เย็นวันนั้น ณ ห้องพักของพี่ริสาก๊อกๆริสาที่พึ่งแต่งตัวเสร็จรีบเดินไปเปิดประตูห้องพัก“ใครคะ?” เงียบไม่มีเสียงตอบรับเธอจึงไม่รอช้าเปิดประตูห้องออกกว้าง ใบหน้าสวยเบิกตากว้างเมื่อเห็นเวหาและผองเพื่อนยืนกันอยู่ยังบริเวณหน้าห้องของเธอและไม่ใช่มีเพียงพวกเขาเท่านั้นแต่ข้างหลังนั่นก็ยังมีกลุ่มชายชุดดำอีกประมาณ 4-5คนอยู่ด้วย“เวหา เธอมาที่นี่ได้ยังไง ใครบอกเธอว่าพี่อยู่ที่นี่” ริสาส่งเสียงเรียกชื่อแฟนเก่า เขารู้ได้อย่างไรว่าเธอย้ายมาอยู่หอแห่งนี้ก็ในเมื่อเธอเองก็ยังไม่ได้บอกใครเลยนะ เวหาเลือกที่จะไม่ตอบอะไรเขาปรายตามองไปยังสายฟ้าและทั้งสองต่างก็รู้กัน“เข้าไปจับตัวเธอออกมา” เสียงดุดันของสายฟ้าสั่งการบอกไปยังลูกน้องของเขาและทันทีที่ได้รับคำสั่งชายชุดดำเหล่านั้นต่างก็รีบเดินเข้าไปในห้องของริสา“ว้าย~ พวกแกเป็นใครออกไปนะ!!” ริสาใบหน้าตื่นตกใจเธอเลื่อนสายตามองไปยังกลุ่มบุคคลที่กำลังเดินเข้ามาประชิดตัวเธอ ร่างบางเดินก้าวถอยไปข้างหลังความตื่นกลัวทำเธอส่งเสียงหวีดร้องออกมา กลุ่มเวหาเดินตามเข้าไปดูอยากรู้นักว่าเธอจะร้องขออ้อนวอนพวกเขาเช่นไร“เอาตัวไป!” สายฟ้าส่งเสียงบอกลูกน้องอีกครั้งทำเอาริสาทำท่าจ
เชอรีนส่งยิ้มหวานทักทายไปยังเพื่อนทั้งสองรวมไปถึงแฟนของเพื่อนอย่างมาร์ชด้วย เธอไม่รู้เลยว่าเพื่อนๆของเธอมายืนรออยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แอบเกรงใจอยู่เหมือนกันนะที่ตัวเธอเองดันมาถึงเป็นคนสุดท้าย“หวัดดีเชอรีน~” มาร์ชทักทายตอบกลับอย่างมีมารยาท เขา เพียวและไอรีนต่างก็พึ่งมายืนรอเชอรีนอยู่ตรงนี้ยังไม่ถึง 5 นาทีเลยด้วยซ้ำ เพียวที่เห็นสีหน้าของเชอรีนที่ดูเป็นกังวลเธอจึงรีบตอบกลับเพื่อนไปทันทีเพราะกลัวว่าเชอรีนอาจจะคิดมาก ยัยนี่ยิ่งเป็นประเภทที่ชอบคิดเยอะ คิดมากอยู่ด้วย“รอไม่นานหรอก นี่พวกฉันก็พึ่งมาถึงกัน”“งั้นพวกเรารีบเดินเข้าไปข้างในกันดีกว่า มาร์ช~ ยังไงก็ขอบคุณมากนะที่ยอมมาเข้าที่นี่” เชอรีนพยักหน้าอย่างเข้าใจในเมื่อเธอไม่ได้มาสายมากนักงั้นก็รีบพากันเดินเข้าไปข้างในมหาวิทยาลัยจะดีกว่า จะได้ไม่เป็นการเสียเวลาอีกต่อไปและในระหว่างที่เดินกันอยู่นั้นเชอรีนก็ไม่ลืมที่จะกล่าวคำขอบคุณไปยังแฟนหนุ่มของเพียวที่เขายอมเลือกที่จะมาเข้าเรียนต่อยังมหาลัยเดียวกับพวกเธอ“เรื่องนั้นไม่ต้องขอบคุณเราหรอก เพียวไปไหนเราไปด้วยเสมอ” ชายหนุ่มผู้แสนดีจับมือแฟนสาวพร้อมกับส่งยิ้มหวาน ถ้าให้เลือกระหว่างเพื่อนกับ
