로그인공유
ตอนที่ 205 : ประกายแสงเลือนหาย แลคล้ายความหวังเลือนราง
최신 업데이트:
2025-04-29 22:06:33
관련 챕터
ชีวิตบัดซบเพราะมาต่างโลก เลยสร้างปาร์ตี้ไปโค่นพระเจ้าซะเลย บทนำ
ไร้เหตุผลชะมัด ไร้เหตุผลเกินไปแล้ว...... อุษณกร เด็กหนุ่มไทยอายุ 17 ปี ที่ปกติแล้วช่วงวัยและเวลานี้น่าจะต้องนั่งเรียนหนังสืออยู่ใน ห้องเรียนกับเหล่าเพื่อนร่วมชั้น ในประเทศ....ไม่สิโลกที่สงบสุข ตอนนี้กลับกำลังอยู่ในสภาพร่อแร่ใกล้ตายเต็มทีจากการปะทะกับกลุ่มมอนสเตอร์ในดันเจี้ยนของต่างโลก กำลังนั่งเอาหลังพึงกำแพง แล้วบ่นพึมพำกับตัวเองด้วยเสียงที่แหบแห้งและแผ่วเบาอย่างที่สุดอยู่เพียงลำพังตึก ตัก............ตึก ตัก.......................ตึก............ตัก.............................ตึก...................ตัก ชีพจรของเด็กหนุ่มกำลังอ่อนลงเรื่อยๆ แต่สัมผัสทางกายที่น่าจะหายไปจากการเสียเลือดของเด็กหนุ่มยังไม่ได้จางลงแม้แต่น้อย ความร้อนจากของเหลวสีแดงที่ไหลออกมาทั่วร่างไม่หยุดก็ยังคงชัดเจน ความเจ็บปวดที่ปากแผลจากการสูญเสียแขนซ้ายไปเองก็ยังชัดเจน สัมผัสความเย็นจากโลหะของมีดสั้นที่เสียบอยู่ที่หน้าอกค่อนไปทางซ้าย และใบมีดของดาบยาวสองคมมือเดียวอีก 2 เล่มที่ท้องน้อยทะลุผ่านลำตัวและทะลุต้นขาขวาไปก็ยังชัดเจนทรมาน......ให้ตายสิ ถ้าจะตายทั้งทีขอตายแบบไม่ทรมานไม่ได้รึไง......
최신 업데이트 : 2025-04-07ชีวิตบัดซบเพราะมาต่างโลก เลยสร้างปาร์ตี้ไปโค่นพระเจ้าซะเลย ตอนที่ 1 : ถูกความไร้เหตุผลนำมาสู่ต่างโลก
พอรู้สึกตัวอีกที ฉันก็อยู่ในห้องสีขาว ...ไม่สิเหมือนกับว่าโลกใบนี้ ทั้งพื้นดินและท้องฟ้า ทั้งหมดมันเปลี่ยนเป็นสีขาวหมดเลย ไม่มีอะไรอยู่เลยนอกจากฉัน เครื่องเกมที่น่าจะอยู่ติดตัวฉันเองก็ไม่มีด้วย ขณะที่กำลังคิดแบบนั้น รอบๆตัวของกรก็มี เหล่าผู้คนในวัยหนุ่มสาวปรากฏขึ้นมามากมาย มีกระทั่งที่สีผิวและเครื่องแบบแตกต่างจากเขา ทั้งที่ใส่ชุดนักเรียนอยู่ ชุดลำลองและชุดแปลกๆที่ไม่รู้จักเองก็มีโอ๊ะ!!! ทางนั้นมีพี่สาวใส่ชุดมิโกะด้วยหล่ะ! ไม่นะ! เดี๋ยวๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!!!!!!อย่าปล่อยให้กิเลสเข้าครอบงำสิตัวฉัน ก่อนอื่นเรียบเรียงสถานการณ์ก่อน ใจเย็น〜เข้าไว้〜ฟู่-ฮ่า... ฟู่-ฮ่า... ฟู่-ฮ่า... หลังจากกรหายใจเข้า-ออกยาวๆ 3 ครั้ง กรก็ตั้งสติแล้วกลับสู่ความเป็นจริงได้ในที่สุดทุกคนที่อยู่ที่นี่ เท่าที่สังเกตมีแต่พวกหนุ่มสาวอายุประมาณเราหมดเลยแฮะ แต่ก็มีเด็ก ม.ต้น หรือวัยทำงานขึ้นไปอยู่บ้างเหมือนกัน จะว่าไปแล้ว... ยังไม่เห็นเพื่อนของเราซักคนเลยแฮะวูม〜 หลังสิ้นเสียงที่เหมือนกับ Special Effect ในหนังอวกาศ เหล่าเพื่อนร่วมชั้นและนักเรียนในห้องอื่นๆ ทั้งพวกรุ่นพี่และรุ่นน้อ
최신 업데이트 : 2025-04-08ชีวิตบัดซบเพราะมาต่างโลก เลยสร้างปาร์ตี้ไปโค่นพระเจ้าซะเลย ตอนที่ 2 : สเตตัสสุดอนาถจิตย่อมมาพร้อมกับการถูกข่มเหง
