3

ขบวนทหารม้าจากแคว้นเจี๋ยชักแถวเดินเข้าเมืองอย่างองอาจ ผู้นำขบวนเป็นถึงรองแม่ทัพมือขวาของอ๋องพยัคฆ์มีไท่จื่อเป็นผู้แทนพระองค์มาต้อนรับขี่ม้าตีคู่มาตามด้วยรถม้าหรูหราสองคัน คันหนึ่งมีพยัคฆ์สีดำปลอดยืนอยู่บนหลังคาสายตาสอดส่ายไปรอบๆอย่างสนใจ เสียงชาวบ้านซุบซิบกันถึงพยัคฆ์ดำต่างพากันเดาว่าเป็นของอ๋องพยัคฆ์ เหล่าชาวเมืองมีทั้งสายตาชื่นชมมีบ้างบางคนที่หวาดกลัว

รถม้าที่ทำจากไม้เนื้อดีอีกยี่สิบคันเทียมด้วยอาชาพ่วงพี กองทหารม้าอีกห้าสิบปิดท้ายขบวน ทุกคนท่าทีองอาจข่มขวัญผู้คน แต่ก็อยู่ในระเบียบกองทัพมิได้ข่มเหงผู้ใด

กองกำลังพยัคฆ์ดำมาถึงตั้งแต่เมื่อวาน พวกเขาตั้งค่ายอยู่นอกเมืองรอจนเช้าวันใหม่เมื่อผู้แทนพระองค์ไปรับที่ประตูเมืองจึงจัดขบวนเข้าเมืองอย่างองอาจ

ไทจื่อก้าวนำรองแม่ทัพโจวหงเจินมายังท้องพระโรง

"ขอพระองค์ทรงพระเจริญหมื่นปี หมื่นๆปี" ปากบอกเคารพแต่ท่าทียังองอาจมิยอมอ่อนข้อแม้แต่น้อย

ฮ่องเต้ถางจงฮ่วนได้แต่กล้ำกลืนก้อนเลือดลงคอ จำต้องเอ่ยคำปฏิสันถารตามมารยาท

"พวกท่านเดินทางมาเหนื่อยๆ เชิญไปพักก่อนดีหรือไม่ ข้าให้คนจัดที่พักไว้แล้ว"

"เรื่องนั้นไว้ทีหลังได้ ข้าเป็นตัวแทนแคว้นเจี๋ยเดินทางมารับพระชายาย่อมต้องทำหน้าที่ให้เสร็จสิ้นเสียก่อน รถม้าข้างนอกยี่สิบคันเป็นสินสอดที่ทางท่านอ๋องมอบให้แด่พระชายา มีผ้าไหมชั้นดีหนึ่งพันพับ ขนจิ้งจอก ขนแกะและขนสัตว์หายากอีกห้าคันรถ ทองคำแท่งและเครื่องประดับอย่างละยี่สิบหีบ หลังจากงานเลี้ยงคืนนี้พวกเราจะเชิญว่าที่พระชายาเสด็จกลับแคว้นเจี๋ยทันที"

เสียงพึมพำด้วยความอิจฉาเจ้ากรมคลังที่ได้สินสอดมากถึงเพียงนี้ ขนาดฮองเฮายังหลุดแววตาละโมบออกมาวูบหนึ่ง

"ท่านอ๋องของท่านช่างมีจิตใจกว้างขวางยิ่งนัก" ฮ่องเต้ยิ้มแห้งแล้ง พระองค์คิดว่าสินเดิมที่มอบให้องค์ชายสันติสุขมากแล้วยังไม่เท่าสินสอดที่ทางนั้นนำมา

"ท่านอ๋องต้องการขอบคุณตระกูลฟ่านที่เลี้ยงดูว่าที่พระชายามาได้งามพร้อมเยี่ยงนี้ จากนี้ต่อไปพระชายาฟ่านลู่อี่คือคนของวังพยัคฆ์ดำมิให้ผู้ใดต้องกังวลใจแทนอีก" รองแม่ทัพโจวหงเจินพูดอย่างองอาจเสียงดังกังวานได้ยินทั่วท้องพระโรง บอกเป็นนัยว่าห้ามรังแกผู้คน

ฮ่องเต้แค่นยิ้มเฮือกสุดท้ายให้โจวหงเจิน เจ้ากรมคลังยิ่งแล้วใหญ่ ก้มศีรษะต่ำมิอาจสบตาผู้ใด มิทราบว่าเป็นเพราะมโนธรรมที่เหลือน้อยนิดในจิตใจหรือเพราะเกรงกลัวในอำนาจของวังพยัคฆ์ดำ

ไท่จื่อช่วยแก้สถานการณ์กระอักกระอ่วนด้วยการเชิญแขกไปพักก่อนที่จะถึงงานเลี้ยงรับรองตอนเย็นแต่ถูกปฏิเสธอย่างไม่ไยดี

