30 นาทีผ่านไปโต๊ะวีไอพี“พวกมึง กูกลับก่อนรู้สึกมึนหัวยังไงก็ไม่รู้” เวหาวางแก้วเหล้าลงบนโต๊ะด้วยความรุนแรงเมื่อเขาเริ่มรู้สึกมึนหัวขึ้นมาเสียดื้อๆโดยที่ปกตินั้นเขาเป็นคนที่คอแข็งมากแต่ไหนวันนี้กลับต้องมาแพ้ไอ้พวกเพื่อนพวกนี้เอาเสียได้“เออขับรถดีๆหรือจะให้กูไปส่งมั้ย” สายฟ้าที่เห็นเพื่อนลุกขึ้นก็เอ่ยเสียงบอกให้มันขับรถกลับห้องดีๆ มองมันแล้วก็เหมือนจะไม่ไหวยังไงดีหรือจะให้เขาไปส่งดีกว่ามั้ย เขาลุกขึ้นยืนตามเวหาความเป็นห่วงทำให้เข้าไปประคองตัวเพื่อน“กูขับไหว” เวหายังคงยืนยันคำเดิมเขาเพียงแค่รู้สึกมึนหัวแค่นั้นจึงทำให้สายฟ้าขยับตัวยืนห่างในเมื่อเพื่อนพูดขนาดนี้ก็คงแปลว่าไหวนั่นแหละ เขานั่งลงบนโซฟาตัวเดิมมองดูเวหาที่สาวเท้าเดินออกไปหน้าผับ SkyBlueริสาเดินออกมากับชายหนุ่มรูปหล่อที่พึ่งเจอกันได้เพียงไม่นาน เธอและเขาหมายที่จะนัดออกไปทำเรื่องอย่างว่าด้วยกันทันใดนั้นหางตาคู่สวยก็พลันมองไปเห็นเข้ากับรุ่นน้องหนุ่มสุดหล่ออย่างเวหาที่กำลังเดินไปยังรถยนต์ของตัวเอง“นั่นเวหานี่” เสียงเล็กพูดพึมพำออกมาใจเธอตอนนี้ลอยไปอยู่ที่หน้าของเวหานั่นแล้ว ไม่รอช้าเธอหันหน้าไปบอกผู้ชายคนนั้นให้ไปรอที่รถของเข
“มันเป็นความชอบส่วนตัวน่ะค่ะ นะคะแล้วเดี๋ยวยังไงพวกเราก็ค่อยนัดเจอกันเรื่อยๆ” ริสาหน้ายู่เล็กน้อยพยายามร้องขอต่อไปไม่ว่าอย่างไรเธอต้องได้ถ่ายคลิป ชายหนุ่มชั่งใจแล้วถอนหายใจออกมาผู้หญิงคนนี้คงชอบแบบนี้อย่างนั้นสินะริสาหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดเปิดไปยังกล้องวิดีโอพร้อมกับหามุมที่จะตั้งโทรศัพท์มือถือเอาไว้และพอได้มุมที่คิดว่าโอเคแล้วเธอจึงหันมาให้ความสนใจไปกับกิจกรรมแรกที่เธอจะทำให้แก่เขาซึ่งนั้นก็คือ..มือเล็กเอื้อมไปปลดตะข้อกางเกงยีนส์พลางลูบไล้ท่อนเอ็นยักษ์จากทางด้านนอกกางเกง แววตาของเธอเต็มไปด้วยความอยากกระหายใคร่ที่จะอมแล้วดูดอวัยวะเพศชายของเขา แค่คิดน้ำใสก็เริ่มไหลซึมออกมาเปรอะเปื้อนกางเกงในตัวเล็กเต็มไปหมด“งั้นก็แล้วแต่ริสาเลยครับ ขอแค่อย่าเห็นหน้าผมก็พอ ริสาคุณจะทำอะไร”“ขับรถไปสิคะ ริสาก็แค่หิวเลยอยากจะ...”‘อม’ เจ้าลูกชายเขา เธอลูบไล้ปากก็บอกเขาแต่สายตากลับเอาแต่จ้องมองและเมื่อเริ่มทนอีกต่อไปไม่ไหวหญิงสาวเริ่มควักท่อนเอ็นที่แข็งออกมาจากกางเกงยีนส์ เธอลอบกลืนน้ำลายเมื่อได้เห็นความใหญ่โตของเขา
