เข้าสู่ระบบแชร์
แย่งชิงหญิงอัปลักษณ์คนงาม
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ไม่มีทาง
กลืนน้ำลายลงคอ ความจริงไม่อยากพูดถึงขั้นนั้นแต่ทว่าเมื่อเห็นท่าทีของปาหยางอ๋องทำให้ อยากพูดสิ่งที่ทำให้ตัวเองสาใจที่สุด“อัปลักษณ์เพียงภายนอก ภายในอาจงดงามหรือบางทีที่ข้ากับเฉิงอู๋อ๋องเห็นคงต่างออกไปข้าอาจเห็นนางใบหน้างดงามดังเทพีสวรรค์มาก่อน แต่เฉิงอู๋อ๋องกลับมองเห็นชายารองแค่เพียงหญิงซึ่งมีใบหน้าไม่ควรมอง”นับว่าปาหยางอ๋องรักษาน้ำใจอ้ายฉิงเลี่ยงที่จะใช้คำว่าอัปลักษณ์ เพื่อไม่ให้อ้ายฉิงรู้สึกแย่ไปกว่านี้“เจียวหยูเข้าไปด้านในกันเถิด”อ้ายฉิง ก้าวนำหน้าเจียวหยู ปาหวางอ๋องชะโงกหน้า“พรุ่งนี้ข้าจะมาอีก หวังว่าเจ้าจะยินดีต้อนรับข้า”อ้ายฉิงไม่ตอบ ไม่ได้มีท่าทีว่ารู้สึกเช่นไร แต่คนที่รู้สึกว่าอารมณ์ขุ่นมัวคือหวงเฉิงอู๋เมื่อเห็นว่าปาหวางอ๋องเดินเอามือไพล่หลังอย่างคนอารมณ์ดี“ท่านพี่ เมามายเพียงนี้กลับไปที่ห้องเถิดฟางหลินให้คนเตรียมน้ำอุ่นให้”เฉิงอู๋อ๋องไม่พูดว่าอย่างไรสาวเท้าก้าวเดิน กลับไปที่ห้องอย่างรวดเร็ว ฟางหลินส่ายหน้าไปมา“พวกเจ้าไปสืบดูว่าท่านอ๋องไม่พอใจอะไรชายารอง ถึงกับสั่งให้โบยนางแล้ว ปาหวางอ๋องมาเกี่ยวอะไรด้วย”ปาหวางอ๋องจ้องมองหยกเนื้อดีที่เขาแอบหยิบมาจากข้างกายของอ้ายฉิงคุ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม หวานล้ำ
"เจ้าพูดถึงข้าว่าอย่างไรกัน"เจียวหยูย่อกายก้าวขาออกห้องไป เฉิงอู๋อ๋องย่างสามขุมเข้าหาอ้ายฉิงกรุ่นกลิ่นบุปผาในอ่างน้ำอุ่นที่เพิ่งแช่หอมละมุน ใบหน้าสะอาดสะอ้านหล่อเหลาไร้ที่ติ ผมยาวสลวยกับปล่อยให้ร่วงหลุดลงมาข้างใบหน้าคมนั้นน่ามองเหลือเกิน"ขะ ข้า"ถอยไปด้วยหาทางแก้ตัวไปด้วย ไม่เคยต้องมือชายไม่เคยเข้าใกล้ใครจึงเขินอายเพียงนี้ยกมือขึ้นกางกั้นไว้ทั้งซ้ายและขวาอ้ายฉิงตัวแข็งทื่อไม่กล้าขยับกายกลิ่นหอมอ่อน ของบุรุษกับใบหน้าที่เกือบจะชิดติดกันอ้ายฉิงก้มหน้าหลบตา"ฮึฮึ คิดว่าข้าพิศวาสเจ้านักหรือไร ก็เพียงแค่ไม่อยากให้ใครครหาเรื่องที่เจ้าคบชู้สู่ชายพาชู้รักเข้ามาสวมเขาให้ข้าถึงในจวน รู้ถึงไหนอายไปถึงนั่น แล้วจะบอกไว้ก่อนที่ไม่ลงโทษเจ้าเรื่องนี้ ไม่ได้เป็นเพราะปาหวางอ๋อง เจ้าอย่าได้ใจว่าเขาปกป้องเจ้าได้ ข้ากับปาหวางอ๋องแต่ไหนแต่ไร ล้วนขัดแย้งกันมาตลอดที่ข้าทำแบบนี้ส่วนหนึ่งก็เพราะเขา เขาจะได้เลิกยุ่งเกี่ยวกับชายรองข้าเสียที""นั่นก็แล้วแต่ท่านอ๋อง อ้ายฉิงบอกแล้วว่าอ้ายฉิงแต่งเป็นชายารองจะตายหรืออยู่ก็เป็นชายารอง""ช่างเข้าใจพูดให้ข้าเมตตา น้ำเสียงอ่อนหวานไพเราะอย่างนี้อย่าคิดว่าข้าจะหลงใหลได้ปล
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม อ้อมกอด
