บทที่ 1

มีคำกล่าวว่าการแต่งงานคือสุสานแห่งความรัก การได้ฝังอย่างสงบสุขยังดีกว่าการถูกทิ้งไว้กลางป่า

หลังจากทุ่มเทเย็บปักถักร้อยมานานกว่าสองเดือน ในที่สุดฉันก็ทำชุดแต่งงานด้วยมือของตัวเองเสร็จ

ภายใต้แสงไฟ ชุดแต่งงานสีขาวบริสุทธิ์ สง่างาม เปล่งประกายเจิดจ้า สวยจนไม่อาจละสายตา

ฉันจินตนาการถึงภาพตัวเองสวมชุดแต่งงานเดินไปหาชายผู้เป็นที่รักในอีกไม่กี่วันข้างหน้า แม้แต่ในความฝันก็ยังอดไม่ได้ที่จะยิ้มออกมา

ตั้งแต่อายุสิบเก้าจนถึงยี่สิบห้าจนตอนนี้หกปีแล้ว ในที่สุดความรักของฉันก็กำลังจะ "ได้ฝังอย่างสงบสุข"

แต่ใครจะรู้ว่าเมื่อตื่นขึ้นมา ทุกอย่างกลับจบสิ้นลงอย่างกะทันหัน ทุกอย่างพังทลายราวกับเป็นแค่ฝันลม ๆ แล้ง ๆ

"พี่หว่าน ประธานกู้มาเอาชุดแต่งงานไปจากสตูดิโอแต่เช้าเลยค่ะ เอากลับไปไว้ที่บ้านหรือเปล่าคะ?

เสียงของเสี่ยวอิงเถา ผู้ช่วยของฉันดังมาตามสายโทรศัพท์ น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย

ฉันเพิ่งตื่นนอน สมองยังมึนงงกับเรื่องที่ได้ยิน จึงย้อนถามกลับไป "กู้เยี่ยนชิงรับชุดแต่งงานของฉันไปแล้วงั้นเหรอ?"

"ใช่ค่ะ คุณไม่ทราบเหรอคะ?"

"อืม ฉันจะลองถามเขาดู"

หลังจากวางสายโทรศัพท์ สติของฉันก็ปลอดโปร่งขึ้นเล็กน้อย แต่ก็ยังคิดไม่ออกว่าทำไมกู้เยี่ยนชิงถึงรับชุดแต่งงานไปตั้งแต่เช้าตรู่

ที่บ้านของเขามีของใช้สำหรับพิธีแต่งงานวางกองเต็มไปหมด ไม่มีที่พอสำหรับเก็บชุดแต่งงานแน่ ๆ ฉันวางแผนไว้ว่าจะไปรับชุดก่อนวันแต่งงานหนึ่งวันแท้ ๆ

เมื่อฉันโทรศัพท์ไปก็ไม่มีใครรับสาย ฉันกำลังจะโทรครั้งที่สอง กู้เยี่ยนชิงก็โทรกลับมาพอดี

"ฮัลโหล เยี่ยนชิง คุณเอาชุดแต่งงานของฉันไปเหรอคะ?" ฉันเอ่ยถามตรง ๆ

"ใช่" กู้เยี่ยนชิงยอมรับด้วยคำสั้น ๆ น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเหนื่อยล้าและแหบแห้ง

ฉันขมวดคิ้วแน่นก่อนถามด้วยความเป็นห่วง "เป็นอะไรไปคะ ไม่สบายเหรอ?"

กู้เยี่ยนชิงเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงสงบและเฉยเมย "เจียงหว่าน งานแต่งงานของเรายกเลิกเถอะ"

หูของฉันอื้อ ในสมองของฉันราวกับมีเสียงระเบิด "ทำไมคะ?"

