ตอนที่ 19 : ความสิ้นหวังของเพื่อนสนิทและความหวังของผู้ประกาศ

———ย้อนกลับไปเล็กน้อย ณ แคมป์พักผ่อนของเหล่านักเรียนผู้กล้าทั้งหลาย…

〝นี่ๆ ทางนั้นล่าอะไรไปบ้างล่ะ!〞

〝ฮะฮ่ะ!!!...ไม่อยากจะโม้  พวกเราล่า『หมีเนตรเพลิงป่า』ได้ตั้ง 10 ตัวเลยนะ!!!〞

〝อะไรกัน...ทางฉันจัดการได้ตั้ง 15 ตัวยังไม่โม้เลยนะเฟ้ย!〞

〝โกหกน่า! สุดยอดไปเลยนี่หว่า〞

          ณ บริเวณพื้นที่โล่งกว้างห่างจากตัวป่าประมาณ 100 เมตร  พื้นที่ทั้งหมดถูกปกคลุมด้วยต้นหญ้าเล็กๆ คล้ายกับสนามฟุตบอลไปทั่วทั้งบริเวณที่มองเห็นได้แม้จะอยู่ห่างจากตัวป่ามาขนาดนี้ก็ตาม ได้มีกลุ่มคนจำนวนมาก สวมชุดเกราะเบาและถืออาวุธนานาประเภท ทั้งไม้เท้า ดาบหรือแม้แต่หอกเองก็ด้วย ดูจากใบหน้าและน้ำเสียงแล้ว พวกเขาเหล่านั้นยังเป็นเพียงเด็กหนุ่มและเด็กสาวอายุ 15-17 เท่านั้นเอง กำลังพูดคุยเป็นเชิงโอ้อวดกันด้วยเสียงดังเซ็งแซ่ ถึงสิ่งที่ตัวเองได้ไปล่ามากับเหล่าพวกพ้องในปาร์ตี้ก่อนหน้า

          แล้วหากสังเกตบริเวณโดยรอบดีๆ จะมีเต็นท์ขนาดใหญ่ประมาณ 1 ห้องแถวถูกคลุมด้วยผ้าสีน้ำตาลอยู่ 3 หลังในพื้นที่ดังกล่าวอยู่ด้วย แล้วยังมีซุ้มทรงสูงที่ประกอบขึ้นจากไม้และมุงหลังคาง่ายๆด้วยฟาง อยู่อีก 2 หลังติดกัน แล้วตรงเคาท์เตอร์ด้านหน้ายังมีหม้อขนาดใหญ่วางอยู่ ซึ่งมีไว้เพื่อแจกจ่ายอาหารกลางวันนั่นเอง  ลึกเข้าไปอีกยังมีโต๊ะไม้สี่เหลี่ยมผืนผ้าขนาดใหญ่ โดยรอบมีคนนั่งอยู่เกือบ 20 คน แล้วคนที่นั่งอยู่หัวมุมในตำแหน่งประธานก็คือตาลุงวัยกลางคน ไว้ผมทรงเปิดหน้าผาก ที่ถึงจะสวมชุดเกราะอยู่ แต่กล้ามเนื้อที่หนาแน่นอยู่ข้างในยังแทบจะล้นออกมา กำลังฟังรายงานการสู้รบกับเหล่ามอนสเตอร์ของเหล่าทหารที่นั่งอยู่ด้วยกันตามลำดับ

〝ข้าพเจ้าพลทหารโดมอน  ขอรายงาน! กลุ่มของกระผม  ทำการล่าหมูป่า 10 ตัวและ『หมีเนตรเพลิงป่า』ไปทั้งสิ้น 8  ตัว ส่วนรายละเอียดการเข้าปะทะทั้งหมดอยู่ในรายงานนี้ขอรับท่านหัวหน้ากองฮันซี่ 〞

〝อืม!  นี่ก็ยอดเยี่ยม สมกับเป็นผู้กล้าจริงๆ..... หนุ่มสาวพวกนี้นี่แข็งแกร่งกันจริงๆแฮะ〞

          คนที่กำลังฟังรายงานจากพลทหารนั้นไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็น『ฮันซี่』นั่นเอง

          หลังจากที่ฮันซี่จัดปาร์ตี้ให้ทหารในกองตัวเองเป็นหัวหน้า 1 คนกับลูกทีมเป็นเหล่านักเรียนผู้กล้าอีก 4 คนรวมเป็นหนึ่งปาร์ตี้ แล้วแยกย้ายกันไปฝึกการล่ามอนสเตอร์ในบริเวณใกล้เคียงก็ผ่านมาได้ 2 ชั่วโมงแล้วตามที่ได้กำหนดการณ์เอาไว้  ปาร์ตี้ส่วนใหญ่จึงกลับมากันหมดแล้ว เหล่านักเรียนผู้กล้าที่กลับมาจากการล่าส่วนใหญ่ก็กำลังคุยโวโอ้อวดถึงการปะทะกับมอนสเตอร์ของตนกันใหญ่โดยไม่แสดงอาการเหนื่อยล้าออกมาซักนิดตามประสาวัยรุ่นคึกคะนองทั่วไป ส่วนหัวหน้าปาร์ตี้ที่เป็นพลทหารพอกลับมาถึงจึงต้องรีบไปรายงานหัวหน้ากองฮันซี่ในฐานะที่เป็นคนคุมปาร์ตี้ในทันที

.

.

〝รายงานของกระผมก็มีเพียงเท่านี้ครับผม!!!〞

〝อืม!  นี่ก็เป็นรายงานครั้งที่ 112 ..…งั้นก็เหลือแค่ปาร์ตี้ของสิบโทฮาวลี่เท่านั้นสินะ...〞

〝ถูกต้องตามนั้นเลยครับหัวหน้ากอง〞

          ทั้งๆที่พลทหารเมื่อครู่เป็นการรายงานผลการต่อสู้ครั้งที่ 100 กว่าๆ แล้วแท้ๆ แต่ฮันซี่ก็ยังคงจำได้ว่าเหลือแต่ปาร์ตี้ของฮาวลี่เป็นปาร์ตี้สุดท้ายที่ยังมาไม่ถึงค่าย รองหัวหน้ากองที่อยู่ข้างๆก็ตอบยืนยันคำถามของฮันซี่กลับไปอย่างคล่องแคล่ว  นั่นเลยทำให้เห็นว่าฮันซี่สามารถจำลูกน้องของตัวเองได้ทุกคนซึ่งก็สมกับที่เป็นหัวหน้ากองอัศวิน

〝จะว่าไปนี่ก็เลยเวลาที่นัดหมายไว้มาพอสมควรแล้วนี่นา....ทำไมเจ้าฮาวมันยังมาไม่ถึงอีกล่ะเนี่ย!〞

          การดำเนินการทุกอย่างจนถึงตอนนี้เป็นไปอย่างเรียบร้อยและเป็นระบบตามกำหนดการณ์ที่หมายไว้  จะมีก็เพียงแต่ปาร์ตี้ของฮาวลี่เองนั่นแหล่ะที่เลยเวลานัดมาแล้วก็ยังไม่ปรากฏตัวมายังค่ายแห่งนี้ นั่นเลยทำให้ฮันซี่ถามรองหัวหน้ากองอีกครั้ง

〝นั่นสิครับ....เป็นไปได้ว่าคงจะล่าเพลินจนลืมเวลาอย่างเคยกระมั้ง  ไม่ก็.....เกิดอุบัติเหตุที่ไม่คาดฝันขึ้น…..〞

〝ในป่านั้นไม่มีอะไรน่ากลัวสำหรับเจ้านั่นหรอกน่า  ยศสิบโทของหมอนั่นไม่ได้มีไว้ประดับซะหน่อยหนิ...〞

〝นั่นมัน....ก็จริงนะครับ  แต่ก็ยังช้าผิดปกติอยู่ดี….〞

          จากบทสนทนาของฮันซี่กับรองหัวหน้า  ดูเหมือนว่าที่กรมองฮาวลี่เป็นทหารชั้นหนึ่งจะไม่ผิดเพี้ยนไปเลย  ความแข็งแกร่งของฮาวลี่นั้นแม้แต่ตอนที่เข้าปะทะมอนสเตอร์และออกคำสั่งในปาร์ตี้ของกรก็เป็นที่ประจักษ์ดีอยู่แล้ว  ขนาดฮันซี่ที่เป็นอัศวินที่แข็งแกร่งที่สุดในอาณาจักรยังยกย่องเขาขนาดนี้  เขาเองก็คงเป็นอัศวินที่แข็งแกร่งอันดับต้นๆของอาณาจักรอาลันแห่งนี้เช่นเดียวกัน  แต่ทุกคนก็ไม่ได้คาดคิดเลยว่าฮาวลี่ที่แข็งแกร่งขนาดนั้นจะเสียชีวิตไปแล้วเพราะโดนกับดักวาร์ปเข้าไปในดันเจี้ยนสุดโหด  ทั้งยังเสียชีวิตไปด้วยการโจมตีเพียงครั้งเดียวอีกต่างหาก

