บทที่ 5

ฉันแค่นหัวเราะก่อนหันไปมองถนนที่เต็มไปด้วยรถราขวักไขว่ รอจนจิตใจเย็นลงเล็กน้อยจึงหันกลับมาพูดประชดประชัน "กู้เยี่ยนชิง ฉันคนนี้ไม่ใช่สถานีรีไซเคิลขยะนะ ไม่ว่าแต่ก่อนฉันจะรักคุณแค่ไหนหรือทุ่มเทให้มากเท่าไร ตั้งแต่วันที่คุณเลือกที่จะทรยศฉัน วันนั้นคุณก็ไม่คู่ควรกับความรักของฉันอีกต่อไป"

ฉันหมุนตัวจะเดินจากไป แต่ก็อดไม่ได้ที่จะหันกลับมาชี้เขาแล้วกล่าวเสริม "ต่อให้ผู้ชายทั้งโลกตายหมด ฉันก็ไม่มีวันชายตามองคุณอีก น่าขยะแขยง"

บางทีอาจเป็นเพราะท่าทีที่เด็ดขาดของฉันทำให้กู้เยี่ยนชิงรู้สึกเจ็บปวดอยู่บ้าง เขาจึงก้าวเข้ามาจับแขนฉันไว้ทันทีและเริ่มขอร้องอ้อนวอน "เสี่ยวหว่าน ผมรักคุณนะ ความรู้สึกตลอดหกปีที่ผ่านมาผมจดจำมันอยู่ในใจเสมอไม่มีวันลืม แต่เจียงอี๋กำลังจะตาย เธอน่าสงสารขนาดนั้น ความปรารถนาก่อนตายของเธอก็แค่เรื่องเล็ก ๆ เท่านั้นเอง…"

"ปล่อย!"

"เสี่ยวหว่าน ผมสาบานเลยว่าถ้าเจียงอี๋…"

"เพียะ!" ฉันไม่รอให้เขาพูดจาไร้สาระจบก็เงื้อมือฟาดเข้าไปที่แก้มอีกข้างของเขาอย่างแรง

ตอนนี้ดีเลย รอยนิ้วมือทั้งสองข้างสมมาตรกัน ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาของเขาดูตลกขึ้นไปอีก

"กู้เยี่ยนชิง เห็นแก่ที่ฉันเคยให้เลือดคุณไปตั้งเยอะ ก็ทำตัวให้มันดี ๆ หน่อยเถอะ อย่ามาทำให้ฉันรู้สึกขยะแขยงอีก!" พูดจบฉันก็หันหลังเดินจากไปโดยไม่คิดหวนกลับมา

…

เรื่องยกเลิกงานแต่งงาน ฉันไม่ได้บอกญาติและเพื่อน ๆ แค่บอกคุณยายกับคุณน้าเท่านั้น

คุณยายอายุเกือบแปดสิบแล้ว ผ่านเหตุการณ์สูญเสียทั้งคุณตาและแม่ของฉัน สุขภาพท่านก็ย่ำแย่ลงทุกวัน

ฉันกลัวว่าถ้าคุณยายรู้เรื่องนี้ อาจจะรับไม่ไหวจนร่างกายทรุดหนักลงไปอีก

แต่ใครจะคิดว่าคุณยายกลับมองเรื่องนี้อย่างปล่อยวาง ท่านแค่รู้สึกเสียใจและโกรธอยู่พักหนึ่งก่อนจะปลอบโยนฉัน

"รู้ธาตุแท้ของคนแบบนี้ได้เร็วก็ถือเป็นเรื่องดีนะ ไม่งั้นถ้าแต่งงานกันไปจนมีลูกด้วยกันแล้วถึงมารู้ความจริงยิ่งเจ็บปวด แถมยังทำให้ลูกต้องลำบากไปด้วย หลานยายทั้งสาวทั้งสวย แถมหน้าที่การงานก็ดี ไม่ต้องรีบร้อน ค่อย ๆ หาคนดี ๆ ใหม่ก็ได้ ต่อให้หาคนที่มั่นคงเชื่อถือไม่ได้เลย แค่หนูใช้ชีวิตของตัวเองให้ดี ยายก็สนับสนุนเต็มที่"

