บทที่ 2

ฉันคิดว่าเขาจะโกรธและด่าฉันว่าเรียกร้องมากเกินไป ใครจะรู้ว่าเขาแค่ชะงักไปครู่หนึ่ง “ตกลง เจอกันตอนเย็น”

เมื่อสามปีก่อน เราสองคนร่วมกันก่อตั้งแบรนด์เสื้อผ้า ‘หว่านเยี่ยนโอต์กูตูร์’ เป็นแบรนด์สั่งทำพิเศษระดับไฮเอนด์ ซึ่งปัจจุบันกำลังเติบโตอย่างรวดเร็ว

ในตอนนั้นกู้เยี่ยนชิงเป็นคนออกเงิน ส่วนฉันรับหน้าที่ออกแบบ สำหรับฉันแล้วมันเหมือนกับการจับเสือมือเปล่า

ในปัจจุบันบริษัทมีมูลค่าหลายร้อยล้านและสามารถจดทะเบียนเข้าตลาดหลักทรัพย์ได้ทุกเมื่อ มีอนาคตสดใสอย่างยิ่ง แต่เพื่อที่จะอยู่กับเจียงอี๋ เขากลับยอมยกบริษัทให้ฉัน

ดูเหมือนว่าพวกเขาจะรักกันมากจริง ๆ

เมื่อตื่นนอน ฉันมองไปที่ของใช้สำหรับงานแต่งงานที่กองอยู่เต็มห้อง ยิ่งมองยิ่งรู้สึกขัดเคืองตาจนอยากจะจุดไฟเผามันให้หมด

ฉันเรียกคนมาช่วยแล้วจัดการสั่งให้พวกเขาเก็บกวาดทุกสิ่งทุกอย่างในบ้านที่เกี่ยวข้องกับผู้ชายคนนั้นออกไปให้หมด

โชคดีจริง ๆ! โชคดีที่ฉันยืนกรานว่าคืนเข้าหอเท่านั้นถึงจะมีอะไรกันได้ ไม่อย่างนั้นฉันคงต้องเสียความบริสุทธิ์ของตัวเองให้เขาไปด้วย ซึ่งมันจะยิ่งน่าขยะแขยงมากขึ้นไปอีก

หลังจากที่บ้านได้รับการทำความสะอาด ฉันก็เปลี่ยนเสื้อผ้าและแต่งหน้าอย่างพิถีพิถัน ขณะที่ฉันยุ่งอยู่พักหนึ่ง ก็ได้ยินเสียงรถจากลานบ้าน

กู้เยี่ยนชิงกลับมาแล้ว

คนที่มากับกู้เยี่ยนชิงคืออดีตว่าที่แม่สามีของฉัน หลีชิงหลาน

ฉันรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย

นี่เป็นเพราะกลัวว่าลูกชายจะเสียเปรียบหรือเปล่า ตัวแม่จึงต้องมาคุมท่าอยู่ด้วย?

“กลับมาแล้วเหรอ” ฉันนั่งอยู่บนโซฟาโดยไม่ลุกขึ้นไปต้อนรับ หลังจากทักทายกู้เยี่ยนชิง ฉันก็มองไปที่หลีชิงหลาน “คุณป้าก็มาด้วย”

สีหน้าของหลีชิงหลานลำบากใจ เธอหัวเราะและพูด “ไม่ใช่ว่าเปลี่ยนมาเรียกแม่นานแล้วเหรอ? ทำไมถึงเรียกป้าอีกล่ะ”

ฉันยิ้มและพูดตรง ๆ “แม่ฉันตายไปนานแล้วค่ะ”

ความหมายคือเธอไม่คู่ควร

รอยยิ้มของหลี่ชิงหลานแข็งทื่อไปทันที ราวกับถูกมีดกรีดผ่าน สีหน้าหม่นลงในพริบตา

กู้เยี่ยนชิงก็มีสีหน้าไม่ดีเช่นกัน เขาเดินเข้ามาใกล้และพูด “เจียงหว่าน คนที่คุณควรจะต่อว่าก็คือผม คุณไม่ควรกล่าวโทษแม่ผม”

“พ่อไม่สั่งสอนลูกก็เป็นความผิดของพ่อ คุณหมายความว่า… ฉันควรโทษพ่อคุณเหรอ?”

