บทที่ 4

กู้เยี่ยนชิงยืนนิ่งอึ้งไม่พูดอะไรออกมา

ถังซิ่วเอ๋อเอ่ยเสียงดังขึ้น "ในที่สุดค่อยพูดจาเป็นผู้เป็นคนหน่อย เป็นครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น พี่สาวเสียสละให้น้องสาวไม่ใช่เรื่องสมควรหรือไง? ถือซะว่าเป็นของขวัญแต่งงานที่เธอมอบให้น้องสาวก็แล้วกัน"

ฉันหัวเราะเยาะ มองไปยังแม่เลี้ยงคนนี้ ก่อนเอ่ยเสียงอ่อนโยนขึ้นทันที "งั้นฉันยังต้องให้อีกอย่างด้วย"

"ให้อะไร?" ถังซิ่วเอ๋อถาม

ฉันตอบ "โลงศพอีกหนึ่งใบ เอาไว้ไปตั้งที่งานแต่งไง"

"เจียงหว่าน!" ถังซิ่วเอ๋อโกรธจนหน้าซีดเผือดพลางจ้องฉันเขม็งแต่กลับพูดอะไรไม่ออก

ฉันยิ้มพลางอธิบายด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนกว่าเดิม "ในสมัยโบราณ เวลาผู้หญิงแต่งงาน ตระกูลฝ่ายหญิงต้องเตรียมโลงศพเป็นส่วนหนึ่งของสินสอด แล้วนำไปยังบ้านสามีในวันแต่งงาน ในฐานะพี่สาวฝ่ายเจ้าสาว ของขวัญแต่งงานที่ฉันให้ก็ตรงตามธรรมเนียมดีนี่นา"

สิ่งที่ฉันพูดฟังดูสมเหตุสมผลจนพวกเขาไม่สามารถโต้แย้ง ทำได้แต่กลืนความขมขื่นไว้ในใจ

เหมือนกับตอนที่ฉันจุดประทัดเมื่อกี้ แม้ว่าฉันจะฉลอง ดีใจที่เห็นความหายนะ และแอบสาปแช่งเจียงอี๋ แต่ถ้าฉันอ้างว่ามันเป็นการไล่สิ่งอัปมงคล พวกเขาจะทำอะไรฉันได้?

ตลอดหลายปีที่ผ่านมา พวกเขาอาศัยว่าฉันยังเด็กรังแกฉันไม่รู้กี่ครั้ง ฉันเคยได้รับความเป็นธรรมสักครั้งไหม?

ถึงเวลาที่พวกเขาจะได้ลิ้มรสความอับอายและความโกรธที่ต้องกล้ำกลืนแบบฉันบ้างแล้ว!

ถังซิ่วเอ๋อหน้าแดงจัดเพราะความโกรธก่อนยกมือชี้ไปที่ประตู "เจียงหว่าน ไสหัวออกไป ออกไปเดี๋ยวนี้!"

แค่นั้นยังไม่พอ เธอยังหันไปลงที่พ่อสารเลวของฉันแทน "เจียงไห่หยาง! ดูลูกสาวแสนดีของคุณสิ! จิตใจโหดร้ายอำมหิต ไร้ความปรานีขนาดนี้! เธอสาปแช่งลูกสาวของฉันขนาดนี้ คุณยังจะนิ่งเฉยอยู่อีกเหรอ!"

เจียงไห่หยางเองก็โกรธไม่น้อย ยังไม่ทันที่ถังซิ่วเอ๋อพูดจบ เขาก็พุ่งเข้าหาฉันด้วยท่าทีคุกคาม

กู้เยี่ยนชิงสีหน้าเปลี่ยนไป รีบก้าวเข้ามาห้าม "ลุงเจียง มีอะไรก็ค่อย ๆ พูดกันเถอะครับ"

เจียงไห่หยางถูกขวางไว้ แต่ยังคงชี้นิ้วมาที่ฉันแล้วสั่งว่า "ขอโทษน้องสาวแกเดี๋ยวนี้!"

