มันนะมันสู้เอาเวลาที่ห่วงผู้หญิงมาห่วงตัวเองเสียยังดีกว่าเพราะไม่รู้เลยว่าไอ้นั่นของมันจะเลิกแข็งกี่โมง เพื่อนสนิทผู้หวังดีบอกให้เขารีบเข้าไปจัดการตัวเองด้วยการใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย“กูให้คนขับรถไปส่งเธอที่บ้านแล้ว มึงไปจัดการตัวเองเถอะ แข็งๆแบบนี้เผลอๆอีกนาน ไปโรงพยาบาลมั้ยล่ะเดี๋ยวกูพาไป”“อืม กูไปแต่งตัวก่อน”“กูถามไรหน่อย ไหนๆเชอก็เข้าใจผิดไปแล้วทำไมมึงไม่เอากับพี่ริสาต่อเลยวะ ของเคยๆกันอยู่แล้วอารมณ์ตอนนั้นก็คง..” ไม่อยากจะคิดว่ามันจะค้างมากสักแค่ไหนแล้วผู้หญิงคนนั้นก็ยั่วมันซะขนาดนั้นถ้าเป็นเขาจะอดใจไหวมั้ยนะ“ส้นตีนสิ!! ถ้ากูไม่โดนยัยนั่นวางยา กูไม่มีวันกลับไปใกล้ชิดกับเธอหรอก มึงก็รู้ว่าเดี๋ยวนี้กูรักเชอคนเดียว เฮ้อ~ พูดแล้วเกลียดตัวเองฉิบหาย เดี๋ยวกูมา” เวหาได้แต่โทษตัวเองก้มหน้าอย่างยอมรับผิด เขาเดินสาวเท้าเข้าห้องน้ำเพื่อไปจัดการตัวเอง“เออเร็วๆเลยกูมีนัดต่อ!!” สายฟ้าตะโกนส่งเสียงตามหลังเวหาไปติดๆ แม่งน่าจะเข้าไปจัดการตัวเองในห้องน้ำตั้งนานแล้ว ไม่รู้ตัวเลยหรือไงว่าสภาพแม่งไม่ได่น่ามองเลยสักนิดสู้ของๆเขาก็ไม่ได้ของเขาน่ะใหญ่กว่าของมันตั้งเยอะ...บ้านเลิศกิจเดชารถยนต์สี่
มักมากคบซ้อนแบบนั้น พูดแล้วเกลียด ฮึย~เธอต้องรีบตัดใจจากคนอย่างเขาให้เร็วที่สุด..แต่ก็ไม่รู้เลยว่าจะต้องใช้เวลากี่วัน กี่เดือน หรือกี่ปีเมื่อเขาคือรักแรกของเธอ....ซึ่งยากที่จะทำใจอีกทั้งแผลยังสดใหม่เหมือนอย่างที่พี่สาวเธอได้กล่าวเอาไว้“หึ~ ปากร้ายเหมือนกันนะเรา” แชมเปญหัวเราะไปกับท่าทางของน้องสาวเห็นเธอยังมีอารมณ์ขันแบบนี้ได้พี่สาวอย่างเธอก็ค่อยหมดห่วงเบาใจลงหน่อยเชอรีนมองหน้าพี่สาวตั้งแต่ที่เธอกลับมาก็เอาแต่คิดเรื่องบางเรื่องอยู่ในหัวและมันก็สำคัญมากด้วยริมฝีปากเล็กเอื้อนเอ่ยไปยังพี่สาวคนสวย“เชอมีเรื่องอยากปรึกษาพี่ค่ะ” เชอรีนพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เธอหนักใจในเรื่องนี้และก็ยังไม่ได้พูดคุยกับเพื่อนทั้งสองเลย“เรื่องอะไรเหรอบอกพี่ได้ทุกเรื่องเลยนะ”“คือเชอคิดว่าเชออยากเข้าเรียนที่มหาลัยเดียวกับพี่แชมเปญค่ะ พี่คิดว่าไงบ้างคะ~”คือก่อนหน้านั้นเธอกับเพื่อนคิดเอาไว้ว่าจะสอบเข้ายังมหาลัยอีกที่ไง ที่เดียวกับที่เวหาจะเรียนต่อนั่นแหละ แต่พอมาเกิดเรื่องขึ้นแบบนี้จึงทำให้เธอไม่อยากที่จะเจอหน้าเขาอีกไง จึงคิดว่าถ้าเรียนต่อที่มหาลัยอื่นคงดีเสียกว่า“มาสิ เดี๋ยวพี่ดูแลเราเอง แล้วนายนั่นจะไม่ตา
