเซียวจิ่งอี้ โมโหจนแทบช้ำในเขาก็แค่รู้ตัวช้าไปหน่อย ไม่ทันสังเกตว่ามีบางอย่างผิดปกติ!หลังจากมาถึงจวนแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดิน อวิ๋นฝูหลิงก็เข้าใจในสิ่งที่จ้าวเสวียซือพูดแล้ว เกือบครึ่งหนึ่งของเมืองหลวงล้วนรู้เรื่องคร่าวๆ แล้วจวนแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดินในวันนี้คึกคักมาก แขกเหรื่อเต็มไปหมดมีคนไม่น้อยที่อาศัยข้ออ้างมาเยี่ยมฮูหยินน้อยฉู่ เพื่อมาดูอวิ๋นฝูหลิงผ่าท้องทำคลอดฮูหยินฉู่รู้เจตนาการมาเยือนของคนเหล่านี้ แต่ก็ไม่สามารถไล่คนตรงๆ ได้ทำได้เพียงรับหน้าไปพลาง หาวิธีส่งแขกไปพลางทว่าฮูหยินฉู่ยังคิดวิธีไม่ออก อวิ๋นฝูหลิงก็มาถึงแล้วเมื่ออวิ๋นฝูหลิงเห็นผู้คนที่อยู่เต็มลาน ก็อดขมวดคิ้วไม่ได้และผู้คนที่มารุมสอบถามเรื่องการผ่าท้องทำคลอดกับฮูหยินฉู่ในตอนแรก เพิ่งเห็นอวิ๋นฝูหลิงมา ก็กรูกันเข้าไปหานางทันทีแต่หลัง
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 370
หากนางต้องการคน ขอแค่นางบอกมา เกรงว่ากระทั่งหมอหลวงในสำนักหมอหลวงก็คงมีคนมากมายที่ยินยอมช่วยเหลือจำเป็นต้องมาถึงสกุลหางเชียวหรือ?การกระทำเช่นนี้ของอวิ๋นฝูหลิงนั้นถือว่านึกถึงบุญคุณที่สกุลหางได้ช่วยเหลือไว้ก่อนหน้านี้ จึงมามอบน้ำใจให้ถึงสกุลหาง!หลังจากที่นายท่านหางเข้าใจจุดสำคัญของเรื่องนี้ ก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ ความอบอุ่นแผ่ซ่านอยู่ในหัวใจวันนี้ข่าวที่อวิ๋นฝูหลิงจะผ่าท้องเอาเด็กออกให้ฮูหยินน้อยฉู่นั้นแพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว ในเมืองหลวงจึงมีเรื่องใหม่ให้ได้พูดคุยถกกันอย่างบ้าคลั่งบางคนตื่นตระหนกตกใจ บางคนก็สงสัยใคร่รู้และมีบางคนคิดจะฉวยโอกาสนี้ แอบปลุกปั่นสร้างเรื่องวันต่อมาอวิ๋นฝูหลิงหลับสนิทตลอดทั้งคืน เตรียมตัวไปจวนแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดินด้วยจิตใจที่เต็มไปด้วยความกระปรี้กระเปร่าเดิมทีวันนี้เซียวจิ่งอี้จะต้องไปตรวจตราค่ายใหญ่แถบชานเมืองหลวงทว่าพอเขานึกว่าวันนี้อวิ๋นฝูหลิงจะต้องผ่าท้องเอาเด็กออกให้ฮูหยินน้อยฉู่แล้ว เลยวางใจไม่ลงจริง ๆถึงอย่างไรการผ่าตัดครั้งนี้ก็นับว่าเป็นการผ่าท้องเอาเด็กออกในขณะที่คนยังมีชีวิตอยู่เป็นครั้งแรกในประวัติการณ์ ไม่ว่าจะเป็นสกุลฉู่ก็ดี
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 369
