คิ้วของพี่โจวขมวดเล็กน้อย"ขอโทษค่ะพี่โจว ฉันได้ทําแผนงานเสร็จหมดแล้ว"หลังจากพูดจบ ซูเฉี่ยนเฉี่ยนก็เอาแผนงานในมือให้กับพี่โจวพี่โจวมอง จากนั้นพูดกับซูเฉี่ยนเฉี่ยน:"วันนี้หลังเลิกงานอย่าพึ่กลับ มีงานเลี้ยงอาหารค่ำที่เธอต้องไปด้วย""ฉันเหรอคะ"ซูเฉี่ยนเฉี่ยนตกตะลึงเธอก็แค่นักศึกษาฝึกงาน ทำไมถึงได้พาไปงานเลี้ยง?พี่โจวพูด:"ฉันจําได้ว่าก่อนหน้านี้ว่าเธอมักจะไปงานเลี้ยงอาหารค่ำบ่อยๆ ใช่ไหม เธอมีประสบการณ์ ฉันไว้ใจเธอ"ฟังพี่โจวพูดแบบนี้ ซูเฉี่ยนเฉี่ยนก็มีความมั่นใจในทันใดอย่างอื่นเขาอาจจะไม่ได้เรื่อง แต่เธอได้ไปงานเลี้ยงพวกนั้นกับป๋อซือเหยียนหลายครั้ง ก็ถึงว่าคุ้นเคยบ้างรอพี่โจวจะกลับไปที่ห้องทำงาน ก็ได้รีบโทรหาเสิ่นม่าน"ประธานเสิ่น ฉันได้พูดตามที่คุณสั่งแล้วค่ะ""โอเค ฉันรู้แล้ว""นอกจากนี้ ฉันเมื่อกี้ฉันเห็นว่าซูเฉี่ยนเฉี่ยนมีโทรศัพท์สองเครื่องค่ะ""สองเครื่อง"ทางนั้น แม้ว่าเสิ่นม่านจะสงสัย แต่ก็เป็นเรื่องปกติที่จะมีคนมีโทรศัทพ์สองเครื่อง เธอก็พูดเรียบ ๆ :"อย่าพึ่งสนใจเรื่องนี้ คืนนี้พาซูเฉี่ยนเฉี่ยนมาที่งานเลี้ยงที่โรมแรมก็พอ""ค่ะ ประธานเสิ่น "เสิ่นม่านวางสายเธอ
"ขอร้องพวกคุณล่ะ ปล่อยฉันไปเถอะ……"น้ําตาของซูเฉี่ยนเฉี่ยนไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้"นังนี่ อย่ามาทำเป็นน่าสงสารกับกู! อย่าคิดว่ามึงแกล้งตายแล้วไปเกาะเสี่ยใหญ่ก็ไม่มีอะไรแล้ว ! ตอนนี้เสี่ยของแกไม่เอามึงแล้ว หรือว่าแกก็หาทาง จับผัวรวยๆ อีกคน ให้คืนเงินแปดสิบล้านที่แม่มึงติดพวกกูให้หมด พวกกูก็จะหล่อยมึงไป!""อะไรนะ แปดสิบล้าน?!"ใบหน้าของซูเฉี่ยนเฉี่ยนซีด:"ทำไมถึงได้ติดหนีเยอะขนาดนี้?""เธอว่าไงล่ะ?"ชายชราหลายคนมองหน้ากัน ตอนนั้นซูเฉี่ยนเฉี่ยนก็เข้าใจ:"พวกแกปล่อยกู้นอกระบบ ! นั่นผิดกฎหมาย!""ผิดกฎหมาย?"บางคนระเบิดเสียงหัวเราะ"มึง มีสิทธิ์ที่จะมาพูดกฏหมายกับกูเหรอ? ยืมเงินก็ต้องคืน ! สัญญายืมนั้นแม่มึงเป็นคนเซ็นเอง ! งั้นก็ต้องคืน!""ฉันไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรไปหล่อนแล้ว ! ทําไมทำไมพวกแกถึงให้ฉันคืน?""หนี้แม่ลูกคืน เธอคิดว่าเปลี่ยนตัวตนแล้วก็ไม่มีอะไรแล้วเหรอ?"ชายคนหนึ่งเอาใบเกิดออกมา หัวเราะอย่างเย็นชา :"ความลับดำมืดของมึงและแม่มึงอยู่กับกู ชาตินี้ถ้าพวกมึงไม่คืนเงินก็อย่าคิดว่าจะหนีได้!"ในเวลานั้น พี่โจวก็ได้เงินเข้าห้องอาหารพอดี และเธอแสร้งทําเป็นสงสัยและถามว่า:"ทำไมคะ?
