เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 6 จากไปแล้ว
ปรับปรุงล่าสุด:
2025-02-10 13:00:32บทที่ 6 จากไปแล้ว
“ฮ่า ฮ่า ข้าจะบอกให้เจ้ารู้เอาไว้ ว่าบุตรชายที่เจ้ารักนักหนายามนี้ คงกลายเป็นอาหารสัตว์ป่าไปแล้ว อดีตบุตรเขยของข้าเอ๋ย”
เท้าของหญิงชราเหยียบลงกลางอกของบุรุษที่มีรูปลักษณ์ซูบตอบอีกทั้งยังตาบอดจนช่วยตนเองแทบไม่ได้ ชาวบ้านหลายคนมามุงดูแต่ก็รีบกลับไปหลังเจอคำขู่จากภรรยาของหัวหน้าหมู่บ้านว่าจะไม่ให้กู้ยืมตำลึงหากมาช่วยอดีตลูกเขยไร้ค่า
สาเหตุที่ชาวบ้านเพิกเฉยการช่วยเหลือสองพ่อลูกนั่นเป็นเพราะสกุลอันทำการปล่อยเงินกู้โดยใช้ที่นามาแลกเปลี่ยนและยังคิดดอกเบี้ยเจ็ดส่วนจากสิบส่วน แม้จะดูขูดเลือดไปแต่กลับไม่มีผู้ใดกล้าเอ่ยแย้งด้วยเกรงกลัวว่าตนเองจะไม่ได้เงิน
“ยายแก่นี่เอาอีกแล้วนะ ไหนบอกแยกบ้านกันไปแล้วไง ทำไมถึงได้มาวุ่นวายกับสองพ่อลูกนี่อีก ตัวเองก็มีเงินมากกว่าแท้ ๆ”
พลัก
“ท่านพ่อ ไม่นะ” เอ่ยพึมพำกับตนเองได้ไม่นานหยางเทียนหรงที่หลบซ่อนตัวอยู่ใกล้ประตูทางเข้าก็ต้องวิ่งออกมาอย่างรวดเร็วเพราะหญิงชรากำลังจะเอาท่อนไม้ฟาดไปยังศีรษะบิดาของตน
มันจะมากเกินไปแล้ว
อาภรณ์ที่ห่อไข่ไก่และสมุนไพรถูกวางแอบเอาไว้อยู่หลังกอหญ้า จากนั้นตนจึงวิ่งออกไปผลักหลังของหญิงชราออกไปให้ไกลจากบิดาของตน สองแขนกางออกเพื่อปกป้องบิดาให้รอดพ้นจากหญิงชราที่แสนร้ายกาจผู้นี้
“นี่เจ้ายังไม่ตาย!” โจวซือเหยียนเบิกตาโพลงหลังเห็นคนที่กล้าเข้ามาผลักตนเองเมื่อครู่เป็นผู้ใด ท่อนไม้ในมือสั่นระรัวจนมันหลุดออกจากมือเหี่ยวย่นหยาดเหงื่อไหลซึมลงมายังคาง
“เป็นไปไม่ได้ ในเมื่อตอนนั้นเจ้าไม่หายใจแล้ว” อันซีเหมยเอ่ยเสียงดังด้วยความตื่นตระหนก เพราะนางเป็นผู้พิสูจน์เองกับมือว่าหลานแสนชังผู้นี้ไม่หายใจแล้วจริง ๆ
“หลานจะตายก่อนท่านยายกับท่านป้าได้อย่างไรกันขอรับ หากเป็นเช่นนั้นข้าคงเป็นหลานที่อกตัญญูยิ่งนัก”
“หลานอกตัญญูนี่เจ้าแช่งข้าหรือ” หญิงชราเหวเสียงดังหลังได้ยินวาจาไม่เข้าหูจากปากของหลานชายคนนี้
“เข้าใจผิดแล้ว ข้าเพียงแค่เอ่ยตามความจริง อายุข้ายังน้อยกว่าจะเติบใหญ่ย่อมใช้ระยะเวลาหลายปี แต่ท่านยายแก่ชรามากแล้วเช่นนี้อีกไม่นานก็คงตายจาก ไม่สิ หลานเลอะเลือนแล้วพูดอะไรออกไปหวังว่าท่านยายจะไม่ถือสานะขอรับ” อย่าเพิ่งความดันขึ้นจนตายไปก่อนเล่ารอดูความสำเร็จของเขาเสียก่อนเถิดยายแก่
“หรงหรงของบิดา เจ้ากลับมาแล้วหรือ” บิดาพยายามชันกายขึ้นมาหลังได้ยินเสียงของบุตรชายตัวน้อยที่หญิงชราตรงหน้าบอกกับตนว่าได้สังหารเจ้าก้อนแป้งตายไปเสียแล้ว
หมับ
มือหนาคว้าร่างกายเล็กได้ก็โอบกอดด้วยความหวาดกลัวระคนห่วงหา เพราะถ้าหากสูญเสียผู้เป็นดังแก้วตาดวงใจไปอีกคน หยางเสวี่ยหรงคงขาดใจตายไปเป็นแน่
