บทที่ 3

พูดจบ ฉันก็โยนสัญญาใส่หน้าเขาอย่างแรง แล้วลุกขึ้นไล่แขก “ฉันจะพักผ่อนแล้ว พวกคุณรีบไสหัวไปซะ อ้อ เอาขยะของคุณไปให้หมดด้วย”

ฉันไม่อยากจะเชื่อว่าผู้ชายที่ฉันชอบมาตั้งแต่อายุสิบหก รักเขามาแปดปี คบกันมาหกปี… ทำไมฉันถึงเพิ่งเห็นธาตุแท้ของเขาวันนี้?

ฉันต้องขอบคุณเจียงอี๋จริง ๆ ไม่อย่างนั้นฉันคงต้องแต่งงานกับผู้ชายที่น่าขยะแขยงและเสแสร้งแบบนี้ ชีวิตคงน่าเศร้าน่าดู!

หลีชิงหลานโกรธเมื่อได้ยินที่ฉันพูด เธอลุกขึ้นยืนแล้วพูดด้วยความไม่พอใจ “เจียงหว่าน นี่แหละคือข้อเสียของเธอ อารมณ์ร้ายเกินไป! ลองดูเจียงอี๋สิทั้งอ่อนโยนเชื่อฟัง รู้จักกาละเทศะ ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่เจอฉันก็จะเรียกคุณป้า ๆ อยู่ตลอด...”

ฉันกดความรู้สึกคลื่นไส้ในใจไว้ เมื่อเห็นสุนัขของฉันเดินผ่านห้องนั่งเล่นมาพอดี จึงหันไปเรียก “ปาเกอ กัดพวกเขาเลย!”

“โฮ่ง! โฮ่ง ๆ!” ปาเกอเชื่อฟังมาก วิ่งเข้าใส่พวกเขาพลางเห่าขู่

“แก... แกนี่มัน...” หลีชิงหลานโกรธจนหน้าซีดเผือด กู้เยี่ยนชิงรีบเข้ามาประคองแม่ของเขาไว้พลางถอยร่นไปข้างหลัง

กู้เยี่ยนชิงมองฉันด้วยแววตาเหลือเชื่อ “เจียงหว่าน คุณทำเกินไปแล้ว! ผมดูคุณผิดไปจริง ๆ!”

ฉันยิ้มเยาะอย่างเย็นชา ในใจคิดว่าฉันเองก็ดูคนผิดไปเหมือนกันไม่ใช่เหรอ?

สองแม่ลูกหนีไปอย่างทุลักทุเล แม้แต่ "ขยะ" ที่กองอยู่บนพื้นก็ลืมเอาไปด้วย

ฉันขมวดคิ้ว คิดว่าคงต้องให้คนเอาไปทิ้งถังขยะพรุ่งนี้เสียแล้ว

เช้าวันรุ่งขึ้น บัญชีธนาคารของฉันก็ได้รับเงินโอนเข้ามาสิบล้าน

ถึงแม้จะโกรธมากแต่ฉันจะปล่อยให้เงินหลุดมือไปไม่ได้ อีกอย่างฉันยังอยากเห็นเจียงอี๋ที่ใกล้จะตายด้วยตาของตัวเอง

ดังนั้นฉันจึงเก็บรวบรวมเครื่องประดับที่เตรียมไว้สำหรับงานแต่งงานแล้วหอบมันไปโรงพยาบาลด้วยตัวเอง

ระหว่างทาง พ่อของฉันและเจียงไห่หยาง ก็โทรเข้ามา

“เจียงอี๋ป่วยอยู่ แกเป็นพี่สาวแท้ ๆ กลับไม่มาเยี่ยมเลย ทำไมถึงได้ใจดำเหมือนแม่แกไม่มีผิด?”

แค่เปิดปากเขาก็เริ่มต้นด้วยการด่าทอ ทว่าฉันชินเสียแล้วจึงถามกลับอย่างใจเย็น “จะให้ฉันซื้อประทัดไปจุดด้วยไหม?”