ริสาเชิดหน้าขึ้นมองจ้องหน้าเขาอย่างไม่เกรงกลัวจึงทำให้เวหายกมือขึ้นกอดอกพร้อมกับลอบถอนหายใจออกมา เขาเปรยตามองหญิงสาวรุ่นพี่ เรื่องอะไรที่จะต้องให้เธอเข้าไปในห้องเขาด้วย“ไม่จำเป็น!!”“ไม่เอาน่าวันนี้ก็แค่อยากจะมาลาน่ะ พี่จะไปเรียนที่ต่างประเทศอย่างที่ตั้งใจเอาไว้” ริสาเลื่อนมือสัมผัสอกแกร่งของเวหา วันนี้เธอเพียงแค่อยากมาลาเท่านั้น เวหาปัดมือเธอออกพร้อมกับส่งเสียงตวาดด้วยความสุดทน“มันก็เรื่องของพี่!!”“ขอเข้าไปนั่งหน่อย เมื่อย~” ริสาก้มตัวกำมือทุบไปตามเรียวขาในตอนนี้เธอเมื่อยเพียงแค่ต้องการเข้าไปนั่งให้หายเหนื่อยก็เท่านั้น มองดูชายหนุ่มรุ่นน้องตาไม่กระพริบนี่เขาจะไม่ให้เธอเข้าไปเชียวหรือ ไม่ให้ก็ไม่ให้ในเมื่อไม่ให้ เธอก็ขออนุญาตตัวเองก็แล้วกันร่างบางมองเห็นช่องว่างรีบแทรกตัวเดินเข้าไปในห้องด้วยความรวดเร็ว เร็วจนเวหาตั้งตัวไม่ทันเธอเข้ามาเร็วมากและที่สำคัญเธอยังเอาหน้าเคลื่อนที่ผ่านอกของเขาด้วย จะไม่อะไรเลยถ้าไม่จุ๊บเข้าที่หัวนมของเขา“นี่เข้าห้องคนอื่นแบบนี้ได้ยังไง!!” เวหาขนลุกซู่
“ทำไมมานั่งในห้องนี้ล่ะ แล้วเป็นอะไรทำไมหน้ามีแต่เหงื่อแบบนั้น ไหนมาให้พี่ดูสิ” ร่างสวยเดินเข้าไปหาหนุ่มรุ่นน้องสีหน้าและแววตาของเธอเอ่ยถามด้วยท่าทางที่ดูจะเป็นห่วงเขามากเสียเหลือเกิน มือเล็กกอบกุมใบหน้าของเวหาให้หันมามองกันทำเอาเวหารีบสลัดหน้าออกจากการกอบกุมของเธอพร้อมทั้งเริ่มส่งเสียงไล่ เพราะถ้าเธอยังขืนอยู่ในห้องด้วยกันกับเขาไม่แน่เขาอาจจะหยุดความรู้สึกที่มีในตอนนี้ไม่ได้ความรู้สึกที่บ้าบออะไรก็ไม่รู้..“อย่ายุ่ง!! เข้าห้องน้ำแล้วก็รีบออกไปสักที”“ตรงนั้นของนายแข็งมาก มีอะไรอยากให้พี่ช่วยหรือเปล่า” ริสาเหลือบตามองจ้องยังส่วนนั้นของเขามองดูก็รู้แล้วว่า ‘มันแข็งมาก’ ก็เล่นเห็นเป็นลำเสียซะขนาดนั้น หญิงสาวกลืนน้ำลายลงคอเมื่อความหิวเริ่มมาเยือน“ออกไป!!”“อย่าไล่กันนักสิ เวเป็นแบบนี้แล้วพี่จะทิ้งเธอไปได้ยังไง” ริสาพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งเหมือนว่าเธอนั้นเป็นห่วงเขา ดวงตาคู่สวยมองไปยังใบหน้าของชายหนุ่มเม็ดเหงื่อเต็มหน้าไปหมดเธอยกมือขึ้นหมายที่จะเช็ดเหงื่อให้กับเขา
มือใหญ่เอื้อมคว้าเข้าที่เส้นผมพร้อมกับเริ่มจิกกำเส้นผมของเธอราวกับว่าอยากจะหาที่ลง ริสาที่รับรู้ได้ว่าเขาเสียดเสียวจึงผละริมฝีปากออกจากความใหญ่โตตรงหน้า“พี่ไม่หยุดหรอกนะ เธอลืมพี่ได้จริงๆเหรอ” เธอพูดอย่างคนที่เอาแต่ใจพลางอ้าปากครอบกลืนเอ็นยักษ์ให้หายเข้าโพรงปากนุ่มอีกครั้ง คนอย่างเขามันต้องเจอคนอย่างเธอ ต้องเจอคนทำจริงและเอาจริงด้วย“….” เวหากำหมัดแน่นเสียวจนเกร็งไปหมดใจอยากผลักเธอออกไปอีกครั้งแต่มือกับร่างกายกลับไม่ยอมทำตาม ในขณะที่ปากทำหน้าที่ มือข้างที่ว่างก็เริ่มถอดกระโปรงตัวจิ๋วของตัวเองออกอย่างแคล่วคล่องว่องไวจึงเผยให้เห็นกางเกงในผ้าลูกไม้สีดำตัวบางแอ๊ด~ริสาได้ยินเสียงประตูเปิดออกจึงผละริมฝีปากออกจากท่อนลำสุดโปรดปรานในตอนนี้ยังมีสิ่งที่สำคัญมากไปกว่าเจ้าสิ่งนี้ซึ่งนั่นก็คือ..