แชร์

6

ปรับปรุงล่าสุด: 2025-02-01 01:00:35

“ก็แค่แมวป่วยตัวหนึ่งล่ะวะ” การุณย์ส่ายหน้ากับท่าทีสิ้นฤทธิ์ของหญิงสาว เขาเริ่มลงมือปลดเสื้อผ้าออกจากร่างสาวโดยการฉีกเสื้อยืดจนขาดหลุดจากร่างบางลวงตาเป็นลำดับแรก เรือนร่างขาวนวลเนียนใต้เสื้อยืดมอซอทำให้หนุ่มใหญ่ตาลุกวาว โนมเนื้อก้อนอวบใต้เสื้อชั้นในสีซีดกลางเก่ากลางใหม่ทำให้เขากลืนน้ำลายลงคอเอื๊อกใหญ่

“น่าเจี๊ยะเหมือนกันนะเรา ยายเด็กปากดี” หนุ่มใหญ่เจ้าสำราญผู้ผ่านสังเวียนรักมาโชกโชนยิ้มมุมปาก เขาสอดมือลงใต้แผ่นหลังเนียน เพียงมือเดียวก็ปลดตะขอเสื้อชั้นในผืนจ้อยที่ห่อหุ้มเต้าทรวงสาวได้อย่างง่ายดาย เขาใช้สองมือฉีกจนมันขาด ก่อนโยนทิ้งอย่างไม่ไยดี ก้อนเนื้อเด้งหยุ่นดีดตัวทันทีหลังหลุดจากพันธนาการ ภาพตรงหน้าทำให้หัวใจหนุ่มใหญ่เต้นตึกตักราวกับเด็กหนุ่มเพิ่งเห็นนมสาวครั้งแรก

“ตัวเล็กแต่นมใหญ่” การุณย์รำพึง สายตาจับจ้องนมสาวอย่างตื่นตาตื่นใจ เขารู้สึกน้ำลายสอ ต่อมน้ำลายราวกับถูกเปิดก๊อก มันไหลออกมาจนเต็มกระพุ้งแก้ม

“หนาว...” เสียงแหบพร่าของคนที่ถูกเขาเปลื้องผ้าท่อนบนออกจนเกลี้ยงดึงสติการุณย์ให้เข้าที่เข้าทาง เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ กลืนน้ำลายลงคอดังเอื๊อก ลูกกระเดือกแล่นขึ้นลงเป็นลอนๆ

“รู้แล้วล่ะน่า” การุณย์พูดเสียงติดรำคาญ รีบหลุบตาลงต่ำ เขาปลดกระดุมกางเกงออกอย่างรวดเร็ว แม้มือจะสั่นน้อยๆ แต่คนที่เคยถอดกางเกงสาวมานับไม่ถ้วนก็ทำเวลาได้ดีเลยทีเดียว

“เชี่ย! สวย...สวยมาก” การุณย์อยากจะบ้าตาย เรือนร่างของยายตัวประกันปากดีทำให้เขาใจสั่น เนินเนื้อโหนกนูนทำให้เขาน้ำลายหก จนต้องยกหลังมือขึ้นเช็ดมุมปาก หนุ่มใหญ่สูดน้ำลายกลืนลงคออีกครั้ง

“พี่ชายเธอเอาลูกสาวฉัน ฉันเห็นฉันจับแค่นี้ถือว่ายังปรานีเธอนะมะเฟือง” การุณย์ยิ้มมุมปาก ไม่รู้สึกผิดใดๆกับอาหารตาที่เจ้าตัวไม่เต็มใจให้ใครมอง เขาเปิดน้ำอุ่นใส่อ่างแล้วเริ่มลูบไล้ไปตามเรือนร่างเย้ายวน ผิวเนื้อสาวเนียนลื่นมือ เต้าทรวงนุ่มหยุ่นเต็มอุ้งมือใหญ่ เม็ดทับสีสวยแข็งเป็นไตกระตุ้นเร้าสัญชาตญาณความเป็นชายให้ตื่นตัว การุณย์ขบกรามแน่น ฝืนบังคับมือให้ลูบไปยังส่วนอื่นบนร่างคนป่วย แต่เขาคงคิดผิด เพราะยิ่งลูบลงต่ำ ผ่านหน้าท้องที่หดเกร็งหนีมือหยาบ หัวใจแกร่งก็ยิ่งเต้นระรัว

