บทที่ 19 ราชาแห่งทะเลทรายแดนเหนือ อาเธอร์ ยัง

ในดวงตาของไอริสหดตัวจากการสะท้อนกลับมาทันที ในขณะที่คนข้าง ๆ เธอ มีร่องรอยของความกลัวปรากฏขึ้นบนการแสดงออกของเทรวิสเช่นกัน กระนั้น ทั้งสองคนได้สติกลับมาอย่างรวดเร็ว ไทร์ ซัมเมอร์ ไม่ใช่นักธุรกิจ และ เดรก ทัคเกอร์ ได้ตอบแทนเขาไปแล้ว ดังนั้นตอนนี้ชายผู้คนนี้จึงไม่มีความสัมพันธ์กับเดรกอีกต่อไป ทำไมตอนนี้พวกเขายังต้องกลัวเขา?

“แกเป็นแค่ขอทาน แต่แกกล้าที่จะปลอมตัวเป็นนักธุรกิจใหญ่ ฉันบอกเลยนะ ไทร์ แกนี่มันช่างไร้ยางอายขนาดไหนกัน? และวินนี่เฟรด ตอนนี้เธอรู้สึกผิดหวังไหม? เธอคิดว่าจะได้แต่งงานกับมหาเศรษฐีสินะ แต่สุดท้ายเธอกลับได้แต่งงานกับขอทาน ฮ่า ฮ่า ฮ่า! นี่มันช่างตลกเหลือเกิน! เจ้าหมาน้อย ลูกของขอทานไม่สมควรกินน่องเป็ดนั่นหรอก พวกเขาควรได้กินขนมปังจากถังขยะที่เป็นเศษอาหารเท่านั้น!”

เพี้ยะ! ไทร์ตบไอริสเข้าอย่างแรง “ถึงฉันจะไม่ใช่มหาเศรษฐี แต่ดูเหมือนฉันจะบอกเธอแล้วว่าอย่าก่อกวนฉันอีกครั้งไง”

ไอริสกับทราวิสตกใจ ในที่สุดทั้งสองคนก็นึกว่าไทร์เหมือนผู้ป่วยโรคจิต พวกเขาถอยห่างออกไปโดยไม่รู้ตัวและหยุดที่จะพยายามยั่วยุไทร์และครอบครัวของเขา

หลังจากที่พวกเขาออกจากคฤหาสน์ตระกูลซีแล้ว วินนี่เฟรดก็ดูสีหน้าไม่พอใจ

“วินนี่เฟรด เธอผิดหวังในตัวฉันไหม?”

“ไม่หรอก” วินนี่เฟรดฝืนยิ้มให้ไทร์อย่างรวดเร็ว “เมื่อคืนนายทำให้ฉันตกใจจริง ๆ อันที่จริงแล้ว ฉันไม่ปรารถนาที่จะให้นายเป็นนักธุรกิจใหญ่เช่นนั้นหรอกนะ ฉันแค่ต้องการให้เราสามคนใช้ชีวิตตามปกติเหมือนที่เราทำอยู่ตอนนี้ ดังนั้น หลังจากที่เรากลับมาจากห้องปราสาทในท้องฟ้า และนายได้อธิบายสิ่งต่าง ๆ ให้ฉันฟัง ฉันรู้สึกโล่งใจจริง ๆ”

“ดีแล้ว” ไทร์พยักหน้าด้วยรอยยิ้ม ตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าทำไมกษัตริย์ถึงปกปิดตัวตนของพวกเขาเมื่อพวกเขาออกไปไล่ตามจีบสาว ไม่ว่าจะเป็นบุคคลในตระกูลซีก็ตามหรือแม้แต่วินนี่เฟรดก็ยังไม่สามารถยอมรับความจริงได้ ไทร์ตัดสินใจที่จะไม่เปิดเผยความจริงในตอนนี้ เขาต้องวางแผนอย่างรอบคอบก่อน

“ฉันรู้สึกผิดหวังจริง ๆ กับคุณปู่และทุกคน” วินนี่เฟรดหายใจเข้าลึก ๆ ดวงตาของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง “ไทร์ ขอโทษนะที่นายต้องเห็นความอัปยศที่นั่น”

“เธอเคยคิดที่จะออกจากซีกรุ๊ปเพื่อเริ่มต้นบริษัทของเธอเองไหม? แม้ว่าฉันจะไม่ใช่นักธุรกิจใหญ่ก็ตาม แต่ฉันก็ยังมีเงินเก็บพอสมควรหลังจากทำงานหนักในต่างประเทศมาตลอดหลายปีที่ผ่านมา”