【อย่ามาทำเป็นเล่นลิ้นนะเฟ้ย!!!!】

【บอกความจริงมาซะ!!!! 】

【เฮ้ยๆ!!! คิดจะเอาแบบนี้งั้นเหรอ!】

          แล้วในขณะที่ฮันซี่กำลังคุยกับรองหัวหน้ากองอยู่ ก็ได้มีเสียงเอะอะโวยวายของคนกลุ่มหนึ่งดังขัดจังหวะขึ้นมาจากจุดพักผ่อนที่จัดเตรียมไว้ให้พวกนักเรียนผู้กล้า นั่นเลยทำให้ความสนใจของฮันซี่ถูกเบี่ยงเบนไปทางนั้นอย่างรวดเร็ว

〝เจ้าพวกเด็กๆโวยวายอะไรกันอีกเนี่ย!!!〞

〝งั้นเดี๋ยวผมจะไปตรวจดูให้เองก็แล้วกันครับ...〞

〝ไม่ต้องๆ เดี๋ยวข้าไปดูด้วยตัวเองจะดีกว่า〞

          แม้รองหัวหน้ากองจะต้องการลดภาระของหัวหน้าตัวเองลงซักนิดก็ยังดี ก็เลยต้องการไปจัดการเรื่องหยุมหยิมด้วยตัวเอง  แต่ฮันซี่ก็ต้องการที่จะรู้จักพวกนักเรียนผู้กล้าให้มากขึ้นเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว แน่นอนว่านั่นก็เพื่อให้การฝึกฝนผู้กล้าทุกคนได้อย่างมีประสิทธิภาพที่สุด การเข้าใจสภาพจิตใจและปัญหาของแต่ละคนจึงเป็นสิ่งจำเป็นอย่างมาก เมื่อเป็นอย่างที่ว่าไปทั้งฮันซี่และรองหัวหน้ากองจึงได้รีบรุดไปยังที่เกิดเหตุในทันที....

❖❖❖❖❖

〝ทะ ทุกคน... ไปอยู่ไหนกันล่ะเนี่ย!〞

          ขณะที่โดยรอบเต็มไปด้วยเสียงพูดคุยของเหล่าผู้กล้า  ก็มีเสียงของเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่เพิ่งกลับมาจากการล่าเช่นเดียวกันกำลังตะโกนแบบนั้นออกมาด้วยเสียงที่ดูกังวลเล็กน้อยเลยทำให้ผู้คนที่อยู่โดยรอบหัยมามองเธอคนนั้นทันที  แต่เสียงตะโกนในตอนแรกก็ไม่ได้ดังอะไรมากนัก จึงไม่เพียงพอให้คนอื่นหันมาสนใจเพราะมันมากนัก เพราะที่ทุกคนสนใจกันนั้นคือต้นเสียงของตัวคนที่ตะโกนนั้นเป็นใครต่างหาก

〝โอ้ว! ริน...พวกเราอยู่ทางนี้!〞

〝กำลังรออยู่เลย! นึกว่าโดนหมีมันงาบไปแล้วซะอีกนา〜〞

〝ใจร้ายอ่ะอลิซ!〞

〝ล้อ-เล่น-น่า〜 คิดเล็กคิดน้อยไปได้น่า  เดี๋ยวก็ได้กลายเป็นยายแก่กันพอดี〜〞

〝งือ….〞

          แล้วหลังจากนั้นก็มีเสียงของเด็กผู้ชายตอบกลับมา แต่ห่างออกไปเล็กน้อยจากที่เธอกำลังเดินอยู่ นั่นเลยทำให้เธอดีใจจนรีบวิ่งเข้าไปหากลุ่มคนที่เธอเรียกว่า〝ทุกคน〞นั้นอย่างรวดเร็วจนแทบจะหกล้มเลยทีเดียว  พอไปถึงแล้วหนึ่งในเพื่อนหญิงกับเธอก็หยอกล้อกันเล็กน้อยตามประสาเพื่อนสนิท

〝เป็นยังไงบ้าง....ได้รับบาดเจ็บรึเปลา?〞

〝ชาญ อ๋อ...ไม่มีเลยซักนิด วางใจได้เลย!〞

〝เห้อ! งั้นเหรอ….ดีแล้วหล่ะ ว่าแต่อลิซ…หัดดูบรรยากาศซะบ้างสิ!〞

〝ง่ะ! ไม่มีอารมณ์ขันเอาซะเลยนะ  เจ้าไม้แขวนแว่นเอ้ย!〞

〝มะ ไม้แขวนแว่นงั้นเหรอ!〞

          แล้วเพื่อนชายอีกคนของเธอที่อยู่ด้วยกันกับอีก 2 คนก็ถามความปลอดภัยของเธอเป็นอันดับแรก จากนั้นก็กล่าวว่าเพื่อนสาวอีกคนพลางขยับแว่นให้ตรงโฟกัสไปพร้อมกัน แต่เพราะคำพูดที่สื่อให้เห็นถึงการคิดเล็กคิดน้อยและตึงเครียดเกินไปนั่น ก็เลยโดนเพื่อนสาวที่ว่าตบมุกกลับเข้าให้

          เสียงเด็กผู้หญิงที่ตะโกนในตอนแรกนั้นก็คือรินนั่นเอง  เพราะกลับมาจากการล่าเลยทำให้เธออ่อนล้าพอสมควร แม้ส่วนใหญ่จะเป็นที่จิตใจก็ตามที  เธอจึงต้องการกลับมาอยู่กับเพื่อนสนิทเพื่อบรรเทาความเครียดจากการต่อสู้แม้เพียงเล็กน้อยก็ยังดี โชตที่เห็นรินกำลังหาพวกตนอยู่ด้วยสีหน้าที่กังวลและรีบร้อนจึงตะโกนกลับไปในทันที อลิซเองเพราะเห็นว่ารินดูท่าทางล้าๆเลยอยากให้เธอผ่อนคลายลงตามแบบฉบับของตัวเอง ชาญเองก็ถามเธอด้วยความเป็นห่วงสาเหตุก็เป็นเพราะกรได้ฝากฝังเขาไว้ให้ดูแลทุกคนก่อนแยกย้ายกันไปล่าก็ด้วย

〝จะ จะว่าไป  ทุกคนเห็นกรกันรึเปล่า?〞

〝ผมเองก็หามาตลอดจนถึงเมื่อกี้นี่หล่ะ  แต่ก็ยังหาตัวไม่เจอเลย...〞

          แล้วพอรินมาถึงแต่กลับยังไม่เห็นตัวของคนที่ตัวเองต้องการเจอมากที่สุด ก็เกิดความไม่สบายใจและร้อนรนในอกขึ้นเล็กน้อยจึงรีบถามทุกคนออกไปแบบนั้น  ชาญที่ตอบแบบนั้นออกมาจึงทำให้รินยิ่งกังวลมากขึ้นไปอีก

ให้ตายสิ... มัวทำอะไรอยู่กันเนี่ย!?

ผม....ไม่สิ  อย่ามาทำให้ทุกคนกังวลกันนักสิ!!!

          แล้วชาญก็คิดแบบนั้นอยู่ในใจด้วยความกังวลแบบสุดๆ แม้จะไม่เท่ากับริน แต่ชาญเองก็เป็นห่วงกรมากเช่นกัน  แน่นอนว่าโชตกับอลิซเองก็เช่นเดียวกัน

〝ทุกคน นั่นมัน!〞

〝!!!!!!!!!〞

          แล้วอลิซก็ตะโกนขึ้นมาขัดจังหวะความคิดของชาญพลางชี้นิ้วไปทางฝั่งนอกแคมป์  นั่นเลยทำให้ทุกคนหันไปตามทิศทางนั้นพร้อมกัน  แล้วก็พบร่างของคน 3 คนเดินมาจากทางที่อลิซชี้นั่น คนนึงเป็นผู้ชายร่างเล็กไว้ผมทรงกะลาครอบเดินเข้ามาด้วยท่าทางกล้าๆกลัวๆ อีกคนนึงเป็นเด็กผู้หญิงไว้ผมทรงบ๊อบสั้น เดินเข้ามาด้วยท่าทางพะว้าพะวังคนที่อยู่ข้างหน้าสุดด้วยสีหน้าที่แม้จะดูเยือกเย็นแต่ก็มีเหงื่อตกเล็กน้อย  ส่วนคนที่เดินนำหน้าทั้งสองคนอยู่นั่นก็คือเด็กหนุ่มที่ไว้ผมยาวกระเซอะกระเซิงแบบไม่ได้จัดทรง ไม่ต้องสงสัยเลยว่าคนที่เดินนำหน้ามานั่นเป็นใคร นั่นเพราะสาเหตุที่ทุกคนกังวลเรื่องที่กรมาช้าสาเหตุกว่าครึ่งก็มาจากเขาคนนี้นี่เอง 

          แล้วไม่รอช้า ทันทีที่พวกรินเห็นแบบนั้นก็ออกวิ่งไปยังจุดที่พวกนั้นเดินมาอย่างรีบร้อนโดยพร้อมเพรียงกันราวกับนัดกันไว้  จนทั้งสองกลุ่มยืนเผชิญหน้ากันอยู่หน้าค่ายในที่สุด และเพราะทุกคนที่มาถึงต้องการพักเหนื่อยและหาอาหารกลางวันทาน ทุกคนจึงอยู่ในค่ายกันหมด เลยทำให้นอกจากพวกรินที่อยู่หน้าค่ายแล้วไม่มีคนอื่นอยู่อีกเลย

.