ฉันไม่มีวันขอโทษ จึงเถียงกลับอย่างมีเหตุผล "ฉันพูดอะไรผิดเหรอ? พ่อต่างหากที่ไม่มีความรู้ ไม่เข้าใจขนบธรรมเนียมงานแต่งงานแล้วมาโทษ…"

ฉันยังพูดไม่จบ เจียงไห่หยางก็ยกมือขึ้นแล้วพุ่งเข้ามาหมายจะตบฉัน

แต่กู้เยี่ยนชิงเข้ามาขวางไว้ก่อน ส่งผลให้ฝ่ามือของเจียงไห่หยางฟาดเข้าเต็ม ๆ ที่ศีรษะของกู้เยี่ยนชิงจนผมของเขาปลิวสะบัด

เจียงอี๋กรีดร้องเสียงแหลม "พ่อ! พ่อทำอะไรคะ!"

กู้เยี่ยนชิงดูมึนงงไปชั่วขณะ ก่อนพยายามลืมตาขึ้น แล้วพูดขัดขวางเจียงไห่หยางต่อ "ลุงเจียง การใช้กำลังแก้ไขปัญหาไม่ได้หรอกนะครับ เรื่องนี้ความผิดอยู่ที่ผมเอง ผมไม่สามารถปลอบใจเจียงหว่านได้ดีพอ ขอให้ผมจัดการเรื่องนี้เองนะครับ"

เจียงไห่หยางมีโรคประจำตัวมากมาย ทั้งความดันสูง ไขมันสูง และเบาหวาน ตอนนี้โกรธจนหน้าแดงเส้นเลือดที่คอปูด ดูเหมือนจะเจ็บปวดไม่น้อย

เขาหายใจหอบพลางพูดด้วยเสียงขาดห้วง "คุณ…จัดการกับเจียงหว่านให้ดี ถ้ามีครั้งหน้าอีก ฉันจะหักขาหล่อนซะ!"

กู้เยี่ยนชิงรีบตอบรับ แล้วหันมามองฉันก่อนพูดเสียงเบา "เจียงหว่าน ออกไปคุยกันหน่อยเถอะ"

"ไม่จำเป็น ฉันไม่มีอะไรจะพูดกับคุณ"

ฉันหมุนตัวจะเดินออกไป แต่เขาคว้าแขนฉันไว้ "เจียงหว่าน ท่าทีแบบนี้ไม่ช่วยแก้ปัญหาหรอก เราเป็นครอบครัวเดียวกัน มีอะไรทำไมถึงคุยกันดี ๆ ไม่ได้?"

ครอบครัวเดียวกัน?

ฉันรู้สึกขยะแขยงกับคำพูดพวกนั้น จึงตอบกลับไป "พวกคุณไม่คู่ควรที่จะเป็นครอบครัวเดียวกับฉัน"

พูดจบฉันยกมือที่เขาจับไว้ขึ้นมาพลางสั่งเสียงแข็ง "ปล่อย"

"เรามาคุยกันหน่อยเถอะนะ"

"ฉันบอกให้ปล่อย!" ฉันพยายามดิ้นให้หลุดแต่เขาก็ไม่ยอมปล่อย ฉันโกรธจนหมดความอดทนจึงเงื้อมืออีกข้างขึ้นฟาดเข้าที่ใบหน้าของเขาอย่างแรง

"เพียะ" เสียงตบดังสนั่น จนคนในห้องผู้ป่วยต่างตกตะลึงตาแทบถลน

จากนั้นเจียงอี๋ก็ร้องไห้พลางตะโกนออกมา "เจียงหว่าน เธอทำอะไร! เธอมีสิทธิ์อะไรมาตบพี่เยี่ยนชิง? ฉันต่างหากที่เป็นคนขอให้เขาแต่งงานกับฉัน เธอไม่พอใจอะไรก็มาลงที่ฉันเถอะ…"

