บทที่ 5

3 วันต่อมาทางนักสืมไม่มีความคืบหน้า

หลายวันที่เสิ่นชิงอยู่ที่ตระกูลเสิ่นไม่ได้ไปไหนเลย

ท่าทางคงจะต้องหาอะไรให้พวกเขาทำสักหน่อย

ผมนำสัญญากู้ยืมที่เสิ่นเว่ย น้องชายของเสิ่นชิงเซ็นกับผมในตอนนั้นส่งไปที่ศาล

คงจะคิดว่าขอแค่มีเสิ่นชิงอยู่ก็จะจับผมได้อยู่หมัด จึงเขียนสัญญากู้ยืมส่งๆ ไปเพื่อกลบเกลื่อนผม

พวกเขาเป็นเหมือนกันทั้งบ้าน ทั้งหยิ่งทรนงและโง่เขลา

ตอนที่หมายศาลไปถึงตระกูลเสิ่น ทั้งตระกูลก็ระเบิดในทันที

แม่เสิ่น เสิ่นชิง เสิ่นเว่ยสลับกันโทรหาผม

ไม่ใช่ด่าทอผมชุดใหญ่ก็ใช้เสิ่นชิงกับลูกข่มขู่ผม

แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น เสิ่นชิงก็ไม่มีทีท่าว่าจะเอาเงินของตัวเองออกมาอุดรูรั่วของเสิ่นเว่ยเลย

แต่เมื่อเห็นผมจะเอาเงินก้อนนี้ให้ได้ แม่เสิ่นจึงได้แต่บังคับให้เสิ่นชิงคิดหาวิธีไม่หยุด

เสิ่นชิงอยู่ที่ตระกูลเสิ่นไม่ไหวอีกต่อไป วันรุ่งขึ้นฟ้ายังไม่สางก็พาลูกออกมาเงียบๆ

นักสืบติดตามเสิ่นชิงไปตลอดทาง ในที่สุด 2 วันให้หลังก็ส่งข่าวมา

เมื่ออ่านข้อมูลที่นักสืบส่งมาให้จนจบก็ทำให้ผมอึ้งไม่น้อย

คนที่เป็นชู้ของเสิ่นชิงคือรองผอ.ของบริษัทผม เฉินจื้อฉี

ชื่อ ZQ ผมคิดถึงทุกคนที่ผมรู้จักที่แซ่ขึ้นต้นด้วย Z มีเพียงแค่เฉินจื้อฉีเท่านั้นที่ผมคิดไม่ถึง

เฉินจื้อฉี แท้จริงเป็นคนที่ไม่มีความสามารถอะไร ที่เขาสามารถนั่งอยู่บนตำแหน่งรองผอ.ได้

ก็เพราะแต่งงานกับลูกสาวของประธานเหยียน

ผมให้นักสืบตามสืบข้อมูลของเฉินจื้อฉีต่อไป

เฉินจื้อฉีกับเหยียนอวี่หรานมีลูกสาวอายุ 5 ขวบหนึ่งคน ซึ่งเป็นเรื่องที่รู้กันทั้งบริษัท

พอลองถามเพื่อนร่วมงานที่มีลูก ก็รู้โรงเรียนอนุบาลที่ลูกของเฉินจื้อฉีกับเหยียนอวี่หรานกำลังเรียนอยู่

วันต่อมา ผมล่วงหน้าไปรออยู่ที่หน้าประตูโรงเรียนอนุบาล ในที่สุดก็พบผู้หญิงที่หน้าตาละม้ายคล้ายกับในรูปอยู่บ้าง

หากไม่ใช่เพราะเด็กหญิงที่เธอกำลังจูงมืออยู่หน้าตาคล้ายกับคังคังอย่างกับแกะ ผมก็คงไม่กล้ายืนยัน

เหตุผลหลักๆ ก็เพราะผู้หญิงในรูปรูปร่างผอมสูง หน้าตาเป็นสัดเป็นส่วน ทว่าคนที่อยู่ตรงหน้า...

