เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 226
บทที่เกี่ยวข้อง
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 227
"ผู้ที่อยู่ข้างหน้าจงหยุดให้หมด" เหล่าสมุนกองธงบนหอสัญญาณไฟโบกธง พลางเปล่งเสียงดังอี้เฉินเฟยบุกเข้าไปก่อน กระเช้ายังไปไม่ถึง ตัวเขาก็เหาะตามสายพานไปยังหอสัญญาณไฟบนเขาลูกที่สามแล้ว ทันทีที่ไปถึงก็ใช้ไม้ตาย ฝ่ามือที่เรี่ยวแรงมหาศาลทำให้เหล่าสมุนกองธงกระเด็นออกไปขณะเดียวกัน เข็มเงินในมือกู้ชูหน่วนพลันว่อนไปทั่วฟ้าดุจฝนดอกสาลี่ พุ่งไปทางนักธนู ช่วยคุ้มกันอี้เฉินเฟย"ฟึบ ฟึบ ฟึบ..."เข็มเงินของนางรวดเร็วแม่นยำ ทุกเข็มที่ปล่อยออกมา จะต้องมีนักธนูหนึ่งคนล้มพับไปเสมอ สภาพการณ์ดูเป็นต่อทว่ากลุ่มแรกล้มไป ก็มีอีกกลุ่มกรูกันออกมา ในนั้นยังมียอดฝีมือขั้นสองและขั้นสามอยู่จำนวนไม่น้อยดูเหมือนคนเหล่านี้จะรู้แล้ว่า ขอเพียงแค่ล้มเอี้เฉินเฟยให้ได้ คนที่เหลือก็ไม่ใช่ปัญหา จึงรวบรวมกำลังทหาร พุ่งโจมตีไปที่อี้เฉินเฟยคนเดียวอี้เฉินเฟยต้องคอยคุ้มกันทุกคนบนกระเช้า พลางประมือกับเหล่ายอดฝีมือทั้งหลาย ขณะเดียวกันก็ต้องคิดหาวิธีเปิดประตูควบคุมสายพาน ทำให้ไม่อาจหาจังหวะไปเปิดประตูและปุ่มเปิดปิดสีแดงได้กู้ชูหน่วนหรี่ดวงตา พลันเข้าไปร่วมต่อสู้ด้วยนางไม่มีกำลังภายใน แต่นางมีวิชาตัวเบา อาศัยร่างกายที่คล
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 228
"น่าจะขั้นสามชั้นสูง ตาเฒ่านั่นก็แค่ขั้นสามชั้นต้นเท่านั้นแหละ เขารับมือไหว" ขอแค่ภายหลังไม่มียอดฝีมือตามมาสมทบอีกก็พอ"เช่นนั้นท่านขั้นไหน""แค่มีวิทยายุทธป้องกันตัวนิดหน่อยเท่านั้น จะไปเก่งสู้เขาได้อย่างไร"กู้ชูหน่วนกลอกตามองบนใส่ไปหนึ่งทีเชื่อก็บ้าแล้ว"กระเช้าไหลไปแล้ว ฝูกวงจะตามมาทันไหม""เขาเป็นองครักษ์ของเจ้าไม่ใช่หรือ องครักษ์ลับของเจ้ามีความสามารถระดับใด เจ้าควรจะรู้แจ้งมากกว่าไม่ใช่หรือ""……""เขาตามมาแล้ว""ข้าน้อยคาราวะนายหญิง" ฝูกวงปรากฏตัวราวกับวิญญาณก็ไม่ปาน ไม่รู้ว่าขึ้นมาบนกระเช้าตั้งแต่เมื่อใด เขาคุกเข่าข้างเดียวให้กู้ชูหน่วนเหล่าเชลยต่างก็พากันถอยห่างออกไป มองฝูกวงด้วยสายตาหวาดกลัวกระเช้าเคลื่อนออกไปตั้งไกลขนาดนี้ คนผู้นี้ขึ้นมาได้อย่างไรกันแน่เหตุใดพวกเขาตั้งหลายคนกลับไม่มีผู้ใดเห็นเลย คงไม่ใช่พวกภูติผีวิญญาณหรอกกระมัง"ลุกขึ้นเถอะ ทำได้ไม่เลว"ฝูกวงยิ้มเจื่อนๆ ใบหน้าดุจตุ๊กตาที่สดใสงดงามแดงก่ำไปถึงใบหู หาได้มีท่าทางดุดันเด็ดขาดเหมือนเมื่อครู่แต่อย่างใด"ใกล้จะถึงหอสัญญาณไฟที่สองแล้ว พี่ใหญ่อี้เฟยรับผิดชอบตีแนวหน้า ข้ารับผิดชอบระวังหลัง""คุณหนู
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 229