“ถามจริง บ้านแกนี้มีพี่น้องกี่คน มีน้องคนเล็กอีกคนใช่มั้ย หน้าตาดีทั้งบ้านเลยสินะ” เพียวที่มีความคิดเดียวกับไอรีนรีบพยักหน้าอย่างคนที่เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่ง ใบหน้าสวยหันไปถามเชอรีนถึงยังเรื่องพี่น้องของเธอ ให้ทายคงจะสวยกันทั้งบ้านเชอรีนยกมือขึ้นเกาหัวแกรกแอบเขินอยู่เล็กน้อยที่เพื่อนทั้งสองพูดจาชมพี่น้องของเธอ“แกก็พูดเวอร์ไป ไปหาอะไรกินกันดีกว่า” เสียงท้องร้องของเธอดังขึ้นฝ่ามือเล็กยกขึ้นลูบวนหน้าท้องแบนราบ ความอยากกระหายหิวในตอนนี้ทำเธอเอ่ยปากพูดชวนเพื่อน เพียวที่เห็นด้วยเป็นอย่างยิ่งรีบพยักหน้าตอบรับในตอนนี้เธออยากกินน้ำหวานเย็นๆชื่นใจ“ไปสิ ฉันอยากกินชาเย็น~”“ฉันก็ด้วย หิวจนตาลายแล้วเนี่ย” ไอรีนที่รู้สึกหิวเช่นกันรีบแสดงความคิดเห็นทั้งสามพากันเดินออกมาจากคณะและในขณะที่กำลังเดินมองหาโรงอาหารกันอยู่นั้นจู่ๆก็มีผู้หญิงรายหนึ่งเดินเข้ามาชนเชอรีนแล้วตัวเองนั้นก็ล้มลงไปกองกับพื้น“โอ๊ะ! ขอโทษค่ะ เป็นอะไรหรือเปล่าคะ” เชอรีนตกใจรีบยื่นมือไปให้เธอจับซึ่งเธอคนนั้นก็ส่งมือมาจับเข้าที่มือของเชอรีนเอาไว้ ทั้งคู่มองสบตากัน เชอรีนไม่รอช้าออกแรงดึงเธอคนนั้นให้ลุกขึ้นยืน“ไม่เป็นไรค่ะว่าแต่เธอเป็น
ทางด้านเชอรีนเสียงทุ้มดังขึ้นทำเอาทุกสายตาหันมองไปทางเดียวกัน เสียงเรียกนั่นช่างคล้ายกับธาวินเสียจริง ทันทีที่หันไปมองเชอรีนก็ถึงกับยืนนิ่งอยู่กับที่เพราะคนที่เรียกมาร์ชคือธาวินจริงๆและถ้าเจอธาวินยังไงเวหาก็คงต้องมาด้วยสินะสายตาคู่สวยมองไปทางด้านหลังธาวิน เธอพบเข้ากับผู้ชายคนนั้นคนที่เธอไม่ต้องการที่จะเห็น สายตาของเราทั้งคู่จ้องมองกัน เชอรีนใจเต้นระรัวดั่งมีคนเข้าไปตีกลองซึ่งสาเหตุที่เป็นเช่นนั้นก็เพราะเธอยังคงไม่ลืมความรักระหว่างเธอและเขา ใบหน้าเนียนใสร้อนวูบยามเมื่อเห็นเขาคนนั้นยกยิ้มที่มุมปาก“นี่มันอะไรกัน!!”ไอรีนหันมองไปที่เชอรีนก่อนที่จะปรายตาถามมาร์ช ไหนว่าพวกเราจะมากินข้าวกันแค่นี้ไงแต่ทำไมถึงได้มาเจอเข้ากับกลุ่มเพื่อนสนิทของเขาได้หรือว่าไอ้หมอนี่มันนัดเพื่อนมันมา คงอยากจะให้เวหาได้เจอกันเชอรีนอย่างนั้นสินะและถ้าเป็นแบบนั้นจริงเพื่อนของเธอจะทำอย่างไรคงจะอึดอัดใจน่าดู...“ใจเย็นๆฟังมาร์ชเขาก่อนนะ” เพียวที่ยืนอยู่ข้างกายมาร์ชรีบเอ่ยขอให้เพื่อนทั้งสองใจเย็นแล้วรอฟังในสิ่งที่มาร์ชแฟนหนุ่มของเธอจะพูดเสียหน่อย ไอรีนหันมองเพียวแล้วพยักหน้าหงึกหงัก ก็ได้ถ้าเพียวร้องขอเธอก็จะรอในสิ