"อย่าไปแซวมัน มันยิ่งช้ำใจอยู่" สายฟ้าชำเลืองมองไปที่เพื่อนรักที่กำลังทำหน้าซังกะตาย หน้าของมันเหมือนอย่างที่ไอ้ธาวินได้พูดไว้เลยหมา..ที่ถูกเจ้าของทิ้งและที่ต้องห้ามปรามไว้ว่าอย่าไปแซวมันก็เพราะกลัวว่าไอ้เวหามันอาจจะเครียดจนทนไม่ไหวแล้วบุกไปถึงบ้านของเชอรีนเอาน่ะสิ"เกิดอะไรขึ้นวะ" มาร์ชเอ่ยถามเมื่อเขาเกิดความอยากรู้ขึ้นหรือว่ามันจะทะเลาะกับเชอรีนแต่เพียวที่เป็นเพื่อนสนิทกับเชอรีนก็ไม่เห็นที่จะบอกอะไรเขาเลยนะ ทั้งธาวิน มาร์ชและออสตินต่างก็เฝ้ารอว่าใครที่จะเป็นฝ่ายอธิบายให้พวกเขาเข้าใจจนกระทั่งสายฟ้าหยัดกายลุกขึ้นยืน"ก็ยัยพี่ริสานั่นวางยาไอ้เวหามันแล้วคือแบบกำลังจะเกือบเข้าได้เข้าเข็ม เชอรีนดันเข้ามาเห็นพอดี" หลังคำพูดบอกกล่าวของสายฟ้าทำเอาทุกคนตาลุกวาว ถ้าเป็นนั้นก็ถือว่าไอ้เวหาน่ะซวยแล้วเผลอๆเชอรีนอาจถึงขั้นเลิกรากับมันเลยก็ได้"ฉิบหาย..ฉิบหายเลยนะนั่น!! แล้วมึงจะทำยังไงต่อเดาว่าเชอรีนคงไม่ยอมรับสายมึงสินะ" ธาวินหรี่ตามองเวหาที่เอาแต่นั่งซึมไม่ยอมพูดจาใดๆจนกระทั่งเขาได้ยินชื่อของเธอที่ออกมาจากปากของมันนั่นแหละจึงทำให้เขาได้สติเวหาเงยหน้าขึ้นมองธาวินพร้อมกับลอบถอนหายใจออกมา เครียด
เพียว : ฉันว่าต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆไอรีนที่ยังคงจับโทรศัพท์มือถืออยู่ก็รีบตอบกลับไปในทันทีไอรีน : เวหามันต้องทำอะไรให้ยัยเชอรีนโกรธแน่และน่าจะต้องเป็นอะไรที่หนักมาก ยัยเชอรีนไม่เคยโกรธใครเลยนะ ให้ตายสิ!!เพียว : ฉันว่าเรื่องผู้หญิงแน่เลย เอาไว้รอฟังจากปากเพื่อนเราวันพรุ่งนี้ วันนี้สลายตัวกันก่อนไอรีน : โอเคงั้นฉันไปนอนดูซีรี่ย์เกาหลีก่อนนะ กำลังสนุกเลยทางด้านเชอรีนล้มตัวลงนอนตอนนี้เธอปวดหัวมาก กะไว้ว่าถ้าวันพรุ่งนี้ยังไม่หายปวดคงต้องไปโรงพยาบาลแล้วละ“นอนต่อดีกว่าจะได้หายเร็วๆ” เธอดึงผ้าห่มขึ้นมาปกคลุมดึงขึ้นมาปิดยันต้นคอ แล้วก่อนที่หนังตาจะปิดสนิทลงเสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้นมาเสียก่อนครืด~“ใครอีกเนี่ย~” ร่างบางพึมพำถามตัวเองมือเล็กควานหาโทรศัพท์ที่วางบนโต๊ะข้างเตียงทันใดนั้นก็คิดขึ้นมาได้ว่าอาจจะเป็นเขา บุคคลที่เธอไม่ต้องการและถ้าไม่ติดว่าต้องเปิดแจ้งเตือนไว้เพื่อคุยกับพี่สาว เพื่อนและครอบครัว เธอไม่มีทางปิดโหมดพระจันทร์นั่นหรอกนะ“หรือว่าจะเป็นไอ้บ้านั่น!! ถ้าใช่นะจะบล็อคให้”เชอรีนมองไปยังหน้าจอโทรศัพท์มือถือแล้วพบว่ามันเป็นแจ้งเตือนจากไลน์ซึ่งข้อความที่แจ้งเตือนนั้นไม่ใช่จากเข