“เธอมีแฟนหรือยังมะเฟือง” การุณย์ถามเบาๆ แต่เหมือนเขาจะถามตัวเองมากกว่า ใครว่ามีแต่เด็กอยากรู้อยากเห็นไปทุกเรื่อง ผู้ใหญ่อย่างเขาก็อยากรู้อยากเห็นเหมือนกัน การุณย์กลั้นหายใจในตอนที่เลื่อนมือลงทาบเนินสาว หัวใจหนุ่มใหญ่เต้นโครมคราม เขากลั้นหายใจ แล้วกดนิ้วกลางแทรกลงตรงรอยปริของกลีบเนื้ออวบ ปลายนิ้วสากจ่อชิดร่องรักสาว เขาออกแรงกดอีกนิด…

“เสี่ยคร้าบ! หมอมาแล้วคร้าบ!”

เสียงเรียกของไอ้เชิดมาพร้อมกับเสียงเคาะประตูปึงปัง ทำให้การุณย์รีบดึงมือออกจากจุดน่าหวาดเสียว ชายหนุ่มถอนหายใจแรง เขาลุกขึ้นยืนข้างอ่างอาบน้ำ คว้าเอาผ้าเช็ดตัวที่แขวนอยู่บนราวข้างผนัง แล้วหันกลับมานั่งลงแกะเสื้อที่ใช้มัดมือเธอออก

การุณย์อุ้มร่างหญิงสาวออกมาจากห้องน้ำ ซับตัวเธอด้วยผ้าเช็ดตัวจนแห้ง ก่อนวางลงบนเตียง แล้วดึงผ้าห่มปิดร่างกายให้ตั้งแต่ปลายเท้าจนถึงคอ

“ฉันว่าเรามีบางอย่างที่ต้องตกลงกันแล้วล่ะมะเฟือง” การุณย์ยืนมองใบหน้าขาวซีดอย่างหมายมาด รอให้เธอรักษาตัวให้หายดีเสียก่อน เขามีข้อเสนอให้เธอต้องทำตาม ถ้าเธอไม่อยากให้พี่ชายเธอกลายเป็นศพบนภู เธอต้องยอมรับมันแน่นอน

เป็นเวลาสามวันที่มะเฟืองนอนซมเพราะพิษไข้ หญิงสาวนอนอยู่บนเตียงตลอดเวลา จะมีก็เฉพาะตอนเข้าห้องน้ำที่เธอต้องลุกขึ้นจากเตียง โดยมีป้าประไพและเหมียวผลัดกันมาคอยดูแลอย่างใกล้ชิดตลอดเวลา

ล่วงเข้าวันที่สี่ มะเฟืองลืมตาตื่นขึ้นมาด้วยอาการที่ดีขึ้น เธอไม่จับไข้หนาวสั่นเหมือนที่ผ่านมา อุณหภูมิร่างกายปกติ แต่ยังมีอาการวิงเวียนศีรษะเล็กน้อย หญิงสาวค่อยๆลุกขึ้นนั่ง กวาดสายตามองไปรอบห้อง

“ตื่นแล้วเหรอมะเฟือง” เหมียวหญิงสาววัยสามสิบต้นๆเดินถือชามข้าวต้มเข้ามาในห้อง เมื่อเห็นว่ามะเฟืองฟื้นแล้วจึงถามไถ่ด้วยน้ำเสียงเป็นมิตร