เห็ยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของกู้ชูหน่วน อี้เฉินเฟยทั้งโกรธ ทั้งขำทว่ากลับทำได้เพียงแค่ออกจากกระเช้าแล้วมุ่งหน้าไปตามสายพาน เป็นฝ่ายบุกเข้าไปจัดการสมุนกองธงบนหอสัญญาณไฟหอที่สองก่อนหลังจากที่หอสัญญาณไฟหอที่สามพังไปแล้ว เหลือเพียงแค่หอที่สอง เพราะเขาลูกแรกเต็มไปด้วยหมอกพิษและค่ายกลจึงไม่มีสมุนกองธงคอยเฝ้าเนื่องด้วยพวกเขาฝ่าด่านติดๆ กันหลายด่าน ดังนั้นหอสัญญาณไฟบนเขาลูกที่สองจึงเต็มไปด้วยยอดฝีมือของเผ่าหมอความมืดมิดกลางดึก ทำให้กู้ชูหน่วนและคนอื่นๆ มองไม่เห็นว่าอี้เฉินเฟยสร้างความโกลาหลที่หอสัญญาณไฟบนเขาลูกที่สองเช่นไรบ้าง ได้ยินเพียงแค่เสียงฆ่าฟันกันดังสนั่น ท่ามกลางลมหนาว อบอวลไปด้วยกลิ่นคาวเลือดขุ่นข้น ยอดเขาที่กว้างใหญ่เต็มไปด้วยเสียงกรีดร้องโหยหวนด้วยความทรมาน ไม่รู้ว่าที่หอสัญญาณไฟมีคนตายไปแล้วมากน้อยเพียงใดเหล่าเชลยหวาดกลัวจนตัวสั่น ไม่เคยมีผู้ใดเคยเห็นภาพเช่นนี้มาก่อนประตูกั้นเปิดออกอย่างราบรื่น ทั้งยังคงเดินหน้าไปด้วยความเร็วสองเท่าเช่นเดิม หอสัญญาณไฟลูกที่สองอยู่ตรงหน้าแล้ว ทว่าสายพานที่เชื่อมระหว่างหอสัญญาณไฟที่สองและที่สามกลับถูกตัดขาดสายพานสูญเสียแรงถ่วงไปข้างหนึ่งเท
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 230
อี้เฉินเฟยจัดแจงให้เชลยขึ้นกระเช้าที่เพิ่มความเร็วจากปกติจากไปแล้ว ด้านหนึ่งประครองเยี่ยเฟิงที่กำลังเมามาย ด้านหนึ่งจูงมือกู้ชูหน่วนไปขึ้นกระเช้าลำสุดท้าย"รีบไปเร็ว""พวกเจ้าขึ้นกระเช้าไปก่อนเลย ข้าจะตามไปทีหลัง" กู้ชูหน่วนกวาดสายตามองออกไปไกลอยู่เป็นครั้งคราว ที่แห่งนั้นมีลมปราณของยอดฝีมือกำลังมุ่งหน้าเข้ามาด้วยความรวดเร็ว ใช่ว่านางจะสัมผัสไม่ได้สายตาเยือกเย็นแหงนมองไปทั่วทุกทิศ เห็นเพียงแต่ศพจำนวนมากกองทับกันสะเปะสะปะ กลิ่นคาวเลือดตลบอบอวลไปทั่วทั้งยอดเขานางยื่นมือหยิบลูกปัดในกระเป๋าใบเล็กบริเวณเอวออกมาโปรยลงไปบนหอสัญญาณไฟ หลังจากนั้นถึงจะวิ่งไปขึ้นกระเช้า พลางตะโกนเรียก "ฝูกวง ขึ้นกระเช้า""นายหญิง สายพันลับเส้นสุดท้ายยังหาไม่เจอ""หาไม่เจอก็ช่างมันเถอะ ขึ้นมาก่อน""นายหญิง ไปก่อนเลย ข้าน้อยจะตามไป"กู้ชูหน่วนกระทืบเท้าเจ้าโง่นี่เดี๋ยวพวกเขาก็ไปกันหมดแล้ว เขาจะตามมาได้อย่างไร"ข้าขอสั่งเจ้า รีบขึ้นกระเช้าเดี๋ยวนี้"ฝูกวงที่อยู่ด้านล่างของหน้าผาฉายประกายสับสนผ่านแววตาเขาไม่อยากขัดคำสั่งของเจ้านาย แต่เขาก็ไม่อยากจะทิ้งโอกาสที่จะทำให้นายของเขาได้ออกไปจากที่นี่ได้เห
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 231