"เจียงอี๋เป็นมะเร็งระยะสุดท้าย หมอบอกว่าเธอเหลือเวลาไม่เกินสามเดือน"

ความตกใจของฉันทวีขึ้นเรื่อย ๆ

มีอยู่เสี้ยววินาทีหนึ่งที่ฉันรู้สึกเหมือนสวรรค์มีตา ในที่สุดก็จะพรากเอาตัวภัยพิบัตินี้จากไปเสียที

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับงานแต่งของเราคะ?"

"ความปรารถนาสุดท้ายของเจียงอี๋คือได้แต่งงานกับผม แบบนี้เธอจะได้จากไปโดยไม่ติดค้างอะไร" หลังจากกู้เยี่ยนชิงพูดประโยคนี้จบ เขาก็พูดต่อทันทีโดยไม่รอให้ฉันได้ปริปาก "ผมรู้ว่าคำขอนี้อาจจะมากเกินไป แต่เธอกำลังจะตาย คุณเห็นใจเธอหน่อยได้ไหม?"

ฉันตกตะลึงจนเผลออ้าปากค้าง รู้สึกเหมือนได้ยินเรื่องตลกที่ไร้สาระที่สุดในโลก จนผ่านไปครู่หนึ่งฉันจึงเอ่ยถามโดยหัวเราะทั้งน้ำตา "กู้เยี่ยนชิง รู้ไหมว่าตัวเองกำลังพูดอะไรอยู่?"

กู้เยี่ยนชิงพูดหนักแน่น "ผมมีสติสัมปชัญญะครบถ้วน เจียงหว่าน ผมจะแต่งงานกับเจียงอี๋เพื่อเติมเต็มความปรารถนาสุดท้ายของเธอ ผมรู้ว่ามันไม่ยุติธรรมกับคุณ ผมยินดีที่จะโอนหุ้นของบริษัทห้าสิบเปอร์เซ็นต์เป็นชื่อของคุณให้เป็นการชดเชย ลองพิจารณาเรื่องนี้ดูดี ๆ"

ฉันรู้สึกชาไปทั้งตัว ก่อนจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงแข็งกระด้าง "แล้วถ้าฉันไม่ตกลงล่ะ?"

กู้เยี่ยนชิงเริ่มไม่สบอารมณ์ "เจียงหว่าน คุณมีจิตใจเมตตาหน่อยไม่ได้เหรอ? เจียงอี๋เป็นน้องสาวของคุณนะ เธอกำลังจะตายแล้ว เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ยังให้ไม่ได้เหรอ?"

นี่มันตรรกะบ้าบออะไร?

ฉันอดไม่ได้ที่จะประชดประชัน "ในเมื่อให้ความสำคัญกับเธอมากขนาดนี้ หลังจากเธอตายไป คุณคิดจะฆ่าตัวตายตามไปด้วยหรือเปล่า?"

"นี่คุณ…" กู้เยี่ยนชิงถูกฉันสวนจนเถียงไม่ออก เขาเงียบไปครู่หนึ่งแล้วเปลี่ยนเรื่อง "ยังไงซะ ผมก็เอาชุดแต่งงานไปโรงพยาบาลแล้ว เจียงอี๋กับคุณรูปร่างพอ ๆ กัน ใส่แทนกันได้พอดี"

เขายังพูดไม่ทันจบ เสียงที่คุ้นเคยก็ดังมาจากด้านหลัง "เยี่ยนชิง อี๋อี๋ตื่นแล้ว!"

"โอเคครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้" น้ำเสียงของกู้เยี่ยนชิงฟังดูรีบร้อนอย่างเห็นได้ชัด เขาพูดเร่ง "เจียงหว่าน หวังว่าคุณจะให้คำตอบเร็ว ๆ นี้"

จากนั้นเขาก็วางสายไปโดยที่ฉันไม่ทันได้พูดอะไร

เสียงที่เรียกเขาเมื่อครู่ ชัดเจนว่าเป็นเสียงของถังซิ่วเอ๋อภรรยาคนปัจจุบันของพ่อ ซึ่งเป็นแม่เลี้ยงของฉัน และเป็นแม่แท้ ๆ ของเจียงอี๋ด้วย

ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ที่พวกเขากลายเป็นครอบครัวที่รักใคร่กลมเกลียวกันโดยที่ฉันไม่รู้เลยสักนิด

ฉันถือโทรศัพท์มือถืออย่างเหม่อลอย นั่งอยู่บนเตียงในใจเต็มไปด้วยความไม่เต็มใจ

ช่างน่าขันสิ้นดี!

