เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 207
บทที่เกี่ยวข้อง
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 208
สมุนหลิวหน้าเปลี่ยนสี ตวาดผู้ใต้บัญชาของตนเอง "พูดจาเพ้อเจ้อ สหายอี้จะโกงได้อย่างไร น้องลั่ว เขาปากไม่มีหูรูด เจ้าอย่าถือสาเขาเลย"ลูกเต๋าถูกเขย่าต่อไป สมุนหลิวและอี้เฉินเฟยเดิมพันกันตาแล้วตาเล่าอี้เฉินเฟยก็ชนะทุกครั้งไปสมุนหลิวปาดเหงื่อไม่หยุด สีหน้าดูร้อนรนกระวนกระวายขึ้นเรื่อยๆส่วนสมุนลั่วยิ้มปากไม่หุบ คอยนับเงินไม่ได้หยุดหย่อนสมุนคนอื่นได้แต่งงเป็นไก่ตาแตกคนผู้นี้คือเซียนการพนันหรืออย่างไรเหตุใดถึงไม่เคยแพ้เลยสักครั้งกู้ชูหน่วนมองไปยังอี้เฉินเฟยอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร สายตาใจเย็นนิ่งสงบ มุมปากยกขึ้นเล็กน้อยนางเอ่ยด้วยรอยยิ้ม "พี่ใหญ่ลั่ว เป็นอย่างไรบ้าง สหายผู้นี้ที่ข้าพามา ไม่เลวเลยใช่ไหม""นั่นต้องเรียกว่าดียิ่งนัก ยอดเยี่ยมเหลือเกิน สหาย เจ้ารู้จักผู้มีฝีมือเช่นนี้ เหตุใดไม่แนะนำให้ข้ารู้จักตั้งแต่แรก""หากท่านชอบ ข้ายกเขาให้ท่านได้นะ"มือที่ถือเงินอยู่ของอี้เฉินเฟยสั่นระรัวยกให้เขา ?เหอะ...เด็กคนนี้ เห็นเขาเป็นสินค้าแล้วหรืออย่างไร"น้องอี้เป็นคนของเจ้า ข้าจะแย่งของรักของเจ้ามาได้อย่างไร ไม่เช่นนั้นเอาอย่างนี้แล้วกัน ต่อไปหากเจ้าสะดวก ก็เอาน้องอี้มาให
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 209
อาจเพราะรังสีรอบกายของกู้ชูหน่วนที่เย็นยะเยียบ รอยยิ้มเมื่อครู่บนใบหน้าก็หายไปสมุนลั่วจึงถามด้วยความสงสัย "สหาย เจ้าเป็นอะไรไป เหตุใดสีหน้าเจ้าดูไม่สู้ดีเท่าไหร่นัก""อ่อ...ไม่มีอะไร ก็แค่รู้สึกว่าโหดเหี้ยมเสียจริง""นั่นน่ะสิ ข้าก็ว่าโหดเหี้ยมนัก แต่ความจริงก็เป็นเช่นนี้ ใครใช้ให้เขาเป็นเชลยเล่า นอกเหนือจากพวกบ่าวไพร่ เดิมทีฐานะของเชลยก็ต้อยต่ำที่สุดในเผ่าหมออยู่แล้ว เยี่ยเฟิงได้รับความโปรดปรานจากนายท่านของพวกเราเนิ่นนานหลายปีเช่นนั้น ก็นับว่าไม่เลวแล้ว เจ้าดูเชลยคนอื่นๆ สิ มีผู้ใดบ้างที่มีจุดจบที่ดี"เช่นนั้นท่านรู้หรือไม่ว่าคืนนี้เยี่ยเฟิงจะถูกส่งไปที่ยอดเขาหลักช่วงกี่ยาม"เรื่องนี้ข้าก็ไม่ค่อยแน่ใจ น่าจะหลังยามจื่อไปกระมัง""พี่ใหญ่ลั่ว เหตุใดเจ้าตำหนักเจียงถึงได้เกลียดเยี่ยเฟิงนัก""แต่ก่อนเจ้าตำหนักเจียงก็เป็นบ่าวไพร่เหมือนกัน แต่เขาโชคดี ไต่ขึ้นไปเป็นเจ้าตำหนักได้อย่างไร ข้าก็ไม่ค่อยเข้าใจหรอก รู้เพียงแต่ว่าพ่อแม่ของเจ้าตำหนักเจียงตายอย่างทุกข์ทรมานเพราะเยี่ยเฟิง เจ้าตำหนังเจียงถึงได้เกลียดชังเยี่ยเฟิงนัก จงใจกลั่นแกล้งเขาบ่อยๆ ไม่รู้ว่าเยี่ยเฟิงต้องทุกข์ยากเพียงใดตอนอยู