.

.

【ทำอย่างที่ตกลงกันไว้หล่ะ...อย่าเล่นตุกติกเป็นอันขาดเชียว】

【ขะ....เข้าใจแล้ว】

          ก่อนหน้าที่กลุ่มของเด็กหนุ่มไว้ผมยาวกระเซอะกระเซิงนั่นจะพบเข้ากับกลุ่มของรินเล็กน้อย เด็กหนุ่มนั่นก็กระซิบกับเด็กผู้หญิงเพียงคนเดียวในกลุ่มนั่นด้วยน้ำเสียงเชิงข่มขู่ นั่นเลยทำให้เธอคนนั้นตอบกลับด้วยเสียงสั่นๆเล็กน้อย

          กลุ่มที่เดินเข้ามานี้แน่นอนว่าไม่ใช่ใครอื่น กลุ่มทั้ง 3 คนที่ว่ามานั่นก็คือ เชษฐ์  ลินดาและ『เสือ』นั่นเอง และแน่นอนว่าในกลุ่มไม่มีคนที่ควรอยู่ทั้ง 2 คน นั่นก็คือฮาวลี่ที่เป็นหัวหน้าปาร์ตี้ และกรที่เป็นสมาชิกที่เหลืออีกคน  นั่นเลยทำให้พวกรินที่รออยู่หน้าถอดสีลงอย่างเห็นได้ชัด แต่โชตก็ไม่รอช้าที่จะเป็นคนเปิดประเด็นเข้าเรื่องก่อนโดยเร็ว นั่นก็เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายเบี่ยงประเด็นได้โดยง่ายนั่นเอง

〝เสือ...หัวหน้าของปาร์ตี้ของนายกับเพื่อนของเรา....กร  อยู่ที่ไหน!?〞

〝..............〞

          แม้จะถูกโชตถามด้วยน้ำเสียงที่ดุดัน แต่ก็ยังไม่สามารถทำให้เสือหวั่นไหวได้แม้แต่น้อย นั่นจึงทำให้เสือคิดคำตอบได้อย่างใจเย็นเลยยังไม่ได้ตอบโชตในทันที

〝นี่!  ฉันถามว่า———〞

〝ตอนที่พวกเราล่าหมีอยู่ในป่า…..พวกเราทุกคนถูกกับดักวาร์ปเข้าไปในดันเจี้ยนที่ไม่รู้จัก....〞

          แล้วพอโชตเห็นว่าเสือไม่ตอบซักที ก็เลยคิดจะถามซ้ำอีกครั้งในทันที แต่เสือก็ตอบคำถามออกมาขัดจังหวะเสียก่อน  แต่คำตอบที่เขาพูดออกมายังอยู่ในเชิงคลุมเครือ แต่นั่นก็มากพอที่จะทำให้พวกรินทุกคนทำสีหน้าตกตะลึงได้มากพอสมควร

〝เรื่องนั้น.....ช่วยเล่าให้ผมฟังอย่างละเอียดหน่อยจะได้ไหม〞

〝……………..〞

          แล้วคนที่ใจเย็นที่สุดในกลุ่ม..... ชาญก็พูดโต้ตอบกลับเสือไปแบบนั้นอย่างรวดเร็ว  เพื่อไม่ให้จังหวะการสนทนาเสียไป พลางขยับแว่นจนสะท้อนกับแสงอาทิตย์จนไม่เห็นดวงตาที่อยู่ใต้เลนส์ เพื่อเพิ่มความน่าเกรงขามและเยือกเย็นขึ้นแม้เล็กน้อยก็ยังดี

〝หึ!  ก็ไม่มีอะไรมากนักหรอก......พอเราถูกวาร์ปเข้าไปในดันเจี้ยน  ไอ้โอตาคุนั่นก็บอกว่าตัวเองสามารถนำทางหลบเลี่ยงมอนสเตอร์ได้ ทั้งปาร์ตี้ก็เลยต้องเชื่อใจให้มันนำทาง จนมาถึงจุดวาร์ป.....〞

〝........แล้วยังไงต่อ?〞

          แล้วเสือก็เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้พวกรินฟังด้วยท่าทีสบายๆไร้ซึ่งความตึงเครียด  แต่พอเล่ามาจนถึงจุดๆหนึ่ง  เสือก็หยุดเล่าเล็กน้อยก็เพื่อให้จังหวะในการเล่าเรื่องสมเหตุสมผลจนดูฉลาดเฉลียวไม่น้อย 

〝.....จุดวาร์ปของจริงก็เป็นกับดักเหมือนกัน....มีมอนสเตอร์ออกมา 5 ตัว มันวิ่งมาทางที่พวกเรายืนอยู่บนวงเวทย์วาร์ป  ฮาวลี่ที่เป็นหัวหน้าก็เลยออกไปรับหน้าเพื่อถ่วงเวลา แต่ก็ถูกฆ่าในทันที.....〞

〝!!!!!!!!!!!!!!!〞

          แล้วมันก็ได้ผลจริงๆ นั่นเพราะประโยคต่อไปที่ออกมาจากปากของเขา ทำให้พวกรินทุกคนหน้าซีดและเสียวสันหลังวาบได้เลยทีเดียว

〝งะ....งั้น  แล้ว.....กร....อยู่ไหน?〞

          แต่คนที่ถามแบบนั้นออกมาเป็นคนแรกไม่ใช่ชาญที่ใจเย็นที่สุด แต่กลับเป็นรินที่กำลังทำสีหน้าตกใจและสิ้นหวังที่สุด เสียงที่ถามออกมานั่นทั้งสั่นและไร้เรี่ยวแรง ไม่สิ....ตัวเธอเองตอนนี้ก็กำลังสั่นไปทั้งตัวเช่นกัน

〝ไอ้โอตาคุ.....มันรู้สึกผิดที่ตัวเองทำให้ทุกคนโดนกับดัก......ก็เลยเสียสละตัวเองยังไงหล่ะ!〞

〝!!!!!!!!!!!!!!!〞

          และแน่นอนว่าคำตอบสุดท้ายของเสือทำให้ทุกๆคนต้องตกตะลึงและสิ้นหวังไปตามๆกันในทันทีที่ได้ยินแบบนั้น จนถึงตอนนี้ทุกคนก็เอาแต่ทำหน้าสีหน้าราวกับอดกลั้นต่ออะไรบางอย่างอยู่ ราวกับว่าเขื่อนที่อยู่ตรงหางตานั่นจะมีน้ำไหลหลากออกมายังไงอย่างงั้น  จะมีก็เพียงแต่เด็กสาวบอบบางคนนึงที่อดกลั้นไม่ไหวแล้วปลดปล่อยมันออกมาในรูปของน้ำตาโดยไม่สนเลยว่าจะมีใครเห็นเธอในสภาพนี้

〝ไม่จริง......โกหก......มัน......ไม่จริง......ใช่ไหม?〞

          แล้วน้ำตาของรินก็ไหลอาบแก้มทั้งสองข้างเป็นทางยาว พร้อมกับพูดแบบนั้นด้วยเสียงที่ฟังดูสิ้นหวังอย่างที่สุด เสียงหัวใจก็เต้นรัวราวกับจะหมดสติได้ทุกเมื่อ สติของเธอก็กระเจิดกระเจิงไปหมดจนตอนนี้ไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรด้วยซ้ำ  แต่เธอก็ยังเดินโซซัดโซเซไปทางลินดาที่ยืนอยู่ข้างหลังเสือทั้งที่ขากำลังสั่นและอ่อนแรงเต็มที พร้อมกับพูดประโยคเดิมซ้ำไปซ้ำมาอยู่ตลอด

