เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 549
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-30 18:00:14
บทที่เกี่ยวข้อง
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 550
หมอกล่าว “สุขภาพพระชายาอ่อนแอยิ่ง ชีพจรปวนแปรไม่มั่นคง ประกอบกับชีพจรทารกในครรภ์อายุไม่ถึงเดือน เป็นที่เข้าใจได้ว่าหมอมิอาจวินิจฉัยออกมาได้ พระชายาโปรดทำใจ มิเช่นนั้นแม้แต่ชีวิตคงมิอาจรักษาไว้ได้ เกรงว่า......”หลินซวงเอ๋อร์สูดหายใจถาม “เกรงว่าอะไร?”หมอกล่าว “เกรงว่า...คงตั้งครรภ์อีกได้ยากพะยะค่ะ!”น้ำตาหยาดหนึ่งไหลรินข้างแก้ม หลินซวงเอ๋อร์เสียงสั่นระริก “หากข้าจัดการดูแลร่างกายให้ดีเล่า?” หมอถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ทูลตามตรง ร่างกายพระชายาอ่อนแอเกินไป การที่ตั้งครรภ์ครานี้ได้นับว่าไม่ง่าย จากนี้เกรงว่าคงตั้งครรภ์ยาก...”สิ้นเสียง หลินซวงเอ๋อร์พลันรู้สึกว่ารอบด้านเงียบสงัด สิ่งเดียวที่ได้ยินคือหายใจแสนทรมานและสิ้นหวังของตนเท่านั้นตงเหมยพูดอะไรบางอย่าง แต่นางกลับไม่ได้ยินแล้ว ในหัวมีเพียงคำพูดของหมอวนเวียนฉายซ้ำไม่หยุดจากนี้ เกรงว่าคงตั้งครรภ์ยาก...เสียงวิ้งดังขึ้นในหัว ราวกับมีบางสิ่งควักหัวใจนางออกไปแล้ว นางหายใจไม่ออก กระนั้นหัวสมองกลับขาวโพลนหลังจากหมอกลับไป ตงเหมยนั่งข้างกายหลินซวงเอ๋อร์ กล่าวโยนเสียงเบา “ซวงเอ๋อร์ไม่ต้องกลัว เจ้ายังอายุน้อย จากนี้ต้องมีลูกได้อีกแน่...”ร
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 551
หลินซวงเอ๋อร์ยิ้มเศร้า “ไม่ผิดเลย แม้แต่เจ้าก็คิดว่าเขารังเกียจข้าเพราะเรื่องนี้ ใช่หรือไม่?”ตงเหมยรีบร้อนอธิบาย “ไม่ใช่นะ ซวงเอ๋อร์...”“ช่างเถิด...” หลินซวงเอ๋อร์หลับตาลงด้วยความเจ็บปวด พร้อมปลอบใจตนเอง “ไม่อยากให้เขาเสียใจเกินไป ข้าจะดูแลตัวเองให้ดี แล้ววันหน้า เรายังจะมีลูกได้อีก...”ตงเหมยกล่าวด้วยความเห็นใจ “ใช่ ตอนนี้สำคัญคือต้องพักฟื้นร่างกาย เรื่องอื่นอย่าไปคิดมาก หมอบอกว่าท่านเป็นโรคคิดมากอยู่แล้ว ถ้ายังปล่อยไว้ต่อไป อาจเป็นโรคตรอมใจได้อีก...”หน้าอกเริ่มรู้สึกเจ็บขึ้นมาอีกครั้ง หลินซวงเอ๋อร์ค่อยๆ ลืมตาขึ้น กล่าวต่อตงเหมย “ข้าคิดถึงท่านพี่อีกแล้ว เจ้าไปตามเขากลับมาได้หรือไม่?”ตงเหมยกล่าวตอบ “ได้เจ้าค่ะ บ่าวจะไปตามท่านอ๋องกลับมาเดี๋ยวนี้ มีเขาอยู่เป็นเพื่อน อาการป่วยของท่านคงจะหายเร็วขึ้น...”กล่าวจบ ตงเหมยก็ลุกขึ้นยืน ห่มผ้าให้หลินซวงเอ๋อร์เรียบร้อย ขณะเตรียมจะหันหลังกลับ พลันเห็นนอกเรือนมีเสียงฝีเท้าดังขึ้นตงเหมยกล่าวด้วยความยินดี “พระชายา ท่านอ๋องกลับมาแล้วเจ้าค่ะ”ได้ยินคำพูดของตงเหมย ดวงตาที่หมองเศร้าของหลินซวงเอ๋อร์ค่อยเปล่งประกายขึ้นมาบ้างตงเหมยรีบเดินไปเปิ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 552
