Share
Chapter 20. เจอคนคนที่แอบปิ๊งหรือยัง
Related chapter
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 21. ค่าตอบแทนของการรอคอย
โซดาก้มหน้า พยายามข่มเสียงสะอื้นไว้ข้างใน ผีหนุ่มขยับแว่นทรงกลมให้กระชับใบหน้า เดินเข้าไปหาร่างที่สั่นเทา ก่อนค่อย ๆ ยื่นมือออกไปอยากโอบกอดและปลอบโยน แต่กลับไม่สามรถแตะต้องร่างที่สะอึกสะอื้นตรงหน้าได้เลย!แล้วความปวดร้าวก็พุ่งทิ่มตำหัวใจวิญญาณเร่ร่อนอย่างเขาทันที!!!“ทำไมวันนี้กลับมาเร็วละโซดา” เสียงพี่ชายเอ่ยทัก เด็กสาวปาดน้ำตาก่อนเงยหน้าขึ้นฝืนทำร่าเริงไม่ให้ผิดสังเกต “แล้วพี่เบียร์ละทำไมกลับเร็วจัง โดดงานรึเปล่า”“จำไม่ได้เหรอว่าวันนี้วันหยุดพี่”“แหะๆ...ลืมจริง ๆ วันนี้มีอะไรกินค่ะหิวจังเลย” น้องสาวเฉไฉแล้วเดินไปโอบเอวพี่ชายไว้หลวม ๆ ไม่อยากให้ใบหน้าเปื้อนน้ำตา“เป็นอะไรรึเปล่า” เสียงพี่ชายเอ่ยถามอย่างอาทร“เป็นน้องโซดาของพี่เบียร์ไงค่ะ”เบียร์ลูบผมน้องสาวอย่างอ่อนโยนและห่วงใย เขาไม่แน่ใจว่าเป็นเพราะไม่ค่อยได้อยู่ด้วยกัน กับน้องสาวคนเดียวคนนี้หรือไม่ จึงรู้สึกเหมือนมีบางสิ่งบางอย่างที่น้องสาวปิดบังอยู่ และความรู้สึกประหลาด ๆ เมื่อครั้งที่เขาขับมอเตอร์ไซด์ขนาดสี่สูบไล่ตามเพื่อนรักที่สติเตลิด เขารู้สึกถึงพลังงานบางอย่างที่ช่วยควบคุมรถให้ผ่านถนนขรุขระไปได้อย
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 22. ที่ผ่านมา....มันคืออะไร ?
หญิงสาวยกมือขึ้นแตะริมฝีปากของตัวเองเบา ๆ นึกถึงสัมผัสแรกที่ริมฝีปากถูกเคลือบด้วยลิป กลอสสีชมพูอ่อนถูกบดเบียนจากริมฝีปากเปื้อนหนวดบาง ๆ ได้ยินเสียงคำ “รัก”เบา ๆ อยู่ริมหู และร่างกายถูกโอบกอดด้วยวงแขนที่อบอุ่น ตลอดเวลาที่ผ่านมา น้ำหวานสร้างกำแพงขึ้นเพื่อกันตัวเองออกจากผู้คนที่เข้ามาใกล้ เพียงเพื่อที่จะ “รักษาสัญญา” รู้ทั้งรู้ ทั้งได้เห็น ได้ยิน เรื่อง ‘ต้อง’ มาเสมอ แต่เธอก็ยังมีความเชื่อว่า ‘ต้อง’ไม่ใช่คนอย่างนั้นคำสัญญา ถ้าไม่รักษาไว้ มันจะมีความหมายอะไร มันจะเรียกว่าคำมั่นสัญญาได้อย่างไรนี่นะหรือ ? ค่าตอบแทนของการรอคอย ค่าตอบแทนของคนที่รักษาสัญญา เธอเกลียดการผิดคำพูดทุกชนิด เธอสาบานกับตัวเองว่าจะไม่ทำอะไรที่เธอเกลียด แต่แล้วทำไม เขาไม่รักษาสัญญาเหมือนที่เคยให้ไว้กับเธอที่ผ่านมา....มันคืออะไร ? เขาไม่เห็นคุณค่าของเธอเลยสักนิดเลยเหรอในขณะที่เธอทำตามคำพูดตัวเอง แต่เขาทำราวกับมันเป็นแค่ลมหายใจที่พ่นออกทางปาก หญิงสาวกลื้นเสียงสะอื้นลงคอ เธอยืนนิ่งอยู่ที่เดิมในขณะที่รู้สึกเหมือนโลกกำลังหมุนเร็วผิดปกติ จนร่างกายแทบทรงตัวไม่อยู่ ก่อนที่จะรู้สึกว่าโดนจั
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 23. คุณผีไร้อิทธิฤทธิ์
เสียงปิ๊ด ๆ จากหน้าจอคอมพิวเตอร์ เป็นสัญญาณอีเมล์ใหม่ที่เข้ามาทำให้ชายหนุ่มที่นั่งเฝ้าคอมพิวเตอร์อยู่นานรีบลุกขึ้นก้าวเท้ายาว ๆ ไปด้านหลังร้านหมูหยองอินเตอร์เนทด้วยท่าทีร้อนใจ “โซดามีเมล์มาจากแป้งร่ำ” คุณผีไร้อิทธิฤทธิ์ ตะโกนบอก ทั้ง ๆ ที่ไม่มีใครอื่นได้ยินเสียงของเขา นอกจากเด็กสาววัยสิบเจ็ดที่ยืนตัวตรงให้หญิงสาวผมหยักศกผู้เป็นเพื่อนสนิทของพี่ชายวัดขนาดตัวของเธออยู่ “ฉันไม่ใช่คนรับใช้นายนะ!” โซดาพยายามกระซิบบอก “ฉันกำลังยุ่งอยู่ไม่เห็นเหรอว่าพี่น้ำหวานวัดตัวอยู่”เธอพยายามสื่อสารโดยไม่ให้คนในห้องผิดสังเกต ก็ตั้งแต่เธอเจอคุณผีความจำเสื่อมนี่…เธอก็ถูกมองว่าเพี้ยน ๆ สติไม่เต็มอยู่เสมอผีหนุ่มทำหน้างอน แอบค้อนให้หลายวง เอ่อ...ถ้าเขาหยิบจับอะไรได้เองคงไม่ต้องคอยเรียกแม่สาวตากลมโตคนนั่นให้มาทำโน่น -นี่-นั่น อยู่เรื่อยไปหรอก เดี๋ยวจะหาว่าเขาใช้แรงงานผู้หญิงแถมยังไม่บรรลุนิติภาวะอีกต่างหากแต่ทำไมตอนนั้น...เขารู้สึกเหมือน สามารถช่วยพี่เบียร์ของโซดาบังคับแฮนด์มอเตอร์ไซด์ได้หรือว่าต้องอยู่ในสภาวะฉุกเฉินเท่านั้นเฮ้อ! แถวนี้ไม่มีผีตัวอื่น
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 24. โกรธอะไร
“อ้าว...ทำไมไปพร้อมกันสองคนเลยอ่ะ เอ๊ะ!” โซดาหันไปมองทางผีหนุ่มผู้สวมแว่นตาทรงกลมกรอบเงินแล้วทำตาโตก่อนหัวเราะรื่นออกมา “พี่ตั้มนี่ยอดเลย ความพยายามอยู่ไหนความสำเร็จอยู่ที่นั้นเนอะ” เด็กสาวหันไปของความคิดเห็น แต่คนเอ๊ย!ผีข้าง ๆ ก็ไม่ตอบอะไร “โกรธอะไรเหรอ หรืออยากกินขนม เอามะเดี๋ยวฉันจุดธูปแล้วถวายให้” โซดายื่นขนมโดนัทแกว่งไปแกว่งมาหน้าผีหนุ่มขี้เก๊ก “ไม่ต้องเร่งสืบประวัติผมหรอก อยากให้ผมไปเกิดใหม่เร็ว ๆ ใช่ไหม” วิญญาณหนุ่มทำหน้าบึงตึงเหมือนคนกำลังงอน เออแนะ เป็นผีก็งอนเป็นแหะ “เปล๊า” โซดาปฏิเสธเสียงสูง “ก็ฉันปั่นต้นฉบับอยู่นี่ยะ แต่ก็แหม…ตายเป็นผีอย่างนี้แล้วยังอยากรู้นั่นรู้นี่อีกเหรอ” เธอหมุนเก้าอี้กลับมาหน้าคอมพ์ก่อนกัดโดนัทคำโตอย่างประชด “ก็ลองมาเป็นผมดูบ้างไหม” คุณผีหนุ่มร่างโปร่งใสทำหน้างอนเหมือนเด็ก ๆ ไม่เข้ากับรูปร่างสูงเท่หน้าคมเอาเสียเลย“นี่ถ้ารู้ว่าตัวเองเป็นใครแล้วจะทำยังไงต่อไปละ กลับเข้าร่างเหรอ ถ้ามันเน่าหรือเผาไปแล้วจะทำยังไง” โซดาถามพลางทำกวาดสายตามองตั้งแต่หัวจรดเท้าของวิญญ
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 25. พี่-น้อง