〝นี่......กรยังอยู่......ในดันเจี้ยน......ใช่ไหม?〞

〝!!!!!!!!!!?〞

          แล้วพอเข้าประชิดตัวของลินดา รินก็ผละตัวลงไปที่อ้อมอกของเธอในทันทีพลางใช้มืออันบอบบางนั่นขยำคอเสื้อที่โผล่พ้นออกมาเล็กน้อยจากชุดเกราะเบาของลินดานั่นจนแน่นแต่มือก็ยังคงสั่นระริกอยู่ แล้วก็ถามเธอด้วยน้ำเสียงที่สิ้นหวังอีกครั้งจนดูน่าเวทนาพลางช้อนตานั่นมองเข้ามายังดวงตาของลินดานั่นตรงๆ

〝ฉัน.....ขอโทษ〞

〝!!!!!!!!!!〞

          แต่ลินดาที่ถูกสายตานั่นมองก็ส่ายหน้าหนีไปด้านข้างทันทีเพราะรับแรงกดดันไม่ไหว แล้วรินที่ได้ยินแบบนั้นก็ช็อคมากยิ่งขึ้นไปอีก จนขาที่สั่นมาตลอดนั่นอ่อนแรงลงอย่างมากและทรุดลงตรงหน้าของลินดาทั้งอย่างนั้นเลย น้ำตาของเธอเองก็ไหลรินออกมาเรื่อยๆราวกับต้องการจะลืมความเจ็บปวดตรงอกที่เหมือนกับโดนมีดพร้าเชือดเฉือนให้หัวใจเพียงหนึ่งเดียวที่อยู่ตรงอกซ้ายนี้ขาดสะบั้นลง

〝ริน!!!〞

ฟุ๊บ!!!

          แล้วรินก็หมดสิ้นหนทางที่จะแบกรับความสิ้นหวังได้ในที่สุด เธอปล่อยตัวเองให้เข้าสู่ภวังค์ด้วยจิตใต้สำนึก ตามคำสั่งอันเด็ดขาดของร่างกายเพื่อรักษาสภาพจิตใจเพราะอาการช็อคจนสลบไปในที่สุด นั่นเลยทำให้ชาญตะโกนเรียกรินที่กำลังเอนตัวลงในท่านั่งแบบนั้น.....

          แต่ศีรษะของเธอก็ไม่ได้กระทบพื้นแต่อย่างใด นั่นเพราะลินดาที่อยู่ข้างหน้าของรินนั่งยองลงอย่างรวดเร็วแล้วประคองรินที่หมดสติไปได้อย่างทันท่วงที โชต ชาญและอลิซที่เหลือเองก็ได้แต่ก้มหน้าเพราะสิ้นหวังเช่นกัน  แต่ประโยคที่เสือพูดออกมาอย่างจงใจต่อจากนี้ก็แทบจะทำให้พวกเขาเดือดดาลจนบ้าคลั่งได้เลยทีเดียว

〝เหอะ....ไอ้โอตาคุนี่จริงๆเล๊ย  ทำให้พวกเราโดนกับดักจนเกือบตายแล้วแท้ๆ ยังจะมาทำให้คนอื่นลำบากใจอีก ใช้ไม่ได้เลยจริ———〞

〝ทนฟังไม่ไหวแล้ว!!!!!!!!!!!!!

เลิกพูดถึงกรแบบนั้นซักที!!!!!!!!!!!!!〞

          แล้วอลิซที่ทนฟังมาตลอดก็ฟิวส์ขาดกับคำพูดเชิงดูถูกของเสือในที่สุด  นั่นทำให้เธอตะโกนออกมาแบบนั้นทั้งที่หลับตาแน่นและมีน้ำตาอยู่ที่หางตาอีกเสียจนดังลั่นเลยทีเดียว แต่เสือที่ได้ยินแบบนั้นก็ไม่สะทกสะท้านต่อเสียงตะโกนของอลิซแม้แต่น้อย  ซ้ำยังพูดดูถูกกรต่อไปอีก  ต่างจากลินดากับเชษฐ์ที่พอได้ยินแบบนั้นเข้าไปก็ถึงกับไหล่กระตุกไปเล็กน้อยเพราะรู้สึกผิดอยู่ในใจ...

〝เหอะ....แล้วที่ฉันพูดนี่มันผิดตรงไหน!? ไอ้โอตาคุมันลากพวกเราไปเจอกับดัก จนฮาวลี่ต้องตาย  ....มันจะตายไปอีกคนก็สมควรแล้วนี่หว่า!!!〞

ปึ๊ก !!!

          แล้วผลตอบแทนที่เสือยังคงพูดดูถูกกรต่อไปอย่างไม่สะทกสะท้านนั้นก็คือ หมัดของโชตที่ทำการอัดเข้าไปอย่างสุดแรง ตรงเข้าไปที่ใบหน้าด้านซ้ายของเสือ จนมันกระเด็นและล้มลงไปด้านหลังตามแรงปฏิกิริยาเลยทีเดียว

〝แฮ่ก!  แฮ่ก!   ทนไม่ไหวแล้ว! แกหน่ะ....ไม่ใช่เพราะกรยอมสละตัวเองหรอกเหรอ  แกถึงได้มายืนพล่ามอยู่นี่หน่ะ…〞

          โชตเองก็ไม่ใช่พวกหัวรุนแรงที่ออกกำลังด้วยการต่อยตีอยู่บ่อยๆแบบเสือ  ทั้งยังเพิ่งดึงสติกลับมาได้ พอออกกำลังแบบกะทันหันจึงทำให้เขาเหนื่อยหอบเล็กน้อย

〝หึ! อะไรกันเนี่ย….『คุณชายโชต』นี่ก็หมัดหนักเหมือนกันนี่หว่า ....นึกว่าจะเบาเหมือนผู้หญิงที่ตอมอยู่รอบๆซะอีก〞

          แต่ถึงแม้เสือจะโดนโชตต่อยไปอย่างสุดแรง แต่ก็ไม่ทำให้รู้สึกเจ็บปวดมากแต่อย่างใด เลือดที่ริมฝีปากที่ควรจะออกยังไม่มีเลยด้วยซ้ำ จะมีก็เพียงแต่รอยช้ำเล็กๆในจุดที่โดนหมัดของโชตเท่านั้น  แล้วถึงแม้จะเพิ่งโดนต่อยไปก็ตามแต่กลับยังเหลือแรงไว้ต่อล้อต่อเถียงโชตกลับอีก เห็นได้ชัดเลยว่าเขาผ่านการชกต่อยมามากพอสมควร

〝ไอ้หมอนี่ ! ยังจะ...〞

〝โชต!!!!!〞

〝อึก!〞

          โชตที่กำลังเดือดดาลพอได้ยินแบบนั้นเข้า ก็กำลังจะเดินเข้าไปอัดเสือมันอีกครั้ง  แต่ก็ถูกชาญตะโกนห้ามขัดจังหวะเสียก่อน

〝อย่าใจร้อนสิโชต....ฉันเองก็โกรธเหมือนกัน  แต่สถานการณ์แบบนี้แหล่ะที่เราต้องใจเย็นเข้าไว้〞

〝ทะ โทษที...〞

〝ให้ตายสิ....เรื่องนั้นเอาไว้ก่อนละกัน  ว่าแต่เสือ.....ถึงที่คุณบอกมาว่ากรเป็นคนเสียสละตัวเองก็จริง  แต่นั่นก็หมายความว่า......คุณทิ้งกรไว้ในดันเจี้ยน....ไม่สิปล่อยให้เขาตายไม่ใช่รึไงกัน?〞

          พอโชตได้สติเรียบร้อยแล้ว ชาญก็ต่อว่าโชตเล็กน้อย ก่อนที่จะตัดเข้าประเด็นสำคัญอย่างรวดเร็ว โดยขณะที่พูดแบบนั้นเขาก็ขยับแว่นอีกครั้งไปพร้อมกันด้วยแววตาที่เฉียบคม เพื่อแสดงให้เห็นถึงเจตนาว่าตัวเขาสงสัยในตัวของเสือนั่นเอง

〝หืม!  หมายความว่ายังไง!?〞

          แต่เสือเองก็ไม่ได้โง่ถึงขนาดไม่เข้าใจเจตนาแอบแฝงจากคำพูดของชาญ  เพราะงั้นจึงได้ตอบกลับชาญไปด้วยน้ำเสียงเรียบๆอย่างเยือกเย็น