ตงเหมยกลับมายังเรือนอวิ่นซวน นางมองหน้าเหงาหงอยของหลินซวงเอ๋อร์ พลางปลอบโยนด้วยความเห็นใจ “พระชายาโปรดอย่าคิดมาก ท่านอ๋องจัดการธุระเสร็จแล้วก็จะมาที่นี่เอง”หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกเจ็บหน้าอกอีกครั้ง นางถามตงเหมยด้วยสีหน้านิ่งเรียบ “เจียงหว่านบาดเจ็บมากหรือไม่? ท่านอ๋องเป็นอย่างไรบ้าง?”ตงเหมยหยุดชะงักเล็กน้อย “คำพูดเมื่อสักครู่ ท่านได้ยินหมดแล้วหรือเจ้าคะ?”หลินซวงเอ๋อร์ยิ้มเจื่อนพลางกล่าวตอบ “ตงเหมย ข้าเพียงแค่ไม่สบายเท่านั้น ไม่ได้หูหนวกเสียหน่อย...”นางแสร้งทำท่าทีสบายๆ “สุขภาพข้าไม่สู้ดี ลุกไม่ไหวจริงๆ เจ้าเป็นตัวแทนข้า ไปเยี่ยมเยียนพวกเขาหน่อย”ตงเหมยกล่าวตอบ “ได้ บ่าวจะไปเดี๋ยวนี้ และจะพาท่านอ๋องกลับมาด้วย”หลินซวงเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นมองนาง น้ำเสียงแฝงความหมองเศร้า “เจียงหว่านบาดเจ็บก็เพื่อช่วยท่านอ๋อง คืนนี้ท่านอ๋องจะกลับมาหรือไม่? หรือจะอยู่เรือนตะวันตกคอยดูแลนาง?”ตงเหมยพูดไม่ออกนางจะรู้ได้อย่างไร?เพราะแท้จริงแล้ว เมื่อครู่ที่เยี่ยเป่ยเฉิงอุ้มเจียงหว่านไปยังเรือนตะวันตกนั้น สีหน้าลนลานของเขาไม่ใช่การเสแสร้งแน่ตงเหมยไม่อยากเห็นหลินซวงเอ๋อร์เสียใจ จึงกล่าวปลอบโยนนาง “พระชา
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 553
โม่อวิ๋นเห็นนายหญิงของตนมาถึง สีหน้าก็รีบเปลี่ยนไปทันที รีบยิ้มแย้มแจ่มใสเข้าหา “นายหญิง ทำไมถึงมาด้วยตนเองเจ้าคะ?” พูดพลางยังไม่วายกระทบถึงตงเหมย “นายหญิงมาด้วยตนเองแล้ว เจ้ายังมายืนทำอะไรอีก จะให้นางโมโหหรืออย่างไร?”ตงเหมยกล่าวตอบ “พระชายาล้มป่วย บ่าวเพียงมาขอพบท่านอ๋อง เชิญท่านอ๋องกลับไปดูนางบ้างก็เท่านั้น”กงชิงเยวี่ยกล่าว “ไม่สบายก็ไปเชิญหมอมา เยี่ยเอ๋อร์มีงานรัดตัวมาก ไหนจะมีเวลามาห่วงถึงเรื่องของเรือนหลังอีก”ตงเหมยอดไม่ได้ที่จะเถียงกลับ “แม่นางเจียงก็เชิญหมอได้เช่นกัน ท่านอ๋องไม่จำเป็นต้องมาเฝ้าอยู่นี่...”กงชิงเยวี่ยได้ยินคำโต้เถียง จึงกล่าวด้วยความไม่พอใจ “เจียงหว่านทำเพื่อช่วยลูกข้าจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด แล้วเยี่ยเอ๋อร์จะไม่ดูแลนางได้อย่างไร”กล่าวจบ กงชิงเยวี่ยสั่งคนให้ขวางตงเหมยอยู่ด้านนอกไว้ ตนเองเดินเข้าข้างในไป บอกว่าต้องการเยี่ยมเจียงหว่านให้ได้เมื่อกงชิวเยวี่ยจากไปแล้ว โม่อวิ๋นจึงกล่าวด้วยความสะใจ “เห็นหรือยังว่าอยู่ในจวนนี้ พวกเจ้าต่างหากที่เป็นคนนอก”จากนั้น โม่อวิ๋นยังกล่าวประชดตงเหมยต่อ “กลับไปบอกให้นายเจ้าเลิกสำออยได้แล้ว วันนี้ท่านอ๋องไม่ว่างกลับไปแน่ จะ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 554
เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าว “เพียงแค่คนไข้ไม่กี่คน ทำอะไรข้าไม่ได้หรอก ไม่ต้องให้เจ้ามาขวางหน้า ช่วยรับมีดแทนข้า!”น้ำเสียงเขาเย็นชาถึงขีดสุด คำพูดแสดงความห่างเหินอย่างเห็นได้ชัดเจียงหว่านรู้สึกเย็นยะเยือกขึ้นในใจ พลางกล่าวตอบเสียงสะอื้น “ข้า...ข้าเพียงห่วงว่าท่านจะบาดเจ็บ จึงรีบไปปกป้องตามสัญชาตญาณ ข้าทำอะไรผิดอีกหรือเจ้าคะ...”กล่าวพลางนางก็น้ำตาร่วง สะอึกสะอื้นจนตัวโยน ให้ใครเห็นเข้าก็ล้วนแต่รู้สึกสงสารแต่เยี่ยเป่ยเฉิงกลับนึกรำคาญมากกว่า ซ้ำยังหงุดหงิดเหลือจะกล่าว“เจ้าทำผิดไปจริงๆ แส่ไม่เข้าเรื่อง หาเรื่องใส่ตัวโดยแท้”เจียงหว่านหยุดชะงัก แม้แต่เสียงร้องไห้ก็หยุดด้วยนางยอมเสียสละตนเองช่วยเขาต้านรับมีด เขาไม่เพียงไม่สงสารเห็นใจ ยังตำหนิว่านางหาเรื่องใส่ตัวอีก?เยี่ยเป่ยเฉิงยังมีหัวใจอยู่หรือเปล่า?มิเช่นนั้นแล้ว เขาจะเอ่ยปากกับตนเช่นนี้ได้อย่างไร?กงชิงเยวี่ยสุดจะทนฟังได้อีก จึงรีบตวาดลั่น “เยี่ยเอ๋อร์ เจ้ากล่าวเช่นนี้ได้อย่างไร เจียงหว่านบาดเจ็บก็เพื่อช่วยเจ้า เหตุใดเจ้าจึงได้กล่าวเหลวไหลเช่นนี้?”เยี่ยเป่งเฉิงกล่าวตอบ “ข้าบอกแล้วว่า สิ่งที่นางทำคือไม่จำเป็น แม้ไม่มีนางมาขวาง
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 555
เยี่ยเป่ยเฉิงระงับความโกรธในใจ และกล่าวต่อเจียงหว่าน “เจ้าต้องการความปลอดภัยอันใดอีก แม้เจ้าจะไม่มีพ่อแม่ แต่ยังมีจวนตระกูลเจียง มีพี่ชายและพี่สะใภ้ พวกเขาก็ดีต่อเจ้ามาก หากยังต้องการความปลอดภัยอีก ข้าสามารถส่งเจ้ากลับจวนได้ ให้พี่ชายกับพี่สะใภ้ดูแลแทน”ให้เจียงหว่านลำบากเพียงไหน ก็ยังมีญาติพี่น้องที่ห่วงใยนาง แต่ซวงเอ๋อร์กลับไม่มีอะไรเลย มีแต่เขาผู้เป็นสามีเท่านั้น“ถ้าเจ้ายังมาสำออยไม่เลิกอีก ข้าจะให้คนส่งกลับจวนเดี๋ยวนี้” กล่าวจบ เขาไม่คิดต่อความยาวสาวความยืดอีก หันหลังกลับออกไปทันทีเจียงหว่านรู้สึกเจ็บปวดในใจยิ่ง นางกัดริมฝีปาก มองดูแผ่นหลังที่จากไปของเยี่ยเป่ยเฉิง หยาดน้ำตารื้นขึ้น...ตงเหมยกลับจากเรือนตะวันตกมา นำความทั้งหมดไปแจ้งแก่หลินซวงเอ๋อร์เมื่อรู้ว่าเยี่ยเป่ยเฉิงคงมาไม่ได้ หลินซวงเอ๋อร์มิได้กล่าวอันใด ยังคงนอนนิ่งอยู่บนเตียง สายตาเหม่อลอยจับจ้องไปยังม่านคลุมเตียงในยามนี้ ใจนางรู้สึกว่างเปล่า คล้ายถูกสิ่งใดมาคว้านออกไปร่ายกายนางอ่อนแรงลงไปมาก ตงเหมยจึงต้มยามาให้นางดื่มอีกยาขมนัก แต่หลินซวงเอ๋อร์หวังให้สุขภาพดีขึ้น จึงดื่มรวดเดียวจนหมดสิ้นเมื่อเห็นนางกินยาจนหม
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 556