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 210
สมุนหลิวคัดค้านทว่าสมุนทั้งชั้นผู้น้อยและชั้นสูงเต็มห้องต่างก็มองเขาอยู่ หากแค่นี้เขายังไม่กล้าเดิมพัน แล้วต่อไปจะเป็นลูกพี่ใหญ่ได้อย่างไรประกอบกับที่วันนี้เขาแพ้จนหมดหน้าตักแล้ว เขาเองก็อัดอั้นไฟโทสะในใจอยู่เหมือนกัน กัดฟันกรอดพูดออกไปหนึ่งประโยค "ได้ เดิมพัน""เจ้าจะเดิมพันอะไร""เรือนเก่าของข้า แล้วยังมีเรือนใหม่อีกหลัง""ได้ เจ้าแทงข้างสูงหรือต่ำ" สมุนลั่วกลัวเขาจะเปลี่ยนใจสมุนหลิวแอบซื้อเรือนหลังหนึ่งในเมืองหลวงเอาไว้ สมุนจำนวนไม่น้อยต่างก็รู้และพากันอิจฉาเขาเขาเองก็อิจฉามากเช่นกันถ้าหากชนะเดิมพันได้เรือนใหม่ของเขามา เท่ากับได้แบบเต็มเม็ดเต็มหน่วย"เอ่อ...แทงสูงแล้วกัน ไม่ แทงต่ำ""จะสูงหรือต่ำกันแน่""ต่ำ""น้องอี้ เช่นนั้นพวกเราลงอะไร"สีหน้าของอี้เฉินเฟยยังคงสงบนิ่งดังเดิม เขาพูดด้วยรอยยิ้ม "ในเมื่อเขาแทงต่ำ เช่นนั้นพวกเราก็แทงสูงแล้วกัน""จะแทงสูงจริงหรือ เจ้าจะลองคิดดูให้ดีอีกหน่อยหรือไม่" ครั้งนี้เขาเดิมพันเงินไปเยอะมาก จะแพ้ไม่ได้เด็ดขาด หากแพ้ขึ้นมาจริงๆ เงินต้นของเขาก็จะหายไปด้วย"ไม่เช่นนั้น ท่านลงเองดีไหม" อี้เฉินเฟยหลีกทางให้เขาสมุนลั่วรีบโบกมือ ม
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 211
"เจ้าพูดว่าข้าโกงซ้ำแล้วซ้ำเล่า หากวันนี้เจ้าไม่มีหลักฐานมาแสดง ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่"กู้ชูหน่วนพูดแทรกขึ้นมาทันที “โอ้ พี่ชายมีอะไรติดอยู่ที่แขนเสื้อรึ?”สมุนหลิวยกแขนเสื้อขึ้นด้วยความสงสัย ลูกเต๋าลูกหนึ่งตกลงมาจากแขนเสื้ออย่างไม่น่าเชื่อ และกลิ้งไปมาบนโต๊ะหลายรอบก่อนจะหยุดลงตึ้ง......ทุกคนต่างตกใจ ไม่คิดเลยว่าหมุนหลิวจะโกงสมุนลั่วตะโกนด้วยความโกรธ และชกไปที่หน้าอย่างแรง “เจ้ายังจะบอกว่าไม่ได้โกงอีกหรือ หากเจ้าไม่ได้โกง แล้วลูกเต๋าในแขนเสื้อของเจ้าคืออะไร?”สมุนหลิวเองก็หงุดหงิดเขาไม่ได้โกงจริงๆทันใดนั้น ก็โดนชกเข้าที่หน้าอย่างแรงจนหูอื้อไปหมด“เจ้ากล้าชกข้า สามหาว สาวหาว ใส่ความข้าก็มากพอแล้ว ยังกล้าชกข้าอีก สหายทั้งหลาย! ช่วยลงมือเขาให้หนัก”“สหายทั้งหลาย! คนแซ่หลิวไร้ศีลธรรม ไม่เพียงแต่จะโกงต่อหน้าสาธารณชน ยังกล้าชกข้าอีก ช่วยทุบตีเขาแทนข้าที”ทุกคนที่เคยมีความสุขและหัวเราะคิกคักเมื่อครู่ต่างก็เข้าไปชกต่อยกันอย่างดุเดือดกู้ชูหน่วนกับอี้เฉินเฟยถอยออกมาอี้เฉินเฟยยิ้มเอ่ยว่า "คุณหนูสามไปที่ใดก็สร้างความวุ่นวายที่นั่น"กู้ชูหน่วนเอ่ยเสียงจริงจังว่า "พูดจาเหลวไหล
