Share
Chapter 15. ฉันไม่ใช่คนรับใช้นายนะ
Related chapter
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 16. อ่านหนังสือแบบนี้ด้วยเหรอ
พี่ชายถามพลางชูหนังสือขึ้นให้เห็นปก ปกติจะเห็นอ่านแค่แนวหวานแหววกับผลงานเจ้าของนามปากกาดุจตะวันเท่านั้น“ค่ะ เพิ่งเริ่มอ่านทำไมคะพี่เบียร์ว่ามันไม่ดีเหรอ” น้องสาวถามด้วยแววตาสงสัย“ไม่หรอก พี่นึกว่าโซดาไม่ชอบอ่าน ในห้องพี่ก็มี”“อ้าว…” เธออ้าปากค้างนึกเสียดายเงินร้อยกว่าบาทที่ซื้อหนังสือไป“ถ้าชอบอ่านแนวนี้ไปดูในห้องพี่นะ” พี่โยกหัวน้องสาวเล่นขณะที่เดินกลับบ้านพร้อมกัน “พี่ก็อยากให้เราอ่านหนังสือหลากหลาย อ่านหนังสือเยอะๆ จะได้มีวัตถุดิบในสมองเวลาเขียนจะได้ลื่นไหลไม่ติดขัดมีความสมจริงในงานเขียน” โซดาแหงนหน้ามองดูหน้าพี่ชายที่เอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบ รู้สึกเหมือนจะมีบางประโยคที่คุ้นหูเหมือนเคยได้ยินจากปากคุณผีจอมวุ่นวายเทศนาให้ฟังบ่อย ๆ จู่ ๆ เธอก็หยุดเดินหยิบรูปในกระเป๋าสตางค์ส่งให้พี่ชายดู“พี่เบียร์รู้จักผู้ชายในรูปนี่ไหมคะ เค้าเป็นนักเขียนรึเปล่า”ผีหนุ่มร่างโปร่งใส่ที่เดินตามหลังมาช้า ๆ ได้ยินเข้าถึงกับสะดุ้งรีบก้าวเข้าไปยืนข้างหลังก้มมองข้ามไหล่ของเบียร์ที่ก้มหน้ามองรูปในมือของน้องสาวอย่างพินิจพิจารณา ทั้งโซดาและคุณวิญญาณพเนจรต่างก็ลุ้นคำตอบของพี่เบียร์จนแท
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 17. นายวุ่นวาย
“นายก็พูดได้ซิเพราะตอนนี้นายจำไม่ได้ ถ้าเกิดนายจำได้ว่านายเคยเป็นใคร นายอาจจะเสียใจที่อยู่ลำบากกับฉันอย่างนี้”เขาจะบอกเธอยังไงว่าไม่ใช่คนยุคนี้ ถ้าบอกไปเธออาจถามเลขรางวัลที่1 ซึ่งเขาก็ไม่รู้อีกนั้นแหละ“โธ่! อย่าลืมนะว่าผมเป็นวิญญาณเร่ร่อน เป็นแค่เนื้องอกของโซดา ผมรู้แล้วจะไปทำอะไรได้ แต่การที่ผมได้ใช้ชีวิตแบบนี้ ได้เจอโซดา อยู่กับเบียร์ ได้รู้จักตั้มกับน้ำหวาน ผมว่ามันอาจเป็นของขวัญที่คนบนฟ้ามอบให้ผมก่อนที่ผมจะไปเกิดใหม่ก็ได้ ถ้าเกิดผมจะสลายหายไปวันนี้หรือพรุ่งนี้ ก็ขอให้โซดารู้ว่าทุกเวลาที่ได้อยู่กับโซดาผมมีความสุขมาก ยิ่งได้เห็นโซดาวิ่งตามความฝันผมกลับรู้สึกสุขใจมากกว่า” “นายวุ่นวาย...” “ผมไม่อยากรู้แล้วว่าผมเป็นใคร แต่อยากเห็นโซดาเป็นนักเขียนใหญ่มากกว่า” เขากลับมายิ้มทะเล้น ดวงตาหลังแว่นทรงกลมเป็นประกายจนคนถูกมองต้องหลบตา “งานเสวนาเปิดตัวนักเขียนรุ่นใหม่นี่น่าสนใจนะ เล่มที่โซดาซื้อไปจำได้ไหม จัดที่ร้าน Underground Book ด้วยนะ ” เขาเปลี่ยนเรื่องแล้วชี้นิ้วไปที่จอคอมพ์ โซดาลุกขึ้นเดินกลับไปนั่งที่เดิม ยังแอบเอาทิชชู่เช็ดน้ำตาที่เลอะเทอะใบหน้า