“เจียงหว่าน! แกพูดไร้สาระอะไร!” เขาตะโกนอย่างโกรธเกรี้ยว

ฉันยังคงพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “จุดประทัดเพื่อปัดเป่าสิ่งชั่วร้าย ไล่ภูตผีปีศาจไง พ่อคิดว่าอะไรล่ะ?”

“…” ปลายสายเงียบกริบ

ฉันยิ้มและกล่าวเสริม “แล้วก็ฉลองด้วย”

“แก… เจียงหว่าน แกมันเหมือนแม่แก…”

ฉันไม่ให้โอกาสเขาพูดดูถูกแม่ฉันอีก จึงวางสายทันที

พอนึกถึงสีหน้าของเขาที่กำลังโกรธจนแทบคลั่งแต่ทำอะไรไม่ได้ ฉันก็อดหัวเราะออกมาไม่ได้

เมื่อคืนตอนที่ฉันนอนไม่หลับ ก็คิดได้ว่าเจียงอี๋อายุยังน้อยแต่กลับป่วยเป็นโรคร้ายแรง อาจเป็นเพราะพ่อแม่ของเธอทำชั่วมากเกินไป สวรรค์จึงลงโทษลูกสาวของพวกเขากระมัง?

นับว่าสวรรค์มีตาจริง ๆ

เมื่อมาถึงหน้าห้องผู้ป่วย ฉันกำลังจะเคาะประตู แต่ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงด่าว่าฉันดังออกมาจากข้างใน

"เจียงหว่านต้องดีใจจนแทบบ้าตายแน่ ๆ เธอรังเกียจเจียงอี๋ตั้งแต่เด็กแล้ว อาศัยว่าเป็นพี่สาวก็คอยรังแกน้อง ๆ ตอนนี้เจียงอี๋เป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ฉันว่าเธอคงฝันดีจนหัวเราะออกมาเลยล่ะสิ"

ถังซิ่วเอ๋อพูดเสียงสั่นสะอื้น พอพูดจบก็เริ่มคร่ำครวญออกมา "ฉันช่างโชคร้ายอะไรอย่างนี้... สวรรค์ช่างตาบอดนัก ทำไมไม่ให้เจียงหว่านนังสารเลวนั่นตายไปเสีย ทำไมต้องมาทำกับลูกสาวของฉันแบบนี้... ฮือ ๆ…"

ฉันผลักประตูเข้าไปอย่างแรง เห็นพ่อกำลังกอดถังซิ่วเอ๋อเพื่อปลอบโยนเธออยู่ ช่างเป็นคู่รักที่แสนจะหวานชื่นจริง ๆ

เสียงกระแทกของประตูกับผนังดึงดูดความสนใจของทุกคนในห้อง พวกเขาหันขวับมามองฉันด้วยสีหน้าที่แตกต่างกันไป

บรรยากาศนิ่งงันไปชั่วขณะ ก่อนที่กู้เยี่ยนชิงจะเป็นฝ่ายพูดขึ้นก่อน "เสี่ยวหว่าน คุณมาแล้ว"

เขายิ้มอ่อนโยนเดินเข้ามาหาแต่ฉันไม่สนใจ เพียงหยิบไฟแช็กแล้วควักประทัดขนาดเล็กออกจากกระเป๋า

ใบหน้าของกู้เยี่ยนชิงเปลี่ยนสี "เจียงหว่าน คุณจะทำอะไร!"