บนกระเช้าของกู้ชูหน่วนมีเพียงนาง อี้เฉินเฟย ฝูกวง และเยี่ยเฟิงเยี่ยเฟิงเมามายสะลึมสะลือ ไม่มีความสามารถในการต่อสู้แล้ว วิชาตัวเบาของกู้ชูหน่วนพอใช้ได้ ทว่ากลับไม่มีกำลังภายใน ทำได้แค่พึ่งเข็มพิษและอาวุธลับลอบโจมตีอี้เฉินเฟยและฝูกวงที่ปะทะกับยอดฝีมือหลายสิบคนตามลำพังกลับไม่ได้ตกเป็นรองทว่าเจ้าตำหนักหลินกลับรู้สึกอับอายจนกลายเป็นความโกรธ ไปหยุดตรงหน้าประตูคุมสายพานด้วยไฟโทสะที่เดือดดาล ก่อนจะยกดาบขึ้นมาหวังจะฟันสายพานให้ขาดแม้เหล่าเชลยจะใกล้ไปถึงหอสัญญาณไฟบนเขาลูกแรกแล้ว แต่พวกเขายังอยู่ห่างออกมาไกล เวลานี้หากสายพานถูกตัด พวกเขาทั้งหมดก็ต้องตกหน้าผาฝูกวงเห็นดังนั้น ไม่สนใจว่าตนจะเป็นอันตราย พลันย้อนกลับไป แล้วเหวี่ยงเท้าใช้ท่าลูกถีบสลาตันไปยังท้ายทอยของเจ้าตำหนักหลินนี่เป็นวิธีการที่หยามเกียรติอย่างยิ่ง เจ้าตำหนักหลินโกรธจนควันออกหู ทว่าก็ทำได้เพียงแค่เบี่ยงตัวหลบ เพราะฝูกวงโจมตีเข้ามาด้วยความเร็วสูง"ฟึบฟึบฟึบ..."วินาทีที่เขากำลังเบี่ยงตัวหลบอยู่นั้น เหล่าสมุนกองธงที่อยู่ใกล้เขาต่างก็ถูกดาบของฝูกวงคร่าชีวิตไปทีละคน"ชิงตัวคนไปจากเจเดย์เฟิงอวิ๋นของข้าไม่พอ ยังกล้าฆ่าผู้ใต
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 232
อี้เฉินเฟยหยุดเป่าขลุ่ย นิ้วขาวเรียวยาวควงขลุ่ยหยกเล่นท่าทางช่ำชอง เขาดูสบายๆ และไม่ใส่ใจอะไรมากนักมุมปากของเขาเผยให้เห็นรอยยิ้มจางๆ น้ำเสียงกังวานอ่อนโยน "วันนี้ข้าเพียงแค่ต้องการพาตัวนางกลับไป สหาย เหตุใดไม่ไว้หน้ากันเลย"ดวงตาของกู้ชูหน่วนหรี่ลง ท่าทางในการหมุนควงขลุ่ยหยกของอี้เฉินเฟยเหตุใดจึงได้เหมือนกับประมุขชิงที่ช่วยเหลือนางในตอนนั้นยิ่งนักหรือตัวตนอีกตัวตนหนึ่งของเขาก็คือประมุขชิงแห่งสำนักซิวหลัวเช่นนั้นหรือยอดฝีมือขั้นสี่แค่นหัวเราะ "ไม่ว่าเจ้าจะใช่คนของสำนักซิวหลัวหรือไม่ วันนี้หากเจ้าพาตัวพวกเขาไป ก็จะถือเป็นศักตรูกับทั้งเผ่าหมอ""ร้ายแรงถึงขั้นนั้นเชียวหรือ" อี้เฉินเฟยถามกลับด้วยรอยยิ้ม ท่าทางเอื่อยเฉื่อย ไม่ได้เห็นพวกเขาอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อยเมื่อเห็นท่าทางอวดดีโอหังของเขา แล้วนึกถึงสิ่งที่เขากระทำลงไป มีหรือที่คนเผ่าหมอจะไม่เดือดดาล"ใครก็ได้ เข้ามาจับตัวเขาไป"เขาใช้คำว่าจับตัว ไม่ได้บอกให้ฆ่าเขาเสียเห็นได้เลยว่าเผ่าหมอยังคงหวาดเกรงสำนักซิวหลัวอยู่เหมือนกัน ไม่ต้องการจะเปิดศึกเชือดเฉือนกับสำนักซิวหลัวแบบซึ่งๆ หน้าการต่อสู้ที่ชุลมุนเริ่มต้นขึ้นอีกครั้ง เ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 233
"นายหญิง ฟื้นแล้วหรือ" ข้างหูคือเสียงปลาบปลื้มดีใจของฝูกวงกู้ชูหน่วนพยายามเปิดเปลือกตาอย่างยากลำบาก ภาพที่ปรากฎตรงหน้าคือสายตาห่วงใยของฝูกวง"ที่นี่ที่ไหน""พวกเราตกลงมาจากยอดผา โชคดีที่ระหว่างทางมีต้นไม้ใหญ่หลายต้นสกัดกั้นไว้หลายคราว นายหญิง ท่านรู้สึกไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า""มี รู้สึกไม่สบายทั้งตัวเลย โดยเฉพาะที่หน้าอก""ห้ะ..." ฝูกวงตื่นตระหนกกู้ชูหน่วนพยายามฝืนลุกขึ้นนั่ง แต่แค่ขยับเล็กน้อย