บทที่ 5 แม่ไก่ยักษ์

บทที่ 5 แม่ไก่ยักษ์

          “ต้องขอบคุณเด็กคนนี้ที่เคยเข้าป่ากับพ่ออยู่บ้าง ไม่อย่างนั้นฉันต้องหลงป่าตายแทนที่จะได้เอาคืนยายแก่นั่น” หยางเทียนหรงพยายามยันตนเองขึ้นมาจากพื้นดินที่เต็มไปด้วยใบไม้แห้งกรอบ พลางปัดเศษใบไม้ที่ติดตามเสื้อผ้าจนเห็นว่าลักษณะของเสื้อที่สวมใส่อยู่นั้นสมกับเป็นจีนยุคโบราณเสียจริง

          “คนสมัยก่อนเขาไม่รู้สึกว่ามันโล่งเลยหรือไงกันถึงได้ใส่แค่เสื้อคลุมกับกางเกงยาวแบบนี้โดยไม่ใส่ชั้นใน” แม้จะเอ่ยถามเช่นนั้นแต่ก็ไม่มีใครให้คำตอบเขาได้อยู่ดี ดังนั้นหยางเทียนหรงจึงทำได้เพียงปลดปลงแล้วค่อย ๆ ก้าวเดินกลับไปตามเส้นทางที่มุ่งสู่บ้านหลังน้อยของตนที่อยู่ไม่ไกลเท่าไหร่นัก

          “ก่อนที่จะตายเด็กคนนี้ถูกแย่งผิงกั๋วไปนั่นหมายความว่าป่านนี้แล้วพ่อต้องยังไม่ได้กินอะไรแน่ เราต้องหาของป่ากลับไปกินด้วย อึก ซี่โครงหักหรือเปล่าเนี่ย ทำไมมันเจ็บแบบนี้นะ” เพราะถูกแย่งชิงผิงกั๋วไปหยางเทียนหรงจึงคิดไปเองว่าบิดาของเจ้าของร่างนั้นคงยังไม่ได้กินอะไรแน่นอน ดังนั้นตนจึงคิดเก็บของป่ากลับไปด้วย

          กะต๊าก กะต๊าก

          เสียงไก่นี่

          อย่าบอกนะว่าไก่ที่ผู้คุมวิญญาณมอบให้จะเป็นตัวนี้ เมื่อคิดได้ดังนั้นหยางเทียนหรงไม่รอช้าที่จะวิ่งตามเสียงร้องดังกล่าวไปโดยไม่คิดชีวิต  

          กะต้ากกกกก

          ทว่าเสียงร้องของไก่กลับโหยหวนจนเขาหวั่นใจว่าจะมันจะเกิดเรื่องกับไก่วิเศษของตน สองเท้าน้อยจึงวิ่งเต็มกำลังจนพบเข้ากับเป้าหมายแต่มันกลับไม่ได้มีเพียงแค่ตัวเดียว

          กรรร์ กรรร์

          ลูกหมาป่า? น่าสนใจไม่น้อย แต่แม่ไก่ตัวนั้นน่าสนใจมากกว่า หยางเทียนหรงไม่รอช้าคว้าเอาท่อนไม้ที่มีขว้างใส่เจ้าหมาป่าด้วยเรี่ยวแรงเท่าที่เด็กคนหนึ่งจะทำได้ โดยหวังว่ามันจะให้หมาป่าที่กำลังขย้ำปีกของแม่ไก่ที่กำลังปกป้องไข่ของมันด้วยชีวิตนั้นหนีจากเป้าหมายของตน

          เอ๋ง

          ลูกหมาป่าร้องด้วยความเจ็บปวดแล้ววิ่งหนีจากไปทันที หยางเทียนหรงจึงเดินไปหาแม่ไก่ตัวนั้นที่กำลังกกไข่ของตนอีกครั้งแม้เลือดจะไหลออกจากปีกจนเขาคิดไปแล้วว่าหากเป็นเช่นนี้อีกไม่นานแม่ไก่คงได้ตายจากไปเป็นแน่

กะต๊าก

          “เดี๋ยวสิ อย่าเพิ่งกางปีก ฉัน ไม่สิ ข้ามาดีนะ” หยางเทียนหรงเดินเข้าไปใกล้หวังจะดูบาดแผลให้กับแม่ไก่ แต่เจ้าตัวกลับกางปีกเพื่อที่จะพุ่งเข้าหาตนแทน

