บทที่ 3 สูญเสีย

บทที่ 3 สูญเสีย

หยางเทียนหรงในร่างเด็กน้อยยังคงนอนแผ่ที่พื้นดินใต้ต้นไม้ใหญ่อยู่เช่นนั้นเพราะยังคงระบมจากบาดแผลที่ถูกทุบตีจากหญิงชราที่เป็นยายของเจ้าของร่าง คนเป็นป้าก็ไม่คิดที่จะห้ามปรามแต่กลับเป็นผู้นำร่างมาทิ้งให้สัตว์ป่ากัดกินซากเพื่อทำลายหลักฐาน

สารเลวนัก

คนเหล่านี้ไม่ควรได้รับการอภัยไม่ว่าจะสำนึกหรือไม่ก็ตาม

ยิ่งความทรงจำสุดแสนจะเจ็บปวดของเจ้าของร่างที่ตนเพียงแค่หลับตายมันก็ประดังประเดเข้ามายิ่งกว่าสายธารไหลเชี่ยว มันยิ่งทำให้ตนรู้ว่าเด็กน้อยตรงหน้าผ่านเหตุการณ์เลวร้ายมาได้อย่างยากลำบากซึ่งเกิดจากการกระทำของผู้เป็นยาย

ในวันที่แสงจันทราถูกรัตติกาลกลืนกินจนมืดมิดไปทั่วทั้งหมู่บ้านซีเป่ย คนในหมู่บ้านต่างกำลังหลับใหลอยู่ในเรือนกันอย่างมีความสุขยกเว้นคนในเรือนสกุลหยางที่กำลังเตรียมตัวเดินทางออกจากหมู่บ้านเพื่อไปงานเลี้ยงของจวนขุนนางที่อยู่เมืองหลวง   

          “เจ้ามัวแต่รีรออะไรอยู่เหมยเอ๋อร์ รถม้าของจวนใต้เท้าหลี่ออกมารอที่หน้าหมู่บ้านแล้วไปแต่งกายให้งดงามเร็วเข้า” โจวซือเหยียนเอ่ยเร่งเร้าบุตรสาวที่ยังคงอยู่ในอาภรณ์เปรอะเปื้อนไร้ความงดงามทั้งที่มันได้เวลาออกเดินทางแล้ว แต่อีกฝ่ายยังคงยืนนิ่งจนหญิงชราร้อนใจ    

“ข้าไม่ไปเจ้าค่ะท่านแม่ อาหรงกำลังนอนซมด้วยพิษไข้ เชิญพวกท่านไปงานเลี้ยงที่จวนใต้เท้าหลี่ได้เลยเจ้าค่ะไม่ต้องรอข้า” หญิงสาวเอ่ยปฏิเสธคำสั่งของมารดาหลังบุตรชายตัวน้อยถูกพิษไข้เล่นงาน อีกทั้งนางรู้ดีว่ามารดาต้องการสิ่งใด ฉะนั้นนางก็จะไม่ให้หญิงชราได้สมดังหวัง

 “ก็ให้สามีของเจ้าดูแลไปเสียสิ งานเลี้ยงครานี้สำคัญกว่าการดูแลบุตรชายแสนอ่อนแอของเจ้าเสียอีก เจ้าคิดเนรคุณต่อข้าหรือ” หญิงชราโพล่งออกมาอย่างมีโทสะหลังจากได้ยินการโต้กลับของบุตรสาวที่นางหมายมั่นปั้นมือว่าจะให้พาสกุลอันสุขสบาย แต่บุตรสาวกลับตอบแทนด้วยการเลือกคนไร้ค่ามาทำสามี และมันคงจะจัดการได้ง่ายดายยิ่งขึ้นหากไม่มีหลานชังที่มีใบหน้าละม้ายคล้ายคลึงบิดาของมันเกิดขึ้นมาเสียก่อน

“อาหรงมิได้อ่อนแอ หากไม่เป็นเพราะอาหลางผลักจนตกลำธารแสนเย็นเหยียบเมื่อตอนเข้าตรู่ บุตรชายของข้าคงไม่ต้องนอนซมเพราะพิษไข้เช่นนี้หรอกเจ้าค่ะ”

เพี๊ยะ

"เจ้ากล้าใส่ความอาหลางของข้าหรือน้องสาว" อันซีเหมยตวัดหลังมือลงใบหน้านวลของน้องสาวโดยไม่ยั้งมือด้วยมีโทสะในใจที่อีกฝ่ายกล่าวหาบุตรชายของตน

“พี่สาว นี่ท่านตบข้าหรือ”

“เจ้ามันสมควรตายเสียด้วยซ้ำที่กล้ากล่าวหาบุตรชายของข้า”

“แล้วข้าพูดผิดหรือ”

“อันซีหลินนี่เจ้า!”  

