เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 112
บทที่เกี่ยวข้อง
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 113
“คิดไม่ถึงว่าจะเกิดไฟไหม้บนเรือของพวกเขาจึงสามารถเปิดโปงโฉมหน้าที่แท้จริงของสองคนนั้นได้อย่างราบรื่น ประเดี๋ยวพวกเราเรียกพี่ใหญ่กับน้องสามมาดื่มฉลองด้วยกันดีหรือไม่?”ซ่งรั่วเจินหยักมุมปากขึ้นเล็กน้อย “พี่รอง เกรงว่าเรื่องนี้คงไม่จบลงง่ายดายปานนั้น...”“น้องหญิงห้า เจ้าหมายความว่า...อีกสักครู่คนสกุลฉินจะมาเยือนที่จวนหรือ?”หลังสงบลงแล้ว ซ่งอี้อันใคร่ครวญอย่างละเอียดก็ตระหนักถึงปัญหา“วันนี้เปิดโปงเรื่องงามหน้าของฉินเซี่ยงเหิงกับจ้าวซูหว่าน สกุลจ้าวคงไม่มากเรื่องนัก แต่ฉินเซี่ยงเหิงเป็นสหายร่วมสำนักกับท่าน เป็นอดีตสหายสนิท เขาทำร้ายท่านจนตาบอดสองข้าง นี่คืออาชญากรรม!”“พี่รอง ท่านยังจำได้หรือไม่ว่าวันนั้นหลังเกิดเรื่องขึ้นกับท่าน ท่านแม่ไปแจ้งความกับทางการไว้ว่าอันธพาลลอบทำร้ายจนท่านได้รับบาดเจ็บสาหัส”“ยามนี้พบตัวผู้ร้ายแล้ว ทางการจะต้องมอบคำอธิบายให้พี่รองแน่นอน แต่ใกล้จะถึงการสอบฤดูใบไม้ผลิแล้ว สกุลฉินจะยอมปล่อยให้ฉินเซี่ยงเหิงพลาดโอกาสสอบรับราชการเพราะเรื่องนี้งั้นหรือ?”ประกายแห่งสติปัญญาสะท้อนอยู่ในดวงตาของซ่งรั่วเจิน หากพลาดการสอบฤดูใบไม้ผลิครานี้ไปก็ต้องรอถึงสามปีฉินเซี
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 114
ฉินเจิงเดือดดาลอยู่เป็นทุนเดิม ครั้นได้ยินวาจาของบุตรชายทั้งสองก็ยกเท้าเตะไปทางฉินเซี่ยงเหิง“เจ้าลูกสารเลว ทำไมข้าถึงมีลูกทรพีแบบเจ้าได้!”ฉินเซี่ยงเหิงถูกเตะล้มโดยไม่ทันตั้งตัว ร้องเสียงต่ำด้วยความเจ็บปวด ถึงกับกระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง“เหิงเอ๋อร์!” กู้อวิ๋นเวยหน้าเปลี่ยนสี รีบเข้ามาประคองฉินเซี่ยงเหิง ถามอย่างร้อนใจว่า “เจ้าไม่เป็นไรนะ? รีบไปเชิญหมอมาเร็วเข้า!”“ตามหมอมาตามทำไม? เจ้าลูกน่าขายหน้าพรรค์นี้ ปล่อยให้ตายไปทั้งอย่างนี้แหละ!”ฉินเจิงตวาดเสียงเกรี้ยว ในดวงตามีเพียงความเดือดดาล เพียงนึกถึงว่าจะต้องถูกเพื่อนร่วมงานเยาะเย้ยถากถางในท้องพระโรงวันพรุ่งนี้ เขาก็แค้นใจจนอยากตัดขาดสัมพันธ์พ่อลูกเสียให้ได้!“ท่านแม่ทัพ เรื่องนี้เหิงเอ๋อร์ทำไม่ถูกจริงๆ ท่านใจเย็นลงก่อน”กู้อวิ๋นเวยรีบร้อนเอ่ยปาก ตวัดสายตาไปทางคนสองคนที่จงใจกระพือไฟ ในใจมีความโกรธที่พูดออกมาไม่ได้ ทำได้เพียงอดทนอดกลั้นเอาไว้อย่างเต็มกำลังนางเป็นภรรยาที่มาทีหลัง ถึงจะไม่ชอบบุตรชายที่อดีตภรรยาเอกให้กำเนิด แต่ก็ไม่อาจได้ชื่อว่าปฏิบัติต่อลูกๆ อย่างโหดร้าย ดังนั้นจะไม่พอใจอย่างไรก็ไม่สามารถเอ่ยปากตำหนิ“ท่านแม่ทัพ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 115