“ต้องขอโทษด้วยนะคะ คุณหนูเชอรีนบอกว่าไม่ต้องการพบใครค่ะ เธอไม่สบายต้องการพักผ่อน เชิญคุณกลับไปก่อนเถอะนะคะ” หญิงวัยกลางคนบอกเพียงแค่นั้นก่อนที่จะสาวเท้าเดินกลับเข้าไปในบ้านเวหากดเปิดแอปพลิเคชันไลน์เขาก็เพียงแค่อยากพบและพูดคุยกับเธอเท่านั้นLineเวหา : เวรู้ว่าเชอโกรธแต่ช่วยฟังที่เวจะอธิบายหน่อยได้มั้ย ลงมาพบกันหน่อยครืด!!ใบหน้าสวยละสายตาจากจอทีวีใหญ่ เธอมองไปยังหน้าจอโทรศัพท์มือถือ ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างลืมไปเสียซะสนิทเลยว่าเธอยังไม่ได้บล็อคผู้ชายคนนั้น“ให้ตายนี่เราลืมบล็อคไอ้บ้านั่นหรือเนี่ย” มือเล็กรีบจัดการกดบล็อคแชทของเขาทันทีแค่เพียงเท่านี้ก็เรียบร้อยเหลือก็เพียงแค่จัดการกับความรู้สึกของตัวเองเท่านั้น..เวหา : ว่าไง อ่านแล้วทำไมไม่ตอบเขากดส่งข้อความแต่มันดันขึ้นว่าไม่สามารถส่งข้อความไปได้“ถึงกับบล็อคกันเลยเหรอ ได้ แล้วเจอกัน!!”ตกดึกคืนนั้นเวหาแอบปีนขึ้นมาทางระเบียงห้องนอนของแฟนสาวด้วยความยากลำบาก ยังดีที่เธอไม่ได้ล็อคประตูระเบียง มือหนาเปิดประตูด้วยเสียงแผ่วเบาเดินเข้าไปในห้องได้อย่างง่ายดาย ชายหนุ่มเดินดุ่มๆเข้าไปยังเตียงใหญ่ที่มีคนตัวเล็กนอนหลับตาพริ้มใบหน้าของเธอยังคงสว
“ผู้ชายในคลิปไม่ใช่เว ยัยนั่นไปเอากับใครมาก็ไม่รู้” เขาเลือกที่บอกกับเธอไปตามตรงก็นะผู้ชายในคลิปนั่นไม่ใช่เขา ตั้งแต่ที่คบกับเชอรีนเขาไม่เคยที่จะนอนกับผู้หญิงคนไหนแล้วยิ่งเป็นพี่ริสาด้วยแล้วยิ่งไม่มีความเป็นไปได้ใหญ่เลยเฮ้อ~เสียงถอนหายใจดังขึ้นพร้อมกับเชอรีนที่ทำหน้ายิ้มมุมปากดูน่ากลัวเย็นชายังไงก็ไม่รู้“เราเคยบอกเวแล้วใช่มั้ยว่าถ้ามีเรื่องผู้หญิงเข้ามายุ่งเกี่ยวด้วยอีก เราเลิกกัน” เธอย้ำเรื่องนั้นซึ่งเขาจดจำมันได้เป็นอย่างดี เวหาส่ายหน้าเมื่อเขาไม่อยากเลิกกับเธอ“ไม่ เวไม่เลิก!!”“เรามาทีหลังพี่เขาจริงๆใช่มั้ย” เชอรีนยิ้มบางๆเลือกที่จะถามความในใจที่ยังคงอยากรู้ทำเอาเวหาชะงักเธอคงคิดว่าตัวเขาคบซ้อนจนทำให้เธอกลายเป็นผู้หญิงไม่ดีอย่างนั้นสินะ“อืมแต่ยัยนั่นเป็นแค่แฟนเก่า”“แล้วเป็นแค่แฟนเก่านอนด้วยกันได้ด้วยเหรอ”“….” จุก เขาจุกจนพูดไม่ออก จะพูดว่าไม่ได้เอาเดี๋ยวก็หาว่าปฏิเสธอีก ยังไงเธอก็ปักใจเชื่อไปแล้วด้วยว่าเขามีอะไรกับยัยนั่นอีกทั้งเขาเองก็ยังไม่มีหลักฐาน “เราเลิกกันเถอะขอให้จบกันแต่เพียงเท่านี้!!” เหมือนฟ้าผ่าลงกลางใจของชายหนุ่มเมื่อเธอเอ่ยคำบอกเลิกที่มาพร้อมกับน้ำตาเม็ดใส เขา
“หา~ ว่าไงนะ ทำไมล่ะหรือว่าจะเป็นเรื่องผู้หญิง” เชอรีนพยักหน้าเมื่อเพื่อนรักของเธอเดาถูก ยัยไอรีนนี่เดาเก่งเสียเหลือเกิน“อือ เขามีคนอื่น”“ว่าแล้วเชียวว่าคงต้องทะเลาะกันแต่ไม่คิดว่าจะถึงขั้นเลิกรากันแบบนี้” เพียวยังคงตกใจไปกับสิ่งที่ฉันพึ่งจะพูดออกไป ก็นะ..