บทที่ 9

ฮูหยินใหญ่หัวใจกระตุกวูบ

นางคิดบัญชีกับอี๋เหนียงห้าเสร็จแล้ว ก็หันมาคิดบัญชีกับนางงั้นหรือ?

ฮูหยินใหญ่ส่งสายตาให้แม่นมผู้ดูแล ตวาดเสียงลั่น "เงินเดือนของคุณหนูสามเล่า เหตุใดนางถึงไม่ได้รับ? หรือว่าพวกเจ้าแอบยักยอก"

"ฮูหยินโปรดตรวจสอบ ต่อให้ข้าทาสจะใจกล้าเพียงใด ข้าทาสก็ไม่กล้ายักยอกเงินเดือนของคุณหนูสามหรอกเจ้าค่ะ ข้าทาสจะตรวจสอบให้แน่ชัดเจ้าค่ะ"

"แม่นมไป๋ต้องตรวจสอบให้ถี่ถ้วนละ ในเมื่อบัดนี้ข้าคือว่าที่พระชายาของเทพสงครามหานอ๋อง หากหานอ๋องรู้เข้าว่าพระชายาของเขาใช้ชีวิตอย่างลำบาก เกรงว่าเขาคงจะไม่พอใจนัก"

"เจ้าค่ะๆ..."

คนทั้งจวนสีหน้าไม่สู้ดีนัก

ยังไม่ทันได้เป็นหานอ๋องเฟย ก็เริ่มวางท่าเป็นหานอ๋องเฟยแล้ว ใครก็รู้ว่าหานอ๋องมีชีวิตอยู่ได้อีกไม่นาน หากหานอ๋องไม่อยู่แล้ว คอยดูซินางจะอวดดีเช่นนี้หรือไม่

กู้ชูหน่วนกวาดตามองทุกคน ณ ที่นั้น ก่อนจะประกาศตนเสียงทรงอำนาจ "นับแต่วันนี้เป็นต้นไป หากผู้ใดกล้ารังแกชิวเอ๋อร์ ก็เท่ากับรังแกข้า แม้ในจวนนี้ข้าจะฐานะต่ำต้อยไปสักหน่อย แต่ข้าคิดว่าด้วยฐานะของธิดาแห่งองค์หญิงเจาหลิง หากจะสั่งประหารชีวิตใครสักคนคงพอมีอำนาจอยู่บ้าง"

ทุกคนหวาดผวาตัวสั่น

ฮูหยินใหญ่ยกยิ้ม ทว่าดวงตากลับไม่ยิ้มตาม "คุณหนูพูดเป็นเล่นไป หากวันหน้าผู้ใดในจวนกล้ารังแกเจ้า เจ้าบอกข้าได้เลย ข้าจะจัดการให้เจ้าเอง"

"ขอบคุณฮูหยินใหญ่ยิ่งนัก แต่ตอนนี้ขอฮูหยินใหญ่ช่วยคืนเงินที่ถูกริบไปให้แก้ข้า อย่าให้ได้ขาดแม้แต่เหวินเดียว ไม่เช่นนั้นจะมีคนครหาว่าฮูหยินใหญ่ทารุณลูกสาวของภรรยาเดิมอย่างองค์หญิงเจาหลิง ท่านว่าถูกไหม"

ฮูหยินใหญ่กัดฟันกรอด

หญิงนางนี้ ทุกคำล้วนแต่ข่มขู่นาง

เพราะฮ่องเต้พระราชทานสมรสให้นางกับหานอ๋องอย่างนั้นหรือ?

ไม่ใช่ เป็นไปไม่ได้

บางทีพวกนางอาจถูกกู้ชูหน่วนหลอกเข้าให้เสียแล้ว หญิงยโสโอหังตรงหน้าอาจจะเป็นตัวตนที่แท้จริงของนางก็ได้

ฮูหยินใหญ่แสร้งยิ้ม "ย่อมเป็นเช่นนั้น"

"เช่นนั้นชูหน่วนขอขอบพระคุณฮูหยินใหญ่ ใช่แล้ว ฮูหยินใหญ่ช่วยจัดรถม้าไปส่งข้าที่สำนักบัณฑิตหลวงด้วยสิเจ้าคะ"

"ย่อมได้อยู่แล้ว แม่นมไป๋ เตรียมรถม้าให้คุณหนูสามหนึ่งคัน มิเช่นนั้นคนอื่นจะหาว่าจวนอัครเสนาบดีของพวกเรายากจนนัก"

"เจ้าค่ะ..."