คุณน้าบอกว่าถึงแม้สายตาของคุณยายจะฝ้าฟาง แต่หัวใจกลับมองโลกได้กระจ่างกว่าทุกคน

หญิงชรามองเห็นความเป็นจริงของผู้ชายและการแต่งงานจากชีวิตที่ล้มเหลวของแม่ฉันมานานแล้ว

เมื่อได้รับคำปลอบใจและการสนับสนุนจากคุณยายและคุณน้า ฉันก็รู้สึกดีขึ้นมากและฮึดสู้ขึ้นมาอย่างรวดเร็ว จึงรีบกลับไปทำงานที่บริษัททันที

ตอนนี้ฉันเป็นเจ้าของบริษัทแล้ว ยิ่งต้องทำงานให้หนักขึ้นเพื่อตัวเอง

หลังจบประชุมเช้า ฉันเพิ่งกลับเข้าห้องทำงานได้ไม่นาน เสี่ยวอิงเถาผู้ช่วยของฉันก็เคาะประตูเข้ามา

"พี่หว่าน ประธานกู้มาหาค่ะ"

ฉันชะงักไปครู่หนึ่ง กู้เยี่ยนชิงมาที่บริษัทเหรอ?

ยังไม่ทันได้ถามว่าเขามาทำอะไร กู้เยี่ยนชิงก็ปรากฏตัวที่หน้าประตูห้องทำงานของฉันแล้ว

ฉันโบกมือเป็นเชิงบอกให้เสี่ยวอิงเถาไปทำงานของเธอต่อ

กู้เยี่ยนชิงเดินเข้ามาแต่ยืนอยู่แค่ตรงประตูโดยไม่ก้าวเข้ามาใกล้ พลางอธิบาย "ผมมารับเจียงอี๋ออกจากโรงพยาบาล ผ่านมาทางนี้พอดีเลยขึ้นมาเอาของ"

แม้เมื่อก่อนเขาจะไม่ได้มาทำงานทุกวัน แต่เขาก็มีห้องทำงานของตัวเองที่นี่ ซึ่งมีข้าวของของเขาอยู่

ฉันทำเป็นไม่ได้ยินอะไร ถอนสายตากลับมาอย่างเย็นชาและก้มหน้าทำงานของตัวเองต่อ

เมื่อเห็นฉันไม่สนใจเขา กู้เยี่ยนชิงก็รู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ก่อนจะปิดประตูเดินออกไป

ไม่กี่วินาทีต่อมา ประตูห้องทำงานก็ถูกเคาะอีกครั้ง

ฉันเงยหน้าขึ้นดูและพบว่าเป็นเจียงอี๋ที่ยืนอยู่หน้าประตู

เธอมาที่นี่ทำไมกัน?

ฉันทำหน้าไม่พอใจก่อนพูดขึ้นอย่างเย็นชา "กู้เยี่ยนชิงไม่ได้อยู่ที่นี่ ถ้าเธอจะหาเขา ก็ไปที่ห้องทำงานของเขาสิ"

เจียงอี๋เดินเข้ามา ปิดประตูแล้วพูดเสียงนุ่มนวลว่า "พี่ ฉันมาหาพี่"

ฉันขมวดคิ้ว มองเธอด้วยความสงสัย

ครู่ต่อมาก็เข้าใจบางอย่าง ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเสียดสี "เธอยังจะมาแย่งอะไรจากฉันอีกล่ะ?"

แย่งทั้งสามีของฉัน ชุดแต่งงาน เครื่องประดับ หรือแม้แต่งานแต่งทั้งหมดไปแล้ว… เธอยังไม่พอใจอีกเหรอ?