เธอเปลี่ยนท่าทางขึ้นไปนั่งบนลำตัวของเขาโดยที่ในส่วนกลางกายของเราทั้งสองตรงกันพร้อมกับเอื้อมมือไปหยิบผ้าห่มขึ้นมาปกคลุมร่างกายในบริเวณส่วนล่าง เวหางุนงงไม่เข้าใจว่าพี่ริสาเขาคิดที่จะทำอะไรหรือว่าเธอนั้นจะขย่มจนทำให้เขาแตกพ่าย&ldqu
ริสาส่งเสียงฮึดฮัดในลำคออย่างไม่ชอบใจแล้วนึกขึ้นมาได้ว่าเธอสมควรที่จะต้องยุแหย่คนทั้งคู่ต่อซึ่งนั่นจึงทำให้เวหาเดือดดาลขึ้นอีกครั้ง“ผมพูดตอนไหนว่าจะเอา!!”“ไม่ต้องออกไปไหนกันทั้งนั้น คนที่ต้องออกไปคือนี่เอง” เชอรีนบีบมือตัวเองแน่นสถานการณ์แบบนี้คนที่สมควรจะต้องเดินออกไปคือเธอ ไม่ใช่สองผัวเมียนี่ สองเท้าเล็กหันหลังกลับเตรียมพร้อมที่จะเดินก้าวออกไป ใจเธอมันไม่อยากเห็นหรืออยากอยู่ในห้องนี้อีกต่อไปแล้ว เจ็บจริงๆกับการที่ต้องมาเห็นด้วยตาตัวเองว่าแฟนของเราเขากำลังเอากับผู้หญิงคนอื่นอยู่มันเหมือนโดนกรีดแทงหัวใจด้วยมีดเล่มแหลม โดนกรีดด้วยมือของผู้ชายที่ตัวเธอรัก...“อย่าไปนะเชอ เวขอโทษให้โอกาสเวได้มั้ย” เสียงทุ้มตะโกนตามหลังทำเชอรีนหยุดชะงักนี่เขายังมีหน้าขอโอกาสอีกเหรอ หน้าไม่อายจริงๆผู้ชายคนนี้ เหมาะสมกันแล้วหญิงร้ายชายเลว“โอกาสอะไรของนาย มันไม่มีหรอกนะ ฮึก~” เชอรีนพูดโดยที่ไม่ได้หันหลังกลับไปมอง เธอไม่อยากเห็นภาพบาดตาบาดใจนั่นอีกต่อแล้ว“ผิดไปแล้ว...” ประโยคนี้แผ่วเบาเขารู้สึกผิดกับเธ
เวหาถอนหายใจทำไมพี่ริสาถึงได้ชอบพูดเรื่องเก่าๆแบบนี้นะ ชายหนุ่มตัวร้ายหันไปส่งยิ้มให้ลูกน้องสายฟ้าที่กำลังยืนมองเรือนร่างพี่ริสาอยู่สายตามันหลอกกันไม่ได้หรอกนะว่าลูกน้องของไอ้สายฟ้าน่ะอยากกินพี่ริสามากแค่ไหน....“กรี๊ด~ ไม่นะไม่เอาไอ้บ้านี่ตัวดำแถมตัวก็ใหญ่ กีฉันได้แหกกันพอดี” คนตัวเล็กกรีดร้องออกมาเมื่อชายคนนั้นเดินเข้ามาจับเรียวขาของเธอ เขาออกแรงดึงจนร่างเล็กตกอยู่ในอ้อมกอดของเขา มือหนาบีบคว้าเต้าอวบไว้แน่นแล้วเริ่มบีบเคล้นทรวงอกด้วยความตั้งใจ“มานี่คนสวย พี่พร้อมเป็นผัวคนใหม่ให้เธอแล้ว” เขาอุ้มริสาไว้พร้อมกับดึงผ้าห่มให้ร่วงลงสู่เตียงนอน แอร์เย็นประทะผิวกายขาวผ่องทำเอาชายคนนั้นถึงกับลอบกลืนน้ำลาย เธอขาวนมโตมากไม่ไหวแล้วต้องรีบเข้าไปเอาสองเท้าใหญ่เดินลงจากเตียงเตรียมพร้อมที่จะเดินเข้าไปยังห้องฝั่งตรงข้าม ริสาดีดดิ้นรู้แล้วว่าต่อไปตัวเองจะต้องเจอกับอะไร ไม่นะ ผู้ชายคนนี้ไม่ได้หล่อหรือดูดีอะไรเลย“กรี๊ดไม่นะ~”ผู้ชายคนนั้นเดินไปเปิดประตูแล้วพาตัวเองกับริสาเข้าไปในห้องนั้นพร้อมกับไม่ลืมที่จะกดล็อคประตู เข