〝มันดูไม่สมเหตุสมผล.....ถ้ากรเป็นคนเสียสละตัวเองได้นานขนาดที่ถ่วงเวลาให้ทุกคนหนีได้หล่ะก็  ทำไมจะออกมาพร้อมกับนายไม่ได้กันหล่ะ!〞

          แล้วชาญก็ตอบเสือกลับไปด้วยแววตาเฉียบคมอีกครั้ง พลางมองตาของเสือตรงๆจนตอนนี้การสนทนาของทั้งสองจะกลายเป็นสงครามประสาทไปเสียแล้ว

〝หืม....ไม่คิดว่าหมอนั่นจะบาดเจ็บจนตามพวกเราออกมาไม่ได้รึไงกัน〞

〝ถึงเป็นแบบนั้น... พวกนายทุกคนก็มีพลัง.....มีสเตตัสมากกว่ากรตั้งหลายสิบเท่าไม่ใช่รึไง  แล้วจะมีเหตุผลอะไรที่ไม่ไปช่วยเขาออกมาพร้อมกันหล่ะ  ถ้าเกิดเป็นอย่างที่ว่ามาตอนแรกจริง.....มันก็เหมือนกับใช้กรเป็นเหยื่อล่อเลยไม่ใช่รึไง!?〞

          แล้วชาญก็ยังคงไล่จี้ถามเสือต่อไปเรื่อยๆ ทั้งที่มันยังคงนั่งอยู่บนพื้น  แต่เสือเองก็ยังไม่ยอมจนมุมทั้งยังหาแก้ต่างของตัวเองออกมาได้เรื่อยๆ

〝แล้วถ้าฉันบอกว่าไอ้โอตาคุนั่นมันยอมตายเพื่อให้พวกเราหนีออกมาหล่ะ?〞

〝ไม่!!!!  ไม่มีทาง......กรสัญญากับฉันไว้แล้ว  ว่าจะออกตามหาน้องชายด้วยกัน.....กรไม่เคยผิดสัญญากับฉันเลยซักครั้งเดียว!!!!!!!!  เขาต้องไม่ทิ้งฉัน...ไม่ทิ้งพวกเราไปแบบนั้นอยู่แล้ว!!!!!!!!!!〞

          แต่คนที่ตอบกลับเสือในครั้งนี้กลับเป็นอลิซที่กำลังกำหมัดแน่นทั้งที่น้ำตาทั้งสองข้างยังปริ่มอยู่แทน  ทั้งที่ปกติก็เธอจะทำตัวขี้เล่นราวกับเด็กๆ แต่พอรู้ว่าเพื่อน?กำลังตกอยู่ในอันตรายก็กลับเปลี่ยนท่าทีเป็นจริงจังแบบที่ไม่ค่อยได้เห็น  ทั้งยังพูดเป็นเชิงว่ากรจะไม่ทิ้งทุกคนไว้แล้วด่วนตายไปอีกต่างหาก แม้อาจจะฟังดูเหมอนความเชื่อมั่นของเด็กๆ แต่นั่นมันหมายถึงเธอได้เชื่อในตัวกรอย่างบริสุทธิ์ใจนั่นเอง

〝เหอะ!  สัญญางั้นเหรอ.....กะอีแค่ของพรรค์นั้น〞

〝หุบปากได้แล้วเสือ.....เลิกหาข้อแก้ตัวได้แล้ว!!!〞

          แล้วเสือก็พูดตัดพ้ออลิซในทันทีด้วยความเห็นที่ว่าคำพุดนั้นมันเชื่อถือไม่ได้  แล้วโชตก็ตอบกลับเสือไปทันทีเพื่อที่จะไม่ให้มันแก้ตัวอีกด้วยการตะหวาดใส่อย่างรุนแรง

〝อ้าวๆ...ก็เมื่อกี้บอกให้ฉันพูดความจริงไม่ใช่เหรอ? ถ้าหุบปากแล้วจะพูดยังไงล่ะเนี่ย〞

〝แกนี่!!!  …..ยังจะมาถ่วงเวลาอีก อย่ามาทำเป็นเล่นลิ้นนะเฟ้ย!!!〞

〝ชะ ใช่แล้ว  บอกความจริงมาซะที!!!〞

〝เฮ้ยๆ!!! คิดจะเอาแบบนี้งั้นเหรอ!〞

〝ทุกคน...ใจเย็นๆก่อน!  ถ้าเป็นแบบนี้เดี๋ยวก็เข้าทางมันพอดี!!!〞

            แล้วเสือก็พูดจากวนประสาทกับพวกชาญอีกครั้งหนึ่ง นั่นเลยทำให้โชตเริ่มจะหมดความอดทนอีกครั้ง แต่ทั้งที่เป็นแบบนั้นเสือกลับฉีกยิ้มออกมาเล็กน้อยที่มุมปากอย่างหาสาเหตุไม่ได้ แล้วการสนทนาด้วยการเสียดสีก็มีต่อไปอีกเล็กน้อย จนกระทั่ง.....

〝พวกเธอตรงนั้น!  โวยวายอะไรกันห๊ะ!!!〞

〝คะ คุณฮันซี่!!!!!〞

          แล้วเสียงที่ตะโกนขึ้นมาขัดจังหวะการสนทนาของสองกลุ่มก็คือ เสียงของฮันซี่ที่ตะโกนบอกมาแต่ไกลนั่นเอง นั่นเลยทำให้ทุกคนเงียบในทันทีด้วยนิสัยที่ถูกฝึกและดัดมาจากฮันซี่ตลอด 1 สัปดาห์นั่นเอง

〝เดี๋ยวก่อน...เด็กคนนั้น!!!!!〞

          แล้วสิ่งที่ฮันซี่ให้ความสนใจเป็นอย่างแรกเมื่อมาถึงที่เกิดเหตุนั่นก็คือ รินที่กำลังล้มพับอยู่โดยมีลินดาประคองอยู่ด้วยนั่นเอง

〝ไม่ต้องห่วงครับ......ดูเหมือนจะแค่หมดสติไป〞

〝เห้อ!  งั้นเองหรอกเหรอ  ค่อยยังชั่วหน่อย...〞

          แล้วพอรองหัวหน้ากองที่มาด้วยกันตรวจดูอาการของรินเสร็จเรียบร้อย จึงบอกฮันซี่ไปว่าเธอแค่สลบไป นั้นจึงทำให้ฮันซี่คลายความกังวลไปได้หนึ่งเรื่อง แล้วจากนั้นก็หันเหความสนใจมากยังเรื่องหน้าปวดหัวอีกเรื่องที่อยู่ใกล้ๆกัน

〝อ้าว!  เธอมัน...เด็กที่อยู่ในปาร์ตี้เดียวกับฮาวลี่ไม่ใช่เหรอ หืม...ที่แก้มนั่น?〞

〝อ๋อ...ไม่มีไรมากหรอกครับ  ก็แค่มีเรื่องนิดหน่อย.....〞

          แล้วฮันซี่ก็สังเกตเห็นเสือที่นั่งอยู่ที่พื้นนั่น แถมดูเหมือนจะรู้ด้วยว่าเสือเป็นสมาชิกในปาร์ตี้ของฮาวลี่ อาจเป็นไปได้ว่าเขาคนนี้ นอกจากอัศวินในกองของตัวเองแล้ว จะสามารถจำผู้กล้าทุกคนได้อีกด้วย บางทีนี่อาจจะเป็นหนึ่งในสกิลของเขาก็เป็นได้ (แต่ไม่รู้ทำไมถึงชอบลืมเรื่องของกร) 

          จากนั้นพอสังเกตแผลบนแก้มของเสือที่ยังใหม่ๆอยู่ แล้วก็สภาพแวดล้อมโดยรอบ เลยทำให้พอคาดการณ์ได้ว่าเกิดอะไรขึ้นที่นี่บ้าง นั่นเลยทำให้ชาญที่กังวลว่าจะถูกเข้าใจผิดมาตลอด รู้สึกหวั่นๆขึ้นมานิดหน่อย เพราะรู้สึกเหมือนทุกอย่างเป็นไปตามแผนของใครบางคน

บ้าเอ๊ย!  จังหวะแย่ชะมัดเลย.... 