"ข้าต้องการเข้าพบว่าที่พระชายาก่อน"

คนเดินออกจากท้องพระโรงอย่างผึ่งผายคล้ายกับมิเห็นฮ่องเต้อยู่ในสายตา ไท่จื่อจำต้องทูลลาฮ่องเต้แล้วสาวเท้าตามออกไป

"บัดซบ พวกเจ้าก็เป็นตัวบัดซบ" ฮ่องเต้ชี้หน้าเหล่าขุนนางด้วยความโกรธก่อนจะสะบัดหน้าออกจากท้องพระโรง

จวนเจ้ากรมคลัง

"คุณชาย แย่แล้วๆ ขอรับ" เสี่ยวถงวิ่งกระหืดกระหอบเข้ามาหาฟ่านลู่อี่

"เกิดอะไรขึ้น" ฟ่านลู่อี่ไม่แม้จะหันมามอง สายตายังจับจ้องดอกบัวในสระอยู่เช่นเดิม

"ไท่จื่อมาพร้อมกับทหารเยอะเลยขอรับ พวกเขาบอกว่าเป็นทหารที่ท่านอ๋องพยัคฆ์ส่งมารับคุณชายขอรับ" เสี่ยวถงหอบไม่หยุด

"นำพวกเขามาพบข้า" ฟ่านลู่อี่สั่ง เสี่ยวถงจึงตั้งท่าจะวิ่งออกไปแต่คนเข้ามาเสียก่อน

"ลู่อี่" ไท่จื่อยิ้มนำรองแม่ทัพเข้ามา แสดงท่าทางสนิทสนมทำให้ลู่อี่ขยะแขยงนักแต่ยังวางสีหน้าเรียบเฉย เขาทำความเคารพไท่จื่อตามธรรมเนียมแต่ใจนึกรังเกียจคนสองหน้าที่ยามอยู่หน้าฟ่านปิงปิงหาเรื่องกลั่นแกล้งเขาเอาใจนางแต่ยามลับหลังก็หาทางลวนลามเขา น่าสะอิดสะเอียนยิ่งนัก

"โจวหงเจินคารวะพระชายา" รองแม่ทัพพร้อมทหารคู่ใจคุกเข่าให้ลู่อี่ทำเอาไท่จื่อคิ้วกระตุก ตอนเข้าเฝ้าฮ่องเต้เจ้ารองแม่ทัพหน้าตายนี้เพียงคุกเข่าข้างเดียว นี่มันถึงกับคารวะลู่อี่ ด้วยการคุกเข่าทั้งสองข้าง

"ไม่ต้องมากพิธีไปทำตัวตามสบายเถอะ" เสียงนุ่มนวลของฟ่านลู่อี่อนุญาตสายตามองเพียงโจวหงเจินโดยไม่ใส่ใจไท่จื่ออีก

"ข้าขอตัวกลับไปเตรียมงานเลี้ยงเย็นนี้ก่อนทิ้งเจ้าสองคนทำความคุ้นเคยกันไปก็แล้วกัน" ไท่จื่อเดินหน้าดำทะมึนออกจากจวนด้วยความเสียหน้าและเสียดาย เขาอุตส่าห์คิดว่าจะรับลู่อี่มาเป็นสนมกลับต้องปล่อยคนงามให้อ๋องพยัคฆ์ผู้โหดเหี้ยมเสียได้

"มิทราบว่าว่าที่พระชายาเตรียมตัวพร้อมหรือยังกระหม่อม"

แน่นอนว่าเรื่องที่เกิดในท้องพระโรงได้รับการถ่ายทอดต่อฮูหยินใหญ่และคุณหนูใหญ่ โดยเฉพาะจำนวนสินสอดที่ทำให้คุณหนูฟ่านปิงปิงเกิดความอิจฉายิ่งนัก

"ทำไมมันถึงได้สินสอดมากมายเยี่ยงนี้เจ้าคะท่านแม่ลูกไม่ยอมนะเจ้าคะ เป็นผู้ชายแท้ๆ ทางนั้นตาบอดหรืออย่างไรถึงได้ทุ่มของตั้งมากมายให้ของบรรณาการเยี่ยงนี้" ฟ่านปิงปิงอาละวาดใส่มารดา

"ใจเย็นๆลูกรัก เครื่องประดับเหล่านั้นส่งมาถึงจวนแล้ว แม่จะพาเจ้าไปเลือกสักหลายชิ้นไว้ใส่ไปงานเลี้ยงเย็นนี้ดีหรือไม่" ฮูหยินใหญ่ปลอบโยน

"นั่นสิเจ้าคะท่านแม่ลูกอยากได้ เราไปกันเถิดเจ้าค่ะ" ฟ่านปิงปิงชักชวนมารดาอย่างกระตือรือร้น