ฉันเหลือบมองไปทางเตียงผู้ป่วย แล้วยิ้มเย็นชา "ตบผู้ชายเฮงซวยแบบนี้ต้องมีเหตุผลด้วยเหรอ? ส่วนเธอน่ะ ไว้วิญญาณเธอไปถึงนรกเมื่อไหร่ พญายมจะจัดการให้เอง ฉันไม่จำเป็นต้องทำให้มือเปื้อน"

พูดจบฉันไม่สนใจว่าพวกเขาจะโกรธหรือแสดงสีหน้าบิดเบี้ยวขนาดไหน ฉันหมุนตัวเดินออกไปพร้อมกระแทกปิดประตูเสียงดัง

เมื่อกลับมาถึงรถ ฉันนั่งนิ่งอยู่นานกว่าความคิดในหัวจะค่อย ๆ สงบลง

เมื่อนึกถึงว่าต้องมีครอบครัวแบบนี้ หัวใจก็อดรู้สึกเศร้าไม่ได้

ฉันเคยคิดว่าการได้เจอกู้เยี่ยนชิง การได้พบกับคนที่ฉันรัก จะช่วยเยียวยาบาดแผลในจิตใจของฉันได้

ใครจะคิดว่าคนที่มอบบาดแผลร้ายแรงที่สุดให้ฉันกลับเป็นเขาเสียเอง

เมื่อนึกถึงความเสียสละตลอดหลายปีที่ผ่านมาเพื่อรักษาโรคของเขา ฉันรู้สึกเหมือนอวัยวะภายในทั้งห้าของฉันถูกฝูงหมาป่าฉีกทึ้ง

เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นกะทันหัน ดึงฉันออกจากความคิดอันหม่นหมอง

ฉันหยิบมันขึ้นมาดู เห็นว่าเป็นสายจากเพื่อนสนิท หลี่อวิ๋นเวย

"ฮัลโหล…"

"คุณนายกู้ เธอลืมไปแล้วหรือเปล่าว่าวันนี้เที่ยงเรามีนัดกัน หายไปไหนแล้ว? หรือว่าถูกกู้เยี่ยนชิงขังไว้?"

หลี่อวิ๋นเวยยังไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับฉันในช่วงสองวันนี้ เลยพูดแซวขึ้นมา

ฉันขมวดคิ้วเล็กน้อย เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าไม่กี่วันก่อนฉันได้นัดเพื่อนไว้เที่ยงนี้ เพื่อลงรายละเอียดเกี่ยวกับการซ้อมพิธีแต่งงาน

"ฉันกำลังไป"

การซ้อมงานแต่งไม่จำเป็นอีกแล้ว ฉันควรจะบอกเรื่องนี้ให้เพื่อนได้รู้

เมื่อไปถึงร้านอาหารและพบกับหลี่อวิ๋นเวย เธอสังเกตเห็นความผิดปกติของฉันในทันที

"เป็นอะไร? ทำไมหน้าตาดูแย่ขนาดนี้ ทะเลาะกับที่บ้านอีกแล้วเหรอ?" หลี่อวิ๋นเวยถามด้วยความเป็นห่วง

เรื่องความสัมพันธ์อันเลวร้ายระหว่างฉันกับครอบครัวเดิมของฉัน หลี่อวิ๋นเวยรู้ดีทุกอย่าง

ฉันไม่ได้ตอบคำถามของเธอ เพียงพูดออกไปอย่างเย็นชาว่า "เวยเวย ไม่มีงานแต่งแล้ว"

หลี่อวิ๋นเวยกำลังรินชาอยู่ พอได้ยินก็เงยหน้าขึ้นมองฉันด้วยความตกใจหยุดมือไปชั่วขณะ "เธอพูดอะไรไร้สาระ? งานแต่งก็จะจัดอาทิตย์หน้าอยู่แล้ว มันจะไม่มีได้ยังไง?"