สติสัมปชัญญะค่อยๆ กลับคืนมา หลินซวงเอ๋อร์จึงตระหนักว่าตนมิได้อยู่ในความฝันเยี่ยเป่ยเฉิงกลับมาจริงๆ และยามนี้ก็นอนอยู่ข้างกายตนด้วยหลินซวงเอ๋อร์ขอบตาแดงเรื่อขึ้น ความรู้สึกน้อยเนื้อต่ำใจถาโถมเข้ามา จนนางต้องรีบยื่นมือออกไปโอบกอดเขาแน่นเยี่ยเป่ยเฉิงรู้สึกถึงความผิดปกติของนาง มือใหญ่จึงจับไหล่นางเอาไว้ ให้นั่งตัวตรงแล้วจ้องมองนางนิ่งๆ เมื่อเห็นนางน้ำตาคลอเบ้า คล้ายมีเรื่องอัดอั้นตันใจ ก็ให้รู้สึกปวดใจยิ่ง“ซวงเอ๋อร์เป็นอะไร? ผู้ใดรังแกเจ้าอีก”หลินซวงเอ๋อร์ทำเสียงสูดจมูก พร้อมซุกหน้าลงที่อ้อมอกเขาอีกครั้ง“เจ้าเป็นอะไรกันแน่” เยี่ยเป่ยเฉิงถามนางด้วยความอดทนเพราะใบหน้ายังติดกับหน้าอกเขา เสียงที่ออกมาจึงค่อนข้างอู้อี้ “ข้าเสียใจนัก...”เยี่ยเป่ยเฉิงหางคิ้วกระตุก ยังนึกว่านางโกรธที่ตนไม่มาอยู่เป็นเพื่อนทันเวลา จึงรีบกล่าวขอโทษ “เจ้าโกรธที่หลายวันนี้ข้าละเลยต่อเจ้าใช่หรือไม่?”หลินซวงเอ๋อร์ส่ายหน้ามิใช่รึ?เยี่ยเป่ยเฉิงถามต่ออีก “ถ้าเช่นนั้นคือโกรธที่ข้าดุเจ้า?”หลินซวงเอ๋อร์ส่ายหน้าอีกยังไม่ใช่อีก?แม้จะไม่ใช่สาเหตุเหล่านี้ เยี่ยเป่ยเฉิงก็ยังอธิบายกับนางด้วยความอดทน “ซวงเ
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 557
โชคดีที่ซวงเอ๋อร์ของเขาเป็นคนอารมณ์ดีมาโดยตลอด ไม่ว่าจะเจ็บช้ำน้ำใจเพียงไหน แค่เอาใจเล็กน้อยก็จะหายเป็นปกติ“โครม”จู่ๆ เกิดฟ้าแล่บกลางนภา ส่องทั่วแผ่นดินจนเห็นเป็นสีขาวโพลนและตามด้วยสายฝนเทกระหน่ำ กระทบถูกพื้นหินขั้นบันไดเป็นชั้นๆ พลางแตกกระจายดั่งเม็ดไข่มุก เห็นแล้วพาให้หวาดหวั่นใจหลินซวงเอ๋อร์กลัวเสียงฟ้าร้องเป็นอย่างมาก ทันทีที่เกิดเสียงโครมคราม นางก็สะดุ้งสุดแรง พร้อมซุกตัวเข้าในอ้อมแขนของเยี่ยเป่ยเฉิงอีก“ซวงเอ๋อร์ไม่ต้องกลัว เพียงเสียงฟ้าร้องเท่านั้น” เยี่ยเป่ยเฉิงกอดนางแน่น อ้อมกอดเขาทั้งแข็งแรงและอบอุ่น จนทำให้หลินซวงเอ๋อร์รู้สึกวางใจได้มากขึ้นหลายวันมานี้นางฝันร้ายอยู่ตลอด จนแทบไม่อยากคาดคิด หากไม่มีเยี่ยเป่ยเฉิงอยู่ข้างกาย นางจะผ่านค่ำคืนยาวนานเหล่านี้ได้อย่างไร...ทันใดนั้น ด้านนอกมีเสียงเคาะประตูดังขึ้นรัวๆ เป็นการมาผิดจังหวะที่ทำลายความสงบในจิตใจของหลินซวงเอ๋อร์ได้อย่างราบคาบ“ท่านอ๋อ รีบไปดูคุณหนูหน่อยเถิดเจ้าค่ะ นางใกล้จะตายแล้ว”ด้านนอกห้อง โม่อวิ๋นยืนอยู่ท่ามกลางสายฝน ร่ำไห้ปานจะขาดใจเยี่ยเป่ยเฉิงค่อยหลับตาลงช้าๆ คิ้วขมวดมุ่น คล้ายพยายามอดกลั้นต่อเรื่องบ
บทล่าสุด
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 625
เยี่ยเป่ยเฉิงมือสั่นขณะรับขวดกระเบื้องจากตงเหมยมาเนื้อสีขาวของขวดปรากฏเงาสีแดงรำไรอยู่ด้านในตงเหมยกล่าว “ท่านอ๋องบอกว่าจะเชื่อใจนางใช่หรือไม่เจ้าคะ? ถ้าเช่นนั้นบ่าวจะไม่นำไปให้องค์หญิงอีก ท่านอ๋องลองเอาเลือดซวงเอ๋อร์ไปทดสอบดูก็ได้ ว่าเป็นจริงดั่งที่นางว่าหรือไม่ ใช้รักษาโรคระบาดได้จริง!”“ถึงตอนนั้น ท่านอ๋องย่อมจะรู้เอง ว่าซวงเอ๋อร์ไม่ได้พูดโกหก...”