"นั่นสิ พ่อไปเอาทองคำมาเก็บก่อนดีกว่า" เจ้ากรมคลังชักชวนลูกเมียไปเรือนเล็กของลู่อี่ สามคนพ่อแม่ลูกนำบ่าวไพร่มาขัดจังหวะโจวหงเจินพอดี

"คารวะท่านพ่อ ท่านแม่ใหญ่ พี่ปิงปิง" ลู่อี่ทำความเคารพ ถึงอย่างไรก็เป็นบิดา ส่วนโจวหงเจินเพียงพยักหน้าให้แล้วยืนนิ่งเป็นศิลามิต่างกับทหารติดตามที่มองอย่างเย็นชา ส่วนพยัคฆ์ดำคำรามอย่างไม่เป็นมิตรแม้แต่น้อย ทำเอาฟ่านปิงปิงหวาดกลัวหลบอยู่หลังมารดา

"พ่อจะมาเอาทองคำไปเก็บ ส่วนแม่ใหญ่จะมาเลือกเครื่องประดับไปให้ปิงปิงใส่ไปงานเลี้ยงเย็นนี้" เจ้ากรมคลังพูดอย่างไม่อาย

ลู่อี่ถอยหลังเปิดทางให้ด้วยสีหน้าเรียบเฉย คนออกหน้ากลับเป็นโจวหงเจิน

"มิทราบว่าท่านเจ้ากรมคลังต้องการขนสิ่งใด ต้องการให้ทหารของข้าช่วยขนหรือไม่"

"มิต้องรบกวนท่านรองแม่ทัพ ข้านำบ่าวไพร่มาแล้ว ขอเพียงท่านบอกว่าสินสอดที่ท่านนำมาอยู่ที่ใด" เจ้ากรมคลังยังรักษาอาการสุภาพอยู่ได้ ใจออกจะมีความรู้สึกที่ดีต่อโจวหงเจินอยู่บ้างในฐานะที่นำทรัพย์สินจำนวนมากมาให้

"สินสอดเหล่านั้นอยู่บนรถม้าแต่มิทราบว่าเกี่ยวอันใดกับท่าน" โจวหงเจินถามนิ่งๆ

"สินสอดเหล่านั้นย่อมเป็นสมบัติของบิดา" เจ้ากรมคลังตอบอย่างหน้ามิอาย

"ข้าว่าท่านคงไม่เข้าใจอะไรบางอย่าง ท่านอ๋องของเราบอกว่านำสินสอดมามอบให้พระชายาย่อมเป็นของพระชายาและขอขอบคุณท่านที่เลี้ยงดูพระชายามา ท่านย่อมได้รับคำขอบคุณไปแล้ว" รองแม่ทัพพูดจบทำเอาเจ้ากรมคลังหน้าตาเขียวคล้ำด้วยโทสะแต่ยังหวั่นเกรงในอำนาจของกองกำลังพยัคฆ์ดำจึงมิกล้าอาละวาดได้แต่กระทืบเท้าอย่างขัดเคืองแล้วหมุนตัวออกจากเรือนโดยไม่ร่ำลาผู้ใด

"ท่านพ่อแล้วเครื่องประดับของข้าเล่า" ฟ่านปิงปิงยังไม่เข้าใจสถานการณ์ แต่มารดาของนางยังนับว่ามีปัญญาอยู่บ้างเมื่อเห็นหน้าตาบึ้งตึงของโจวหงเจินพร้อมเสียงขู่คำรามของพยัคฆ์ดำ จึงได้แต่ลากลูกสาวออกจากเรือนไปโดยไม่ทันเห็นสายตาที่มองมาอย่างสมเพชจากทหารคนสนิทของรองแม่ทัพ

" ต้องขออภัยพวกท่านแล้ว ที่ต้องมาเห็นเรื่องไม่งามแบบนี้ข้าละอายยิ่งนัก" เสียงเศร้าของลู่อี่ดังขึ้น

" พวกเขาเป็นแบบนี้เสมอเลยหรือพ่ะย่ะค่ะ" โจวหงเจินรู้สึกสงสารพระชายายิ่งนัก

"ยิ่งกว่านี้อีกขอรับ ตอนฮูหยินผู้เฒ่ายังมีชีวิตอยู่พวกเขายังเกรงใจบ้าง แต่เมื่อฮูหยินผู้เฒ่าสิ้นบุญ เขาก็มาขนของในเรือนนี้ไปเครื่องประดับที่เป็นของคุณชายก็ถูกแย่งไปอย่างหน้าด้านๆถ้ามิใช่ฮูหยินผู้เฒ่ายกร้านน้ำชาให้คุณชาย ป่านนี้พวกเราคงไม่มีแม้แต่เสื้อผ้าจะใส่"เสี่ยวถงพูดอย่างเจ็บแค้น