เชอรีนมองไปยังคนทั้งคู่การได้เห็นเขายืนคุยกับผู้หญิงคนอื่นแบบนี้ก็เหมือนจุดไฟความหึงหวงในใจเธอให้ลุกโชนขึ้นครืด~“โอ๊ะ~ พี่เก้าทักมาพอดีเลย” เสียงข้อความจากมือถือเชอรีนดังขึ้นจึงทำให้เธอล่ะสายตาที่มองพวกเขาอยู่ ให้หันกลับมามองยังมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะ รอยยิ้มบนใบหน้าเริ่มปรากฏขึ้นมือเล็กหยิบโทรศัพท์มือถือนำขึ้นมากดพิมพ์แชทตอบกลับเวหามองขวับเมื่อได้ยินเสียงเธอเรียกชื่อผู้ชายคนอื่นเขารู้สึกฉุนเฉียวขึ้นอย่างบอกไม่ถูก รอยยิ้มรวมไปถึงทุกๆอย่างของเธอมันต้องเป็นเขาคนเดียวสิที่มีสิทธิ์ได้มอง ใจนึกอยากจะเดินเข้าไปทวงถามว่าไอ้เวรนั่นมันเป็นใครหรือว่าเธอมีแฟนใหม่ไปแล้วทั้งที่พึ่งเลิกกับเขาได้เพียงไม่กี่วันเนี่ยนะ!!เวหาไม่สนผู้หญิงตรงหน้าเขาเลือกที่จะเมินเธอ ชายหนุ่มเตรียมที่จะสาวเท้าเดินไปหาเชอรีนแต่ติดที่ยัยเด็กนี่ก้างแขนห้ามเขาเอาไว้ก่อนนี่แหละ น่ารำคาญชะมัด!!“พี่เวหาจะไปไหนคะ พรีมคิดถึงพี่ พวกเราไปดื่มฉลองด้วยกันดีมั้ยคะ” เด็กสาวทำน้ำเสียงออดอ้อนอย่างยั่วยวน เมื่อก่อนเธอจำได้ดีว่าเขาโปรดปรานเธอมากมายแค่ไหนแต่ติดที่ว่าพี่เขาไม่ชอบคนวุ่นวายแล้วเธอก็ดันหึงเขามากเกินไปซึ่งนั่นจึงทำให้เขาขอห่
เขาจะไม่รออีกต่อไป เวหาขยับเก้าอี้โน้มใบหน้ากระซิบกระซาบบอกเชอรีน ถ้าขืนเธอยังคงเลือกที่จะเงียบอยู่แบบนี้เขาคนนี้นี่แหละที่จะเป็นคนช่วยเปิดปากให้เธอเองเปิดปากเธอด้วยปากของเขา...“อย่านะ!!” เชอรีนตาลุกโตไอ้บ้านี่เอะอะๆก็ขู่เธอด้วยประโยคแบบนี้ตลอด แล้วคือทุกคนก็กำลังมองมาที่พวกเรากันอยู่ด้วย เขาไม่อายแต่เธออายนะ อายมากด้วย“ยัยเด็กนั่นมองอยู่ช่วยทำหน้าให้ดีๆหน่อยได้มั้ย ยิ้มน่ะทำเป็นหรือเปล่า” เวหาอมยิ้มหางตาเหลือบไปเห็นยัยเด็กนั่นกำลังมองเธอและเขาอยู่ เขาเอื้อมมือไปบีบแก้มของเชอรีนทำเอาคนที่โดนจับแก้มรีบดึงมือเขาออก ไอ้บ้า! มีสิทธิ์อะไรมาทำแบบนี้กับเธอ~เชอรีนถอนหายใจ ยิ้มก็ยิ้ม ช่วยแล้วก็คงต้องช่วยให้ถึงที่สุด ใบหน้าสวยเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นยิ้มหวานเธอหันมองไปยังบุคคลจอมวุ่นวายที่นั่งข้าง ถ้ายิ้มแบบนี้เขาจะพอใจหรือยัง ถ้ายังไม่พอใจก็เชิญไปหาคนใหม่เถอะ“พอใจหรือยัง วุ่นวายชะมัด” มือเล็กยกขึ้นกอดอกสีหน้าแสดงออกถึงความรำคาญที่มี เวหาโอบกอดเชอรีนทำเอาคนตัวเล็กชะงักเพราะคิดไม่ถึงว่าเขาจะทำแบบนี้กับเธอทั้งที่อยู่ต่อหน้าคนอื่น“โอ๋ๆไม่งอนนะครับคนสวย ยัยนั่นแค่อดีตส่วนเธอน่ะคือปัจจุบันและตลอดไ
เวหายิ้มเพียงนิดก่อนที่จะกลับไปทำหน้าเงียบขรึมตามเดิม มือใหญ่จับไปที่บริเวณเป้ากางเกงของเขาทำเอาเชอรีนที่มองเห็นรีบเบือนหน้าหันมองไปทางอื่น“ทะลึ่ง!!” ใบหน้าสวยแดงก่ำยามเมื่อคิดว่าเขากำลังจับไอ้เจ้านั่นของตัวเขาเองอยู่ เวหาเอ่ยเสียงเรียบจ้องมองปฏิกิริยาของคนตัวเล็กว่าจะทำอย่างไรต่อไป“เข้าไปได้แล้ว