ความเจ็บปวดที่เท้าก็แล่นเข้ามาจนนางสีหน้าเหยเก ก้มลงไปมองถึงพบว่าข้อเท้าของตนถูกกิ่งไม้เกี่ยวเป็นบาดแผลใหญ่ยาวเป็นทาง เพียงแต่ไม่รู้ว่าผู้ใดทำแผลให้ตั้งแต่เมื่อใดนางยกมือขึ้นไปมะเหงกเขาทีหนึ่ง "ใครใช้ให้เจ้ากระโดดลงมา"ฝูกวงก้มหน้าหงอราวกับเด็กที่ทำความผิดมา พูดพึมพำเสียงเบา "เห็นนายหญิงตกลงไป ข้าก็ใจคอไม่ดี รีบกระโดดตามลงไปด้วย""……"ประโยคนี้ ทำให้กู้ชูหน่วนไม่รู้จะตอบเขาเช่นไรดี"ไม่ได้บาดเจ็บใช่ไหม""มีแผลถลอกเล็กน้อย ไม่ใช่เรื่องใหญ่""เยี่ยเฟิงล่ะ""เยี่ยเฟิงยังสลบไม่ได้สติ ข้าน้อยตรวจดูแล้ว เขาก็ไม่มีปัญหาใหญ่ใด"เช่นนั้นแล้ว มีเพียงแค่นางที่ดวงซวย ได้แผลที่ขากู้ชูหน่ว
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 234
ฝูกวงสงสารจับใจ วางเยี่ยเฟิงที่แบกอยู่บนหลังลง แล้วพยุงกู้ชูหน่วนให้นั่งลง "นายหญิง แผลของท่านเปิดแล้ว ข้าจะทำแผลให้ท่านใหม่อีกรอบ""ได้" กู้ชูหน่วนโยนยาห้ามเลือดขวดสุดท้ายให้ฝูกวงฝูกวงนั่งลงไปในท่ากึ่งคุกเข่า ท่าทางอ่อนโยนราวกับกำลังประครองสมบัติล้ำค่า กลัวว่าหากแรงเกินไปเพียงเล็กน้อย ก็จะทำให้นางบาดเจ็บได้ผ้าพันแผลเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดจนแยกไม่ออก ฝูกวงกลัวว่านางจะเจ็บ แกะอยู่นานก็แกะไม่ออกสักทีกู้ชูหน่วนระอา "สุดหล่อ นี่เจ้ากำลังจักจี้ข้าอยู่หรืออย่างไร"ระหว่างพูด นางดึงผ้าพันแผลที่พันเอาไว้ก่อนหน้านี้ออกอย่างรวดเร็ว เลือดพลันไหลทะลักออกมา แต่นางก็เพียงแค่ขมวดคิ้วมุ่นเบาๆหากไม่ใช่เพราะบนใบหน้าของนางมีเหงื่อไหลซึมออกมา แทบจะทำให้คนเข้าใจผิดคิดว่าแผลของนางไม่เจ็บเลยแม้แต่น้อยยิ่งนางเข้มแข็งเช่นนี้ ฝูกวงยิ่งรู้สึกปวดใจ หยาดน้ำตาใสๆ รื้นอยู่ที่ขอบตา"ร้องทำไม กลัวจะออกไปไม่ได้หรือ"บรรยากาศค่อนข้างหม่นหมอง กู้ชูหน่วนก้มหน้า ภายใต้แสงไฟสลัว นางเห็นฝูกวงคอยปาดน้ำตาอยู่เป็นระยะมองเขาดีๆ อีกที อายุน่าจะราวๆ แค่สิบเจ็ดปีในยุคปัจจุบัน อายุสิบเจ็ดยังเป็นเพียงแค่เด็กนักเรียนค
บทล่าสุด
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 306
"แควก......"นายท่านหลันจับคอเขาไว้และยิ้มอย่างน่าขนลุก "เงื่อนไขของเจ้า ข้าไม่มีทางรับปาก แต่ข้ามีข้อเสนอให้เจ้า"มือใหญ่หยาบของเขา ลูบไล้ใบหน้าอันหล่อเหลาของเยี่ยเฟิงอย่างพึงพอใจ มองดูเขาใบหน้าแดงก่ำเพราะหายใจไม่ออก"เจ้าจงส่งมอบยาถอนพิษมาแต่โดยดี มิฉะนั้นข้าจะหักกระดูกของเขาออกทีละชิ้น จากนั้นจะมอบเขาให้กับบรรดาสมุนนับพันนับหมื่นของเผ่าหมอ แน่นอน ข้าจะให้เจ้าชมอยู่ข้างๆ เขา""อ่อ...... เจ้าอย่าหวังว่าหัวหน้าเผ่าหมอจะมาช่วยเจ้าเลย เพราะหัวหน้าเผ่าหมอยุ่งมาก ไม่มีเวลาสนใจเรื่องของเผ่าหมอ สมุนจำนวนมาก เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเขาดำรงอยู่"กู้ชูหน่วนไม่ใช่คนโง่เขาได้ยินออกว่า