บทที่ 142

"กู้ไป๋?"

ผู้จัดการนึกคิดราวกับว่าเขาจําคนนี้ไม่ได้และเขาพูดว่า:"ประธานเสิ่นครับ ในบริษัทเราคนที่ดังที่สุดคือเห่อหยวนนะครับ! ให้ผมไปเรียกเฮ้อหยวนมาไหม?"

เสิ่นม่านมองผู้จัดการ แม้ว่าเธอจะยิ้มอยู่ แต่ก็ไม่มีรอยยิ้มในดวงตาแม้แต่น้อย

"ให้เวลาคุณครึ่งชั่วโมง 　ให้กู้ไป๋มาหาฉัน"

เสิ่นม่านทิ้งประโยคนี้แล้วเดินขึ้นไปชั้นบน

ผู้จัดการก็ได้สั่งลูกน้องตัวเอง จากนั้นก็เดินตามเสิ่นม่าน

ชั้นล่างพนักงานมองหน้ากัน

กู้ไป๋? ก็แค่เด็กที่เพิ่งเรียนจบไม่ใช่เหรอ?

แต่ว่าเสิ่นม่านเปิดปากแล้ว พวกเขาก็ได้รีบติดต่อกู้ไป๋ให้รีบมาบริษัท

เสิ่นม่านมองการตกแต่งห้องทำงาน ผู้จัดการยังคงประจบอยู่ข้างๆ:"ประธานเสิ่น นี่เป็นห้องทำงานที่เจ้านายคนก่อนใช้ เมื่อว่าผมได้ให้คนตกแต่งอีกรอบ คุณพอใจไหมครับ?"

"ไม่เลว "

เสิ่นม่านนั่งลงบนเก้าอี้สํานักงาน

ผู้จัดการยิ้มและพูดว่า:"ประธานเสิ่นเห่อหยวนเป็นเสาหลักของบริษัทเรา ท่านจะไม่เรียกมาพบหน่อยเหรอครับ?"

เสิ่นม่านยิ้ม รอยยิ้มนั้นทำให้ผู้จัดการประหม่า

เสิ่นม่านจะไม่รู้ได้อย่างไร เห่อหยวนเป็นเพียงศิลปินที่ดังในเรื่องที่ไม่ดี ซึ่งเป็นเพียงดาราชายชั้นสอง ไม่มีทักษะการแสดงไม่มี