“พี่ไฟอยู่ไหน” มะเฟืองถามเหมียวด้วยเสียงแหบพร่า หญิงสาวผู้ที่ดูแลเธอมาตั้งแต่นอนซมเพราะพิษไข้วางชามข้าวต้มลงบนโต๊ะข้างหัวเตียง

“ห่วงตัวเองก่อนเถอะ” เหมียวหันมาว่าเสียงดุแล้วส่ายหน้า หญิงสาวนั่งลงบนเตียง ช่วยพยุงร่างที่โงนเงนให้นั่งพิงหัวเตียง

“พี่ไฟอยู่ไหน” มะเฟืองยังถามถึงแต่พี่ชาย

“อยู่บนภูกับคุณตัวจิ๋วโน่นแหละ เสี่ยยังไม่ได้ตามขึ้นไป” เหมียวตอบแล้วหันไปเทน้ำใส่แก้วนำมาให้มะเฟืองดื่ม

“ดื่มน้ำก่อน เสียงไม่มียังจะถามหาพี่ชายอยู่ได้” มะเฟืองรับน้ำจากคนหวังดีแต่ปากร้ายมาจิบเล็กน้อย

“แสดงว่าพี่ไฟยังปลอดภัยดี” คนป่วยยิ้มออกมาเป็นครั้งแรกในรอบหลายวันที่ผ่านมา

“ปลอดภัยดี จะมีก็แต่มะเฟืองนี่แหละเป็นไข้หนัก รีบๆกินข้าวซะ แล้วก็กินยาที่พี่เตรียมไว้ให้ด้วย จะได้รีบๆหาย กินเองได้ใช่ไหม” มะเฟืองพยักหน้าน้อยๆ

“ได้จ้ะ ขอบคุณพี่เหมียวมากนะจ๊ะ”

“ไม่เป็นไร พี่ไปก่อนนะ จะไปบอกเสี่ยว่ามะเฟืองฟื้นแล้ว” เหมียวพูดจบก็ลุกขึ้นก้าวฉับๆออกไปจากห้อง ทิ้งให้คนป่วยที่ยังมีอาการมึนงงได้แต่มองตาม จะเรียกรั้งไว้เพื่อถามข้อมูลอื่นๆก็ไม่ทันแล้ว