“แค่ก แค่ก ท่านป้าอย่าทำท่านแม่ของข้า อึก” เด็กน้อยฝืนตัวเดินออกมาจากห้องหลังได้ยินเสียงทะเลาะเบาะแว้งเสียงดัง จนได้มาเห็นกับตาว่าท่านป้าลงมือทุบตีมารดาของตน เจ้าตัวไม่รอช้าที่จะเข้ามาขวางเอาไว้ก่อนที่ฝ่ามือจะตวัดลงมาอีกครา

 “พอเสียที ในเมื่อไม่อยากไปก็ไม่ต้องไป แต่อย่าหวังว่าคราหน้าเจ้าจะรอด” หญิงชราไม่ฝืนบังคับบุตรสาวอีกต่อไปเพราะเห็นใบหน้านางมีรอยช้ำที่มุมปาก ใต้เท้าหลี่เห็นเข้าคงไม่พอใจนัก เช่นนั้นวันนี้คงต้องรับหน้าไปก่อน

หลังจากที่ทุกคนออกไปมารดาจึงทรุดตัวลงแล้วโอบกอดบุตรชายตัวน้อยเอาไว้ หยาดน้ำตาหลั่งรินด้วยความเจ็บปวดที่ไม่สามารถกางปีกบินหนีออกจากมารดาไปได้เพียงเพราะอีกฝ่ายข่มขู่ว่าจะปลิดชีพตนเองหากนางกล้าออกจากเรือนแห่งนี้ไป

สามีจึงต้องแต่งเข้าสกุลอันของนาง แต่ไม่ได้รับอนุญาตให้ใช้สกุลอันแต่อย่างใดเพียงเพราะมารดารังเกียจที่อีกฝ่ายเป็นแค่พรานป่ายากจนคนหนึ่ง บุตรชายที่เกิดมาก็ไม่ได้ใช้สกุลอันของนางเช่นเดียวกัน

มารดานางเกลียดชังใบหน้าที่คล้ายกับสามีจนแยกแทบไม่ออก 

"ท่านแม่เจ็บหรือไม่ขอรับ อย่าร่ำไห้เลยนะขอรับ" มือน้อยลูบใบหน้าของมารดาด้วยความแผ่วเบา

ครืด

“ภรรยานี่เจ้าร่ำไห้หรือ เกิดอะไรขึ้น ใบหน้าของเจ้า” หยางเสวี่ยหรงที่เพิ่งกลับลงมาจากการล่าสัตว์ถึงกับทิ้งหมูป่าลงพื้นเมื่อเห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยหยาดน้ำตาของภรรยา

“ท่านป้าทุบตีมารดาขอรับท่านพ่อ”

“ว่าอย่างไรนะ นี่นางกล้าตีเจ้าหรือ”

“ช่างมันเถิดเจ้าค่ะ ว่าแต่ท่านพี่หิวหรือไม่เจ้าคะ ข้าทำอาหารเอาไว้แล้ว มากินกันเถิด” อันซีหลินเบี่ยงเบนความสนใจราวกับไม่อยากนึกถึงมัน

“แต่ว่า”

“ข้าไม่เป็นไร”

เพล้ง

“เสียงอะไรน่ะ เจ้ากับอาหรงเข้าไปหลบอยู่ในห้องก่อน อย่าออกมาหากข้าไม่เรียกเข้าใจหรือไม่” หยางเสวี่ยหรงเอ่ยกำชับทั้งสองก่อนที่จะคว้ามีดสั้นที่ใช้ล่าสัตว์ของตนออกมาแล้วเดินตรงไปยังเสียงดังกล่าว   

ผ่านไปหนึ่งเค่อ

นอกจากบิดาจะไม่กลับมาแล้วเสียงกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดจากด้านนอกก็ดังเข้ามาถึงในห้องจนมารดาอดทนรอไม่ได้