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 18. ชีวิตมันคืออะไร
ชายหนุ่มไม่รู้สึกถึงความเจ็บปวดจากฝ่ามือที่มากระทบซีกหน้าอย่างแรงแต่เขากลับปวดร้าวไปทั้งดวงใจ “ใช่...คนอย่างนายตั้มไม่มีวันเทียบพี่ต้องได้เลยแม้แต่ปลายเล็บ” ตั้มพึมพำเผชิญสายตากับหญิงสาว เธอสะบัดหน้าแล้วรีบเดินไปโบกแท็กซี่ที่แล่นผ่านมาจอดพอดี โดยไม่สนใจความรู้สึกของคนที่ยืนอยู่ริมฟุตปาธ และสายตาใครต่อใครที่มองดูเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อครู่ เบียร์ลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ยางรถยนต์ ตกใจกับภาพที่เห็นอย่างไม่คาดคิด เพื่อนหนุ่มหน้าตี่เดินเข้ามาในอู่ท่าทางพลุกพล่านเหมือนระเบิดที่ใกล้เวลาจะปะทุ “ใจเย็นก่อนมีเรื่องอะไรกัน” “ไอ้เบียร์นายเห็นไหม เห็นสิ่งที่เราทำมั้ย ทุกคนสรรเสริญยกยองพี่โตที่เป็นหมอ พี่ต้องที่เป็นวิศวกรแต่คนแสนดีทั้งสองไม่เคยมาช่วยเหลืออะไรครอบครัว แค่เราไม่ได้ร่ำเรียนจบปริญญาเหมือนพวกเขามันทำให้ความเป็นคนลดคุณค่าไปเลยรึไง” “ไอ้ตั้มใจเย็นก่อน” ตั้มหันซ้ายหันขวาเตะกระป๋องน้ำมันที่ตั้งอยู่ใกล้ ๆ ล้มกลิ้งเสียงดังโครมคราม จนลูกน้องในอู่เข้ามามุ่งดู หนุ่มเชื้อจีนเสยผมสั้
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 19. ดูนายแปลกๆไป
วิญญาณหนุ่มร่างโปร่งใสยืนอยู่ใกล้ ๆ เขาทำได้เพียงแค่ยิ้มบางๆ และบันทึกภาพเหตุการณ์และความรู้สึกทั้งหมดทั้งมวลของวันนี้ การได้รู้จักชีวิตของพวกเขาเหล่านี้ทำให้เขารู้สึกว่ามันเป็นการคุ้มค่า ที่จะได้รู้จักใครสักคนในแง่มุมที่ลึกซึ้ง ยิ่งกว่าการอ่านนิยายเล่มไหน ๆ เพราะนี่คือชีวิตจริง ความเจ็บปวดแท้จริง ๆ ประสบการณ์ตรงที่ไม่มีใครสอนสั่งได้ นอกจากจะเผชิญด้วยตนเอง ในกล่องความทรงจำที่ไม่อาจรู้ได้ว่าวันหนึ่งข้างหน้า เขาจะจำเหตุการณ์เหล่านี้ได้ไหม เขาถอนแว่นสายตาทรงกลมออก เพ่งมองภาพตรงหน้า เท่านี้ก็พอแล้ว.... เขาไม่อยากรับรู้แล้วว่าก่อนที่เขาจะเหลือเพียงอากาศธาตุเช่นนี้เขาเป็นใคร เขาปล่อยใจคิดถึงดวงตากลมโตของโซดาแล้วเผลอยิ้มออกมา ขอเพียงได้อยู่ใกล้ ๆ ได้เห็นเธอหัวเราะ ร้องไห้ และมุ่งมั่นกับสิ่งที่ฝัน แม้ว่าจะเป็นเพียงแค่วิญญาณ มันก็พอแล้ว...พอแล้วจริง ๆ เขาชื่นชมกับมิตรภาพที่เห็น คล้ายกับว่าความรู้สึกแบบนี้เคยเกิดขึ้นกับเขามานานแล้ว แต่มันถูกทรยศหักหลัง!! “โอ๊ย!” เขาก็เกิดเจ็บแปลบที่ท้ายทอย เหมือนถูกฟาดด้วยของแข็งอย่างแรง จนไม่อาจควบคุมร่างกายไว้ได้ แข็งข
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 20. เจอคนคนที่แอบปิ๊งหรือยัง