"ท่านพี่ ท่านจะทำอะไรนาง"เป็นฟางหลินที่ถลาตามเข้าไปในห้องเหวี้ยงร่างเล็กลงบนแท่นนอน"ไม่ใช่เรื่องของเจ้าออกไป"ส่งเสียงไล่ฟางหลินที่ยืนชะงักอยู่ที่หน้าประตูห้องไม่กล้าไปไหนสิบแปดปีก่อน"ฝ่าบาท ฝ่าบาท "ร่างเล็กของอ้ายจิงถอยร่นจนชิดข้างฝา ใบหน้าหล่อเหลาของหวงฉีจิ้งขยับเข้าหา"อ้าย..จิงเจ้าไม่มีใจให้ข้าหรือไร เราสองคนไม่ได้รักกันหรือไร เจ้าบอกข้าทีว่าเรารักกัน""ฝ่าบาทแต่ อ้ายหลิวนางเหมาะสมกับฝ่าบาททุกอย่างอ้ายจิงแค่เพียงลูกอนุต่ำต้อยไม่อาจส่งเสริมฐานะของฝ่าบาทได้""อ้ายจิงข้าจนใจ ไม่อยากให้เจ้ารั้งตำแหน่งสนมวังหลวงวุ่นวายแกร่งแย่งเจ้าเป็นสนมอ้ายหลิวจะต้องหาทางกำจัดเจ้า เราสองคนไร้วาสนาเพียงนี้""ฝ่าบาทเช่นนั้นทางเดียวที่ทำได้คือตัดใจเสีย""เหว่ยจื่อหยวนจะปกป้องเจ้า ข้ากับเขาตายแทนกันได้ เจ้าอยู่กับเขา ข้าแวะเวียนหาเจ้าเรื่องความสัมพันธ์สองเราจึงเป็นความลับ""อ้ายจิงละอายใจยิ่งนัก""อ้ายจิงเราสองคนรักกันมาก่อนก่อน ที่บิดาเจ้าจะบีบบังคับให้ข้าแต่งอ้ายหลิว""ฝ่าบาท เราสองคนควรตัดใจเสีย""ไม่ข้ายอมตายหากตะต้องตัดใจ อ้ายจิงอดทน อดทนรอข้าจะรีบสะสางเรื่องนี้ รอจนกว่าทุกอย่างเรียบร้อย จะยกย่อ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม กลิ่นไหน้ำส้มแตกชัดเจน
"ท่านอ๋อง มีอารมณ์สุนทรีย์ร่ายรำกระบี่ในยามว่าง"ตงเกาผู้มีท่าทีองอาจก้าวขาออกมาจากพุ่มไม้"ตงเกา มาได้อย่างไรหายไปนานเหลือเกินจนข้าคิดว่า ตงเกาหลงเพลินจนลืมวังหลวง"สีหน้าแสดงความดีใจและตื่นเต้นที่อยู่ๆ สหายและองครักษ์ที่รู้ใจที่สุดกลับมา"ท่านอ๋องไม่มาก็คงไม่ได้ ตงเกาหายไปเสียขวบปี ได้ยินข่าวดีเรื่องท่านอ๋องแต่งชายารองคนใหม่ อยากจะแวะมาดูว่าท่านอ๋องมีความสุขเพียงใด"ชายารองอีกแล้ว ชายารองทำไมต้องให้คิดถึงนางทำไมใครๆ ก็ต้องพูดถึงนาง ให้เขาหงุดหงิดด้วย"อย่าเอ่ยถึงนางจะได้ไหม"ตงเกาเลิกคิ้ว"อย่าบอกนะว่า มีปัญหากลับชายารองทั้งๆ ที่เพิ่งจะแต่งกัน""เจ้าไม่รู้จริงๆ หรือว่าแกล้งไม่รู้กันแน่""เรื่องใดกัน หากเป็นเริ่องที่ใครๆ ต่างก็พูดถึง ชายา...อัปลักษณ์ของท่านอ๋องตงเกาไม่เห็นว่าจะต้องรู้ ในเมื่อ ...ไหนๆ ก็แต่งกันแล้ว จะงดงามหรือไม่ก็เป็นชายาอยู่ดีจะทิ้งขว้างเพราะหน้าตาไม่งดงามก็ใช่ที่"ตงเกากลับคิดต่างจากเขา"หากเจ้าพบนางจะรู้ว่านาง ..เอ่อ...ข้าไม่รู้สิข้า เจ้าคิดว่าข้าควรทำตัวเช่นไรกับชายารองผู้นั้นดี” ตงเกาอมยิ้ม พยัคฆ์ร้ายกลายเป็นแมวน้อยแสนเชื่องไปเสียแล้ว“ข้าน้อยชักอยากจะเห็นนายหญิ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ข้าจะหย่ากับเจ้า