อยากกลับแล้วไม่ใช่เหรอแล้วจะมัวแต่ยืนอืดอาดยืดยาดอยู่ทำไม เคยบอกแล้วไงว่าอย่ากินเยอะเพราะฉะนั้นถ้าเดินไม่ไหวเดี๋ยวเวอุ้มไปเอง มา~” เขาทำทีจะเข้าไปช้อนร่างเธออุ้มขึ้นในท่าเจ้าสาว ชายหนุ่มสาวเท้าเดินเข้าไป ถ้าเธอไม่ร้องออกมาเขาก็ไม่อายหรอกนะที่อุ้มเธอกลางร้านอาหารแบบนี้น่ะ“อย่านะ!!” มือเล็กยกขึ้นห้าม สองเท้าเล็กเดินก้าวถอยไปข้างหลัง ไอ้บ้านี้ทำไมเป็นคนแบบนี้ไปได้นะ แล้วเธอจำต้องแพ้คนแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่“งั้นก็เดินเข้าไปด้วยกันดีๆ” เวหาเหยียดยิ้มเมื่อเห็นเธอแพ้เขาราบคาบ มือหนาเอื้อมไปจับกุมมือนิ่มของเชอรีนให้เดินเข้าไปในร้านอาหารด้วยกัน พวกเขาเดินเข้ามานั่งลงยังเก้าอี้ตัวเดิมชายหนุ่มตัวร้ายโน้มศีรษะอิงซบไหล่เล็กของเชอรีนท่ามกลางสายตาของเพื่อนทั้งกลุ่มที่จับจ้องมองมาที่พวกเราสองคนเชอรีนได้แต
“มึงจะเอายังไงต่อไป” ธาวินถามเวหาที่เอาแต่มองไปทางรถของมาร์ช สายตาของมันเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่และพอได้ยินประโยคคำถามของเพื่อนเขาก็รีบหันมามองหน้าธาวินพร้อมกับควักบุหรี่ออกมาจุดสูบเขาคิดถึงเธอ...กลิ่นกายของเธอยังคงอยู่ในประสาทสัมผัสของเขาเพียงแค่ได้กลิ่นและนึกถึงก็ทำให้เขาอยากที่จะยื้อเธอเอาไว้อยู่กับเขา“เชอรีนพูดชัดขนาดนั้น!!” ออสตินที่เห็นว่าไอ้เวหาที่กำลังสูบบุหรี่อยู่ไม่ยอมพูดอะไรสักทีเขาจึงย้ำบอกคนอย่างมันอีกครั้ง‘เรื่องของเรามันกลับไปเป็นเหมือนเดิมไม่ได้อีกแล้ว’เวหาหันขวับมองหน้าไอ้ออสตินไม่พูดก็ไม่มีใครว่ามันหรอกนะ พูดซะจนกูคิดย้อนไปถึงคำพูดของเชอรีนเลย เขาถอนหายใจออกมาอย่างหัวเสียคนอย่างเขาจะไม่ยอมให้เธอตกเป็นของใครแน่ไม่ว่าจะเป็นไอ้เหี้ย ‘เก้า’ อะไรนั่น หรือแม้แต่ใครหน้าไหนทั้งนั้น“กูจะทำให้เธอไม่กล้ามีคนอื่น!!” สายตามาดมั่นของเวหาทำเพื่อนคนอื่นนึกหวั่นเกรง กลัวใจว่ามันอาจทำอะไรเชอรีนจนถึงขั้นเป็นเรื่องราวใหญ่โต“ยังไง~” ธาวินที่อยากรู้จึงถามต่อทำเอาเวหาหันขวับมองหน้าเพื่อนรักทันควันเรื่องอะไรที่เขาจะต้องบอกพวกมันด้วย ใบหน้าหล่อเหลาเหยียดยิ้มขึ้นที่มุมปากเพียงได้คิดไปถึง
มือทั้งสองข้างยกขึ้นเพื่อเป็นเชิงว่าเขาจะไม่เข้าไปใกล้เธอมากไปกว่านี้ รอยยิ้มที่ดูจริงใจยิ้มขึ้นอย่างเป็นธรรมชาติ เชอรีนมองไปยังรุ่นน้องคนนั้นเขารู้ได้อย่างไรว่าเธอกำลังกลัว กลัวในเรื่องนั้น กลัวว่าเขาอาจจะพูดอะไรที่ไม่ดีออกมา“น้องรู้เหรอว่าพี่กำลังคิดอะไรอยู่” เธอเอ่ยถามไปยังหนุ่มรุ่นน้องและยังไม่ทันที่เธอจะพูดอะไรต่อเสียงของผู้ชายก็ดังขึ้นจากทางด้านข้างของเธอ“เฮ้ยไอ้เร็นไปเร็ว!” เสียงทุ้มตะโกนส่งเสียงมาแต่ไกลเมื่อเห็นว่าเพื่อนรักของพวกเขากำลังพูดคุยอยู่กับหญิงสาวที่หน้าตาสะสวยแต่ทว่าตอนนี้มันไม่ใช่เวลาที่จะมายืนคุยไง