กู้ชูหน่วนกวาดตามองสีหน้าหลากหลายด้วยสายตาเย็นชา ผิวปากเดินจากไปอย่างหยิ่งผยอง

ชิวเอ๋อร์รีบตามติด

ขอบตาของนางแดงก่ำ ซาบซึ้งใจจนพูดไม่ออก ในหัวมีแต่ประโยคนั้นของกู้ชูหน่วน นับแต่วันนี้เป็นต้นไป หากผู้ใดกล้ารังแกชิวเอ๋อร์ ก็เท่ากับรังแกข้า

นางเป็นเพียงสาวใช้ต่ำต้อย ควรค่าที่คุณหนูจะปกป้องด้วยชีวิตเช่นนี้หรือ

บนถนนในวัง ชิวเอ๋อร์ลากตัวกู้ชูหน่วนมุ่งหน้าไปยังสำนักบัณฑิต สีหน้ารนร้อนอย่างเห็นได้ชัด นางเอ่ยเสียงร้อนใจ "คุณหนู ท่านช่วยเร่งฝีเท้าหน่อยเถิดเจ้าค่ะ พวกเราสายมากแล้ว หากเหล่าอาจารย์โมโหเข้าจะทำอย่างไรเจ้าค่ะ"

"รีบร้อนไปทำไม อย่างไรก็สายอยู่ดี ไม่ต้องกังวลว่าจะสายแค่ไหน"

ชิวเอ๋อร์เหนื่อยใจ

คนอื่นคิดหาทางเข้าเรียนสำนักบัณฑิตหลวงจนหัวแทบระเบิด แต่คุณหนูของนางดันไม่แยแส เดิมทีก็สายอยู่แล้ว แต่ยังดึงดันจะไปหายาอะไรก็ไม่รู้ที่ร้านขายยาให้ได้ ยิ่งช้าเข้าไปใหญ่

"คุณหนูเจ้าคะ หากยังไม่รีบไป ชิวเอ๋อร์จะโกรธแล้วนะเจ้าคะ"

"เอ้า ข้างหน้ามิใช่ห้องเรียนหรอกหรือ"

กู้ชูหน่วนอ้าปากหาววอด ถือตำราสองสามเล่มเดินเอื่อยเข้าไปในสำนัก

เหล่าองครักษ์ขวางไว้ "เจ้าเป็นใคร?"

"คุณหนูสามจวนอัครเสนาบดี ได้รับราชโองการให้มาเรียนหนังสือ" เรียนกับผีอะไรเล่า ชาติก่อนก็เรียนหนังสือมาครึ่งชีวิตแล้ว ชาตินี้ยังต้องเรียนอีกหรือ

"นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว เหตุใดถึงเพิ่งมา รีบเข้าไป"

ชิวเอ๋อร์ก็รีบตามติด ทว่าองครักษ์กลับขวางนางเอาไว้ "บ่าวรับใช้ของเจ้านายทั้งหลาย ให้รออยู่ข้างนอก หากไม่มีคำสั่งห้ามเข้าเด็ดขาด"

องครักษ์ชี้ไปไกลลิบ ตรงนั้นมีบ่าวและสาวใช้อยู่กระจัดกระจาย

ชิวเอ๋อร์กังวล

คุณหนูมาสายปานนี้ นางกลัวว่าคุณหนูจะโดนทำโทษ

กู้ชูหน่วนส่งสายตาบอกให้นางสบายใจ "วางใจเถิดน่า ไม่มีใครทำอะไรคุณหนูของเจ้าหรอก เจ้าต่างหากที่ต้องดูแลตัวเองให้ดี ประเดี๋ยวข้าออกมา อย่าได้ร้องไห้ขี้มูกโป่งละ"

ชิวเอ๋อร์หลุดหัวเราะ มองแผ่นหลังของนางที่เดินไกลออกไปโดยไม่หันกลับมา

กู้ชูหน่วนเยื้องย่างเข้าไปในสำนักบัณฑิต ดื่มด่ำกับบรรยากาศของสำนักบัณฑิตสักหน่อย ก่อนจะเข้าไปในห้องเรียน

ทันทีที่เข้าไป สายตาของทุกคนต่างจับจ้องมา

กู้ชูหน่วนโบกมือ "สวัสดีเจ้าค่ะอาจารย์ สวัสดีเพื่อนๆ ทุกคน ข้าชื่อกู้ชูหน่วน"

อาจารย์คือชายสูงวัย เมื่อเขาเห็นกู้ชูหน่วน เสียงปึงดังขึ้น เขาฟาดตำราในมือลงกับโต๊ะอย่างแรง ตวาดด้วยความโมโห "กู้ชูหน่วน เข้าเรียนวันแรก เจ้าก็กล้ามาสายแล้ว เจ้าเอาความกล้ามาจากไหนกัน? เจ้าเห็นสำนักบัณฑิตอยู่ในสายตาหรือไม่? ยังเห็นหัวฝ่าบาทอยู่หรือไม่"