“เจียงหว่าน!” กู้เยี่ยนชิงขึ้นเสียงอย่างกะทันหัน เห็นได้ชัดว่ามีโทสะ

ฉันเบะปากเล็กน้อย ทำท่าไม่สนใจ

หลีชิงหลานดึงกู้เยี่ยนชิงเล็กน้อยแล้วกระซิบ “พูดดี ๆ อย่าทะเลาะกัน”

กู้เยี่ยนชิงจึงสงบสติอารมณ์ลง เขาดึงขากางเกงขึ้นและนั่งลงบนโซฟาเดี่ยวข้าง ๆ ฉัน

เขายื่นเอกสารให้ฉบับหนึ่งและผลักมาตรงหน้า “ตามที่คุณต้องการ บริษัททั้งหมดเป็นของคุณ ส่วนสัญญาหมั้นหมายระหว่างเราถูกยกเลิก”

ฉันเอื้อมมือไปรับสัญญามาอ่าน

“บริษัทก็ส่วนบริษัท คุณเอาชุดแต่งงานของฉันไปก็ควรจ่ายเงินด้วยไม่ใช่เหรอ?” ฉันเงยหน้ามองเขาแวบหนึ่งและพูดอย่างเฉยชา

กู้เยี่ยนชิงขมวดคิ้ว คงไม่คาดคิดว่าฉันจะจู้จี้จุกจิกขนาดนี้

“ชุดแต่งงานราคาเท่าไร?” เขาถาม

“คิดราคาให้พิเศษ ห้าล้านบาท”

หลีชิงหลานตกใจมาก “เจียงหว่าน นี่เธอคิดจะปล้นกันเหรอไง?”

“คุณป้าคะ ผลงานของฉันในวงการแฟชั่นราคาเท่าไร อยากให้ลูกชายของคุณบอกให้ฟังอีกครั้งไหมคะ?” ฉันเลิกคิ้วมองอย่างเย็นชา

“……” ทั้งสองแม่ลูกเงียบไปพร้อมกัน โดยไม่กล่าวอะไร

“อีกอย่างพวกคุณจะไม่เอาก็ได้” ฉันยักไหล่เล็กน้อยทำท่าไม่สนใจเช่นเคย แต่เปลี่ยนเรื่องพูด “แต่ยังไงชุดแต่งงานก็ต้องเป็นของเจียงอี๋อยู่ดี ไม่ว่ามันจะแพงแค่ไหน ท่านประธานกู้ก็ต้องซื้ออยู่แล้ว”

กู้เยี่ยนชิงมองฉัน แววตาของเขาดูประหลาดใจ

ฉันรู้ว่าตัวเองพูดถูก

ตั้งแต่วันที่เจียงอี๋ก้าวเข้ามาในบ้านตระกูลเจียง อะไรก็ตามที่ฉันสนใจ แม้จะเป็นแค่ก้อนขี้หมา เธอก็ต้องแย่งไปให้ได้

ชุดแต่งงานแค่ชุดเดียว แค่มีเงินจะซื้อชุดไหนก็ได้ไม่ใช่เหรอ?

แต่กู้เยี่ยนชิงจงใจเอาชุดแต่งงานที่ฉันทำด้วยมืออย่างยากลำบากไป นี่ไม่ใช่เจตนาของเจียงอี๋หรอกหรือไง?

แน่นอนว่า กู้เยี่ยนชิงลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วพยักหน้า “ตกลง ห้าล้านก็ห้าล้าน”

หลีชิงหลานหันไปมองลูกชาย “แกบ้าไปแล้วเหรอ? มีเงินเยอะจนล้นมือขนาดนั้นเลยหรือไง?”