เยี่ยเป่ยเฉิงรู้สึกจุกในอก ในยามนี้ เขาเกิดความกลัวที่จะนำไปพิสูจน์เพราะหากว่า ทุกอย่างเป็นจริงดั่งที่ตงเหมยพูด นั่นแสดงว่าเขาทรยศต่อความไว้วางใจของหลินซวงเอ๋อร์อีกครั้งในตอนนั้น นางเคยร่ำไห้พูดกับตนว่า เลือดของนางสามารถช่วยชีวิตคนได้แล้วเขาตอบว่าอย่างไร?อ้อ นึกออกแล้วเขาเย้ยหยันไปว่านางไม่ใช่เทวดา พร้อมกล่าวตำหนิว่านางชอบทำร้ายตนเองบ่อยครั้งสวรรค์ นี่เขาเป็นอะไรไป เขาได้กระทำสิ่งใดต่อนางไปบ้าง...เสวี่ยนอู่เห็นดังนี้ จึงรีบเดินมารับขวดไปจากมือเยี่ยเป่ยเฉิง พร้อมกล่าวต่อเขา “ในค่ายทหารยังมีผู้ป่วยอีกหลายคน ข้าน้อยจะนำไปทดสอบเดี๋ยวนี้...”เมื่อกล่าวเช่นนี้แล้ว ตงเหมยจึงไม่อยากพูดมากความอีก นางหันหลังเตรียมจะจากไป กลับถูก
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 624
ตงเหมยกล่าวเสียงสะอื้น “เชื่อตอนนี้จะมีประโยชน์อันใดเจ้าคะ? ในยามที่นางโดดเดี่ยวสิ้นหวัง ท่านไม่อยู่เคียงข้าง นางสูญเสียลูกไป ท่านก็ไม่อยู่เคียงข้าง และบัดนี้นางล้มป่วย ท่านก็เอาร่างนางไปอยู่บ้านนอกแทน”“เชื่อตอนนี้จะมีประโยชน์อันใด ทุกอย่างล้วนสายเกินแก้!”ตงเหมยยิ่งพูดก็ยิ่งโมโห จนแทบอยากระบายความอัดอั้นที่หลินซวงเอ๋อร์ได้รับออกมาแทนนางให้หมดสิ้น“น่าเห็นใจซวงเอ๋อร์นัก...นางทำเพื่อท่าน ต้องทนกล้ำกลืนความเจ็บช้ำมากมาย ไม่เคยที่จะระบายให้ท่านฟังสักครั้ง”“คืนวันนั้น ท่านอ๋องจู่ๆ ทิ้งนางไป นางเพิ่งสูญเสียลูก ยังมีเลือดออกเต็มตัว ตอนบ่าวเปิดประตูเข้าไปเห็น รู้แต่ว่าแทบเป็นลมหมดสติ!”“บ่าวคิดจะบอกท่านให้รู้ แต่ซวงเอ๋อร์ไม่ต้องการให้ท่านเป็นห่วง นางบอกว่าท่านอ๋องเป็นคนทำงานใหญ่ ไม่ควรให้อยู่แต่ในเรือนหลัง ยิ่งกลัวว่าหากพูดไปแล้ว ท่านจะรังเกียจร่างกายที่ไม่สมบูรณ์ของนาง วันหน้าไม่อาจมีทายาทให้ท่านได้อีก”“แต่ว่า ท่านอ๋องรู้หรือไม่ ตอนสูญเสียลูกไปนั้น นางเจ็บปวดเพียงไหน ในใจรู้สึกสิ้นหวังเพียงใด?”“ท่านอ๋องเคยคิดปลอบประโลมจิตใจนางบ้างหรือไม่?”เยี่ยเป่ยเฉิงยืนตะลึงตัวแข็งทื่อ เลือดใน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 623
“ซวงเอ๋อร์ ซวงเอ๋อร์ ข้ากลับมาแล้ว”เยี่ยเป่ยเฉิงผลักประตูเรือนอวิ๋นซวน พร้อมเดินก้าวเข้าไปด้านใน แต่กลับพบว่าภายในว่างเปล่าผ้าห่มบนเตียงถูกพับไว้เรียบร้อย ข้าวของเครื่องใช้ก็จัดวางเป็นระเบียบ ราวกับมีคนมาจัดเก็บแล้วหนึ่งรอบเมื่อเห็นหลินซวงเอ๋อร์ไม่อยู่ในห้อง เยี่ยเป่ยเฉิงก็คิดว่านางคงไปห้องหนังสือเพราะที่ผ่านมา นางมักชอบเก็บตัวในห้องนั้นเพื่อเขียนหนังสือเงียบๆ เมื่อนึกถึงตรงนี้ เขาจึงรีบออกจากเรือนอวิ๋นซวน ตรงไปยังห้องหนังสือทันทีที่ไหนได้ ห้องหนังสือก็ไม่มีร่องรอยของนาง อุปกรณ์เครื่องเขียนบนโต๊ะจัดวางเป็นระเบียบ พู่กันที่นางเคยใช้บ่อยๆ คล้ายมีการล้างน้ำจนสะอาดสะอ้าน เยี่ยเป่ยเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางก้าวเดินออกจากห้องหนังสือ เดินตามหาไปยังทุกห้อง ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของนางจนกระทั่งตงเหมยกลับมาจากเรือนด้านหน้าทันทีที่เห็นตงเหมย เยี่ยเป่ยเฉิงก็รีบปรี่ไปหา “ซวงเอ๋อร์เล่า นางอยู่ที่ใด?”