“ไงครับน้อง เจอคนที่แอบปิ๊งหรือยัง”“พี่คนนั้น” โซดายกมือไหว้ พี่ชายผมเกรียนที่เคยลดราคาหนังสือให้เธอในคราวก่อน รู้สึกดีใจที่มีคนมาทักเธอบ้าง อย่างน้อยก็จะได้ไม่รู้สึกโดดเดียวนัก “ว่าไง เจอไหม” หนุ่มผมเกรียนยิ้มทะเล้น แล้วโบกมือเรียกหญิงสาววัยเดียวกันให้เดินตรงมา“หญิง ร้านเรามีผู้ชายหล่อ ๆ ตัวสูงๆ เท่ เข้ามาร้านเราบ้างไหม” เขาเอ่ยแล้วหัวเราะเสียงดัง แต่ทำให้โซดารู้สึกอายมากกว่า“ผู้ชายที่เข้ามาร้านเราก็หน้าตาดีกว่าพี่ตุ๊กทุกคนนั้นแหละ” คนชื่อหญิงตอบยียวนกลับ แต่หันกลับมายิ้มเป็นกันเองให้โซดาที่ทำหน้าเหวอ“พี่ชื่อหญิง เป็นหุ้นส่วนร้านนี้ มีอะไรให้ช่วยจ๊ะ” “ไม่มีค่ะ ไม่มี” โซดาส่ายหน้าจนผมที่รวบเป็นหางมาสะบัดไปมา“น้องเค้ามาตามหาหนุ่มในดวงใจที่หายไป เขาบอกว่าเห็นมาร้านเราบ่อย ๆ หายไปสักเดือน...ใช่ไหมจ๊ะ” หนุ่มผมเกรียนยิ้มอารมณ์ดี แต่โซดาเดาไม่ถูกว่าคนพวกนี้อารมณ์ไหน แต่ที่สำคัญอายเจ้าของดวงตาหลังแว่นทรงกลมที่ทำท่ากลั้นหัวเราะเต็มที่!“เดือนหนึ่งเหรอ ช่วงนั้นพี่ตุ๊กไปสุรินทร์ใช่ไหม ตอนนั้นหญิงเฝ้าร้านคนเดียว” หญิงสาวหุ้นส่วนของร้านนิ่งคิด “เดือนที่แล้ว
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 21. ค่าตอบแทนของการรอคอย
โซดาก้มหน้า พยายามข่มเสียงสะอื้นไว้ข้างใน ผีหนุ่มขยับแว่นทรงกลมให้กระชับใบหน้า เดินเข้าไปหาร่างที่สั่นเทา ก่อนค่อย ๆ ยื่นมือออกไปอยากโอบกอดและปลอบโยน แต่กลับไม่สามรถแตะต้องร่างที่สะอึกสะอื้นตรงหน้าได้เลย!แล้วความปวดร้าวก็พุ่งทิ่มตำหัวใจวิญญาณเร่ร่อนอย่างเขาทันที!!!“ทำไมวันนี้กลับมาเร็วละโซดา” เสียงพี่ชายเอ่ยทัก เด็กสาวปาดน้ำตาก่อนเงยหน้าขึ้นฝืนทำร่าเริงไม่ให้ผิดสังเกต “แล้วพี่เบียร์ละทำไมกลับเร็วจัง โดดงานรึเปล่า”“จำไม่ได้เหรอว่าวันนี้วันหยุดพี่”“แหะๆ...ลืมจริง ๆ วันนี้มีอะไรกินค่ะหิวจังเลย” น้องสาวเฉไฉแล้วเดินไปโอบเอวพี่ชายไว้หลวม ๆ ไม่อยากให้ใบหน้าเปื้อนน้ำตา“เป็นอะไรรึเปล่า” เสียงพี่ชายเอ่ยถามอย่างอาทร“เป็นน้องโซดาของพี่เบียร์ไงค่ะ”เบียร์ลูบผมน้องสาวอย่างอ่อนโยนและห่วงใย เขาไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน กับน้องสาวคนเดียวคนนี้หรือไม่ จึงรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างที่น้องสาวปิดบังอยู่ และความรู้สึกประหลาด ๆ เมื่อครั้งที่เขาขับมอเตอร์ไซด์ขนาดสี่สูบไล่ตามเพื่อนรักที่สติเตลิด เขารู้สึกถึงพลังงานบางอย่างที่ช่วยควบคุมรถให้ผ่านถนนขรุขระไปได้อย
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 22. ที่ผ่านมา....มันคืออะไร ?