เวหาถอนหายใจทำไมพี่ริสาถึงได้ชอบพูดเรื่องเก่าๆแบบนี้นะ ชายหนุ่มตัวร้ายหันไปส่งยิ้มให้ลูกน้องสายฟ้าที่กำลังยืนมองเรือนร่างพี่ริสาอยู่สายตามันหลอกกันไม่ได้หรอกนะว่าลูกน้องของไอ้สายฟ้าน่ะอยากกินพี่ริสามากแค่ไหน....“กรี๊ด~ ไม่นะไม่เอาไอ้บ้านี่ตัวดำแถมตัวก็ใหญ่ กีฉันได้แหกกันพอดี” คนตัวเล็กกรีดร้องออกมาเมื่อชายคนนั้นเดินเข้ามาจับเรียวขาของเธอ เขาออกแรงดึงจนร่างเล็กตกอยู่ในอ้อมกอดของเขา มือหนาบีบคว้าเต้าอวบไว้แน่นแล้วเริ่มบีบเคล้นทรวงอกด้วยความตั้งใจ“มานี่คนสวย พี่พร้อมเป็นผัวคนใหม่ให้เธอแล้ว” เขาอุ้มริสาไว้พร้อมกับดึงผ้าห่มให้ร่วงลงสู่เตียงนอน แอร์เย็นประทะผิวกายขาวผ่องทำเอาชายคนนั้นถึงกับลอบกลืนน้ำลาย เธอขาวนมโตมากไม่ไหวแล้วต้องรีบเข้าไปเอาสองเท้าใหญ่เดินลงจากเตียงเตรียมพร้อมที่จะเดินเข้าไปยังห้องฝั่งตรงข้าม ริสาดีดดิ้นรู้แล้วว่าต่อไปตัวเองจะต้องเจอกับอะไร ไม่นะ ผู้ชายคนนี้ไม่ได้หล่อหรือดูดีอะไรเลย“กรี๊ดไม่นะ~”ผู้ชายคนนั้นเดินไปเปิดประตูแล้วพาตัวเองกับริสาเข้าไปในห้องนั้นพร้อมกับไม่ลืมที่จะกดล็อคประตู เขาวางเธอลงบนพื้นมองสังเกตปฏิกิริยาของเธอว่าจะทำอย่างไรริสายืนขึ้นพยายามที่จะเดิน
ทางด้านเชอรีนเสียงทุ้มดังขึ้นทำเอาทุกสายตาหันมองไปทางเดียวกัน เสียงเรียกนั่นช่างคล้ายกับธาวินเสียจริง ทันทีที่หันไปมองเชอรีนก็ถึงกับยืนนิ่งอยู่กับที่เพราะคนที่เรียกมาร์ชคือธาวินจริงๆและถ้าเจอธาวินยังไงเวหาก็คงต้องมาด้วยสินะสายตาคู่สวยมองไปทางด้านหลังธาวิน เธอพบเข้ากับผู้ชายคนนั้นคนที่เธอไม่ต้องการที่จะเห็น สายตาของเราทั้งคู่จ้องมองกัน เชอรีนใจเต้นระรัวดั่งมีคนเข้าไปตีกลองซึ่งสาเหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะเธอยังคงไม่ลืมความรักระหว่างเธอและเขา ใบหน้าเนียนใสร้อนวูบยามเมื่อเห็นเขาคนนั้นยกยิ้มที่มุมปาก“นี่มันอะไรกัน!!”ไอรีนหันมองไปที่เชอรีนก่อนที่จะปรายตาถามมาร์ช ไหนว่าพวกเราจะมากินข้าวกันแค่นี้ไงแต่ทำไมถึงได้มาเจอเข้ากับกลุ่มเพื่อนสนิทของเขาได้หรือว่าไอ้หมอนี่มันนัดเพื่อนมันมา คงอยากจะให้เวหาได้เจอกันเชอรีนอย่างนั้นสินะและถ้าเป็นแบบนั้นจริงเพื่อนของเธอจะทำอย่างไรคงจะอึดอัดใจน่าดู...“ใจเย็นๆฟังมาร์ชเขาก่อนนะ” เพียวที่ยืนอยู่ข้างกายมาร์ชรีบเอ่ยขอให้เพื่อนทั้งสองใจเย็นแล้วรอฟังในสิ่งที่มาร์ชแฟนหนุ่มของเธอจะพูดเสียหน่อย ไอรีนหันมองเพียวแล้วพยักหน้าหงึกหงัก ก็ได้ถ้าเพียวร้องขอเธอก็จะรอในสิ
