ชู้รักคนโคตรเลว 17

แต้มรักเดินหน้าบึ้งกลับมานั่งที่โต๊ะทำงานของตัวเอง หญิงสาววางถุงกระดาษไว้บนโต๊ะ เธอเปิดปากถุงกระดาษออกดู และจ้องมันราวกับจะพ่นไฟใส่

“แต้ม...เป็นไร โดนบอสดุเหรอ” พรีมยืนเกาะฉากกั้นมองเพื่อนสาวที่เพิ่งออกมาจากห้องบอสด้วยความเป็นห่วง

แต้มรักถอนหายใจแรงเพื่อปรับอารมณ์ “อือ...ดุนิดหน่อย” เขาดุ เขาชอบเอาแต่ใจกับเธอ แล้วก็ชอบขู่เหมือนบ้าหมาด้วย

“แกทำงานเมื่อวานไม่เสร็จเหรอ แล้วตอนนี้เสร็จหรือยัง มีอะไรให้ฉันช่วยไหม” พรีมถามด้วยความเป็นห่วง เธอเป็นห่วงถึงขนาดเดินอ้อมฉากกั้นมาหาเพื่อน เพื่อแสดงให้เห็นว่า เธอพร้อมช่วยจริง ๆ

“ทำงานเสร็จแล้วแก แต่คงไม่ถูกใจบอสสักเท่าไร”

“เออ ๆ เสร็จแล้วก็ดี แต่ถ้ามีอะไรที่ฉันพอจะช่วยได้ แกบอกนะ”

“อือ...ขอบใจมากพรีม” แต้มรักเงยหน้ายิ้มให้เพื่อนสาว

“แต้ม...แกซื้อโทรศัพท์ใหม่เหรอ” พรีมยืนค้ำโต๊ะของแต้มรักอยู่ สายตาของเธอจึงอยู่ในมุมที่มองเห็นของที่อยู่ในถุงพอดี

“อือ...โทรศัพท์เครื่องเดิมหล่นแตกน่ะ”

“ว้าว ! นี่แกซื้อรุ่นลิมิเต็ดเลยเหรอ รุ่นนี้ซื้อของฉันได้สามเครื่องเลยนะ”

พอพรีมทัก แต้มรักก็รีบคว้าถุงกระดาษมาดู เธอหยิบกล่องโทรศัพท์เครื่องใหม่ออกมาถือไว้ หญิงสาวถอนหายใจแรงเมื่อพบว่าเป็นรุ่นที่แพงหูฉี่

“สีนี้หายากมากเลยนะ มีตังค์อย่างเดียวซื้อไม่ได้นะเออ ทั้งแพงทั้งหายากขนาดนี้ น้องแต้มซื้อเองเหรอคะ” สายสมร....รุ่นพี่ที่ทำงานที่นั่งโต๊ะตรงกันข้ามแต้มรักยืนขึ้นมาถาม เธอเกาะฉากกั้นชะโงกหน้ามามองสิ่งที่แต้มรักถืออยู่ ก่อนจะเหลือบตามองเพื่อนรุ่นน้องที่เข้ามาทำงานทีหลังด้วยความสงสัยใคร่รู้

“หรือว่าคุณแฟนซื้อให้คะ บอสธนาซื้อให้หรือเปล่า” รัตนา...จิตอาสาเรื่องชาวบ้านอีกคนก็ชะโงกหน้าข้ามฉากกั้นมาถาม หล่อนนั่งโต๊ะที่อยู่ตรงกันข้ามกับพรีม แต่ยังพยายามอยากมีส่วนร่วมกับชาวบ้าน

แต้มรักเงยหน้ามองสบตาคนอยากรู้อยากเห็นทั้งสอง เธอยิ้มอ่อนหวานให้พวกสาระแนเรื่องชาวบ้าน “แต้มซื้อเองค่ะ”

“ต๊าย ! รวยเวอร์” สายสมรจีบปากจีบคอพูด ทั้งยังเหลือบตามองแต้มรักอย่างไม่เชื่อถือ

“ผ่อนหรือเปล่าคะ แบบศูนย์เปอร์เซ็นต์ยี่สิบสี่เดือน ใช้จนเปื่อยแล้วยังผ่อนไม่หมดงี้” รัตนาปรายตามองโทรศัพท์ในมือแต้มรักอย่างจับผิด