ตงเกายิ้มมุมปากเอ่ยทักทายปาหวางอ๋อง ที่หน้าประตูจวน“ฮะฮ้าไม่น่าเชื่อตงเกาผู้นี้หวนคืนจวนอ๋อง ข้ารึอุตส่าห์ดีใจเข้าออกจวนอ๋องง่ายดาย ไร้คนคอยขวาง แต่จะว่าไปก็คันไม้คันมือตงเกาไม่อยู่องครักษ์ในจวนเฉิงอู๋อ๋องล้วนด้อยฝีมือ”“จะประลองกำลังดูสักตั้งดีไหมท่านอ๋อง”ยิ้มยียวนเช่นกัน“ไม่สิไม่ใช่วันนี้ วันนี้ข้าตั้งใจนำของสำคัญมาคืนชายารองของเฉิงอู๋อ๋อง หากประมือกับตงเกาเกรงว่าอาภรณ์สะอาดสะอ้านกับมวยผมที่เกล้ารวบมาเสียหล่อเหลาจะดูไม่ได้ทำให้ชายารองของเฉิงอู๋อ๋องไม่ประทับใจข้า คราแรกพบ” หวงเฉิงอู๋ที่ผ่านมาได้ยินพอดีขมวดคิ้ว“ของสำคัญใดกัน”แบมือออกไปตรงหน้าปาหวางอ๋องตั้งใจรับเอาสิ่งของแทนอ้ายฉิง ปาหวางอ๋องที่ยังเอามือไพล่หลังไว้ไม่สะทกสะท้าน ตงเกาเริ่มเห็นเค้าลางบางอย่างนี่เองกระมั้ง กลิ่นไหน้ำส้มแตกจึงส่งกลิ่นอบอวลไปทั่ว“ข้า จะมอบให้กับมือของแม่นางอ้ายฉิงเท่านั้น”“ข้าเป็นสามีนาง”“สามี...ที่ไม่ปกป้อง แล้วยังสั่งลงทัณฑ์นางอย่างไม่มีเหตุผล กับข้าที่ปกป้องนางเฉิงอู๋อ๋องท่านคิดว่านางจะอยากรับของสำคัญนี้จากมือใครมากกว่ากัน ท่านรับมันไป ดีไม่ดีก็ไม่ยอมเอาไปคืนนางแล้วอาจใส่ความว่านางกับข้ามีความสั
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ตอนพิเศษ
ก่อนหน้านั้น“ฝ่าบาท อ้ายหลิว สงสารนางยิ่งนักเรื่องเล่าลือเรื่องนางอัปลักษณ์อีกทั้งยังกล่าวหาว่านางมีมนตร์ดำจนทำให้เกรงขามไปทั่วเช่นไร ชีวิตนางจึงจะพบกับความสุข”“แต่งกับเฉิงอู๋อ๋องก็ใช่จะมีความสุขเขามีชายาเอกอีกทั้งเฉิงอู๋อ๋องยิ่งใหญ่ทะนงตนเป็นถึงอ่องไร้พ่ายอย่างไรจึงจะยอมแต่งกับหญิงอัปลักษณ์”“ฝ่าบาทแค่เพียงฝ่าบาทเด็ดขาดกับเฉิงอู๋อ่องเสียบ้าง นานวันยิ่งตามใจเขาจนป่านนี้เขากลับวางตัวยิ่งใหญ่เกินใคร ข้ากลัวเหลือเกินว่าไม่นานเข้าเฉิงอู๋อ๋องจะ คิดการใหญ่”หวงฉีจิ้งยิ้ม“หากจะมีใครสักคนที่คิดการใหญ่ย่อมไม่ใช่หวงเฉิงอู๋ ข้าวางใจเขาเกินใคร”อ้ายหลิวไม่พอใจยิ่งนักแต่ทว่าไม่กล้าต่อคำแม้จะไม่พอใจไปถึงหวงเฉิงอู๋ด้วยก็ไม่อาจแสดงออกไปทางเดียวที่ทำเพียงศรหนึ่งดอกได้กระต่ายป่าสองตัวนั่นคือให้เฉิงอู๋อ๋องแต่งกับอ้ายฉิงเสียอ้างว่าสงสารนาง จะได้ลดความโอหังของเฉิงอู๋อ๋องลงเสียบ้าง“เช่นนั้นก็ต้องแต่งนางให้กับเฉิงอู๋อ่องเสีย จวนอ๋องอย่างไรก็ดีกว่าจวนขุนนาง”“ฮองเฮาเจ้าช่างใสใจหลานสาวยิ่งนัก ข้าคิดไม่ถึงว่าเจ้าเมตตานางยิ่งเหว่ยจื่อหยวนหลายปีมานี้ หนักใจกับนางไม่น้อย กลัวว่าจะหาคนที่เหมาะสมไม่ได้ ฮองเฮายอ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ข้าจะหย่ากับท่านให้ได้