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 212
อี้เฉินเฟยสวมเสื้อคลุมสีขาวบาง ปิดหน้าด้วยผ้าคลุมใบหน้า และปะปนไปกับเหล่าบ่าวรับใช้เสื้อคลุมที่โปร่งแสงเผยให้เห็นรูปร่างที่สมบูรณ์แบบของเขาเขาสูงโปร่ง มีบุคลิกที่โดดเด่น และมีกลิ่นอายอันสง่างามติดตัว แม้จะยืนอยู่ในกลุ่มคน ก็สามารถดึงดูดสายตาได้อย่างง่ายดายกู้ชูหน่วนสวมชุดโครงกระดูก สวมหน้ากากโครงกระดูก และถือธงขนาดใหญ่ที่มีลวดลายดอกกล้วยไม้ คุมเหล่าบ่าวรับใช้เดินไปข้างหน้านางกลั้นหัวเราะตลอดทาง และสายตาเยาะเย้ยของนางมักจะมองไปที่อี้เฉินเฟยอยู่เสมอใบหน้าของอี้เฉินเฟยแดงก่ำนี่เป็นครั้งแรกที่เขาสวมเสื้อผ้าที่เปิดเผยมากขนาดนี้ และเป็นครั้งแรกที่ถูกคนมองด้วยสายตาเปลือยเปล่าเช่นนี้ด้วยเขาคืออาจารย์สามแห่งสำนักหยู และเป็นแบบอย่างของนักปราชญ์ทั่วหล้า อี้เฉินเฟยแทบจะจินตนาการไม่ออกเลยว่าหากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป ผู้คนทั่วหล้าจะมองสำนักหยูอย่างไร"บ่าวรับใช้ที่ยืนอยู่ตรงกลางดูสง่ามาก""ใช่แล้ว ทุกกริยาบทดูสูงส่งมาก มิใช่บุตรชายของขุนนางในเมืองหลวงหรอกหรือ""ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ได้ยินมาว่าเหล่าบ่าวรับใช้กลุ่มนี้หน้าตาดีมาก นายท่านต้องพอใจมากแน่"ตลอดทางผ่านไปอย่างราบรื่น มี
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 213
"พวกเจ้าถูกจับมานานแค่ไหนแล้ว?""ข้าถูกจับมาเดือนกว่าแล้ว""ข้าถูกจับมาครึ่งเดือนกว่าแล้ว""ข้าถูกจับมาสองเดือนแล้ว""พวกเจ้าเคยเห็นนายท่านหลันหรือไม่?"เหล่าบ่าวรับใช้ต่างส่ายศีรษะ "ไม่เคย แต่ได้ยินมาว่าคืนนี้ยามจื่อจะถูกส่งตัวไปที่นั่น ได้ยินมาว่านายท่านหลันมีนิสัยโหดเหี้ยม เหล่าบ่าวรับใช้ที่ถูกส่งไปแทบไม่มีใครรอดออกมาได้เลย พวกข้า......พวกข้ายังไม่อยากตาย"ยามจื่อ?ก่อนหน้านี้ได้ยินสมุนลั่วพูดว่า เยี่ยเฟิงก็จะถูกส่งตัวในยามจื่อเช่นกันตาเฒ่าชาติชั่วผู้นั้น คืนเดียวเล่นกับชายงามหญิงงามมากขนาดนี้ ไม่กลัวว่าจะเหนื่อยตายเลยรึ"พวกเจ้าอยู่ที่นี่มานานมากแล้ว รู้หรือไม่ว่าเยี่ยเฟิงถูกขังอยู่ที่ใด?""ข้ารู้ เขาถูกขังอยู่ในเจดีย์เจ็ดชั้น ตรงเจดีย์สุดท้ายนั่นแหละ""ข้าขอถามอีกสักหน่อย พวกเจ้ารู้หรือว่าในเจดีย์แห่งนี้ขังคนไว้จำนวนเท่าใด?""ไม่แน่ใจ แต่ก็น่าจะเกือบร้อย นอกจากเจดีย์แห่งนี้ ยังมีเจดีย์อีกหลายแห่งที่ขังคนไว้จำนวนมาก"กู้ชูหน่วนและอี้เฉินเฟยสบตากัน พวกเขาทั้งคู่เห็นความยากลำบากในสายตาของกันและกันการช่วยเหลือเยี่ยเฟิงเพียงคนเดียวอาจทำได้แต่การพาคนหลายร้อยคนหนีออกจาก