ฉันหัวเราะแผ่วเบา ในใจเต็มไปด้วยความเย็นชา "พูดให้ถูกก็คืองานแต่งไม่ได้เปลี่ยนแปลงอะไร แต่เจ้าสาวไม่ใช่ฉันอีกต่อไปแล้ว"

หลี่อวิ๋นเวยวางกาน้ำชา ลุกขึ้นเดินอ้อมโต๊ะมาหาฉัน ก่อนยกมือแตะหน้าผาก "เธอไม่สบายไข้ขึ้นจนเพ้อไปแล้วเหรอ? พูดอะไรบ้า ๆ"

ฉันดึงมือเธอแล้วกดให้เธอนั่งลงดี ๆ กันไว้ก่อนว่าเธอจะตกใจจนเป็นลม จากนั้นก็เล่าเรื่องราวสองวันที่ผ่านมาให้ฟังอย่างย่อ ๆ

หลี่อวิ๋นเวยเบิกตากว้าง อ้าปากค้างเหมือนเห็นผี

"เวร! กู้เยี่ยนชิงบ้าไปแล้วเหรอ? ทุกวันนี้ บนหน้าของเจียงอี๋เขียนไว้ตัวโต ๆ ว่า 'นังคนเสแสร้ง' เขาตาบอดมองไม่เห็นเหรอ? อยู่ ๆ เปลี่ยนเจ้าสาวก่อนงานแต่ง เขาไม่กลัวแขกทั้งงานจะหัวเราะเยาะ โดนด่าจนติดเทรนด์เหรอ? อยากพังชีวิตตัวเองก็ไม่เห็นต้องเล่นอะไรเสี่ยง ๆ ขนาดนี้เลย"

หลี่อวิ๋นเวยโกรธจนเดือดจัด เสียงของเธอสูงจนทำให้แขกคนอื่นในร้านสะดุ้ง

"ไม่ได้! ฉันต้องโทรไปด่ามันให้ยับ!"

นิสัยเธอร้อนแรงกว่าฉันเสียอีก พอพูดจบก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหากู้เยี่ยนชิงทันที

ฉันทั้งเหนื่อยกายเหนื่อยใจจึงนั่งจิบชาเงียบ ๆ โดยไม่คิดจะห้ามเธอ

"กู้เยี่ยนชิง แกโดนเจียงอี๋เล่นของใส่หรือไง? เธอป่วยเป็นมะเร็งแล้วมันเกี่ยวอะไรกับแก? เจียงหว่านอยู่กับแกมาตั้งหกปี เธอเสียสละอะไรเพื่อรักษาแกไปบ้าง แกจำได้ไหม? ถ้าไม่ได้เลือดของเธอคอยช่วย ป่านนี้หญ้าบนหลุมศพแกสูงสองเมตรไปแล้วมั้ง! ไอ้หมาเนรคุณ!"

"แล้วอีกอย่าง แกไปคบกับเจียงอี๋ตั้งแต่เมื่อไหร่? พวกแกคงไม่ได้นอนด้วยกันแล้วใช่ไหม? ฉันเคยเจอคนเลว ๆ มาก็เยอะ แต่ไม่เคยเจอใครเลวร้ายเท่าแก! ยังไงแกก็เป็นคนมีหน้ามีตา แกไม่กลัวคนในงานแต่งงานจะ..."

หลี่อวิ๋นเวยระบายความเดือดดาลไม่หยุด ด่าไปห้าหกนาทีติด จนกระทั่งพนักงานร้านอาหารเดินเข้ามาเตือนให้เธอเบาเสียงลง

ฉันไม่อยากให้เธอขายหน้าเลยลุกขึ้นไปคว้าโทรศัพท์ของเธอมากดวางสาย

"เธอกดวางทำไม! ฉันยังด่าไม่จบเลย! ไม่ใช่แค่กู้เยี่ยนชิงหรอกที่ต้องโดนด่า นังคนมารยาสาไถยนั่นยิ่งต้องโดน! เป็นมะเร็งแล้วไง? มีสิทธิ์แย่งสามีพี่สาวตัวเองได้หรือไง?"