พวกเธอคงจะยังตั้งตัวไม่ได้ ฉันเองก็เช่นกัน แต่ยังไงก็ต้องเข้มแข็งเอาไว้ก่อน เชอรีนเลือกที่จะพูดต่อไปเมื่อเห็นว่าเพื่อนของเธอต่างก็เงียบไปทั้งคู่“เราเข้าไปเห็นเขากำลังมีอะไรกับแฟนเก่าแล้วหลังจากนั้นยัยผู้หญิงนั่นก็ยังส่งคลิปลับของพวกเขาส่งมาให้เราดูด้วยนะ หึ~” หลังจากหัวเราะจบหยดน้ำตาก็ไหลออกมาอีกแล้ว นี่เธอเปราะบางขึ้นขั้นพูดหรือคิดถึงเขาไม่ได้เลยเหรอนี่ พูดหรือนึกถึงทีไรน้ำตาไหลทุกที“ฮึก~ พวกแกบอกฉันทีว่าฉันทำผิดอะไรทำไมเขาถึงได้..” เชอรีนมองไปยังเพียวกับไอรีนด้วยใบหน้าที่เปื้อนไปด้วยคาบน้ำตา เธอร้องไห้ออกมาโดยที่ไม่แคร์สายตาใคร ในตอนนี้เธอเจ็บ เจ็บจนจุกรู้สึกอ่อนไหวเหลือเกิน“แกไม่ผิดอะไรเลยแต่ไอ้เวหามันเหี้ย” ไอรีนรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาเช็ดทำความสะอาดใบหน้าให้เพื่อน ปากก็พูดด่าทอไอ้ผู้ชายเฮงซวยคนนั้นที่มันบังอาจทำเชอรีนร้องไ
เย็นวันนั้น ณ ห้องพักของพี่ริสาก๊อกๆริสาที่พึ่งแต่งตัวเสร็จรีบเดินไปเปิดประตูห้องพัก“ใครคะ?” เงียบไม่มีเสียงตอบรับเธอจึงไม่รอช้าเปิดประตูห้องออกกว้าง ใบหน้าสวยเบิกตากว้างเมื่อเห็นเวหาและผองเพื่อนยืนกันอยู่ยังบริเวณหน้าห้องของเธอและไม่ใช่มีเพียงพวกเขาเท่านั้นแต่ข้างหลังนั่นก็ยังมีกลุ่มชายชุดดำอีกประมาณ 4-5คนอยู่ด้วย“เวหา เธอมาที่นี่ได้ยังไง ใครบอกเธอว่าพี่อยู่ที่นี่” ริสาส่งเสียงเรียกชื่อแฟนเก่า เขารู้ได้อย่างไรว่าเธอย้ายมาอยู่หอแห่งนี้ก็ในเมื่อเธอเองก็ยังไม่ได้บอกใครเลยนะ เวหาเลือกที่จะไม่ตอบอะไรเขาปรายตามองไปยังสายฟ้าและทั้งสองต่างก็รู้กัน“เข้าไปจับตัวเธอออกมา” เสียงดุดันของสายฟ้าสั่งการบอกไปยังลูกน้องของเขาและทันทีที่ได้รับคำสั่งชายชุดดำเหล่านั้นต่างก็รีบเดินเข้าไปในห้องของริสา“ว้าย~ พวกแกเป็นใครออกไปนะ!!” ริสาใบหน้าตื่นตกใจเธอเลื่อนสายตามองไปยังกลุ่มบุคคลที่กำลังเดินเข้ามาประชิดตัวเธอ ร่างบางเดินก้าวถอยไปข้างหลังความตื่นกลัวทำเธอส่งเสียงหวีดร้องออกมา กลุ่มเวหาเดินตามเข้าไปดูอยากรู้นักว่าเธอจะร้องขออ้อนวอนพวกเขาเช่นไร“เอาตัวไป!” สายฟ้าส่งเสียงบอกลูกน้องอีกครั้งทำเอาริสาทำท่าจ
เชอรีนพยักหน้าด้วยความดีใจที่เย็นนี้เธอจะได้ไปบ้านของเพื่อนสนิทเป็นครั้งแรก ตกเย็นหลังจากที่ออกจากโรงเรียนทั้งสามได้เดินทางไปบ้านของเพียวด้วยรถแท็กซี่โดยที่ในวันนี้มาร์ชติดธุระจำต้องเข้าบ้านก่อนแต่เขาได้บอกกับเพียวไปก่อนที่จะไปแล้วว่าจะขับรถมารับพวกเธอในตอนสองทุ่มบ้านเพียว“วันนี้พ่อกับแม่ของฉันพวกท่านไม่อยู่บ้านน่ะ” ทันที่ก้าวเข้ามาในบ้านเพียวรีบบอกไปยังเพื่อนสาวทั้งสองถึงเรื่องที่พ่อกับแม่ของเธอนั้นไม่อยู่บ้านในวันนี้ทำเอาคนที่อยากรู้อย่างไอรีนรีบถามกลับในทันที“พ่อแม่แกไปไหนเหรอ”“ไปเที่ยวสวีทกันตามประสาคนมีความรักนั่นแหละ” เพียวยิ้มกว้างพ่อกับแม่ของเธอจะไปไหนได้นอกเสียจากจะไปสวีทกันตามประสาคนมีความรัก