          “ข้าจะดูแผลที่ปีกให้”

          “ข้าไม่ทำอะไรเจ้าหรอกวางใจได้”

          “ถ้าข้าทำขึ้นมา จะยอมให้จิกก็ได้เอ้า” 

ครั้นเห็นว่าเด็กน้อยไร้ทีท่าจะเข้ามาทำร้ายตัวมันเอง แม่ไก่ยักษ์จึงปีกลดแล้วนั่งนิ่งเพื่อให้อีกฝ่ายดูบาดแผล

          กะต๊าก

          มันกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดยามที่มือน้อยแตะลงบริเวณปีกที่มีโลหิตหลั่งออกมาไม่หยุด

          “ปีกของเจ้าอาจจะหัก เดี๋ยวรอข้าอยู่ตรงนี้ ข้าจะไปหาสมุนไพรมารักษาปีกของเจ้าก่อนนะ” เพราะยังอยู่ในป่าทำให้รอบด้านเต็มไปด้วยสมุนไพรมากมาย แม้หยางเทียนหรงจะรู้จักไม่ทั้งหมดแต่ถ้าหากเป็นสมุนไพรพื้นฐานที่ใช้สำหรับห้ามเลือดล่ะก็เขาจำไม่พลาดแน่นอน

          นั่นไง

          มือน้อยดึงต้นจิเสวี่ยเฉ่าขึ้นมาทั้งรากจากนั้นจึงมองหาลำธารเพื่อนำไปล้างให้สะอาดโดยเขาเก็บสมุนไพรจำนวนมากห่อใส่อาภรณ์ตัวนอก จากนั้นจึงเดินไปยังน้ำตกที่อยู่ไม่ไกลทันที สองเท้าน้อยก้าวเดินไปอย่างระวังด้วยไม่รู้ว่าจะมีสัตว์ร้ายโผล่มาหรือเปล่า

          ต้นจิเสวี่ยเฉ่าเป็นสมุนไพรเย็นที่ชอบขึ้นบริเวณใกล้ลำธาร ใบของมันสามารถนำมารักษาได้ทั้งแผลสดและแก้บอบช้ำจากข้างในได้อีกด้วย เขาจึงเก็บมันมามากพอสมควรเพราะจะนำไปต้มเพื่อรักษาตนเอง

          ซ่า ซ่า ซ่า

          “ถึงเสียที”

          น้ำตกขนาดเล็กอยู่ตรงหน้าเขาแล้ว หยางเทียนหรงไม่รอช้าเดินเข้าไปบริเวณโขดหินที่มองเห็นยังก้อนหินที่อยู่ด้านล่าง เขามองดูแล้วน้ำแค่นี้คงไม่ทำให้ตนเองจมลงจึงนำสมุนไพรออกมาล้างทีละต้นจนสะอาด

          และไม่ลืมนำมาหนึ่งต้นเด็ดเอาแต่ใบของมันนำไปบดจนหยาบแล้วนำมาพอกบริเวณบาดแผลที่ยังคงมีโลหิตไหลซึมอยู่ ระหว่างนั้นจึงสำรวจบาดแผลอื่นที่แห้งกรัง รวมถึงหายดีแล้วก็พบว่ามันเต็มไปด้วยร่องรอยของการถูกทำร้ายด้วยของมีคมหรือท่อนไม้นับไม่ถ้วน

          “หนอย ยายแก่นี่ หลานตัวเองแท้ ๆ ทำไมถึงกล้าตีจนมีแต่แผลแบบนี้” หยางเทียนหรงในร่างของเด็กน้อยพอกสมุนไพรจนทั่วทั้งกายทำให้ตอนนี้มีแต่กลิ่นสมุนไพรตลบอบอวลไปหมด

          เมื่อทำการล้างจนสะอาดทุกต้นแล้วเขาจึงหอบกลับไปยังบริเวณที่แม่ไก่ตัวนั้นอยู่เพื่อทำการห้ามโลหิตให้หยุดไหลส่วนปีกที่หักไปแล้วค่อยรักษากันอีกครา ตอนนี้ต้องให้โลหิตหยุดไหลเสียก่อน

          กะต๊าก

          “เจ็บเหรอ รอข้าเดี๋ยวนะ”