หลี่อวิ๋นเวยโมโหจนแทบคุมตัวเองไม่ได้

ฉันรีบรินชาให้เธอพลางปลอบ "พอเถอะ อย่ารบกวนคนอื่นกินข้าวเลย"

หลี่อวิ๋นเวยมองสายตาผู้คนรอบ ๆ แล้วถึงค่อย ๆ ระงับอารมณ์โกรธของตัวเองลง

"กู้เยี่ยนชิงคิดอะไรอยู่? เขารักเจียงอี๋จริง ๆ เหรอ?" หลี่อวิ๋นเวยยังคงไม่เข้าใจ เธอถามด้วยความสงสัยระคนหงุดหงิด

ฉันส่ายหน้า "ไม่รู้ แต่ที่แน่ ๆ เขาไม่ได้รักฉัน"

ไม่อย่างนั้นเขาจะกล้าทำเรื่องที่ไร้สาระ น่าอับอาย และหน้าด้านขนาดนี้ได้อย่างไร

"เจียงอี๋มันโรคจิต หลายปีมานี้นังนั่นคอยจะแย่งทุกอย่างจากเธอตลอด กู้เยี่ยนชิงมองไม่ออกเลยเหรอ?"

ฉันยิ้มเยาะ "เขาเข้าใจมาตลอดว่าฉันคิดมาก มีอคติกับเจียงอี๋มากเกินไป"

หลี่อวิ๋นเวยโกรธจนต้องดื่มชาไปหลายอึก ก่อนจะถามขึ้นมาอย่างกะทันหัน "แล้วเขารู้ไหมว่าเจียงอี๋กับเจียงฮ่าวเป็นน้องที่เกิดจากพ่อของเธอ?"

"ไม่แน่ใจ ฉันไม่เคยบอกเขา เขาอาจจะรู้หรือไม่รู้ก็ได้"

เรื่องอัปยศในครอบครัว ใครที่ไหนจะเอามาพูดถึงกัน

ต่อให้เป็นคนที่รักมากแค่ไหน ก็ไม่ควรเปิดเผยด้านที่น่าอับอายของครอบครัวตัวเองให้เขาเห็น

ไม่อย่างนั้นเมื่อวันที่ความรักหมดลง เรื่องอัปยศเหล่านี้จะกลายเป็นเรื่องฉาวโฉ่ไปทั่ว และอาจถูกใช้เป็นอาวุธย้อนกลับมาทำร้ายตัวเอง

"เขาไม่รู้เหรอ?" หลี่อวิ๋นเวยยิ้มอย่างมีเลศนัย "ฮึ ฉันล่ะอยากเห็นจริง ๆ วันไหนกู้เยี่ยนชิงได้รู้ธาตุแท้ของเจียงอี๋เข้า คงจะเสียใจจนคุกเข่าร้องไห้แน่ ๆ"

ฉันยิ้มแต่ไม่พูดอะไร

เขาจะเสียใจหรือไม่ มันก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันอีกแล้ว

หลังจากกินข้าวเสร็จ หลี่อวิ๋นเวยก็ปลอบฉัน "อย่างน้อยเธอก็ได้บริษัทเป็นค่าชดเชย ผู้ชายขยะ ๆ แบบนี้ ทิ้งไปเถอะ ต่อไปตั้งใจทำงานให้ดีก็พอ"

คำพูดของเพื่อนสนิททำให้ฉันนึกขึ้นได้ว่ายังมีเรื่องเปลี่ยนแปลงนิติบุคคลของบริษัทที่ต้องจัดการ

"ใช่ เธอพูดถูก ฉันไม่ควรมัวเสียใจเพราะผู้ชายห่วย ๆ ไม่ต้องห่วงฉันไม่เป็นไร รู้ธาตุแท้ของคนเลวได้เร็ว ก็ถือว่าโชคดีเหมือนกัน"