ไอ้แบบนี้มันเหมือนกับพวกเรากำลัง.....รังแกเสือมันอยู่ยังไงอย่างงั้นเลยนี่

〝ขอโทษด้วยครับ....ผมเป็นคนชกเขาเอง〞

〝!!!!!!!!!!〞

          แต่ในขณะที่ชาญกำลังกังวลว่าจะแก้ต่างยังไงอยู่นั้น  โชตก็ชิงขอโทษฮันซี่ไปก่อนเสียแล้ว  นั่นทำให้ฮันซี่ที่กำลังถามสถานการณ์อยู่ ทั้งตกใจและชื่นชมโชตไปพร้อมกัน

〝อืม....น่าชื่นชมนัก  ที่กล้ารับผิดชอบสิ่งที่ตัวเองทำไป  แต่ทว่าคนที่เจ้าควรขอโทษไม่ใช่ข้าแต่เป็นเจ้าหนุ่มคนนี้ต่างหาก....แล้วถึงจะมีเหตุผลอะไร ก็ไม่ควรเป็นฝ่ายเริ่มใช้ความรุนแรงก่อน...เข้าใจไหม〞

〝อึก! เข้าใจแล้วครับ〞

          แล้วฮันซี่ก็พูดชื่นชมและสั่งสอนโชตไปแบบนั้นราวกับคุณครูยังไงอย่างงั้น แต่พอบอกให้โชตขอโทษเสือ เขาก็ไหล่กระตุกเล็กน้อย ....โชตเองก็รู้ว่าที่ตัวเองทำมันผิดเหมือนกัน  ก็เลยยอมทำตามที่ฮันซี่บอกโดยทำการพยักหน้าลงเล็กน้อยพร้อมกับพูดว่า〝ขอโทษด้วย...ฉันทำเกินไปจริงๆ〞 แล้วพอเสือพยักหน้ากลับเล็กน้อยการจัดการเรื่องปวดหัวของฮันซี่เรื่องที่สองจึงจบลง แต่ฮันซีที่ตัดสินไปแล้วว่าโชตเป็นฝ่ายผิดก็ไม่ได้สงสัยในตัวของเสือเลยแม้แต่น้อย จึงไม่ได้สังเกตเลยว่าพอโชตขอโทษเสร็จ เสือก็ฉีกยิ้มออกมาที่มุมปากเล็กน้อยอีกครั้ง

          แล้วจากนั้นเสือก็ทำการเล่าเรื่องที่ปาร์ตี้ของตัวเองเจอมาให้ฮันซี่ฟังเหมือนกับที่เล่าให้พวกรินฟังทุกกระเบียดนิ้วอย่างไม่มีตกหล่น  แต่จากที่เล่ามาฮันซี่เองก็ยังคงมีความหวังอยู่เช่นกันว่ากรอาจจะยังมีชีวิตอยู่ เพราะกรที่เป็นตัวล่อมีชีวิตอยู่ตลอดจนกระทั่งพวกเสือวาร์ปออกมาได้นั่นเอง

          เสือในตอนแรกก็คิดที่จะบอกว่าเห็นกรตายไปแล้วเช่นกัน  แต่ถ้าไม่เห็นศพของฮาวลี่  ความน่าเชื่อถือของข้อมูลก็จะลดน้อยลง เขาจึงให้ข้อมูลกับฮันซี่ในการตามหาศพฮาวลี่มากที่สุดนั่นเอง และเสือเองก็ไม่คิดว่ากรจะรอดชีวิตได้ด้วย จึงไม่ต้องกลัวว่าจะมีหลักฐานชั้นต้นที่ไหนมาเปิดโปงตน หลังจากนั้นพอคุยกันคร่าวๆเสร็จแล้ว ฮันซี่ก็เตรียมแผนการที่จะสร้างทีมค้นหา เพื่อรวบรวมข้อมูลไปยังดันเจี้ยนที่กรอยู่นั่น  จากนั้นพอหน่วยพยาบาลมาถึง ก็จับรินที่สลบอยู่นอนเปล แล้วพาเข้าไปในค่าย รวมถึงเสือที่ถูกโชตต่อยก็เดินเข้าไปพร้อมๆกับหน่วยพยาบาล แล้วขณะที่เดินสวนกับชาญ ชาญก็กระซิบถามเชิงสงสัยในตัวเขาอีกครั้งเบาๆ

〝นี่....เรื่องที่เกิดจนถึงตอนนี้เนี่ย  วางแผนไว้หมดแล้วงั้นเหรอ?〞

ตั้งแต่ที่เล่าเรื่องของกรให้ทุกคนฟัง.....  ทั้งที่ใช้คำพูดยั่วโมโหอย่างจงใจทั้งหมดนั่นก็ด้วย....

นั่นก็คงเพื่อให้พวกเราเดือดดาลจนถึงขั้นลงมือกับตัวเองนั่นแหล่ะ.....

เพราะหากตัวเองกลายเป็นผู้เสียหาย  ก็จะเรียกคะแนนความสงสารได้ไม่มากก็น้อย...

ทั้งพอทำให้คุณฮันซี่เห็นว่าเราเป็นคนรังแกเสือ.....คุณฮันซี่ก็จะตีความว่าพวกเราเป็นฝ่ายผิด แล้วเสือเป็นฝ่ายถูกไปโดยปริยาย….

แล้วนั่นก็จะเป็นการเพิ่มความน่าเชื่อถือของข้อมูลได้อย่างดีเยี่ยม....

ถ้านี่เป็นการวางแผนไว้ล่วงหน้าแล้วหล่ะก็.....หมอนี่ต้องเป็นตัวอันตรายในอนาคตอันใกล้แน่นอน

〝หืม......พูดเรื่องอะไรกันเนี่ย  ไม่เห็นเข้าใจซักนิด〞

          และแน่นอนว่าเสือไม่ตอบกลับไปตรงๆว่า〝ใช่แล้ว!〞ทั้งยังตอบกลับชาญไปแบบนั้นเบาๆแล้วยังแสยะยิ้มออกมาอย่างน่าเกลียดอีกต่างหาก  นั่นเลยทำให้เรดาห์ตรวจจับความอันตรายต่อเสือของพวกรินเพิ่มระดับการเฝ้าระวังเป็นสูงสุดตั้งแต่ที่เกิดเรื่องในวันนี้ เพื่อไม่ประมาทให้กับเสืออีกเป็นครั้งต่อๆไป.....

❖❖❖❖❖

———ขณะเดียวกัน ย้อนกลับไปในตอนที่กรก็กำลังต่อสู้อยู่กับเคลเบรอส…

          ภายในห้องที่มืดสนิทและปิดตายจากโลกภายนอกจนไม่แม้แต่จะเห็นแสงอาทิตย์ลอดเข้ามา  ทั้งนี้ก็เป็นเพราะห้องที่ว่ามันอยู่ใต้ดินนั่นเอง  แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังพอจะมองเห็นแสงสว่างโดยรอบได้อยู่บ้าง สาเหตุนั่นเป็นเพราะตรงกลางห้องมีลูกแก้วขนาดใหญ่พอๆกับหัวคนตั้งอยู่  ทั้งยังส่องแสงสีฟ้าไปทั่วทั้งห้อง แล้วที่ฉายอยู่ในในลูกแก้วที่ว่าก็คือ  ตัวกรที่เพิ่งเปิดประตูห้องบอสเข้ามาแล้วฟังคำอธิบายของผู้ประกาศจนจบไปเมื่อครู่แล้วกำลังจะเข้าปะทะกับเคลเบรอสนั่นเอง

แกร็บๆ!!!

          และภายในห้องที่แสนมืดมิดนั่น กลับมีเสียงของที่คล้ายกับมันฝรั่งทอดถูกกัดอยู่  ซึ่งต้นเสียงนั่นก็มาจากคนที่กำลังนั่งดูลูกแก้วอยู่นี้ พลางกินขนมขบเขี้ยวไปด้วย หากดูจากมุมมองของบุคคลที่ 3 แล้วหล่ะก็  มันเหมือนกับคนที่กำลังเล่นเกมจนโต้รุ่ง พลางมีขนบขบเคี้ยวและเครื่องดื่มเติมพลังอยู่รอบกายอย่างครบครันนั่นเอง

〝ไม่ไหวๆ  อีแบบนี้ไม่รอดแหงๆเลยหล่ะ!〞

          แล้วพอเคี้ยวมันฝรั่งทอดในปากเสร็จและกลืนลงคอเรียบร้อย  เสียงที่เอ่ยออกมาจากคนที่ทำตัวเหมือนกับตาแก่โอตาคุนี้ กลับเป็นเสียงของหญิงสาวที่ดูรูปร่างภายนอกแล้วอายุราวๆ 19-21 ปี แต่เสียงยังคงสดใสและกังวาลราวกับวัยรุ่นสาวๆไม่มีผิด แถมแว่นตาที่สวมอยู่ยังเสริมความเป็นผู้ใหญ่ให้มากขึ้นอีกต่างหากแม้จะสะท้อนแสงจากลูกแก้วจนมองเห็นดวงตาไม่ค่อยชัดก็ตาม  รวมถึงน้ำเสียงที่พูดแบบนั้นออกมาอย่างหน่ายๆ เลยทำให้พอรู้ว่าที่เธอทำตัวเหมือนกับโอตาคุนั้นคือนิสัยที่แท้จริง

วูม!!!