บทที่แล้ว บทต่อไป

ด่วนพิศวาส 17
“เอ่อ...คนงานนึกว่าเสี่ยจะให้มะเฟืองไปทำงานที่ท้ายไร่เลยไม่ได้สนใจ แต่ผมตามไปดูแล้ว ทางนั้นใช้เดินขึ้นภูได้ มะเฟืองอาจจะเดินขึ้นภูไปหาพี่ชาย”“มันจะขึ้นไปบนภูได้ยังไง สะพานขาดแบบนั้น ถ้ามันจะไปจริงๆก็ต้องอ้อมเขาอีกตั้งสองลูก หรือมันจะไปทางนั้นจริงๆวะ” การุณย์มีสีหน้าครุ่นคิด ยายเด็กนั่นอาจจะใจเด็ดกว่าที่เขาคิด เธออาจจะเสี่ยงเดินขึ้นเขาไปหาพี่ชายจริงๆก็ได้“ไปตามคนมาสักสิบคน ให้ช่วยกันออกตามจับตัวมะเฟืองกลับมาให้ได้ ถ้าเอาตัวกลับมาไม่ได้ พวกมึงไม่ต้องกลับมาให้กูเห็นหน้า” การุณย์ขบกรามแน่น ดวงตาคู่คมดุดัน เขาพอเดาความคิดของหญิงสาวออก นี่คงคิดว่าถ้าหนีขึ้นภูไปอยู่กับพี่ชายแล้วจะปลอดภัยด้วยกันทั้งคู่เหรอ หึ! อย่าหวังเลยว่าจะเอาตัวรอดจากเงื้อมมือของเขาไปได้ ใครที่กล้าลูบคมเสี่ยเจ๋ง มันไม่เคยตายดีสักคนหรอกมะเฟืองหอบหายใจแรงเพราะวิ่งมาไกล หญิงสาวหยุดชะงักอยู่ริมลำน้ำ สายตาผิดหวังมองสะพานข้ามลำน้ำที่บัดนี้ถูกน้ำป่าพัดจนพัง ไม่ส
ด่วนพิศวาส 16
“เห็นพี่เชิดบอกว่าเสี่ยให้พามะเฟืองไปทำงานที่โรงทำอิฐบล็อก”“อ๋อ! ได้จ้ะ ไม่มีปัญหา มะเฟืองทำงานหนักได้ทุกอย่างแหละ”“ดีแล้วล่ะ ทำตัวว่าง่ายๆ ช่วยงานเสี่ยเขาตามที่เขาบอก เขาจะได้เอ็นดู จะได้อยู่กันไปนานๆ” ป้าประไพที่กำลังเตรียมกาแฟไปเสิร์ฟให้การุณย์บอกอย่างหวังดี“ตกลงเอ็งมาเป็นตัวประกัน มาเป็นคนงาน หรือมาเป็นเล็กเป็นน้อยของเสี่ยกันแน่วะมะเฟือง” เหมียวถามตรงๆ เพราะเธอสงสัยมาตั้งแต่เสี่ยยอมให้มะเฟืองนอนพักอยู่บนบ้านแล้ว“มะเฟืองจะไปทำงานตามที่เสี่ยสั่งแล้ว ต้องไปถามพี่เชิดใช่ไหมจ๊ะว่าต้องทำอะไรบ้าง” ป้าประไพมองเหมียวด้วยสายตาปรามอยู่ในที“ไอ้เชิดมันคงรออยู่หน้าบ้าน รีบไปเถอะ ตอนกลางวันก็กินข้าวที่โรงครัวเลยนะ จะได้ไม่ต้องเทียวไปเทียวมาให้เหนื่อย เลิกงานแล้วค่อยกลับมา ป้าจะทำกับข้าวไว้เผื่อ”“จ้ะ ขอบคุณนะจ๊ะป้า มะเฟืองไปก่อนนะจ๊ะ”เหมียวมองตามร่างบอบบางเดินออกจ
ด่วนพิศวาส 15
