Share
บทที่ 55
Related chapter
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 56
อวิ๋นฝูหลิงรออยู่นานมาก จนกระทั่งไม่มีความเคลื่อนไหวใด นางจึงแอบลืมตาขึ้นเล็กน้อย จากนั้นหันมองทิศทางของเซียวจิ่งอี้เมื่อเห็นเซียวจิ่งอี้กลับมาแล้ว นางถึงได้โล่งอกแค่เขากลับมาก็ดีแล้วส่วนเรื่องที่เซียวจิ่งอี้จะไปทำสิ่งใด แม้อวิ๋นฝูหลิงจะสงสัย แต่ไม่คิดจะถามทุกคนล้วนมีความลับของตัวเอง ขอเพียงไม่อันตรายกับนาง ก็ถือว่าไม่เกี่ยวกับนางวันถัดมาหลังฟ้าสาง พวกชาวบ้านออกเดินทางอีกครั้งอวิ๋นฝูหลิงและเซียวจิ่งอี้ต่างไม่เอ่ยถึงเรื่องเมื่อคืนอย่างรู้กันทุกคนเดินทางกันทั้งวัน เมื่อถึงยามโพล้เพล้จึงหาสถานที่ตั้งค่ายตามเดิมแต่ละครอบครัวเริ่มทำอาหารเย็น ส่วนพวกเด็ก ๆ ไปรวมตัวเล่นด้วยกันเมื่อเทียบกับผู้ใหญ่ เด็กน้อยมักจะไม่มีเรื่องใดให้กังวลเพราะอวิ๋นจิงมั่วฝึกยุทธ์กับเซียวจิ่งอี้ ดังนั้นเซียวจิ่งอี้จึงทำกระบี่ไม้เล่มเล็ก วันนี้พอทำเสร็จจึงนำมามอบให้เขาหลังจากได้รับกระบี่ไม้เล่มเล็กอวิ๋นจิงมั่วดีใจมากตอนนี้เขาจึงเอาออกมาแสดงให้สหายน้อยชมอย่างอดไม่ได้เด็กผู้ชายมักจะไม่มีแรงต้านทานต่อกระบี่ไม้เล่มเล็กโดยธรรมชาติอวิ๋นจิงมั่วให้ทุกคนจับกระบี่ไม้เล่มเล็กดูอย่างใจกว้างโจวฉางจี๋รู
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 57
อวิ๋นจิงมั่วไม่ทันระวัง จึงถูกเฉินเสียวเป่าผลักจนล้มเขาลุกขึ้นพรวด แล้วดึงแขนเสื้อขึ้น “เจ้าอยากต่อสู้หรือ? ได้เลย มาสิ”เขาไม่กลัวเฉินเสียวเป่าครั้งที่แล้วเขาแค่คนเดียวยังขึ้นคร่อมแล้วซัดเฉินเสียวเป่าซะน่วม ตอนนี้เขามีผู้ช่วยอีกตั้งสามคน ยิ่งไม่รู้สึกกลัวพวกหู่โถวตกใจกับท่าทางดุร้ายของเฉินเสียวเป่าจนสะดุ้ง แต่ในช้าก็กลับมายืดอกอีกครั้ง และไม่คิดจะถอยแม้อายุของพวกเขาจะเล็กกว่าเฉินเสียวเป่า ตัวก็ไม่ได้สูงใหญ่อย่างเขา แต่พวกเขามีตั้งสี่คนพวกเขาไม่กลัวหรอกเดิมทีเฉินเสียวเป่าคิดจะตีอวิ๋นจิงมั่วแค่คนเดียว แต่ตอนนี้พวกโจวฉางจี๋ไม่ยอมถอย เขาจึงตัดสินใจทันทีว่าจะตีเจ้าสามตัวที่ยุ่งไม่เข้าเรื่องพวกนี้ด้วยในไม่ช้า ทั้งสี่คนตีกันอีรุงตุงนังไปหมดแม้เฉินเสียวเป่าจะตัวใหญ่ แต่พวกอวิ๋นจิงมั่วมีจำนวนเยอะกว่า ชั่วขณะนั้นจึงไม่รู้ว่าใครจะแพ้ใครจะชนะอวิ๋นจิงมั่วแอบเอาซองยาออกมา คิดจะใช้แผนเดิมอีกครั้งทันใดนั้นชุนเซิงกลับร้องเสียงดังเดิมทีทั้งสี่คนผลัดกันชกต่อยอีกฝ่าย แล้วกอดกันลงไปนอนกลิ้งบนพื้น เมื่อกลิ้งไปกลิ้งมาจึงกลิ้งมาถึงเนินเขาแห่งหนึ่งโดยไม่รู้ตัวชุนเซิงถูกเฉินเสียวเป่าถี
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 58