สุดท้ายจ้าวซูหว่านก็ตายไปในฤดูหนาวคราวนั้นสำหรับฉินซวงซวง จ้าวซูหว่านเป็นเพียงสตรีที่ไม่สลักสำคัญคนหนึ่ง ไม่จำเป็นต้องให้ความสนใจผู้ใดจะคาดคิดว่าวันนี้เรื่องราวจะลุกลามบานปลายเช่นนี้ ถึงกับถูกเปิดโปงออกมา เหตุใดเหตุการณ์ต่างๆ จึงแตกต่างจากชาติก่อนมากขนาดนี้?พอฉินซวงซวงมาถึงก็รีบถามว่า “ท่านพ่อ ท่านแม่ เรื่องนี้จะชักช้าไม่ได้ จะต้องไปแบกกิ่งหนามยอมรับความผิด[1]ที่จวนสกุลซ่งโดยเร็วที่สุดเจ้าค่ะ!”“แบกกิ่งหนามยอมรับความผิด? สกุลฉินของพวกเรายอมขายหน้าเช่นนั้นไม่ได้หรอกนะ!”ฉินเจิงมีสีหน้าบึ้งตึงที่ผ่านมา ซ่งหลินกดหัวเขาไว้มาโดยตลอด ยามนี้ในที่สุดซ่งหลินก็ตายไปในสนามรบได้เสียที สกุลซ่งปราศจากผู้นำ พวกเขายังจะต้องไปแบกกิ่งหนามยอมรับความผิดต่อสกุลซ่งอีก จะมิกลายเป็นเรื่องน่าขำไปหรอกรึ?“อนาคตของท่านพี่จะรอช้าไม่ได้ ตอนนี้มีแต่ต้องแบกกิ่งหนามยอมรับความผิดและได้รับการให้อภัยจากสกุลซ่ง จะให้เรื่องไปถึงทางการไม่ได้เด็ดขาดเจ้าค่ะ!”ฉินซวงซวงมีสีหน้าจริงจัง นี่เป็นวิธีคลี่คลายเพียงวิธีเดียวที่นางคิดออกในตอนนี้แม้เรื่องนี้พูดขึ้นมาแล้วอาจไม่น่าฟัง แต่ก็ไม่ได้ละเมิดกฎระเบียบของราชสำนัก
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 116
“พวกเจ้ายังไม่ได้ยินงั้นรึ? ฉินเซี่ยงเหิงผู้นั้นเป็นเดรัจฉานชัดๆ ก่อนหน้านี้ไม่เพียงลักลอบมีสัมพันธ์กับคู่หมั้นของคุณชายรองซ่ง ยังถึงขั้นมีลูกด้วยกันแล้ว!”“วันนี้ตอนถูกจับได้ที่ริมทะเลสาบยังไม่ยอมรับ สุดท้ายถูกคุณชายรองซ่งเปิดโปงต่อหน้าธารกำนัล ผู้ร้ายที่ทำร้ายคุณชายรองซ่งจนตาบอดสองข้างในตอนนั้นก็คือเขานี่แหละ!”ผู้คนที่มองดูด้วยความสงสารในตอนแรกพอได้ยินแบบนี้ก็พลันเปลี่ยนสีหน้า “เดรัจฉานแบบนี้ถูกตีจนตายก็นับว่าสมควรแล้ว!”“ใช่แล้ว ได้ยินว่ากระทั่งเรียงความก็ยังขโมยผลงานของคุณชายรองซ่งมา คนชั่วช้าสารเลวแบบนี้จะเขียนเรียงความดีๆ ออกมาได้อย่างไรกัน?”“ข้าว่านะ ทำไมแม่ทัพฉินต้องมาตีถึงหน้าประตูจวนสกุลซ่งด้วย จัดการสั่งสอนในบ้านตัวเองก็จบแล้วไม่ใช่รึ น่ากลัวว่าคงมาแสดงละครสิท่า?”ฉินเซี่ยงเหิงถูกประคบประหงมมาตั้งแต่เล็กจนโต มีมารดาคอยปกป้อง ไม่เคยถูกลงโทษด้วยกฎบ้านเช่นนี้มาก่อน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการรับโทษโบยต่อหน้าคนมากมายเช่นนี้!ตอนแรกนึกว่าทุกคนจะเห็นใจเขา คิดไม่ถึงว่าจะได้ยินเสียงร่ำร้องสมน้ำหน้าตนเองเช่นนี้ น่าแค้นใจนักที่ไม่อาจด่าทอกลับไปได้!เขาแค่เล่นกับสตรีนางเดียวไม่ใช่หรื
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 117