          “ท่านแม่จะไปที่ใดขอรับ” เด็กน้อยร้องเรียกเมื่อเห็นว่ามารดากำลังจะเปิดประตูออกไป

          “ข้าจะไปช่วยบิดาของเจ้า ตอนนี้คงกำลังลำบากอยู่เป็นแน่” อันซีหลินเอ่ยขึ้นพลางกระชับอาภรณ์ให้รัดกุมและยังนำมีดพกออกไปด้วย

          “อยู่ในนี้ห้ามส่งเสียงนะอาหรง ไม่ว่าเจ้าจะได้ยินเสียงอะไรก็ตามอย่าได้ออกมาจนกว่าข้าจะบอกให้ออกมาเข้าใจหรือไม่” ประโยคเดียวกับบิดาถูกเอ่ยให้เด็กน้อยฟังอีกคราก่อนที่มารดาจะออกไป

          “แต่ท่านแม่ข้ากลัว”

          “อย่าได้หวาดกลัวไปเลย ข้าจะกลับมาแน่นอนบุตรข้า”

          นั่นเป็นประโยคสุดท้ายที่มารดาเอ่ยกับเด็กน้อยก่อนที่จะออกไปช่วยเหลือบิดาด้านนอกและไม่กลับมาอีกเลย แต่สิ่งที่ทำให้หยางเทียนหรงถึงกับหมดสติไปนั่นเป็นเพราะว่า

          “หยุดมือเดี๋ยวนี้นะเจ้าโจรชั่ว อย่าทำอะไรสามีของข้า” มืดสั้นถูกหันไปทางโจรชั่วที่กำลังทุบตีสามีของนางจนโลหิตสาดกระเซ็น อันซีหลินไม่รอช้าพุ่งตัวเข้าไปช่วยสามีจนสุดชีวิต

          ฉัวะ! ฉึก! ดาบเล่มยาวตวัดเข้ากลางอกของหญิงสาวแล้วยังซ้ำลงโดยการแทงเข้ากลางท้องจนนางกระอักโลหิตออกมา

          “อึก แค่ก แค่ก”

          ตุบ

          “ท่านแม่!!!”

          มารดาถูกโจรชั่วอีกคนตวัดดาบใส่โดยไร้ความปราณีจนทำให้นางตายจากไปทันทีไม่ทันได้ร่ำลาแม้แต่น้อย เด็กน้อยกรีดร้องออกมาด้วยความขวัญเสียแล้วสิ้นสติไปทันที

          ทุกอย่างเกิดขึ้นภายในคืนเดียวหมู่บ้านซีเป่ยถูกโจรภูเขาคร่าชีวิตไปไม่น้อย ไร้ทางการเข้าเหลียวแลด้วยตัวหัวหน้าหมู่บ้านกลับไม่ได้อยู่ในคืนเกิดเหตุ อีกทั้งยังไม่ใส่ใจความเป็นอยู่ของชาวบ้านเลยสักนิด

          แม้จะทำการร้องเรียนแต่จดหมายเหล่านั้นกลับถูกทำลายก่อนถึงมือเจ้าเมืองเสียทุกครั้ง นั่นจึงทำให้ชาวบ้านที่เหลือทำการหลีกหนีไม่ข้องเกี่ยวกับสกุลอันหากไม่มีเหตุจำเป็น     

“หลินเอ๋อร์ลูกแม่ ฮือ เหตุใดจึงเป็นเช่นนี้” หญิงชรากอดร่างไร้วิญญาณของบุตรสาวคนเล็กพลางร่ำไห้จนชาวบ้านเรือนข้างเคียงมองมาด้วยความสงสารแต่บางคนกลับสาแก่ใจ

“ขออภัยด้วยท่านแม่ที่ปกป้องหลินเอ๋อร์ไว้ไม่ได้” หยางเสวี่ยหรงนั่งคุกเข่าแล้วกล่าวขอโทษที่ตนไม่สามารถปกป้องภรรยาของตนจากโจรภูเขาเอาไว้ได้ ทำให้ภรรยานั้นถูกสังหารจนตาย ส่วนตนเองก็ถูกทำร้ายจนดวงตาจนสูญเสียการมองเห็นไปทั้งสองข้าง

พลัก

หญิงชราผลักร่างหนาที่นั่งคุกเข่าหน้าตนเองจนล้มลง แล้วเดินไปเหยียบหน้าอกยันเอาไว้ไม่ให้มีโอกาสลุกขึ้นมา