          มือน้อยหยิบต้นจิเสวี่ยเฉ่ามาหนึ่งต้นแล้วทำเหมือนเดิมคือ บดพอหยาบจนมีน้ำออกมาเล็กน้อยจากนั้นจึงนำไปพอกลงบริเวณปีกของแม่ไก่ หยางเทียนหรงจับปีกแม่ไก่ตัวนั้นด้วยความแผ่วเบาแล้วพอกไปจนทั่วทั้งปีก

          เมื่อเห็นว่ามันถูกพอกจนหมดแล้วตนจึงสำรวจบริเวณอื่นว่ามีบาดแผลที่ใดอีกหรือไม่ แต่ก็ไม่พบแต่อย่างใดนอกจากปีกเท่านั้น

          แต่แล้วก็มีบางอย่างเกิดขึ้น เมื่อเขาพอกสมุนไพรเสร็จสิ้นกลับมีแสงสีทองไหลออกมาจากฝ่ามือของเขาเองลามไปจนครอบคลุมตั้งแต่ปีกไปจนถึงตัวของแม่ไก่ ทันใดนั้นเอง บาดแผลที่มีโลหิตไหลไม่หยุดกลับค่อย ๆ สมานเข้าหากันจนหายเป็นปกติ

          “เห้ย เป็นไปได้ไงน่ะ สมุนไพรมันช่วยแค่ห้ามเลือดมันไม่ได้ช่วยให้แผลหายนะ”

          กะต๊าก

          แม่ไก่ที่หายดีแล้วร้องขึ้นมาอีกครั้งจากนั้นมันจึงใช้เท้าเขี่ยไข่ไก่ที่มันกกเอาไว้แล้วดันมาทางเขาสองฟอง

          “อะไรของเจ้าน่ะ”

          กุ๊ก กุ๊ก

          เมื่อเห็นว่าเขายังคงมองด้วยความงงงวยอยู่ มันจึงใช้จะงอยปากผลักไข่มาทางเขาอีกครั้ง

          “ให้ข้าหรือ”

          กุ๊ก กุ๊ก แม่ไก่ตัวอ้วนผงกหัวสองครั้งราวกับบอกว่าใช่แล้ว

          “อย่าบอกว่านะว่าไก่วิเศษที่ผู้คุมวิญญาณมอบให้ข้าคือเจ้าน่ะ”

          กุ๊ก กุ๊ก

          “เจ้าเข้าใจที่ข้าพูดหรือ”

          กุ๊ก กุ๊ก

          แสดงว่าแสงสีทองที่โอบล้อมแม่ไก่ก่อนหน้ามันคือพันธสัญญาของเขากับแม่ไก่ตัวนี้สินะ ถ้าอย่างนั้นเขาก็สามารถพามันกลับไปที่บ้านด้วยได้เลยใช่ไหม

          “เจ้าจะไปอยู่กับข้าได้ไหม” หยางเทียนหรงเอ่ยถามความยินยอมของแม่ไก่ตัวนี้ก่อนที่ตนจะพามันกลับไปอยู่ด้วยที่เรือน เพราะถ้าหากมันปฏิเสธเขาคงต้องหาสัตว์เสี้ยงตัวใหม่

          กุ๊ก กุ๊ก แม่ไก่ผงกหัวสองครั้ง

          “เจ้ายอมไปกับข้าแล้ว ถ้าอย่างนั้นเจ้าเดินตามข้ามานะ ส่วนไข่ที่เหลือข้าจะนำมันใส่รวมกับสมุนไพรนี่” เขาคิดไปเองจากท่าทางตอบรับดังกล่าว จากนั้นจึงเดินไปเก็บไข่ทั้งหมดมาห่อใส่รวมกับสมุนไพรที่เก็บมาก่อนหน้า

          สองเท้าน้อยเดินย้อนกลับตามเส้นทางในความทรงจำเดิมของเจ้าของร่างโดยที่แม่ไก่ตัวอ้วนเดินตามหลังอย่างขึงขัง

          เขามองท่าทางนั้นด้วยความขบขันเพราะแววตาของแม่ไก่พร้อมที่จะกางปีกจิกได้ตลอดเวลา แต่แล้วเสียงร้องโอดโอยคล้ายมีคนถูกทำร้ายก็ดังขึ้นทำเอาเขากำลังจะเดินเข้าไปยังประตูเรือนชะงักเท้าเอาไว้แล้วหลบอยู่หลังกำแพงดินทันที