“ท่านพ่อข้ากลับมาแล้วขอรับ ท่านไม่ต้องห่วงหากข้าอยู่จะไม่มีผู้ใดกล้ามาทำร้ายท่านได้ข้าสัญญา” หยางเทียนหรงเอ่ยคำมั่นสัญญาแก่บิดาเจ้าของร่างที่ตนนั้นเข้ามาแทนที่ ต่อไปนี้บุรุษที่กำลังโอบกอดเขาอยู่จะกลายเป็นบิดาที่แท้จริงของเขาเอง
และเขาจะทำหน้าที่ปกป้องและดูแลอีกฝ่ายเป็นอย่างดีไปจนชั่วชีวิตตามเจตจำนงของเด็กน้อยผู้นี้
“เพ้ย เด็กอย่างเจ้าน่ะหรือจะทำอะไรข้าได้ ถูกข้าทุบตีไปทั้งตัวจนร้าวรานไปแล้วก่อนหน้ายังไม่สำนึกใช่หรือไม่ เช่นนั้นครานี้ข้าจะตีพวกเจ้าให้ตายคามือเลยทีเดียว” หญิงชรายกท่อนไม้ขึ้นหวังจะตีทุบทั้งสองให้ตายดังใจนึก ทันใดนั้นเอง
กะต๊าก
กะต๊าก
“โอ้ย ไก่มาจากที่ใดกัน โอ้ย ซีเหมยเจ้ายืนมองอะไรอยู่ มาเอาไก่ออกไปจากตัวข้าเร็วเข้า” หญิงชราพยายามปัดป้องแต่ก็ไม่สามารถทำอันใดแม่ไก่ตัวอ้วนได้เลยเพราะมันใช้จะงอยปากจิกเข้าที่กายเนื้อจนมีโลหิตไหลออกมา และยังใช้เล็บจิกจนมีรอยเต็มแขนข้างที่ถือท่อนไม้อยู่
“ท่านแม่ข้าไม่กล้า มันดุร้ายนักเจ้าค่ะ” คราแรกนางคิดจะเข้าไปแต่พอเห็นว่า แม่ไก่ตัวนั้นใช้กรงเล็บและจะงอยปากจิกจนมารดามีโลหิตนางจึงยืนดูห่างไกลแทน
“นังลูกบ้า เข้ามาช่วยข้าเดี๋ยวนี้ โอ้ย ข้าเจ็บนะ อย่าให้ข้าจับเจ้าได้เชียว เจ้าได้กลายเป็นไก่ย่างให้ข้ากินแน่ โอ้ย” เมื่อเห็นว่าไม่สามารถเข้าไปใกล้สองคนนั้นได้อีกต่อไป หญิงชราจึงล่าถอยออกมาจนพ้นกำแพงดินของเรือนอดีตลูกบุตรเขยทันที
เมื่อออกพ้นกำแพงเรือนแล้ว แม่ไก่ตัวนั้นไม่ได้ตามออกมาแต่มันยังคงวนเวียนอยู่บริเวณประตูเรือนอันแสนซอมซ่อของสกุลหยาง ราวกับปกป้องไม่ให้ผู้ใดย่างกรายเข้าไปในเรือนหลังนั้นได้
“ท่านแม่เป็นอย่างไรบ้างเจ้าคะ” บุตรสาวคนโตที่วิ่งออกมารีบเข้ามาสำรวจมารดาของตนว่ามีบาดแผลมากน้อยเพียงใด พลางเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
“มีตาหรือไม่ ถ้ามีก็ใช้ดูว่าข้าเป็นอันใด เพ้ย แล้วแม่ไก่ตัวอ้วนนั่นมันมาจากที่ใดกัน เหตุใดมันจึงต้องเข้ามาทำร้ายข้าด้วย” หญิงชราเอ่ยออกมาด้วยอารมณ์โทสะแล้วจ้องมองไปยังแม่ไก่ตัวนั้นด้วยสายตามาดร้าย
“คงเป็นไก่ป่าที่หลงมาจากป่าด้านหลังนะเจ้าคะ”
“ไหนเจ้าบอกว่ามันตายไปแล้วอย่างไรเล่า เหตุใดมันจึงวิ่งเข้ามาปกป้องบิดามันได้”
“หรือมันแค่หมดสติไปเท่านั้นเจ้าคะ”
“ช่างเถอะ ข้าไม่รามือจากสองคนนั้นเป็นแน่ หลินเอ๋อร์ของข้าจากไปด้วยความทรมาน หลานชังและบิดาของมันย่อมต้องตายด้วยความทรมานไม่ต่างจากหลินเอ๋อร์ของข้า” เพราะรักบุตรสาวคนนี้สุดหัวใจและคาดหวังเอาไว้อย่างแรงกล้าว่านางจะนำพาความรุ่งเรืองมาสู่ตระกูลได้แต่เมื่ออีกฝ่ายตายจากทำให้ความหวังของยายเฒ่าพังทลาย ยายเฒ่าโจวจึงไม่อาจปล่อยวางได้ นางต้องการให้สองคนนั้นได้รับความเจ็บปวดเหมือนที่นางได้รับ