ฉันตอบเขา "ไล่สิ่งอัปมงคลออกไปไง"

เจียงไห่หยางเข้าใจทันที เขายกมือชี้หน้าฉันแล้วตวาด "เจียงหว่าน ถ้าแกกล้า—"

"ปัง ปัง ปัง ปัง…"

ยังพูดไม่ทันจบ ฉันก็จุดประทัดอย่างคล่องแคล่ว แล้วโยนมันไปที่เท้าของกู้เยี่ยนชิง

กู้เยี่ยนชิงตกใจจนยกมือกุมหัวแล้ววิ่งหนีอย่างไม่คิดชีวิต ส่วนคนอื่น ๆ ก็แตกตื่นกระเจิดกระเจิงกันไปหมด

ภาพนั้นช่างน่าขำและสะใจอย่างที่สุด

เป็นที่รู้กันดีว่าธรรมเนียมงานศพของเมืองเจียงคือ ต้องโปรยกระดาษเงินกระดาษทองไปตามทางเดินแห่ศพและต้องจุดประทัดทุก ๆ ยี่สิบถึงสามสิบเมตรเพื่อขับไล่สิ่งชั่วร้าย ปลุกวิญญาณ และแสดงความกตัญญู

ทว่าในตัวเมืองห้ามจุดประทัด ธรรมเนียมนี้จึงยังคงมีแค่ตามชนบทและเขตชานเมืองเท่านั้น

แต่ฉันมั่นใจว่าคนในห้องนี้เข้าใจความหมายของมันดี

ประทัดชุดเล็กใช้เวลาแค่ไม่กี่วินาทีก็หมด ฉันโยนไปทั้งหมดสามชุด ทำให้ห้องผู้ป่วยครึกครื้นขึ้นมาทันที

ถ้าไม่ติดว่ามีผู้ป่วยคนอื่นอยู่ชั้นนี้ ฉันคงอยากจุดประทัดชุดใหญ่แบบที่ใช้ช่วงตรุษจีน เพื่อส่งเจียงอี๋ไปให้พ้น ๆ

ในชั่วพริบตาควันประทัดก็ฟุ้งกระจายไปทั่วห้อง

ไม่แปลกที่เซ็นเซอร์ตรวจจับควันในห้องผู้ป่วยจะเริ่มทำงาน

เสียงสัญญาณเตือนไฟดังลั่นพร้อมกับหัวฉีดน้ำดับเพลิงที่เพดานเริ่มฉีดน้ำลงมา

ห้องพักผู้ป่วยแบบครอบครัวสุดหรูหราและทันสมัย กลายเป็นถ้ำน้ำตกในทันที

ฉันได้ยินเสียงถังซิ่วเอ๋อกรีดร้องอย่างแตกตื่นและได้ยินเสียงเจียงอี๋ที่อยู่บนเตียงคนไข้ตะโกนเรียก "แม่ แม่" ไม่หยุด

ส่วนฉันซึ่งยืนอยู่ที่หน้าประตูแค่ก้าวถอยหลังไปเพียงสองก้าวก็พ้นจากละอองน้ำที่โปรยลงมาแล้ว

แต่พวกเขาโชคไม่ดีขนาดนั้น ทุกคนจึงเปียกโชกกันหมดเหมือนลูกหมาตกน้ำ

ไม่นาน หมอ พยาบาล และเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของโรงพยาบาลก็มาถึง

ผู้คนมุงกันเต็มทางเดิน ส่วนพวก "ลูกหมาตกน้ำ" ในห้องก็ทยอยกันเดินออกมา

เมื่อรู้ความจริงหมอโกรธจนตะโกนด่า "บ้าบอ! นี่มันไร้สาระสิ้นดี! ถ้าจุดประทัดแล้วโรคหายได้ แล้วเรายังต้องมีหมอไปทำไม! จะมีโรงพยาบาลไว้ทำไม! ผมเข้าใจหัวอกของพ่อแม่ดีแต่พวกคุณอย่าหลงงมงายไปหน่อยเลย ไม่งั้นจะกลายเป็นผลร้ายแทน!"

ถังซิ่วเอ๋อซึ่งเปียกโชกไปทั้งตัว รีบพุ่งออกมาชี้หน้าฉันแล้วด่ากราด "พวกเราไม่ได้เป็นคนทำ นังผู้หญิงคนนี้ต่างหาก! เธอตั้งใจทำ! หมอคะ พวกคุณแจ้งตำรวจจับเธอไปได้เลย! เธอสร้างความวุ่นวายในที่สาธารณะ!"