พ่อแม่ของเธอเป็นแบบนี้มาโดยตลอดพวกท่านจะคอยเติมเต็มความรักให้กันและกันอย่างสม่ำเสมอเพียวพาเพื่อนรักทั้งสองเดินขึ้นบันไดจนมาถึงห้องของเธอ มือเล็กหยิบกุญแจห้องนำออกมาจากกระเป๋าแล้วไขเปิดห้องออกกว้างแอ๊ด~“เข้ามาสินี่ห้องฉันเอง” เพียวส่งเสียงเรียกเพื่อนโดยที่ตัวเองเดินนำเข้าไปในห้องก่อนใคร เชอรีนเดินตามเข้ามาเป็นคนที่สองเธอมองไปโดยรอบ ห้องนอนนี้มีแต่สีชมพูอยู่เต็มไปหมด เชอรีนเอ่ยปากช
“มึงจะเอายังไงต่อไป” ธาวินถามเวหาที่เอาแต่มองไปทางรถของมาร์ช สายตาของมันเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่และพอได้ยินประโยคคำถามของเพื่อนเขาก็รีบหันมามองหน้าธาวินพร้อมกับควักบุหรี่ออกมาจุดสูบเขาคิดถึงเธอ...กลิ่นกายของเธอยังคงอยู่ในประสาทสัมผัสของเขาเพียงแค่ได้กลิ่นและนึกถึงก็ทำให้เขาอยากที่จะยื้อเธอเอาไว้อยู่กับเขา“เชอรีนพูดชัดขนาดนั้น!!” ออสตินที่เห็นว่าไอ้เวหาที่กำลังสูบบุหรี่อยู่ไม่ยอมพูดอะไรสักทีเขาจึงย้ำบอกคนอย่างมันอีกครั้ง‘เรื่องของเรามันกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว’เวหาหันขวับมองหน้าไอ้ออสตินไม่พูดก็ไม่มีใครว่ามันหรอกนะ พูดซะจนกูคิดย้อนไปถึงคำพูดของเชอรีนเลย เขาถอนหายใจออกมาอย่างหัวเสียคนอย่างเขาจะไม่ยอมให้เธอตกเป็นของใครแน่ไม่ว่าจะเป็นไอ้เหี้ย ‘เก้า’ อะไรนั่น หรือแม้แต่ใครหน้าไหนทั้งนั้น“กูจะทำให้เธอไม่กล้ามีคนอื่น!!” สายตามาดมั่นของเวหาทำเพื่อนคนอื่นนึกหวั่นเกรง กลัวใจว่ามันอาจทำอะไรเชอรีนจนถึงขั้นเป็นเรื่องราวใหญ่โต“ยังไง~” ธาวินที่อยากรู้จึงถามต่อทำเอาเวหาหันขวับมองหน้าเพื่อนรักทันควันเรื่องอะไรที่เขาจะต้องบอกพวกมันด้วย ใบหน้าหล่อเหลาเหยียดยิ้มขึ้นที่มุมปากเพียงได้คิดไปถึง
เวหายิ้มเพียงนิดก่อนที่จะกลับไปทำหน้าเงียบขรึมตามเดิม มือใหญ่จับไปที่บริเวณเป้ากางเกงของเขาทำเอาเชอรีนที่มองเห็นรีบเบือนหน้าหันมองไปทางอื่น“ทะลึ่ง!!” ใบหน้าสวยแดงก่ำยามเมื่อคิดว่าเขากำลังจับไอ้เจ้านั่นของตัวเขาเองอยู่ เวหาเอ่ยเสียงเรียบจ้องมองปฏิกิริยาของคนตัวเล็กว่าจะทำอย่างไรต่อไป“เข้าไปได้แล้ว อยากกลับแล้วไม่ใช่เหรอแล้วจะมัวแต่ยืนอืดอาดยืดยาดอยู่ทำไม เคยบอกแล้วไงว่าอย่ากินเยอะเพราะฉะนั้นถ้าเดินไม่ไหวเดี๋ยวเวอุ้มไปเอง มา~” เขาทำทีจะเข้าไปช้อนร่างเธออุ้มขึ้นในท่าเจ้าสาว ชายหนุ่มสาวเท้าเดินเข้าไป ถ้าเธอไม่ร้องออกมาเขาก็ไม่อายหรอกนะที่อุ้มเธอกลางร้านอาหารแบบนี้น่ะ“อย่านะ!!” มือเล็กยกขึ้นห้าม สองเท้าเล็กเดินก้าวถอยไปข้างหลัง ไอ้บ้านี้ทำไมเป็นคนแบบนี้ไปได้นะ แล้วเธอจำต้องแพ้คนแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่“งั้นก็เดินเข้าไปด้วยกันดีๆ” เวหาเหยียดยิ้มเมื่อเห็นเธอแพ้เขาราบคาบ มือหนาเอื้อมไปจับกุมมือนิ่มของเชอรีนให้เดินเข้าไปในร้านอาหารด้วยกัน พวกเขาเดินเข้ามานั่งลงยังเก้าอี้ตัวเดิมชายหนุ่มตัวร้ายโน้มศีรษะอิงซบไหล่เล็กของเชอรีนท่ามกลางสายตาของเพื่อนทั้งกลุ่มที่จับจ้องมองมาที่พวกเราสองคนเชอรีนได้แต