“ซ่งฮูหยิน เซี่ยงเหิงสำนึกผิดแล้วจริงๆ เรื่องนี้พวกข้าเป็นฝ่ายผิดต่อพวกท่าน ขอเพียงสามารถชดใช้ความผิด ไม่ว่าพวกท่านจะให้พวกข้าทำอันใด พวกข้าล้วนยินดีทำ หวังเพียงพวกท่านคลายโทสะ” กู้อวิ๋นเวยขอร้อง“อี้อัน เจ้ากับเซี่ยงเหิงรู้จักกันมาหลายปี เป็นสหายร่วมสำนักที่ดีต่อกันมาตลอด ที่เขาทำเรื่องเหลวไหลพรรค์นี้ออกมาล้วนเป็นเพราะถูกจ้าวซูหว่านล่อลวง”“ยามนี้เขาสำนึกผิดแล้ว รู้สึกผิดต่อเจ้า เจ้าช่วยเห็นแก่มิตรภาพในอดีต ให้อภัยเขาสักครั้งได้หรือไม่?”ซ่งอี้อันมีสีหน้าเย็นชา “มิตรภาพในฐานะสหายร่วมสำนักระหว่างข้ากับฉินเซี่ยงเหิง จบสิ้นไปตั้งแต่ตอนที่เขาลักลอบมีสัมพันธ์กับจ้าวซูหว่านลับหลังข้าแล้ว ไม่ต้องพูดถึงเรื่องให้อภัยหรือไม่ให้อภัย ต่อไปก็คงไม่มีความเกี่ยวข้องอันใดต่อกันอีก”ฉินเจิงยังคงหวดแส้ไม่หยุดรอยเลือดบนแผ่นหลังฉินเซี่ยงเหิงมีมากขึ้นทุกที กระทั่งเสียงร้องก็เปลี่ยนจากเสียงโหยหวนในตอนแรกมาเป็นอ่อนแรงลงทีละนิด ราวกับกำลังจะถูกโบยจนตายกระนั้น“ในเมื่อซ่งฮูหยินกับคุณชายซ่งไม่ยินดีให้อภัย ข้าก็จะตีเจ้าลูกทรพีนี่ให้ตายเสีย!” ฉินเจิงไม่ยั้งมือเลยสักนิด แต่ดวงตาทั้งคู่กลับแดงก่ำผู้คนรอบข้
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 118
“สกุลฉินพร่ำพูดขอโทษ แต่ไม่เห็นว่ามีความจริงใจสักแค่ไหน คุณชายรองสกุลซ่งตาบอดสองข้าง อนาคตพังทลาย พวกเขาแค่โบยลูกชายตัวเองยกเดียวก็พอแล้วงั้นรึ?”“บาดแผลอาจดูสาหัส แต่รักษาไม่นานก็หายดี คุณชายรองซ่งกลับต้องมองไม่เห็นไปชั่วชีวิต”“นั่นน่ะสิ ทำร้ายคนอื่นต้องชดใช้คืนถึงจะถูก โบยแค่ยกเดียวจะมีความหมายอะไร?”ซ่งรั่วเจินสบตากับคนในหมู่คนมุงแล้วเก็บสายตากลับมาอย่างพึงพอใจในเมื่อสกุลฉินผิดต่อพี่รองก็ต้องชดใช้คืนมาอย่างสมน้ำสมเนื้อ อาศัยแค่ลมปาก จะมีเรื่องดีที่ไร้ราคาแบบนั้นได้อย่างไร?กู้อวิ๋นเวยกับฉินเจิงสบตากัน สีหน้าล้วนไม่สู้ดี พูดมาถึงขั้นนี้ พวกเขาขึ้นหลังเสือยากจะลง เกรงว่าถ้าไม่นำสิ่งของที่มีราคาสักหน่อยออกมาก็คงจะไม่ได้“ซ่งฮูหยิน เซี่ยงเหิงทำลายอนาคตคุณชายรอง ข้ารู้ว่าไม่ว่าสิ่งใดก็ไม่สามารถชดเชยบาดแผลของคุณชายรองได้ แต่พวกข้าก็อยากพยายามให้ถึงที่สุด...”ว่าแล้ว กู้อวิ๋นเวยก็ยื่นโฉนดในมือออกมาอย่างสุดแสนเสียดายก่อนจะออกเดินทาง นางตั้งใจเตรียมโฉนดมาทำพอเป็นพิธีไปอย่างนั้น นางเชื่อว่าขอแค่แสดงให้ดี หลิ่วหรูเยียนจะต้องไม่กล้ารับไว้แน่นอน ใครจะคาดคิดว่าจะมาติดขัดอยู่ตรงนี้ คิ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 119