“ขอบใจนะเพื่อน!” ตั้มยิ้มจนตาหยีเมื่อรับเอกสารการสมัครเรียนที่เพื่อนรักเป็นธุระจัดการหาให้“ตั้งใจหน่อยนะ นายจบปวส.มาแล้ว อดทนต่ออีกสองปีก็ได้ปริญญาตรีเท่ากับฉัน”“เอ๊ะ!อะไรนะคะ” เด็กสาวทำหน้างงเมื่อได้ยินพี่ชายพูดขึ้น“อ้าว! โซดาไม่รู้เหรอว่าไอ้เบียร์มันเรียนมสธ. อยู่ปีสองแล้วนะ…เรานะถ้าขี้เกียจละก็จบที่หลังพี่ชายแน่ ๆ ” ตั้มหัวเราะร่วนเสียงดัง เป็นจังหวะที่ผู้เป็นพ่อดินเข้ามาครัวและได้ยินเข้า“อาตั้มจะเรียนต่อเหรอ”“ครับเตี่ย…แต่ไม่ต้องห่วงนะ ตั้มจะเรียนภาคค่ำรับรองว่าไม่เสียงานที่อู่แน่ ๆ ”“จะไหวเหรอ ไม่เหนื่อยแย่เหรอ” ถึงแม้จะดีใจแต่ก็อดห่วงใยไม่ได้“สบายครับผม!”นายตั้มทำท่าตะเบะเลียนแบบทหารเรียกเสียงหัวเราะจากคนในบ้าน แม้แต่ผู้เป็นพ่อที่ได้ยินเรื่องราวทั้งหมดก็อดยิ้มขึ้นมาไม่ได้ เด็กสาวหัวเราะกับท่าทีตลกปนทะเล้นของเพื่อนพี่ชายแต่เมื่อหันไปสบตากับผีหนุ่มร่างโปร่งใส เขากลับฝืนยิ้มบาง ๆ และเบือนหน้าหนีไปทางอื่น ในใจเธอวูบไหวแปลก ๆอยากจะเอ่ยถามแต่ก็กลัวจะเป้าสายตาจึงได้แต่แกล้งทำเป็นไม่เห็น เมื่อสองพี่น้องช่วยจัดโต๊ะอาหารเสร็จก็ขอตัวกลับทันที“ไม่เห็นพี่เบียร์บอกโซดา
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 26 Ghost writer
เด็กสาวรูปร่างปราดเปรียวเดินเข้ามาในตึกบริษัท R&Mด้วยท่าทางมั่นใจต่างจากครั้งแรก ๆ ที่เธอมักจะมีอาการประหม่าและเกร็งจนเห็นได้ชัด อาจจะเป็นเพราะว่าระยะหลังที่เข้ามาส่งต้นฉบับเธอไม่ได้รู้สึกโดดเดี่ยว และที่สำคัญคล้ายว่ารอยยิ้มที่แต้มใบหน้าตลอดเวลานั้นเหมือนจะยิ้มให้ใครสักคนที่อยู่ใกล้ ๆ ไม่ห่างกาย “มาหาพี่ปกรณ์ค่ะ เอาต้นฉบับมาส่งโทรนัดแล้ว” โซดาเอ่ยกับประชาสัมพันธ์สาวสวยที่เคาน์เตอร์ด้วยความเคยชิน พนักงานคนหนึ่งยิ้มให้อย่างเป็นกันเองก่อนยื่นบัตรผ่านให้เด็กสาวเอามาติดที่อกเสื้อเช่นเคย “หนังสือของโซดาจะออกเมื่อไหร่ละจ๊ะ” “โอ๊ย อีกนานแหละค่ะ...หยอดเงินใส่กระปุกค่อยก่อนก็ยังได้เลย” เด็กสาววัยสิบเจ็ดยิ้มทะเล้นโบกมือลาก่อนเดินมารอลิฟต์ เธอยืนดูเงาตัวเองที่สะท้อนอยู่ในกระจกฝ้าติดกับลิฟต์ ใช้มือลูบผมที่รวบเป็นหางม้าด้านหลังให้เรียบร้อย ต่อให้พี่น้ำหวานสไตล์ลิสต์ส่วนตัวจับเธอแต่งตัวอย่างกับตุ๊กตาบาร์บี้ยังไง เธอก็ยังชอบใส่เสื้อยืดพอดีตัวสีพื้น ๆ กับกางเกงขายาวคุลมเข่าและรองเท้าผ้าใบเซอร์ ๆ อยู่ดี “
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 27. ความลับ
“โอ๊ย เจ็บ” โซดาทรุดตัวนั่ง ที่หัวเข่ามาเลือดซึมออกมา แต่เมื่อหันหลังไปเธอได้ยินเสียงตะโกนโหวกเหวกอยู่ด้านหลังพอลุกขึ้นจะก้าวตามก็เจ็บแปลกขึ้นมา เธอคิดว่าตัวเองต้องถูกจับได้แล้วแน่ ๆ แต่จู่ ๆ ก็มีมือเล็ก ๆ มาดึงแขนฉุดร่างของเธอให้เข้าไปในห้องใกล้ทางเดิน มือเรียวบอกบางยกขึ้นทำท่าจุ๊ปากเป็นสัญญาณให้เงียบ เด็กสาวทั้งสองมองลอดประตูที่แง้มไว้เล็กน้อยเมื่อเห็นว่าร่างของผู้ที่ไล่ตามหายลับตาไปแล้ว อีกฝ่ายจึงหันมายิ้มหวานแบบฉบับคุณหนูไฮโซฯให้“เล่นซ่อนหากับใครเหรอโซดา”“แป้งร่ำ!” โซดาไม่รู้จะอธิบายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นยังไง ได้แต่ทำหน้าอึกอักบอกอาการไม่ถูก“ไปแล้วล่ะโซดาหาทางออกจากที่นี่ก่อนเถอะ” นายผีวุ่นวายชะโงกหน้าทะลุบานประตูเข้าบอก“เอ่อ...