“ขอโทษแล้วบุตรสาวของข้าจะกลับมาอย่างนั้นหรือเจ้าโง่ ข้าไม่น่าให้ลูกข้าแต่งกับบุรุษที่มีแต่ตัวเช่นเจ้าเลย ไม่น่าเลยจริง ๆ ฮือ หากแต่งให้นายท่านหลี่ไปก็คงไม่ต้องพบเจอเรื่องราวเช่นนี้”  

“อึก ปล่อยข้าเถอะขอรับท่านแม่” หยางเสวี่ยหรงพยายามยกเท้าของหญิงชราออกแต่มันก็ไร้ผล เพราะตนเองนั้นทั้งไร้เรี่ยวแรงและมองไม่เห็นสิ่งใดยามนี้จึงทำได้แค่ไม่ให้เจ้าของฝ่าเท้ากดลงมาอีกก็เพียงพอ

“ท่านยายอย่าทำท่านพ่อขอรับ ข้าขอร้อง” มือน้อยพยายามดึงรั้งขาของผู้เป็นยายออกมา ด้วยความรำคาญหญิงชราทำการสะบัดขาออกทำให้ร่างของเด็กน้อยกระเด็นล้มลงจนก้นจ้ำเบ้า

ตุบ

“ออกไปจากเรือนของข้าทั้งเจ้าและลูกของเจ้า ต่อไปนี้ไม่ต้องมานับญาติกัน อาเหมยเอาข้าวของทั้งหมดที่มีของอดีตลูกเขยของข้ามาให้พวกเขาเร็วเข้า” ยิ่งพิศมองใบหน้าของหลานชายนางยิ่งชิงชังนัก หากใบหน้าละม้ายคล้ายบุตรสาวนางบ้าง บางครานางอาจจะเมตตาหลานชายคนนี้บ้างก็ได้

“ได้เจ้าค่ะท่านแม่”

รอไม่นานข้าวของทุกอย่างที่มีเพียงน้อยนิดก็ถูกพี่สาวของภรรยานำมาโยนกองบนตัวของบุรุษที่นอนกองที่พื้นดิน แม้จะมองไม่เห็นแต่หยางเสวี่ยหรงรู้สึกถึงบางอย่างกระทบเข้าที่กายเนื้อแม้จะไม่รุนแรงแต่หากถูกหลายครามันก็สามารถสร้างความเจ็บปวดได้เช่นกัน

“ท่านแม่”

“ไม่ต้องมาเรียกข้าว่าท่านแม่ ข้ามิใช่มารดาของเจ้านับตั้งแต่หลินเอ๋อร์ตาย ออกไปจากเรือนข้าได้แล้วที่นี่ไม่ต้องการคนไร้ค่าอย่างพวกเจ้าอีกต่อไป”

สองบิดาและบุตรชายถูกขับไล่ออกจากเรือนสกุลอัน โดยที่มีเพียงแค่อาภรณ์เท่านั้นที่พี่สาวของภรรยาโยนมาให้ หยางเสวี่ยหรงมองไม่เห็นทำให้บุตรชายเป็นคนเก็บของที่ป้าของตนโยนลงบนตัวบิดาใส่ตะกร้าใบน้อยขึ้นหลังของตน จากนั้นจึงคว้าแขนของบิดาเดินออกมาทันที

“เราจะไปอยู่ที่ใดหรือขอรับท่านพ่อ” หลังจากเดินออกมาไกลมากแล้ว หรงหรงตัวน้อยจึงเอ่ยถามผู้เป็นบิดา เพราะตนเองยังไม่เคยไปที่ใดเลยนอกจากวิ่งเล่นอยู่เรือนสกุลอัน

“กลับบ้านเดิมของข้า ในเมื่อท่านยายของเจ้าไม่ต้องการเราสองพ่อลูกแล้วก็กลับไปอยู่บ้านเดิมของข้าที่อยู่ท้ายหมู่บ้านกันเถิด” แม้จะเสียใจที่ไม่ได้นำร่างของผู้เป็นภรรยามาจัดการด้วยตนเองก็ตาม แต่หยางเสวี่ยหรงก็ต้องเข้มแข็งเพราะตนยังมีเจ้าก้อนแป้งตัวน้อยรออยู่ตั้งหนึ่งคน

“แต่ท่านแม่”

“แม่ของเจ้าจะยังอยู่ในนี้เสมอ”

“ข้าเข้าใจแล้วขอรับท่านพ่อ”