ก่อนหน้านั้น“หวงฉีจิ้ง ยังไร้ฮองเฮาอ้ายหลิวเจ้าคิดว่า ตำแหน่งฮองเฮาควรจะเป็นใครกัน”อ้ายหลิวในวัยสาวยิ้มหวานหยด“ท่านพ่อ ท่านคงไม่อยากส่งเสริมลูกอนุเท่ากับอ้ายหลิว แม้จะรู้ว่าฝ่าบาทชื่นชมอ้ายจิงแต่นางแค่เพียงลูกอนุเป็นฮองเฮาเช่นไรจะเหมาะสม”ประวัติศาตร์มักจะซ้ำรอยเดิมเสมอ หญิงอัปลักษณ์เป็นชายารอง แต่หญิงงามเช่นจิวอัน เฉิงอู๋อ๋องกลับมองข้ามทั้งๆ ที่จิวอันมองเฉิงอู๋อ๋องด้วยฐานะอื่นไม่ใช่ฐานะท่านอาเสมอมา"ข้าส่งเสริมเจ้า จิวอันบางครั้งเราไม่จำเป็นต้องเผยตัวตนต่อหน้าผู้อื่น""เสด็จแม่ลูกเพียงแค่สงสารท่านอากับอ้ายฉิงไม่อยากให้นางต้องรับมือกับชายาเอกฟางหลินเพียงลำพัง ลูกกับนางอย่างไรเสียก็เป็นเหมือนพี่น้องอีกอย่างท่านอาก็รังเกียจนาง น่าสงสารยิ่งนัก"อ้ายหลิวยิ้ม"ดีเจ้าวางตัวเช่นนี้ แม่จึงส่งเสริมเจ้าเตรียมตัดชุดแดงไว้ได้อีกไม่นาน ข้าจะนำเรื่องนี้กราบทูลฝ่าบาท"จิวอันกอดแขนมารดาอย่างเอาใจ เดิมเห็นฟางหลินที่ร้ายกาจ มาบัดนี้อ้ายฉิงที่ไร้พิษสงหากร่วมมือกันกำจัดฟางหลิน ส่วนอ้ายฉิงคงไม่มีปากเสียงอะไรจวนเฉิงอู๋อ๋องประตูห้องเปิดออกด้วยแรงมือของเฉิงอู๋อ๋องร่างสูงเกือบถึงขอบประตูก้าวเข้ามาตามด้ว
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม สาบาน
สอดมืออุ่นดึงรั้งเส้นผมที่ท้ายท้อยของ เจิ้งอ้ายฉิงให้เงยหน้าขึ้นกดริมฝีปากลงบนปากบาง ไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหม ปาหวางอ๋องไม่แม้แต่จะหันมามองก้าวเดินจากไปด้วยหัวใจที่กระตุกสั่น อ้ายฉิงทั้งดันทั้งผลักแต่กลับถูกกอดรัดไม่ยอมปล่อยริมฝีปากถูกบดเบียดเร่าร้อนรุนแรง เนิ่นนานไม่เปิดโอกาสให้ได้โมโหทั้งๆ ที่เหมือนถูกรังแกกับจูบรุนแรงนั้น แต่ผ่านไปไม่นานกลับเป็นรสจูบที่หวานในตอนท้ายจนร่างบางอ่อนระทวย เฉิงอู๋อ๋องถอนริมฝีปากออกช้าๆ ไม่วายขบเม้มริมฝีปากอย่างแสนเสียดาย“ใบหน้าอัปลักษณ์แต่รสจูบหวานยิ่งนัก”แลบลิ้นเลียริมฝีปากเหมือนกับเสียดายรสจูบเมื่อครู่“เพลี๊ยะ” มือบางสะบัดเข้าใส่ใบหน้าหล่อเหลาเต็มแรงด้วยความรู้สึกทั้งอายทั้งโกรธที่ เฉิงอู๋อ๋องล่วงเกินต่อหน้าคนอื่น แล้วยังพูดจาถากถางให้เจ็บใจ“อายหรือ สามีภรรยาจะต้องอายใคร หรือว่ากลัวว่าปาหวางอ๋องจะถอดใจ รู้ไว้ด้วยต่อไปข้าจะทำยิ่งกว่านี้ หากปาหวางอ๋องยังมาที่นี่ อีกอย่างเจ้าปาหยางอ๋องนั่นจะได้เลิกคาดหวังในตัวเจ้าเสียที เห็นหรือไม่ว่าข้าเหนือกว่าเขาจะอุ่นเตียงหรือจะกอดจูบเจ้าเมื่อไหร่ก็ได้”“ข้าจะหย่ากับท่านเสีย”ดวงตาคมลุกโชนเหมือนเปลวไฟลากร่างบาง
บทล่าสุด
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ตอนพิเศ๊ษพิเศษ มาตามสัญญามาตามหัวใจเรียกหา
กว่าจะมีวันนี้ได้งานอภิเษกสมรสระหว่างฮ่องเต้แค้วนเป่ยเอียนกับองค์หญิงเก้าจิวฮัวเพิ่งจะผ่านพ้นไปข้างศาลา งดงามด้วยดอกเหมยสีชมพูและสีแดงสดนางกำนัลยกขนมมากลางศาลาอ้ายฉิงจิวอันและจิวฮัวช่วยกันจัดจานขนมบุรุษรูปงามทั้งสามทั้งเฉิงอู๋อ๋องและปาหวางกำลังผลัดกันเดินหมาก โฮ่วตัวฉินมองคนทั้งคู่ที่กำลังประมือกัน“555หมากเกมนี้ข้าพ่ายแต่เกมหน้าท่านจะต้องเจ็บหนักแน่” ปาหวางพูดยิ้มๆ หมากสีขาวบนกระดานถูกล้อมด้วยหมากสีดำของเฉิงอู๋อ๋อง“555ข้าให้โอกาสคราวนี้ให้ไท่จือกับฝ่าบาทแคว้นเป่ยเอียนรวมหัวกันเลยดีไหม”“โฮ่วตัวฉินด้วยอาวุโสน้อยกว่าท่านทั้งสอง”“อย่างไรก็เป็นสหาย”เฉิงอู๋อ๋องพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นกันเอง“คงต้องเรียก ท่านอาตามจิวฮัว ข้าน้อยโฮ๋วตัวฉินคงขออภัยที่เคยล่วงเกินท่าน”จิวฮัวคล้องแขนไปที่แขนของเฉิงอู๋อ๋อง“ท่านอาไม่มีทางจะกริ้ว”“จะขออภัยทำไมในเมื่อหยางปาหวางไท่จือกับข้าความสัมพันธ์เบ่งบานยิ่งกว่าฝ่าบาท”“เบ่งบาน”โฮ๋วตัวฉินขมวดคิ้ว ปาหวางไท่จือยิ้ม กุมมือจิวอันไว้แน่น“ความสัมพันธ์ร้าวฉานเบ่งบานนะสิ ข้ากับเฉิงอู๋อ๋องเราแข่งขันกันมาตลอดมามีเรื่องหนึ่งที่ข้ากำลังจะมีชัย”อ้ายฉิงยิ้มเมื่อจิว
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม จบบริบูรณ์
“ท่านพี่จะต้องเรียกว่าท่านพี่”จิวอันหลบตาเอียงอาย“ท่านพี่ระหว่าง เปิดผ้าคุลมหน้ากับดื่มสุรามงคลอันไหนควรทำก่อนกันแล้วสิ่งไหนสำคัญกว่ากัน”หยางปาหวางวางจอกสุราลงข้างกาย ก้มลงกดริมฝีปากบนผ้าแพรบางเบาที่ปิดกั้นริมฝีปากไปก่อนจะเลิกผ้าคุลมหน้าขึ้นช้าๆ ใบหน้างดงาม มีท่าทีตื่นเต้นไม่น้อย ยกจอกสุรากระดกลงคอรวดเร็วกดริมฝีปากลงบนปากอวบอิ่มบดเบียดอ่อนโยนส่งสุรารสเลิศเข้าไปในปากของจิวอัน“ทุกอย่างล้วนสำคัญ เมื่อมีเจ้าข้างกาย”เลิกผ้าคุลมหน้าขึ้นโน้มตัวลงช้าๆ แสงไฟในห้องมอดดับลงแล้วแต่ไฟในกายกำลังลุกโชติช่วง“อย่าตามข้ามา”จิวฮัวตวาดลั่นเมื่อโฮ๋วตัวฉินเดินตามต้อยๆ“แม่งามเจ้าใจร้ายกับข้าเพียงนี้เชียวหรือข้าที่นี่ไม่คุ้นเคยกับใครจะมีเพียงปาหวางอ๋องกับเฉิงอู๋อ๋องที่ร่วมดื่มสุราด้วยกัน ทั้งสองคนก็ล้วนแต่กลับไปพะเน้าพะนอ ชายาของตนแต่ดูเจ้ารึกลับทอดทิ้งให้ข้าไร้คนคอยดูแล”“เสด็จพ่อให้คนจัดเรือนรับรองให้ฝ่าบาทแล้ว ทำไมต้องตาข้า”“เรือนรับรองโอ๊ยๆๆๆ ”เซเข้าหาจิวฮัว“เรือนรับรองนั่นอยู่ที่ไหนกัน องค์หญิงเก้าไม่พาข้าไปเช่นไรข้าจะไปถูก”“อย่ามาทำเจ้าเล่ห์อย่าคิดว่าที่ผ่านมาฝ่าบาทดูแลข้าแล้วข้าจิวฮัวจะต้อ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม บทส่งท้าย
เพียงไม่นานอ้ายฉิงก็ขยับกายลืมตาตื่น“ท่านอ๋อง”“เป็นอย่างไรบ้าง ชายาของข้า”“หายปวดแล้ว แปลกจริงอาการปวดที่เคยเป็นอยู่ตลอดเวลาบัดนี้กลับหายไปจนสิ้น”“ต้องขอบคุณมารดาเจ้าที่ช่างมองการณ์ไกล ตั้งใจทำทุกอย่างเพื่อเจ้าอย่างที่สุด ข้าเองยังไม่อาจเทียบได้กับนางไม่ว่าจะห่วงใยเจ้าแค่ไหนทว่าด้วยรักของมารดา ทำให้เจ้ารอดพ้น บาปเคราะห์และรอดพ้นจากการถูกปองร้ายจากคนอื่น”“ท่านแม่ ท่านแม่ที่ห่วงใยข้าแม้นางจะไม่อาจอยู่ปกป้องดูแลข้าได้นางกลับทำสิ่งยิ่งใหญ่ให้ข้า”“ในที่สุดสวรรค์ก็มีตา จิวอันแจ้งข่าวกับเสด็จพ่อและทุกคนที่รอฟังข่าวดีอยู่ด้านนอก”จิวฮันย่อกายก่อนจะออกจากห้องไป