ความหมายของนายท่านหลันคือ พวกเขายังเลี้ยงดูสมุนกลุ่มหนึ่งไว้เป็นการส่วนตัว เป็นสมุนที่แม้แต่หัวหน้าเผ่าหมอก็ไม่รู้แม้แต่ตัวนางเองก็ยังไม่รู้ว่าทำไมเนายท่านหลันถึงกลัวว่าเรื่องที่เขาจะจัดการกับนางจะถูกหัวหน้าเผ่าหมอรู้เข้าแต่ต้องยอมรับว่าความคิดนี้ต่ำช้าจริงๆคำพูดของนายท่านหลันเพิ่งจบ นิ้วก้อยซ้ายของเยี่ยเฟิงก็ถูกหัก เสียงดังกรอบเยี่ยเฟิงกัดฟันแน่น ไม่ส่งเสียงร้องออกมาแม้แต่น้อย ราวกับว่าสิ่งที่ถูกหักไม่
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 305
"ตู้ม......"ฝ่ามืออีกครั้งที่พลาดเป้าไป ทำให้ สวีซานเหนียงโกรธจัด "เจ้ามัวแต่หลบเลี่ยง คิดว่าทำแบบนี้จะหนีพ้นงอย่างนั้นหรือ?""อย่างน้อยก็ช่วยรักษาชีวิตข้าไว้ได้"กู้ชูหน่วนยิ้มเยาะสวีซานเหนียงก็โจมตีด้วยกระบวนท่ารอยประทับหัตถ์โลหิตอีกครั้ง คราวนี้ กู้ชูหน่วน ไม่ได้ถอยหนี แต่กลับพุ่งเข้าใส่"ตู้ม......"ฝ่ามือทั้งสองปะทะกันอย่างรุนแรงร่างกายของกู้ชูหน่วนราวกับว่าวที่ขาดสาย ลอยกระเด็นไปข้างหลัง เลือดคำโตพุ่งออกมา อวัยวะภายในปั่นป่วนอย่างรุนแรงสวีซานเหนียงไม่ได้รับผลกระทบใดๆ นางมองกู้ชูหน่วนอย่างผู้ชนะ"ยัยขี้เหร่ ใครที่โดนรอยประทับหัตถ์โลหิตของข้า ไม่มีใครรอดชีวิตไปได้สักคน"กู้ชูหน่วนบ้วนเลือดในปากทิ้ง กัดฟันพยุงร่างลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเลบนร่างของนางยังคงแผ่รังสีแห่งความดื้อรั้น ไม่ยอมแพ้ และความหยิ่งผยอง"อย่างนั้นรึ แต่ข้ากู้ชูหน่วนชอบทำลายกฎอยู่แล้ว อีกอย่าง ต่อให้เจ้าตาย ข้าก็อาจจะไม่ตายก็ได้"นางคลึงนิ้วของนาง ร้อนจนเจ็บปวดจริงๆในโลกใบนี้ หากไม่มีวิทยายุทธ ก็คงจะลำบากจริงๆทุกคนต่างมองนางด้วยความประหลาดใจรรอยหัตถ์โลหิตของสวีซานเหนียง เป็นพิษและมีอุณหภูมิสู
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 304
"ตู้ม ตู้ม ตู้ม......"ผ่านไปอีกหลายฝ่ามือ กู้ชูหน่วนได้แต่หลบเลี่ยงไม่ตอบโต้แม้ว่านางจะหลบได้ทุกครั้ง แต่องครักษ์ลับก็ยังคงร้อนใจอย่างมาก และเพราะเสียสมาธินี่เอง ทำให้องครักษ์ลับสองคนถูกทวนฟางเทียนฮว่าจี่ของสวีเจิ้นฟาดเข้าที่ศีรษะ สมองของพวกเขาแตกกระจายออกมา เสียชีวิตอย่างน่าอนาถในที่เกิดเหตุเยี่ยเฟิงดิ้นรนลุกขึ้นยืน "นางเป็นพระชายาของเทพสงคราม หากพวกเจ้าฆ่านาง เทพสงครามจะไม่ปล่อยพวกเจ้าไปแน่""เพียะ......"นายท่านหลันตบหน้าเขาอีกครั้ง เขาลงมือหนักมาก การตบครั้งนี้ทำให้เลือดจากหูของเยี่ยเฟิงไหลออกมาจำนวนมาก ไม่รู้ว่าแก้วหูของเขาได้รับบาดเจ็บหรือไม่นายท่านหลันจับคอเสื้อของเขา ใบหน้าสี่เหลี่ยมจัตุรัสอันดุดันและกระหายเลือดของเขาเข้ามาใกล้เขา ราวกับปีศาจจากขุมนรก และเค้นคำพูดออกมาทีละคำ"เจ้าใส่ใจนางมากขนาดนั้นเลยหรือ? เพื่อนาง ถึงกับกล้าขัดคำสั่งของข้า เพื่อนาง ถึงกับยอมสละชีวิตของตัวเอง? เฟิงเอ๋อร์ ข้าว่าเจ้าคงลืมตัวตนของตัวเองไปแล้วจริงๆ""เฮือก......"เสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดของเยี่ยเฟิงถูกฉีกออกต่อหน้าเขา ดวงตาของนายท่านหลันที่เต็มไปด้วยความเอาแต่ใจและกระหายเลือดขยายใหญ่ข