มะเฟืองถอนหายใจอย่างโล่งอก เอนตัวลงนอน ดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมจนจดคอ ความอ่อนล้าโรยแรงเพราะนอนไม่พอมาหลายคืนทำให้เพียงแค่หลับตาลงไม่ถึงสามนาที หญิงสาวก็หลับลึกหลับสนิท ไม่รับรู้เลยว่าประตูห้องถูกมือดีเปิดออกและเขาก็ก้าวเข้ามาหยุดยืนจ้องมองหน้าเธออยู่ข้างเตียงแล้วการุณย์ถอนหายใจอย่างหงุดหงิด อุตส่าห์ยืดเวลา ให้โอกาสพี่ชายของเธอแล้ว แต่ไอ้คนไม่เจียมกะลาหัวก็ยังไม่ยอมพาลูกสาวเขากลับมาคืน บางทีก็โอกาสที่เขาหยิบยื่นให้ก็ควรหมดอายุได้แล้ว“มะเฟือง มะเฟืองเอ๊ย!” คนที่เพิ่งนอนไปไม่ถึงชั่วโมงค่อยๆลืมตาขึ้นมองคนปลุก เมื่อเห็นว่าเป็นป้าประไพ มะเฟืองจึงหลับตาลงอีกครั้ง“มะเฟืองขอนอนต่ออีกสักนิดนะจ๊ะป้า”“ไม่ได้หรอก เสี่ยบอกให้ป้ามาปลุกเอ็งลงไปทำงาน รีบๆอาบน้ำแต่งตัวลงไปข้างล่าง หรือเอ็งจะรอให้เสี่ยขึ้นมาปลุก” ป้าประไพบอกแล้วป้าประไพเดินออกจากห้องไป ชื่อของการุณย์ทำให้หญิงสาวรีบลุกขึ้นนั่ง ปลดปมผ้าถุงออก ดึง
ด่วนพิศวาส 14
มะไฟตาพร่าไปกับยิ้มหวานละลายใจของคนในอ้อมแขน อดใจไม่ไหวที่จะกดจมูกลงบนแก้มเนียนอีกครั้ง กรุณาเบี่ยงหน้าหนีด้วยท่าทางเขินอาย ปลายจมูกของคนอยากหอมแก้มสาวจึงกดลงบนลำคอระหงแทน “พาตัวจิ๋วขึ้นฝั่งเถอะ หิวแล้ว” กรุณาบอกโดยไม่ยอมมองหน้าคนที่อุ้มตัวเองอยู่ มะไฟกดจมูกบนลำคอสาวแล้วสูดกลิ่นหอมดังฟอด แล้วรีบตัดใจไม่ทำอะไรไปมากกว่านั้น “อืม...พี่ก็หิวแล้วเหมือนกัน กลับไปกินมาม่าอืดของเรากันเถอะ” กรุณาหัวเราะคิก มะไฟยิ้มบาง กระชับวงแขนอุ้มหญิงสาว แล้วพาเธอเดินไปยังแผ่นหินเดิม มะไฟส่งหญิงสาวขึ้นไปนั่งบนโขดหิน แล้วบอกให้เธอไปผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าหลังต้นไม้เดิม ส่วนเขาขอล้างตัวอีกสักหน่อย ต่อเมื่อกรุณาสวมเสื้อผ้าชุดใหม่เรียบร้อยแล้ว แล
ด่วนพิศวาส 13
“พี่ไฟขี้โกง ลงไปเล่นน้ำก่อนตัวจิ๋ว” เสียงงุ้งงิ้งดังมาก่อนเจ้าตัวจะทันได้เดินมาถึงริมลำธารเสียอีก มะไฟมองไปยังต้นเสียง ชายหนุ่มอมยิ้มน้อยๆเมื่อเห็นคนตัวเล็กหอบเสื้อผ้าก้าวเร็วๆเข้ามาใกล้“วางเสื้อผ้าไว้บนโขดหินตรงนั้นก่อน”กรุณารีบตามที่เขาบอก พอวางเสื้อผ้าเสร็จแล้วหันกลับไปมองคนที่ลงเล่นน้ำก่อนเธอ เขาก็ดำผุดดำว่ายอยู่กลางลำธารแล้ว คนขี้โกง!ร่างอรชรสมส่วนถูกพรางไว้ด้วยผ้าถุงโป่งพองที่ตัดเย็บโดยมียางยืดรัดเหนืออกและยาวถึงครึ่งแข้ง ผมยาวถึงกลางหลังถูกปล่อยสยาย เหนือยางรัดผ้าถุงขึ้นไปเผยผิวเนื้อเนียนขาวผ่องกระจ่างตาอย่างคนที่ไม่เคยต้องแดดต้องลม กรุณาก้าวเท้าลงไปยังลำธาร พาตัวเองขึ้นไปนั่งบนแผ่นหิน หย่อนขาลงในลำน้ำ หญิงสาวหันหน้าไปทางคนขี้โกงที่กำลังจ้วงแขนว่ายน้ำอยู่ไม่ไกล“สบู่กับแชมพูอยู่นี่นะพี่ไฟ อย่าเล่นน้ำจนลืมถูสบู่สระผมล่ะ” กรุณาตะโกนบอกเขาด้วยน้ำเสียงกวนๆกึ่งดุ“คร้าบ แม่...” มะไฟตอบรับเสียงดังฟังชัด ก