เขาจะไม่รออีกต่อไป เวหาขยับเก้าอี้โน้มใบหน้ากระซิบกระซาบบอกเชอรีน ถ้าขืนเธอยังคงเลือกที่จะเงียบอยู่แบบนี้เขาคนนี้นี่แหละที่จะเป็นคนช่วยเปิดปากให้เธอเองเปิดปากเธอด้วยปากของเขา...“อย่านะ!!” เชอรีนตาลุกโตไอ้บ้านี่เอะอะๆก็ขู่เธอด้วยประโยคแบบนี้ตลอด แล้วคือทุกคนก็กำลังมองมาที่พวกเรากันอยู่ด้วย เขาไม่อายแต่เธออายนะ อายมากด้วย“ยัยเด็กนั่นมองอยู่ช่วยทำหน้าให้ดีๆหน่อยได้มั้ย ยิ้มน่ะทำเป็นหรือเปล่า” เวหาอมยิ้มหางตาเหลือบไปเห็นยัยเด็กนั่นกำลังมองเธอและเขาอยู่ เขาเอื้อมมือไปบีบแก้มของเชอรีนทำเอาคนที่โดนจับแก้มรีบดึงมือเขาออก ไอ้บ้า! มีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้กับเธอ~เชอรีนถอนหายใจ ยิ้มก็ยิ้ม ช่วยแล้วก็คงต้องช่วยให้ถึงที่สุด ใบหน้าสวยเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มหวานเธอหันมองไปยังบุคคลจอมวุ่นวายที่นั่งข้าง ถ้ายิ้มแบบนี้เขาจะพอใจหรือยัง ถ้ายังไม่พอใจก็เชิญไปหาคนใหม่เถอะ“พอใจหรือยัง วุ่นวายชะมัด” มือเล็กยกขึ้นกอดอกสีหน้าแสดงออกถึงความรำคาญที่มี เวหาโอบกอดเชอรีนทำเอาคนตัวเล็กชะงักเพราะคิดไม่ถึงว่าเขาจะทำแบบนี้กับเธอทั้งที่อยู่ต่อหน้าคนอื่น“โอ๋ๆไม่งอนนะครับคนสวย ยัยนั่นแค่อดีตส่วนเธอน่ะคือปัจจุบันและตลอดไ
เชอรีนมองไปยังคนทั้งคู่การได้เห็นเขายืนคุยกับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้ก็เหมือนจุดไฟความหึงหวงในใจเธอให้ลุกโชนขึ้นครืด~“โอ๊ะ~ พี่เก้าทักมาพอดีเลย” เสียงข้อความจากมือถือเชอรีนดังขึ้นจึงทำให้เธอล่ะสายตาที่มองพวกเขาอยู่ ให้หันกลับมามองยังมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะ รอยยิ้มบนใบหน้าเริ่มปรากฏขึ้นมือเล็กหยิบโทรศัพท์มือถือนำขึ้นมากดพิมพ์แชทตอบกลับเวหามองขวับเมื่อได้ยินเสียงเธอเรียกชื่อผู้ชายคนอื่นเขารู้สึกฉุนเฉียวขึ้นอย่างบอกไม่ถูก รอยยิ้มรวมไปถึงทุกๆอย่างของเธอมันต้องเป็นเขาคนเดียวสิที่มีสิทธิ์ได้มอง ใจนึกอยากจะเดินเข้าไปทวงถามว่าไอ้เวรนั่นมันเป็นใครหรือว่าเธอมีแฟนใหม่ไปแล้วทั้งที่พึ่งเลิกกับเขาได้เพียงไม่กี่วันเนี่ยนะ!!เวหาไม่สนผู้หญิงตรงหน้าเขาเลือกที่จะเมินเธอ ชายหนุ่มเตรียมที่จะสาวเท้าเดินไปหาเชอรีนแต่ติดที่ยัยเด็กนี่ก้างแขนห้ามเขาเอาไว้ก่อนนี่แหละ น่ารำคาญชะมัด!!“พี่เวหาจะไปไหนคะ พรีมคิดถึงพี่ พวกเราไปดื่มฉลองด้วยกันดีมั้ยคะ” เด็กสาวทำน้ำเสียงออดอ้อนอย่างยั่วยวน เมื่อก่อนเธอจำได้ดีว่าเขาโปรดปรานเธอมากมายแค่ไหนแต่ติดที่ว่าพี่เขาไม่ชอบคนวุ่นวายแล้วเธอก็ดันหึงเขามากเกินไปซึ่งนั่นจึงทำให้เขาขอห่