ออกจะอ้วนท้วนมากไป จนมองหน้าตาเดิมไม่ออก

มีเพียงแค่ส่วนสูงที่ไม่เปลี่ยน แต่เนื่องจากตัวสูง และน้ำหนักตัวไม่เบา จึงทำให้ยิ่งดูร่างใหญ่เข้าไปอีก

เมื่อเห็นเหยียนอวี่หรานส่งลูกเข้าโรงเรียนแล้ว ผมก็รีบเดินเข้าไปหา

"คุณเหยียน ขอโทษที่รบกวนครับ ผมมีรูปถ่ายของประธานเฉินอยู่นิดหน่อย ไม่รู้ว่าคุณเหยียนสนใจไหมครับ"

เหยียนอวี่หรานมีท่าทีระแวงผมที่ปรากฏตัวอย่างกะทันหันมาก แต่ก็รู้สึกสนใจในคำพูดของผม

เมื่อเห็นดังนั้น ผมก็รีบเปิดรูปใบหนึ่งในโทรศัพท์

หลังจากที่สายตาของเหยียนอวี่หรานเห็นรูปก็เบิกตากว้าง สีหน้าอึ้งตะลึงในทันที

"ขอคุยด้วยสักครู่ได้ไหมคะ"

ครั้งนี้เหยียนอวี่หรานตอบรับอย่างง่ายดาย พร้อมกับพาผมมาที่ร้านกาแฟใกล้ๆ

ค่อนข้างเป็นส่วนตัวทีเดียว

ผมนำข้อมูล และรูปที่เฉินจื้อฉีกับเสิ่นชิงสนิทสนมกันที่สืบได้ให้เหยียนอวี่หรานดู

"เสิ่นชิง"

หลังจากที่ดูรูปอย่างละเอียด เหยียนอวี่หรานก็พูดขึ้นด้วยความตกใจ

"คุณเหยียนรูกจักเสิ่นชิงเหรอครับ"

เหยียนอวี่หรานเงยหน้ามองผม และถามว่า

"คุณคือ"

"จ้าวเซิง สามี...ของเสิ่นชิงครับ"

เหยียนอวี่หรานเลิกคิ้วขึ้น คิดไม่ถึงว่าผมกับเธอจะเป็นโชคร้ายเหมือนกัน

สีหน้าระแวดระวังจึงผ่อนคลายลง เธอพิงเก้าอี้แล้วค่อยๆ พูดขึ้นว่า

"เสิ่นชิงเหรอ พวกคุณแต่งงานกันกี่ปีแล้วคะ"

"3 ปีครับ"

"3 ปีเหรอ ถ้างั้นสายตาคุณก็ไม่ค่อยจะดีเท่าไรนะ"

"6 ปีก่อนฉันจับได้ว่าเฉินจื้อฉีเป็นชู้กับเสิ่นชิง จึงไปอาละวาดถึงบริษัทของเสิ่นชิง

เสิ่นชิงสูญเสียงานที่ทำและหายตัวไป เฉินจื้อฉีเองก็รับรองกับฉันนักหนาว่าตัดขาดกันแล้ว

หลายปีมานี้เขาก็ทำตัวอยู่ในกฎเกณฑ์จริงๆ นึกไม่ถึงว่าแท้จริงแล้วไม่เคยตัดขาดกันมาก่อนเลย"

พูดถึงตรงนี้ เหยียนอวี่หรานก็โมโหขึ้นมาอีก

6 ปีก่อน ผมกับเสิ่นชิงกำลังคบหาดูใจกัน ซึ่งก็หมายความว่าระหว่างที่คบหากัน

หลังจากที่เสิ่นชิงเป็นชู้กับเฉินจื้อฉีที่มีครอบครัวแล้ว เธอก็ยังตอบรับคำขอแต่งงานของผม

เกรงว่าเด็กหญิงที่แทงไปในตอนนั้นจนทำให้ผมรู้สึกผิดมาตั้งนานก็อาจไม่ใช่ลูกของผมเหมือนกัน

เมื่อคิดถึงตรนี้ผมก็โมโหเช่นกัน ผมเลื่อนมือเปิดรูปของคังคังขึ้นมารูปหนึ่ง

เมื่อเห็นรูปของคังคัง แววตาของเหยียนอวี่หรานก็ตะลึงอย่างมาก

หน้าตาที่เหมือนกับลูกสาวของเธออย่างมาก ไม่ต้องถามก็รู้ว่าเป็นลูกของเฉินจื้อฉีกับเสิ่นชิง

มือที่กำโทรศัพท์ของเหยียนอวี่หรานสั่นเทาอย่างห้ามไม่ได้ หายใจเร็ว และโกรธจนตัวสั่น

แล้วผมก็เปิดประวัติยอดเงินโอนที่เสิ่นชิงได้รับทั้งหมดในหลายปีมานี้ให้เธอดูอีก

ผมไม่เพียงแค่ต้องการให้ตระกูลเสิ่นคืนเงินที่ค้างผมคืนมาเท่านั้น

แต่ผมจะทำให้เสิ่นชิงคายทุกสิ่งทุกอย่างที่ไม่ใช่เธอออกมาด้วย