ด่วนพิศวาส 12
“พี่ไฟคิดถึงมะเฟืองหรือจ๊ะ”ไม่ใช่ว่าจะไม่นึกถึงเพื่อนกรุณาเองก็เป็นห่วงมะเฟืองอยู่เหมือนกัน แต่เธอมั่นใจว่าแม้พี่ชายไม่อยู่ด้วย มะเฟืองสามารถเอาตัวรอดได้ แม้เป็นความคิดที่เห็นแก่ตัวไปหน่อย แต่เธอก็เชื่อว่ามะเฟืองต้องเข้าใจเธอกับพี่ชายแน่นอน“ป่านนี้มะเฟืองคงเป็นห่วงเราแย่แล้วไม่รู้ว่าเสี่ยเจ๋งจะทำอะไรมะเฟืองหรือเปล่า”“ป๊าไม่ใช่คนแบบนั้นป๊าไม่ไปยุ่งกับมะเฟืองหรอกพี่ไฟอย่ากังวลไปเลย”กรุณาเอื้อมมือไปแตะมือที่กำมีดปลายแหลมอยู่เบาๆมะไฟเงยหน้ายิ้มให้หญิงสาว “ทำรางน้ำเสร็จแล้ว พี่จะพาไปดูลำธาร อยู่ใกล้ๆแค่นี้เอง”มะไฟบอกเล่าเรียบเรื่อยเขาพยายามทำสีหน้าให้ปกติที่สุดเพราะไม่อยากให้กรุณาเป็นกังวลใจไปกับเขาเสี่ยเจ๋งใจดีกับลูกสาวทั้งรักทั้งหวงไม่แปลกที่กรุณาจะมองเห็นแต่ด้านดีของผู้เป็นพ่อแต่คนนอกอย่างเขารู้
ด่วนพิศวาส 11
กรุณาจ่ายเงินให้ชายชราเจ้าของรถจำนวนหนึ่ง เป็นสินน้ำใจที่เขายอมให้ติดรถกระบะคันผุพังขึ้นมาที่หมู่บ้านด้วย ระหว่างการเดินทางก็ไต่ถามเรื่องที่พักว่าพอจะมีให้เช่าหรือร่วมอาศัยด้วยไหม ชายชราจึงเอ่ยปากให้ยกกระท่อมท้ายหมู่บ้านหลังนี้ให้อยู่ มันเป็นกระท่อมหลังเดิมที่เขาเคยอาศัย ก่อนจะย้ายไปอยู่กับลูกชายและลูกสะใภ้ที่อยู่ในหมู่บ้าน โชคดีของสองหนุ่มสาวที่กระท่อมหลังนี้มีข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็นอยู่เกือบครบ แม้จะเก่าแต่มันยังใช้งานได้ก็ถือว่าโอเคพื้นที่ที่ชาวบ้านอยู่อาศัยหรือถางป่าเพื่อทำกินไม่มีเอกสารสิทธิ์ใดๆ ใครจะอยู่ตรงไหนจะยกให้ใครเพียงแค่เอ่ยปากบอกกันให้รับรู้ก็พอ ชาวบ้านอยู่กันอย่างกลมกลืนกับธรรมชาติ ไม่ทำลายไม่ทำร้าย ทำการเกษตรปลูกผักเลี้ยงไก่เลี้ยงหมูไปตามประสา ทำแค่พออยู่พอกิน แต่ก็มีชาวบ้านกลุ่มหนึ่งที่รวมตัวกันหาของป่า แล้วรวบรวมฝากกันลงไปขายให้พ่อค้าในหมู่บ้านที่ตีนภู เพื่อจะหาเงินซื้อข้าวสารอาหารแห้งมาตุนไว้ และเก็บไว้ใช้ยามจำเป็นหมู่บ้านนี้อยู่ในเขตอุทยานแห่งชาติ อยู่ในหุบเขาสลับซับซ้อน การเด