เจียวหยูยิ้มทั้งน้ำตาหวงฉีจิ้ง ยิ้มกว้างดีใจอย่างที่สุดตงเกา กระโดดตัวลอย ปาหวางอ๋องอมยิ้มด้วยความดีใจท้องพระโรง“เรื่องราวร้ายๆ ผ่านไปแล้ว ฮองเฮาทรงขออนุญาตที่จะออกบวชอีกทั้งอ้ายฉิงไม่ได้ถือโทษนางเพราะเห็นว่านางแบกรับความเจ็บช้ำไว้มากพอแล้ว นับว่าอ้ายฉิงเป็นคนที่จิตใจดีจริงๆ ”“ฝ่าบาท ในครั้งนี้องค์หญิงได้รับยาถอนพิษทำให้เรื่องร้ายๆ ผ่านไป การอภัยนับว่าเป็นเรื่องดี”เฉิงอู๋อ๋อง พูดขึ้นด้วยความรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ“ชายาเอกของเฉ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ประทานสมรส
“ไม่มีทางไม่มีทางข้าจะไม่ยอมปล่อยท่านให้กับนาง ข้าวางยาพิษนางอีกไม่นานนางก็จะตาย จริงสินางตายไปแล้วพิษที่ไร้ยาถอนพิษ ไม่สิเหนือกว่าข้าก็ยังมีเซียนหญิงผู้นั้นที่บังอาจปรุงยาถอนพิษให้นาง”“อ้ายหลิวแล้วยาถอนพิษนั่นอยู่ที่ไหน ตอนนี้อ้ายแิงต้องพิษของเจ้า“นางโง่ฟางหลินข้าโง่งม ทำการสำเร็จด้วยหรือ”อ้ายหลิวหัวเราะร่วน“ก็อยู่กับนางนางคิดว่าหากลูกของนางใกล้ชิดข้าสักวันจะต้องถูกวางยานางจึงไม่ยอมกินยาถอนนพิษเก็บยาถอนพิษไว้ให้ลูกของนาง 5555 ข้าพยายามหามันมา18ปีเพื่อทำลายมันแต่ไม่เคยพบพานฝ่าบาทคิดว่าแค่เวลาเพียงไม่กี่วันฝ่าบาทจะหามันได้หรือ”หวงฉีจิ้งถอนหายใจยาว“อ้ายฉิง ข้าตามท่านหมอแล้วอีกไม่กี่อึดใจท่านหมอจึงจะมาที่นี่ ตอนนี้ข้ามีเรื่องยากจะถามเจ้า”“จิวอัน มีเรื่องใดอย่างได้เกรงใจเจ้าพูดมาเถอะ”จิวอันยิ้มบางๆ ยกมือขึ้นกุมมืออ้ายฉิงอย่างปลอบโยน"ตอนนี้เราไม่อาจหายาถอนพิษให้เจ้าได้ แต่ทุกคนไม่มีใครนิ่งวนอนใจ จิวฮัวออกค้นหายาถอนพิษพร้อมกับโฮ๋วตัวฉินฮ่องเต้ส่วน เสด็จพ่อตอนนี้ กำลังหว่านล้อมเสด็จแม่ถามเรื่องยาถอนพิษ ท่านอาทั้งสองกำลังไปค้นหาตลับทองคำที่จวนอ๋อง ข้าจึงอยากจะถามเจ้าว่าตลับทองใบหนั้น
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม กำลังจะผ่าน
หวงฉีจิ้งก้าวลงจากเกี้ยวตรงเข้า พยุงเหว่ยจื่อหยวน“ท่านเหว่ยอย่าได้รีรอ อ้ายฉิงตอนนี้ต้องพิษข้าคาดว่าเป็นพิษชนิดเดียวกับที่ อ้ายจิงมารดาของนางได้รับ เราทำทุกวิถีทางแล้วไม่ว่าจะขึ้นเขาเจ็ดยอดเซียนเพื่อขอยาถอนพิษจากท่านเซียนแต่ก็ไร้หนทางถอนพิษร้ายได้”“นางต้องพิษอย่างนั้นหรือ”เหว่ยจือหยวนรีบก้าวขึ้นไปบนเกี้ยวสร่างซุบผอมของอ้ายแิงที่เหว่ยจื่อหยวนเห้นในครั้งรกถึงกับตกตะลึง“อ้ายฉิง แล้วท่านเซียนมไ่ได้มอบยาถอนพิษมาหรือไร”“โฮ๋วตัวฉินฮ่องเต้ ขึ้นเขาเจ็ดยอดเซียนท่านเซียนบอกว่ายาถอนพิษที่ท่านเหว่ย รับมายังไม่ได้ใช้ จึงอาจยังพอมียาอยู่ที่ไหนสักแห่ง ซึ่งข้าหวังว่ามันจะอยู่ที่ใต้เท้าเหว่ย”เฉิงอู๋อ๋องพูดขึ้น เหว่ยจื่อหยวนส่ายหน้าสิ้นหวัง“ยาเม็ดนั้นข้ามอบให้มันกับมารดาของนางไปแล้วทว่าไม่อาจรู้ได้ว่านางกินมันเข้าไปหรือเก็บไว้ที่ไหนแต่หากนางกินมันเข้าไปทำไมนางยังต้องตาย”“แล้วเราจะหายาถอนพิษได้จากที่ไหนกัน”“มีคนผู้หนึ่งที่จะต้องรู้เรื่องยาถอนพิษในตอนนั้น ป้าเป่ยอาจเป็นไปได้ว่า ป้าเป่ยนางจะต้องรู้เรื่องยาถอนพิษบ้างไม่มาก็น้อย”“ทหารนำตัวป้าเป่ยเข้ามาที่นี่เดี๋ยวนี้”หวงฉีจิ้ง รีบมีบัญชาไม่นานจาก