“ถามจริง บ้านแกนี้มีพี่น้องกี่คน มีน้องคนเล็กอีกคนใช่มั้ย หน้าตาดีทั้งบ้านเลยสินะ” เพียวที่มีความคิดเดียวกับไอรีนรีบพยักหน้าอย่างคนที่เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง ใบหน้าสวยหันไปถามเชอรีนถึงยังเรื่องพี่น้องของเธอ ให้ทายคงจะสวยกันทั้งบ้านเชอรีนยกมือขึ้นเกาหัวแกรกแอบเขินอยู่เล็กน้อยที่เพื่อนทั้งสองพูดจาชมพี่น้องของเธอ“แกก็พูดเวอร์ไป ไปหาอะไรกินกันดีกว่า” เสียงท้องร้องของเธอดังขึ้นฝ่ามือเล็กยกขึ้นลูบวนหน้าท้องแบนราบ ความอยากกระหายหิวในตอนนี้ทำเธอเอ่ยปากพูดชวนเพื่อน เพียวที่เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งรีบพยักหน้าตอบรับในตอนนี้เธออยากกินน้ำหวานเย็นๆชื่นใจ“ไปสิ ฉันอยากกินชาเย็น~”“ฉันก็ด้วย หิวจนตาลายแล้วเนี่ย” ไอรีนที่รู้สึกหิวเช่นกันรีบแสดงความคิดเห็นทั้งสามพากันเดินออกมาจากคณะและในขณะที่กำลังเดินมองหาโรงอาหารกันอยู่นั้นจู่ๆก็มีผู้หญิงรายหนึ่งเดินเข้ามาชนเชอรีนแล้วตัวเองนั้นก็ล้มลงไปกองกับพื้น“โอ๊ะ! ขอโทษค่ะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” เชอรีนตกใจรีบยื่นมือไปให้เธอจับซึ่งเธอคนนั้นก็ส่งมือมาจับเข้าที่มือของเชอรีนเอาไว้ ทั้งคู่มองสบตากัน เชอรีนไม่รอช้าออกแรงดึงเธอคนนั้นให้ลุกขึ้นยืน“ไม่เป็นไรค่ะว่าแต่เธอเป็น
เชอรีนส่งยิ้มหวานทักทายไปยังเพื่อนทั้งสองรวมไปถึงแฟนของเพื่อนอย่างมาร์ชด้วย เธอไม่รู้เลยว่าเพื่อนๆของเธอมายืนรออยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แอบเกรงใจอยู่เหมือนกันนะที่ตัวเธอเองดันมาถึงเป็นคนสุดท้าย“หวัดดีเชอรีน~” มาร์ชทักทายตอบกลับอย่างมีมารยาท เขา เพียวและไอรีนต่างก็พึ่งมายืนรอเชอรีนอยู่ตรงนี้ยังไม่ถึง 5 นาทีเลยด้วยซ้ำ เพียวที่เห็นสีหน้าของเชอรีนที่ดูเป็นกังวลเธอจึงรีบตอบกลับเพื่อนไปทันทีเพราะกลัวว่าเชอรีนอาจจะคิดมาก ยัยนี่ยิ่งเป็นประเภทที่ชอบคิดเยอะ คิดมากอยู่ด้วย“รอไม่นานหรอก นี่พวกฉันก็พึ่งมาถึงกัน”“งั้นพวกเรารีบเดินเข้าไปข้างในกันดีกว่า มาร์ช~ ยังไงก็ขอบคุณมากนะที่ยอมมาเข้าที่นี่” เชอรีนพยักหน้าอย่างเข้าใจในเมื่อเธอไม่ได้มาสายมากนักงั้นก็รีบพากันเดินเข้าไปข้างในมหาวิทยาลัยจะดีกว่า จะได้ไม่เป็นการเสียเวลาอีกต่อไปและในระหว่างที่เดินกันอยู่นั้นเชอรีนก็ไม่ลืมที่จะกล่าวคำขอบคุณไปยังแฟนหนุ่มของเพียวที่เขายอมเลือกที่จะมาเข้าเรียนต่อยังมหาลัยเดียวกับพวกเธอ“เรื่องนั้นไม่ต้องขอบคุณเราหรอก เพียวไปไหนเราไปด้วยเสมอ” ชายหนุ่มผู้แสนดีจับมือแฟนสาวพร้อมกับส่งยิ้มหวาน ถ้าให้เลือกระหว่างเพื่อนกับ
