บทที่ 110

เสียงวิพากษ์วิจารณ์รอบกายล้วนเป็นไปในทางเดียวกัน

“ฉินเซี่ยงเหิง เราสองคนเป็นสหายร่วมสำนักกันมาหลายปี แท้จริงแล้วข้าเคยทำสิ่งใดให้เจ้าขุ่นเคืองหรือ ถึงต้องทำเช่นนี้กับข้า?”

ซ่งอี้อันหันหน้าไปทางที่ฉินเซี่ยงเหิงยืนอยู่ ใบหน้าหล่อเหลามีแต่ความเจ็บปวดระคนไม่เข้าใจ

“ข้าไม่ได้ทำ! พวกเจ้าไม่มีหลักฐานอันใด หรือพวกเจ้าบอกว่าเช่นไรก็เป็นเช่นนั้นหรือ?”

“ข้าไม่มีความสัมพันธ์ใดกับจ้าวซูหว่าน และยิ่งไม่มีทางเป็นคนที่ทำร้ายเจ้า เจ้าคิดจะโยนความผิดมาให้ข้าหรือ ไม่มีทางเด็ดขาด!”

ฉินเซี่ยงเหิงกัดฟันแน่นและไม่ยอมรับ

ตราบใดที่พวกเขาหาหลักฐานไม่ได้ ลูกของจ้าวซูหว่านแท้งไป เขาก็ถือว่าเป็นผู้บริสุทธิ์ อีกทั้งยังอาจพลิกกลับมาโจมตีให้ตระกูลซ่งต้องมาขอโทษเขาได้!

ทว่าใบหน้าของซ่งอี้อันที่งดงามดุจหยกนั้นกลับไม่แสดงท่าทีหวาดหวั่นเลยแม้แต่น้อย ตรงกันข้าม เขากลับดูสงบนิ่งอย่างมาก

“หากข้ามีหลักฐานเล่า?”

ฉินเซี่ยงเหิงตกตะลึง “เจ้าว่าอย่างไรนะ?”

“วันนั้น ข้าได้ต่อสู้กับคนร้ายและบังเอิญเก็บเศษกระเบื้องที่ตกอยู่บนพื้นขึ้นมากรีดแขนของเขา บาดแผลลึกมาก คงทิ้งรอยแผลเป็นไว้อย่างแน่นอน”

“ในเมื่อเจ้ายืนยันว่าตนเป็นผู