หลังตื่นขึ้นมาตอนเช้า ฉันรู้สึกสดชื่นเป็นพิเศษเลยหล่ะ สงสัยเป็นเพราะเมื่อวานเหนื่อยจัดละมั้ง เมื่อคืนเลยหลับซะลึกเลย ให้ตายสิ! ทั้งเรื่องไอ้แก่พระเจ้า การมาต่างโลก(แถมเป็นโลกแฟนตาซีอีกต่างหาก) สภาวะสงครามของอาณาจักรที่ถูกวาร์ปมา ถูกขอร้องให้ช่วยโดยพระราชาของอาณาจักรที่ว่า แล้วสุดท้ายก็ต้องเข้าฝึกกับกองอัศวินทุกอย่างเป็นเหตุการณ์น่าเหลือเชื่อและกะทันหันเกินไป ไม่คิดว่าชั่วชีวิตจะได้เจอด้วยซ้ำ ทุกอย่างถาโถมเข้ามาในวันเดียวจนฉันยังล้าเลยหล่ะ จิตใจหน่ะนะ คิดว่าคนอื่นก็คงไม่ต่างกันก็อง!!!! ก็อง!!!! ก็อง!!!! เสียงระฆังหนักๆ ดังขึ้นเป็นจังหวะ 3 ครั้ง เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเช้าวันใหม่ได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว หลังจากระฆังดังขึ้น ทุกคนก็ตื่นขึ้นมาจากความฝันอันแสนหวานแล้วมาเผชิญกับความจริงอันโหดร้ายอีกครั้ง อาจมีบางคนคิดว่าเรื่องทั้งหมดคงเป็นแค่ฝันร้ายที่น่ากลัว แต่พอตื่นขึ้นมาพบว่ามันเป็นความจริงเช่นนี้คงใจเสียไม่น้อย กรเองก็มีความรู้สึกนั้นอยู่บ้างเช่นกัน แต่เพราะนิสัยง่ายๆ เลยทำให้ไม่ได้คิดอะไรมาก เขาจึงรีบลุกจากเตียงที่ทางอาณาจักรเตรียมไว้ให้ แม้เตียงในห้องท
최신 업데이트 : 2025-04-08ชีวิตบัดซบเพราะมาต่างโลก เลยสร้างปาร์ตี้ไปโค่นพระเจ้าซะเลย ตอนที่ 3 : แม้แต่การจับคู่ประลองเล็กๆน้อยๆก็ทำให้ล้มคะมำได้เหมือนกัน
〝ไว้เจอกันเน้อ! คุณโอตาคุ!!!〞〝อย่ามัวแต่เล่นจนมาซ้อมไม่ทันหล่ะคุณโอตาคุ ฮ่าฮ่าฮ่า!!!〞〝อะ อา ขอบใจ——〞 ผ่านมาแล้ว 1 สัปดาห์ที่ทุกคนถูกส่งมาต่างโลก หลังจากเหตุการณ์ที่กรถูกเสือประจาน บรรยากาศรอบตัวของกรก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย ดังเช่นเหตุการณ์ที่มีนักเรียนชายหญิงมาทักทายกร แล้วกรเองก็โบกมือลาแล้วตอบกลับไปอย่างกล้าๆกลัวๆ เมื่อซักครู่นี่มัน... เกิดอะไรขึ้นเนี่ย ?คิดไปเองรึเปล่าว่าทุกคนทักเราเหมือนคนปกติ... แต่จะไม่ปกติก็ตรงที่เรียกว่า『คุณโอตาคุ』นั่นหล่ะ… อย่างน้อยๆก็เรียกฉันด้วยชื่อเล่นซักหน่อยเถอะ...แต่ถึงอย่างงั้น น้ำเสียงก็ไม่ได้มีการประชดประชันแฝงอยู่เลย.... รึว่าเพราะเหตุการณ์ครั้งก่อนทุกคนเลยรู้สึกสงสารงั้นเหรอ? แหม่ ไม่อยากจะคิดแบบนั้นเลยแฮะ น่าสงสารตัวเองจริงๆรึจะเป็นไอ้นั่น.... ไอ้『ปรากฏการณ์สะพานแขวน』ที่ว่า พอตกอยู่ในสถานการณ์ที่ทำให้ใจเต้นกับเพศตรงข้ามแล้วเข้าใจผิดว่าตกหลุมรักนั่นหน่ะ แต่ในกรณีนี้คงไม่ใช่ตกหลุมรัก แต่เป็นรู้สึกผิดซะมากกว่าละมั้ง.....แต่ดูแล้วทุกคน(หรือบางคน)นี่ก็เป็นคนดีเหมือนกันนี่นา งั้นฉันจะไม่คิดมากก็แล้วกัน เนื่องด้วยเวลานี้เ
최신 업데이트 : 2025-04-08ชีวิตบัดซบเพราะมาต่างโลก เลยสร้างปาร์ตี้ไปโค่นพระเจ้าซะเลย ตอนที่ 4 : ฝันประหลาดมักเป็นลางบอกเหตุ