หญิงสาวยกมือขึ้นแตะริมฝีปากของตัวเองเบา ๆ นึกถึงสัมผัสแรกที่ริมฝีปากถูกเคลือบด้วยลิป กลอสสีชมพูอ่อนถูกบดเบียนจากริมฝีปากเปื้อนหนวดบาง ๆ ได้ยินเสียงคำ “รัก”เบา ๆ อยู่ริมหู และร่างกายถูกโอบกอดด้วยวงแขนที่อบอุ่น ตลอดเวลาที่ผ่านมา น้ำหวานสร้างกำแพงขึ้นเพื่อกันตัวเองออกจากผู้คนที่เข้ามาใกล้ เพียงเพื่อที่จะ “รักษาสัญญา” รู้ทั้งรู้ ทั้งได้เห็น ได้ยิน เรื่อง ‘ต้อง’ มาเสมอ แต่เธอก็ยังมีความเชื่อว่า ‘ต้อง’ไม่ใช่คนอย่างนั้นคำสัญญา ถ้าไม่รักษาไว้ มันจะมีความหมายอะไร มันจะเรียกว่าคำมั่นสัญญาได้อย่างไรนี่นะหรือ ? ค่าตอบแทนของการรอคอย ค่าตอบแทนของคนที่รักษาสัญญา เธอเกลียดการผิดคำพูดทุกชนิด เธอสาบานกับตัวเองว่าจะไม่ทำอะไรที่เธอเกลียด แต่แล้วทำไม เขาไม่รักษาสัญญาเหมือนที่เคยให้ไว้กับเธอที่ผ่านมา....มันคืออะไร ? เขาไม่เห็นคุณค่าของเธอเลยสักนิดเลยเหรอในขณะที่เธอทำตามคำพูดตัวเอง แต่เขาทำราวกับมันเป็นแค่ลมหายใจที่พ่นออกทางปาก หญิงสาวกลื้นเสียงสะอื้นลงคอ เธอยืนนิ่งอยู่ที่เดิมในขณะที่รู้สึกเหมือนโลกกำลังหมุนเร็วผิดปกติ จนร่างกายแทบทรงตัวไม่อยู่ ก่อนที่จะรู้สึกว่าโดนจั
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 23. คุณผีไร้อิทธิฤทธิ์
เสียงปิ๊ด ๆ จากหน้าจอคอมพิวเตอร์ เป็นสัญญาณอีเมล์ใหม่ที่เข้ามาทำให้ชายหนุ่มที่นั่งเฝ้าคอมพิวเตอร์อยู่นานรีบลุกขึ้นก้าวเท้ายาว ๆ ไปด้านหลังร้านหมูหยองอินเตอร์เนทด้วยท่าทีร้อนใจ “โซดามีเมล์มาจากแป้งร่ำ” คุณผีไร้อิทธิฤทธิ์ ตะโกนบอก ทั้ง ๆ ที่ไม่มีใครอื่นได้ยินเสียงของเขา นอกจากเด็กสาววัยสิบเจ็ดที่ยืนตัวตรงให้หญิงสาวผมหยักศกผู้เป็นเพื่อนสนิทของพี่ชายวัดขนาดตัวของเธออยู่ “ฉันไม่ใช่คนรับใช้นายนะ!” โซดาพยายามกระซิบบอก “ฉันกำลังยุ่งอยู่ไม่เห็นเหรอว่าพี่น้ำหวานวัดตัวอยู่”เธอพยายามสื่อสารโดยไม่ให้คนในห้องผิดสังเกต ก็ตั้งแต่เธอเจอคุณผีความจำเสื่อมนี่…เธอก็ถูกมองว่าเพี้ยน ๆ สติไม่เต็มอยู่เสมอผีหนุ่มทำหน้างอน แอบค้อนให้หลายวง เอ่อ...ถ้าเขาหยิบจับอะไรได้เองคงไม่ต้องคอยเรียกแม่สาวตากลมโตคนนั่นให้มาทำโน่น -นี่-นั่น อยู่เรื่อยไปหรอก เดี๋ยวจะหาว่าเขาใช้แรงงานผู้หญิงแถมยังไม่บรรลุนิติภาวะอีกต่างหากแต่ทำไมตอนนั้น...เขารู้สึกเหมือน สามารถช่วยพี่เบียร์ของโซดาบังคับแฮนด์มอเตอร์ไซด์ได้หรือว่าต้องอยู่ในสภาวะฉุกเฉินเท่านั้นเฮ้อ! แถวนี้ไม่มีผีตัวอื่น
Latest chapter
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 34. จบ
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 33. ได้เวลาแล้ว
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 32. เหนี่ยวรั้งไว้
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 31. อย่าไปจากฉัน
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 30. ตกอยู่ในอันตราย
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 29.ปาฏิหาริย์ ?
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 28. งานหนังสือริมน้ำ
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 27. ความลับ
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 26 Ghost writer
