1

แคว้นเสิ่ง

"มีพระราชสาสน์มาจากฮ่องเต้แคว้นเจี๋ยพ่ะย่ะค่ะ" หานกงกงประคองสาส์นในถาดทองคำถวายให้ฮ่องเต้ถางจงฮ่วน

 ฮ่องเต้มองสาส์นประดุจเผือกร้อนกองหนึ่งแต่มิอ่านก็มิได้ พระองค์ไม่เข้าใจแคว้นเจี๋ยแม้แต่น้อย สงครามพิพาทระหว่างชายแดนของสองแคว้นยืดเยื้อมาได้ห้าปี จนมาถึงฤดูใบไม้ผลิแคว้นเสิ่งกำลังจะเพลี่ยงพล้ำแต่กองทัพแคว้นเจี๋ยกลับมิได้ตามมาบดขยี้ เพียงเข้ายึดเมืองชายแดนแล้วอยู่เฉยๆ มิได้รุกคืบ สร้างความกดดันให้กับทางเมืองหลวงยิ่ง พระองค์เพียรส่งพระราชสาส์นไปหลายครั้งแต่มิได้รับสาส์นตอบแต่อย่างใด ขุนนางก็แบ่งแยกเป็นสองฝ่าย ฝ่ายหนึ่งต้องการสงบศึกฝ่ายหนึ่งต้องการให้ส่งกองทัพไปบดขยี้ เฮอะ เจ้าพวกไร้สมอง มีแต่ทางเราจะถูกบดขยี้สิไม่ว่า แถมนี่ยังไม่ถึงฤดูเก็บเกี่ยว พระองค์ไม่สามารถรีดภาษีหรือหาเสบียงได้ทันการเคลื่อนทัพเป็นแน่

ฮ่องเต้ถอนพระปัสสาสะหนักๆแต่สาส์นยังคงต้องอ่าน เมื่อกวาดสายตาอ่านจนจบ หานกงกงที่คอยมองสีหน้าอยู่ยังมิสามารถอ่านสีหน้าของฮ่องเต้ยามนี้ได้

"มิทราบว่าทางแคว้นเจี๋ยยื่นข้อเสนอใดมาหรือพ่ะย่ะค่ะ"

"ข้ามิเข้าใจ เหตุใดทางแคว้นเจี๋ยจึงยื่นข้อเสนอที่เสียเปรียบนี้มา"

"ข้อเสนออันใดหรือพ่ะย่ะค่ะ"

"แต่งงานเชื่อมสัมพันธไมตรี"

ฮ่องเต้ยังขบคิดข้อเสนอจากแคว้นเจี๋ยอยู่ แม้ยามค่ำคืนที่พระองค์อยู่กับสนมคนโปรด หว่างคิ้วยังคงมิคลาย

"ฝ่าบาท มิทราบว่ากังวลพระทัยเรื่องใดอยู่หรือเพคะ สนมทราบว่าปัญญาต้อยต่ำแต่ยังคงอยากช่วยแบ่งเบาภาระของพระองค์นะเพคะ" เซี่ยกุ้ยเฟยใช้หน้าอกอิ่มเบียดแขนฮ่องเต้อย่างออดอ้อน นับว่าสนมผู้นี้ฉลาดพูดจานัก แถมคนยังงามสะพรั่งในวัยใกล้สี่สิบ ถึงแม้ว่าให้กำเนิดเชื้อสายมังกรแก่องค์ฮ่องเต้แล้ว

"ทางแคว้นเจี๋ยยื่นข้อเสนอแต่งงานเชื่อมสัมพันธไมตรี ข้ายังคิดไม่ตกว่าจะส่งผู้ใดไปจึงจะเหมาะสม เจ้าก็รู้ว่าเราไม่มีองค์หญิงที่อยู่ในวัยออกเรือน" ฮ่องเต้เล่าให้สนมรักฟังโดยหว่างคิ้วยังมิคลาย