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 214
นอกจากหัวเราะอย่างขมขื่นแล้ว อี้เฉินเฟยจะพูดอะไรได้อีกกู้ชูหน่วนให้เหล่าบ่าวรับใช้รออยู่ที่เดิมอย่างสงบ แล้วรอให้พวกเขามาช่วยเหลือ จากนั้น นางก็ตามอี้เฉินเฟยไปยังเจดีย์เจ็ดชั้นใกล้ยามจื่อเข้ามาทุกที เวลาเป็นสิ่งสำคัญมาก แต่อี้เฉินเฟยกลับไม่ยอมออกไปง่ายๆ เขาหาโอกาสตีสมึนให้สลบ แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าของเขาก่อนถึงจะยอมออกมากู้ชูหน่วนเบ้ปาก "เสียของมาก ใส่ชุดสีขาวโปร่งยังดูดีกว่าอีก""ห้ามพูดถึงชุดสีขาวอีก""ได้ หากรับปากข้าเรื่องหนึ่งก่อน"อี้เฉินเฟยจ้องมองนางอย่างระมัดระวัง ไม่รู้ว่าสาวน้อยเจ้าเล่ห์จะมาไม้ไหนอีกกู้ชูหน่วนตบที่อกเขาเบาๆ เป็นเชิงบอกให้สบายใจ "ข้าจะไม่ให้ทำอะไรที่ขัดต่อความเที่ยงธรรมในยุทธภพ แค่......เจ้ารำเปลือยกายให้ข้าดูได้หรือไม่?""แค่กๆ..."อี้เฉินเฟยแทบสำลักน้ำลายตัวเองเขาเดินต่อไปข้างหน้า พยายามกลบเกลื่อนความอับอาย"ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน""หากพี่ไม่พูด ถือว่าตอบตกลงนะ""……"เขาเงียบเมื่อไหร่กัน?มิใช่เพิ่งพูดไปว่าชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกันหรอกหรือ?เสียงฝีเท้าหลายคู่ค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้พวกเขาอี้เฉินเฟยและกู้ชูหน่วนยืนอยู่สองข้าง เหยียดหลังตรง และเ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 215
"แค่กๆ ๆ"พอเทสุราจากไหหนึ่งหมดลง เยี่ยเฟิงก็ฉวยโอกาสไอออกมาอย่างรุนแรง เห็นได้ชัดว่าสำลักไม่น้อยไม่รอให้เขาไอเสร็จ ก็ถูกกรอกด้วยสุราไหใหม่ข้างหูได้ยินเสียงของเจียงซวี่ที่กำลังพูดกับตัวเองด้วยสีหน้าได้ใจแม้เจ้าจะเอากระดิ่งภินวิญญาณกลับคืนมาได้จริงๆ เจ้าคิดว่านายท่านจะปล่อยเจ้าไปจริงๆ หรือ? เหอ โง่มาก เจ้าเป็นคนของนายท่าน นอกจากนายท่านจะยกเจ้าให้คนอื่น มิเช่นนั้น เขายอมทำลายเจ้าทิ้ง ดีกว่าจะปล่อยให้เจ้ามีโอกาสหลุดพ้นจากการควบคุมของเขา""ที่เขาพูดเช่นนั้น ก็แค่ต้องการใช้เจ้าเป็นเครื่องมือ ชีวิตนี้เจ้าจะเป็นของนายท่านคนเดียว เป็นของเล่นของนายท่านตลอดไป ฮ่าๆ ๆ......""ปัง......"