“ฉินซวงซวงผู้นั้นรู้ทั้งรู้ว่าหลินจือเยว่มีพันธะหมั้นหมาย แต่ก็ยังพยายามจะเป็นภรรยาเอกอีกคนให้ได้ เลียนแบบแม่ของนางมาชัดๆ!”เสียงเยาะเย้ยถากถางดังขึ้นในฝูงชน ตอนนั้นกู้อวิ๋นเวยไม่สนใจการคัดค้านของครอบครัว ดึงดันจะแต่งงานกับแม่ทัพฉินให้ได้ ก่อให้เกิดวงกระเพื่อมไม่น้อยในเมืองหลวงเป็นถึงคุณหนูตระกูลใหญ่ แต่กลับดึงดันจะเป็นภรรยาเอกอีกคนของคนอื่น แม้ยามนั้นสุขภาพของฉินฮูหยินคนก่อนจะไม่ค่อยดี แต่ถึงอย่างไรคนก็ยังมีชีวิตอยู่ภายหลัง ฉินฮูหยินคนก่อนโทสะจู่โจมหัวใจแล้วจากไปอย่างรวดเร็ว เกรงว่าคงไม่พ้นถูกนางทำให้โมโห สุดท้ายจึงได้เป็นภรรยาเอกคนใหม่สมใจกู้อวิ๋นเวยคิดไม่ถึงว่าหลิ่วหรูเยียนจะพูดถึงนาง ใบหน้าพลันซีดขาว นางถูกคนเย้ยหยันเพราะเรื่องนี้มาหลายปี ไม่ง่ายเลยกว่าคนจะค่อยๆ ลืมเลือนไป วันนี้กลับถูกเอ่ยถึงอีกครั้ง“จะว่าไปแล้ว สิ่งที่ฉินซวงซวงทำลงไป ฉินฮูหยินกับแม่ทัพฉินก็ไม่ได้มอบคำอธิบายอันใดออกมาเลยนี่!”หลิ่วหรูเยียนดวงตาเย็นเยียบดุจน้ำแข็ง สองฝ่ายฉีกหน้ากันไปแล้ว นางยังต้องห่วงศักดิ์ศรีอะไรอีก?การปล่อยให้คนพวกนี้รังแกลูกๆ ของตัวเองครั้งแล้วครั้งเล่าเพราะห่วงศักดิ์ศรีต่างหากถึงจะ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 120
“จวนจะถึงการสอบฤดูใบไม้ผลิ เซี่ยงเหิงตรากตรำร่ำเรียนมาหลายปีกว่าจะได้เป็นจวี่เหริน[1] เขาไม่อาจพลาดโอกาสในการสอบฤดูใบไม้ผลิครั้งนี้ หวังว่าพวกท่านจะไม่เอาเรื่อง ปล่อยเขาไปสักครั้ง”ในที่สุดฉินเจิงก็กล่าวจุดประสงค์ที่แท้จริงออกมาเจ็ดวันหลังจากนี้ก็จะถึงการสอบฤดูใบไม้ผลิถ้าเกิดคดีความขึ้นในช่วงเวลานี้ เกรงว่าฉินเซี่ยงเหิงคงไม่มีกระทั่งสิทธิ์จะเข้าร่วมการสอบ นั่นไม่ได้เด็ดขาด!หลิ่วหรูเยียนได้ยินคำพูดเหล่านั้นก็ต้องตกตะลึงในความหน้าด้านไร้ยางอายของฝ่ายตรงข้าม“ฉินเซี่ยงเหิงตรากตรำร่ำเรียนมาหลายปี แล้วอี้อันเล่า?!”“ตอนเขาทุบอิฐก้อนนั้นลงมาไยไม่คิดบ้างว่าอี้อันก็ตรากตรำร่ำเรียนมาหลายปี เกรงว่าคงเป็นเพราะอี้อันมีความรู้ลึกซึ้งกว้างขวางกว่าเขาถึงได้ลงมือหนักขนาดนี้ใช่หรือไม่ คงเสียดายละสิที่อี้อันยังไม่ตาย?”ฉินเจิงเห็นหลิ่วหรูเยียนยังไม่ยอมปล่อยให้เรื่องนี้ผ่านไปเสียทีก็เอ่ยเสียงต่ำ “เซี่ยงเหิงเขาสำนึกผิดแล้ว เรื่องนี้ก็เกิดขึ้นแล้ว ถึงตอนนี้จะเสียใจอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์ซ่งฮูหยิน ท่านมองไปข้างหน้าหน่อยไม่ได้หรือ? พวกข้าละอายใจ วันหน้าหากมีเรื่องใดต้องการความช่วยเหลือ พวกข้าจะต้อ
บทล่าสุด
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 790
“ตำแหน่งของท่านพ่ออยู่ห่างจากพวกเราไม่ไกล พรุ่งนี้พวกเราก็น่าจะสามารถตามหาพบ”ภายในสายตาซ่งจืออวี้เปี่ยมความหวัง เขาไม่ได้พบบิดานานมากแล้ว ก่อนหน้านี้ข่าวร้ายถูกส่งมาไม่เคยคิดเชื่อ บัดนี้ใกล้จะได้พบบิดาแล้ว เขารู้สึกดีใจอย่างมาก!