เฮ้อ!!!!!!!!! เสียงที่กำลังถอนหายใจของกรนั้นดังมากพอที่จะทำให้คนที่อยู่รอบๆหันมามองได้เลย แต่เพราะอยู่คนเดียวจึงทำแบบนั้นได้อย่างเต็มที่ หลังจากเกิดอุบัติเหตุนั่นขึ้น ก็เพิ่งผ่านมาชั่วโมงกว่าๆ กรที่กำลังคิดว่าจะขอโทษรินยังไงดีก็เลยมาหาสถานที่ผ่อนคลายอารมณ์ที่ม้านั่งในสวนของลานกว้างอยู่คนเดียวนั่นเองโอ๊ย!!!! ทำไมปัญหาของฉันมันเยอะแบบนี้ฟ้า!!!! อ๊ากกกก!!!! อยากหายไปชะมัดเลย....แล้วจะทำไงให้หายโกรธดีเนี่ย... รินคงไม่เกลียดขี้หน้าของฉันไปแล้วหรอกนะ…เฮ้อ!!!!!!!!! หลังจากที่คิดนู่นนี่ไปเรื่อย กรก็ถอนหายใจหนักๆแบบนั้นออกมาอีกครั้ง ทันใดนั้นก็มีเสียงฝีเท้าเดินเข้ามาทางม้านั่งที่กรนั่งอยู่〝เอ่อ กะ กร〞〝!!!!?〞ระ รินงั้นเหรอ มาหาฉันก่อนแบบนี้หมายความว่าไงเนี่ย? รึจะมาต่อว่าอะไร....เอาเถอะก็สมควรแล้วหล่ะ แต่จะให้ผู้หญิงเป็นฝ่ายทำแบบนั้นก่อนไม่ได้ ก่อนอื่นเราต้องขอโทษอย่างใจจริงซะก่อน หลังจากนั้นค่อยรับฟังคำด่าทอก็ยังไม่สาย เอาหล่ะน่ะปฏิบัติการณ์ขอขมาสายฟ้าแลบเริ่มได้!!!!!!!〝คะ คือว่า เรื่องตอนประลองนั่นฉันขอโ——〞〝ขอประทานโทษด้วยคร้าบ!!! กระผมผิดไปแล้ว!!!
최신 업데이트 : 2025-04-08ชีวิตบัดซบเพราะมาต่างโลก เลยสร้างปาร์ตี้ไปโค่นพระเจ้าซะเลย ตอนที่ 5 : เข้าถ้ำเสือทั้งที่ไม่ได้ลูกเสือ
ฮี้ๆๆๆ〜!!!คลึ๊กๆๆๆๆ!!! เสียงของม้าที่กำลังลากเกวียนขนาดใหญ่ซึ่งสามารถบรรทุกคนสิบกว่าคนได้สบายๆดังขึ้นอย่างสม่ำเสมอและเป็นจังหวะ เกวียนที่ม้าลากอยู่นี้มีลักษณะคล้ายกับที่ชาวนาใช้ขนฟาง แต่เนื่องจากมีหลังคาคลุมที่นั่งอย่างแน่นหนามันถึงได้ดูเหมาะสำหรับการเดินทางระยะไกล และหากสังเกตดูจะเห็นว่ามีเกวียนที่มีม้าลากแบบเดียวกันนี้เป็นจำนวนกว่า 30 เล่ม เคลื่อนที่ติดกันเป็นขบวนอย่างต่อเนื่อง และดูเหมือนม้าทุกตัวจะได้รับการฝึกมาเป็นอย่างดี มันจึงสามารถเดินตามกันได้โดยที่ไม่ต้องมีคนคุมบังเหียนด้วยซ้ำ ส่วนด้านหน้าของขบวนก็มีทหารชายวัยกลางคนคนนึงสวมชุดเกราะหนาทั้งตัว มีบริเวณเนื้อหนังโผล่ออกมาให้เห็นบางส่วนเท่านั้นกำลังนั่งบนหลังม้าแล้วนำขบวนอยู่ คนๆนั้นก็คือ ฮันซี่นั่นเอง ส่วนรอบเกวียนของคณะเดินทางก็มีทหารคุ้มกันที่สวมชุดเกราะแบบเดียวกัน แต่สวมหมวกเหล็กไว้ทุกคนต่างจากฮันซี่ที่เปิดใบหน้าให้เห็น กำลังเดินตรวจตราอยู่รอบๆเกวียนที่มีนักเรียนทุกคนนั่งอยู่ข้างใน ในขณะที่เดินทางไปพร้อมกัน ใช่แล้ว ตอนนี้นักเรียนทุกคนกำลังอยู่ในระหว่างเดินทางไปยังแถบชานเมืองเพื่อฝึกฝนการต่อสู้กับมอนสเตอร์นั
최신 업데이트 : 2025-04-08ชีวิตบัดซบเพราะมาต่างโลก เลยสร้างปาร์ตี้ไปโค่นพระเจ้าซะเลย ตอนที่ 6 : การเอาชีวิตรอดไม่นับเป็นความเห็นแก่ตัว