“แม่ครับ เรื่องนี้แม่ไม่ต้องยุ่ง” กู้เยี่ยนชิงไม่สนใจการห้ามปรามของหลีชิงหลาน แล้วมองมาที่ฉัน “เจียงอี๋ป่วยหนัก เธอไปเลือกเครื่องประดับที่ใช้ในงานแต่งเองไม่ได้ เธอเลยบอกว่าในเมื่อคุณเลือกไว้หมดแล้ว ยกให้เธอไปเลยก็ดี”

ถึงแม้ว่าฉันจะเตรียมใจไว้แล้ว แต่พอได้ยินแบบนี้ก็ยังจุกจนพูดไม่ออก

“กู้เยี่ยนชิง ถ้าเจียงอี๋ต้องการชีวิตฉัน คุณคงจ้างนักฆ่ามาฆ่าฉันด้วยใช่ไหม?” ฉันอดไม่ได้ที่จะพูดประชดประชัน

กู้เยี่ยนชิงรีบปฏิเสธ “เสี่ยวหว่าน เจียงอี๋ไม่ใช่คนแบบนั้น คุณเข้าใจเธอผิดไปมาก เธอป่วยหนักจริง ๆ ไม่มีปัญญาเตรียมงานพวกนี้ อีกอย่างคุณก็ไม่ได้ใช้มันแล้ว”

ฉันมองเขาปกป้องผู้หญิงอีกคนต่อหน้าอย่างสงบ ก่อนที่ริมฝีปากจะโค้งขึ้นเป็นรอยยิ้มเย้ยหยัน “กู้เยี่ยนชิง คุณยังจำคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับฉันได้ไหม?”

ที่บอกว่าฉันช่วยชีวิตเขาไว้ ชีวิตนี้เขาจะไม่มีวันทำร้ายฉัน จะรักฉันแค่คนเดียวไปตลอดกาล

กู้เยี่ยนชิงสบตาฉัน สีหน้าของเขาดูอึดอัดเล็กน้อยและพูดอย่างไม่เต็มเสียงว่า “เสี่ยวหว่าน แน่นอนว่าผมรักคุณ ผมแค่สงสารและเห็นใจเธอ… เธออายุยังน้อย อ่อนกว่าคุณตั้งสองปี แต่ป่วยเป็นโรคร้ายเหลือเวลาอีกแค่ไม่เท่าไร เธอเป็นน้องสาวของคุณนะ รู้ว่าเธอใกล้จะตายแล้วคุณไม่เสียใจเลยเหรอ?”

ฉันนึกถึงตอนเด็ก ๆ เจียงอี๋มักจะตัดเสื้อผ้าของฉันจนขาดวิ่น และยังขว้างของสกปรกเข้าไปในผ้าห่มของฉัน ดูฉันกรีดร้องด้วยความตกใจ ส่วนเธอก็หัวเราะเสียงดัง

แน่นอนว่าฉันก็ไม่ยอมเธอ ฉันคว้าของน่าขยะแขยงพวกนั้น ยัดเข้าไปในปากเธอ ทำให้เธอกลัวจนกลิ้งลงบันได

ผลลัพธ์คือพ่อแท้ ๆ ของฉันกับแม่เลี้ยงรวมตัวกันทำร้ายฉันอย่างสาหัส แต่ฉันไม่ยอมแพ้ รอจนพวกเขาไม่อยู่บ้าน แอบเอากรรไกรตัดเสื้อผ้าทั้งตู้ของพวกเขาเป็นชิ้น ๆ

หลายปีที่ฉันต่อสู้กับตระกูลเจียง แม้ว่าจะลำบากมาก แต่พวกเขาก็ไม่ได้อยู่ดีไปกว่าฉันสักเท่าไร เพียงแค่ฉันตัวคนเดียวไร้อำนาจ สุดท้ายก็ยังถูกกดขี่อยู่ดี

ความแค้นที่ฉันมีต่อเจียงอี๋และแม่เลี้ยงของฉัน มันลึกซึ้งมากแค่ไหนไม่มีใครเข้าใจหรอก

ตอนนี้ได้ยินว่าเจียงอี๋กำลังจะตาย ฉันจะเสียใจได้อย่างไร?

ฉันอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเยาะอย่างมีความสุข

“นั่นสินะ… ผู้หญิงที่กำลังอ่อนวัยเป็นดอกไม้ผลิบานอยู่แท้ ๆ กำลังจะกลายเป็นดอกไม้ที่ร่วงโรย แม่เลี้ยงของฉันคงเสียใจมากแน่ ๆ น่าสงสารจริง ๆ เลยนะ…”

พวกเขาไม่ได้ฟังน้ำเสียงประชดประชันของฉัน กลับกลายเป็นเศร้าตามไปด้วย

“ใช่แล้ว…” ขอบตาของหลีชิงหลานแดงก่ำ น้ำตาไหลออกมา “ลูกทุกคนก็เหมือนเลือดเนื้อจากอกแม่ แม่คนไหนจะไม่เสียใจบ้าง คงจะอยากตายแทนลูกด้วยซ้ำ”

“แม่… หัวใจของแม่ไม่ค่อยดี หมอบอกว่าห้ามดีใจและเสียใจมากไป” กู้เยี่ยนชิงรีบปลอบแม่ของเขา แล้วหันมามองฉัน น้ำเสียงของเขาอ่อนโยนลง “เสี่ยวหว่าน ผมแต่งงานกับเจียงอี๋ก่อน เพื่อเติมเต็มความปรารถนาสุดท้ายของเธอ รอในอนาคต… ผมจะจัดงานแต่งงานที่ยิ่งใหญ่และหรูหราให้คุณแน่นอน”

คำพูดหน้าไม่อายของเขาทำให้ฉันตกตะลึง

หมายความว่าอย่างไร?

“คุณหมายความว่า… คุณจะแต่งงานกับเจียงอี๋ก่อน รอให้เธอตายแล้วค่อยแต่งงานกับฉันเป็นเมียคนที่สองเหรอ?” ฉันตกใจจนเกือบจะหัวเราะออกมา

ฉันเป็นถึงคุณหนูใหญ่ของตระกูลเจียง ถึงแม้จะไม่ได้รับความรักจากครอบครัว แต่รูปร่างหน้าตา ความรู้ ความสามารถและหน้าที่การงานของฉันก็เป็นอันดับต้น ๆ ในหมู่สาว ๆ ของเมืองเจียง

กู้เยี่ยนชิงคิดว่าหลังจากที่ฉันถูกทิ้งแล้ว ฉันจะยังคงรอเขาอย่างหน้าด้าน ๆ เพื่อที่จะแต่งงานเป็นภรรยาคนที่สองของเขาเหรอ?

ถ้าฉันอยากจะแต่งงาน บรรดาหนุ่ม ๆ ที่มีความสามารถในเมืองนี้ ฉันก็สามารถเลือกได้ตามใจชอบไม่ใช่หรือไง?

กู้เยี่ยนชิงเห็นสีหน้าตกใจอย่างมากของฉัน แววตาของเขาก็ยิ่งหวาดกลัว แต่ก็ยังคงพูดจาเลี่ยน ๆ น่าขยะแขยง “คุณคือผู้หญิงที่ผมรักมากที่สุด แน่นอนว่าผมต้องแต่งงานกับคุณ อย่าพูดให้มันฟังดูแย่ขนาดนั้นสิ ในใจผมคุณคือภรรยาเพียงคนเดียว”

แหวะ!

ฉันสุดจะทน จึงรีบคว้าสัญญามาเซ็นชื่อทันที

“อยากได้เครื่องประดับใช่ไหม ได้ เพิ่มอีกห้าล้าน คุณโอนเงินเข้าบัญชีฉันมา พรุ่งนี้ฉันจะเอาเครื่องประดับทั้งหมดไปที่โรงพยาบาลด้วยตัวเอง จะได้ไปเยี่ยมน้องสาวที่แสนดีของฉันด้วย”