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ตลับทองคำ
“ท่านอ๋อง ชายาเอกของท่านอ๋องหนีไปแล้ว”ตงเกาส่งเสียงก่อนจะทันเห็นตัวด้วยซ้ำไป“หนีนางรู้ความผิดของตัวเองจึงจงใจหนี ส่งคนตามหานางให้พบ”“ปาหวางอ๋อง เร่งออกตามตัวชายาเอกของท่านอ๋องแล้ว”“ปาหวางอ๋อง”“ปาหวางอ๋องนำทัพมาจากด่านชายแดนสมทบกับด่านเก้าทัพ ตอนนี้ฝ่าบาทบัญชาให้ ตามชายาเอกของท่านอ๋อง เพื่อไต่สวนเรื่องที่นางวางยานายหญิงชายารองของท่านอ๋อง”“ เราจะต้องพาอ้ายแิงกลับวังหลวงเสียเดี๋ยวนี้”“ข้าเองก็อยากพาอ้ายแิงไปหาทางรักษาที่วังหลวง”“ฝ่าบาทแคว้นเป่ยเอี่ยน เดินทางขึ้นเขาเจ็ดยอดเซียนแต่ไม่ได้ยาถอนพิษกลับมาท่านเซียนพูดถึงเหว่ยจื่อหยวนเรื่องยาถอนพิษ เช่นนั้นมีทางเดียวคือพาอ้ายฉิงกลับไปที่วังหลวงสอบถามเรื่องยาถอนพิษกับเหว่ยจื่อหยวน”“เช่นนั้นออกเดินทางในทันทีจะดีไหม”หวงเฉิงอู๋ประสานมือหันหลังหลับไปพยุง อ้ายฉิงที่นอน หลับใหลไปด้วยอาการอ่อนเพลียและเจ็บปวดในช่องท้อง“อ้ายฉิงเรากำลังจะกลับบ้าน ข้าจะพาเจ้ากลับไปที่บ้านเพื่อหายาถอนพิษ ท่านพ่อของเจ้าใต้เท้าเหว่ยจะต้องมียาถอนพิษอย่างแน่นอน”อ้ายฉิงฝืนยิ้ม หวงเฉิงอู๋กอดร่างบางไว้แน่น พยายามข่มความรู้สึกอ่อนแอภายในใจไม่อยากให้อ้ายฉิงเห็นเขาจะทำเช่
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม อีกไม่นาน
โฮ๋วตัวฉินอ้าปากค้างเมื่อสัมผัสได้ถึงน้าอกนุ่มหยุนที่กลางออกกว้างของเขา แต่แสร้งพูดไปเสียอีกทางเพื่อให้จิวฮัวยอมรับออกมาตรงๆ“วิปริตผิดไปเพียงนี้เชียวหรือ ยากที่จะแยกแยะหญิงงามหรือบุรุษ”เป้ยปินส่ายหน้ายิ้มๆ เดินหลบไปเสียอีกทาง“เป้ยปินเตรียมม้ารอข้าจะกลับ แคว้นเปี่ยนเอียน”“น้อมบัญชาฝ่าบาท”จิวฮัวอ้าปากค้าง ฝ่าบาท“ฝ่าบาท เลยหรือ” ขยับตัวลุกขึ้นจากอกกว้างทว่ากลับถูกตรึงให้อยู่แบบนั้น“สวรรค์เล่นตลกกับข้าอีกแล้วทำไมไม่ส่งหญิงงามกลับส่งบุรุษหนุ่มน้อยมาเอ้อข้ายิ่งชอบคนง่ายอยู่ด้วย”“จะบ้าหรือข้าเป็นสตรี” จิวฮัวดึงมวยผมให้หลุดออกอย่างรวดเร็ว ใบหน้างดงามจน โฮ๋วตัวฉินอ้าปากค้าง“จิวฮัว”“จิวฮัวเสด็จพ่อ”จิวฮัวย่อกายลงช้าๆ ต่อหน้าหวงฉีจิ้ง ที่ยืนมองทั้งสองคนพร้อมกับ ปาหวางอ๋องและจิวอัน จิวฮัวนอกจากไม่เขินอายแล้วยังหันไปแล่บเลิ้นใส่โฮ๋วตัวฉิน จิวอันอมยิ้มกับท่าทีของน้องสาว“จิวฮัว ฝ่าบาทแคว้นเป่ยเอี่ยนอย่าเสียมารยาท”จิวอันปรามน้องสาวเหมือนที่เคยทำเป็นประจำ โฮ๋วตัวฉินลุกขึ้นเก้เก้กังกัง“พี่สาวจิวฮัวแอบเดินทางมาพร้อมกับท่านอาเฉิงอู๋”“ไม่แปลกใจ”จิวฮัวทรุดกายลงคุกเข่าตรงหน้า หวงฉีจิ้ง“เสด็จ
