Share

บทที่ 7

โดนพักงานผมไม่ได้สนใจนัก ความจริงแล้วโปรเจ็คที่ผมพูดกับเสิ่นชิงเป็นเรื่องจริง

เพื่อนสมัยม.ปลายคนนั้นกับผมมากจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าที่เดียวกัน

พวกเราสนิทกันมาก โปรเจ็คนี้พวกเราก็ศึกษากันมานานมาก

หากไม่ได้เป็นเพราะได้เลื่อนตำแหน่งอย่างกะทันหัน ผมก็มีความคิดที่จะลาออกแล้วด้วย

แต่หากถูกไล่ออก ผมจะจากไปด้วยชื่อเสียงแบบนี้ไม่ได้เด็ดขาด

ในเมื่อแม่เสิ่นอาละวาดมาถึงบริษัทของผมได้ ก็หมายความว่าเธอไม่รู้ว่าลูกสาวแสนดีของเธอมีเงินเก็บอยู่เท่าไร

แบบนี้ได้ยังกัน

วันนั้นผมจึงใช้ชื่อนิรนามถ่ายภาพหน้าจอหน้ายอดคงเหลือในธนาคารของเสิ่นชิงส่งไปให้เสิ่นเว่ย

พร้อมทั้งระบุเวลาโอนเงินทุกรอบไว้ให้อย่างเอาใจใส่ด้วย

ด้านตระกูลเสิ่นทะเลาะกันยังไงบ้างผมไม่รู้ แต่เสิ่นชิงก็ไม่มีเวลามาหาผมแล้วเช่นกัน

เพราะเหยียนอวี่หรายบอกผมว่าเธอเตรียมออกมือแล้ว

ส่วนผม ไหนๆ ก็อุตส่าห์มีเวลาว่างทั้งที

ผมจึงนำเงินที่ขายบ้านได้ไปเลือกหมู่บ้านที่สภาพแวดล้อมใช้ได้

หลังวางเงินดาว์นก้อนแรกแล้ว ก็หาบริษัทตกแต่งภายในมาออกแบบตามสไตล์ที่ผมชอบ

และจ่ายเงินจ้างโค้ชส่วนตัวอีกคนหนึ่ง เพราะที่ผ่านมาเลี่ยงงานเลี้ยงเข้าสังคมไม่ได้ ท
บทที่ถูกล็อก
อ่านต่อเรื่องนี้บน Application

Related chapter

Latest chapter

DMCA.com Protection Status