“ท่านแม่หมายความว่าอย่างไรเจ้าคะ”
“ในเมื่อวันนี้มันไม่ตาย แต่วันหน้าใช่ว่าจะรอดจากเงื้อมมือของข้าไปได้”
หลังจากที่แม่ไก่ตัวอ้วนไล่จิกหญิงชราจนล่าถอยจากไป เด็กน้อยจึงหันกลับไปเพื่อสำรวจบิดาของตนว่าบาดเจ็บที่ใดหรือไม่
“บิดาท่านเจ็บที่ใด บอกข้าได้หรือไม่ขอรับ” มือน้อยยังคงสำรวจไปตามกายของบิดาอย่างถี่ถ้วนเพราะเกรงกลัวว่าจะมีบาดแผลที่ตนไม่เห็นก่อนมาถึงที่นี่
“ข้าไม่เป็นอะไร ยายของเจ้ายังไม่ทันได้ทุบตีข้า”
“บิดาท่านแน่ใจหรือ ท่านไม่ได้โป้ปดข้าเพื่อให้ข้าสบายใจใช่หรือไม่” หยางเทียนหรงพยายามเลิกอาภรณ์บริเวณแขนทั้งสองข้างขึ้น แต่แรงของเด็กน้อยกลับทำได้เพียงแค่ข้อแขนเท่านั้น เจ้าตัวน้อยจิปากด้วยความหงุดหงิด
เรี่ยวแรงของเด็กน้อยเหตุใดมันจึงน้อยนักนะ
เขาอยากเติบโตมากกว่านี้แล้ว
“ข้าไม่เป็นอะไรจริง ๆ หรงหรง ว่าแต่เจ้าเถอะเจ็บที่ใดหรือไม่ ข้าได้ยินว่ายายของเจ้าทุบตีเจ้าจนตาย”
ใช่
เด็กคนนั้นตายจากท่านไปแล้ว
“หรงหรงที่แสนอ่อนแอผู้นั้นได้จากท่านไปแล้วขอรับ ยามนี้เหลือเพียงแค่หรงหรงที่แข็งแกร่งเพื่อปกป้องท่านไม่ให้พบเจอเรื่องเลวร้ายอีกต่อไป” มันอาจจะเป็นประโยคที่โตมากกว่าวัยของเด็กคนนี้ แต่หยางเทียนหรงอยากจะบอกบิดาตรงหน้าว่าเขาต้องการกระทำเช่นนี้จริง ๆ
“ข้าขอโทษที่พาเจ้ามาลำบากเช่นนี้ บางคราหากข้าเป็นผู้จากไปแทนมารดาของเจ้า ยายของเจ้าคงเอ็นดูเจ้ามากกว่านี้” หยางเสวี่ยหรงเอ่ยขึ้นด้วยความเจ็บปวดเมื่อนึกภรรยาของตนที่ตายจากการถูกโจรปล้นเรือนคราก่อน
หากวันนั้นนางไม่เข้ามารับคมดาบจากพวกมันเพื่อปกป้องเขา นางก็คงไม่ต้องจากไปเช่นนี้
บทที่เกี่ยวข้อง
ทะลุมิติมาเลี้ยงดูบิดาตาบอด บทที่ 7 อ่อนแอเกินไป
บทที่ 7 อ่อนแอเกินไป การสูญเสียทุกอย่างที่รักไปมันทำให้คนคนหนึ่งตายทั้งเป็นได้เลย บิดาผู้นี้กำลังเป็นเช่นนั้น หยางเทียนหรงรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่อีกฝ่ายส่งออกมา ทั้งน้ำเสียงและท่าทางชวนให้คนมองรู้สึกสลดไปด้วย บุรุษที่เคยองอาจจนสามารถล่าสัตว์มาขายเลี้ยงครอบครัวภรรยาได้จนสามารถซื้อเกวียนม้าเทียมได้นับว่าเก่งกาจยิ่งนัก แต่แล้วต้องมาตกอยู่ในห้วงแห่งความมืดมิดแม้แต่จะเดินไปทางก็ยังต้องมีคนนำทางเช่นนี้ หากเขาเป็นเช่นนั้นลางทีตนอาจจะปลิดชีพตนเองไปแล้วก็เป็นได้ หยางเทียนหรงไม่อาจบอกให้บิดาปล่อยวางได้แต่ถ้าหากปล่อยอีกฝ่ายกล่าวโทษตนเองเช่นนี้คงไม่เป็นผลดีนัก
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-11ทะลุมิติมาเลี้ยงดูบิดาตาบอด บทที่ 8 ก่อไฟครั้งแรก