ซ่งรั่วเจินเองก็เกิดความหวังอย่างอดไม่ได้ นางรู้ว่าซ่งหลินเป็นบิดาที่มีความเมตตาและดีต่อนางมากมาโดยตลอดผ่านความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมเพราะมีนางเป็นลูกสาวเพียงคนเดียว ดังนั้นจึงได้รับความรักและเอ็นดูเป็นพิเศษ รอกลับถึงเมืองหลวง พวกเขาก็จะได้อยู่ร่วมกันพร้อมหน้าทั้งครอบครัวแล้วราชครูกู้อยู่บัญชาการที่เมืองไห่เทียนดังเดิม รับผิดชอบให้พ่อค้าปล่อยข่าว ในเวลาเดียวกันยังติดต่อทางการให้เพิ่มราคาธัญพืช ดังนั้นจึงไม่ได้ร่วมเดินทางมาด้วย“ท่านอ๋อง ท่านกำลังคิดอันใดอยู่หรือ?”สายตาซ่งรั่วเจินมองเห็นสายตาลุ่มลึกของฉู่จวินถิงคล้ายกำลังถูกปกคลุมด้วยหมอกหนาเป็นชั้นๆ ภายในนั้นเป็นความหนักใจที่นางมองแล้วไม่เข้าใจฉู่จวินถิงมองซ่งรั่วเจิน กลับไม่คิดปิดบัง เขาเชื่อใจซ่งรั่วเจินอย่างมาก“ก่อนหน้านี้เจ้าพูดว่าดวงชะตาของหลิงเชี่ยนเอ๋อร์แปลกอยู่บ้าง มีพลังโลหิตแฝงอยู่ เป็น
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 789
ตลอดการเดินทางหลิงเชี่ยนเอ๋อร์มุ่งหน้าไปยังทิศทางที่เข้าใกล้ตำแหน่งของพี่ชายตน รู้สึกกระวนกระวายภายในใจทั้งๆ ที่พวกเขาจัดการเรื่องที่สมควรทำก่อนกลับเมืองหลวงไว้ดีแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นอุทกภัยเมืองผิงหยางเกิดขึ้นโดยบังเอิญได้ไม่นาน พวกเขาฉวยโอกาสกอบโกยทรัพย์สินก่อนจะจากไป ปัญหาที่เกิดขึ้นก็ไม่เกี่ยวข้องกับพวกเขาเดิมทีขอเพียงพี่ใหญ่จัดการเรียบร้อยแล้วก็สามารถกลับเมืองหลวงได้ บัดนี้ยังไม่ยอมกลับจึงเรียกความสนใจจากคนมากมาย ตกลงเกิดเรื่องอันใดทำให้เสียเวลากันแน่?ฉู่จวินถิงมุ่งหน้าไปยังเมืองผิงหยาง ราชครูกู้เองก็ไม่ใช่คนรับมือง่าย คงไม่เกิดเรื่องอันใดหรอกกระมัง?เดิมทีนางอยากพาฉู่จวินถิงไปด้วยกัน ขอเพียงขัดขวางพวกเขาได้ ก็สามารถยื้อเวลาให้พี่ใหญ่ได้มากขึ้น ใครคิดเล่าว่าฉู่จวินถิงจะเป็นคนหัวรั้น ไม่สนใจนางเลยสักนิด!นางไม่เชื่อหลอกว่าฉู่จวินถิงจะสามารถต้านทานความเย้ายวนได้ ไม่ว่าอย่างไรเขาก็เป็นบุรุษคนหนึ่ง จะโทษก็ต้องโทษซ่งรั่วเจินมีเล่ห์เหลี่ยมมากเกินไป ไม่เพียงมีราชครูกู้ ยังมีสองพี่น้องสกุลซ่งร่วมเดินทางอีกด้วยต่อให้ฉู่จวินถิงเกิดความคิด ก็ไม่อาจทำอันใดยามอยู่ต่อหน้าพวกเขาได้ น่าแ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 788
น่ากลัวว่าข่าวนี้ปล่อยออกมาแล้ว เสียงบ่นตำหนิจะต้องดังขึ้นภายในเมืองไห่เทียนอย่างรวดเร็วแน่“เจ้าวางใจเถอะ ขอเพียงปล่อยข่าวนี้ออกไป อีกไม่นานปัญหาภายในเมืองผิงหยางก็จะคลี่คลาย” ฉู่จวินถิงเอ่ยจ้าวชิงหยวนเองก็ไม่กล้าถามมากนัก เพียงทำตามคำสั่งของฉู่อ๋อง แต่ต่อมาใคร่ครวญอย่างละเอียดแล้วก็เข้าใจขึ้นหลายส่วน“ที่แท้ก็เป็นเช่นนี้ ก่อนหน้านี้ข้าถึงขั้นคิดวิธีนี้ไม่ออก!”จ้าวชิงหยวนตบศีรษะ สีหน้ายากจะปกปิดความตื่นเต้น “แม่นาง พวกเจ้ายอดเยี่ยมเกินไปแล้ว ไม่ต้องเปลืองแรงก็สามารถทำให้ราษฎรอิ่มท้องได้!”