กระทั่งยามที่ฉยงอวี้จวิ้นจู่ได้สติ อวิ๋นฝูหลิงก็โยนแส้ใส่อ้อมแขนของนางแล้ว“เอาละ พวกเราสองคนหายกันแล้วนะ”ฉยงอวี้จวิ้นจู่ถึงกับนิ่งอึ้งยามที่นาได้สติ ตัวอวิ๋นฝูหลิงก็เดินจากไปไกลแล้วฉยงอวี้จวิ้นจู่กำแส้ขี่ม้าในมือแน่น พร้อมกับคิ้วที่กระตุกเล็กน้อยอวิ๋นฝูหลิงผู้นี้ไม่เหมือนกับที่นางคิดเลยสักนิดนิสัยไม่เหมือนใครดี!หลังจากที่อวิ๋นฝูหลิงออกจากจวนแม้ทัพพิทักษ์แผ่นดิน ก็ไปยังเรือนในเมืองหลวงของสกุลหางนายท่านผู้เฒ่าหางดีใจยิ่งนักที่เห็นนางมา“ฝูหลิง ทำไมวันนี้ถึงได้มีเวลามาได้เล่า?”อวิ๋นฝูหลิงก้าวไปคารวะ แล้วยิ้มพลางกล่าวว่า “แน่นอนว่าเป็นเพราะคิดถึงท่านปู่หาง เลยมาเยี่ยมหาอย่าไรเล่าเจ้าคะ”นางเขย่าห่อกระดาษในมือเล็กน้อย “รู้ว่าท่านชอบกินขนมลี่จื่อของโจวจี้ จึงตั้งใจเอามาแสดงความกตัญญูกับท่านปู่เจ้าค่ะ!”รอยยิ้มบนใบหน้าของนายท่านผู้เฒ่าหางยิ่งกว้างกว่าเดิมรีบให้บ่าวไพร่นำขนมลี่จื่อที่อวิ๋นฝูหลิงนำมาไปวางใส่จานมา เขาจะไว้กินแกล้มกับชาปู่หลานพูดคุยกันได้สักพัก อวิ๋นฝูหลิงจึงพูดเรื่องจริงจังขึ้นมา“ท่านปู่หาง ตอนนี้ข้ามีคนไข้อยู่ในมือ นางตั้งครรภ์แฝด หากจะคลอดอย่างธรรมดา
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 368
ลูกเติบโตอยู่ในท้องของนางทุกวัน ๆ ทุกครั้งที่มีการเคลื่อนไหว ล้วนนำมาซึ่งความปีติยินดีที่ยากจะเอื้อนเอ่ยออกมาได้นางไม่อาจทอดทิ้งลูกในท้องได้จริง ๆหลังได้รู้จักกับวิธีการผ่าท้องเอาเด็กออกของอวิ๋นฝูหลิง ฮูหยินน้อยฉู่ก็ตัดสินใจได้เฉียบขาดเสียยิ่งกว่าผู้ใดเหล่าหมอที่รายล้อมอยู่ข้าง ๆ ล้วนอับจนหนทาง มิสู้ให้อวิ๋นฝูหลิงได้ลองทำมิดีกว่าหรือหากรักษาพวกนางสามแม่ลูกไว้ได้จะเป็นการดีที่สุดหากทำไม่ได้ เช่นนั้นก็เอาชีวิตของนางไปแทนลูก ๆ เถิดแม้นาจะตัดสินใจแน่วแน่แล้ว ทว่ายามที่เหตุการณ์ดำเนินมาถึงตรงหน้า นางก็ยังคงตื่นเต้นอยู่ดีโชคดีที่อวิ๋นฝูหลิงพูดจานุ่มนวล ทำให้นางคลายความตื่นตระหนกในใจไปได้มากหลังจากอวิ๋นฝูหลิงจับชีพจรให้ฮูหยินน้อยฉู่แล้ว จึงกำชับนางว่านับตั้งแต่ตอนนี้ห้ามกินอะไรเข้าไป มิเช่นนั้นจะกระทบต่อการผ่าตัด เป็นอันตรายถึงชีวิตฮูหยินน้อยฉู่ได้ยินน้ำเสียงแสนจริงจังของอวิ๋นฝูหลิงแล้ว รีบแสดงท่าทีว่านางเชื่อฟังคำพูดของอวิ๋นฝูหลิงไม่มีบิดพลิ้ว ไม่กินอะไรลงท้องแน่นอนอวิ๋นฝูหลิงเห็นเช่นนั้น ก็พอใจมากนางชอบผู้ป่วยที่เชื่อฟังคำสั่งของหมอเป็นที่สุดหลังอวิ๋นฝูหลิงกำชับสิ่งท
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 367