"หม่อมฉันเคยอ่านพงศาวดารว่าสมัยก่อนมีการแต่งตั้งองค์หญิงโดยเลือกจากบุตรีของขุนนางที่มีชาติตระกูลดี ความประพฤติดีเพคะ"

"จริงสิ ยังมีวิธีที่เจ้าว่าอยู่" ฮ่องเต้คลายกังวล รับการปรนเปรอจากสนมรักจนใกล้สาง

ณ ท้องพระโรง

"ฮ่องเต้เสด็จแล้ว" เสียงขันทีขานดังก้องกังวาน

"ทรงพระเจริญ หมื่นปี หมื่นๆปี" เหล่าขุนนางคุกเข่าส่งเสียงกระหึ่มท้องพระโรงให้ความรู้สึกศักดิ์สิทธ์ชนิดหนึ่ง

"ลุกขึ้น" ฮ่องเต้ประทับบนบัลลังก์มังกรแล้วกล่าวอนุญาตแก่เหล่าขุนนาง

หลังจากฟังรายงานจากขุนนางแล้วพระองค์เริ่มกล่าวถึงถึงพระราชสาส์นจากแคว้นเจี๋ย

"ทางแคว้นเจี๋ยเสนอการแต่งงานเพื่อเชื่อมสัมพันธไมตรี แต่พวกเจ้าก็รู้ว่าเรามีองค์หญิงเพียงองค์เดียวและเพิ่งอายุสี่ขวบ ไม่ใกล้เคียงวัยปักปิ่นด้วยซ้ำ" ใช่แล้ว พระองค์มีสนมมากมายมีลูกถึงสิบคน แต่ชะตาช่างเล่นตลก องค์ชายที่มาประสูติได้ยากนักในรัชกาลก่อนกลับมาประสูติแต่พระองค์มากมาย กว่าพระองค์จะได้องค์หญิงน้อยมาแทบจะต้องบนบานต่อสิ่งศักดิ์สิทธ์ มีหรือจะยอมส่งไปเป็นเครื่องบรรณาการต่างเมือง

เสียงเหล่าขุนนางปรึกษากันกระหึ่มท้องพระโรง รัชกาลนี้ไม่มีองค์หญิงเป็นที่รู้กันทั่ว ทางแคว้นเจี๋ยย่อมมิอยากได้เด็กทารกไปเป็นเครื่องบรรณาการแน่

"ถ้าพระองค์ทรงแต่งตั้งบุตรีของใครสักคนเป็นองค์หญิงล่ะพ่ะย่ะค่ะ" เจ้ากรมกลาโหมเสนอขึ้น

"เจิ้นคิดถึงข้อนี้ไว้แล้ว จึงมาถามความสมัครใจของพวกเจ้าว่าผู้ใดมีบุตรสาวที่ยังไม่มีพันธะหมั้นหมายเสนอตัวรับใช้แผ่นดินบ้าง"

เสียงขุนนางเถียงกันดังเซ็งแซ่ เป็นเรื่องธรรมดาที่มิมีผู้ใดอยากส่งเลือดเนื้อเชื้อไขของตนไปเป็นเครื่องบรรณาการยังแดนไกลที่มีแต่ความหนาวเหน็บเยี่ยงนั้น ทุกคนอย่างเกี่ยงกันและเสนอชื่อของบุตรีผู้อื่นโดยเฉพาะผู้ที่อยู่ฝ่ายตรงข้ามกับตนเอง

"คุณหนูตระกูลฟ่านจึงเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งของแผ่นดิน แถมยังอยู่ในวัยออกเรือน มิทราบว่าท่านเจ้ากรมคลังมีความเห็นประการใด"