〝เป็นยังไงบ้างกร ?〞〝ครับ คุณฮาว... ตรงทางแยก 3 แพร่งข้างหน้า ถ้าไปทางซ้ายจะมีลิซาร์ดแมนอยู่ 3 ตัว ส่วนทางขวายังไม่มีมอนสเตอร์ขวางทางจนกว่าจะถึงแยกต่อไป〞〝เป็นงั้นเหรอ? ได้ยินแล้วนะทุกคน รีบเดินไปข้างหน้า แล้วเลี้ยวขวาตรงแยกนั่นนะ... แล้วก็ระวังอย่าเดินส่งเสียงดังหล่ะ เข้าใจไหม〞〝〝.....ครับ/ค่ะ〞〞 ในทางเดินที่ปิดตายจากโลกภายนอกจนคล้ายกับจะมืดมิดแต่กลับมองเห็นได้ชัดเจน ที่ซึ่งไม่ทราบสถานที่แน่ชัดแต่ส่วนประกอบทั้งหมดนั้นสร้างมาจากหินและดินล้วนๆนี้ มีเสียงของคน 4 คนกระซิบกันอย่างเบาบางที่สุด จนแทบไม่ได้ยินเสียงอยู่ เหล่าคนที่กำลังกระซิบกันอยู่นี้ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นเหล่าสมาชิกปาร์ตี้ของกรนั่นเอง เพราะทั้งปาร์ตี้ถูกวาร์ปเข้ามาในดันเจี้ยนปริศนาที่ฮาวลี่ไม่รู้จักจึงทำให้ฮาวลี่กระวนกระวายเป็นอย่างมาก ฮาวลี่ยังเล่าอีกว่าดันเจี้ยนที่อยู่แถวๆที่ทุกคนล่านั้นมีแค่『ดันเจี้ยนเจ้าแห่งป่า』กับ『ดันเจี้ยนพรานแห่งพงไพร』ซึ่งเป็นดันเจี้ยนที่ได้รับการสำรวจจนครบถ้วนแล้ว แต่ดันเจี้ยนที่ทุกคนถูกวาร์ปมานี้กลับไม่ใช่ทั้ง 2 ดันเจี้ยนที่ว่ามา จากที่ฮาวลี่บอกกล่าว ดันเจี้ยนนั้นไม่ว่า
최신 업데이트 : 2025-04-08ชีวิตบัดซบเพราะมาต่างโลก เลยสร้างปาร์ตี้ไปโค่นพระเจ้าซะเลย ตอนที่ 7 : มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ทั้งสกปรกและงดงามในเวลาเดียวกัน
วูม!!!!——— พอแสงสว่างที่จ้าเสียจนแสบตาได้จางหายไป ทิวทัศน์ที่ปรากฏตรงหน้าของลินดาก็คือ บริเวณป่าแบบเดียวกับก่อนที่จะถูกวาร์ปเข้ามาในดันเจี้ยน แต่ที่ไม่เหมือนเดิมก็คงจะเป็นสมาชิกปาร์ตี้ที่ลดลงจนเหลือแค่สามคน อันได้แก่ตัวเธอ เชษฐ์และเสือนั่นเอง ลินดาในตอนนี้ยังอยู่ในอาการสะเทือนใจอยู่พอสมควร ตอนนี้เธอกำลังรู้สึกผิดที่ปล่อยให้เพื่อนร่วมปาร์ตี้ทั้ง 2 คนตายเพียงเพื่อให้ตัวเองหนีรอดไปได้ เชษฐ์ก็ยังคงนั่งคุกเข่าเอามือกุมศีรษะ ทั้งยังสั่นเป็นเจ้าเข้าอีกต่างหาก ต่างจากเสือที่แม้จะเพิ่งผ่านสถานการณ์เสี่ยงตายมาก็ยังคงทำตัวเรียบเฉยอยู่เช่นเคย〝นี่นาย!!! ตอนที่อยู่ในดันเจี้ยนเป็นบ้าอะไรหา!!!!!!〞 ทั้งที่เพิ่งออกมาจากดันเจี้ยนได้ แต่เธอกลับไม่ดีใจเลยซักนิด เพราะทนไม่ได้กับพฤติกรรมต่ำช้าแบบนั้นของเสือ ลินดาจึงได้ตะคอกใส่เสือออกไปอย่างรุนแรง〝………………〞〝ตอบฉันมาสิ!!! ทำไม... ทำไมถึงทำเรื่องโหดร้ายแบบนั้นได้ลงคอ!!!〞 เพราะเสือไม่ได้ตอบเธอกลับมา เธอถึงได้ตะคอกถามเสือต่อไปทั้งอย่างงั้น การตะคอกนั่นดังพอที่จะดึงสติของเชษฐ์กลับมาได้ แล้วทำให้เขาพยุงตัวขึ้นมาร่วมสนทนากับลินดาได้ใ
최신 업데이트 : 2025-04-08
최신 챕터
ชีวิตบัดซบเพราะมาต่างโลก เลยสร้างปาร์ตี้ไปโค่นพระเจ้าซะเลย ตอนที่ 205 : ประกายแสงเลือนหาย แลคล้ายความหวังเลือนราง