ก่อนหน้านี้เขาคิดหาทางมากมาย หากสามารถมีเสบียงอาหารเพียงพอ ราษฎรก็ไม่ต้องหิว แต่น่าเสียดายไม่มีคนส่งมอบให้ในราคาเดิม ตรงข้ามกันยังคิดฉวยโอกาสนี้โก่งราคาอีกด้วยซ่งรั่วเจินยิ้มน้อยๆ “พวกเราเองก็บังเอิญคิดวิธีนี้ขึ้นได้ ใต้เท้าจ้าวจะต้องเก็บเป็นความลับ ห้ามมิให้ข่าวหลุดรอดออกไปได้เล่า”“แม่นางวางใจได้ ข้าจะปิดปากให้สนิท ขอเพียงราษฎรได้อิ่มท้อง ไม่ว่าให้ข้าทำอันใดก็ยอม”ซ่งรั่วเจินเองก็วางใจมาก ขณะเตรียมจากไปกลับถูกจ้าวชิงหยวนร้องเรียกไว้“แม่นาง ข้ารู้ว่าเจ้าเชี่ยวชาญวิชาศาสตร์ลี้ลับ แท้จริง
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 787
ซ่งจิ่งเซินได้ฟังคำพูดของน้องสาวบ้านตน ทันใดนั้นเข้าใจขึ้นมาแล้ว “หากพวกเขาได้ยินว่าสามารถหาเงินได้ จะต้องกลัวไล่ตามหลังจึงส่งเสบียงอาหารมา”“ถึงตอนนั้นขอเพียงพวกเราพูดว่าไม่ต้องการ ทำให้ราคาเสบียงอาหารลดลงจนกลับมาเป็นราคาปกติ คาดว่าพวกเขาจะต้องเลือกขายออก ชนิดที่ว่าลดราคาขายเลยทีเดียว” ซ่งรั่วเจินเอ่ยรับซ่งจิ่งเซินยกมุมปาก “เพราะหากพวกเขาส่งเสบียงอาหารกลับมา เพียงเงินค่าขนส่งก็ไม่ใช่จำนวนน้อยแล้ว”ทุกคนได้ยินสองพี่น้องซ่งรั่วเจินพูดรับส่งกัน ดวงตาค่อยๆ ทอประกาย “นี่กลับเป็นวิธีที่ดีอย่างแท้จริง!”“วิธีการนี้ หากสามารถทำได้ เมืองผิงหยางก็ไม่จำเป็นต้องกังวลเรื่องเสบียงอาหารแล้ว!”กู้หวยซวี่ชื่นชมอย่างอดไม่ได้ บัดนี้ขาดแคลนเสบียงอาหารที่สุด หากมีเสบียงอาหาร ปัญหาอย่างอื่นก็จะคลี่คลาย!พวกเขาอยู่ในราชสำนักมานานหลายปี ภายในสมองเชี่ยวชาญแก้ไขปัญหาภายในราชสำนัก แต่ความเห็นของรั่วเจินในครั้งนี้ มองจากมุมของพ่อค้า ยังเป็นวิธีการที่ดีอีกด้วย!“เรื่องนี้จะต้องปรึกษากับทางการให้ดี จากนั้นค่อยปล่อยข่าวให้พ่อค้าผู้มั่งคั่งเหล่านี้”ซ่งรั่วเจินใคร่ครวญแล้วจึงเอ่ยปาก หันมองทางซ่งจิ่งเซิน “พี
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 786
เดิมทีฉู่เทียนเช่อก็ไม่พอใจที่หลิงเชี่ยนเอ๋อร์เฝ้าหวังเพียงมาขอความช่วยเหลือจากฉู่จวินถิง ด้วยความสามารถของเขาย่อมสามารถจัดการเรื่องทั้งหมดได้บัดนี้ได้ยินคำพูดของสองพี่น้องสกุลซ่ง นี่จึงพูด “แม่นางหลิง เป้าหมายในการมาครั้งนี้ของจวินถิงและราชครูกู้คือจัดการปัญหาอุทกภัย ช่วยเหลือราษฎร พี่ใหญ่ของเจ้ากำลังเผชิญหน้ากับอันตราย ข้าจะพาคนฝีมือดีไปช่วยเจ้าตามหาเอง”“จวินถิง เจ้า...”หลิงเชี่ยนเอ๋อร์ยังไม่ตัดใจดังเดิม ฉู่จวินถิงกลับเอ่ยตัดบทคำพูดของนาง “ความปลอดภัยของพี่ใหญ่เจ้าและความปลอดภัยของราษฎรมากมาย หนักเบาเยี่ยงไร เจ้าน่าจะรู้ดี”ถ้อยคำนี้ยับยั้งคำพูดของหลิงเชี่ยนเอ๋อร์เอาไว้แล้ว ต่อให้ไม่ยินยอมก็ต้องรับปาก“น้องสาม เจ้าจัดการสถานการณ์เป็นเช่นไรแล้ว?” ฉู่เทียนเช่อเอ่ยถามหลิงเชี่ยนเอ๋อร์เองก็เอ่ยปาก “ข้าได้ยินมาว่าวันนี้พวกเจ้าเริ่มแจกจ่ายโจ๊ก เช่นนั้นเมืองผิงหยางจะทำเช่นไร?”“มีราษฎรที่ใดบ้างไม่ใช่ราษฎร? ช่วยเหลือผู้ลี้ภัยของเมืองไห่เทียนส่วนหนึ่งก่อน พวกเราใกล้จะไปเมืองผิงหยางแล้ว ถึงตอนนั้นค่อยดูสถานการณ์” ฉู่จวินถิงเอ่ยขึ้นได้ยินดังนั้น ฉู่เทียนเช่อคิดเพียงว่าฉู่จวินถิงช่าง