เมื่อเฉินเสียวเป่าจากไป นางอยากเข้าไปดูบ้าง แต่ใครจะคิดว่าอวิ๋นซานหูกับองครักษ์จะเดินออกมาจากหลังต้นไม้ทั้งสองคนยืนอยู่ตรงจุดที่เฉินเสียวเป่าเคยยืน แล้วมองลงไปที่เนินเขาแรกเริ่มอวิ๋นซานหูดูเหมือนดีใจมาก แต่ไม่รู้ว่าองครักษ์พูดสิ่งใดออกมา จึงทำให้นางโกรธเคืองจากนั้นองครักษ์ก้มหน้า เขาเหมือนถูกตำหนิเฉินต้ายาอยู่ไกล จึงไม่ได้ยินว่าทั้งสองคนพูดอะไรกันรอให้อวิ๋นซานหูนายบ่าวจากไปแล้ว เฉินต้ายาถึงกล้าเดินออกมาจากพุ่มไม้นางวิ่งไปดูที่เนินเขา แต่กลับมองไม่เห็นสิ่งใดเลยคนพวกนี้ประหลาดยิ่งนักเฉินต้ายาส่ายหน้า แล้วหันหลังจากไปเมื่อกลับไปถึงค่าย เฉินต้ายาพบว่าเฉินเสียวเป่าดีอกดีใจ พอเห็นนางก็ยังคงยิ้มแย้มทำให้เฉินต้ายาขนลุกอย่างบอกไม่ถูกนางยื่นตะกร้าไปให้สะใภ้ใหญ่เฉิน แล้วถามเสียงต่ำ “ท่านแม่ ทำไมเฉินเสียวเป่าดีใจขนาดนี้?”ท่าทางของเขาเหมือนเก็บเงินได้สะใภ้ใหญ่เฉินไม่คิดจะมอง “ใครจะไปรู้เล่า?”เฉินเสียวเป่าจะเป็นอย่างไร นางไม่สนใจสักนิดนางสั่งเฉินต้ายา “เจ้าไปปอกซานเย่าสักต้นสิ แล้วนำไปต้มรวมกับผักป่า”ตอนนี้พวกเขาแยกครัวทำกินกับพวกแม่เฒ่าเฉินแล้วเพราะอย่างไรกินร่วมกั
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 59
อวิ๋นฝูหลิงรู้สึกผิดปกตินางรีบไปบอกพวกลูกพี่อู๋ “พวกเจ้าไปตามหารอบ ๆ ซิ ไปตามอวิ๋นจิงมั่วกลับมา”พวกลูกพี่อู๋ตอบรับ จากนั้นรีบแยกย้ายกันออกตามหาทันทีอวิ๋นฝูหลิงรู้ว่าอวิ๋นจิงมั่วเป็นเด็กดีมาตลอด ต่อให้ออกไปเล่นกับเพื่อนก็ไม่ได้ไปไกลนักในใจนางรู้สึกถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดีกะทันหันอวิ๋นฝูหลิงกำลังจะออกไปตามหาเอง แต่ใครจะไปติดว่าจู่ ๆ เจิ้งซื่อจะโผล่เข้ามา พร้อมถามอวิ๋นฝูหลิง “แม่นางอวิ๋น เจ้าเห็นฉางจี๋ของข้าหรือไม่? จิงมั่วล่ะ? เขาไปเที่ยวเล่นกับฉางจี๋ใช่หรือไม่?”อวิ๋นฝูหลิงสอบถามอยู่สองสามคำ ถึงได้รู้ว่าเจิ้งซื่อก็หาโจวฉางจี๋ไม่พบขณะที่ทั้งสองกำลังคุยกัน แม่ของหู่โถวและแม่ของชุนเซิงมาหาพร้อมกันเมื่อทั้งสี่คนได้พูดคุยกัน จึงพบว่าอวิ๋นจิงมั่วและสหายรวมสี่คนได้หายตัวไปคราวนี้จึงกลายเป็นเรื่องใหญ่อวิ๋นฝูหลิงรีบไปแจ้งพวกชาวบ้าน เพื่อให้ทุกคนช่วยกันออกตามหาในหมู่บ้านมีเด็กหายไป หนำซ้ำหายไปพร้อมกันสี่คน ไม่ใช่เรื่องเล็กหากจะว่าไปอวิ๋นจิงมั่วเป็นคนพบซานเหย้าก่อน ทุกคนจึงพลอยได้ประโยชน์ไปด้วย อย่างไรก็นึกขอบคุณอยู่ในใจตอนนี้เมื่อรู้ว่าเด็กหายไป ทุกคนจึงเคลื่อนไหวทันที เริ่ม
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 60