"อาจารย์พูดเช่นนั้นก็ไม่ถูก ข้าไม่รู้หนังสือ ต่อสู้ก็ไม่เป็น แต่ฝ่าบาทกลับกรุณาให้ข้ามาเรียนที่สำนักบัณฑิต ข้าย่อมจำขึ้นใจ ไม่มีวันลืม ข้าสาบานว่าจะตั้งใจเรียน ฝึกฝนตนให้ก้าวหน้า ไม่ให้ฝ่าบาทผิดหวัง ไม่ให้อาจารย์ผิดหวัง ไม่ให้คนที่เชื่อมั่นในตัวข้าต้องผิดหวัง ทั้งยังจะไม่ยอมให้หานอ๋องต้องเสียหน้า"

"เพราะอย่างนั้นข้าถึงได้อาบน้ำจุดธูปหอม ระหว่างทางไม่ว่าจะวัดเล็กวัดใหญ่ก็แวะสักการะขอพร อีกทั้งข้าไม่คุ้นเคยเส้นทางในวัง ถึงได้มาสายไปบ้าง แต่อาจารย์เจ้าคะ ท่านต้องเชื่อข้านะเจ้าคะ ข้าตื่นมาเตรียมตัวตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสาง ท่านดูสิ ข้าเตรียมตำรามาตั้งหลายเล่ม"

ขณะที่กู้ชูหน่วนพูดนั้นก็กวาดสายตามองคนในสำนักบัณฑิตไปด้วย

ห้องเรียนนี้มีนักเรียนประมาณยี่สิบกว่าคนได้ หนึ่งในนั้นมีกู้ชูอวิ๋น กู้ชูหลัน ทั้งยังมีเซียวอวี่เชียนและเจ๋ออ๋อง ส่วนคนอื่นนั้นนางไม่รู้จัก

นางแค่นยิ้ม สายตาหยุดอยู่ตรงหน้าเจ๋ออ๋องนานเป็นพิเศษ

เมื่อวานบอกว่าป่วยหนักเฉียบพลัน คงมีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน แต่วันนี้กลับมาเรียนแล้ว

ไม่แม้แต่จะแสร้งว่าเจ็บป่วย หน้าไม่อายกว่านี้คงไม่มีอีกแล้ว

คำพูดของกู้ชูหน่วนเหมือนเสียงประทัดที่ดังโป้งป้างไม่หยุดหย่อน ทุกคนในสำนักบัณฑิตได้ยินแล้วต่างมึนงง

อาจารย์ครุ่นคิดหาคำพูดแดกดันนาง แต่คิดไม่ถึงเวลาจะจบลงเช่นนี้

ใครบอกว่าคุณหนูสามจวนอัครเสนาบดีขี้ขลาดตาขาว อ่อนแอ ถูกรังแกได้ง่ายๆ?

ยืนขึ้นเดี๋ยวนี้ เขารับรองว่าจะไม่ตี

อาจารย์กำลังจะเอ่ยปากพูด กู้ชูหน่วนท่าทางเหมือนนักเรียนแสนว่าง่ายที่กำลังสำนึกผิด นางเอ่ยเสียงใส "อาจารย์เจ้าคะ ข้ารับรองว่าต่อไปจะไม่มาสายอีก ขออาจารย์ให้โอกาสศิษย์ปรับปรุงตัวด้วยเจ้าค่ะ"

อาจารย์แทบจะหายใจตามไม่ทัน

เขาพูดประโยคเดียว แต่นางสวนกลับยาวเหยียด แต่ละคำเขานั้นไม่รู้จะตอบโต้อย่างไร หากลงโทษนาง เขาจะไม่กลายเป็นตัวตลกหรือ?

"เพ้อเจ้อ อาจารย์เจ้าคะ กู้ชูหน่วนโกหกเจ้าค่ะ นางตื่นสายต่างหากถึงได้มาสาย"

กู้ชูหน่วนหันไปตามต้นเสียง แล้วก็พบว่าคนที่พูดนั้นคือกู้ชูหลัน

สองตาของนางหรี่ลง ถามย้อนกลับ "เอ๊ะ...เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าข้านอนตื่นสาย? หากข้าจำไม่ผิดละก็ เหมือนเจ้าจะเป็นบัณฑิตผู้ติดตามของข้านะ หากข้านอนตื่นสาย ในฐานะบัณฑิตผู้ติดตาม เจ้ามิได้มีหน้าที่ปลุกข้าหรอกหรือ?"