บทที่ 8 ก่อไฟครั้งแรก ในห้วงแห่งความทรงจำนั้นเด็กน้อยมิเคยได้เห็นขั้นตอนการก่อไฟทำอาหารของมารดาเลยแม้แต่ครั้งเดียว เพราะเอาแต่ตามบิดาเข้าไปล่าสัตว์และหาของป่าเท่านั้น ไม่เคยได้เข้าใกล้ฟืนไฟจนมาวันนี้ ฉะนั้นเขาต้องการผู้ช่วยโดยด่วนขืนยังยืนงงงวยเช่นนี้เห็นทีวันนี้คงไม่มีสิ่งใดตกถึงท้องแน่แท้หลังจากที่ยืนงงงวยอยู่ไม่นาน เด็กน้อยจึงเดินไปหาบิดาที่ยังคงนั่งรออยู่ที่ชานเรือนดังเดิม แล้วเอ่ยถามด้วยความเขินอาย “ท่านพ่อขอรับข้าก่อไฟไม่เป็น” “อ่า จริงสิ เจ้ายังไม่เคยถูกสอนเรื่องก่อไฟสินะ เช่นนั้นพาบิดาไปที่ครัวเดี๋ยวข้าจะบอกเจ้าเองว่าต้องทำอย่างไรบ้าง”บิดาคลำไปโดยรอบจนพบเข้ากับเสาจากนั้นจึงจับยึดเอาไว้แล้วพยุงตนเองให
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-12ทะลุมิติมาเลี้ยงดูบิดาตาบอด บทที่ 9 ข้าวต้มไข่
บทที่ 9 ข้าวต้มไข่ “ไก่ของเจ้าได้มันมาอย่างไรอาหรง” บิดาเอ่ยถามด้วยความแปลกใจ ด้วยตลอดเวลาตนขึ้นเขาล่าสัตว์มาหลายปีมิเคยเห็นไก่ป่าเชื่องกับคนมากเพียงนี้ หากไม่นำมาเลี้ยงตั้งแต่ยังเป็นลูกไก่ เพราะสัตว์ป่าแถบนี้ล้วนแต่ดุร้ายและรักความอิสระทั้งนั้น ก่อนหน้าที่เขาจะตาบอดเขาเคยไปล่าไก่ป่ามาเพื่อที่จะเลี้ยงเอาไข่ แต่กลายเป็นว่ามันสู้สุดชีวิตจนตายทำให้เขาไม่ได้ไก่ป่ามาเพื่อเลี้ยงแต่ได้มาย่างกินแทน แล้วบุตรชายตัวน้อยของตนไปทำอย่างไรมันถึงยอมมาอยู่ด้วยเช่นนี้ บิดาจะถามเรื่องนี้เองหรือ เด็กน้อยพรู่ลมหายใจด้วยความโล่งใจก่อนจะเอ่ยตอบตามความจริงเพียงกึ่งหนึ่ง “ข้าไปหาของป่ามาขอรับ แต่บังเอิญเจอมันถูกลูกหมาป่าทำร้ายอยู่จนปีกหัก ข้าเลยช่วยมันเอาไว้ มันก็เลยเดินตามข้ากล
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-13ทะลุมิติมาเลี้ยงดูบิดาตาบอด บทที่ 10 ไม่จำเป็น
บทที่ 10 ไม่จำเป็น เมื่อคืนลมหนาวพัดมาเกือบค่อนคืนทำให้สองพ่อลูกนอนกอดกันกลมจนเช้าตรู่ หยางเทียนหรงแทบจะแข็งตายด้วยลืมสวมใส่อาภรณ์ชั้นนอก มันจึงทำให้เด็กน้อยตัวเย็นเหยียบจนแทบไม่อยากออกจากอ้อมกอดของบิดาเอาเสียเลย กะต๊าก กะต๊าก แต่ก็ทำเช่นนั้นไม่ได้เพราะเสียงปลุกจากแม่ไก่ดังสนั่นจนเขาสะดุ้งตัวโยน เพราะมันร้องก้องอยู่ข้างหูของเด็กน้อยจนต้องลืมตาตื่นขึ้นเสียมิได้“หิวหรือเจินเจิน เหตุใดจึงส่งเสียงร้องจนข้าตื่นเช่นนี้กัน” หยางเทียนหรงเอ่ยถามแม่ไก่ตัวอ้วนด้วยความงัวเงีย แต่แม่ไก่กลับยังคงกู่ร้องอยู่เช่นเดิม และยังคงเดินวนเวียนและกางปีกด้วยอาการกระสับกระส่ายอยู่อ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-14ทะลุมิติมาเลี้ยงดูบิดาตาบอด บทที่ 11 เจ้าเติบโตมากทีเดียว