ในอดีตถังซิ่วเอ๋อแย่งสามีของแม่ฉันไป และตอนนี้ลูกสาวของเธอ เจียงอี๋ก็กำลังจะมาแย่งสามีของฉันไปอีก

ลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นจริง ๆ

เมื่อสิบกว่าปีก่อนพ่อแม่ฉันหย่ากัน ในเวลาไม่ถึงสามเดือน พ่อก็พาถังซิ่วเอ๋อเข้ามาในบ้านอย่างสง่าผ่าเผย

ถังซิ่วเอ๋อยังพาลูกชายและลูกสาวฝาแฝดมาด้วย เด็กสองคนนั้นอายุน้อยกว่าฉันสองปี

ต่อมาฉันได้รู้ความจริงโดยบังเอิญว่าพวกเขาเป็นลูกแท้ ๆ ของพ่อ เป็นน้องชายและน้องสาวร่วมสายเลือดเดียวกันกับฉัน!

นั่นหมายความว่าพ่อทรยศแม่ไปมีครอบครัวอื่นข้างนอกมานานแล้ว ถึงได้มีลูกนอกสมรสที่อายุห่างจากฉันเพียงสองปี!

เมื่อแม่รู้ความจริงก็โกรธจนแทบกระอัก ต้องการฟ้องร้องพ่ออีกครั้งเพื่อขอแบ่งทรัพย์สินใหม่

แม่ต้องการรักษาสิทธิ์ของฉันให้มากที่สุด เพื่อป้องกันไม่ให้ทรัพย์สินทั้งหมดตกไปอยู่ในมือของนังจิ้งจอกเจ้าเล่ห์คนนั้น

ทว่าพ่อเหี้ยมโหดเกินไป เขาไม่เพียงแต่ปฏิเสธข้อเรียกร้องของแม่ กลับยิ่งเหิมเกริมบุกยึดธุรกิจของคุณตากับคุณยายไปเกือบทั้งหมด

คุณตาโกรธจนล้มป่วย อาการทรุดหนักจนชีวิตแขวนอยู่บนเส้นด้าย

แต่ครอบครัวเรากลับไม่มีเงินพอแม้แต่จะรักษา แม่ต้องขายมรดกตกทอดในตระกูล รวบรวมเงินจากทุกทางเพื่อรักษาคุณตา ทว่าสุดท้ายก็ไม่สามารถยื้อชีวิตของท่านไว้ได้

แม่รู้สึกผิดและโทษตัวเองอย่างมาก คิดว่าเป็นเพราะท่านทำให้คุณตาต้องตาย จนสุดท้ายสภาพจิตใจของแม่ก็พังทลายจมอยู่กับโรคซึมเศร้าขั้นรุนแรง ต่อมายังป่วยเป็นมะเร็งเต้านมและจากไปในเวลาไม่นาน

แม่ถูกพ่อทำให้โกรธจนตายทั้งเป็น

การจากไปอย่างต่อเนื่องของคุณตาและแม่ เป็นบาดแผลอันสาหัสสำหรับฉันและคุณยาย

ฉันในวัยเด็กจึงตั้งปณิธานอย่างลับ ๆ ว่าจะต้องเอาทุกอย่างที่เป็นของฉันและแม่กลับคืนมาให้ได้ และจะต้องเอาคืนมาอย่างสาสม!