เจียงอี๋ค่อย ๆ เดินเข้ามา ใบหน้าซีดเซียวราวกับพร้อมจะเป็นลมได้ทุกเมื่อ

ฉันไม่เข้าใจ เธออยู่ในสภาพแบบนี้แล้ว ยังจะออกจากโรงพยาบาลกลับบ้านทำไม?

หรือว่าเธอล้มเลิกการรักษาแล้ว?

"พี่คะ ฉันอยากให้พี่เป็นผู้ประกาศคำปฏิญาณในงานแต่งของฉัน พี่มีสถานะพิเศษ ถ้าพี่เป็นคนทำพิธีและอวยพรให้เราทั้งคู่ แขกในงานจะได้ไม่พูดอะไรไม่ดี…" เจียงอี๋ยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงานของฉัน พูดอย่างอ่อนโยน แต่คำพูดของเธอกลับทำให้ฉันตะลึง

พอได้ยินในหัวฉันก็เดือดพล่านทันที!

"เจียงอี๋ เธอ…!" ฉันโกรธจนหัวเราะอย่างเย็นชา ลุกขึ้นยืนจ้องมองเธอ พยายามจะเรียบเรียงคำพูดอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่อาจกลั้นความโกรธที่พลุ่งพล่านได้

"เธอไม่รู้จักอายบ้างเลยเหรอ? เธอไม่กลัวหรือไงว่าวันแต่งงาน ญาติพี่น้องและแขกทุกคนจะชี้หน้าด่าเธอจนไม่เหลือชิ้นดี?" น้ำเสียงฉันเต็มไปด้วยการเสียดสี ถ้าไม่ติดว่าเธอยืนแทบไม่ไหว ฉันอยากจะตบหน้าเธอสักที ให้ดีที่สุดคือตบจนกระเด็นติดกำแพง แล้วแงะไม่ออกเลยด้วยซ้ำ!

นี่มันเกินไปแล้วจริง ๆ!

เจียงอี๋เริ่มร้องไห้สะอึกสะอื้น "พี่… ตั้งแต่เด็กจนโต พี่เก่งกว่าฉันทุกอย่าง พี่ทำอะไรก็ยอดเยี่ยม ฉันทั้งอิจฉาและอยากเป็นแบบพี่… ฉันมันไร้ค่าอยู่แล้ว ตอนนี้ยังเป็นมะเร็งอีก… ฉันแค่อยากแต่งงานกับพี่เยี่ยนชิงก่อนตาย ขอมีงานแต่งที่สมบูรณ์แบบสักครั้ง… พี่ พอฉันตายไปแล้ว… พี่เยี่ยนชิงก็จะเป็นของพี่อยู่ดี ฉันแย่งเขาไปจากพี่ไม่ได้หรอก…"

ฉันทนไม่ไหวอีกต่อไป ยกมือชี้ไปที่ประตู "ออกไป! รีบไปให้พ้น! อย่าบังคับให้ฉันต้องตบเธอ!"

"พี่คะ…" เจียงอี๋ร้องไห้หนักกว่าเดิม ก่อนจะเดินอ้อมโต๊ะทำงานเข้ามาหาฉัน แล้วจับแขนฉันไว้อย่างอ้อนวอน "พี่ช่วยฉันเถอะนะ ฉันรู้ว่าเมื่อก่อนฉันแย่งของพี่ไปมากมาย พี่ต้องเกลียดฉันแน่ ๆ… ฉันขอโทษ ขอโทษจริง ๆ… นี่เป็นครั้งสุดท้ายแล้ว ได้โปรดช่วยฉันสักครั้งเถอะ…"

"ปล่อย" ฉันทนการสัมผัสของเธอไม่ได้ และทนฟังคำพูดที่ไร้ศีลธรรมพวกนี้ไม่ได้อีกต่อไป

"พี่… ฉันขอร้องเถอะนะ…"

