บทที่ 120

ซูเฉี่ยนเฉี่ยนหลั่งน้ําตาอย่างเศร้าโศกราวกับว่าคนทั้งโลกเข้าใจเธอผิด

"ประธานเจียง คุณจะดูถูกฉันต่อหน้าคนมากมายแบบนี้ได้ไง? ฉันยากจน แต่ฉันก็มีศักดิ์ศรี! ฉันไม่เคยทําอะไรแบบนั้น!"

ซูเฉี่ยนเฉี่ยนมีสีหน้าดื้อรั้นและพูดว่า:"ไม่ใช่เพราะว่าคุณเป็นเพื่อนของเสิ่นม่าน และคุณใส่ร้ายฉันแบบนี้ไม่ได้นะ! แม้ว่าฉันจะยากจน แต่ฉันไม่สามารถปล่อยให้คุณใส่ร้ายฉันแบบนี้! ถึงมีเงิน แต่ก็ใส่ร้ายฉันแบบนี้ไม่ได้!"

เจียงฉินโกรธ แต่เจอคำพูดแบบนี้ก็พูดไม่ออก

เสิ่นม่านเดินไปข้างหน้าเจียงฉินและมองซูเฉี่ยนเฉี่ยนเธออย่างตลกขบขัน:"จนเหรอ"

ซูเฉี่ยนเฉี่ยนยังคงมองเสิ่นม่านด้วยท่าทางที่น่าสมเพช อ่อนแอ แต่ดื้อรั้น

เมื่อก่อนเสิ่นม่านตอบโต้ซูเฉี่ยนเฉี่ยนแบบตาต่อตาฟันต่อฟัน และเธอไม่เคยเตอบโต้แบบเด็ดขาด ยิ่งไม่เคยคิดที่จะทำให้ซูเฉี่ยนเฉี่ยนอยู่มหาลัยต่อไม่ได้

แต่ก็นั่นแหละท่าทางตอแหลของซูเฉี่ยนเฉี่ยนเมื่อกี้การสร้างภาพลักษณ์ของเธอเมื่อกี้ เสิ่นม่านรู้สึกว่าเธอคิดผิด

เธอไม่ควรไว้หน้าซูเฉี่ยนเฉี่ยน

เสิ่นม่านก้าวไปข้างหน้าซูเฉี่ยนเฉี่ยนถอยกลับด้วยความกลัว:"เธอจะทำอะไร? !"

เสิ่นม่านคว้ากระเป๋าในมือของซูเฉี่ยนเฉี่ยน หยิบ