บทที่ 11 เจ้าเติบโตมากทีเดียว “หรงหรง เจ้าอยู่ที่ใด ข้าได้ยินเสียงท่านแม่ นางเข้ามาทุบตีเจ้าอีกแล้วหรือ” บิดาตื่นหลังได้ยินเสียงเอะอะเสียงดังทั้งคนทั้งแม่ไก่ อีกทั้งยังเป็นเสียงคุ้นเคยยิ่งกว่าสิ่งใด อดีตมารดาของภรรยาตามมารังแกบุตรชายของเขาอีกแล้ว “ท่านพ่อตื่นแล้วหรือขอรับ ข้าไม่เป็นอะไรขอรับ ท่านยายไม่ทันได้ทุบตีข้า เจ้าเจินเจินก็โผบินเข้ามาช่วยเหลือข้าก่อนแล้ว” เด็กน้อยไม่บอกว่าตนได้กระทำสิ่งใดกับหญิงชราไปบ้างเพราะความคิดของบิดายังคงมีความกตัญญูต่ออีกฝ่ายมากนัก “เรื่องอาหาร หากมันสามารถแบ่งปันให้ยายของเจ้าได้ก็แบ่งเสียเถิด ข้าไม่อยากให้เจ้าเจ็บตัวอีก” อาหารเป็นสิ่งนอกนอกกาย มันยังสามารถหาใหม่ได้ แต่ชีวิตของบุตรชายไม่สามารถหาได้จากที่ใดอีกแล้ว
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-15ทะลุมิติมาเลี้ยงดูบิดาตาบอด บทที่ 12 เข้าป่า
บทที่ 12 เข้าป่า กะต๊าก กะต๊าก “ไม่ต้องตามข้ามาเจินเจิน เจ้าอยู่เรือนดูแลท่านพ่อให้ข้า” หยางเทียนหรงเอ่ยกับแม่ไก่หลังมันทำท่าจะเดินตามออกมา กะต๊าก กะต๊าก มันส่ายหัวไม่ยินยอมเพราะต้องการตามติดผู้เป็นนายไปไม่อยากแยกจาก แต่เมื่อได้ยินเหตุผลมันจึงยอมไปกกไข่ใกล้กับบิดาของผู้เป็นนายของมันและยังแอบเหล่ไปทางประตูเรือนด้วยความระแวดระวัง “ข้ากลัวท่านยายบุกเข้ามาทำร้ายท่านพ่อของข้าอีก เจ้าช่วยดูแลท่านพ่อให้ข้าได้หรือไม่” ตัวเขานั้นสามารถวิ่งหนีได้หากเกิดภัยอันตราย แต่บิดานั้นไม่สามารถกระทำได้ ดังนั้นการทิ้งแม่ไก่ตัวอ้วน
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-16ทะลุมิติมาเลี้ยงดูบิดาตาบอด บทที่ 13 เห็ดวิเศษ
บทที่ 13 เห็ดวิเศษ ตุบ “โอ้ย” เคราะห์ซ้ำกำซัดเมื่อกลิ้งหล่นลงมาศีรษะกระแทกเข้าที่ขอนไม้พอดีราวกับจับวาง โลหิตไหลซึมออกมาเตือนสติเด็กน้อยเอาไว้ว่าไม่ควรประมาทเลินเล่อมิเช่นนั้นจะทำให้ตนเองบาดเจ็บเช่นนี้ ชะตาของคนดวงกุดมันเป็นเช่นนี้เองหรือ บัดซบนัก เข้าร่างใหม่ก็ยังมิวายได้รับโชคร้ายอยู่ร่ำไป หรงหรงน้อยส่ายหน้าให้กับโชคชะตาแล้วยันตัวขึ้นมา และยังสัมผัสได้ถึงโลหิตที่กำลังหลั่งรินลงมาเข้าดวงตาของตน จึงมองหาสมุนไ
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-17ทะลุมิติมาเลี้ยงดูบิดาตาบอด บทที่ 14 กระต่ายย่างแสนอร่อย
บทที่ 14 กระต่ายย่างแสนอร่อย สิ้นเสียงสตรีนางหนึ่งผ่านพ้นไป บิดาจึงเอ่ยถามด้วยความใคร่รู้หลังเสียงของอีกฝ่ายช่างคุ้นเคยราวกับเคยได้ยินที่ใดมาก่อน “เจ้าสนทนากับผู้ใดหรือ เสียงช่างคุ้นนัก” “ป้าซุนที่อยู่ตรงข้ามเรือนของเราขอรับ นางมาขอแบ่งปันสมุนไพรในตะกร้าของข้าน่ะ เพียงแต่เจินเจินไม่ยินยอมที่จะให้ก็เลยทำร้ายนางไป” “ของในตะกร้าเจ้าหามาด้วยความยากลำบากอีกทั้งยังเป็นเพียงเด็กน้อย นางมีมือมีขาสมบูรณ์พร้อมยิ่งกว่าจะหาเองมิได้เชียวหรือ” บิดาขมวดคิ้วหลังได้ยินว่าสตรีตรงข้ามเรือนมาขอแบ่งปันของในตะกร้าบุตรชายของตน หยางเสวี่ยหรงมิเคยคิดตระหนี่ของเหล่านี้ด้วยตนเองล้วนเคยแบ่งปันให้ผู้อื่นอยู่หลายครา แต่กับบุตรชายตัวน้อยที่หามาด้วยความยากลำบากเช