ขาของชุนเซิงกระแทกใส่หินก้อนหนึ่ง ไม่รู้ว่าขาหักหรือไม่ แต่ปวดจนขยับไม่ได้แขนของหู่โถวถูกกิ่งไม้ครูดไปทีหนึ่ง มีเลือดไหลไม่หยุดหน้าผากของโจวฉางจี๋ถูกกระแทกจนหัวโน ปวดจนแยกเขี้ยวยิงฟันอวิ๋นจิงมั่วถือว่าบาดเจ็บน้อยที่สุดในบรรดาสี่คนบนตัวเขามีแผลถลอกเล็กน้อย จุดที่เจ็บหนักที่สุดคือบาดแผลบนมือที่ถูกเฉินเสียวเป่าใช้เท้าบดขยี้ทั้งสี่คนด่าทอเฉินเสียวเป่าอย่างเจ็บแสบหากเขาไม่จงใจถีบอวิ๋นจิงมั่วให้ตกลงมา พวกเขาคงไม่ตกลงมาจากเนินเขา และไม่ต้องตกลงมาในหลุมแห่งนี้อวิ๋นจิงมั่วพกยามาด้วยบางส่วน เขาเอายาผงห้ามเลือดออกมา แล้วทำแผลให้ทุกคนอย่างง่ายๆส่วนขาของชุนเซิง อวิ๋นจิงมั่วไม่กล้าไปแตะเขากลัวขาของชุนเซิงหัก อาการบาดเจ็บเช่นนี้สาหัสเกินไป ต้องรอให้แม่ของเขารักษาชุนเซิงหลังจากทำแผลเสร็จแล้ว อวิ๋นจิงมั่วเริ่มคิดหาวิธีออกจากที่นี่เพียงแต่หลุมแห่งนี้ลึกเกินไป พวกเขาอายุยังน้อยและตัวเตี้ย ผนังหินรอบด้านลื่นมาก และไม่มีแรงส่งจากที่ใดเลยต่อให้อวิ๋นจิงมั่วค้นหาก้อนหินทั้งหมดภายในถ้ำมารวมกัน จากนั้นนำหินวางเรียงซ้อนเพื่อรองให้เขาเหยียบ เขาก็ออกไปไม่ได้โจวฉางจี๋กับหู่โถวทดลองอยู่หลาย
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 61
หลังจากอวิ๋นฝูหลิงได้ยิน นางสงสัยเฉินเสียวเป่าทันทีเพราะเขาถือว่ามีความแค้นต่ออวิ๋นจิงมั่ว ด้วยนิสัยของเฉินเสียวเป่าย่อมโกรธแค้นแน่นอนแต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลาคิดบัญชีกับเฉินเสียวเป่า ต้องตามหาพวกอวิ๋นจิงมั่วให้พบสำคัญกว่าอวิ๋นฝูหลิงให้เฉินต้ายาพาไปดูที่เนินเขาแห่งนั้นทันทีเมื่อทั้งสองคนเพิ่งไปถึง พลันเห็นเซียวจิ่งอี้ถือกระบี่ไม้เล่มเล็กยืนอยู่ตรงเนินเขามองปราดเดียวอวิ๋นฝูหลิงก็จำกระบี่ไม้เล่มเล็กได้“นี่เป็นสิ่งที่ท่านมอบให้จิงมั่ว”เซียวจิ่งอี้พยักหน้า พร้อมชี้ไปจุดหนึ่งของเนินเขา “กระบี่ไม้เล่มเล็กนี้ เมื่อครู่ข้าพบมันตรงนั้น”“ไม่เพียงกระบี่ไม้เล่มเล็ก บนหินก้อนนี้มีรอยเลือด”อวิ๋นฝูหลิงหันมองตามทิศทางที่เซียวจิ่งอี้ชี้ไป พบคราบเลือดบนหินก้อนหนึ่งตรงข้างเนินเขาจริง“พวกจิงมั่วต้องตกลงไปจากตรงนี้แน่นอน”อวิ๋นฝูหลิงจะลงไปตรวจดูที่ด้านล่างเนินเขาทันทีเซียวจิ่งอี้รีบห้ามนางไว้ “แม้ที่นี่จะไม่ใช่หน้าผา แต่ข้าไปดูมาแล้ว เนินเขาแห่งนี้ทั้งชันทั้งลึก ถือว่าอันตรายไม่น้อย”“ข้ามีวรยุทธ์ ให้ข้าลงไปดูก่อนดีกว่า”อวิ๋นฝูหลิงยืนยัน “ไม่ ข้าจะลงไปด้วย”ระหว่างที่ทั้งสองถกเถียงกัน
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 62