นานมาแล้ว... นานมากเสียจนจำเวลาที่แน่นอนไม่ได้ตัวฉันแต่เดิมเป็นเพียงจอมเวทธรรมดามาตั้งแต่เกิดในโลกที่ทุกคนใช้เวทมนตร์ได้เป็นปกติ ฉันก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษนักนอกจากเวทเคลื่อนย้ายในระยะไม่กี่เมตรที่ใช้ได้ตั้งแต่เด็ก กับความสามารถในการดัดแปลงพลังเวทมาใช้ในรูปแบบที่ต้องการหากจะมีสิ่งใดที่แตกต่างจากผู้อื่นในวัยเดียวกัน คือทัศนคติในการดำรงชีวิต หรือเหตุผลสำหรับการมีชีวิตอยู่กระมังเราเกิดมาทำไม... เรามีชีวิตอยู่ไปทำไม... นั่นคือคำถามสำคัญที่ทุกคนควรจะรู้แต่น้อยคนนักจะตั้งคำถามอย่างจริงจังเรื่องเหตุผลที่เกิดมานั้นไม่อาจรู้ได้... แต่เหตุผลที่เราทุกคนมีชีวิตอยู่ก็เพื่อความสุขอย่างไม่ต้องสงสัย และคงเป็นคำตอบที่ถูกต้องสำหรับทุกคนทุกกรณี จะต่างก็เพียงแค่สิ่งที่ทำให้มีความสุขเท่านั้นบางคนอาจเป็นอาหารเลิศรส เสียงดนตรีอันไพเราะเสนาะหู ภาพวาดวิจิตรตระการตาหรือกลิ่นหอมหวนชวนหลงใหลแบ่งแยกประเภทมากมายตามแต่สิ่งที่แต่ละคนนั้นได้สั่งสมความชอบมาแต่กำเนิดสำหรับฉัน คือรอยยิ้มแต่ไม่ใช่รอยยิ้มของตัวฉันเอง... หากแต่เป็นรอยยิ้มของคนอื่นฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าครั้งแรกที่มีความสุขกับเรื่องแบบนี้นั้นคือเมื่อไหร
ชีวิตบัดซบเพราะมาต่างโลก เลยสร้างปาร์ตี้ไปโค่นพระเจ้าซะเลย ตอนที่ 204 : มนุษย์ทุกคนล้วนแล้วแต่ปรารถนาการยอมรับ
หลังจากที่ถูกส่งมาต่างโลกแบบไม่มีปี่มีขลุ่ย แน่นอนว่าฉันเองก็ตกใจ ไม่สิ... ใครล่ะจะไม่ตกใจเมื่อเรื่องที่เหมือนกับนิยายที่เคยอ่านมันเกิดขึ้นจริงกับตัวเองแต่ว่าในขณะเดียวกัน ฉันก็แอบดีใจนิดหน่อยที่มันเกิดขึ้นสาเหตุก็ไม่ใช่อะไรหรอก... นั่นเพราะว่าการถูกเคลื่อนย้ายมาต่างโลก มันก็เหมือนกับได้รีเซทสภาพแวดล้อมทั้งหมดนั่นแหล่ะในอีกความหมายหนึ่งก็คือ ถ้าเป็นในต่างโลกนี่ ฉันจะสามารถสร้างสถานการณ์ที่จะเริ่มต้นใหม่ได้อีกครั้ง ตัวฉันในตอนนั้นคิดแบบนั้น และคาดหวังแบบนั้นทว่าในความเป็นจริงแล้วมันไม่ใช่เลยเหมือนกับโชคชะตากำลังเล่นตลกกับฉัน... หรือถ้าพระเจ้ามีจริง หมอนั่นคงกำลังแกล้งฉันอยู่แน่ ๆฉันอดคิดแบบนั้นไม่ได้เพราะสเตตัสของฉันมันต่ำเตี้ยเรี่ยดินผิดกับของคนอื่น ทั้งที่พละกำลังพื้นฐานของฉันในโลกก่อนมันสูงกว่าคนปกติทั่วไปแท้ ๆถึงจะไม่ได้ออกกำลังกายอย่างสม่ำเสมอ แต่นี่มันก็ผิดปกติอยู่ดี...ยังไงก็เถอะ ฉันเองก็รู้อยู่ว่าก่นด่าโชคชะตาไปมันก็เปลี่ยนอะไรไม่ได้เพราะงั้นก็เลยใช้วิธีเดิมในการแก้ปัญหา นั่นก็คือ ‘ช่างหัวมัน’ยิ่งถูกตอกย้ำด้วยการกลั่นแกล้งทับถมจากเจ้าเสือและทุกคนในโรงเรียนก็ยิ่งทำให้ฉ
ชีวิตบัดซบเพราะมาต่างโลก เลยสร้างปาร์ตี้ไปโค่นพระเจ้าซะเลย ตอนที่ 203 : ทุกคนล้วนมีเรื่องที่ทำแล้วรู้สึกเสียใจในภายหลัง
“พวกนายได้เริ่มคิดกันยังว่าโตไปจะทำอะไร?” ในระหว่างที่กำลังนั่งอยู่ในห้องนั่งเล่นที่บ้านของกรหลังเลิกเรียนเหมือนอย่างเคย อยู่ ๆ โชตก็เปิดประเด็นขึ้นมาอย่างนั้น น้ำเสียงของเขาแม้จะดูขอไปที แต่ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกจริงจังอยู่เหมือนกันจากสีหน้าของเขา อนึ่ง... เป็นปกติที่ส่วนใหญ่แล้วหลังเลิกเรียนทุกคนจะมารวมตัวกันที่บ้านของกรทันที จึงไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรที่ทุกคนจะยังสวมชุดนักเรียนกันอยู่ อย่างเช่นตอนนี้ที่ทุกคนนั่งกระจัดกระจายตามโซฟา โดยกร โชตและชาญนั่งโซฟาตัวเดียวกัน ส่วนรินกับอลิซนั่งด้วยกันที่โซฟาอีกตัวฝั่งที่ติดกับกร นั่นคือเรื่องปกติของกลุ่มนี้ จะมีต่างไปก็แค่บรรยากาศเท่านั้น... ยกตัวอย่างเช่นวันนี้ที่ออกไปในทางจริงจังเพราะโชตเปิดประเด็นอย่างนั้นขึ้นมา“อืม... ผมก็คงเป็นข้าราชการนั่นแหล่ะนะ” ชาญตอบแบบแทบไม่ต้องคิด เพราะดูเหมือนเขาจะมีเป้าหมายของตัวเองอยู่แล้วตั้งแต่แรก“แบบนั้นก็ดีนะ” กรพยักหน้าหลังวางมือจากเครื่องเล่นเกมในมือ ถึงแม้ว่ามันจะทำให้เขาเสียแต้มแต่นั่นก็ไม่ได้สำคัญเท่ากับหันไปมองคู่สนทนาอย่างชาญ“นั่นสิ ทั้งมั่นคงทั้งมีสวัสดิการ พ่อ
ชีวิตบัดซบเพราะมาต่างโลก เลยสร้างปาร์ตี้ไปโค่นพระเจ้าซะเลย ตอนที่ 202 : การตัด (สิน) ใจ
หลังจากที่ฉันสงบสติอารมณ์ตัวเองได้ ฉันก็รีบโทรหาชาญก่อนใครเลยในตอนที่ไม่รู้ว่าจะขอความช่วยเหลือจากใคร เขาเป็นคนแรกที่ฉันนึกถึง... เพราะหมอนั่นเป็นคนเดียวที่จะทำตามคำขอทุกอย่างของฉันถึงแม้ว่าจะไม่ชอบมันก็ตามนั่นแหล่ะแต่ก็ไม่ได้ขออะไรมากไปกว่าผ้าพันแผลสะอาด ๆ หรอกนะส่วนเรื่องแผลก็ไม่ได้เป็นอะไรมากอย่างที่คิดจนน่าประหลาดใจเลย... แค่พันแผลแล้วกดแผลไว้ ไม่กี่ชั่วโมงแผลก็ปิดสนิทจนต้องตั้งคำถามกับตัวเองเลยล่ะว่าฉันเป็นมนุษย์แน่รึเปล่า?แต่จะว่าไม่เป็นไรเลยก็ไม่ใช่ซะทีเดียว เพราะอย่างน้อยก็ได้แผลเป็นติดแถวชายโครงขวาพอมานึกดู... เมื่อตอนเด็กก็ได้แผลเป็นมาเพราะปกป้องรินด้วยเหมือนกันนี่นะ อะไรจะบังเอิญได้ขนาดนี้ไม่รู้พวกเธอจะรู้สึกผิดในตอนที่เห็นมันอีกไหม...แต่เรื่องนั้นมันก็ช่วยไม่ได้แหล่ะนะ เพราะถ้าสถานการณ์กลับกัน เป็นฉันเองก็คงรู้สึกผิดไปจนวันตายนั่นแหล่ะยังไงก็ตาม... วันถัดมาฉันก็เลยจำต้องแกล้งป่วย และเพราะไม่อยากให้มีคนเป็นห่วงมากเกินไปก็เลยกำชับกับอลิซและชาญว่าให้เก็บเป็นความลับ รวมถึงช่วยบอกให้โชตกับรินอย่ามาเยี่ยมด้วยเพราะไม่งั้น ถ้าได้ยินไปถึงหูของพ่อแม่รินกับโชตเข้าล่ะก็ คงได้
ชีวิตบัดซบเพราะมาต่างโลก เลยสร้างปาร์ตี้ไปโค่นพระเจ้าซะเลย ตอนที่ 201 : เดินหน้าหนึ่งก้าว ถอยหลังสองก้าว
“วิชัย”“มาครับ!”“ศุรศรี”“มาค่ะ!” เสียงเรียกชื่อจากอาจารย์และเสียงตอบกลับจากนักเรียนในชื่อเดียวกันเป็นเอกลักษณ์ที่หาได้แค่ในโรงเรียนยามเช้าก่อนเริ่มชีวิตวัยเรียนของวันนั้น ๆ ความหมายของมันมีสองอย่าง... อันดับแรกคือข้อความสื่อสารให้อาจารย์ที่ปรึกษารู้ว่าวันนี้ใครขาดเรียนบ้าง ส่วนอย่างที่สองนั้น“อุษณกร”“มาครับ” ...คือสิ่งที่ใช้บ่งบอกเพื่อนร่วมชั้น ว่าตัวเองนั้นสบายดี นั่นถึงเป็นเหตุผลที่พอเพื่อนทุกคนในห้องได้ยินเสียงขานชื่อของกรที่ไม่ได้ยินมานานปุ๊บ ทุกคนหมายรวมถึงริน โชต อลิซและชาญต่างก็ยิ้มออกมาอย่างพร้อมเพรียงในทันที ทั้งด้วยความโล่งอก... และดีใจ❖❖❖❖❖“กลับมาแล้วสินะครับลูกพี่!” คนที่ดีใจกับการกลับมาของกรหลังหายหน้าหายตาไปหลายเดือนไม่ได้มีแค่เพื่อนสนิทและเพื่อนร่วมชั้น แต่ยังมีอีกหลายคนรวมอยู่ด้วย หนึ่งในนั้นก็คือเพชรที่เคยถูกกรช่วยไว้ก่อนหน้านี้และกลับตัวกลับใจแล้วนั่นเอง นั่นเลยเป็นเหตุผลที่ถึงจะเป็นตอนเที่ยงที่ทุกคนพักรับประทานข้าวกลางวัน เพชรที่อยู่ต่างห้องก็ยังถ่อมาหากรด