ปรับปรุงล่าสุด : 2025-02-18
บทล่าสุด
ทะลุมิติมาเลี้ยงดูบิดาตาบอด บทที่ 34 ขยายเรือนอีกครั้ง
บทที่ 34 ขยายเรือนอีกครั้ง วันนี้ก็เป็นอีกวันที่มีไข่ไก่เหลืออยู่นับยี่สิบฟองซึ่งมากกว่าทุกวัน นั่นยิ่งตอกย้ำไปอีกว่ากิจการขายไข่ไก่เริ่มสั่นคลอนเล็กน้อย ยิ่งยามนี้แม่ไก่สาวเริ่มเติบโตเต็มที่ไข่ไก่ที่ออกมาล้วนแต่ขนาดที่ใหญ่จนต้องขึ้นราคามาเป็นฟองละห้าอีแปะ ทำให้สูญเสียลูกค้าไปบ้างแต่ก็ส่วนน้อยเนื่องจากขนาดของมันนั้นใหญ่มากกว่าร้านที่ขายในราคาเดียวกันเสียอีก “คุณชายกลับกันเถิดขอรับ หากรอไปมากกว่านี้เห็นทีจะถึงเรือนหลังตะวันตกดิน มันไม่เป็นผลดีแน่ขอรับ” การเดินทางไปยังหมู่บ้านซีเป่ยหลังตะวันตกดินนั้นมิใช่เรื่องที่ดีเลยแม้แต่น้อย ยิ่งไม่มีเพื่อนร่วมทางแล้วด้วยมันจะกลายเป็นเป้าโจมตีของพวกโจรป่าที่ชอบดักปล้นชิงคนที่เดินทางเพียงลำพังยามค่ำคืน ฉะนั้นกันไว้ดีกว่า
ทะลุมิติมาเลี้ยงดูบิดาตาบอด บทที่ 33 พ่อบ้านสกุลหยาง
บทที่ 33 พ่อบ้านสกุลหยาง อาการของทาสที่หยางเทียนหรงไถ่ตัวออกมานั้นนับว่าสาหัสพอสมควร เพราะบาดแผลมิได้มีเพียงแค่รอยจากแส้เท่านั้น มันยังมีรอยจากการถูกคมดาบเฉือนเนื้อมากมายนับไม่ถ้วน จนไม่คาดคิดเลยว่าทาสผู้นี้จะมีชีวิตรอดได้นานมากเพียงนี้ “ข้าจัดการบาดแผลภายนอกจนหมดแล้ว เหลือเพียงแค่ให้บุรุษผู้นั้นตื่นขึ้นมาดื่มโอสถแก้บอบช้ำภายในเท่านั้น” “ขอบคุณท่านหมอที่ช่วยเหลือท่านลุงผู้นี้เอาไว้นะขอรับ” “ลุงของเจ้าหรือ” “มิใช่ขอรับ เขาเป็นทาสที่ข้าได้ช่วยเหลือเอาไว้เพราะไม่อยากให้คนผู้นี้ถูกพ่อค้าทาสทุบตีจนตาย&
ทะลุมิติมาเลี้ยงดูบิดาตาบอด บทที่ 32 ช่วยเหลือทาส
บทที่ 32 ช่วยเหลือทาส “อ้าก” เสียงกรีดร้องของทาสตรงหน้าทำให้เด็กน้อยถึงกับชายอาภรณ์ของบิดาเอาไว้แน่นก่อนจะกระตุกสองคราเพื่อเรียกให้บิดาสนใจตนเอง “หึ ร้องออกมาทาสผู้โง่เขลา คิดว่าข้าทาสไร้ราคาเช่นเจ้าข้าจะมิกล้าทุบตีให้ตายหรือ” เสียงทุบตีทาสดังขึ้นเรียกความสนใจจากบรรดาชาวบ้านหรือแม้แต่นักเดินทางให้หันมามุงดูคนถูกทำร้ายโดยที่ไม่มีผู้ใดกล้ายื่นมือเข้าไปช่วยเหลือแม้แต่คนเดียว แม้แต่ทหารที่ยืนอยู่หน้าประตูก็ไม่ใส่ใจอีกฝ่ายเมินเฉยราวกับว่านี่คือสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นประจำจนเคยชิน เกินไปแล้ว ค
ทะลุมิติมาเลี้ยงดูบิดาตาบอด บทที่ 31 ปรับราคาไข่ไก่