เสิ่นม่านยิ้มเล็กน้อย:"อืม ฉันกลับไปกับนาย"เลขาหลี่หลีกทางให้ เสิ่นม่านเดินออกไปตาม เดินไปสักพัก เสียงฝีเท้าของ เสิ่นม่านก็หยุดลงและถามว่า:"ช่วงนี้ ซูเฉี่ยนเฉี่ยนได้มาหาประธานป๋อไหม?"เลขาหลี่พยักหน้า:"คุณซูโทรหาผมอยู่สองสามครั้งครับ แต่ประธานป๋อได้สั่งไว้แล้ว ก็เลยไม่ได้สนใจ""โอเค ฉันรู้แล้ว"เสิ่นม่านก็ได้ยิ้มที่แท้ ซูเฉี่ยนเฉี่ยนก็ยังคิดถึงเสี่ยกระเป๋าหนักคนนี้อยู่แต่ว่าก็ถูก เธอถูกกดดันขนาดนี้แล้ว นอกจากป๋อซือเหยียน น่าจะไม่มีใครสามารถช่วยเธอได้เลขาหลี่เมื่อเห็นว่าอยู่ดีๆ เสิ่นม่านก็ถามถึงซูเฉี่ยนเฉี่ยน ก็คิดว่าเสิ่นม่านเข้าใจอะไรผิด ดังนั้นเขาจึงพูดทันที:"คุณหญิง คราวนี้ประธานป๋อได้ตัดความสัมพันธ์กับคุณซูแล้วจริงๆ นะครับ คุณหญิงอาจไม่รู้มาก่อน เหตุผลที่ประธานป๋อพาคุณซูไปงานเลี้ยงต่างๆ ก็เพื่อที่จะให้คุณหึงหวงนะครับ""นายไม่ต้องพูดแล้วฉันรู้ทุกอย่าง"เสิ่นม่านก็แค่ยิ้มบางๆ เลขาหลี่ก็ตกตะลึงเมื่อเห็นสีหน้าของเสิ่นม่านเมื่อก่อนเขาก็แค่รู้สึกว่าคุณหญิงเปลี่ยนไป แต่ไม่รู้ว่าคุณหญิงเปลี่ยนไปยังไง และตอนนี้เมื่อเห็นสีหน้าของแบบนี้ของคุณหญิง เลขาหลี่ก็มั่นใจ สาเหตุที่คุณหญ
ใบหน้าของซูเฉี่ยนเฉี่ยนดูไม่ดี: "แม่รู้ไหมว่าแม่เป็นหนี้เท่าไหร่? แกยังให้ฉันช่วยแก? ฉันมีเงินมากมายที่ไหน!""เธอก็ได้เกาะเสี่ยรวยแล้วไม่ใช่เหรอ? ป๋อซือเหยียนคนนั้นไง ! ฉันได้ยินมาว่าป๋อซือเหยียนใจดีกับเธอ พาเธอไปด้วยทุกที่ เธอจะได้กลายเป็นคุณหญิงป๋อแล้วไม่ใช่เหรอ? ตระกูลป๋อรวยขนาดนั้นแค่แปดสิบล้าน เขาจ่ายให้ได้แน่นอน!"ทันทีที่ แม่ซูพูดถึงป๋อซือเหยียน ดวงตาของเธอก็เต็มไปด้วยความสดใส ราวกับว่าเธอได้เห็นความหวังในทันใดใบหน้าของซูเฉี่ยนเฉี่ยนซีด:"ถ้าฉันได้เป็นคุณหญิงป๋อจริง ฉันก็คงไม่ถูกเจ้าหนี้พวกนั้นหาเจอหรอก!"ซูเฉี่ยนเฉี่ยนไม่ใช่ไม่รู้ว่าแม่ซูได้คุยโม้กับเจ้าหนีพวกนั้นมาก่อน ก็คงไปพูดว่าลูกสาวตัวเองจะได้เป็นคุณหญิงป๋อและบรรดาเจ้าหนี้ก็รู้ว่าป๋อซือเหยียนมักจะพาเธอไปงานต่างๆ มากมาย ดังนั้นจึงคิดว่าจริงแต่ตอนนี้ไม่รู้ว่าพวกเขาไปได้ข่าวมาจากไหน ไปรู้มาว่าป๋อซือเหยียนได้ตัดเงินทั้งหมดของเธอแล้ว ดังนั้นพวกเขาจึงไปหาเธอถึงประตู เอาของมีค่าของเธอออกไปเกือบทั้งหมดซูเฉี่ยนเฉี่ยนกัดฟัน ดวงตาของเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง:"ถ้าไม่ใช่เพราะแกปล่อยข่าวของฉัน ฉันก็ไม่ถูกเจ้าหนี้ของแกตามถึงบ้าน