ตอนนี้มันเป็นเวลาที่จะต้องรีบไปเข้าแถวรับน้องขืนไปสายมีหวังได้โดนทำโทษหมู่แน่ชายหนุ่มรุ่นน้องเปรยตามองเพื่อนเพียงนิดก่อนที่จะหันกลับมาพูดคุยกับพี่สาวคนสวยต่ออีกสักหน่อยความจริงอยากคุยให้นานมากกว่านี้แต่เจอเธอที่ไรก็เหมือนจะมีอุปสรรคจึงทำให้ยังไม่มีโอกาสได้พูดคุยกันอย่างเป็นทางการสักที“ผมรู้ครับ เรื่องวันนั้นผมลืมมันไปหมดแล้วพี่เชอรีนไว้ใจผมได้ มันจะไม่หลุดออกมาจากปากผมแน่นอนแล้วไว้ค่อยเจอกันใหม่นะครับ”เมื่อพูดบอกพี่สาวคนสวยเสร็จเขาก็สาวเท้าเดินเข้าไปหากลุ่มเพื่อนทั
“น้องเขามาจีบแกเหรอ”“จะบ้าเหรอ! ไอ้เด็กไม่มีมารยาทแบบนั้นฉันไม่มีทางชอบมันแน่!!” ไอรีนรีบหันขวับมองจ้องหน้าเพื่อนสนิททันที เห็นหน้าเธอแบบนี้เธอก็เลือกนะแม้ว่าไอ้เด็กนั่นมันจะหล่อมากก็ตามแต่เธอก็ไม่คิดที่จะเอาผู้ชายแบบนั้นมาเป็นคนรักหรอกนะแล้วแถมตอนนี้เขาและเธอได้กลายมาเป็นพี่น้องกันด้วยมันไม่มีทางเป็นอย่างอื่นได้เลยและเธอยืนยันได้เลยว่าไม่เคยมีสักครั้งที่อยากจะเป็นพี่น้องกับผู้ชายแบบนั้น...“ว่าแต่น้องเขาอยู่โรงเรียนเดียวกันกับแกเหรอยัยเชอ” เพียวที่ได้ยินแบบนั้นก็หัวเราะออกมาแล้วหันไปถามทางด้านเชอรีนบ้างเพราะเมื่อครู่เธอก็เห็นน้องคนนั้นพูดคุยกับเชอรีนอยู่เหมือนกัน“อืมใช่ รุ่นน้องที่โรงเรียนเก่าน่ะ”“แล้วสรุปคุยอะไรกัน จีบกันชัวร์ มีให้ของด้วยเนี่ย” เพียวเห็นของที่อยู่ในมือไอรีนเธอจึงถามย้ำอีกครั้งก็คนมันต้องการที่จะจับผิดเพื่อนให้ได้นี่เนอะ สายตาเจ้าเล่ห์ของเพียวทำเอาไอรีนมองออกทันทีเธอถอนหายใจออกแล้วเริ่มเล่าเรื่องครอบครัวตัวเองให้ฟังอีกครั้ง“จำที่ฉันเคยเล่าเรื่องครอบครัวได้มั้ย เนี่ยแหละลูกติดของแม่เลี้ยงฉันเอง เด็กนั่นอายุห่างกับฉัน 2 ปีแต่ว่ามันไม่เคยเรียกฉันว่าพี่เลยแม้แต่ครั
“อืม ใช่ เราก็เลยเลือกที่จะทำงานที่นี่ที่เดียวน่ะ เราว่าจะทำไปสักพักนึง แล้วงานนี้เลิกประมาณเที่ยงคืนด้วย เลิกไวกว่าตอนเป็นพนักงานเสิร์ฟด้วย” เธอพูดไปก็ยิ้มไปตั้งแต่เกิดมาไม่เคยเจอใครใจดีเท่าเจ้าของผับที่เธอทำงานอยู่มาก่อนเลย ทั้งๆที่เขาก็เป็นแค่เด็กหนุ่มที่อายุก็คงจะประมาณเท่าเธอแต่เขากลับบริหารกิจการงานเก่ง มีลูกค้ามากมายเข้ามาใช้บริการผับทุกวัน“แล้วร่างกายจะไหวมั้ย..” เชอรีนที่เป็นห่วงในตัวเพื่อนสาวรีบเอ่ยถามตัวเธอก็แค่นี้แล้วยังต้องทำงานจนดึกดื่นอีกแล้วแบบนี้โรคภัยไข้เจ็บจะไม่ถามหาเอาเหรอ“ต้องไหวสิเราทำได้อยู่แล้ว” วิเวียนยิ้มหวานมองตาเพื่อนรัก เรื่องนอนดึกแบบนี้เธอชินแล้ว ร่างกายรวมไปถึงสภาพจิตใจของเธอมันโอเคมากแต่ก็นะเธอรู้ว่าเพื่อนเป็นห่วง มือเล็กกอบกุมมือเชอรีนจะบอกเธออย่างไรดีว่าไม่ต้องเป็นห่วง“ไม่ต้องเป็นห่วงเรานะ ถ้าเราไม่ไหวเราค่อยลาออก โอเคมั้ย”“โอเค..