"เสี่ยวถง" ฟ่านลู่อี่ดุ

"ขออภัยขอรับคุณชาย ข้าเจ็บแค้นแทนท่านนัก นี่คงหาทางผลักไสไล่ส่งท่านอยู่ตลอดเวลา สุดท้ายแล้วพวกเขาก็สมใจ" เสี่ยวถงค้อนลมไปทางเรือนใหญ่

"พอเถอะ เจ้าไปนำน้ำชาและขนมมาต้อนรับท่านโจวหงเจิน เอ่อไม่ทราบว่าท่านนี้คือ.." ลู่อี่ถามอย่างสุภาพ

"ข้าน้อยชื่อซือเย่าเป็นทหารคนสนิทของท่านรองแม่ทัพขอรับ" คนพูดตะกุกตะกัก

"ยินดีที่ได้รู้จักท่านซือเย่า ข้าช่างเสียมารยาทนัก เชิญท่านมานั่งจิบชาทางนี้เถิดรอเสี่ยวถงนำของว่างมาให้ ลองชิมขนมของแคว้นเสิ่งดูบ้าง" ลู่อี่พูดอย่างนุ่มนวลมิได้ถือตัวแม้แต่น้อย เพิ่มความนิยมในตัวเขามากขึ้นอีกแม้แต่ทหารติดตามที่มีสายตาเย็นชายังอ่อนลงหลายส่วน

"แล้วร้านน้ำชาของท่านจะทำเยี่ยงไร ท่านต้องเดินทางไปแคว้นเจี๋ยผู้ใดจะคอยดูแลกิจการให้ท่าน" ซือเย่าถาม

"ข้ายกร้านให้เถ้าแก่ไปแล้ว เขาดูแลร้านมานาน ส่วนคนงานในร้านข้าก็ให้เป็นส่วนแบ่งจากกำไรในร้าน ข้าคงมิอาจดูแลพวกเขาได้อีกแล้ว" ฟ่านลู่อี่หน้าเศร้า

"แล้วฮูหยินผู้เฒ่าคือใครหรือกระหม่อม"

"ท่านย่าของข้าเอง มารดาข้าเสียไปตั้งแต่เล็ก ท่านย่าเลี้ยงดูข้ามาแต่ท่านก็มาเสียไปเมื่อสามปีก่อน" ฟ่านลู่อี่หน้าหมองเศร้าแต่มีบางคนลอบโล่งใจ

"แล้วหลังจากนั้นว่าที่พระชายาทำอย่างไรหรือพ่ะย่ะค่ะ" โจวหงเจินถามบ้าง

"ตอนนั้นข้าอายุสิบสามกำลังศึกษาอยู่ในสำนักศึกษาเพื่อเตรียมสอบจอหงวน ก็ได้ร้านน้ำชาที่ท่านย่ายกให้ทำให้มีเงินทองพอจับจ่าย แต่ข้าก็ไม่สนใจจะไปสอบจอหงวนอีกแล้ว ที่เคยตั้งใจจะสอบเพื่อให้ท่านย่าดีใจเพียงแค่นั้น"

เสี่ยวถงยกขนมหลากชนิดมาวางเรียงกันจนเต็มโต๊ะแทบไม่มีที่วางป้านน้ำชา

"ปกติว่าที่พระชายาเสวยขนมมากเพียงนี้หรือกระหม่อม" ซือเย่ามองร่างอันบอบบางของคนตรงหน้าแล้วไม่อยากเชื่อ

"ไม่หรอก เพียงแต่พวกคนที่ร้านเห็นว่าข้าจะอยู่ที่นี่เป็นวันสุดท้ายจึงส่งขนมมามากมาย หวังให้ข้าจดจำรสชาตินี้แม้ไปอยู่ต่างแคว้นแล้ว" ลู่อี่คีบขนมส่งให้โจวหงเจินก่อน ซือเย่าทำหน้าเหี้ยมจนคนไม่กล้าหยิบเข้าปาก แต่เมื่อลู่อี่คีบขนมส่งมาให้ก็เปลี่ยนสีหน้าผ่อนคลายได้เร็วนัก

"พยัคฆ์ของท่านรับประทานสิ่งใดข้าจะให้เสี่ยวถงไปนำมาให้"

"อาหลานชอบเนื้อสด ถ้าไม่มีไก่ย่างก็ได้กระหม่อม" ซือเย่าตอบ

"เนื้อสดหรือ ในครัวน่าจะมีนะ อาหลานคงต้องคอยซักหน่อย เสี่ยวถงไปจัดมานะ"

อาหลานเหมือนทราบว่าคนงามพูดถึง สายตาเหลือบมองแต่หางแกว่งอย่างถูกใจ ทำเอาลู่อี่ยิ้มกว้างจนซือเย่ามองอย่างเคลิบเคลิ้ม