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 303
เยี่ยเฟิงกระอักเลือดสดออกมาหนึ่งคำโดยที่เขายังไม่ทันได้ตั้งตัว หน้าอกของเขาก็ถูกใครบางคนเหยียบอย่างแรง แรงกดนั้นทำให้กระดูกซี่โครงของเขาหักไปหลายซี่ เสียงกระดูกแตกดังกร็อบแกร็บ เขารู้สึกเจ็บปวดจนต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆ"ขอเพียงเจ้าอ้อนวอนข้า บางทีข้าอาจพิจารณาไว้ชีวิตเจ้า"เยี่ยเฟิงเบือนหน้าไปทางอื่น ไม่ว่าหน้าอกของเขาจะเจ็บปวดเพียงใด เขาก็ยังคงดื้อรั้นที่จะไม่ส่งเสียงใดๆ ออกมาสิบสามปีที่ราวกับตกอยู่ในขุมนรก เขาได้พิสูจน์เรื่องนี้ครั้งแล้วครั้งเล่าไม่ว่าเขาจะอ้อนวอนอย่างไร ก็ไร้ประโยชน์ จะยิ่งกระตุ้นความโหดเหี้ยมในใจของอีกฝ่าย ทำให้เขาได้รับความอัปยศมากขึ้นเท่านั้นกู้ชูหน่วนวางแม่เฒ่าเยี่ยลง กำหมัดแน่นจนข้อต่อกระดูกดังกร็อบแกร็บ และตวาดว่า "ปล่อยเขา""ปล่อยเขา? เจ้ามีสิทธิอะไรมาสั่งให้ข้าปล่อยเขา?" นายท่านหลันเหลือบมองกู้ชูหน่วน ใบหน้าเหลี่ยมของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจนอกจากฐานะของพระชายาแห่งเทพสงครามและเพื่อนของหัวหน้าเผ่าหมอแล้ว นางยังมีอะไรอีกหรือไม่?ทำไมถึงได้หยิ่งผยองเพียงนี้?สวีซานเหนียงบิดคอองครักษ์ลับที่อยู่ใกล้นางจนตายคาที่ นางเดินไปหากู้ชูหน่วนด้วยท่าทางยั่วยว
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 302
อินต้ากุ่ยกับนายท่านหลันสบตากันกัน พวกเขาล้วนเห็นเจตนาฆ่าในดวงตาของอีกฝ่ายกู้ชูหน่วนอาจจะเกี่ยวพันกับสำนักซิวหลัว และยังฆ่าคนแคระเจี่ยน ยุยงเทพสงครามให้โจมตีเขาหมายวิญญาณ ทำให้พวกเขาล้มตายไปจำนวนมาก แม้แต่เขาหมายวิญญาณก็ถูกทำลายไปเกินครึ่งหากไม่ฆ่านาง ก็คงไม่สามารถคลายความแค้นในใจได้ขอเพียงคนเหล่านี้ถูกฆ่าทั้งหมด ถึงเวลานั้นก็ไม่มีหลักฐาน และหัวหน้าเผ่าหมออาจจะไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นคนฆ่าด้วยซ้ำสิ่งที่นายท่านหลันเกลียดที่สุดคือความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนของนางกับเยี่ยเฟิงเยี่ยเฟิงเป็นคนของเขา ชีวิตนี้มีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถแตะต้องได้ แม้แต่ความตายก็มีเพียงเขาเท่านั้นที่ฆ่าได้กู้ชูหน่วนถอยหลังไปหลายก้าวและเอ่ยเสียงดังว่า "พวกเจ้ารีบไปเร็ว ไปหาเย่จิ่งหาน""ไป? นอกจากนรกแล้ว พวกเจ้าไปที่ไหนไม่ได้ทั้งสิ้น"เจ็ดปีศาจแห่งเขาอินซานและพวกนายท่านหลันยืนอยู่ในทิศทางเดียว แล้วก่อตัวเป็นวงล้อมปิดกั้นเส้นทางของพวกเขาพวกเขาทั้งหก ไม่ว่าใคร ล้งนเป็นยอดฝีมือผู้เลื่องชื่อแห่งยุค โดยเฉพาะนายท่านหลันกับอินต้ากุ่ย ซึ่งหาคู่ต่อสู้บนโลกได้ยากยิ่งแต่ที่นี่ พวกเขาทั้งหมดเป็นคนแก่และคนพิการ ไม่ม