งั้นสู้ๆแต่อย่าหักโหมจนเกินไปนะ” ได้ยินแบบนั้นเชอรีนก็ค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย เธอกับไอรีนและเพียวจะคอยซัพพอร์ตวิเวียนอยู่ตรงนี้เสมอขอแค่มีอะไรเธอบอกกันเท่านั้นพวกเธอก็พร้อมที่จะช่วยเหลือเพื่อนคนนี้ทันที วิเวียนพยักหน้าส่งย
“อืม ได้สิ ว่าแต่บ้านเราอยู่แถวไหนเหรอ” แชมเปญยินดีเป็นอย่างมากที่จะไปส่งไอรีนถึงที่บ้าน“อยู่แถวลาดพร้าวค่ะ”“แถวเดียวกับเก้าเลยนี่ เก้าไปส่งไอรีนหน่อยได้มั้ย” แชมเปญชี้มือไปทางเก้าทันทีเพราะคอนโดของเขาก็อยู่แถวนั้นเหมือนกัน เธอร้องขอให้หนุ่มปีสามช่วยไปส่งเพื่อนน้องสาวของเธอซึ่งเขาก็พยักหน้ารับปากด้วยความเต็มใจและหันไปส่งยิ้มให้ไอรีน เรื่องไปส่งแค่นี้ถือว่าสบายมากไม่ได้ลำบากอะไรเลย“อืม ได้สิ ไอรีนเดี๋ยวกลับกับพี่นะ”“หา ตะ แต่ว่า..ค่ะ” ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นทำไมสุดท้ายเธอถึงต้องให้พี่เก้าไปส่งเธอที่บ้านด้วย ทำไมเรื่องมันเป็นแบบนี้ไปได้ ไอรีนอ้าปากเตรียมที่จะปฏิเสธแต่พอเห็นสีหน้าและแววตาของพี่เก้าเข้าให้จึงทำให้เธอหลบสายตาเผลอตกปากรับคำเขาไปอย่างง่ายดายและเป็นจังหวะเดียวกันกลับที่พนักงานของร้านได้นำบิลมายื่นให้เก้า“ทั้งหมด 1,500 บาทค่ะ”“นี่ครับ” เก้าหยิบเงินในกระเป๋าขึ้นมาแล้วยื่นเงินจำนวนนั้นให้กับพนักงานของร้าน ทุกคนพากันลุกขึ้นจากเก้าอี้และสาวเท้าพากันเดินออกจากร้านอาหารญี่ปุ่น เพียวกับมาร์ชขอแยกตรงหน้าร้าน เชอรีนไปรถของพี่แชมเปญส่วนไอรีนจำต้องไปกับพี่เก้าอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“ยัยเชอพูดอะไรน่ะน่าตีจริง” แชมเปญรีบส่งเสียงเอ็ดน้องสาว เดี๋ยวนี้เธอร้ายถึงขั้นที่แนะนำเพื่อนให้ผู้ชายเชียวเหรอถึงแม้ว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นลูกพี่ลูกน้องของเธอก็เถอะ แชมเปญมองไปยังเพื่อนทั้งสองของเชอรีน คนนึงกำลังหัวเราะตลกขบขันเหมือนคนไม่คิดอะไรแต่อีกคนนี่น่ะสิชื่อว่าอะไรนะ ไอรีน อย่างนั้นใช่มั้ย ก้มหน้าก้มตาเชียวดูเหมือนจะเขินไปกับสิ่งที่น้องสาวเธอพูดอย่างนั้นสินะเก้าที่มองเห็นเหมือนกันว่าไอรีนเขินเขาจึงได้พูดอย่างไม่จริงจังมากนัก เขามองไปยังใบหน้าเรียวสวยของไอรีน เด็กสาวคนนี้สวยผิวขาวหน้าตาน่ารักน่ามองเหมือนกันนะซึ่งเขาเองที่ไม่ค่อยจะสนใจใครสักเท่าไหร่จึงทำให้ไม่ทันได้สังเกตเธอ“ดูสิ เพื่อนเราเขินพี่หมดแล้ว” เก้าชี้มือไปที่ไอรีนที่เอาแต่ก้มหน้าก้มตา เขาหลุดยิ้มออกมาอย่างคนที่เอ็นดูเพื่อนของน้องสาว เชอรีนมองไปยังไอรีนก็พบว่าเธอเขินอายอย่างที่พี่ชายเธอได้บอก อย่าบอกนะว่าไอรีนชอบพี่เก้าน่ะงั้นจะรอช้าอยู่ทำไมก็รีบจับคู่ให้พวกเขาเลยสิครับ...