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 785
คิ้วเรียวยาวดุจกิ่งหลิวของซ่งรั่วเจินขมวดแน่น คนผู้นี้ลึกลับถึงเพียงนี้ จัดการทุกเรื่องอย่างระมัดระวัง ไม่สามารถหาสิ่งของที่สามารถบ่งบอกฐานะพบหากเอาแต่เฝ้ารออยู่ที่นี่ น่ากลัวว่าไม่รู้จะต้องรอจนถึงยามใด หากมีสิ่งที่คนผู้นี้ทิ้งไว้ นางกลับสามารถใช้สิ่งของตามหาคนได้อย่างไรเสีย ไม่มีเวลาตกฟากทำนองนี้ก็ช่างเถอะ อีกทั้งยังไม่ใช่ญาติพี่น้องแท้ๆ แม้แต่ของใช้จำเป็นในชีวิตก็ไม่มี ยากจะทำนายออกมาโดยอาศัยเพียงความว่างเปล่าได้ว่าคนผู้นี้เป็นใครหัวหน้าตระกูลเจียงใคร่ครวญครู่หนึ่ง ทันใดนั้นพูดขึ้น “ครั้งก่อนเขาโยนผ้าเช็ดหน้าเปื้อนเลือดหนึ่งผืนทิ้ง บ่าวในเรือนข้าบังเอิญเก็บได้ ข้าไม่ได้ทิ้ง!”ตอนนั้นเขาเองก็อยากหาเบาะแสบางอย่างจากผ้าเช็ดหน้านี้ ทว่าน่าเสียดายเป็นเพียงผ้าเช็ดหน้าธรรมดา ไม่มีอันใดพิเศษ แต่เขายังเก็บรักษาไว้ดวงตาซ่งรั่วเจินทอประกาย “รีบไปหยิบมาเร็วเข้า”จากนั้นผ้าเช็ดหน้าเปื้อนเลือดมาถึงมือ สีหน้าซ่งรั่วเจินมั่นใจอย่างมาก นางสบตาฉู่จวินถิงแวบหนึ่ง ฝ่ายหลังเข้าใจในทันใด “ไปเถอะ พวกเรากลับกัน”ฉู่จวินถิงทิ้งคนไว้เฝ้าพวกหัวหน้าตระกูลเจียง สั่งให้พวกเขาแสร้งทำเป็นไม่มีอันใดเกิดขึ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 784
ดังคาด แม่นางที่ท่านอ๋องชอบไม่ใช่คนธรรมดา!ขณะกำลังพูดอยู่นั้น อวิ๋นหยางตามมาแล้ว “แม่นางซ่ง ท่านอ๋องเชิญท่านกลับไปขอรับ”ซ่งรั่วเจินพยักหน้าเบาๆ ดีดนิ้วทีหนึ่ง ทั้งสองคนตรงหน้าเองก็ได้สติกลับมาแล้วทันใดนั้น ทั้งสองคนนึกขึ้นได้ว่าเมื่อครู่นี้พวกเขาล้วนพูดออกมาแล้ว ตกตะลึงยิ่งขึ้นภายในใจ แม่นางคนนี้ช่างน่ากลัวโดยแท้!“พวกท่านเองก็ไปกับข้าด้วย” ซ่งรั่วเจินพูดภายใต้การนำทางของอวิ๋นหยาง ซ่งรั่วเจินพบว่าทางที่ไปไม่ใช่ลานบ้านส่วนหน้า แต่เป็นอีกแห่งหนึ่งฉู่จวินถิงเห็นซ่งรั่วเจินพาอีกสองคนมาด้วย เลิกคิ้วคมขึ้น “เจ้าหาพบแล้ว?”ซ่งรั่วเจินพยักหน้า “พวกเขาสองคนเคยปรึกษากับหัวหน้าตระกูลเจียงเรื่องหนทางแก้ไขมาก่อน ทีแรกคิดหนีไปตอนท่านสอบสวน บังเอิญถูกหม่อมฉันพบเข้า”“ดูท่าแล้ว เจ้าเองก็ถามบางอย่างออกมาได้แล้ว?”ฉู่จวินถิงมองผ่านสีหน้าของซ่งรั่วเจินก็สามารถรู้ได้ พวกเขารู้จักกันมานานถึงเพียงนี้ รู้นิสัยเล็กๆ ของนางดีท่าทีที่แสดงออกในตอนนี้ เห็นได้ชัดว่ากำลังภาคภูมิใจหลายส่วน“ย่อมเป็นเช่นนั้นเพคะ” ซ่งรั่วเจินยิ้มกว้าง “พวกเขาสองคนเป็นเพียงลูกสมุนตัวเล็กๆ หัวหน้าตระกูลเจียงต่างหากที่รู