แต่หมอไม่มีอารมณ์จะมาฟังเธอโวยวาย

สำหรับหมอแล้ว ใครเป็นคนทำไม่ใช่เรื่องสำคัญ สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการหาทางดูแลผู้ป่วยให้เรียบร้อยโดยเร็วที่สุด

ดังนั้นหมอจึงไม่แม้แต่จะสนใจถังซิ่วเอ๋อและหันไปสั่งพยาบาลแทน "รีบจัดเตรียมห้องพักใหม่ให้คนไข้โดยเร็ว!"

เจียงอี๋ที่ใส่ชุดผู้ป่วยเปียกโชกไปทั้งตัว กำลังยืนอยู่ด้านข้างถูกกู้เยี่ยนชิงกอดเอาไว้

พยาบาลจัดเตรียมห้องใหม่ให้เสร็จอย่างรวดเร็ว กู้เยี่ยนชิงก็รีบอุ้มเจียงอี๋เข้าไปข้างในทันที

ถังซิ่วเอ๋อกล้ำกลืนความโกรธไว้พร้อมมองฉันด้วยสายตาแค้นเคืองราวกับจะกินเลือดกินเนื้อ แต่สุดท้ายด้วยกลัวว่าเจียงอี๋จะเป็นอะไรไป จึงต้องรีบตามเข้าไปในห้องผู้ป่วยก่อน

เจียงไห่หยางปาดหยดน้ำที่ไหลอาบหน้า ก่อนกัดฟันชี้มาที่ฉันแล้วพูดเสียงเข้ม "เจียงหว่าน แกคอยดูเถอะ!"

ฉันทำหน้าตายไม่มีความหวาดกลัวแม้แต่น้อย

เดิมทีเป้าหมายของการมาครั้งนี้สำเร็จฉันควรจะไปได้แล้ว แต่พอหมุนตัวจะเดินออกไป ก็นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้มอบเครื่องประดับให้กับคู่รักชั่วนั่น

ฉันจึงต้องเดินกลับเข้าไปในห้องผู้ป่วยอีกครั้ง

เจียงอี๋เปลี่ยนเป็นชุดผู้ป่วยตัวใหม่ที่แห้งแล้วกำลังนั่งอยู่บนเตียง เมื่อเห็นฉันเดินเข้ามาอีกครั้ง ดวงตาของเธอเผยให้เห็นแววชิงชังอย่างเห็นได้ชัด แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะกู้เยี่ยนชิงอยู่ด้วยหรือเปล่า วันนี้เธอจึงดูสงบเสงี่ยมเป็นพิเศษ

"เจียงหว่าน เธอยังจะมาทำอะไรอีก!" ถังซิ่วเอ๋อออกมาจากห้องน้ำ เมื่อเห็นฉันก็ตะคอกใส่อย่างเกรี้ยวกราด

ฉันไม่สนใจความโกรธของถังซิ่วเอ๋อ ฉันเดินตรงไปยังคู่รักทรยศแล้วหยิบเครื่องประดับออกมา "เจียงอี๋ ยินดีด้วยนะที่เธอกำลังจะแต่งงาน…ได้แต่งกับผู้ชายที่ใฝ่ฝันถึงมานานสมใจหวัง จะตายก็ไม่เสียดายแล้วล่ะสิ"

"เจียงหว่าน!" ถังซิ่วเอ๋อคำรามลั่นอีกครั้ง

แต่สิ่งที่ฉันพูดมันคือความจริง

เมื่อตอนเจียงอี๋อายุสิบแปด คำอธิษฐานวันเกิดของเธอก็คือขอให้ได้แต่งงานกับกู้เยี่ยนชิง ไม่อย่างนั้นเธอยอมตายซะดีกว่า

