บทที่ 2

หลินเข่อซิงสูดหายใจเข้าลึกๆ รวบรวมสติไว้ในใจ “เอาล่ะ! เรามาทำตามแผนกัน... ฉันจะต้องทำตัวเรียบร้อยและสง่างามที่สุดเหมือนผ้าพับไว้ ไม่มีทางทำพลาดแน่นอน!”

หลังจากได้รับการเรียกตัวให้ไปพบอวิ๋นเฟยหลง หลินเข่อซิงก็ยืนเตรียมพร้อมอยู่ในลานหน้าตำหนักใหญ่ ชุดผ้าฝ้ายโบราณสีอ่อนยิ่งทำให้เธอดูเหมือนคุณหนูหลินที่แสนจืดชืดจากนิยายไม่มีผิด “อืม... ถ้าฉันเดินด้วยก้าวเล็กๆ ค่อยๆ ก้มหน้าไว้ คงจะดูเรียบร้อยพอสมควรสินะ” เธอคิด ขณะที่พยายามเดินอย่างสงบเสงี่ยมไปทางที่เขายืนอยู่

ตึก ตึก ตึก...

แต่พอใกล้เข้าไปเรื่อยๆ ความตื่นเต้นก็เริ่มประทุขึ้น เธอเคยอ่านเรื่องนี้ไม่รู้กี่รอบ แต่ตอนนี้ต้องเจอกับพระเอกสุดหล่อในชีวิตจริง หัวใจของหลินเข่อซิงเต้นระรัวราวกับกลองศึก!

อวิ๋นเฟยหลงยืนอยู่ตรงหน้าเข่อซิง ใบหน้าคมเข้มของเขาดูสง่างามจนเธอเผลอหยุดหายใจไปชั่วขณะ โอ้โห...หล่อจริง ๆ... แต่ก็เย็นชาเหมือนในนิยายไม่มีผิด เข่อซิงคิดในใจ ขณะที่พยายามทำท่าเรียบร้อยสงบเสงี่ยมที่สุดเท่าที่จะทำได้

“ข้าคืออวิ๋นเฟยหลง” เขาเอ่ยเสียงเรียบ ดูเย็นชาตามแบบฉบับของเขา ดวงตาสีดำสนิทจับจ้องที่หลินเข่อซิงอย่างเฉยชา

หลินเข่อซิงรีบโค้งตัวลงอย่างสุภาพ พร้อมกับพยายามพูดเสียงหวานตามแบบฉบับคุณหนูหลิน “ข้าคือ...หลินเข่อซิงเจ้าค่ะ ยินดีที่ได้พบ”

ขณะที่เธอเงยหน้าขึ้นอย่างช้าๆ ด้วยท่าทีสง่างาม จู่ๆ ผมปอยหนึ่งของเธอก็หลุดลงมาปิดหน้า! โอ๊ย! ทำไมตอนสำคัญๆ ผมถึงต้องมาหลุดลงมาแบบนี้ด้วย!

เธอพยายามดันผมกลับไปแต่ก็เผลอทำมันยุ่งกว่าเดิม สุดท้ายจึงตัดสินใจปล่อยให้มันเป็นอย่างนั้น “ไม่เป็นไร ๆ ผมปอยหนึ่งมันดูเป็นธรรมชาติดี ใช่มั้ยนะ?” เธอพึมพำกับตัวเองเบาๆ พลางส่งยิ้มฝืนๆ ให้เขา

อวิ๋นเฟยหลงหรี่ตาลง ก่อนที่เขาจะยิ้มมุมปากเล็กน้อย ซึ่งดูเหมือนการยิ้มแบบนี้มันไม่ได้เป็นการแสดงความเป็นมิตรเสียเท่าไร เขาเดินเข้ามาใกล้หลินเข่อซิงทีละก้าว จนเธอเริ่มรู้สึกว่าลมหายใจของเขาอยู่ใกล้มากเกินไปแล้ว

“เอ่อ... ท่าน...” เข่อซิงพูดอย่างติดขัด พลางถอยหลังทีละนิด แต่เขากลับเดินเข้ามาใกล้กว่าเดิม

แล้วทันใดนั้น เขาก็โน้มใบหน้าเข้ามาใกล้จนริมฝีปากของเขาเกือบจะสัมผัสกับใบหูของเธอ เสียงลมหายใจของเขากระซิบชิดริมหู ราวกับจะทำให้ใจของหลินเข่อซิงหยุดเต้น “ขอโทษนะ คุณหนูหลิน...” เขาเริ่มพูดเสียงเบา แต่เจือความหยิ่งในน้ำเสียงชัดเจน “...ข้าคงไม่สนใจผู้หญิงที่จืดชืดแบบเจ้า”

ดวงตาของเข่อซิงเบิกกว้างในทันที “ห๊ะ? อะไรนะ?” เธอคิดในใจ เดี๋ยวนะ! เมื่อกี้เขาบอกว่าอะไรนะ? จืดชืด!?

เขาถอยออกไปพร้อมกับท่าทีเย็นชาเหมือนเดิม สายตาของเขาแสดงออกชัดเจนว่าเขาไม่ได้ประทับใจเธอสักนิด

“เดี๋ยวนะ! ท่านว่าอะไรนะเจ้าคะ?” เข่อซิงพยายามถามซ้ำให้แน่ใจว่าหูเธอไม่ได้ฝาด แต่ภายในใจก็รู้คำตอบดีอยู่แล้ว

อวิ๋นเฟยหลงเพียงแค่ยิ้มเย็นชา “ข้าพูดชัดเจนแล้ว คุณหนูหลินเจ้าจืดชืดเกินไป ข้าไม่สนใจผู้หญิงแบบเจ้า”

หลินเข่อซิงยืนอึ้งไปชั่วขณะ ก่อนที่ความอึ้งนั้นจะเปลี่ยนเป็นความไม่พอใจแบบปนขำ โอ๊ย! ทำไมถึงต้องมาโดนว่าจืดชืดตอนที่ฉันพยายามเต็มที่แบบนี้ด้วย!

เธอแอบหันไปบ่นกับตัวเองเบาๆ “จืดชืดเหรอ? นี่ฉันตั้งใจทำตัวแบบคุณหนูสุดเรียบร้อยตามแบบในนิยายเลยนะ! อุตส่าห์พยายามสุดๆ แล้วเชียว...” แต่เมื่อมองไปที่เขาอีกครั้ง เธอก็รู้สึกไม่ยอมแพ้ ชิ คำก็จืด สองคำก็จืด เดี๋ยวจะเผ็ดซี๊ดเปรี้ยวปรี๊ดยิ่งกว่ามะนาวให้ดู...สู้สิอิหญิง ฉันจะกลับโลกเดิมให้ได้!