〖หืม....ดูอยู่ด้วยเหรอครับเนี่ย  ก็สนใจเหมือนกันนี่นา.....〗

          แล้วพอเสียงที่เหมือนกับซาวน์เอ็ฟเฟ็คในหนังอวกาศที่เกิดขึ้นมากะทันหันหายไป  สิ่งที่ปรากฏขึ้นมาหลังที่นั่งของหญิงสาวก็คือ เด็กชายอายุราวๆ 12 ปี มีผมสีขาวยาวเสียจนแทบจะปรกหน้าทั้งหมด แต่ทั้งตัวกลับมีออร่าสีขาวแบบเดียวกับสีผมของตัวเองจนดูแปลกตา กำลังเริ่มการสนทนากับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงที่ติดตลกเป็นกันเอง และขี้เล่นสมกับที่เป็นเด็กอยู่

〝หืม....ฟรังซ์เองงั้นเหรอ  ก็นะ......เห็นว่าเป็นคนที่นายช่วยไว้ไม่ใช่เหรอ  แถมยังจุติครั้งแรกได้ทั้งที่ลงดันเจี้ยนเป็นครั้งแรกอีกนี่.....กรณีแบบนี้มันหายากมาก  ไม่สิ.....นี่เป็นเคสแรกเลยด้วยซ้ำ〞

          ใช่แล้ว  คนที่กำลังพูดคุยอยู่กับหญิงสาวที่กำลังกินขนมขบเคี้ยวนี้ก็คือ『ฟรังซ์  ออลเดล』ที่เป็น『ดันเจี้ยนมาสเตอร์』นั่นเอง ส่วนผู้หญิงคนนี้ก็ไม่ใช่ใครอื่น แต่เป็นคนที่ประกาศกฎการต่อสู้ให้กรรู้นั่นเอง

          ก่อนหน้านี้เองที่ฟรังซ์บอกกับเธอว่าเจอคนน่าสนใจในดันเจี้ยน เลยทำให้เธอเฝ้าดูเขาผ่านลูกแก้วมาตลอดตั้งแต่ที่จุติครั้งแรกได้สำเร็จ  จนถึงตอนที่กรเข้ามาในห้องของเคลเบรอสเองก็ด้วย 

〖ใช่ไหมหล่ะ!〗

〝แต่ดูเหมือนจะรีบ แล้วก็ใจร้อนไปหน่อยนะ ......แต่คงเป็นเพราะเขาไม่รู้เรื่องที่มอนสเตอร์และบอสมอนสเตอร์จะแข็งแกร่งขึ้นตามสเตตัสของผู้ที่เข้าปะทะด้วยนั่นแหล่ะนะ....〞

          แต่แม้เธอจะแอบเอาใจช่วยอยู่ในใจ แต่ก็ยังคงใจเย็นและตัดสินความจริงตรงหน้าได้อย่างเยือกเย็นว่ากรคงไม่มีทางรอดจากเคลเบรอสแน่นอน เพราะความแข็งแกร่งที่ต่างชั้นกันเกินไป

〖แล้วคิดว่าเขาคนนี้จะเป็นไงต่องั้นเหรอครับ?〗

          และแม้ฟรังซ์จะถามหญิงสาวด้วยน้ำเสียงขี้เล่นเหมือนเคย แต่ก็เอามีประสานไว้ข้างหลังและยืนตัวตรงอย่างเรียบร้อย จนดูเหมาะสมกับชุดขุนนางที่ใส่อยู่อย่างอธิบายไม่ถูก

〝ต้องตายอย่างแน่นอนเลยหล่ะ  ไม่มีทางรอดเลยแม้แต่นิดเดียว〞

แกร็บๆ!!!

          แล้วพอหญิงสาวได้ยินคำถามของเด็กชายก็แทบจะตอบกลับไปในทันทีด้วยเสียงหน่ายๆเช่นเดิม ก่อนที่จะหยิบมันฝรั่งทอดอีกชิ้นเข้าปากหลังจากพูดแบบนั้นไปแล้ว

〖แหมๆ....ไม่รู้จักมีความฝันซะบ้างเลยนา〗

〝หนวกหูน่า.....ต่อให้พูดยังไง หนุ่มนั่นก็ไม่มีทางรอดแล้วหล่ะ...นั่นไงเห็นไม๊  โดนเคลเบรอสอัดกำแพงจนลงไปกองแล้วหน่ะ จมกองเลือดเลยด้วย....ดูยังไงก็ตายแล้วแหงๆ  ดูเหมือนนายจะแพ้พนันซะแล้วนะฟรังซ์〞

          แล้วหลังจากที่ทั้งสองคนคุยกันแบบนั้น  ในลูกแก้วก็ฉายภาพเหตุการณ์ในตอนที่กรโดนเคลเบรอสอัดเข้ากับกำแพงจนอาวุธของตัวเองแหลกเป็นชิ้นๆ แล้วตัวเขาก็นอนจมกองเลือดอยู่อย่างงั้น  พอเห็นภาพแบบนั้น ก็ยิ่งสนับสนุนคำพูดของหญิงสาวเข้าไปใหญ่  กับเคลเบรอสที่กำลังเดินออกไปยังทิศตรงข้ามเองก็ด้วย  นั่นยิ่งทำให้ฟรังซ์ทำหน้าเสียดายเล็กน้อยเช่นกัน แต่ทว่า...

〖เดี๋ยวก่อน! นั่นมันอะไรกันครับนั่น!〗

〝!!!〞

          หลังจากนั้นเพียงไม่กี่วินาที หลังจากที่หญิงสาวกลับไปกินมันฝรั่งต่อโดยเลิกสนใจกรไปแล้วกับฟรังซ์ที่ทำหน้าเสียดายอย่างสุดซึ้ง ภาพที่ถูกฉายผ่านลูกแก้วต่อมาก็คือ เคลเบรอสที่อยู่ดีๆก็ถูกอัดไปติดกำแพงแทน แล้วพอซูมเข้าไปยังที่ๆเคลเบรอสเคยอยู่ก็พบกับกร ที่มีออร่าสีทองโอบล้อมอยู่นั่นเลยทำให้ทั้งสองคนตกตะลึงแล้วหันมาสนใจกรอีกครั้งอย่างจริงจัง

〖เวทย์นั่น...เวทย์เสริมพลังงั้นเหรอครับ!?〗

〝ก็ไม่เชิง...มันน่าจะเป็นเวทย์สายพิเศษมากกว่า  ก็แบบเดียวกับที่นายมียังไงหล่ะ〞

          แล้วฟรังซ์ที่เห็นภาพนั้นเข้าแต่ก็ไม่สามารถอธิบายได้จึงได้ถามหญิงสาว เห็นได้ชัดเลยว่าหญิงสาวคนนี้มีความรู้และความชำนาญมากกว่าฟรังซ์ ออลเดลที่เป็นดันเจี้ยนมาสเตอร์เสียอีก

          แล้วจากนั้นภาพที่อยู่บนลูกแก้วก็ถูกฉายออกมาเรื่อยๆ ตั้งแต่ที่กรตัดหางเคลเบรอส  ใช้เวทย์น้ำแข็งดับไฟโลกันต์ของเคลเบรอสด้วยการสะบัดมือเพียงครั้งเดียวก็ด้วย ตอนที่กระหน่ำใช้หมัดซัดเข้าไปที่ตัวเคลเบรอสจนอัดติดกำแพงอีกครั้ง  แล้วตอนที่หลบสกิลตัดสายลมได้ก็อีก....