เย็นวันนั้น ณ ห้องพักของพี่ริสาก๊อกๆริสาที่พึ่งแต่งตัวเสร็จรีบเดินไปเปิดประตูห้องพัก“ใครคะ?” เงียบไม่มีเสียงตอบรับเธอจึงไม่รอช้าเปิดประตูห้องออกกว้าง ใบหน้าสวยเบิกตากว้างเมื่อเห็นเวหาและผองเพื่อนยืนกันอยู่ยังบริเวณหน้าห้องของเธอและไม่ใช่มีเพียงพวกเขาเท่านั้นแต่ข้างหลังนั่นก็ยังมีกลุ่มชายชุดดำอีกประมาณ 4-5คนอยู่ด้วย“เวหา เธอมาที่นี่ได้ยังไง ใครบอกเธอว่าพี่อยู่ที่นี่” ริสาส่งเสียงเรียกชื่อแฟนเก่า เขารู้ได้อย่างไรว่าเธอย้ายมาอยู่หอแห่งนี้ก็ในเมื่อเธอเองก็ยังไม่ได้บอกใครเลยนะ เวหาเลือกที่จะไม่ตอบอะไรเขาปรายตามองไปยังสายฟ้าและทั้งสองต่างก็รู้กัน“เข้าไปจับตัวเธอออกมา” เสียงดุดันของสายฟ้าสั่งการบอกไปยังลูกน้องของเขาและทันทีที่ได้รับคำสั่งชายชุดดำเหล่านั้นต่างก็รีบเดินเข้าไปในห้องของริสา“ว้าย~ พวกแกเป็นใครออกไปนะ!!” ริสาใบหน้าตื่นตกใจเธอเลื่อนสายตามองไปยังกลุ่มบุคคลที่กำลังเดินเข้ามาประชิดตัวเธอ ร่างบางเดินก้าวถอยไปข้างหลังความตื่นกลัวทำเธอส่งเสียงหวีดร้องออกมา กลุ่มเวหาเดินตามเข้าไปดูอยากรู้นักว่าเธอจะร้องขออ้อนวอนพวกเขาเช่นไร“เอาตัวไป!” สายฟ้าส่งเสียงบอกลูกน้องอีกครั้งทำเอาริสาทำท่าจ
“หา~ ว่าไงนะ ทำไมล่ะหรือว่าจะเป็นเรื่องผู้หญิง” เชอรีนพยักหน้าเมื่อเพื่อนรักของเธอเดาถูก ยัยไอรีนนี่เดาเก่งเสียเหลือเกิน“อือ เขามีคนอื่น”“ว่าแล้วเชียวว่าคงต้องทะเลาะกันแต่ไม่คิดว่าจะถึงขั้นเลิกรากันแบบนี้” เพียวยังคงตกใจไปกับสิ่งที่ฉันพึ่งจะพูดออกไป ก็นะ..พวกเธอคงจะยังตั้งตัวไม่ได้ ฉันเองก็เช่นกัน แต่ยังไงก็ต้องเข้มแข็งเอาไว้ก่อน เชอรีนเลือกที่จะพูดต่อไปเมื่อเห็นว่าเพื่อนของเธอต่างก็เงียบไปทั้งคู่“เราเข้าไปเห็นเขากำลังมีอะไรกับแฟนเก่าแล้วหลังจากนั้นยัยผู้หญิงนั่นก็ยังส่งคลิปลับของพวกเขาส่งมาให้เราดูด้วยนะ หึ~” หลังจากหัวเราะจบหยดน้ำตาก็ไหลออกมาอีกแล้ว นี่เธอเปราะบางขึ้นขั้นพูดหรือคิดถึงเขาไม่ได้เลยเหรอนี่ พูดหรือนึกถึงทีไรน้ำตาไหลทุกที“ฮึก~ พวกแกบอกฉันทีว่าฉันทำผิดอะไรทำไมเขาถึงได้..” เชอรีนมองไปยังเพียวกับไอรีนด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยคาบน้ำตา เธอร้องไห้ออกมาโดยที่ไม่แคร์สายตาใคร ในตอนนี้เธอเจ็บ เจ็บจนจุกรู้สึกอ่อนไหวเหลือเกิน“แกไม่ผิดอะไรเลยแต่ไอ้เวหามันเหี้ย” ไอรีนรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดทำความสะอาดใบหน้าให้เพื่อน ปากก็พูดด่าทอไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนั้นที่มันบังอาจทำเชอรีนร้องไ