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 301
กู้ชูหน่วนค่อนข้างรู้สึกแปลกๆ และเมื่อหันศีรษะไปเห็นนายท่านหลันผู้มีสีหน้ามืดมนจนน่ากลัว นางก็ตกใจจนตัวสั่น"คนทำให้คนตกใจจนตายได้เลยนะ"ผู้พิทักษ์ซานเงื้อค้อนฟาดไปข้างหน้าด้วยความโกรธ "นังผู้หญิงสมควรตาย ไม่เพียงยุยงเทพสงครามโจมตีเขาหมายวิญญาณ ยังกล้ายุแหย่ให้แตกแยกกันอีก สมควรตายนัก"สีหน้าขององครักษ์ลับเปลี่ยนไป พลิกดาบยาวในมือ ปัดป้องค้อนเหล็กขนาดใหญ่"ปัง ปัง ปัง......"เพียงชั่วครู่ ก็ปะทะกันไปหลายสิบกระบวนท่าแล้ว"ตู้ม......"เสียงดังสนั่น องครักษ์ลับกระอักเลือด ผู้พิทักษ์ซานกลับไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย ชัยชนะและความพ่ายแพ้จึงปรากฏขึ้นทันทีกู้ชูหน่วนยิ้มเยาะ "ทำไม พูดความจริงแล้วโกรธจนทนไม่ได้รึ? นายท่านหลัน ไม่ใช่ว่าข้าว่าเจ้านะ เจ้านี่หน้าไม่อายเสียจริงๆ พวกเจ็ดปีศาจแห่งเขาอินซานเห็นเจ้าเป็นพี่ เป็นสหาย แต่เจ้ากลับหลอกแม้กระทั่งพวกเขา"พลังภายในมือของนายท่านหลันรวมตัวเป็นลูกไฟ และเห็นได้ชัดว่าขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว ดวงตาที่ไร้ซึ่งอุณหภูมินั้นก็จ้องมองไปที่กู้ชูหน่วน ราวกับว่ากู้ชูหน่วนกลายเป็นคนตายไปแล้วเยี่ยเฟิงคลานขึ้นอย่างยากลำบาก และเตือนด้วยเสียงสั่นเครือ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 300
สวีซานเหนียงหัวเราะเยือกเย็น "นังหนู ข้าจะบอกพวกเจ้าตามตรงแล้วกัน นายท่านหลันกับพวกเราสนิทกันนัก เจ้าจะว่าร้ายผู้ใดก็ได้ แต่กลับชี้ไปที่เขา เจ้าคิดว่าพวกเราจะเชื่อเจ้าหรือ อีกอย่าง พวกเราก็เพิ่งกลับมาจากเขาหมายวิญญาณ"กู้ชูหน่วนเหยียดหยันในใจช่างสมเป็นปลาข้องเดียวกันเสียจริง มีเพื่อนที่วิปริตอย่างนายท่านหลัน ไม่แปลกใจเลยที่พวกเขาน่าขยะแขยงขนาดนี้กู้ชูหน่วนแสร้งทำเป็นตกใจ "เป็นไปไม่ได้ ในเมื่อพวกเจ้าเป็นเพื่อนของนายท่านหลัน นายท่านหลันยังหลอกพวกเจ้าได้ลงอีกหรือ"สวีซานเหนียงและคนอื่นๆ ขมวดคิ้วมุ่นกู้ชูหน่วนถอนหายใจอย่างจนปัญญา "เจ้าคิดว่าเหตุใดหานอ๋องถึงส่งทหารไปที่เขาหมายวิญญาณเล่า เป็นเพราะข้าอย่างนั้นหรือ พวกเจ้าช่างใสซื่อเหลือเกิน เทพสงครามบุกเขาหมายวิญญาณ เพียงเพราะกระดิ่งภินวิญญาณอยู่ที่นายท่านหลันก็เท่านั้น ไม่เช่นนั้นเขาจะยอมทำเพื่อสตรีเพียงผู้เดียว ทั้งยังเป็นหญิงอัปลักษณ์ เพื่อผิดใจกับหัวหน้าเผ่าหมอได้อย่างไร"เดิมทีตีเจ็ดปีศาจแห่งเขาอินซานให้ตาย พวกเขาก็ไม่มีทางเชื่อคำพูดของกู้ชูหน่วนแต่เหตุการณ์ตรงหน้า คำพูดนี้ของนาง ฟังดูมีเหตุผลยิ่งนักเทพสงครามคือผู้ใด เขาต้อง