ชีวิตบัดซบเพราะมาต่างโลก เลยสร้างปาร์ตี้ไปโค่นพระเจ้าซะเลย ตอนที่ 200 : ความไม่สมบูรณ์เป็นรูปแบบหนึ่งของความสวยงาม
วันกันว่ายามที่ความเศร้าโศกเกาะกินจิตใจผู้คน มักเป็นช่วงเวลาเดียวกับที่ฝนมักจะตกราวบรรยากาศมันอ่านใจคนได้ แต่ถ้าคิดในมุมมองกลับกัน มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่สภาพอากาศจะสามารถแปรเปลี่ยนไปตามใจคน เพราะงั้นในความเป็นจริง อาจไม่ใช่ว่าฝนชอบตกในเวลาที่คนกำลังเศร้า หากแต่เป็นเพราะการที่เกิดเหตุการณ์ฝนตกขึ้นเลยทำให้คนรู้สึกเศร้าโศกเสียมากกว่า จะด้วยเพราะภาพจำที่เคยเห็นจากภาพยนตร์ต่าง ๆ หรือเป็นเพราะได้ยินมาบ่อย ๆ จากสื่อก็เลยคิดว่ามันต้องเป็นแบบนั้นก็ตาม แต่ผลลัพธ์ก็คือ มันทำให้คนส่วนใหญ่รู้สึกแบบนั้นจริงในช่วงที่ฝนตก โดยไม่ขึ้นกับสภาพแวดล้อมเล็ก ๆ หรือรายละเอียดปลีกย่อยอื่น ๆ เลย อย่างสถานการณ์ที่กรกำลังเผชิญอยู่ตอนนี้ ท่ามกลางสายฝนที่กำลังโปรยปราย ตัวเขาที่กำลังอาบสายฝนในขณะสวมฮู้ดคลุมหน้า แต่แน่นอนว่ามันไม่ได้มีไว้กันฝน หากแต่เอาไว้ปกปิดตัวตนจากศัตรู ทว่าสำหรับตอนนี้มันคงไม่จำเป็นเสียแล้วกระมัง... เพราะตอนนี้เหล่าศัตรูของกรกำลังนอนสลบเหมือดอยู่เต็มพื้นที่ในตรอกซอกตึก หมดสติหมดสภาพ พ่ายแพ้กรอย่างสมบูรณ์โดยที่ไม่สามารถสร้างบาดแผลใด
ชีวิตบัดซบเพราะมาต่างโลก เลยสร้างปาร์ตี้ไปโค่นพระเจ้าซะเลย ตอนที่ 199 : เพชรย่อมไร้ประกายในความมืด
ว่ากันว่าในหนึ่งช่วงชีวิต คนเราย่อมมีจุดที่ตกต่ำที่สุดแต่สำหรับตัวฉันที่ค่อนข้างจะพูดได้เต็มปากว่าชีวิตช่างเพียบพร้อม เต็มไปด้วยมิตรสหายและครอบครัวที่ดี ไม่เคยขัดสน และความสามารถที่เต็มเปี่ยมเลยไม่รู้สึกเลยว่าตัวเองขาดอะไรพูดตรง ๆ... ฉันในตอนนั้นนึกภาพตัวเองในตอนที่ตกต่ำไม่ออกเลยและนึกไม่อออกด้วยซ้ำว่าจะมีอะไรมาทำให้ฉันเป็นแบบนั้นแต่ใครจะรู้... ว่าวันนั้นจะมาถึงในช่วงที่ฉันยังเป็นวัยเด็กย่างเข้าวัยรุ่นและฉันไม่ได้คาดคิดเลยว่า มันจะถึงขนาดทำให้ความฝันเพียงหนึ่งเดียวของฉันค่อย ๆ พังทลายลงจนไม่เหลือซากตามไปด้วย❖❖❖❖❖ในวันนั้น... ควรจะเป็นวันธรรมดาทั่วไป ฉันจำได้ว่าบรรยากาศในการเรียนไม่มีอะไรแตกต่างไปจากปกติเลยสักนิด แม้แต่กับเหล่าเพื่อนสนิท พวกเราก็ยังคงสนุกสนานกับชีวิตวัยเรียนตลอดตั้งแต่เริ่มคาบเรียนจนกระทั่งช่วงบ่ายของวันนั้น อาจารย์ที่ปรึกษาของฉันอยู่ ๆ ก็เข้ามาในห้องเรียนของคาบที่อาจารย์คนอื่นกำลังสอนแล้วก็เรียกฉันไปคุย“กร ใจเย็น ๆ แล้วตั้งใจฟังนะ...”อาจารย์เปิดประโยคแบบนั้นก่อนที่จะบอกเรื่องราวทั้งหมดกับผมดูเหมือนช่วงเช้าของวันนั้น พ่อกับแม่ของฉันกำลังจะขับรถไปทำธุระต่างจั