โอวหยางหมิงไม่ทันตั้งตัวกับคำขอของอวิ๋นฝูหลิงเอาเสียเลยนี่เป็นครั้งแรกในประวัติการณ์ที่ทำการผ่าท้องเอาเด็กออก ในขณะที่มารดาที่ตั้งครรภ์ยังมีชีวิตอยู่หากเป็นอย่างที่อวิ๋นฝูหลิงพูดจริง ๆ ที่ว่าหลังผ่าตัดแล้ว ทั้งมารดาและบุตรล้วนมีชีวิตอยู่ต่อได้โดยปลอดภัยละก็ พอจะจินตนาการออกเลยว่าจะก่อความตื่นตะลึงมากมายมหาศาลเลยทีเดียววีรกรรมอันยิ่งใหญ่นี้ จะต้องถูกจารึกลงในประวัติศาสตร์ทางการแพทย์ ถึงขั้นในตำราประวัติศาสตร์ก็อาจจะเป็นได้ว่าจะบันทึกเอาไว้อย่างโดดเด่นอีกด้วยฉากที่ได้เป็นประจักษ์พยานเช่นนี้ โอวหยางหมิงย่อมหวังว่าตัวเขาเองจะอยู่ในเหตุการณ์ด้วยหลังจากโอวหยางหมิงตอบรับคำร้องขอของอวิ๋นฝูหลิงแล้ว ก็เอ่ยถามอีกครั้งว่า “ฝูหลิง เจ้าต้องการผู้ช่วยสักกี่คน จะให้ปู่เรียกคนในสำนักแพทย์หลวงมาให้เจ้าสักหลาย ๆ คนหน่อยหรือไม่?”โอวหยางหมิงมั่นใจ ขอแค่เขาเรียกตัว เหล่าหมอหลวงในสำนักแพทย์หลวงจำนวนไม่น้อยจะต้องให้ความสนใจกับการผ่าคลอดครั้งนี้ ทั้งยังเต็มใจมาช่วยอีกด้วยอวิ๋นฝูหลิงส่ายหน้าพลางกล่าว “เรื่องท่านหมอนั้นข้ามีตัวเลือกอยู่ในใจแล้ว ไม่ต้องการใครอีกเจ้าค่ะ”“แต่ได้ยินว่าในสำนักแพทย์หลว
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 366
ยามนี้ ผู้เฝ้าประตูเดินเข้ามารายงานว่า “ท่านอ๋อง พระชายา แม่ทัพน้อยฉู่จากจวนแม่ทัพพิทักษ์แผ่นดินมาขอรับ”“บอกว่าต้องการเชิญพระชายาให้ไปตรวจอาการอีกครั้งขอรับ!”อวิ๋นฝูหลิงวางชามโจ๊กในมือลง ฉวยผ้าเช็ดปากมาซับปากเล็กน้อย“เชิญให้ท่านแม่ทัพน้อยฉู่รอที่โถงหน้าสักครู่ อีกประเดี๋ยวข้าจะตามไป”เมื่อวานนี้นางมั่นใจยิ่ง ว่าท้ายที่สุดแล้วสกุลฉู่ก็จะมาหานางเนื่องจากสถานการณ์ของฮูหยินน้อยฉู่ หากเป็นการคลอดธรรมชาติ ด้วยวิชาแพทย์ในปัจจุบันนี้ของแคว้นต้าฉีนั้น แทบจะไม่มีหมอคนไหนที่สามารถรับรองความปลอดภัยของทั้งมารดาและบุตรได้เลยเดิมทีนางคิดว่าสกุลฉู่จะฝืนทนต่ออีกสองสามวัน เฝ้าหาหมอชื่อดังหลายท่านไปตรวจดูนึกไม่ถึงว่านี่เพิ่งผ่านไปเพียงวันเดียว ฉู่หมิงก็มาเชิญนางถึงหน้าประตูด้วยตนเองเสียแล้วการกระทำของสกุลฉู่ ยิ่งทำให้อวิ๋นฝูหลิงมั่นใจว่าสกุลฉู่เอนเอียงที่จะใช้วิธีผ่าท้องเอาเด็กออกที่นางเสนอแล้วเซียวจิ่งอี้ว่า “วันนี้ข้าไม่มีกิจอันใดพอดี ตามเจ้าไปได้”อวิ๋นฝูหลิงพยักหน้า หลังกลับไปหยิบกล่องยาที่ห้องแล้ว จึงเดินไปที่โถงหน้ากับเซียวจิ่งอี้ฉยงอวี้จวิ้นจู่เห็นว่าไม่มีใครเรียกนาง ครั้นลองคิ
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 365