บทที่ 31 ปรับราคาไข่ไก่ เกวียนม้าเทียมกำลังจะเดินทางออกจากเรือนสกุลหยางแต่ไม่ทันได้ออกตัวกลับถูกสตรีนางหนึ่งเดินมาขวางทางเอาไว้เสียก่อน พร้อมเอ่ยเสียงดังด้วยน้ำเสียงเชิงข่มขู่แกมบังคับจนทำให้ชาวบ้านที่กำลังเดินขวักไขว่ไปมาอยู่นั้นหยุดเดินแทบจะทันทีแล้วจับกลุ่มแอบสนทนากันอย่างออกรสว่าวันนี้สตรีนางนี้จะก่อเรื่องอันใดอีก “ป้าซุนจะไปขายของในเมืองหรือขอรับ” “ก็ใช่น่ะสิ ข้าอุตส่าห์เตรียมของรอพวกเจ้าตั้งแต่ยามเหม่า เหตุใดพวกเจ้าสองพ่อลูกจึงออกจากเรือนเชื่องช้านักปล่อยให้ข้ารอตั้งหนึ่งชั่วยาม บ้าไปแล้วหรือ!” หลี่อี้ซุนตวาดออกมาด้วยความฉุนเฉียวที่วันนี้นางต้องออกเดินทางไปขายเนื้อไก่ช้ากว่าที่เคยจนมารดาของสามีเอ่ยถากถางหาว่านางเริ่มทำตัวเกียจคร้าน&
ทะลุมิติมาเลี้ยงดูบิดาตาบอด บทที่ 30 มีชีวิตอย่างเข้มแข็ง
บทที่ 30 มีชีวิตอย่างเข้มแข็ง ฤดูหนาวของหมู่บ้านที่อยู่ติดเขาเหลียนซานนับว่าเลวร้ายกว่าที่อื่นมากนัก ด้วยเขาแห่งนี้เมื่อเข้าสู่เหมันต์ฤดูภูเขาทั้งลูกจะถูกปกคลุมไปด้วยหิมะสีขาวโพลน บรรดาพืชพันธุ์และสัตว์ป่าล้วนเข้าสู่ฤดูการจำศีล หมู่บ้านซีเป่ยก็เช่นเดียวกันยามนี้ทั่วทั้งหมู่บ้านล้วนมีแต่หิมะสูงเทียมเอวของบุรุษร่างสูงใหญ่การเดินฝ่าหิมะออกมาเพื่อที่จะเดินทางไปยังเมืองท่าซือหลินนั้นมิใช่เรื่องง่ายและมันไม่คุ้มค่าพอที่จะเสี่ยงด้วย เพราะอาจทำให้สูญเสียม้าที่เป็นตัวลากเกวียนได้ ฉะนั้น ชาวบ้านส่วนใหญ่จึงใช้ชีวิตอยู่ในเรือนของตนเองเหมือนดัง หยางเทียนหรงและบิดาที่ยามนี้กำลังนั่งกินอาหารรสชาติเผ็ดร้อนเพื่อคลายความหนาวเหน็บที่กำลังเผชิญอยู่ด้วยการกินหม้อไฟหมาล่าที่เคยทำไปคราก่อน มาวันนี้ได้ท
ทะลุมิติมาเลี้ยงดูบิดาตาบอด บทที่ 29 หมูป่าตัวเขื่อง
บทที่ 29 หมูป่าตัวเขื่อง หลังจากผ่านเหตุการณ์คนบ้านใหญ่บุกเข้ามาทำร้ายสองพ่อลูกถึงในเรือนแต่ได้นายช่างโม่ช่วยเหลือเอาไว้ได้ แต่คนกลับไม่ได้ใส่ใจเรื่องนั้นหลายคนพุ่งเป้ามาที่สิ่งของที่ทั้งสองได้กลับมาหลังเข้าเมืองไปต่างหาก โดยเฉพาะเรื่องที่เด็กน้อยนั้นเก็บสมุนไพรราคาแพงได้จนสามารถซื้อเกวียนพร้อมม้าได้ถึงสองตัว อีกทั้งยังมือเติบสร้างเรือนให้ไก่หลังโตจนหลายคนต่างเอ่ยเป็นเสียงเดียวกันว่า หลานชายของยายเฒ่าโจวช่างโง่งมยิ่งนัก มีอย่างที่ไหนเสียเงินมากมายเพื่อไก่แค่สองตัว แล้วเรื่องก็ลือไปจนถึงหูของยายเฒ่าที่ยามนี้เริ่มขยับกายได้บ้างแล้ว นางได้ยินถึงกับอยากกระอักโลหิตออกมาพ่นใส่ใบหน้าของหลานชังผู้นั้นนัก ก
ทะลุมิติมาเลี้ยงดูบิดาตาบอด บทที่ 28 เรือนหลังน้อยของเจินเจินและเจาเจา
บทที่ 28 เรือนหลังน้อยของเจินเจินและเจาเจา โม่หรงและคนงานจัดการซ่อมแซมเรือนสกุลหยางจนกลับมาดูดีเช่นเดิมจนเสร็จสิ้นภายในสองวัน จนเข้าวันที่สามที่เด็กน้อยร้องขอเพิ่มอีกว่าต้องการโรงเรือนสำหรับเลี้ยงไก่สองตัว คราแรกช่างไม้เข้าใจไปว่าผู้จ้างงานอยากได้เพียงแค่เล้าไก่เล็ก ๆเท่านั้น เพราะเห็นเพียงไก่อวบอ้วนเพียงสองตัว แต่กลายเป็นว่าเจ้าหนูเทียนหรงอยากได้เรือนหลังน้อยเอาไว้ให้ไก่ทั้งสองตัวเสียนี่ “เจ้าหนู แน่ใจแล้วหรือที่จะสร้างเรือนให้ไก่ของเจ้าน่ะ มันใช้ตำลึงไม่น้อยนะเจ้ายอมจ่ายเพื่อไก่สองตัวนี้เชียวหรือ” โม่หรงเอ่ยถามอีกครั้งเพื่อความแน่ใจ เขาไม่อยากให้เด็กน้อยใช้ตำลึงไปโดยเปล่าประโยชน์ &ldq