เจียงซวี่โยนไหสุราเปล่าทิ้งไป ปล่อยมือที่บีบคางเขาลง และยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์เยี่ยเฟิงไออย่างเจ็บปวดจนแทบไอปอดออกมาด้วยแล้วกว่าจะหายใจได้ปกติก็ใช้เวลานานพอควรเมื่อฟังคำพูดของเจียงซวี่ น้ำตาจากหางตาของเยี่ยเฟิงก็ไหลออกมารวมกับสุราที่เขาดื่มไป ไหลลงมาเสียง "ติ๊ก" หนึ่งเสียงหัวใจของเขารู้สึกเศร้าสลดถึงขีดสุดความสิ้นหวังห่อหุ้มทั้งร่างกายของเขาไว้ตั้งแต่แรกที่ได้ยินว่านายท่านตั้งใจจะปล่อยเขาไป
บทล่าสุด
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 306
"แควก......"นายท่านหลันจับคอเขาไว้และยิ้มอย่างน่าขนลุก "เงื่อนไขของเจ้า ข้าไม่มีทางรับปาก แต่ข้ามีข้อเสนอให้เจ้า"มือใหญ่หยาบของเขา ลูบไล้ใบหน้าอันหล่อเหลาของเยี่ยเฟิงอย่างพึงพอใจ มองดูเขาใบหน้าแดงก่ำเพราะหายใจไม่ออก"เจ้าจงส่งมอบยาถอนพิษมาแต่โดยดี มิฉะนั้นข้าจะหักกระดูกของเขาออกทีละชิ้น จากนั้นจะมอบเขาให้กับบรรดาสมุนนับพันนับหมื่นของเผ่าหมอ แน่นอน ข้าจะให้เจ้าชมอยู่ข้างๆ เขา""อ่อ...... เจ้าอย่าหวังว่าหัวหน้าเผ่าหมอจะมาช่วยเจ้าเลย เพราะหัวหน้าเผ่าหมอยุ่งมาก ไม่มีเวลาสนใจเรื่องของเผ่าหมอ สมุนจำนวนมาก เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าพวกเขาดำรงอยู่"กู้ชูหน่วนไม่ใช่คนโง่เขาได้ยินออกว่า ความหมายของนายท่านหลันคือ พวกเขายังเลี้ยงดูสมุนกลุ่มหนึ่งไว้เป็นการส่วนตัว เป็นสมุนที่แม้แต่หัวหน้าเผ่าหมอก็ไม่รู้แม้แต่ตัวนางเองก็ยังไม่รู้ว่าทำไมเนายท่านหลันถึงกลัวว่าเรื่องที่เขาจะจัดการกับนางจะถูกหัวหน้าเผ่าหมอรู้เข้าแต่ต้องยอมรับว่าความคิดนี้ต่ำช้าจริงๆคำพูดของนายท่านหลันเพิ่งจบ นิ้วก้อยซ้ายของเยี่ยเฟิงก็ถูกหัก เสียงดังกรอบเยี่ยเฟิงกัดฟันแน่น ไม่ส่งเสียงร้องออกมาแม้แต่น้อย ราวกับว่าสิ่งที่ถูกหักไม่
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 305
"ตู้ม......"ฝ่ามืออีกครั้งที่พลาดเป้าไป ทำให้ สวีซานเหนียงโกรธจัด "เจ้ามัวแต่หลบเลี่ยง คิดว่าทำแบบนี้จะหนีพ้นงอย่างนั้นหรือ?""อย่างน้อยก็ช่วยรักษาชีวิตข้าไว้ได้"กู้ชูหน่วนยิ้มเยาะสวีซานเหนียงก็โจมตีด้วยกระบวนท่ารอยประทับหัตถ์โลหิตอีกครั้ง คราวนี้ กู้ชูหน่วน ไม่ได้ถอยหนี แต่กลับพุ่งเข้าใส่"ตู้ม......"