“ผู้ชายในคลิปไม่ใช่เว ยัยนั่นไปเอากับใครมาก็ไม่รู้” เขาเลือกที่บอกกับเธอไปตามตรงก็นะผู้ชายในคลิปนั่นไม่ใช่เขา ตั้งแต่ที่คบกับเชอรีนเขาไม่เคยที่จะนอนกับผู้หญิงคนไหนแล้วยิ่งเป็นพี่ริสาด้วยแล้วยิ่งไม่มีความเป็นไปได้ใหญ่เลยเฮ้อ~เสียงถอนหายใจดังขึ้นพร้อมกับเชอรีนที่ทำหน้ายิ้มมุมปากดูน่ากลัวเย็นชายังไงก็ไม่รู้“เราเคยบอกเวแล้วใช่มั้ยว่าถ้ามีเรื่องผู้หญิงเข้ามายุ่งเกี่ยวด้วยอีก เราเลิกกัน” เธอย้ำเรื่องนั้นซึ่งเขาจดจำมันได้เป็นอย่างดี เวหาส่ายหน้าเมื่อเขาไม่อยากเลิกกับเธอ“ไม่ เวไม่เลิก!!”“เรามาทีหลังพี่เขาจริงๆใช่มั้ย” เชอรีนยิ้มบางๆเลือกที่จะถามความในใจที่ยังคงอยากรู้ทำเอาเวหาชะงักเธอคงคิดว่าตัวเขาคบซ้อนจนทำให้เธอกลายเป็นผู้หญิงไม่ดีอย่างนั้นสินะ“อืมแต่ยัยนั่นเป็นแค่แฟนเก่า”“แล้วเป็นแค่แฟนเก่านอนด้วยกันได้ด้วยเหรอ”“….” จุก เขาจุกจนพูดไม่ออก จะพูดว่าไม่ได้เอาเดี๋ยวก็หาว่าปฏิเสธอีก ยังไงเธอก็ปักใจเชื่อไปแล้วด้วยว่าเขามีอะไรกับยัยนั่นอีกทั้งเขาเองก็ยังไม่มีหลักฐาน “เราเลิกกันเถอะขอให้จบกันแต่เพียงเท่านี้!!” เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจของชายหนุ่มเมื่อเธอเอ่ยคำบอกเลิกที่มาพร้อมกับน้ำตาเม็ดใส เขา
“ต้องขอโทษด้วยนะคะ คุณหนูเชอรีนบอกว่าไม่ต้องการพบใครค่ะ เธอไม่สบายต้องการพักผ่อน เชิญคุณกลับไปก่อนเถอะนะคะ” หญิงวัยกลางคนบอกเพียงแค่นั้นก่อนที่จะสาวเท้าเดินกลับเข้าไปในบ้านเวหากดเปิดแอปพลิเคชันไลน์เขาก็เพียงแค่อยากพบและพูดคุยกับเธอเท่านั้นLineเวหา : เวรู้ว่าเชอโกรธแต่ช่วยฟังที่เวจะอธิบายหน่อยได้มั้ย ลงมาพบกันหน่อยครืด!!ใบหน้าสวยละสายตาจากจอทีวีใหญ่ เธอมองไปยังหน้าจอโทรศัพท์มือถือ ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างลืมไปเสียซะสนิทเลยว่าเธอยังไม่ได้บล็อคผู้ชายคนนั้น“ให้ตายนี่เราลืมบล็อคไอ้บ้านั่นหรือเนี่ย” มือเล็กรีบจัดการกดบล็อคแชทของเขาทันทีแค่เพียงเท่านี้ก็เรียบร้อยเหลือก็เพียงแค่จัดการกับความรู้สึกของตัวเองเท่านั้น..เวหา : ว่าไง อ่านแล้วทำไมไม่ตอบเขากดส่งข้อความแต่มันดันขึ้นว่าไม่สามารถส่งข้อความไปได้“ถึงกับบล็อคกันเลยเหรอ ได้ แล้วเจอกัน!!”ตกดึกคืนนั้นเวหาแอบปีนขึ้นมาทางระเบียงห้องนอนของแฟนสาวด้วยความยากลำบาก ยังดีที่เธอไม่ได้ล็อคประตูระเบียง มือหนาเปิดประตูด้วยเสียงแผ่วเบาเดินเข้าไปในห้องได้อย่างง่ายดาย ชายหนุ่มเดินดุ่มๆเข้าไปยังเตียงใหญ่ที่มีคนตัวเล็กนอนหลับตาพริ้มใบหน้าของเธอยังคงสว