ในมือตงเหมยถือกล่องอยู่ใบหนึ่ง เมื่อเผชิญกับคำถามของเยี่ยเป่ยเฉิง นางมิได้ตอบกลับ นอกจากยื่นกล่องในมือให้แก่เยี่ยเป่ยเฉิง“นี่คือเครื่องประดับที่ท่านอ๋องซื้อให้ซวงเอ๋อร์ ก่อนจากไป นางได้ม
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 622
เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ท่านอ๋องกล่าวถูกต้อง ยาชนิดนี้ไม่อาจพกติดตัวได้ โดยเฉพาะยามเข้านอน ร่างกายมนุษย์จะอยู่ในช่วงอ่อนแอที่สุด พิษจะซึมเข้าสู่ร่ายกายได้ง่าย...”กล่าวได้ครึ่งหนึ่ง จู่ๆ เสิ่นป๋อเหลียงคล้ายกับนึกอะไรขึ้นมา หันไปมองเยี่ยเป่ยเฉิง พร้อมถามด้วยความตกใจ “พระชายา...นางเคยบาดเจ็บหรือไม่?”เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าวตอบ “เคย”เดิมทีนางทำเพื่อหวังจะช่วยเขา ขึ้นเขาไปหางูดำหางไหม้เพียงลำพัง กลับมาพร้อมกับบาดแผลทั่วร่าง...เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ถ้าเช่นนั้นก็ถูกแล้ว ข้าน้อยเดาว่า อาการของพระชายา น่าจะเกี่ยวข้องกับถุงผ้านี้...”เยี่ยเป่ยเฉิงสูดลมหายใจเข้าลึกในยามนี้ เขาได้กระจ่างแจ้งต่อเรื่องราวทุกอย่างมิน่าเล่า นางมักจะบอกว่าไม่อยากอยู่ในเรือนอวิ๋นซวนมิน่าเล่า นางมักบอกว่ากลางคืนชอบฝันร้าย แม้เขาจะอยู่เป็นเพื่อน นางก็นอนหลับไม่สนิท...มิน่าเล่า นางเริ่มมีอารมณ์แปรปรวน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายเอาแน่ไม่ได้มิน่าเล่า นางคิดจะฆ่าเจียงหว่านให้จงได้...ทั้งที่เมื่อก่อนนางเป็นคนอ่อนน้อม ว่านอนสอนง่ายราวกับกระต่ายน้อยตัวหนึ่ง...แต่เขากลับไม่เชื่อนาง คิดว่านั่นเพราะนางเป็นโรคเครียด เพราะป่วยหน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 621
เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าว “นางมิได้ตั้งใจ เพียงได้รับความกระทบกระเทือนหนัก จึงทำให้ขาดสติไป ข้าไม่เคยคิดตำหนิ”เมื่อได้ยินดังนี้ เสิ่นป๋อเหลียงก็พอคาดเดาได้บ้าง จึงหยิบผ้าพันแผลออกมา พร้อมทำแผลให้เขาใหม่ และกล่าว “เป็นฝีมือพระชายาใช่หรือไม่?”เห็นเยี่ยเป่ยเฉิงไม่กล่าวตอบ เสิ่นป๋อเหลียงยิ่งรู้ดีแก่ใจ จึงไม่ถามมากความอีกแผ่นดินนี้ คงมีเพียงสตรีผู้นี้เท่านั้นที่กล้าทำร้ายเขาโดยไม่หวาดกลัว ซ้ำยังได้รับการอภัยโดยปราศจากเงื่อนไขใดๆ อีกพันแผลเสร็จเรียบร้อย เสิ่นป๋อเหลียงจึงกล่าวกำชับ “บาดแผลยังไม่แห้งสนิทดี อย่าให้โดนน้ำเป็นอันขาด...”