"ปล่อย!" เมื่อเห็นว่าเธอไม่ยอมฟัง แถมยังจับแขนฉันเขย่าอ้อนวอน ก็โกรธขึ้นมาผลักเธอออกไปอย่างแรง

"อ๊า!" ได้ยินเสียงกรีดร้องของเจียงอี๋ที่ล้มลงเหมือนหุ่นเชิดที่ถูกตัดเชือก ฉันยื่นมือออกไปคว้าโดยอัตโนมัติ แต่ก็สายเกินไป

เธอล้มลงไปอย่างแรง

บังเอิญยิ่งไปกว่านั้น กู้เยี่ยนชิงเปิดประตูเข้ามาพอดีและเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด!

"เจียงอี๋!" สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปทันที รีบพุ่งตัวเข้ามาอย่างรวดเร็ว

"เจียงอี๋ เป็นยังไงบ้าง? เจ็บตรงไหน? รีบบอกพี่เร็ว…" เขากอดเจียงอี๋ขึ้นมาอย่างทะนุถอน รู้สึกเจ็บปวดใจจนทำอะไรไม่ถูก

ฉันยืนมองภาพตรงหน้านิ่ง คิดจะอธิบายแต่สุดท้ายก็รู้สึกว่าไม่มีความจำเป็น

สีหน้าของกู้เยี่ยนชิงบอกฉันว่า ต่อให้ฉันอธิบายมากแค่ไหนมันก็ไม่มีประโยชน์

"เจียงหว่าน! ไม่รู้หรือไงว่าสภาพร่างกายของเจียงอี๋ตอนนี้เป็นยังไง? ยังกล้าลงมือทำร้ายเธออีก! คุณยังเป็นคนอยู่หรือเปล่า! ต่อให้เธอทำผิดแค่ไหน แต่เธอก็คือน้องสาวของคุณนะ!"

"พี่เยี่ยนชิง อย่าด่าพี่หว่านเลย… เธอไม่ได้ตั้งใจ…" เจียงอี๋ที่ซบอยู่ในอ้อมแขนของกู้เยี่ยนชิง พูดขึ้นเสียงแผ่วเบาเหมือนกำลังอ่อนแรง

ฉันหัวเราะเยาะอยู่ในใจ แต่ใบหน้ากลับไร้ซึ่งอารมณ์พร้อมพูดอย่างเย็นชา "พวกคุณรีบไสหัวไปซะ อย่ามาตายในที่ของฉันให้มันอัปมงคล"

กู้เยี่ยนชิงเบิกตากว้างอย่างตกตะลึง เขาไม่คาดคิดว่าฉันจะพูดอะไรโหดร้ายขนาดนี้

"เจียงหว่าน คุณเปลี่ยนไปจนผมแทบจำไม่ได้แล้ว! คนที่ทำผิดกับคุณคือผม แล้วคุณต้องมาทำร้ายคนที่กำลังจะตายแบบนี้เหรอ? คุณไม่กลัวเวรกรรมตามสนองเลยหรือไง?"

ฉันหัวเราะเบา ๆ ก่อนตอบกลับอย่างไม่ลดละ "คนที่เนรคุณคือคุณ คนที่ทำผิดก็คือคุณ คุณยังไม่กลัวเวรกรรมเลย แล้วทำไมฉันจะต้องกลัว?"

กู้เยี่ยนชิงกำลังจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เจียงอี๋ที่อยู่ในอ้อมแขนของเขาครางออกมาด้วยความเจ็บปวด

"พี่เยี่ยนชิง…"

เขาก้มลงมอง แล้วเห็นว่ามีเลือดซึมออกมาจากมุมปากของเจียงอี๋ สีหน้าของเขายิ่งเต็มไปด้วยความร้อนรน "เจียงอี๋ อดทนไว้! พี่จะพาเธอไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้! อดทนไว้นะ!"