〝โกหก.....น่า!〞

          แล้วเธอคนนี้ที่ตกตะลึงอยู่ก่อนแล้วเพราะความแข็งแกร่งที่เพิ่มขึ้นจนถึงขีดสุดอย่างกะทันหันของกร ก็ยิ่งตกตะลึงมากขึ้นไปอีก  เมื่อถึงฉากที่กรถีบพื้นขึ้นไปจนถึงเพดาน แล้วถีบเพดานลงมาอีก จากนั้นก็ใช้หมัดลุ่นๆอัดเข้าไปที่พื้น การกระทำนั้นแม้แต่เธอเองก็ยังไม่เข้าใจ จึงทำให้เธอกระซิบออกมาเบาๆว่า〝คิดจะทำอะไรกันเนี่ย〞แล้วคำตอบของเธอก็ปรากฏออกมาทันทีที่กรร่ายคาถาของเวทย์แปรธาตุขั้นสูงออกมา

〝ใช้หมัดทำลายพื้น...ทำให้แร่ปรากฏออกมาเพื่อแปรธาตุงั้นเหรอ!〞

〖ไม่เลวเลยนี่นา...ประยุกต์เวทย์เข้ากับสิ่งแวดล้อมได้เยี่ยมไปเลย〗

〝อืม....ฉันเห็นด้วยในจุดนั้น〞

          และแม้จะเข้าใจผลของการกระทำของกรแล้วก็ตาม  เธอที่คาดไม่ถึงว่าจะมีคนใช้วิธีนี้สร้างอาวุธในขณะสู้จึงยังคงตะลึงอยู่ แน่นอนว่าฟรังซ์ก็เช่นกัน เธอที่เห็นด้วยจึงตอบกลับไปแบบนั้น

          แล้วก็อย่างที่ทราบกัน  การต่อสู้ของเคลเบรอสกับกรเป็นไปอย่างดุเดือดเลือดพล่าน จนแม้แต่คนดูอย่างฟรังซ์และหญิงสาวยังต้องกัดฟันและเกร็งนิ้วเท้าเป็นบางจังหวะที่เข้าปะทะกันเลยทีเดียว  จนถึงฉากที่กรและเคลเบรอสพุ่งเข้าปะทะกันในครั้งสุดท้ายจนได้ และที่กำลังฉายอยู่ก็คือกรที่พุ่งเข้าไปแล้วโดนกรดหลอมละลายเข้าไปจนแขนขวาขาด หญิงสาวก็เลยพูดตัดพ้อเบาๆว่า〝จบแล้วหล่ะ〞 แต่กรที่คาบดาบไว้ในปากแล้วทำการฟาดฟันเคลเบรอสต่อทั้งอย่างงั้นก็ทำให้หญิงสาวตกตะลึงอีกครั้ง  แล้วพอถึงตอนที่อาวุธที่กรสร้างมาแตกสลายลงเพราะพลังเวทย์หมด  เธอที่เชียร์กรมาตลอดเลยคิดอยู่ในใจว่า〝น่าเสียดาย...อีกนิดเดียวแท้ๆ〞  แต่กรที่กำหมัดซ้ายที่เหลืออยู่ รวมออร่าสีทองที่เหลือไว้ที่หมัดนั่นแล้วจัดการอัดเข้าไปที่ตัวเคลเบรอสจนมันหมดสภาพก็ทำให้หญิงสาวตกใจเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้

〝ชนะ...งั้นเหรอ!?〞

〖ฟู่! เกือบไปแล้วเชียว....ผมนี่ลุ้นแทบแย่เลยหล่ะ〗

          แล้วพอการต่อสู้จบลงร่างของเคลเบรอสในภาพก็จางลงไปเรื่อยๆ ฟรังซ์ที่ลุ้นมาตลอดก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก สีหน้าของหญิงสาวเองก็ยิ้มแย้มออกมาเล็กน้อยทั้งที่พูดประโยคคล้ายๆกับจะเสียดายออกมา

〝ตะ แต่ว่านั่น  หมอนั่นล้มลงไปแล้ว.....ตายไปแล้วด้วย〞

〖อะไรนะ!!! ยะ อย่าสิครับ  ดูนั่นก่อน〗

〝!!!〞

          แล้วพอในลูกแก้วฉายภาพกรที่ล้มลงไปเพราะผลข้างเคียงของฉายา『จิตวิญญานเหล็กกล้า』ปรากฏตรงหน้า  เลยทำให้ฟรังซ์ที่กำลังดีใจเมื่อครู่เหมือนถูกขัดจังหวะโดยการถูกถาดโลหะฟาดหน้าดัง ฉาด! ยังไงอย่างงั้น  แต่พอสังเกตเห็นว่าตัวกรมีออร่าสีทองห้อมล้อมอีกครั้ง อันเป็นสัญญาณว่า『การจุติครั้งที่ 2』ได้เกิดขึ้นแล้ว นั่นเลยทำให้ฟรังซ์เรียกหญิงสาวให้ดูอีกครั้ง

〝บ้าชัดๆ!!!  ผ่านไปได้ยังไม่ถึงวันเลยแท้ๆ กลับทำการจุติได้ถึง 2 ครั้ง....เป็นไปไม่ได้  ยังไงมันก็เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!!! 〞

          แล้วเธอคนนั้นก็ต้องตกใจไปตามระเบียบจนต้องตะโกนออกมาแบบนั้น ทั้งที่ทำตัวสงบเสงี่ยมและหน่ายๆมาตั้งแต่ก่อนหน้านี้เลยทีเดียว

〖แต่ความจริงก็คือเขาทำได้นะครับ  อย่าปฏิเสธเลยครับ〗

〝.....นั่นมัน  ก็จริงอยู่หรอก 〞

〖แล้วอีกอย่างหนึ่ง.....〗

          แต่ฟรังซ์ที่พูดแบบนั้นออกมาก็เลยทำให้หญิงสาวขยับแว่นเล็กน้อย แล้วก็กลับมาตั้งสติได้อย่างรวดเร็ว ก่อนที่จะตอบออกไปแบบนั้น แต่ฟรังซ์ก็กลับตอบกลับมาอีกก็เลยทำให้เธอสงสัยเล็กน้อย

〖เขาทำให้อัจฉริยะที่หนึ่งแสนปีจะมีสักครั้งแบบคุณ ตกตะลึงได้ถึง 14 ครั้งติดต่อกันเลยนะครับ〗

〝..................〞

          แล้วฟรังซ์ที่พูดกับหญิงสาวเป็นเชิงคำถามที่เข้าใจกันสองคน ก็ทำให้เธอครุ่นคิดอะไรอยู่สักพักหนึ่ง

〝ให้ตายสิ.....ก็ได้! ฉันยอมรับในตัวหมอนี่ก็ได้....เท่านี้ก็พอใจแล้วใช่ไหม!〞

          แล้วหญิงสาวก็ตอบแบบนั้นออกมา ด้วยการทำแก้มป่องเล็กน้อย ทั้งที่ดูเป็นผู้ใหญ่แต่ใบหน้าก็ยังคงดูน่ารักสดใสราวกับวัยรุ่น  ไม่สิ...ใบหน้าของเธองดงามยิ่งกว่าเด็กสาวคนไหนๆเสียอีก จะบอกว่าที่เธอทำหน้าแดงแล้วทำแก้มป่องไปด้วยนั้นมีดาเมจรุนแรงมากก็ไม่ผิดไปเลย

〖งั้นเหรอครับ! ดีใจจังเลย....  ถ้างั้นผมขอตัวไปจัดการอะไรๆเลยก็แล้วกันนะครับ〗

〝เข้าใจแล้วๆ.....รีบไปซะ  ฉันจะได้พักซักที〞

〖แฮะๆ!〗

วูม!!!

          แล้วพอหญิงสาวตอบกลับไปเป็นเชิงรำคาญฟรังซ์เล็กน้อย เด็กชายจึงหัวเราะแห้งๆให้ก่อนที่จะวาร์ปหายไปเหมือนกับครั้งแรกที่โผล่มาอย่างกระทันหัน  แล้วพอเธอเหลืออยู่ตัวคนเดียวในความมืดมิดอีกครั้ง ก็เลยทำให้เธอครุ่นคิดอะไรอยู่คนเดียวอีกครั้งหนึ่ง

เกิดเรื่องที่ไม่น่าเป็นไปได้กับเขาคนนั้นในเวลาไม่ถึงวันเนี่ยนะ......มันจะน่าเหลือเชื่อเกินไปแล้วมั้ง

แต่ว่านี่…….

ถ้านี่เป็นลิขิตของสวรรค์  ให้พวกเรามาพบเจอกับความหวัง ที่เรียกว่า『เด็กหนุ่มคนนี้』

……ที่พวกเราทุกคนรอคอยมาอย่างยาวนานแล้วหล่ะก็…..

.

.

.

.

บางทีเขาคนนี้อาจจะเป็นวีรบุรุษที่เรากำลังตามหาอยู่ก็ได้....

 〝เฮ้อ! ให้ตายสิ...มีแต่เรื่องน่ารำคาญเต็มไปหมด  ....ฉันหล่ะหน่ายใจจริงๆ〞

แกร็บ!!!

         แล้วหญิงสาวก็ถอนหายใจออกมาอีกครั้ง พลางพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหน่ายๆเช่นเคย แต่ที่ริมฝีปากกลับยิ้มออกมาเล็กน้อยอย่างอ่อนโยนเข้ากับใบหน้าที่ดูสละสลวยของเธอจนดูมีเสน่ห์ไม่ใช่น้อย ก่อนที่จะหยิบมันฝรั่งทอดชิ้นถัดไปเข้าปาก แล้วก็นั่งมองลูกแก้วที่ส่องแสงสีฟ้าอยู่ตรงหน้าต่อไปอย่างนั้นอยู่พักใหญ่ๆ...