ขาดคำไม่ทันไร จมูกก็ได้กลิ่นหอมประหลาดบางอย่างโชยมาเสิ่นป๋อเหลียงขมวดคิ้วเล็กน้อย พลางสูดกลิ่นหอมประหลาดนั่น แล้วสายตาก็ไปหยุดที่ถุงผ้าใบหนึ่งที่เหน็บอยู่ช่วงเอวของเยี่ยเป่ยเฉิง“ท่านอ๋อง ถุงผ้าใบนั้นให้ข้าดูหน่อยได้หรือไม่?”นั่นเป็นถุงผ้าที่หลินซวงเอ๋อร์เป็นคนปักให้เขา เยี่ยป่ยเฉิงย่อมไม่ยินดีจะมอบให้ผู้อื่นแต่เห็นเสิ่นป๋อเหลียงมีสีหน้าเคร่งเครียด จึงได้ถาม “ทำไมรึ? ถุงผ้าข้ามีสิ่งใดผิดปกติหรืออย่างไร?”เสิ่นป๋อเหลียงกล่าว “ข้อนี้คงต้องถามท่านอ๋อง ว่าภา
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 620
เมื่อได้ยินว่าเสิ่นป๋อเหลียงกลับมา เยี่ยเป่ยเฉิงก็พลันหยุดชะงัก พร้อมถามเสวียนอู่ “เขาอยู่ที่ใด?”เสวียนอู่กล่าว “เขารู้ว่าหลายวันนี้ท่านอ๋องตามหาอยู่ ดังนั้น เมื่อกลับถึงเมืองหลวง ข้าน้อยจึงรีบพาตัวมาทันที ตอนนี้อยู่ค่ายทหารขอรับ”เยี่ยเป่ยเฉิงกล่าว “เหมาะเลย ข้ากำลังจะกลับจวน ให้เขาตามข้ากลับไปด้วยกัน!”“ขอรับ”เสวียนอู่รีบไปเตรียมรถม้ามาคันหนึ่ง ให้เยี่ยเป่ยเฉิงและเสิ่นป๋อเหลียงโดยสารพร้อมกันภายในรถม้า เยี่ยเป่ยเฉิงมีสีหน้าเคร่งขรึม เสิ่นป๋อเหลียงนั่งอยู่ด้านข้างจึงไม่กล้าพูดจาช่วงเวลาที่ผ่านมา เขาออกจากวังไปท่องเที่ยว เยี่ยเป่ยเฉิงได้มีจดหมายส่งถึงเขาหลายครั้ง เดิมทีควรรีบกลับมาเมืองหลวงนานแล้ว แต่ระหว่างทางกลับมีอุปสรรคมาขวางกั้น จนทำให้เสียเวลาไปมากและบัดนี้ เขาได้กลับถึงเมืองหลวงแล้ว รู้ว่าเยี่ยเป่ยเฉิงต้องการพบเขาคงมีเรื่องเร่งด่วน ทันทีที่มาถึงจึงมาขอพบเยี่ยเป่ยเฉิงก่อนแต่เยี่ยเป่ยเฉิงกลับไม่พูดไม่จา สีหน้าเคร่งเครียดหมองคล้ำ ดูแล้วน่าประหลาดใจยิ่งชั่วขณะนั้น ทั้งคู่ต่างไม่มีการพูดคุย บรรยากาศภายในรถม้าค่อนข้างตึงเครียดเสิ่นป๋อเหลียงเป็นฝ่ายอธิบายก่อน “ใช่ว่าข้
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 619
ไม่เหลือซากให้เห็น และไม่ได้ออกมาอีกลมเย็นพัดกรูมา เขารู้สึกคล้ายร่างกายถูกหินก้อนใหญ่มากดทับไว้ จนเลือดท่วมทะลัก เจ็บปวดอย่างเหลือแสน...“ไม่...ไม่นะ...”ไป๋อวี้ถังรีบก้าวเท้าพุ่งตัวไป พร้อมเอามือตะกุยดินอย่างบ้าคลั่ง ราวกับสูญเสียสติสัมปชัญญะไปเสียสิ้น“ซวงเอ๋อร์ ข้าไม่ยอมให้เจ้าตาย ข้าจะช่วยเจ้าออกมา ข้าจะช่วยเจ้าออกมาให้ได้...”“เราตกลงว่าจะไปเมืองหยางโจวด้วยกัน เจ้าอย่าทิ้งข้าไปนะ ซวงเอ๋อร์ อย่าทิ้งข้าไป...”เมื่อรอบข้างสงบลง ชาวบ้านก็ต่างแห่กันมา เมื่อเห็นไป๋อวี้ถังเอามือตะกุยดินราวกับไม่คิดชีวิต จนนิ้วมือมีเลือดออก ก็ต่างส่ายหน้าและกล่าวเตือน “คุณชาย ช่างเถิดนะ อย่าขุดอีกเลย ถ้าใครถูกฝังอยู่ใต้ล่าง อย่างไรก็ไม่รอดอยู่แล้ว”ไป๋อวี้ถังไม่ยอมรับฟัง พลางวิ่งเข้าหมู่บ้านถือพลั่วมาหนึ่งอัน ขุดดินไปอย่างบ้าคลั่งอีกเมื่อเห็นเขาเตือนแล้วไม่ฟัง ชาวบ้านบางรายก็ไปช่วยขุดบ้างมีคนหนึ่งกล่าวเตือนเขา “คุณชายก็อย่าเสียใจมากนัก บางที สหายท่านอาจจะรอดตายหวุดหวิด หรือไม่ก็ ไม่ได้รออยู่ที่เชิงเขานี้”ไป๋อวี้ถังหยุดชะงักโดยพลัน นัยน์ตาแดงก่ำ มองชาวบ้านผู้นั้นด้วยความหวัง พลางกล่าว “จริงร