“ก็เห็นพี่โสดเลยอยากแนะนำคนใกล้ตัวให้ช่วยดูแลพี่ชายไงคะ” เชอรีนไม่รีรอที่จะพูดต่อไปถ้าพวกเขาหัวใจตรงกันสักวันก็อาจจะได้เลื่อนขั้นพัฒนาเปลี่ยนสถานะ
เสียงหวานของวิเวียนพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าเชอรีนได้มายืนอยู่ตรงนี้เป็นที่เรียบร้อยแล้ว ทั้งหมดพยักหน้าพร้อมกันและพากันเดินออกจากห้องประชุมแห่งนี้และทันทีที่ออกมาข้างนอกแล้วเสียงของผู้ชายก็ดังขึ้นตามหลังพวกเธอ“เชอรีน..”หญิงสาวเจ้าของชื่อหันหลังกลับไปมองว่าใครคือคนที่เรียกชื่อของเธอและทันใดนั้นดวงตากลมโตก็ตาลุกวาวเจ้าของเสียงเรียกก็คือ พี่เก้า พี่ชายลูกพี่ลูกน้องของเธอนั่นเองแถมเขายังมาพร้อมกับพี่แชมเปญพี่สาวคนสวยของเธออีกด้วย“ดีใจด้วยนะน้องสาวของพี่ วันนี้เธอสวยมากแต่สวยน้อยกว่าพี่นิดนึง” แชมเปญเดินเข้ามาโอบกอดผู้เป็นน้องสาวเธอรู้สึกดีใจมากที่น้องของเธอได้รับตำแหน่งดาวคณะในปีนี้เก้า..หนุ่มหล่อคณะทันตะปีที่3 ยิ้มให้กับความน่ารักของสองพี่น้องนี่ถ้ามีเจ้าชะเอมน้องสาวคนเล็กมาด้วยอีกคนก็คงจะเป็นภาพที่อบอุ่นหัวใจอยู่ไม่น้อย“พี่ยินดีกับเราด้วยนะ” เสียงทุ้มระรื่นหูพูดขึ้นทำเอาสองพี่น้องต่างก็ผละร่างกายออกจากกัน เชอรีนหันไปส่งยิ้มหวานให้กับผู้เป็นลูกพี่ลูกน้องของตัวเองพลางเอ่ยคำขอบคุณจากใจจริง“ขอบคุณค่ะพี่เก้า~” เสียงใสของเธอทำเอาคนรอบข้างให้ความสนใจอีกครั้งผู้คนต่างก็มองดูเธอและกลุ่มเพื่อนรว
มาร์ชที่ฟังเวหาพูดเล่าถึงเหตุการณ์ในวันนั้นก็พูดขึ้นมาบ้าง“ไอ้เวมันเล่าว่าวันนั้นพี่ริสาเธอไม่ได้ขึ้นให้มันจริงๆหรอกเหมือนประมาณว่าเธอเตรียมแผนการมา แล้วพอได้ยินเสียงเชอรีนเดินเข้ามาในห้องเธอเลยทำทีเป็นขึ้นไปอยู่บนตัวของไอ้เวน่ะ ถ้าคนที่พึ่งเดินเข้าไปก็คงจะนึกว่าได้กันจริงๆ”“ถ้าเป็นฉันเดินเข้าไป แล้วเห็นผู้หญิงคนอื่นนั่งขย่มแล้วโป๊ไม่มีเสื้อผ้าอยู่บนตัวแฟนของเราแบบนั้น ก็คงทำใจไม่ได้เหมือนกัน ปากก็บอกว่าไม่ได้มีอะไรกันแต่ใครจะไปรู้ด้วยล่ะจริงมั้ย” ไอรีนแสดงความคิดเห็นส่วนตัวของเธอออกมา“แต่เวหาก็ง้อขอคืนดีอย่างเต็มที่เลยนะเพียงแต่ว่ายัยเชอรับไม่ได้น่ะ” เพียวหันไปบอกวิเวียนถึงสิ่งที่เธอเห็น เวหาพยายามเป็นอย่างมากที่จะง้อขอคืนดีเพียงแต่ว่าเพื่อนของพวกเรานั้นรับไม่ได้กับสิ่งที่เกิดขึ้นก็นะใครมันจะไปรับได้เห็นขย่มกันคาตาขนาดนั้น...วิเวียนที่ลองคิดตามก็พยักหน้าขึ้นลงลองคิดดูเล่นๆถ้าเธอเป็นเชอรีน เธอก็คง..เลือกที่จะถอยห่างออกมาเหมือนกัน“อืม ถ้าเป็นเราก็คงทำแบบเชอรีน คงต้องให้เวลาเธอหน่อย เวหาเพื่อนของนายคงต้องรอเชอรีนหน่อยนะ” วิเวียนหันไปบอกมาร์ชด้วยสีหน้าจริงจัง“ถ้ามันรักจริง มันต้อง