ด่วนพิศวาส 10
เช้าวันต่อมาแสงสีทองทาบทับจับขอบฟ้า เป็นแสงตะวันแรกที่อาบไล้ยอดภูหลังจากท้องฟ้าถูกปกคลุมด้วยเมฆฝนมาหลายวัน กรุณาขยับตัวเข้าหาไออุ่นที่อิงแอบแนบนอนมาทั้งคืน แก้มนุ่มเบียดชิดอยู่กับซอกคอแกร่ง มือข้างหนึ่งวางแหมะอยู่บนแผ่นอกกำยำน่าลูบไล้ เจ้าของท่อนแขนที่เธออาศัยหนุนนอนกอดกระชับร่างเธอแน่นขึ้นอีกนิด สายตาคู่คมจับจ้องใบหน้าสาวที่ยังคงหลับตาพริ้มราวกับเด็กน้อยที่ยังหลงวนอยู่ในห้วงฝันแสนหวาน “ตื่นได้แล้วคนขี้เซา” มะไฟปลุกคนในอ้อมกอดด้วยน้ำเสียงแหบพร่า เนื้อตัวนุ่มนิ่มกำลังจะทำให้เขาตบะแตก ทว่าแม่คนขี้อ่อยแบบไม่รู้ตัวว่าอ่อยกลับไม่มีท่าทีว่าจะตื่น มิหนำซ้ำเธอยังเบียดอกอวบภายใต้เสื้อยืดบางๆแนบไปกับสีข้างของเขาได้อย่างน่าหวั่นใจ “ตัวจิ๋ว ตื่นได้แล้ว” มะไฟรวบรวมสมาธิเรียกหญิงสาวอีกครั้ง กรุณาปรือตาขึ้นช้าๆ คลี่ยิ้มให้เขา มะไฟใจชื้นขึ้นมาเป็นกอง คิดว่าเธอคงจะตื่นแ
ด่วนพิศวาส 9
“ชาร้อนอีกสักถ้วยไหม” มะไฟนั่งอยู่ส่วนที่ต่อเติมออกจากตัวกระท่อมสำหรับตั้งเตาไฟและทำครัว เขามองคนขี้หนาวอย่างเห็นใจ ชายหนุ่มร่างใหญ่กำยำผู้กรำงานไร่งานสวนทำงานหนักมาตั้งแต่ยังเด็กยังรู้สึกหนาวสั่นเลย นับประสาอะไรกับคุณหนูลูกสาวเสี่ยเจ๋งผู้ไม่เคยตกระกำลำบาก เธอคงหนาวมากกว่าเขาเป็นสิบเป็นร้อยเท่า กรุณาส่ายหน้า หญิงสาวกระชับผ้าห่มผืนน้อยให้แน่นขึ้นอีก ดวงตากลมโตมองผ่านหน้าต่างที่เปิดแง้มไว้เล็กน้อย เธอมองเห็นเพียงสีขาวปกคลุมอยู่ด้านนอก กรุณาหันกลับมามองคนที่นั่งจ้องมองเธออยู่แล้วยิ้มบาง “ตัวจิ๋วอยากกลับบ้านไหม” มะไฟเห็นท่าทางเบื่อๆของคนที่ฉุดเขามาจากบ้าน จึงเอ่ยถามเธอด้วยน้ำเสียงราบเรียบ ...ที่จริงกรุณาไม่ได้ออกแรงฉุดกระชากเขามาหรอก เธอบอกเพียงว่าเสี่ยเจ๋งบังคับเธอให้แต่งงานกับลูกชายของเพื่อน ซึ่งเธอไม่อยากแต่ง และหากเธอต้องแต่งงานกับคนอื่นที่ไม่ใช่เขา ชีวิตเธอก็คงเหมือนตก

สแกนรหัสเพื่ออ่านบนแอป

แชร์

6

บทที่เกี่ยวข้อง

ด่วนพิศวาส 7

ด่วนพิศวาส 8

ด่วนพิศวาส 9

ด่วนพิศวาส 10

ด่วนพิศวาส 11

ด่วนพิศวาส 12

ด่วนพิศวาส 13

ด่วนพิศวาส 14

บทล่าสุด

ด่วนพิศวาส 17

ด่วนพิศวาส 16

ด่วนพิศวาส 15