ทางด้านเชอรีนเสียงทุ้มดังขึ้นทำเอาทุกสายตาหันมองไปทางเดียวกัน เสียงเรียกนั่นช่างคล้ายกับธาวินเสียจริง ทันทีที่หันไปมองเชอรีนก็ถึงกับยืนนิ่งอยู่กับที่เพราะคนที่เรียกมาร์ชคือธาวินจริงๆและถ้าเจอธาวินยังไงเวหาก็คงต้องมาด้วยสินะสายตาคู่สวยมองไปทางด้านหลังธาวิน เธอพบเข้ากับผู้ชายคนนั้นคนที่เธอไม่ต้องการที่จะเห็น สายตาของเราทั้งคู่จ้องมองกัน เชอรีนใจเต้นระรัวดั่งมีคนเข้าไปตีกลองซึ่งสาเหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะเธอยังคงไม่ลืมความรักระหว่างเธอและเขา ใบหน้าเนียนใสร้อนวูบยามเมื่อเห็นเขาคนนั้นยกยิ้มที่มุมปาก“นี่มันอะไรกัน!!”ไอรีนหันมองไปที่เชอรีนก่อนที่จะปรายตาถามมาร์ช ไหนว่าพวกเราจะมากินข้าวกันแค่นี้ไงแต่ทำไมถึงได้มาเจอเข้ากับกลุ่มเพื่อนสนิทของเขาได้หรือว่าไอ้หมอนี่มันนัดเพื่อนมันมา คงอยากจะให้เวหาได้เจอกันเชอรีนอย่างนั้นสินะและถ้าเป็นแบบนั้นจริงเพื่อนของเธอจะทำอย่างไรคงจะอึดอัดใจน่าดู...“ใจเย็นๆฟังมาร์ชเขาก่อนนะ” เพียวที่ยืนอยู่ข้างกายมาร์ชรีบเอ่ยขอให้เพื่อนทั้งสองใจเย็นแล้วรอฟังในสิ่งที่มาร์ชแฟนหนุ่มของเธอจะพูดเสียหน่อย ไอรีนหันมองเพียวแล้วพยักหน้าหงึกหงัก ก็ได้ถ้าเพียวร้องขอเธอก็จะรอในสิ
“ถามจริง บ้านแกนี้มีพี่น้องกี่คน มีน้องคนเล็กอีกคนใช่มั้ย หน้าตาดีทั้งบ้านเลยสินะ” เพียวที่มีความคิดเดียวกับไอรีนรีบพยักหน้าอย่างคนที่เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง ใบหน้าสวยหันไปถามเชอรีนถึงยังเรื่องพี่น้องของเธอ ให้ทายคงจะสวยกันทั้งบ้านเชอรีนยกมือขึ้นเกาหัวแกรกแอบเขินอยู่เล็กน้อยที่เพื่อนทั้งสองพูดจาชมพี่น้องของเธอ“แกก็พูดเวอร์ไป ไปหาอะไรกินกันดีกว่า” เสียงท้องร้องของเธอดังขึ้นฝ่ามือเล็กยกขึ้นลูบวนหน้าท้องแบนราบ ความอยากกระหายหิวในตอนนี้ทำเธอเอ่ยปากพูดชวนเพื่อน เพียวที่เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งรีบพยักหน้าตอบรับในตอนนี้เธออยากกินน้ำหวานเย็นๆชื่นใจ“ไปสิ ฉันอยากกินชาเย็น~”“ฉันก็ด้วย หิวจนตาลายแล้วเนี่ย” ไอรีนที่รู้สึกหิวเช่นกันรีบแสดงความคิดเห็นทั้งสามพากันเดินออกมาจากคณะและในขณะที่กำลังเดินมองหาโรงอาหารกันอยู่นั้นจู่ๆก็มีผู้หญิงรายหนึ่งเดินเข้ามาชนเชอรีนแล้วตัวเองนั้นก็ล้มลงไปกองกับพื้น“โอ๊ะ! ขอโทษค่ะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” เชอรีนตกใจรีบยื่นมือไปให้เธอจับซึ่งเธอคนนั้นก็ส่งมือมาจับเข้าที่มือของเชอรีนเอาไว้ ทั้งคู่มองสบตากัน เชอรีนไม่รอช้าออกแรงดึงเธอคนนั้นให้ลุกขึ้นยืน“ไม่เป็นไรค่ะว่าแต่เธอเป็น