วินนี่เฟรดรู้สึกคัดค้านเรื่องนี้ แต่เธอก็อดคิดเรื่องนี้ไม่ได้ ทว่าอย่างไรก็ตาม เธอก็ปฏิเสธไทร์ในท้ายที่สุด “เราค่อยพูดถึงเรื่องนี้ในอนาคตดีกว่า พวกเขายังคงเป็นครอบครัวของฉันอยู่”

“ตามนั้นครับ” ไทร์ยักไหล่ “ไม่ว่าเธอจะตัดสินใจอะไร ฉันจะอยู่ข้างหลังเพื่อสนับสนุนเธอ”

หลังจากพิธีแต่งงานครั้งนั้น ทุกอย่างก็กลับสู่สภาวะปกติ วันเวลาของพวกเขาดำเนินต่อไปโดย วินนี่เฟรดได้ไปทำงานที่ซีกรุ๊ป ตามปกติขณะที่ไทร์อยู่บ้านเพื่อดูแลงานบ้านและส่งแบลร์ไปและกลับจากโรงเรียน

บ่ายวันนี้ ไทร์เพิ่งส่งแบลร์ไปโรงเรียนอนุบาลและกำลังเดินทางกลับเมื่อเขาเดินผ่านสะพานยาวที่เพิ่งสร้างเสร็จเมื่อไม่นานมานี้ ฝั่งตรงข้ามของสะพาน มีรถสีดำจอดเรียงแถวหลายคันขวางทางเขา

“ช่างเป็นอะไรที่ดูราคาแพงจริง ๆ” ขณะที่เขามองรถที่จอดเป็นแถวเหล่านั้น ดวงตาของไทร์ก็หรี่ลง

ประตูรถเปิดออกและชายหลายคนในชุดดำก็ออกมา พร้อมกับกลิ่นอายแห่งการสังหาร รูปร่างของพวกเขายังดูสัดส่วนคล้าย ๆ กัน ราวกับว่าพวกเขาเป็นกลุ่มผู้เชี่ยวชาญที่ได้รับการฝึกฝนด้านการทหารมาอย่างดี ชายคนหนึ่งเดินไปเปิดประตูรถ ให้กับชายวัยกลางคนที่ดูเหมือนจะอายุราว 50 ปี ได้ออกมา พร้อมกับกลิ่นอายของผู้มีอำนาจ มันง่ายมากที่จะบอกว่าคน ๆ นี้มีภูมิหลังบางอย่าง แม้แต่ชายผู้มั่งคั่งที่สุดในเมืองคานห์อย่าง เดรก ทัคเกอร์ ก็ไม่สามารถเทียบได้กับการปรากฏตัวของเขา

ในความเป็นจริง เขาเป็นบุคคลที่โดดเด่นอย่างแท้จริง ชายคนนี้คือ อาเธอร์ ยัง จากตระกูลซัมเมอร์ทางตอนเหนือ ตระกูลซัมเมอร์ทางตอนเหนือเป็นที่ที่ไทร์ถือกำเนิดขึ้น พวกเขาเป็นหนึ่งในตระกูลชนชั้นสูงระดับสูงสุดในพื้นที่โดยมีหลายจังหวัดที่อยู่ภายใต้การควบคุมของพวกเขา ครอบครัวซัมเมอร์มีสามราชันย์และห้าพยัคฆ์อยู่ภายใต้การดูแลของพวกเขา และอาเธอร์เป็นหนึ่งในสามราชันย์ของตระกูลซัมเมอร์ เขาคือราชาแห่งทะเลทรายแดนเหนือ

“นายน้อยสาม ผมออกมาตามคำสั่งของท่านหญิงให้มารับคุณกลับบ้าน เธอคิดถึงคุณมาก” อาเธอร์เดินไปหาไทร์ น้ำเสียงของเขามีความเคารพซ่อนอยู่

“คิดถึงฉัน?” ไทร์หรี่ตาลง เขาถอนหายใจอยู่ในใจ สมัยก่อน ท่านหญิงเป็นคนเชื่อเรื่องโชคลางและเชื่อในข่าวลือที่บอกว่าไทร์จะเป็นคนที่นำมาแต่เรื่องร้าย ๆ เขาจะนำความหายนะมาให้ตระกูล ท่านหญิงได้ไล่ไทร์ออกจากบ้านของซัมเมอร์ ซึ่งเขาได้เดินไปตามถนนในเมืองคานห์และกลายเป็นขอทาน นี่ไม่ใช่สิ่งที่ย่าจะทำกับหลานได้ขนาดนี้ ความไร้หัวใจของท่านหญิง แม่เลี้ยงที่นิสัยดั่งปีศาจ และความเฉยเมยของพ่อก็ทำให้ไทร์ผิดหวังกับครอบครัวทุกคน แต่ตอนนี้ ท่านผู้หญิงได้ส่งคนมารับเขากลับ โดยอ้างว่าเธอคิดถึงเขา!