นี่ก็นับว่าเป็นคำสาปที่เป็นจริงแล้วสินะ

แต่แม้ว่าฉันจะพูดจารุนแรงขนาดนี้ เจียงอี๋กลับไม่โกรธ

เธอมองฉันด้วยดวงตาที่เอ่อคลอไปด้วยน้ำ "ขอบคุณนะคะพี่ ขอบคุณที่ยกพี่เยี่ยนชิงให้ฉัน ฉันรู้ว่าพี่โกรธมากถึงได้ทำเรื่องแบบนั้น ฉันเป็นฝ่ายผิดเอง ฉันไม่โกรธพี่หรอก…"

ยังพูดไม่ทันจบ น้ำตาของเธอก็ร่วงเผาะลง ราวกับมีวิญญาณนางเอกเข้าสิง

ฉันยิ้มบาง ๆ แล้วพูด "เจียงอี๋ ตอนเด็ก ๆ เธอทำเรื่องชั่วร้ายแบบเปิดเผย ทำไมตอนนี้ถึงเสแสร้งเป็นคนดีกันล่ะ? หรือกลัวว่าพี่เยี่ยนชิงของเธอจะไม่ชอบด้านร้าย ๆ ของเธอ?"

เธอยังคงทำหน้าตาน่าสงสาร "ตอนเด็กฉันยังไม่รู้ความ แถมพี่ก็เก่งไปซะทุกอย่าง ฉันก็เลยต้องใช้วิธีที่ไม่เหมาะสมเพื่อเรียกร้องความสนใจ… ความรู้สึกที่ต้องไปอาศัยบ้านคนอื่น พี่คงไม่เข้าใจหรอก"

แหม ๆ

ฉันส่ายหัวไปมา ในใจกลับรู้สึกทึ่งกับเธอจริง ๆ!

ฝีมือการแสดงระดับนี้ถ้าไม่ได้รางวัลออสการ์ก็น่าเสียดายแย่

ตั้งแต่วันที่เธอก้าวเข้ามาในบ้านตระกูลเจียง เธอใช้ชีวิตดุจดังเจ้าหญิงน้อย ในขณะที่ฉันเจ้าหญิงตัวจริงของตระกูลเจียงกลับกลายเป็นคนรับใช้และที่รองรับอารมณ์ของเธอ

แต่ตอนนี้เธอทำท่าทางน่าสงสาร แล้วบอกว่าเธอต้องไปอาศัยบ้านคนอื่น??

ฉันขี้เกียจจะเถียงอะไรเลยพูดไปตามน้ำ "พูดแบบนี้ทำให้ฉันรู้สึกว่าตลอดหลายปีที่ฉันถูกพวกเธอทำร้ายมันสูญเปล่าเลยนะ การอยู่อย่างไร้ที่พึ่งเธออาจไม่เข้าใจ แต่ความรู้สึกใกล้ตายเธอคงเข้าใจดีที่สุด"

"เจียงหว่าน อย่าให้มันมากเกินไปนัก!" กู้เยี่ยนชิงเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงตำหนิ

เจียงไห่หยางก็ตะโกนด่าตามมา "เจียงหว่าน น้องสาวแกกำลังจะตาย แกยังกล้าเยาะเย้ยเธออีก! ระวังคนต่อไปที่ซวยจะเป็นแก!"

ฉันหันไปมองพ่อเฮงซวยของฉันแล้วเตือนเขาอย่างใจเย็น "อย่ามาแช่งฉันแบบนี้ดีกว่า ถ้าดันเป็นจริงขึ้นมา ลูกสาวสุดที่รักของพ่ออาจต้องเดินทางไปยมโลกแบบไม่สงบสุขก็ได้นะ ถ้าไม่มีพวกพ่อคุ้มครอง เธอก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ฉันหรอก"

"แก!"

