บทที่ 8

คุณ...คุณหนูสาม... กล้าตบ...ตบหน้าอี๋เหนียงห้าเลยหรือ...

แม่เจ้า พวกเขาไม่ได้ตาฟาดใช่ไหม

อี๋เหนียงห้าเป็นถึงอนุคนโปรดของนายท่านเชียวนะ

อี๋เหนียงห้าโดนตบจนเห็นดาว เกือบเซล้ม นางกุมใบหน้าบวมแดงอย่างตกตะลึง ทุกคนต่างมองนางด้วยสายตาแปลกประหลาด

อี๋เหนียงห้าเก็บอารมณ์ไม่อยู่ ตวาดลั่น "นี่เจ้ากล้าตบข้าหรือ?"

"ก็ตบเจ้าอย่างไรเล่า"

"สามหาว! สามหาว! ใครก็ได้ จับตัวคุณหนูสามเอาไว้ วันนี้ข้าจะสั่งสอนนางให้เข็ด"

"กล้าก็เข้ามา"

กู้ชูหน่วนที่เคยอ่อนแอ กลับแผ่รังสีทรงอำนาจไปทั่วร่าง

แววตาของนางเย็นยะเยือก เย็นชาไร้ซึ่งตวามรู้สึก เมื่อถูกนางจ้องมอง เหล่าบ่าวรับใช้ตัวสั่นอย่างห้ามไม่อยู่ ราวกับก้าวเท้าข้างหนึ่งลงนรกไปแล้วอย่างไรอย่างนั้น

กู้ชูหน่วนเอ่ยเสียงเย็นชา "ท่านแม่ข้าคือน้องสาวบุญธรรมของฮ่องเต้พระองค์ก่อน ได้รับแต่งตั้งเป็นองค์หญิงเจาหลิง ส่วนข้านั้นเป็นลูกสาวแท้ๆ ขององค์หญิง คุณหนูสามสายตรงแห่งจวนอัครเสนาบดี อี๋เหนียงห้าจะเทียบอันใดได้? ก็แค่อนุภรรยาชั้นต่ำในจวนอัครเสนาบดี อย่าว่าแต่ข้าตบเจ้าวันนี้เลย ต่อให้วันนี้ข้าฆ่าเจ้า ก็ไม่มีใครทำอะไรข้าได้"

ตาลาย

ทุกคนต่างตาลาย

หากการที่นางปฏิเสธสมรสพระราชทานกับเทพสงครามหานอ๋องก่อนหน้านี้คือคลุ้มคลั่ง นางถึงได้กล้าบ้าบิ่นเช่นนั้น

แต่คราวนี้นางตบอี๋เหนียงห้าต่อหน้าคนมากมาย ทั้งยังยโสอหังปานนี้ ก็เรียกว่าคลุ้มคลั่งอย่างนั้นหรือ?

ไม่ เป็นไปไม่ได้

คุณหนูสามเปลี่ยนไปแล้ว

นางไม่ใช่คนอ่อนแอที่ถูกรังแกได้ง่ายๆ เหมือนแต่ก่อน

อี๋เหนียงห้าสะอึกจนพูดไม่ออก

นางสารเลวนี่ วันนี้ผีเข้าหรืออย่างไร ถึงได้กล้าอวดดีเช่นนี้ ทว่าแต่ละประโยคที่อีกฝ่ายพูด นางกลับเถียงไม่ออกเลย

สาวใช้คนสนิทของอี๋เหนียงห้า เซี่ยอวี่เห็นเหตุการณ์จึงเอ่ยอย่างเดือดดาล "ต่อให้เจ้าจะเป็นคุณหนูสามสายตรง แต่จะมาตบตีอี๋เหนียงห้าโดยไม่มีเหตุผลเช่นนี้ไม่ได้ อย่างไรเสียนางก็เป็นผู้อาวุโส"

"เจ้านายคุยกัน เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาสอด จับตัวนางไว้"

ณ ที่นั้นนิ่งสงัด ไม่มีใครฟังคำสั่งของนาง

อี๋เหนียงห้าและสาวใช้เซี่ยอวี่ลำพองใจ

ต่อให้นางจะมีอำนาจมากเพียงใด แต่ไม่มีใครในจวนฟังคำสั่งนาง

ขณะที่อี๋เหนียงห้ากำลังจะสั่งสอนกู้ชูหน่วน แต่ดันเห็นกู้ชูหน่วนยิ้มร้าย กู้ชูหน่วนแย่งท่อนไม้จากมือของบ่าว ฟาดไปที่ร่างของเซี่ยอวี่ดังปึกอย่างรวดเร็วและรุนแรงปานสายฟ้า

"ดูท่าแล้ววันนี้คุณหนูอย่างข้าคงต้องสั่งสอนเจ้าเสียให้หลาบจำ ไม่อย่างนั้นเจ้าคงไม่มีวันรู้ว่าเหตุใดดอกไม้ถึงได้แดงนัก"