หลายปีมานี้ ฉันยืนหยัดด้วยลำแข้งของตัวเอง ทำธุรกิจจนเจริญรุ่งเรืองและกำลังจะแต่งงานกับกู้เยี่ยนชิง ทายาทตระกูลกู้ ซึ่งเป็นเพื่อนเล่นในวัยเด็กของฉัน

ฉันคิดว่าด้วยความช่วยเหลือของคนที่รัก การรวมตัวที่แข็งแกร่งจะทำให้แข็งแกร่งยิ่งขึ้น แต่ไม่คาดคิดว่าฉันกลับถูกเล่นงานจนล้มไม่เป็นท่า ถูกลูกสาวของนังจิ้งจอกเจ้าเล่ห์แย่งสามีไปก่อนวันแต่งงาน!

กู้เยี่ยนชิงกับเจียงอี๋มีความสัมพันธ์กันตั้งแต่เมื่อไหร่?

ตั้งแต่วันที่เจียงอี๋ถลกแขนเสื้อบริจาคเลือดให้กู้เยี่ยนชิงเป็นครั้งแรกงั้นเหรอ?

ตั้งแต่วันที่เจียงอี๋ทำอาหารให้เขากินเป็นครั้งแรกหรือเปล่า?

หรือว่าตอนที่เจียงอี๋พูดต่อหน้าทุกคนตอนอายุสิบแปดว่าคนที่เธอรักมากที่สุดในชีวิตนี้คือพี่เยี่ยนชิง ถ้าไม่ได้แต่งงานกับพี่เยี่ยนชิง เธอขอยอมตายซะดีกว่า?

แม้ว่าตอนนั้น ฉันกับกู้เยี่ยนชิงจะคบกันอย่างเปิดเผยแล้วก็ตาม แต่คำประกาศอย่างตรงไปตรงมาของเธอก็ยังคงทำให้ทุกคนส่งเสียงเชียร์และชื่นชมเธอว่าเป็นผู้หญิงที่กล้าหาญเหลือเกิน

ส่วนกู้เยี่ยนชิง ถ้าเพียงเพราะเรื่องพวกนี้ คุณถึงกับเลือกที่จะแต่งงานกับเธอ แล้วสิ่งที่ฉันทุ่มเทให้มาตลอดหลายปีนี้นับเป็นอะไรล่ะ?

คุณมีเลือดกรุ๊ปพิเศษ ฉันจึงถ่ายเลือดให้นานถึงห้าปี จนกระทั่งโรคหายขาด

ร่างกายของคุณอ่อนแอ ฉันเป็นคนทำอาหารบำรุงให้ทุกวัน ซุปยาบำรุงฝีมือของฉันถือเป็นระดับสุดยอด

หลายปีที่คุณเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล ฉันใช้เวลาอยู่หน้าเตียงคุณมากี่วันกี่คืนแล้ว ฉันกังวลใจมากแค่ไหน…

แต่สุดท้ายเพียงเพราะเจียงอี๋ป่วยเป็นโรคร้ายจึงทรยศฉัน ยกเลิกงานแต่งที่เตรียมการไว้แล้วอย่างเลือดเย็น เพื่อไปครองรักกับเธออย่างงั้นเหรอ?

แม้น้ำตาจะเอ่อล้น แต่ฉันก็รีบกลั้นมันไว้

ไม่คุ้มค่าที่จะร้องไห้ให้ผู้ชายห่วย ๆ แบบนี้ และยิ่งไม่จำเป็นที่จะต้องร้องไห้ให้ตัวเอง

ความอัปยศและการถูกทารุณที่ฉันได้รับจากตระกูลเจียงในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ทำให้ฉันได้เรียนรู้มานานแล้วว่าน้ำตาไม่มีค่าอะไร นอกจากทำให้ศัตรูสะใจมากขึ้น

ไม่พอใจก็ต้องสู้กลับ นี่คือความจริง!

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา แล้วกดโทรหาผู้ชายสารเลวคนนั้น "กู้เยี่ยนชิง ถ้าคุณยกบริษัทให้ฉันทั้งหมด ฉันจะสละตำแหน่งเจ้าสาว ถ้าตกลงเย็นนี้ก็กลับมาเซ็นสัญญากัน”