เพียว : ฉันว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆไอรีนที่ยังคงจับโทรศัพท์มือถืออยู่ก็รีบตอบกลับไปในทันทีไอรีน : เวหามันต้องทำอะไรให้ยัยเชอรีนโกรธแน่และน่าจะต้องเป็นอะไรที่หนักมาก ยัยเชอรีนไม่เคยโกรธใครเลยนะ ให้ตายสิ!!เพียว : ฉันว่าเรื่องผู้หญิงแน่เลย เอาไว้รอฟังจากปากเพื่อนเราวันพรุ่งนี้ วันนี้สลายตัวกันก่อนไอรีน : โอเคงั้นฉันไปนอนดูซีรี่ย์เกาหลีก่อนนะ กำลังสนุกเลยทางด้านเชอรีนล้มตัวลงนอนตอนนี้เธอปวดหัวมาก กะไว้ว่าถ้าวันพรุ่งนี้ยังไม่หายปวดคงต้องไปโรงพยาบาลแล้วละ“นอนต่อดีกว่าจะได้หายเร็วๆ” เธอดึงผ้าห่มขึ้นมาปกคลุมดึงขึ้นมาปิดยันต้นคอ แล้วก่อนที่หนังตาจะปิดสนิทลงเสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้นมาเสียก่อนครืด~“ใครอีกเนี่ย~” ร่างบางพึมพำถามตัวเองมือเล็กควานหาโทรศัพท์ที่วางบนโต๊ะข้างเตียงทันใดนั้นก็คิดขึ้นมาได้ว่าอาจจะเป็นเขา บุคคลที่เธอไม่ต้องการและถ้าไม่ติดว่าต้องเปิดแจ้งเตือนไว้เพื่อคุยกับพี่สาว เพื่อนและครอบครัว เธอไม่มีทางปิดโหมดพระจันทร์นั่นหรอกนะ“หรือว่าจะเป็นไอ้บ้านั่น!! ถ้าใช่นะจะบล็อคให้”เชอรีนมองไปยังหน้าจอโทรศัพท์มือถือแล้วพบว่ามันเป็นแจ้งเตือนจากไลน์ซึ่งข้อความที่แจ้งเตือนนั้นไม่ใช่จากเข
"อย่าไปแซวมัน มันยิ่งช้ำใจอยู่" สายฟ้าชำเลืองมองไปที่เพื่อนรักที่กำลังทำหน้าซังกะตาย หน้าของมันเหมือนอย่างที่ไอ้ธาวินได้พูดไว้เลยหมา..ที่ถูกเจ้าของทิ้งและที่ต้องห้ามปรามไว้ว่าอย่าไปแซวมันก็เพราะกลัวว่าไอ้เวหามันอาจจะเครียดจนทนไม่ไหวแล้วบุกไปถึงบ้านของเชอรีนเอาน่ะสิ"เกิดอะไรขึ้นวะ" มาร์ชเอ่ยถามเมื่อเขาเกิดความอยากรู้ขึ้นหรือว่ามันจะทะเลาะกับเชอรีนแต่เพียวที่เป็นเพื่อนสนิทกับเชอรีนก็ไม่เห็นที่จะบอกอะไรเขาเลยนะ ทั้งธาวิน มาร์ชและออสตินต่างก็เฝ้ารอว่าใครที่จะเป็นฝ่ายอธิบายให้พวกเขาเข้าใจจนกระทั่งสายฟ้าหยัดกายลุกขึ้นยืน"ก็ยัยพี่ริสานั่นวางยาไอ้เวหามันแล้วคือแบบกำลังจะเกือบเข้าได้เข้าเข็ม เชอรีนดันเข้ามาเห็นพอดี" หลังคำพูดบอกกล่าวของสายฟ้าทำเอาทุกคนตาลุกวาว ถ้าเป็นนั้นก็ถือว่าไอ้เวหาน่ะซวยแล้วเผลอๆเชอรีนอาจถึงขั้นเลิกรากับมันเลยก็ได้"ฉิบหาย..ฉิบหายเลยนะนั่น!! แล้วมึงจะทำยังไงต่อเดาว่าเชอรีนคงไม่ยอมรับสายมึงสินะ" ธาวินหรี่ตามองเวหาที่เอาแต่นั่งซึมไม่ยอมพูดจาใดๆจนกระทั่งเขาได้ยินชื่อของเธอที่ออกมาจากปากของมันนั่นแหละจึงทำให้เขาได้สติเวหาเงยหน้าขึ้นมองธาวินพร้อมกับลอบถอนหายใจออกมา เครียด