ขอบใจมากแต่ฉันต้องรีบไปก่อนนะ” โซดากำลังจะลุกขึ้นแต่ก็เจ็บที่หัวเข่าจนตัวเซเกือบล้มลง มือของเธอยื่นไปจับโต๊ะเพื่อพยุงตัว แต่ก็ดันดึงเอากระดาษอะไรไม่รู้บนโต๊ะหล่นลงมาด้วย นายผีวุ่นวายช้อนแขนเข้ามาจะประคองจากด้านหลัง ทว่ามือของเขาก็ทะลุร่างเพรียวลมที่ล้มกลิ้งที่พื้นอีกครั้งอย่างหมดสวย แป้งร่ำรีบเข้าประคองโซดาก่อนหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกร
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 28. งานหนังสือริมน้ำ
“แต่วันนี้เธอก็โดด....”“ก็...มันสบโอกาส พอดีครูสอนไวโอลินท้องเสีย ก็เลยหนีออกมา” แป้งร่ำยิ้มทะเล้น พลางแกะผมเปียสองข้างออก“คงไม่ใช่ฝีมือเธอทำให้ครูท้องเสียนะ” โซดาพูดขึ้น แต่คนที่คิดได้คือนายวุ่นวายต่างหากแป้งร่ำทำตาโต เหมือนคนถูกจับได้ แต่ส่ายหน้ายิก ก่อนจะเบนความสนใจไปที่อื่น “กินสายไหมกันนะ” “ฮืม ... เอาซิ” ‘เพิ่งจะรู้ว่าชีวิตคุณหนูไม่ได้สบายอย่างที่คิดเลยแหะ’โซดายิ้มกว้างเหมือนตัวเองเป็นพี่เลี้ยงเด็กยังไม่รู้ เฮ้อ! ถ้าท่าทางจะเป็นคุณหนูตัวจริงแฮะ ทำเหมือนไม่เคยกินขนมสายไหม เธอเห็นเพื่อนสาวยืนจ้องที่ถังปั่นสายไหมด้วยใจจดจ่อ จึงแกล้งถอยหลังมาเล็กน้อยเพื่อจะได้ยืนคุยกับนายวุ่นวายได้สะดวกขึ้น“เรื่องวันนี้จะเอายังไง” เสียงทุ้มนุ่มถามเบา ๆ เจือความห่วงใยมากกว่าซ้ำเติม“ไม่รู้...คิดอะไรไม่ออก พี่ปกรณ์กับนายปลายศรเป็นคู่รักซึ่งเรื่องนี้ฉันยอมรับได้แต่...”“เขาไม่ใช่พี่ดุจตะวันของเธอ”“งานเขียนก็โดนขโมย”โซดาก้มหน้าเม้มปากแน่น จะอธิบายยังไงว่าความรู้สึกดี ๆ ในใจของเธอมันแตกสลายไปหมดแล้ว ถึงแม้ว่าการเป็น “เกย์”จะไม่ใช่เรื่องน่าอายอะไร สำหรับเธอแล้วมันไม่ใช่เรื่องสำค
Latest chapter
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 34. จบ
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 33. ได้เวลาแล้ว
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 32. เหนี่ยวรั้งไว้
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 31. อย่าไปจากฉัน
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 30. ตกอยู่ในอันตราย
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 29.ปาฏิหาริย์ ?
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 28. งานหนังสือริมน้ำ
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 27. ความลับ
ทะลุมิติไปเป็นนักเขียนยุค 90’ Chapter 26 Ghost writer