แม่ซูมองไปที่ซูเฉี่ยนเฉี่ยนอย่างระแวง:"ฉันจะช่วยแกยังไง?""ฉันรู้แม่อยู่ในบ่อนมาหลายปี แม่ต้องรู้จักอันธพาลมากมาย แกช่วยฉันนะ"ซูเฉี่ยนเฉี่ยนโน้มตัวเข้าไปกระซิบข้างหูแม่ซู และพูดอะไรบางอย่าง และ แม่ซูหน้าซีดด้วยความตกใจ:"ไม่ได้!ทำแบบนั้นไม่ได้!""ทำไมไม่ได้ล่ะ ?"ซูเฉี่ยนเฉี่ยนพูดด้วยความไม่พอใจ:"ตอนนั้นแกทำลายศพยังไม่กลัว แม่ยังกลัวอันนี้?""ในตอนนั้น ผู้หญิงคนนั้นเป็นเด็กกําพร้า! จะไม่มีใครมาช่วยเธอตรวจสอบอะไรมาก! แล้วยังไม่เธอไปแทน เลยไม่มีอะไรพลาด! ฉันถึงไม่กลัว! แต่……แต่เสิ่นม่าน เสิ่นม่านเป็นผู้หนูคนโตของตระกูลเสิ่นและเป็นภรรยาของป๋อซือเหยียน! ฉันไม่กล้าแตะเธอ?"แม่ซูไม่ใช่คนโง่ ถ้าเธอทําอย่างที่ซูเฉี่ยนเฉี่ยนพูดจริงๆ กลัวว่าเธอจะตายในอีกไม่กี่วัน!ซูเฉี่ยนเฉี่ยนจับมือของแม่ซูแน่น:"ฉันไม่ได้ให้แม่ไปฆ่าเธอ แม่ร้อนเงิน แม่เพียงแค่ต้องลักพาตัวเธอ และใช้เธอเพื่อไถ่เงินกับป๋อซือเหยียน เรื่องที่เหลือมีฉัน และมันไม่เกี่ยวอะไรกับแม่""แต่……""หรือแม่อยากให้เจ้าหนี้มาตัดแขนตัดขาแม่เหรอ?ฉันทำแบบนี้ก็เพื่อช่วยแม่นะ ถ้าแม่ได้รับ ฉันก็ไม่มีวิธีอื่น!"ขณะที่พูดซูเฉี่ยนเฉี่ยนก็หันหลังกํ
ป๋อซือเหยียนกลัวว่าเสิ่นม่านจะเข้าใจผิด ดังนั้นเขาจึงขมวดคิ้วและพูดว่า"ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะสานต่อตระกูลเสิ่น ผมแค่……""ฉันรู้ว่าคุณหมายถึงอะไร ฉันแค่คุณล้อคุณเล่น คุณอย่าซีเรียส"เสิ่นม่านได้มีรอยยิ้ม แต่ไม่มีรอยยิ้มในดวงตาของเธอป๋อซือเหยียนเต็มใจพาเธอไปพบปะผู้คนในแวดวงธุรกิจ เธอก็เต็มใจมากทางอ้อมได้เดินน้อยลงไหมเธอไม่รู้ แต่อย่างน้อยคุ้นหน้าคุนตาหน่อยก็ดีเมื่อเห็นว่าเสิ่นม่านไม่โกรธ ในที่สุดป๋อซือเหยียนก็โล่งใจ"เสี่ยวหลี่กําลังรอพวกเราอยู่ด้านล่าง "ป๋อซือเหยียนยื่นมือออกไปหาเสิ่นม่าน เสิ่นม่านเข้าใจสิ่งที่ป๋อซือเหยียนจะสือ แต่เธอไม่ได้วางมือบนฝ่ามือของป๋อซือเหยียนเสิ่นม่านพูด:"คุณไปก่อนเถอะ แล้วส่งตําแหน่งมาให้ฉัน""ไม่ไปด้วยกัน?""ฉันคิดว่า……จะไปเปลี่ยนชุดหน่อย"เสิ่นม่านกางแขนและแสดงท่าทางให้ป๋อซือเหยียนดูชุดเรียบง่ายของเธอ วันนี้ขนาดออกจากบ้านเธอก็ไม่ได้แต่งหน้าป๋อซือเหยียนยิ้ม:"คุณใส่อะไรก็สวย ไม่จำเป็นต้องแต่ง""จะทำงั้นได้ไง?ไม่ว่ายังไงก็ไปพบปะลูกค้า แน่นอนว่าต้องแต่งตัวให้ดีหน่อย เพื่อจะได้เหมะกับความหล่อและเก๋ไก๋ของประธานป๋อได้"ฟังเสิ่นม่านพูดเช่นนี้ ป๋อ
