ข่าวดี

หลังจากที่หลันจินเยว่รู้ความจริงจากปากสาวใช้ว่าตอนที่ตนสลบอยู่ถูกตงเปียนอ๋องทำอันใด นางก็ไม่กล้าออกจากห้องพักอีกเลยจนผ่านมาแล้วสามวันเต็ม

"จูบแรกฉัน"

ทุกครั้งที่หลันจินเยว่อยู่คนเดียวและส่องคันฉ่องนางมักนึกถึงสิ่งที่สาวใช้เล่าให้ฟังเมื่อสามวันก่อน

ริมฝีปากจิ้มลิ้มที่สะท้อนผ่านคันฉ่องทองเหลืองตรงหน้าแม้จะไม่ใช่ร่างกายของหลันจินเยว่จริง ๆ แต่คนที่รู้สึกถึงจูบที่ว่าคือตัวนางเอง จะไม่ให้เสียใจได้เยี่ยงไร

"คุณหนูไม่สบายรึเจ้าคะทำไมหน้าแดงเช่นนั้น"

เสี่ยวโหรวที่ยกสำรับอาหารเข้ามาเอ่ยถามคุณหนูนางที่ไม่รู้ตัวว่าทุกครั้งเวลานึกถึงสิ่งที่สาวใช้บอกจะหน้าแดงอยู่นานสองนาน

"ข้าสบายดี หอมจัง"

หลันจินเยว่เปลี่ยนเรื่องทำจมูกสูดดมกลิ่นอาหารที่สาวใช้เพิ่งนำมาทันทีเพราะไม่อยากให้สาวใช้ซักความต่อ

"เจ้าค่ะ วันนี้เสี่ยวโหรวเข้าครัวเองเลยนะเจ้าคะ"

เพราะกลัวว่าพ่อครัวที่จวนจะเผลอทำอาหารที่คุณหนูนางแพ้อีกเลยต้องเข้าครัวจัดเตรียมเสียเอง

"น่ากินทั้งนั้นเลย"

บนโต๊ะมีอาหารอยู่ไม่กี่อย่างเพราะปกติเฟิงเยว่ซินตัวจริงจะทานน้อย นางมักบอกตนเองเสมอว่า ทานแต่พออิ่มอย่าให้ของเหลือ แล้วทำงานให้มาก บิดาจะได้ไม่แบกรับภาระมากเกินไป

"คุณหนูทานนี่ดูนะเจ้าคะ"

สาวใช้ผู้น่ารักคีบเนื้อเป็ดตุ๋นน้ำแดงลงบนชามข้าวของผู้เป็นนาย

"อื้ม อร่อยมาก"

ว่าฝีมือป้าจวงอร่อยแล้วนะแต่พอได้มากินฝีมือคนยุคนี้อร่อยไปอีกแบบ

"ทำไมไม่ทานต่อแล้วล่ะเจ้าคะ หรือว่าคุณหนูไม่สบายตรงไหนอีก"

หลันจินเยว่เผลอนึกถึงครอบครัวแท้ ๆ จนทานอะไรไม่ลง

"ข้าแค่คิดถึงบ้าน"

บ้านที่ไม่ได้แปลว่าที่นี่ แต่เป็นบ้านที่ไกลแสนไกลที่ไม่รู้ว่านางจะมีโอกาสได้กลับไปหรือเปล่า

"โธ่... คุณหนูของเสี่ยวโหรว"

มือน้อย ๆ สวมกอดร่างอรชรของคุณหนูผู้แสนบอบบางเพื่อปลอบประโลม

น้ำตาใส ๆ ของทั้งสาวใช้ทั้งคุณหนูหลั่งไหลออกมาพร้อมกัน

"ซินเอ๋อร์! เจ้าเป็นอันใด"

อู่ชิงหรงเพิ่งกลับมาจากจวนองค์ชายเฟยหลงจึงแวะมาหาสหายวัยเยาว์แต่กลับเจอเข้ากับสองหญิงสาวนั่งอมทุกข์น้ำตาอาบแก้มแทน

"ท่านรองแม่ทัพอู่"

เสี่ยวโหรวปล่อยกอดคุณหนูนางพร้อมทำความเคารพผู้มาเยือน

"ซินเอ๋อร์เป็นอะไร"

เมื่อถามครั้งแรกไม่ได้คำตอบรองแม่ทัพผู้ร้อนใจจึงหันไปถามสาวใช้แทน

"คุณหนูบอกว่าคิดถึงท่านเสนาเฟิงเจ้าค่ะ"

เสี่ยวโหรวอธิบายแบบเจาะจงตัวบุคคล ทำให้อู่ชิงหรงถึงกับจุกในอกแทนสหายรัก

"เจ้ายังมีหวัง"

อู่ชิงหรงเลื่อนเก้าอี้นั่งลงข้างกายสหายวัยเยาว์เพื่อบอกกล่าวข่าวดีที่เพิ่งรายงานตงเปียนอ๋องเสร็จ

"มีหวังคืออะไร"

หลันจินเยว่ปาดน้ำตาออกจากแก้ม หันไปคุยกับอีกคนที่นางเริ่มสนิทใจ

"เรื่องท่านเสนาเฟิง"

พ่อของเยว่ซินน่ะเหรอ เฮ้อ! ลืมไปว่าตอนนี้ตนเองอยู่ในร่างของคนอื่นจะเป็นเรื่องใครไปได้

"ท่านเส... ท่านพ่อข้าทำไมเหรอ"