เจ้ากรมคลังที่เงียบมาตลอดสบถในใจ อำมาตย์จวงที่คอยขัดแย้งกับเขามาตลอด ม้นกล้าพูดเพราะมีแต่บุตรชายจึงกล้าหาเรื่องเขา ผู้ใดไม่รู้บ้างว่าบุตรีของเขาคือไท่จื่อเฟยในอนาคต มารดาของนางเป็นน้องของฮองเฮา สองพี่น้องตั้งใจว่าจะให้สองตระกูลเป็นทองแผ่นเดียวกัน ถึงยังมิได้หมั้นหมายแต่ความสัมพันธ์ย่อมไม่ธรรมดา

"ฟ่านปิงปิงเป็นคู่หมายองค์ไท่จื่อ แต่ที่อำมาตย์จวงกล่าวมาก็เป็นเรื่องดีอยู่ เจ้ากรมคลังยังมีบุตรชายที่งดงามอยู่อีกคนมิใช่หรือ" เป็นฮองเฮาที่หาทางออกสวยๆให้ นางรู้ว่าบุตรชายผู้งดงามของเจ้ากรมคลังเป็นหนามยอกอกน้องสาวนางมานานแล้ว บุตรชายที่ถือกำเนิดจากฮูหยินรองที่ใบหน้าประพิมพ์พายคล้ายฟ่านปิงปิงถึงแปดส่วน เพราะเด็กทั้งสองหน้าเหมือนท่านย่าที่เคยเป็นหญิงงามอันดับหนึ่งของแคว้น อีกสองส่วนที่ไม่เหมือนนั้นคือส่วนที่งดงามกว่า ครั้งนี้ถือว่าช่วยน้องสาวของนางและทำให้หนทางสู่บัลลังก์มังกรของบุตรชายนางมั่นคงยิ่งขึ้น ทรัพย์สินของตระกูลฟ่านก็มีมิใช่น้อย หากเด็กนั่นอยู่ผู้เป็นบุตรชายย่อมได้สืบทอด หากน้องสาวนางรู้ย่อมขอบคุณนางเป็นแน่

"เจ้ากรมคลังท่านมีความคิดเห็นอย่างไร"  สุรเสียงทรงอำนาจถามขึ้น

"เอ่อ.... กระหม่อม"

"เจ้ากรมคลังคงตื่นเต้นจนพูดไม่ออกเพคะฮ่องเต้" ฮองเฮาพูดด้วยเสียงหยาดเยิ้มแต่สายตาจิกร่างของเจ้ากรมคลังจนพรุน คนแม้ทำท่าลำบากใจแต่เมื่อชั่งน้ำหนักระหว่างลูกชายผู้สืบทอดกับตำแหน่งพระสัสสุระแล้ว น้ำหนักในใจย่อมเทมาฝ่ายหลังแน่ เขาก็แค่รับอนุเพิ่มอีกซักสองสามคน พยายามทำบุตรชายสักหน่อย

"กระหม่อมรับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ" เจ้ากรมคลังฟ่านแอบกระหยิ่มอยู่ในใจ

"ข้าขอแต่งตั้งบุตรชายของเจ้ากรมคลังเป็นองค์ชายสันติสุขเพื่อไปเจริญสัมพันธไมตรียังแคว้นเจี๋ย ประทานผ้าร้อยผืน ทองคำยี่สิบหีบ เครื่องประดับทองและเพชรอย่างละสิบหีบ อาชาห้าสิบตัว นางกำนัลและขันทีอย่างละยี่สิบคน เจ้ากรมคลังจงบอกให้ลูกของเจ้าเตรียมตัวอีกเจ็ดวันขบวนรับเจ้าสาวของแคว้นเจี๋ยจะเดินทางมาถึง เลิกประชุมได้" ฮ่องเต้ลุกขึ้นเดินออกจากท้องพระโรงทิ้งให้เหล่าขุนนางวิพากษ์วิจารณ์กันเซ็งแซ่พร้อมกับมาแสดงความยินดีกับเจ้ากรมคลัง