เชอรีนส่งยิ้มหวานทักทายไปยังเพื่อนทั้งสองรวมไปถึงแฟนของเพื่อนอย่างมาร์ชด้วย เธอไม่รู้เลยว่าเพื่อนๆของเธอมายืนรออยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แอบเกรงใจอยู่เหมือนกันนะที่ตัวเธอเองดันมาถึงเป็นคนสุดท้าย“หวัดดีเชอรีน~” มาร์ชทักทายตอบกลับอย่างมีมารยาท เขา เพียวและไอรีนต่างก็พึ่งมายืนรอเชอรีนอยู่ตรงนี้ยังไม่ถึง 5 นาทีเลยด้วยซ้ำ เพียวที่เห็นสีหน้าของเชอรีนที่ดูเป็นกังวลเธอจึงรีบตอบกลับเพื่อนไปทันทีเพราะกลัวว่าเชอรีนอาจจะคิดมาก ยัยนี่ยิ่งเป็นประเภทที่ชอบคิดเยอะ คิดมากอยู่ด้วย“รอไม่นานหรอก นี่พวกฉันก็พึ่งมาถึงกัน”“งั้นพวกเรารีบเดินเข้าไปข้างในกันดีกว่า มาร์ช~ ยังไงก็ขอบคุณมากนะที่ยอมมาเข้าที่นี่” เชอรีนพยักหน้าอย่างเข้าใจในเมื่อเธอไม่ได้มาสายมากนักงั้นก็รีบพากันเดินเข้าไปข้างในมหาวิทยาลัยจะดีกว่า จะได้ไม่เป็นการเสียเวลาอีกต่อไปและในระหว่างที่เดินกันอยู่นั้นเชอรีนก็ไม่ลืมที่จะกล่าวคำขอบคุณไปยังแฟนหนุ่มของเพียวที่เขายอมเลือกที่จะมาเข้าเรียนต่อยังมหาลัยเดียวกับพวกเธอ“เรื่องนั้นไม่ต้องขอบคุณเราหรอก เพียวไปไหนเราไปด้วยเสมอ” ชายหนุ่มผู้แสนดีจับมือแฟนสาวพร้อมกับส่งยิ้มหวาน ถ้าให้เลือกระหว่างเพื่อนกับ
เย็นวันนั้น ณ ห้องพักของพี่ริสาก๊อกๆริสาที่พึ่งแต่งตัวเสร็จรีบเดินไปเปิดประตูห้องพัก“ใครคะ?” เงียบไม่มีเสียงตอบรับเธอจึงไม่รอช้าเปิดประตูห้องออกกว้าง ใบหน้าสวยเบิกตากว้างเมื่อเห็นเวหาและผองเพื่อนยืนกันอยู่ยังบริเวณหน้าห้องของเธอและไม่ใช่มีเพียงพวกเขาเท่านั้นแต่ข้างหลังนั่นก็ยังมีกลุ่มชายชุดดำอีกประมาณ 4-5คนอยู่ด้วย“เวหา เธอมาที่นี่ได้ยังไง ใครบอกเธอว่าพี่อยู่ที่นี่” ริสาส่งเสียงเรียกชื่อแฟนเก่า เขารู้ได้อย่างไรว่าเธอย้ายมาอยู่หอแห่งนี้ก็ในเมื่อเธอเองก็ยังไม่ได้บอกใครเลยนะ เวหาเลือกที่จะไม่ตอบอะไรเขาปรายตามองไปยังสายฟ้าและทั้งสองต่างก็รู้กัน“เข้าไปจับตัวเธอออกมา” เสียงดุดันของสายฟ้าสั่งการบอกไปยังลูกน้องของเขาและทันทีที่ได้รับคำสั่งชายชุดดำเหล่านั้นต่างก็รีบเดินเข้าไปในห้องของริสา“ว้าย~ พวกแกเป็นใครออกไปนะ!!” ริสาใบหน้าตื่นตกใจเธอเลื่อนสายตามองไปยังกลุ่มบุคคลที่กำลังเดินเข้ามาประชิดตัวเธอ ร่างบางเดินก้าวถอยไปข้างหลังความตื่นกลัวทำเธอส่งเสียงหวีดร้องออกมา กลุ่มเวหาเดินตามเข้าไปดูอยากรู้นักว่าเธอจะร้องขออ้อนวอนพวกเขาเช่นไร“เอาตัวไป!” สายฟ้าส่งเสียงบอกลูกน้องอีกครั้งทำเอาริสาทำท่าจ