Share

บทที่ 2

นอกจากสองครั้งนั้น เธอก็เรียกผมว่าพี่เซิงด้วยความรู้สึกเฉยๆ มาตลอด

ผมคิดมาตลอดว่าเป็นเพราะพ่อแม่ของเธอเห็นลูกชายสำคัญกว่าลูกสาว เข้าข้างน้องชายตั้งแต่เด็ก

ทำให้เธอขาดความรู้สึกปลอดภัย ไม่รู้วิธีการแสดงความรู้สึก จึงเก็บซ่อนความรักเอาไว้

แต่ที่จริงแล้วเธอรู้จักวิธีแสดงความรู้สึก

ตอนที่เธอคุยกับสามีที่รัก คำพูดที่เร่าร้อนเปิดเผย ผมอ่านจนหน้าแดง

ถ้าผมไม่ใช่สามีที่จดทะเบียนถูกต้องของเธอ ผมคงจะรู้สึกว่านี่เป็นครอบครัวที่มีความสุขมากๆ

ในบทสนทนา

ภรรยาที่แบ่งปันเรื่องต่างๆ กับผู้ชายอีกคนหนึ่ง ทั้งเรื่องที่คังคังยิ้มครั้งแรก คลานครั้งแรก เรียกพ่อครั้งแรก

ทั้งหมดนั้นต่างเป็นเรื่องที่ผมรู้สึกเสียภายหลังมากๆ ที่ตัวเองพลาดช่วงเวลาเติบโตอันล้ำค่าของลูกชายไป

ผมที่กำลังดูรูปเหล่านั้นอยู่ตอนนี้รู้สึกว่าความคิดสับสนปนเปไปหมด

เมื่อมองคังคังที่เป็นเด็กดีอยู่ข้างๆ ก็พบว่าลูกชายที่เมื่อก่อนรู้สึกว่าเหมือนตัวเองมากๆ

ที่จริงแล้วไม่มีจุดที่เหมือนกันเลย

เด็กๆ มักจะไวต่อความรู้สึกมาก เมื่อคังคังเห็นแววตาที่ผมมองเขาไม่เหมือนกับสายตาของคุณพ่อ

ที่เอ็นดูรักใคร่เขาอย่างตอนปกติ มิหนำซ้ำยังดูน่ากลัวด้วย

เขาก็เบะปากร้องไห้ทันที

ผมที่คุ้นเคยกับอารมณ์ของคังคังรีบเดินเข้าไปอุ้มคังคังมาไว้ที่อ้อมแขนอย่างคล่องแคล่ว

พอเห็นว่าภรรยาขมวดคิ้วมีท่าทีว่าจะตื่น ผมก็รีบตั้งค่าข้อความให้เป็นยังไม่เปิดอ่าน

แล้วนำโทรศัพท์กลับไปวางไว้ที่เดิม

"อื้อ คุณกลับมาแล้วเหรอ"

ภรรยาขยี้ตา เมื่อเห็นว่าผมอุ้มคังคังอยู่ ก็รีบลุกขึ้นมารับลูกไป

"ลำบากคุณแล้ว ในหม้อมีข้าวเหลืออยู่ คุณไปกินสิ"

เธอเป็นแบบนี้เสมอ มักต่อต้านที่ผมเข้าใกล้กับคังคังมาก ราวกับกลัวว่าผมจะใกล้ชิดกับคังคังยิ่งขึ้น

ซึ่งเมื่อก่อนผมดันคิดจริงๆ ว่าเธอเข้าใจที่ผมทำงานหนัก ไม่อยากให้ผมกลับบ้านแล้วต้องเหนื่อยดูแลลูกอีก

"ผมกินมาแล้ว วันนี้รู้สึกเพลียนิดหน่อย ขอไปพักก่อนนะ"

ผมไม่รู้ว่าตอนนี้ควรจะเผชิญหน้ากับเธอและคังคังด้วยสีหน้ายังไง

กลัวว่าตัวเองจะเผยช่องโหว่ออกมา จึงรีบกลับเข้าห้อง

กลางดึก

เสิ่นชิงกับคังคังหลับไปแล้ว แต่ผมยังคงนอนกลิ้งไปมาอยู่บนเตียง

เมื่อนึกย้อนถึงสิ่งต่างๆ ระหว่างผมกับเสิ่นชิงตลอดหลายปีที่ผ่านมา ผมก็ยังไม่อยากเชื่อว่าทุกอย่างไม่จริง

หลายปีที่อยู่ร่วมกับเสิ่นชิง เธอไม่เคยบ่นที่ผมทำงานล่วงเวลากลับบ้านดึก และไม่โกรธที่ผมมีงานเข้าสังคมนับไม่ถ้วนเลย

ทุกครั้งที่คิดจะยอมแพ้ ผมมักจะคิดเสมอว่าตัวเองมีภรรยาที่เอาใจใส่แบบนี้ ดังนั้นต้องพยายามให้มากขึ้นถึงจะไม่ผิดต่อเธอ

ที่แท้มันเป็นเพราะไม่เคยรักมาก่อนนี่เอง

เพราะไม่เคยรักจึงไม่สนใจว่าผมจะกลับบ้านหรือไม่ หรือไปงานเลี้ยงกับใคร

เพราะไม่เคยรักจึงจงใจละเลยกลิ่นเหล้าที่่เหม็นหึ่งจากตัวผมในทุกคืน และหลายครั้งที่สภาพอ่อนแรงจากการเจียนเลือด

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ผมก็ลุกขึ้นด้วยความโมโห

เอื้อมไปหยิบโทรศัพท์ของเสิ่นชิงด้วยความเบามือ เปิดรายชื่อผู้ติดต่อของเธอ

แล้วใช้โทรศัพท์แบ็คอัพประวัติการโทรของทั้งคู่ไว้ทั้งหมด

จากนั้นก็เปิดแชทของสามีที่รักตรวจดูอย่างละเอียด

ชื่อจของเขาก็คงเป็นบัญชีสำรองเช่นกัน

รูปโปรไฟล์เป็นสีดำ ชื่อZQ หน้าฟีดนอกจากรูปของคังคังก็ไม่มีข้อมูลอื่น

ผมปิดแชท หลังจากตรวจดูผมพบว่าธนาคารของเสิ่นชิงมีประวัติการทำรายการโอนเงินกับ ZQ

สามหมื่นห้าหมื่นเป็นจำนวนมากทุกๆ เดือน

ผมมองดูยอดสองแสนแปดหมื่นที่อยู่ในธนาคาร และด่าตัวเองที่โง่เง่าในใจ

เหอะ...เสิ่นชิงมีเงินมากขนาดนี้ ลำบากเธอที่เห็นค่าเงินเก็บออมไม่กี่หมื่นจากการทำงานปีแล้วปีเล่าของผมจริงๆ

กล้ำกลืนรสขมฝาดในใจเอาไว้ แล้วผมก็ถ่ายรูปประวัติการโอนเงินไว้เช่นกัน

Related chapters

Latest chapter

DMCA.com Protection Status