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ถึงคราวจิวฮัว
“เช่นนั้นเรื่องที่ใบหน้าอัปลักษณ์เพราะต้องพิษก็เป็นไปไม่ได้เพราะอ้ายฉิงนางเพียงแค่ปิดบังใบหน้า ไม่ได้อัปลักษณ์จริงๆ ”ปาหวางอ๋องตัดประเด็นทิ้งไป“คนที่จะให้คำตอบได้คือ ใต้เท้าเหว่ยเราจำต้องพา อ้ายฉิงกลับวังหลวงเสียทันทีเพื่อพบกับเหว่ยจื่อหยวนและสอบถามเรื่องนี้จากปาก”“เสด็จพ่อแต่ท่านอากำลังเดินทางมาที่นี่”“เราช้าไม่ได้ อ้ายฉิงอาการแย่ลงทุกวันพวกเจ้า รออยู่ที่นี่ข้าจะเร่งเดินทางพร้อมกับปาหวางอ๋อง ยังวังหลวง”หวงฉีจิ้ง ตัดสินใจในทันที“ฝ่าบาท ท่านอ๋องเดินทางถึงด่านเก้าทัพแล้ว”กวานชิงประสานมือตรงหน้า รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่ใบหน้าของทุกคนในตอนนี้ทุกคนล้วนเป็นน้ำหนึ่งใจเดียวกันเพราะเรื่องของอ้ายฉิง“หวงเฉิงอู๋อยู่ที่ไหนในตอนนี้”“อ้ายฉิง อ้ายฉิง เจียวหยูนายหญิงของเจ้าเป็นอะไรไปอ้ายฉิงข้ามาแล้ว”ถลาเข้าพยุงร่างบางที่ นอนซมอยู่บนแท่นนอน เจียวหยูปาดน้ำตาอ้ายฉิงลืมตาขึ้นมองเฉิงอู๋อ๋องช้าๆ“ท่านอ๋อง” หวงเฉิงอู๋กอดรวบร่างบางแนบลำตัว“เจียวหยูบอกมาทำไมนายหญิงของเจ้าเป็นเช่นนี้” เจียวหยูสะอื้นอย่างแรง“ท่านอ๋องอย่าทรงกริ้วไปเลย”ยกมือขึ้นสัมผัสใบหน้าหล่อเหลาด้วยความ โหยหา“เจียวหยู”ตวาดลั่น“พระชาย
ชายาอัปลักษณ์ของท่านอ๋องรูปงาม ชายาข้า
“อ้ายฉิงทำทุกคนลำบาก”“ฝ่าบาท ข้าน้อยยินดีไปสมทบฝ่าบาทแคว้นเป่ยเอี่ยน”ปาหวางอ๋องเสนอตัว“ท่านอาปาหวางอ๋อง หากไปตอนนี้ก็ไม่แน่ว่าจะสวนทางกัน เดิม ฝ่าบาทแคว้นเป่ยเอี่ยนเดินทางด้วยม้ายอดศึกด้วยความเร่งรีบ”“หากไม่มีอะไรผิดพลาดข้าว่าไม่เกินวันนี้จะต้องได้ยาถอนพิษกลับมา”“ฝ่าบาท ม้าเร็วมาถึงแล้ว แจ้งว่าท่านอ๋องเฉิงอู๋สามารถสยบ ฮองเฮาลงได้อย่างไม่ต้องสูญเสียเลือดเนื้อและสามารถช่วยใต้เท้าเหว่ยได้อย่างปลอดภัยตอนนี้ ท่านอ๋องกำลังเร่งเดินทางมาที่นี่เพื่อรับเสด็จฝ่าบาทกลับยังวังหลวงคืนสู่บัลลังก์ดังเดิม”“เป็นเรื่องน่ายินดียิ่งแล้ว เฉิงอู๋อ๋อง ไม่เคยทำพลาดในเรื่องเช่นนี้”หวงฉีจิ้งพูดด้วยน้ำเสียงแสดงความชื่นชม“อ้ายฉิงท่านอากำลังกลับมาที่นี่มารับเจ้า เห็นไหมเล่าว่าท่านอาทำได้”จิวอันพูดให้กำลังใจ”อ้ายฉิงเพียงแค่ยิ้มบางๆ จะมีประโยชน์อะไรในเมื่อเฉิงอู๋อ๋องกลับมาแต่อ้ายฉิงกลับเจ็บป่วยยิ่งทำให้เขาต้องเป็นกังวล อ้ายแิงเริ่มคิดถึงตัวเองที่ผ่านมาเกิดมาก็ทำให้มารดาตายแล้วยังต้องเก็บซ่อนใบหน้ามาถึงตอนนี้ ต้องเผชิญกับเคราะห์กรรมช่างโชคร้ายเสียจริง“เฉิงอู๋อ๋องกลับมาจะต้องสืบหาคนที่วางยาเจ้ามารับผิดให้จงไ