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 618
ไป๋อวี้ถังขี่ม้ามาถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง เขามองหาบ่อน้ำ แล้วจึงเอากระเป๋าใส่น้ำที่พกติดตัวมาบรรจุน้ำในบ่อจนเต็มหมู่บ้านนี้มีผู้คนอยู่ห่างๆ เพียงไม่กี่ครัวเรือน เดิมไป๋อวี้ถังไม่คิดจะอยู่นาน แต่พอรอนแรมมาไกลมาก อีกทั้งละแวกนี้ก็ไม่มีโรงเตี๊ยมพอให้พักอาศัยหากคิดจะหาโรงเตี๊ยมจริงๆ ก็ต้องเดินทางต่อไปอีกประมาณสิบกว่าลี้เพื่อไม่ให้หลินซวงเอ๋อร์ต้องหิวข้าว ไป๋อวี้ถังจึงไปหาครอบครัวหนึ่ง พร้อมใช้เงินซื้อหมั่นโถวหลายลูกที่พวกเขาเพิ่งนึ่งเสร็จใหม่ๆ เนื่องจากเขาเป็นคนใจป้ำ ครอบครัวชาวบ้านธรรมดาทำงานหนึ่งปียังไม่ได้เงินมากมายเท่านี้ จึงได้แถมนมแพะที่รีดเองให้แก่ไป๋อวี้ถังไปด้วยเป็นนมที่เพิ่งผ่านการต้มมา ดื่มแล้วช่วยให้ร่างกายอบอุ่นขึ้นมากไป๋อวี้ถึงจึงไม่ปฏิเสธ ยอมรับมาแต่โดยดีแต่เขาไม่กล้าให้หลินซวงเอ๋อร์คอยนาน ขณะหันหลังคิดจะกลับนั้น จู่ๆ มีหญิงชราร้องเรียกจากด้านหลัง“คุณชาย หากไม่รีบร้อนเดินทาง เชิญค้างที่นี่สักคืนค่อยไปก็ได้”ไป๋อวี้ถังกล่าวตอบ “อย่าเลย ข้างหน้ายังมีคนรออยู่”หญิงชรามองดูท้องฟ้า พลางกล่าว “พรุ่งนี้ค่อยไปก็ยังไม่สาย คุณชายไปพาเพื่อนมาด้วยก็ได้ หลายวันนี้มีฝนตกหน
ทาสสาวพราวพิลาส บทที่ 617
ไป๋อวี้ถังกล่าวตอบ “ข้าก็คิดเช่นนั้น”หลินซวงเอ๋อร์มองหน้าเขาพร้อมยิ้มเล็กน้อย นางกล่าวต่อ “ถ้าเช่นนั้นข้าขอไปก่อน ขอให้พี่ไป๋มีความสุขในเร็ววัน ลาก่อน”กล่าวจบ นางไม่รอช้าที่จะปล่อยผ้าม่านลงไป๋อวี้ถังสีหน้าเปลี่ยนโดยพลัน รีบร้อนกล่าวต่อ “แม่นางซวงเอ๋อร์รอประเดี๋ยว...”ได้ยินเสียงร้องเรียกของไป๋อวี้ถัง หลินซวงเอ๋อร์จึงแหวกผ้าม่านด้วยความสงสัยอีกครั้งในยามนี้ ดวงอาทิตย์ลอยขึ้นสูง แดดภายนอกจึงแสบตายิ่ง หลินซวงเอ๋อร์ยกมือขึ้นบังตา เพื่อลดความแรงกล้าของแสง พลางกล่าวเสียงอ่อนโยน “พี่ไป๋ ท่านยังมีเรื่องอันใดอีก?”นางยังต้องรีบเดินทางต่อ ไม่อยากพูดคุยกับเขานานไป๋อวี้ถังกล่าว “แม่นางซวงเอ๋อร์คิดดีแล้วหรือไม่ว่าจะไปที่ใด หรือเราสองคนจะเดินทางด้วยกัน?”น้ำเสียงเขาฟังดูราบเรียบ คล้ายกับไม่ตั้งใจกดดัน เพียงแต่ถามไปเรื่อยเปื่อยแต่หลินซวงเอ๋อร์แทบไม่ต้องคิด นางรีบกล่าวตอบ “อย่าเลย ข้ายังไม่ได้คิดว่าจะไปที่ใด แผ่นดินกว้างใหญ่ ไปถึงแห่งใดก็อยู่ตรงนั้นก่อน”ไป๋อวี้ถังกล่าวยิ้มๆ “เช่นนั้นก็ประจวบเหมาะนัก ข้าก็ไม่คิดจะไปที่ใด หรือเราจะเดินทางด้วยกัน เพราะหนทางยังอีกยาวไกล หากมีเพื่อนพูดคุยก