พอเห็นพวกเขาโกรธจนพูดไม่ออกจนหน้าแดงก่ำ ฉันก็แค่นหัวเราะในใจ ก่อนก้มตัววางกล่องเครื่องประดับไว้ข้างมือของเจียงอี๋ "รับไปสิ คนรักของเธอจ่ายเงินให้แล้ว"

เจียงอี๋มองกู้เยี่ยนชิงแวบหนึ่ง สีหน้าของเขาแข็งทื่อ

"งานแต่งกำหนดไว้วันไหน?" ฉันแกล้งถามอย่างใส่ใจ คิดว่าพวกเขาคงรอให้อาการของเจียงอี๋คงที่ก่อนค่อยจัดงาน

ใครจะคิดว่าเจียงอี๋กลับพูดเสียงอ่อนหวาน "ก็วันงานแต่งของพี่กับพี่เยี่ยนชิงไงคะ เพียงแค่เปลี่ยนเจ้าสาวเป็นฉันเท่านั้นเอง…"

อะไรนะ?

ฉันขมวดคิ้ว เข้าใจเรื่องทั้งหมดในทันที

ที่แท้พวกเขาไม่ได้แค่แย่งเจ้าบ่าวของฉัน แย่งชุดแต่งงานของฉัน แย่งเครื่องประดับของฉัน แต่พวกเขายังต้องการแย่งงานแต่งทั้งหมดไปด้วย?!

ถังซิ่วเอ้อเห็นปฏิกิริยาของฉัน สีหน้าของเธอก็สดใสขึ้นทันที แถมยังดูมีความสุขขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

"งานแต่งของเธอกับเยี่ยนชิงเตรียมไว้หมดแล้ว แขกก็เชิญไปแล้ว ถ้ายกเลิกมันจะเสียของเปล่าไม่ใช่เหรอ? ใช้ของที่มีอยู่แล้วแบบนี้สิ ประหยัดทั้งแรงและเวลา"

ฉันไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่หันไปมองกู้เยี่ยนชิง อยากรู้ว่าเขาจะมีปฏิกิริยาอย่างไร

งานแต่งงานนี้ ฉันเตรียมงานอย่างพิถีพิถันมาครึ่งปี

ตั้งแต่แผนงานแต่งทั้งหมดไปจนถึงของชำร่วยที่ต้องคัดเลือกเองกับมือ รวมถึงการตัดชุดแต่งงานด้วยตัวเองแถมยังบินไปต่างประเทศเพื่อเลือกเครื่องประดับสำหรับงานแต่ง…

ฉันทุ่มเทแรงกายแรงใจไปมากมายขนาดนี้ แต่สุดท้ายกลับต้องเสียให้นังคนเสแสร้งนี่อย่างนั้นเหรอ?

กู้เยี่ยนชิงมองดวงตาที่เต็มไปด้วยโทสะของฉัน สีหน้าของเขาดูไม่มั่นใจอย่างเห็นได้ชัด

เขาก้าวเข้ามาหมายจะจับมือ แต่ฉันสะบัดออกทันที

"เสี่ยวหว่าน... ขอโทษนะ ผมรู้ว่าคุณทุ่มเทให้กับงานแต่งนี้มาก แต่เพราะเหตุนี้แหละมันถึงไม่ควรเสียเปล่า… อีกอย่างนะ เจียงอี๋คือน้องสาวของคุณ พวกคุณเป็นครอบครัวเดียวกัน ถ้าสละงานแต่งนี้ให้เธอก็ถือว่า…"

อาจเพราะสีหน้าของฉันดูแย่เกินไป กู้เยี่ยนชิงพูดไปได้ครึ่งหนึ่ง น้ำเสียงของเขาก็ค่อย ๆ เบาลงจนเงียบไป

ฉันกำหมัดแน่น พยายามข่มใจไม่ให้ฟาดเขาไปสักฉาด ก่อนจะเย้ยหยันว่า "ถือว่าอะไร? ถือว่าไม่ให้เงินทองรั่วไหลไปถึงคนนอกงั้นเหรอ?"