“ไม่ทราบว่ามีแฟนหรือยังครับ” กัสได้ทีเริ่มถามเข้าประเด็นแบบที่ไม่อ้อมค้อมเลยสักนิด เชอรีนกระพริบตาปริบๆด้วยความตกใจเธอไม่คิดว่ารุ่นพี่เขาจะถามตรงประเด็นอะไรขนาดนี้และยังไม่ทันที่เธอจะได้พูดออกไรออกไปเสียงของผู้ชายอีกคนที่ไม่ใช่เสียงของพี่กัสก็ดังขึ้น“มีแล้ว..”ทุกคนรวมถึงเชอรีนหันไปมองยังบุคคลต้นเสียงซึ่งก็คือ มาร์ช...เขาเดินเข้ามายืนอยู่ทางด้านหลังของเชอรีนพร้อมกับสบตามองไปยังรุ่นพี่คนนั้นอย่างไม่คิดที่จะเกรงกลัวสิ่งใดทำเอาเพียวและทุกๆคนต่างก็งงอย่างไม่เข้าใจ มาร์ชหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมากดโทรออกหาใครบางคนและเพียงไม่นานเขาคนนั้นก็รับว่าแต่เขากำลังคิดที่จะทำอะไรกันนะ...“ไอ้เวมีรุ่นพี่เข้ามาจีบแฟนมึง” มาร์ชพูดสื่อสารผ่านโทรศัพท์มือถือโดยที่เขาเลือกที่จะเปิดโหมดวิดีโอแต่เดี๋ยวนะ เขาเรียกชื่อของ เวหา อย่างนั้นเหรอ นะ นี่เขาโทรหานายนั่นทำไม กรี๊ด~(มึงว่าไงนะกูขอคุยกับไอ้คนที่มันกล้ามาจีบเชอรีนหน่อย) เสียงของเวหาดังขึ้นทำให้เชอรีนรีบก้มหน้าลงเธอไม่อยากได้ยินเสียงเขาเลยสักนิด ว่าแต่มาร์ชจะโทรหาเขาทำไมแล้วฟั
“พวกกูจะจำคำพูดของมึงไว้ครับไอ้วิน” สายฟ้าที่กำลังหยิบกุ้งจุ่มลงในหม้อพูดขึ้น เขาและเพื่อนจะจำคำพูดของไอ้วินเอาไว้และขอให้สิ่งที่ไอ้ออสตินพูดเกิดขึ้นจริงด้วยเถอะ อยากจะเห็นมันเป็นฝ่ายจับน้องเขา“ไม่รู้ไอ้มาร์ชเป็นไงบ้างเห็นว่ามหาลัยนั้นก็หนักหน่วงเหมือนกัน” เวหาพูดขึ้นอย่างลอยๆเมื่อเขาเริ่มคิดถึงใครบางคนไม่ว่าจะไปที่ไหนทำอะไรก็ล้วนแล้วแต่คิดถึงเธออยากจะรู้ทุกความเคลื่อนไหวของเธอเสียเหลือเกิน..ว่าแต่ป่านนี้จะทำอะไรอยู่นะ จะมีใครเข้ามาจีบเธอหรือเปล่า ขออย่าให้เธอชอบใครเลยนะเวหาพูดเสร็จก็ลอบถอนหายใจออกมา ความรู้สึกที่เวลาคิดถึงแล้วไม่ได้เจอนี่มันช่างทรมานเหลือเกิน“อยากรู้ของไอ้มาร์ชหรือคนอื่นกันแน่ อยากรู้ก็แค่ถาม” ออสตินที่นั่งข้างพูดขึ้นเขารู้เพื่อนทุกคนรู้ว่ามันไม่ได้หมายถึงไอ้มาร์ชเหมือนอย่างที่ปากพูดเพ้อออกมาหรอกแต่มันกำลังคิดถึงเชอรีน“เธอบล็อกกูไปแล้ว” เวหาพูดออกมาอีกครั้งด้วยเสียงที่แผ่วเบา เขาลองกดโทรออกหาเธอก็ไม่ติดโทรไลน์แชทไลน์ก็ไม่มีการตอบรับแต่อย่างใด ไอจีก็โดนบล็อก สีหน้าใน ณ ข