อย่าว่าแต่ฉยงอวี้จวิ้นจู่ถูกเซียวจิ่งอี้แย่งแส้ไปเลย นี่ยังถูกซักถามด้วยน้ำเสียงเย็นชาขนาดนี้อีกครั้นฉยงอวี้จวิ้นจู่สบเข้ากับดวงตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความเดือดดาลคู่นั้นของเซียวจิ่งอี้ ในใจพลันหวาดหวั่นขึ้นมาแต่พอนึกถึงสาเหตุที่ตัวเองมาที่นี่ในวันนี้แล้ว จึงรู้สึกมั่นใจและหาญกล้าขึ้นมาทันที“พี่เจ็ด ท่านถามว่าข้าคิดจะทำอะไรหรือ? ข้าอยากถามอวิ๋นฝูหลิงมากกว่า ว่านางคิดจะทำอะไร?”“เจ้ายังจะกล้าต่อปากต่อคำอีก?” เซียวจิ่งอี้บันดาลโทสะ ง้างมือเหวี่ยงแส้ออกไปฉยงอวี้จวิ้นจู่หลบไปข้าง ๆ ด้วยความตกใจทันทีดวงตาคลอไปด้วยน้ำตา ท่าทางน้อยอกน้อยใจเป็นที่สุดทว่าแส้ของเซียวจิ่งอี้กลับสะบัดไปถูกอากาศเท่านั้น มิได้พุ่งไปยังบริเวณที่ฉยงอวี้จวิ้นจู่ยืนอยู่เมื่อครู่นี้ด้วยซ้ำ“หากเจ้ายังกล้าทำตนไม่เคารพไม่ให้เกียรติพี่สะใภ้เจ้าอยู่อีก หนหน้าแส้ในมือข้าจะไม่โดยเพียงอากาศแล้ว!” แววตาของเซียวจิ่งอี้เย็นชาเป็นอย่างยิ่งเขาไม่ยอมให้ใครหน้าไหนก็ตามมารังแกอวิ๋นฝูหลิง!ฉยงอวี้จวิ้นจู่เห็นเซียวจิ่งอี้มีโทสะเข้าแล้วจริง ๆ ถึงกับอดหดคอด้วยความหวาดกลัวไม่ได้นางชอบเล่นกับเซียวจิ่งอี้มาตั้งแต่เด็ก เพราะว่
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 364
“วันพรุ่งไม่สู้ลองเชิญพระชายาอี้อ๋องมาอีกครั้ง แล้วให้อธิบายวิธีผ่าเปิดหน้าท้องเอาเด็กออกให้ละเอียดดีหรือไม่?”“หลังลองฟังดูแล้วค่อยตัดสินใจกันอีกครา?”หลังจากที่คังจวิ้นอ๋องและคนอื่น ๆ สบตากัน ทุกคนล้วนเห็นด้วยที่วันพรุ่งจะเชิญอวิ๋นฝูหลิงมาอีกครั้งโดยเฉพาะอย่างยิ่งครอบครัวคังจวิ้นอ๋อง พวกเขาอยากได้ยินอวิ๋นฝูหลิงพูดเองกับหูส่วนทางอวิ๋นฝูหลิงหลังจากกลับมาถึงจวนอี้อ๋องนั้น ก็เข้ามิติไปรื้อค้นในเรือนไม้ไผ่ เพื่อตระเตรียมของสำหรับการผ่าคลอดนางมีลางสังหรณ์ ว่าสุดท้ายแล้วสกุลฉู่จะยอมให้นางทำการผ่าคลอดวันต่อมา ขณะที่อวิ๋นฝูหลิงกำลังกินข้าวเช้า ในจวนอ๋องพลันมีแขกไม่ได้รับเชิญท่านหนึ่งปรากฏตัวครั้นอวิ๋นฝูหลิงรู้ว่าฉยงอวี้จวิ้นจู่เสด็จมา จึงประหลาดใจไม่น้อยนับแต่งานเลี้ยงพระราชวังเทศกาลวันไหว้พระจันทร์ ทั้งคู่ก็ไม่ได้คลุกคลีอะไรกันอวิ๋นฝูหลิงสัมผัสได้ราง ๆ ว่าฉยงอวี้จวิ้นจู่ดูเหมือนจะมีเจตนาร้ายต่อนาง จึงคอยอยู่ห่าง ๆ ไว้แล้วเหตุใดนางถึงได้โผล่มาถึงหน้าจวนกะทันหันแบบนี้?วันนี้เซียวจิ่งอี้มิได้มีกิจอันใดพอดี และกำลังร่วมกินข้าวเช้าอยู่กับอวิ๋นฝูหลิงครั้นทราบว่าฉยงอวี้จวิ้นจู