“คุณพี่คะ พรีมจะบอกอะไรให้นะคะ เผื่อคุณพี่ทั้งสองจะยังไม่รู้ว่า แต้มเป็นลูกสาวคนเดียวของบ้าน พ่อของแต้มเป็นผู้บริหารบริษัทพลังงานเจ้าใหญ่ในประเทศไทย ท่านเพิ่งเกษียณเมื่อสองปีที่แล้ว คงไม่ต้องบอกนะคะว่า เงินเดือนที่ได้รับมาตลอดชีวิต กับเงินก้อนจากการเกษียณจะมากแค่ไหน ส่วนแม่ของแต้มก็เป็นอาจารย์สอนกฎหมายที่มอดัง อืม...คุณพี่อยากลองปรึกษากฎหมายกับแม่ของแต้มดูไหมคะ...ลองปรึกษาคดีหมิ่นประมาทก่อนเลยดีไหมคะ”

“เอ่อ...พี่เพิ่งนึกได้ว่างานที่บอสสั่งยังไม่เสร็จเลย พี่ขอตัวทำงานก่อนนะคะ” สายสมรยิ้มแหย ก่อนจะค่อย ๆ ย่อตัวลงนั่งทำงานต่อ

พรีมตวัดสายตามองรัตนาที่ทำหน้าอีหลักอีเหลื่อ เพราะหล่อนยังหาทางไปให้ตัวเองไม่ได้ “พี่รัตนาไม่มีงานค้างหรือคะ” พรีมถามแล้วแสร้งฉีกยิ้มหวาน

“เอ่อ...มีจ้ะ มี พี่ขอตัวทำงานก่อนนะคะ” รัตนาโบกมือให้แต้มรัก หล่อนยิ้มแบบฝืนใจให้สองสาวรุ่นน้อง ก่อนจะรีบนั่งลงทำงานของตัวเอง

แต้มรักกับพรีมหันมาสบตากัน ทั้งสองปิดปากหัวเราะ สะใจที่จัดการจิตอาสารุ่นป้าสองคนให้ถอยทัพกลับไปได้

“ร้ายนะแก” แต้มรักขยับปากว่าเสียงเบาพอให้พรีมได้ยินแค่คนเดียว

พรีมยักไหล่ “ก็พอตัว”

พอพรีมนั่งทำงานตามเดิม สถานการณ์กลับสู่ความเงียบสงบ แต้มรักจึงเปิดกล่องโทรศัพท์ออกมาดู แม้ไม่อยากได้ก็คงต้องเอา แม้ไม่อยากใช้ก็คงต้องใช้ เพราะคนที่ซื้อให้ขี้ขู่เหลือเกิน

แต้มรักใช้ซิมเบอร์เดิมใส่เครื่องโทรศัพท์ใหม่ แล้วเปิดโทรศัพท์ใช้งาน หลังจากจัดการดาวน์โหลดแอปพลิเคชันที่จำเป็นและซิงค์ข้อมูลต่าง ๆ มาไว้ในโทรศัพท์เครื่องใหม่เรียบร้อย แต้มรักก็ต้องถอนหายใจแรงอย่างหงุดหงิด เพราะข้อความแรกที่แจ้งเตือนเข้ามาในโทรศัพท์เครื่องใหม่คือ

เลิกงานแล้วเจอกันที่เดิม

ชีวิตที่เป็นปกติสุขของแต้มรักหายไปตั้งแต่คืนนั้น หลังเลิกงาน เธอต้องเลี่ยงหลบเพื่อน ไปแอบอยู่ข้างพุ่มไม้ริมถนนเพื่อรอขึ้นรถกลับไปนอนคอนโดของชายชู้ ยามเช้า...เธอไม่ยอมนั่งรถมาลงที่ตึกกับเขา เธอจะให้เขาจอดที่สถานีรถไฟฟ้าก่อนถึงตึกหนึ่งป้าย แล้วเธอจะโดยสารรถไฟฟ้ามา แต้มรักไม่กล้าหลับบนรถอีกเลย เพราะกลัวว่าเขาจะไม่จอดให้ลง แล้วเธอก็ต้องมาลงจากรถเขาที่ลานจอดรถผู้บริหาร ซึ่งนั่นเป็นการสุ่มเสี่ยงที่จะถูกจับได้ว่าเธอกับเขาเล่นชู้กัน

วันนี้เป็นวันศุกร์สุดสัปดาห์ แต้มรักจะกลับไปหาพ่อกับแม่ที่บ้าน บ้านของเธออยู่ในหมู่บ้านจัดสรรแถวชานเมือง ซึ่งแต้มรักกลับบ้านทุกสัปดาห์เป็นปกติอยู่แล้ว ยกเว้นว่าจะมีงานต้องทำวันหยุด หรือมีนัดกับเพื่อน ๆ

แต้มรักยังไม่ได้บอกเรื่องนี้กับชู้จอมบงการ เพราะเวลาอยู่ด้วยกัน เขาแทบไม่ปล่อยให้เธอได้พักหายใจหายคอ เขาข่มขู่และเรียกร้องเอาจนเธอหมดแรงแทบทุกคืน