ส่วนอื่น ๆ เป็นเพียงแผลถลอกเล็กน้อย ไม่สาหัสแต่เมื่อเห็นแผลบนมืออวิ๋นจิงมั่ว อวิ๋นฝูหลิงสงสารจับใจทว่าเมื่อได้รู้ว่าแผลเกิดจากเฉินเสียวเป่าใช้เท้าขยี้ อวิ๋นฝูหลิงโกรธจนกัดฟันกรอด“เกี่ยวกับเขาจริง เจ้าเด็กสารเลว ครั้งนี้ข้าไม่ปล่อยมันไปแน่”พวกหู่โถวรีบพูดแทรกขึ้นมาทันที เล่าเรื่องที่พวกเขาชกต่อยกับเฉินเสียวเป่า แล้วถูกเฉินเสียวเป่าถีบจนตกลงมาให้ฟังแม้แต่เซียวจิ่งอี้ยังขมวดคิ้ว “เจ้าเด็กคนนี้อายุยังน้อย แต่โหดเหี้ยมถึงเพียงนี้เชียวหรือ”แววตาอวิ๋นฝูหลิงเยือกเย็น“พาพวกเด็กกลับไปก่อนเถอะ”“รอให้กลับไปแล้วค่อยคิดบัญชีกับเฉินเสียวเป่า”เซียวจิ่งอี้พยักหน้า “งั้นข้าจะส่งพวกเขาขึ้นไปทีละคน”เมื่อพูดจบ เขาหันมองเด็กทั้งสี่คน “พวกเจ้าใครจะขึ้นไปก่อน?”อวิ๋นจิงมั่ว หู่โถวและโจวฉางจี๋รีบตอบพร้อมกันทันที “ส่งชุนเซิงขึ้นไปก่อน”ชุนเซิงเม้มปาก ซาบซึ้งจนดาแดงอวิ๋นฝูหลิงคิดว่าอาการบาดเจ็บที่ขาของชุนเซิงรุนแรงที่สุด ส่งเขาขึ้นไปก่อนก็ดีเซียวจิ่งอี้รีบอุ้มชุนเซิงขึ้นอย่างระดวัง จากนั้นใช้วิชาตัวเบาพาเขาออกไปอวิ๋นจิ่งมั่วตะลึงจนเผลอร้อง “ว้าว” ออกมา ดวงตาของเขาเป็นประกายเท่เกินไป
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 63
อวิ๋นฝูหลิงเห็นอวิ๋นจิงมั่วนั่งอยู่ตรงหน้าผนังหินจึงรู้สึกแปลกใจ ทันใดนั้นได้ยินเสียงเขาตะโกน “ท่านแม่ ที่นี่มีอะไรบางอย่าง!”อวิ๋นฝูหลิงเดินเข้าไปหา เห็นว่าผนังหินมีรูที่ไม่โดดเด่นอยู่ตรงนั้นมือน้อยของอวิ๋นจิงมั่วยื่นเข้าไปในรู แล้วออกแรงดึงห่อผ้าที่เปื้อนฝุ่นออกมาจากรูนั่นห่อผ้านั้นมัดไม่แน่น จึงเผยให้เห็นปิ่นปักผมสีแดงเลือดที่ดูเหมือนปิ่นทับทิมโผล่ออกมาท่อนหนึ่งอวิ๋นฝูหลิงเห็นเม็ดทับทิมที่มีขนาดเท่าใหญ่ไข่ห่าน หัวใจกระตุกวาบ รีบนำห่อผ้าออกมาเปิดดูด้านในห่อผ้ามีไข่มุก โมรา หยก อัญมณี ที่นำมาทำเป็นปิ่นปักผมและต่างหูเต็มห่อผ้า“ท่านแม่ ด้านในนี้มีอีก”อวิ๋นจิงมั่วยื่นมือเข้าไปอีกครั้ง แล้วดึงห่อผ้าออกมาอีกหนึ่งห่อภายในห่อผ้านี้เต็มไปด้วยก้อนทองก้อนเงินอวิ๋นฝูหลิงเอาออกมานับดู มีก้อนเงินหนักสิบตำลึงสามสิบก้อน ก้อนทองหนักสิบตำลึงยี่สิบก้อนเมื่อนำมารวมกันเท่ากับก้อนทองสองร้อยตำลึงกับก้อนเงินสามร้อยตำลึงทองหนึ่งตำลึงเท่ากับเงินสิบตำลึง รวมเป็นเงินทั้งหมดสองพันสามร้อยตำลึงบวกกับเครื่องประดับพวกนั้นรวยแล้ว รวยแล้ว!แต่ในป่าในเขาเช่นนี้ ใครจะเอาเงินก้อนโตขนาดนี้มาซ่อนไ
Latest chapter
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 100
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 99
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 98
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 97
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 96
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 95
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 94
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 93
ท่านอ๋องกับพระชายาพาลูกหนีภัยธรรมชาติ บทที่ 92