เดาจากท่าทีของชิงหรงผู้นี้บ่งบอกว่าต้องเป็นเรื่องดีแน่ ๆ

"ข้าได้รับมอบหมายภารกิจจากท่านอ๋องให้ไปตรวจสอบดูจุดที่ทหารบอกว่าสังหารพ่อเจ้า ทว่าข้ากลับไม่พบเบาะแสอะไรที่บ่งบอกว่าตรงนั้นมีการต่อสู้เกิดขึ้น"

นี่คือสิ่งที่อู่ชิงหรงได้ไปสืบมา

"ท่านรองแม่ทัพกำลังบอกว่าท่านเสนาเฟิงยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหมเจ้าคะ"

เสี่ยวโหรวดีใจแทนคุณหนูจนเสียมารยาทถามออกไป

"จะกล่าวว่ายังมีชีวิตอยู่เลยก็ใช่เรื่อง แต่ท่านอ๋องตรัสว่า ไม่พบศพ ให้ถือว่าคนยังมีลมหายใจ"

ก็มีเหตุผล แต่ทุกอย่างไม่เกี่ยวกับตัวหลันจินเยว่สักหน่อย นางแค่มาอาศัยร่างคนอื่นอยู่ สิ่งที่มีผลกับนางคือการได้กลับคืนร่างตัวเองที่แม้จะไม่รู้ว่าจากอุบัติเหตุครั้งนั้นนางจะยังมีลมหายใจอยู่อีกมิติหรือไม่

"ทำไมเจ้าดูไม่ดีใจเลย"

สายตาไม่เคยหลอกใคร ในดวงตาสีดำขลับมีแต่ความผิดหวังปนเศร้าสร้อยจนสหายสนิทจับพิรุธได้

"ดีใจสิ ทำไมข้าจะไม่ดีใจ"

เสียงตื่นเต้นหลุดออกมาจากริมฝีปากได้รูปสวย แววตาที่เศร้าหมองเมื่อครู่มีประกายในแววตาขึ้นมาจนคนครางแครงใจเลิกกังวล

"เรื่องดีเช่นนี้เราต้องไปบอกแก่คุณหนูใหญ่นะเจ้าคะ"

เพราะญาติเพียงคนเดียวที่นางเหลืออยู่ตอนนี้คือพี่สาวต่างมารดาเสี่ยวโหรวเลยแนะนำ

"เกรงว่ายังไม่ได้" ชิงหลงรีบเอ่ยห้าม

"ทำไมล่ะ"

หลันจินเยว่มองหน้าเขาเพื่อต้องการคำอธิบาย

"ท่านอ๋องรับสั่งไว้ เรื่องในวันนี้ที่ข้าไปสืบมาต้องเป็นความลับ"

ทำไมต้องเป็นความลับด้วยนะ พ่อยังไม่ตายควรบอกกล่าวแก่ลูกให้รู้เป็นเรื่องดีออก

"เจ้าคงไม่ได้โกรธเคืองการตัดสินใจของท่านอ๋องใช่หรือไม่"

หลันจินเยว่ถูกถามจวนตัวเลยได้แต่อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ พร้อมหลุดปากพูดสิ่งที่หลีกหนีมาตลอดสามวันออกไป

"ข้าจะไปโกรธท่านอ๋องได้ยังไง ตัวข้าอยากไปขอบคุณท่านอ๋องด้วยตัวเองด้วยซ้ำ"

"เอาสิ ข้าจะพาเจ้าไปเข้าเฝ้าท่านอ๋อง"

หลันจินเยว่ฝืนกลืนก้อนน้ำลายลงคอพลางหลบหน้าสหายสนิทพึมพำกับตนเอง

"ไม่น่าปากไว้เลยเรา"

"แต่คุณหนูเพิ่งทานไปได้แค่หน่อยเดียวเองนะเจ้าคะ"

เสี่ยวโหรวสองจิตสองใจ ทั้งอยากให้คุณหนูไปพบท่านอ๋อง ทั้งอยากให้นางดื่มกินให้อิ่มก่อน

"ไว้ข้าค่อยกลับมากิน"

ถึงในใจจะยังไม่กล้าสู้หน้าท่านอ๋องที่ว่า แต่ด้วยความที่นางคลาดการเห็นหน้าตาคนผู้นี้ไปหลายหนเลยเลือกอย่างหลัง

"ท่านอ๋องน่าจะกำลังซ้อมธนูอยู่ เจ้าต้องระวังตัวด้วยละ"

"เสี่ยวโหรวเจ้าตามข้ามาด้วย"

"แต่ว่า..."

เพราะมาอยู่ที่นี่หลายวันทำให้เสี่ยวโหรวรู้ดีว่าเจ้าของจวนแห่งนี้รักสันโดดและมีเขตหวงห้ามค่อนข้างเยอะจึงได้แต่อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ ไม่กล้ารับปากหลันจินเยว่

"ให้เสี่ยวโหรวรอที่นี่เถอะ ท่านอ๋องไม่ชอบให้คนไปยุ่งย่ามเวลาฝึกซ้อม"

คนอะไรจะเข้มงวดขนาดนั้น แต่ก็ช่างปะไร นางแค่อยากเห็นหน้าท่านอ๋องที่เคยเจอแบบไม่ค่อยชัด ส่วนสาวใช้คงพบเจอหน้าท่านอ๋องจนชินตาไปแล้ว

"งั้นเรารีบไปกันเถอะ"

อู่ชิงหรงหัวเราะเบา ๆ พร้อมส่ายหัวไปมา เมื่อเห็นสหายรักกระโดดโลดเต้นวิ่งนำหน้าเขาราวรู้ทิศทาง