ทะลุมิติมาเลี้ยงดูบิดาตาบอด บทที่ 27 ก่อนเหมันต์มาเยือน
บทที่ 27 ก่อนเหมันต์มาเยือนหลังจากที่บิดาหลับไปแล้วมันจึงเป็นเวลาของเด็กน้อยที่จะได้ใช้มันว่าวันนี้จะได้สิ่งใดกลับเรือนไปบ้างหยางเทียนหรงจึงไปเดินเลือกซื้อถ้วยใบใหม่เสียหลายใบ กระทะสองใบ และหม้อสำหรับหุงข้าวสารกับหม้อต้มอีกสามใบ เหมือนเขาจะเห็นหม้อนึ่งซาลาเปาจึงหยิบมันมาด้วย“เท่าไหร่หรือขอรับเถ้าแก่”เถ้าแก่ร้านขายเครื่องครัวเดินปรี่เข้ามาลูกค้าตัวน้อยที่ตั้งแต่เดินเข้าในร้านก็หยิบมันแบบไม่คิดถามราคาแต่อย่างใด อีกทั้งยังเลือกจำนวนมากกว่าหนึ่งชิ้น ทำเอาเถ้าแก่อย่างตนหน้าบานชื่นมื่น“คุณชายเครื่องครัวทั้งหมดนี้ราคาเจ็ดสิบอีแปะขอรับ อ้อ ข้าแถมซึ้งนึ่งให้คุณชายด้วยสองอัน”ไม่แพงเท่าใดนักเขาจึงควักตำลึงจ่ายไปโดยไม่ลังเล“เถ้าแก่ให้คนไปส่งที่โรงหมอเสิ่นหยางได้หรือไม่ขอรับ พอดีว่าเกวียนม้าของข้าจอดอยู่ที่นั่น”“ได้ ได้ คุณชายไม่ต้องกังวลข้าน้อยจะให้เด็กรับใช้นำไปส่งให้ถึงเกวียนเลยขอรับ”“ขอบคุณเถ้าแก่”“อย่าลืมแวะมาเลือกซื้ออีกนะคุณชาย”นอกจากนี้เขายังเข้าร้านขายวัตถุดิบอีกครั้งเพื่อไปเลือกซื้อแป้งสำหรับลองทำบะหมี่ดูเผื่อจำศีลในช่วงฤดูหนาวเขาจะทำให้บิดากิน แต่ความรู้ในด้านนี้น้อยเหลือเกิน
ทะลุมิติมาเลี้ยงดูบิดาตาบอด บทที่ 26 บิดาหายดี
บทที่ 26 บิดาหายดี หลังจากที่ลุงเฉินกลับออกไปแล้วเด็กน้อยทำการผสมรำข้าวกับเม็ดข้าวโพดที่นั่งแกะมันออกเข้าด้วยกันแล้วหว่านลงใกล้กลับบริเวณที่เคยปล่อยไส้เดือนเอาไว้ก่อนหน้า เพื่อให้แม่ไก่ทั้งสองตัว? ได้กินอาหารที่ดีและบำรุงตัวมันเองด้วย จากนั้นจึงเดินไปดูลังไม้ที่ทำเอาไว้ให้เจินเจินและเจาเจานอนเพื่อออกไข่กลับพบว่าสีเปลือกไข่ต่างจากที่เคยเก็บมาโดยตลอด อีกทั้งลังไม้ของเจาเจาไม่มีไข่เลยแม้แต่ฟองเดียว หรือแท้จริงแล้วเจาเจามันจะเป็นตัวผู้กัน แต่มันตัวอวบอ้วนไม่ต่างจากเจินเจินเลยแม้แต่น้อยมันจะใช่ตัวผู้แน่หรือ “เจินเจินเหตุใดไข่ของเจ้าใบใหญ่ขึ้นกว่าเดิมนัก มันเน่าหรือ” เด็กน้อยตะโกนถามแม่ไก่ตัวอ้วนด้วยความสงสัยหลังเห็นไข่ไก่นับสิบฟองเป็นเหมือนกันทั้งหมด กุ๊ก กุ๊ก มันเดินมาแล้วส่ายหน้า “แล้วมันเป็นอะไร สีก็แปลกตากว่าที่ข้าเคยเห็นอีก” กุ๊ก กุ๊ก นอกจากจะไม่ได้คำตอบแล้ว เจาเจาก็เดินขึ้นไปกกไข่หลังจากกินจนอิ่มหนำ ส่วนเจินเจินก็เดินมาส่ายหน้าให้กับตนแล้วขึ้นนั่งกกไข่เบียดกันสองตัวจนแทบไม่มีที่ว่าง