เสิ่นม่านเห็นฉากนี้บนชั้นสอง ก็ได้ยิ้มมุมปากเล็กน้อยเธอก็คิดไม่ถึงว่า หลินหวั่นเอ๋อร์จะใจร้อนขนาดนี้แต่ก็ดี จะได้ไม่ต้องเปลือกแรงให้เธอมาคิดแผลเองเสิ่นม่านกลับไปที่ห้องเลือกชุดสําหรับคืนนี้เธอหน้าตาดีอยู่แล้ว ไม่จําเป็นต้องแต่งตัวเป็นพิเศษ แต่วันนี้เธอจะแต่งตัวอย่างประณีตและสง่างาม ถึงเวลาแล้วที่เธอจะใช้ตัวตนคุณหญิงของตระกูลป๋อเพื่อสร้างอำนาจหลังจากนั้นหนึ่งชั่วโมง เสิ่นม่านก็ลงมาจากชั้นบน มองไม่เห็นหลินหวั่นเอ๋อร์คุณนายป๋อนั่งอยู่ในโซฟา เห็นเธอแต่งตัวแบบนี้ ก็ได้พูดอย่างไม่พอใจ :"คุณจะออกไปกับใคร ดึกขนาดนี้? แล้วยังแต่งตัวแบบนี้""คุณนาย ฉันไปคุยธุระกับประธานป๋อค่ะ ใกล้จะสายแล้ว ออกไปก่อนนะคะ"เสิ่นม่านไม่ได้มีอารมณ์ที่จะมาแสดงละครเมื่อเผชิญกับคุณนายป๋ออีกต่อไป คุณนายป๋อเห็นว่าเสิ่นม่านจะออกไปเลยแบบนั้น สีหน้าก็ได้เคร่ง"เสิ่นม่าน นี่เธอทำตัวอะไร ?"คุณนายป๋อพูดด้วยความโกรธ:"เธอได้ลืมท่าทางที่อยากจะแต่งงานกับซือเหยียนในตอนนั้นแล้วเหรอ?"ฝีเท้าของเสิ่นม่านหยุดลงดูเหมือนว่าคุณนายป๋อจะแก่แล้ว ประโยชน์ที่พูดก็มีแค่นี้เสิ่นม่านหันกลับไป ยิ้มให้คุณนายป๋อและพูดว่า:"คุณนาย
หลินหวั่นเอ๋อร์เงยหน้าขึ้นมองด้วยความไม่เชื่อ อาจเป็นเพราะเธอคิดไม่ถึงว่าคุณนายป๋อจะปล่อยเธอไปหาป๋อซือเหยียนคุณนายป๋อพูดเบาๆ :"ยังไม่รีบไป?""ขอบคุณค่ะ คุณนาย!"หลินหวั่นเอ๋อร์ยิ้มแล้วเดินออกจากบ้าน ราวกับว่าเขาได้รับการนิรโทษกรรมคุณนายป๋อมองหลินหวั่นเอ๋อร์ที่เดินออกไปอย่างมีควมสุข ก็ได้ยิ้มอย่างเยือกเย็นตระกูลหลินเป็นตระกูลเล็กก็จริง ก็ลูกสาวของตระกูลเล็กแบบนี้ควบคุมได้ถ้าเสิ่นม่านไม่สนใจตําแหน่งของคุณหญิงของตระกูลป๋อ เธอก้ควรที่จะเตือนเสิ่นม่านหน่อยมีผู้หญิงไม่น้อยที่อยากแต่งงานเข้าตระกูลป๋อ เสิ่นม่าน ไม่ได้เป็นข้อยกเว้นทางนั้น เสิ่นม่านมาถึงร้านอาหารรอยัลแล้ว ป๋อซือเหยียนได้จองโต๊ะที่ชมวิวสวยที่สุด และทุกคนที่มาที่ร้านอาหารรอยัลในวันนี้คือคนที่ทำธุรกิจกับป๋อซือเหยียนเสิ่นม่านพึ่งเข้าไป ก็ได้ดึงดูดความสนใจของทุกคนเธอสวมชุดสีแดงกุหลาม ผมลอนยาวก็ได้พาดไปด้านหนึ่ง ตอนที่ป๋อซือเหยียนหันไปเห็นเสิ่นม่านนั้น ก็ได้จิตนาการไปไกล เขาไม่ได้เห็นเสิ่นม่านแต่งตัวแบบนี้มานานแล้ว ครั้งสุดท้ายที่เขารู้สึกตะลึงมากก็คือตอนงานประมูลที่ดิน ตอนนั้นเขาพบว่าเสิ่นม่านที่ไม่แต่งหน้าสวม