ในขณะนั้น ไทร์รู้สึกเหมือนเพิ่งได้ยินเรื่องน่าขันที่ตลกที่สุดในโลก เขาจ้องไปที่อาเธอร์และพูดอย่างเย็นชาว่า “ต่อให้พระเจ้ามีจริง หรือแม้แต่นมที่หกสามารถกลับเข้ามาในแก้วได้เอง แต่ท่านหญิง เกลดิส ดอว์สัน หญิงชราคนนั้นจะไม่มีวันคิดถึงฉันได้หรอก เธอขอให้นายมาหาฉันเพราะเธอต้องการไขกระดูกของฉัน พี่ชายของแม่เลี้ยงที่ชั่วร้ายของฉันได้ล้มป่วยตอนนี้และมีเพียงไขกระดูกของฉันเท่านั้นที่สามารถช่วยเขาได้ เป็นแบบนี้ใช่ไหม?”

รูม่านตาของอาเธอร์หดลงในทันที “คุณรู้ได้ยังไง?”

“เหอะ…” ไทร์ยิ้มเยาะแต่ไม่ตอบ แม้ว่าตำหนักราชันของเขาจะอยู่ต่างประเทศ แต่การรับรู้ข้อมูลเช่นนี้ก็ง่ายดายมากสำหรับพวกเขา “ออกไปให้พ้นจากสายตาของฉันเดี๋ยวนี้”

ไม่มีความเคารพในสายตาของอาเธอร์อีกต่อไป สีหน้าของเขาตอนนี้น่ากลัว “นายน้อยสาม คำสั่งของท่านหญิงไม่สามารถฝ่าฝืนได้ เธอบอกว่าจะต้องพาคุณกลับไปให้ได้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ได้โปรดยกโทษให้เราด้วย!” ไม่นานหลังจากที่เขาพูด คนที่อยู่เบื้องหลังอาเธอร์ก็ล้อมไทร์ เหมือนฝูงหมาป่าที่หิวโหย

“นายชอบแบบนี้ใชไหม?” ไทร์หลับตาลง

ปัง ปัง ปัง…

ในชั่วพริบตา อากาศก็เต็มไปด้วยเสียงก้องกังวานเป็นจังหวะพร้อมกับเสียงกรีดร้องอันน่าสะพรึงกลัวที่ตามมาหลังจากนั้น สามสิบวินาทีต่อมา กลุ่มคนที่อาเธอร์พามาทั้งหมดล้มลงกับพื้น

ร่างกายของอาเธอร์เย็นลงเหมือนเพิ่งเห็นผี ไทร์คว้าคอเสื้อของอาเธอร์ขณะที่กลิ่นอายแห่งการสังหารอันหนาแน่นที่เขาปลดปล่อยออกมาทำให้กล้ามเนื้อทุกส่วนในร่างกายของอาเธอร์เกร็งไปหมด

“อาเธอร์ ด้วยความเคารพในวิธีที่ฉันเรียกนายว่าลุงยัง วันนี้ฉันจะปล่อยนายไป กลับไปบอกท่านหญิงคนนั้นว่าถ้าเธอต้องการชีวิตของฉัน ก็ให้มารับเอง แต่เธอควรส่งพวกที่อยากรนหาที่ตายมาจะดีกว่า เพราะฉันจะฆ่าพวกมันทุกคน”

ที่ปลายสะพาน เงาของไทร์ราวกับปีศาจในขณะที่เขาเดินจากไป ออร่าสังหารที่เขาปล่อยออกมาระหว่างอยู่บนสะพานยังคงอบอวลแทบจะไม่สลายไป อาเธอร์ตกตะลึงพร้อมกับจ้องมองไปที่ไทร์อย่างเหม่อลอย

“ไทร์ แม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าคุณประสบอะไรมาบ้างในช่วงหลายปีที่ผ่านมาจนทำให้คุณมีพลังและความแข็งแกร่งระดับนี้ แต่ตระกูลซัมเมอร์ก็เป็นหนึ่งในชนเผ่าชั้นสูงในภาคเหนือ ชายหนุ่มในวัย 20 ปีอย่างคุณจะทนได้ยังไงกัน? นี่คือชะตากรรมของคุณ”