ชีวิตบัดซบเพราะมาต่างโลก เลยสร้างปาร์ตี้ไปโค่นพระเจ้าซะเลย ตอนที่ 198 : เพชรงามครั้งยังจรัสแสง
หลังจากเหตุการณ์ที่ฉันเข้าไปปกป้องริน จนทำให้ตัวเองได้รับบาดเจ็บสาหัส ถึงขั้นทิ้งแผลเป็นไว้ที่แถว ๆ ใต้ชายโครงซ้ายสำหรับฉันน่ะไม่เป็นไรหรอก เพราะสำหรับฮีโร่ บาดแผลที่ได้จากการช่วยเหลือเพื่อนคนสำคัญมันคือเหรียญรางวัลแต่ดูเหมือนสำหรับรินจะไม่ใช่แบบนั้นเลยแฮะ... เพราะหลังจากเหตุการณ์นั้น เท่าที่ฉันสังเกต ถึงมันจะทำให้เราสองคนสนิทกันมากขึ้นโข ถึงขนาดที่รินแทบจะตัวติดกับฉันทว่าทุกครั้งที่รินเห็นแผลเป็นฉัน เธอก็จะรู้สึกหดหู่ทุกที เห็นได้ชัดเลยว่าเธอยังรู้สึกผิดและคิดว่าเป็นความผิดของตัวเองอยู่ลึก ๆเพราะแบบนั้นฉันเลยย้ำรินอีกหลายต่อหลายครั้งว่ามันไม่ใช่ความผิดของรินและพยายามทำให้เธอหายรู้สึกผิดไปเรื่อย ๆ โดยใช้เวลาเป็นตัวช่วยนั่นแหล่ะทั้งหมดที่ทำได้แล้วและอันที่จริง... หลังจากนั้นเป็นต้นมาก็ไม่มีเหตุการณ์ร้ายแรงอะไรเกิดกขึ้นกับพวกเราอีกเลย มันเลยทำให้ฉันรู้สึกโล่งใจขึ้น และมันค่อย ๆ เยียวยารินมากขึ้นไปด้วยเสริมอีกนิดว่า มันทำให้พ่อกับแม่ของรินไว้ใจฉันไปด้วย และสองบ้านเราก็สนิทกันมากขึ้นเหมือนกับบ้านของโชตไปแล้วด้วย ทุกอย่างกำลังเป็นไปด้วยดีเชียวล่ะหลังจากนั้นก็เป็นช่วงที่ฉันขึ้นชั้นป
ชีวิตบัดซบเพราะมาต่างโลก เลยสร้างปาร์ตี้ไปโค่นพระเจ้าซะเลย ตอนที่ 197 : ผู้ใหญ่ในวันนี้ ล้วนแล้วแต่เป็นเด็กน้อยในวันวาน
‘พลังอันยิ่งใหญ่ มาพร้อมกับความรับผิดชอบที่ใหญ่ยิ่ง’เป็นคำพูดจากภาพยนตร์ซุปเปอร์ฮีโร่ชื่อดังที่ใคร ๆ น่าจะต้องเคยได้ยินสักครั้งและคำพูดนั้นเองก็เป็นหนึ่งในคีเวิร์ดที่ใช้ระบุความเป็นตัวตนของผม... อุษณกร วัชรวิรุฬห์สำหรับตัวผมที่เกิดมาพร้อมพรสวรรค์รอบด้านด้วยความสามารถของ ‘สุดยอดการประมวลผล’ ผมก็คิดมาตลอดว่าวิธีการใช้ชีวิตแบบนั้นมันเป็นเรื่องที่ถูกต้องไม่รู้ว่าความคิดที่ผมต้องการทำเพื่อผู้อื่นหรือการได้รับความคาดหวังพวกนั้นมาจากคนอื่นเลยอยากที่จะตอบสนองมันกันแน่ที่เริ่มก่อนแต่ไม่ว่าอย่างไหนตัวผมก็ไม่เคยสน และไม่เคยคิดสนใจด้วย เพราะอย่างไรมันก็ไม่เปลี่ยนเจตนาและผลลัพธ์ของสิ่งที่ผมจะทำอยู่ดีแต่พอมาคิดดูอีกที... พื้นฐานความคิดแบบนั้นมันอาจเปราะบางกว่าที่ผมคิดก็ได้คำว่าเปราะบางนั้น หมายถึงง่ายต่อการพังทลาย... และแนวคิดที่ง่ายต่อการพังทลาย สำหรับผมคือแนวคิดที่ไร้สิ่งยึดเหนี่ยวหรือถ้าจะพูดให้ง่ายเข้า นั่นคือ ‘เหตุผล’ ที่ว่าเราใช้ชีวิตแบบนั้น ‘เพื่ออะไร?’ดังนั้น สำหรับแนวคิดการใช้ชีวิตของตัวผม คำถามที่ใช้ในการตามหาสิ่งยึดเหนี่ยวก็คงจะเป็น...‘ทำไมถึงต้องทุ่มเทชีวิตเพื่อช่วยเหลือผู้อื่