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 299
เจ็ดปีศาจแห่งเขาอินซาน ไม่ว่าคนไหนก็ล้วนแต่เป็นบุคคลสำคัญที่เลื่องชื่อในยุทธภพ โดยเฉพาะอินต้ากุ่ย ลูกพี่ใหญ่ของเจ็ดปีศาจแห่งเขาอินซาน วิทยายุทธสูงล้ำถึงขั้นที่แม้แต่เทพและปีศาจก็ไม่อาจคาดเดา แทบจะสูสีคู่คี่กับนายท่านหลันได้เลยยามนี้พวกเขาทั้งสามปรากฏตัวขึ้นที่นี่พร้อมกัน คิดว่าต้องไม่ประสงค์ดีเป็นแน่องครักษ์ลับคุ้มกันกู้ชูหน่วน พูดเสียงกร้าว "พวกเราคือคนของเทพสงครามหานอ๋อง ใต้เท้าไม่ใช่คนของเผ่าเทียนเฝิน แล้วก็ไม่ใช่คนของเผ่าหมอ จะช่วยไว้หน้ากันได้หรือไม่"จู่ๆ สวีซานเหนียงก็หัวเราะออกมาด้วยความคุ้มคลั่ง ดวงตาคู่นั้นจ้องเขม็งไปยังเยี่ยเฟิงที่บาดแผลเต็มตัว มีทั้งความชื่นชอบ ความโกรธ ซับซ้อนยากจะเข้าใจ"ไว้หน้าพวกเจ้างั้นรึ ตอนนั้นที่นังเด็กนั่นกับเจ้าเด็กคนนั้นฆ่าพี่น้องของข้า เคยไว้หน้าพวกข้าหรือไม่"ดวงตาทั้งสองข้างของสวีเจิ้นบอดสนิท มองไม่เห็นรูม่านตา เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราด "ยังมีดวงตาของข้า ลูกตาทั้งสองข้างของข้าถูกควักออกไป ล้วนแต่เป็นเพราะพวกเจ้า แค้นนี้ไม่ว่าอย่างไรวันนี้ก็ต้องสะสางให้รู้เรื่อง"แม้ตาทั้งสองข้างของสวีเจิ้นจะมืดบอด แต่ความสามารถในการฟังกลับเป็นเล
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 298
ด้านบนมีค้างคาวกินคน ด้านล่างมีฝูงงูพิษวิธีการเช่นนี้ช่างโหดร้ายเกินไปองครักษ์ลับพากันเลียนแบบฝูกวง ใช้กำลังภายในของตนโจมตีฝูงค้างคาว พยายามปกป้องกู้ชูหน่วนสุดกำลังที่ตนมีกู้ชูหน่วนเอ่ย "เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ ฝูกวง เจ้าคิดหาวิธีตามหาผู้อาวุโสที่แซ่ตงผู้นั้น แล้วคุมตัวนางไว้ ไม่เช่นนั้นพวกเราไม่มีผู้ใดหนีรอดไปได้แน่""แต่หากข้าน้อยไปแล้ว นายหญิงจะทำเช่นไร""ข้ามีวิธีของข้า ข้าจะคุ้มกันเจ้า เจ้ารีบไป ไม่เช่นนั้นรอจนเจ้าใช้กำลังภายในหมด อยากจะจัดการนางก็คงไม่ไหวแล้ว"ฝูกวงกวาดสายตามองดูสถานการณ์การต่อสู้รอบๆสภาพการณ์ตรงหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่นักผู้ใต้บัญชาของเย่จิ่งหานแต่ละรายต่างได้รับบาดเจ็บไม่มากก็น้อยเยี่ยเฟิงบาดเจ็บสาหัส ทั้งยังต้องปกป้องแม่เฒ่าเยี่ย ไม่มีความสามารถในการต่อสู้แล้วที่ยังสู้ได้ก็มีเพียงแค่เขากับองครักษ์ลับของเย่จิ่งหานจำนวนไม่กี่คนหากประวิงเวลาต่อไป เกรงว่าพวกเขาจะต้องตายเพราะใช้กำลังภายในจนหมดจริงๆคิดได้เช่นนี้ ฝูกวงจึงทำได้เพียงแค่กัดฟันพูด "ข้าพอจะรู้ตำแหน่งที่นางอยู่ นายหญิง อดทนไว้ ข้าน้อยจะใช้เวลาให้น้อยที่สุดหานางให้เจอ แล้วจะจัดการนางเสีย""ด