หลังจากบอกลาหลี่อวิ๋นเวย ตอนบ่ายฉันก็นัดกู้เยี่ยนชิงไปทำเรื่องเปลี่ยนแปลงกรรมสิทธิ์บริษัท

เขาตอบตกลงอย่างง่ายดาย

ตอนที่ฉันเจอเขา รอยฝ่ามือห้านิ้วยังประทับอยู่บนใบหน้า ทำให้ใบหน้าที่เคยดูหล่อเหลาของเขากลายเป็นภาพที่น่าขันขึ้นมา

"รีบ ๆ หน่อย ทำธุระตรงนี้เสร็จแล้วก็ไปหย่ากันเลย" พอเห็นเขายังเดินเอ้อระเหย ฉันก็กระซิบเร่ง

เราเพิ่งจดทะเบียนสมรสกันมาได้แค่เดือนเดียว ถ้ารู้ว่ามันจะลงเอยแบบนี้ ฉันไม่น่าต่อคิวจดทะเบียนตั้งแต่วันที่ยี่สิบเดือนห้าเลย

กู้เยี่ยนชิงมองฉันด้วยสายตาหม่นหมอง ริมฝีปากขยับเล็กน้อยเหมือนอยากพูดอะไรแต่ก็กลืนคำพูดลงไป

หลังจากออกจากกรมพัฒนาธุรกิจการค้า เราก็มุ่งหน้าไปยังสำนักงานเขต

ทว่าเมื่อไปถึงกลับได้รับแจ้งว่าการหย่าต้องจองคิวล่วงหน้าก่อน แล้วค่อยนำเอกสารมายื่นภายหลัง

จากนั้นต้องรอช่วงเวลาทบทวน 30 วัน หากครบกำหนดแล้วยังยืนยันที่จะหย่า ถึงจะสามารถออกใบหย่าได้

ฉันทั้งหงุดหงิดทั้งผิดหวัง จึงรีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจองคิวทันที แต่กลับได้คิวอีกครึ่งเดือนถัดไปในช่วงบ่าย

นั่นหมายความว่าตอนที่กู้เยี่ยนชิงแต่งงานกับเจียงอี๋ ฉันก็ยังเป็นภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของเขา

เรื่องบัดซบอะไรเนี่ย!

กู้เยี่ยนชิงเห็นว่าฉันอารมณ์เสียสุดขีด เขาจึงพูดเสียงอ่อนโยน "เรื่องนี้ไม่ต้องรีบร้อนก็ได้ เจียงอี๋เองก็ไม่ได้เร่งผม"

ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างกระทันหัน จนทำให้เขาสะดุ้งตกใจ

ฉันจ้องเขาด้วยความโกรธอยู่นาน ก่อนจะหัวเราะออกมาแล้วถาม "ไม่ได้เร่งงั้นเหรอ? เธอไม่กลัวเหรอว่าวันนั้นอาจจะมาไม่ถึง?"

"..." สีหน้าของกู้เยี่ยนชิงแข็งค้าง

การหย่าร้างยุ่งยากขนาดนี้ ถ้าฉันไม่ร่วมมือด้วยก็คงไม่ได้หย่าภายในครึ่งปีหรอก

ต่อให้เจียงอี๋ได้เป็นเจ้าสาวแล้วไง ในทางกฎหมายเธอไม่นับว่าเป็นภรรยาอย่างมากก็แค่เมียน้อย

กู้เยี่ยนชิงไม่ตอบคำถาม เขาก้าวเข้ามาหาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเช่นเคย "งั้นเราอย่าหย่ากันเลย จะได้ไม่ต้องมาจดทะเบียนใหม่ทีหลัง"

ฉันตกตะลึงสุดขีด จ้องเขาด้วยความไม่เข้าใจ

ถึงตอนนี้เขายังมั่นใจว่าหลังจากเจียงอี๋ตายฉันจะกลับไปคืนดีกับเขางั้นเหรอ?