เซี่ยอวี่เจ็บจนต้องร้องสูดปาก สัญชาตญาณบอกให้ต่อต้าน ทว่ากู้ชูหน่วนกลับฟาดรัวไม่รู้กี่ไม้ต่อกี่ไม้ ไม่ว่านางจะหลบอย่างไร ไม้ของกู้ชูหน่วนก็เหมือนมีดวงตาจับจ้องนางอยู่ จนนางไร้ทางสู้

"เจ็บ...เจ็บจะตายอยู่แล้ว อี๋เหนียงห้า ช่วยข้าทาสด้วยเจ้าค่ะ"

อี๋เหนียงห้าเดือด "หยุดนะ หยุดเดี๋ยวนี้ ใครก็ได้ รีบมาหยุดนางที"

"ข้าคือคุณหนูสามสายตรง คือหานอ๋องเฟยที่ฮ่องเต้พระราชทานสมรสให้ ใครกล้าดีมาขวางข้า"

เหล่าบ่าวต่างหยุดชะงัก

หานอ๋องคือใครน่ะหรือ นั่นคือคนที่มีอำนาจสูงสุดแห่งแคว้นเย่อย่างไรเล่า แม้แต่ฮ่องเต้ยังเกรงกลัว

ถึงแม้ว่าพวกเขาจะไม่เห็นหัวคุณหนูสาม แต่ด้วยยศถาบรรดาศักดิ์ของนาง พวกเขาจึงไม่กล้าลงมือจริงๆ

อี๋เหนียงห้าโกรธจนหน้าดำหน้าแดง

บ่าวพวกนี้วันๆ แย่งกันประจบประแจงนาง พอถึงคราวต้องใช้งาน กลับแกล้งตายไปเสียหมด

เมื่อเห็นเซี่ยอวี่ถูกตีจนเลือดอาบ อัครเสนาบดีก็ไปประชุมราชสำนัก กู้ชูหลันลูกสาวของตัวเองก็ไปสำนักบัณฑิตหลวงตั้งแต่เช้า ไม่เหลือที่พึ่งพิงในจวนอัครเสนาบดีแล้ว

อี๋เหนียงห้าจำต้องหันไปหาฮูหยินใหญ่ ร้องขอความช่วยเหลือ "ฮูหยินเจ้าคะ ท่านช่วยห้ามคุณหนูสามได้หรือไม่ หากตีต่อไป เซี่ยอวี่คงไม่รอดแน่"

แม้ฮูหยินใหญ่จะตกใจกับความเปลี่ยนแปลงของกู้ชูหน่วน กระนั้นก็มองออกว่าอี๋เหนียงห้านั้นพลาดท่าเสียแล้ว นางถึงได้สะใจนัก

"เซี่ยอวี่เป็นแค่สาวใช้ แต่กลับจาบจ้วงคุณหนูสามต่อหน้าคนมากมาย คงถึงเวลาแล้วที่จะจัดระเบียบบ่าวในจวนเสียบ้าง ไม่อย่างนั้นคงไม่รู้ว่าผู้ใดเป็นนายในจวนนี้กันแน่"

อี๋เหนียงห้าขุ่นเคืองยิ่งนัก

ฮูหยินใหญ่กำลังหลอกด่านางชัดๆ พูดว่าอี๋เหนียงต่ำต้อยอย่างนางแย่งชิงอำนาจฮูหยินใหญ่ของตัวเองไป

นางไม่ลงรอยกับฮูหยินใหญ่มาแต่ไหนแต่ไร ฮูหยินใหญ่คงอยากจะกำจัดเซี่ยอวี่ไปให้พ้น ขอร้องต่อไปก็เปลืองแรงเปล่า

อี๋เหนียงห้าจำต้องหันไปหาอี๋เหนียงสาม "พี่สามเจ้าคะ ท่านช่วยเกลี้ยกล่อมคุณหนูคุณหนูสามได้หรือไม่"

แม้จะเป็นลูกสาวอนุเหมือนกัน แต่กู้ชูหลันกลับได้เข้าเรียนสำนักบัณฑิตหลวง อี๋เหนียงสามอดกลั้นเพลิงในอก นางอยากจะใช้เท้าขยี้อี๋เหนียงห้าให้แหลกด้วยซ้ำ มีหรือนางจะตอบตกลง

อี๋เหนียงสามเล่นเล็บแดงของตัวเองด้วยท่าทางเกียจคร้าน ป้องปากยิ้มบางพลางเอ่ย "อี๋เหนียงห้า อย่าทำให้ข้าต้องลำบากใจเลย? ว่าตามตรงข้าเองก็เป็นแค่อนุนางหนึ่ง หากคุณหนูสามอยากจะจัดการใคร ข้าจะมีสิทธิ์อะไรไปห้าม ลูกสาวเจ้าเองก็ได้รับเมตตาให้เข้าเรียนสำนักบัณฑิตหลวงมิใช่หรือ ไม่เช่นนั้น เจ้าลองให้ลูกสาวเจ้ามาเกลี้ยกล่อมสิ?"