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 783
“ฟังไม่เข้าใจ?”ซ่งรั่วเจินยกมุมปากน้อยๆ “ตอนพวกท่านใช้ไอมรณะข่มขู่นายอำเภอจ้าว พวกท่านน่าจะรู้ว่าผลลัพธ์เป็นเช่นไรกระมัง? อยากสัมผัสประสบการณ์ด้วยตนเองดูหรือไม่?”เพียงถ้อยคำนี้พูดออกไป สีหน้าทั้งคู่ก็เปลี่ยนไป “ไอมรณะ?”ซ่งรั่วเจินยกมือขึ้น ไอมรณะกลุ่มหนึ่งก็ไหลออกมาจากฝ่ามือ ใช้กลอุบายเพียงเล็กน้อย ทำให้ทั้งสองได้เห็นไอสีดำสายหนึ่ง“แท้จริงแล้วความรู้สึกยามไอมรณะเข้าสู่ร่างกายนั้น คนไม่เคยสัมผัสมาก่อนย่อมไม่รู้ ในเมื่อพวกท่านชมชอบใช้ไอมรณะถึงเพียงนี้ ก็สมควรลองดูด้วยตนเองสักรอบ”“ไม่ ไม่ พวกเราไม่รู้เรื่องอันใดเลยจริงๆ!”หัวหน้าตระกูลหลี่ขยับถอยหลังอย่างหวาดกลัว ภายในสายตาเปี่ยมความตกตะลึงก่อนหน้านี้พวกเขาเคยเห็นความน่ากลัวของไอมรณะมาก่อน ลูกสาวของจ้าวชิงหยวนก็ตายเพราะสาเหตุนี้ พวกเขาล้วนเห็นสภาพน่าสยดสยองตอนตายอยู่ภายในสายตา ชวนให้คนประหวั่นพรั่นพรึงโดยแท้!บัดนี้ แม่นางตรงหน้าถึงขั้นสามารถควบคุมไอมรณะได้ นั่นไม่เหมือนกับที่พวกเขาได้เห็นก่อนหน้านี้หรอกหรือ?“เช่นนั้นก็สงบเสงี่ยมสักหน่อย รีบพูดออกมา!”ซ่งรั่วเจินกวาดตามองสองคนตรงหน้า เดิมทีมองไม่เห็นความพิเศษอันใด แต่ได้เ
ทะลุมิติเข้ามาในนิยาย ชีวิตนี้ข้าลิขิตเอง บทที่ 782
รูม่านตาหัวหน้าตระกูลเจียงหดลง ฉู่อ๋องถึงขั้นรู้!ต่อให้เป็นจ้าวชิงหยวน จนกระทั่งตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าตกลงสาเหตุคืออันใด ทว่าวันนี้ฉู่อ๋องเพิ่งมาถึงก็รู้เรื่องทั้งหมดแล้ว“ท่านอ๋อง กระหม่อม...”เจียงฮูหยินและลูกๆ ล้วนตกตะลึงพรึงเพริด ไม่เข้าใจว่าเพราะเหตุใดท่านอ๋องมาแล้วจึงต้องการชีวิตพวกเขาทั้งหมด!“นายท่าน ท่านรีบพูดสิ! หรืออยากให้พวกเราต้องตายทั้งตระกูลเจ้าคะ?” เจียงฮูหยินร้อนใจตอนนี้เอง ฉู่จวินถิงเดินมาหยุดข้างกายซ่งรั่วเจิน เอ่ยปากเสียงนุ่มนวล “เจ้าไปเดินเล่นก่อน อีกเดี๋ยวข้าจะไปหาเจ้า”ซ่งรั่วเจินชะงักเบาๆ สายตาเลื่อนตกลงบนตัวทุกคนในตระกูลเจียงก็เข้าใจขึ้นมาหลายส่วน คาดว่าภาพต่อจากนี้ไม่เหมาะให้นางเห็น พยักหน้าลงอย่างเชื่อฟัง“เพคะ”หลังฝ่ายหญิงจากไป ฉู่จวินถิงหันหน้ากลับมาอย่างเชื่องช้า ดวงตาดำดุจหมึกคู่นั้นเปี่ยมไออำมหิต เขายืนนิ่งๆ อยู่ที่เดิม คล้ายราชามารก็มิปานชวนให้คนอกสั่นขวัญแขวน“เดิมทีข้าก็ไม่มีความอดทนมากอยู่แล้ว” ฉู่จวินถิงเหล่มอง “อวิ๋นหยาง”อวิ๋นหยางดึงกระบี่ออก วางพาดบนชายคนหนึ่ง ก็คือคุณชายใหญ่สกุลเจียงไม่ฟังความคนนั้น“ฆ่า!”อวิ๋นหยางฟันลงไปอย่างไม่ลังเล