อี๋เหนียงห้าแทบหายใจไม่ทัน

อี๋เหนียงสามกำลังดูถูกนางอยู่ชัดๆ

ใครจะไม่รู้บ้างว่าที่ลูกสาวนางได้เข้าเรียนที่สำนักบัณฑิตหลวงก็เพราะได้อานิสงส์จากกู้ชูหน่วน

อีกอย่างลูกสาวนางก็เป็นแค่ลูกสาวสายรอง ต่อให้มาแล้ว หากกู้ชูหน่วนคิดจะหาเรื่องกันจริงๆ นางคงรับมือไม่ไหว หลักกับรองแม้จะต่างกันเพียงคำเดียว แต่ฐานะนั้นต่างกันราวฟ้ากับเหว

"อี๋เหนียงห้า ช่วยข้าด้วย ช่วยข้าด้วย..."

เซี่ยอวี่โดนฟาดจนเลือดอาบ เสียงกรีดร้องค่อยๆ รวยริน เหงื่อเย็นและเลือดไหลไปตามพื้น ทว่ากู้ชูหน่วนราวกับมองไม่เห็น ฟาดไม้ลงบนร่างนางไม่หยุดหย่อน ทุกคนต่างได้ยินเสียงกระดูกหักทุกคราที่ไม้ฟาดลงไป

เฮือก...

คุณหนูสามยามปกติไม่เคยมีปากเสียง คิดไม่ถึงเลยว่ายามโมโหขึ้นมาจะน่ากลัวเช่นนี้ ดูท่าแล้ววันหน้าพวกเขาคงต้องระวังตัวสักหน่อย จะรังแกนางเหมือนแต่ก่อนไม่ได้อีกแล้ว

เซี่ยอวี่คือบ่าวที่ติดตามอี๋เหนียงห้ามาด้วยตอนแต่งเข้าจวน เติบโตมาพร้อมกับนาง แม้จะเรียกว่านายบ่าว แต่ความจริงแล้วเหมือนพี่น้อง หลายปีมานี้ก็ช่วยงานอี๋เหนียงห้าได้ไม่น้อย

หากนางตายไป ย่อมเท่ากับว่าสายข่าวของอี๋เหนียงห้าถูกตัดขาด อี๋เหนียงห้าจะยอมได้อย่างไร นางขวางหน้าเซี่ยอวี่เอาไว้

อี๋เหนียงห้าคิดว่าต่อให้กู้ชูหน่วนจะอวดดีเพียงใด ก็คงไม่กล้าตีนาง แต่นางคาดไม่ถึงเลยว่ากู้ชูหน่วนจะฟาดแผ่นหลังนางอย่างแรงจนเสียงดังอึก ถึงขั้นว่านางเองยังได้ยินเสียงกระดูกร้าว

"โอ๊ย...กู้ชูหน่วน เจ้ากล้าตีข้าหรือ"

ฮูหยินใหญ่และอี๋เหนียงสามเองก็ไม่คาดคิด กู้ชูหน่วนบ้าดีเดือดได้ถึงเพียงนี้เชียวหรือ อี๋เหนียงห้าใช้ตัวเป็นเกาะกำบังแล้ว แต่นางก็ยังกล้าลงไม้ลงมือกับอี๋เหนียงห้า

แถมกู้ชูหน่วนไม่ได้ฟาดแค่หนเดียวด้วย นางฟาดรัวถึงสองไม้ เอาเสียจนอี๋เหนียงห้าเกือบหมดสติไป ถึงได้ร้องตกใจหน้าตาใสซื่อ

"โธ่ อี๋เหนียงห้า ข้าแค่สั่งสอนบ่าวรับใช้ ท่านจะวิ่งเข้ามาทำไมกัน ไม้มันไม่ได้มีลูกตาเสียหน่อย ดูสิดู โดนลูกหลงเข้าจนได้"

อี๋เหนียงห้ากัดฟันกรอด ถลึงตามองกู้ชูหน่วนอย่างเคียดแค้น ราวกับอยากจะกลืนนางทั้งเป็น

เมื่อเห็นเซี่ยอวี่หายใจไม่เป็นจังหวะ ส่วนอี๋เหนียงห้าก็โดนหวดไปสามไม้ หมอใหญ่ถึงได้เอ่ยเสียงเนิบช้าขึ้น

"คุณหนูขอรับ นางบ่าวชั่วนี้ถูกลงโทษแล้ว ข้าว่าวันหน้านางคงไม่กล้าทำผิดอีก พอแค่นี้เถิดขอรับ"

กู้ชูหน่วนยิ้มเย้ยหยัน เอ่ยอย่างไม่ไว้หน้าหมอใหญ่แม้แต่นิด "พอแค่นี้? ข้าเป็นถึงคุณหนูสายหลัก แต่เสื้อผ้าที่สวมใส่ยังเทียบกับพวกสาวใช้มิได้เลย หลายปีมานี้ เงินเดือนแม้แต่เหวินเดียวข้าก็ไม่ได้รับ ฮูหยินใหญ่ ท่านจะอธิบายเรื่องนี้อย่างไร"