ฝ่ามือทั้งสองปะทะกันอย่างรุนแรงร่างกายของกู้ชูหน่วนราวกับว่าวที่ขาดสาย ลอยกระเด็นไปข้างหลัง เลือดคำโตพุ่งออกมา อวัยวะภายในปั่นป่วนอย่างรุนแรงสวีซานเหนียงไม่ได้รับผลกระทบใดๆ นางมองกู้ชูหน่วนอย่างผู้ชนะ"ยัยขี้เหร่ ใครที่โดนรอยประทับหัตถ์โลหิตของข้า ไม่มีใครรอดชีวิตไปได้สักคน"กู้ชูหน่วนบ้วนเลือดในปากทิ้ง กัดฟันพยุงร่างลุกขึ้นยืนอย่างทุลักทุเลบนร่างของนางยังคงแผ่รังสีแห่งความดื้อรั้น ไม่ยอมแพ้ และความหยิ่งผยอง"อย่างนั้นรึ แต่ข้ากู้ชูหน่วนชอบทำลายกฎอยู่แล้ว อีกอย่าง ต่อให้เจ้าตาย ข้าก็อาจจะไม่ตายก็ได้"นางคลึงนิ้วของนาง ร้อนจนเจ็บปวดจริงๆในโลกใบนี้ หากไม่มีวิทยายุทธ ก็คงจะลำบากจริงๆทุกคนต่างมองนางด้วยความประหลาดใจรรอยหัตถ์โลหิตของสวีซานเหนียง เป็นพิษและมีอุณหภูมิสู
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 304
"ตู้ม ตู้ม ตู้ม......"ผ่านไปอีกหลายฝ่ามือ กู้ชูหน่วนได้แต่หลบเลี่ยงไม่ตอบโต้แม้ว่านางจะหลบได้ทุกครั้ง แต่องครักษ์ลับก็ยังคงร้อนใจอย่างมาก และเพราะเสียสมาธินี่เอง ทำให้องครักษ์ลับสองคนถูกทวนฟางเทียนฮว่าจี่ของสวีเจิ้นฟาดเข้าที่ศีรษะ สมองของพวกเขาแตกกระจายออกมา เสียชีวิตอย่างน่าอนาถในที่เกิดเหตุเยี่ยเฟิงดิ้นรนลุกขึ้นยืน "นางเป็นพระชายาของเทพสงคราม หากพวกเจ้าฆ่านาง เทพสงครามจะไม่ปล่อยพวกเจ้าไปแน่""เพียะ......"นายท่านหลันตบหน้าเขาอีกครั้ง เขาลงมือหนักมาก การตบครั้งนี้ทำให้เลือดจากหูของเยี่ยเฟิงไหลออกมาจำนวนมาก ไม่รู้ว่าแก้วหูของเขาได้รับบาดเจ็บหรือไม่นายท่านหลันจับคอเสื้อของเขา ใบหน้าสี่เหลี่ยมจัตุรัสอันดุดันและกระหายเลือดของเขาเข้ามาใกล้เขา ราวกับปีศาจจากขุมนรก และเค้นคำพูดออกมาทีละคำ"เจ้าใส่ใจนางมากขนาดนั้นเลยหรือ? เพื่อนาง ถึงกับกล้าขัดคำสั่งของข้า เพื่อนาง ถึงกับยอมสละชีวิตของตัวเอง? เฟิงเอ๋อร์ ข้าว่าเจ้าคงลืมตัวตนของตัวเองไปแล้วจริงๆ""เฮือก......"เสื้อผ้าที่เปื้อนเลือดของเยี่ยเฟิงถูกฉีกออกต่อหน้าเขา ดวงตาของนายท่านหลันที่เต็มไปด้วยความเอาแต่ใจและกระหายเลือดขยายใหญ่ข
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 303
เยี่ยเฟิงกระอักเลือดสดออกมาหนึ่งคำโดยที่เขายังไม่ทันได้ตั้งตัว หน้าอกของเขาก็ถูกใครบางคนเหยียบอย่างแรง แรงกดนั้นทำให้กระดูกซี่โครงของเขาหักไปหลายซี่ เสียงกระดูกแตกดังกร็อบแกร็บ เขารู้สึกเจ็บปวดจนต้องสูดลมหายใจเข้าลึกๆ"ขอเพียงเจ้าอ้อนวอนข้า บางทีข้าอาจพิจารณาไว้ชีวิตเจ้า"เยี่ยเฟิงเบือนหน้าไปทางอื่น ไม่ว่าหน้าอกของเขาจะเจ็บปวดเพียงใด เขาก็ยังคงดื้อรั้นที่จะไม่ส่งเสียงใดๆ ออกมาสิบสามปีที่ราวกับตกอยู่ในขุมนรก เขาได้พิสูจน์เรื่องนี้ครั้งแล้วครั้งเล่าไม่ว่าเขาจะอ้อนวอนอย่างไร ก็ไร้ประโยชน์ จะยิ่งกระตุ้นความโหดเหี้ยมในใจของอีกฝ่าย ทำให้เขาได้รับความอัปยศมากขึ้นเท่านั้นกู้ชูหน่วนวางแม่เฒ่าเยี่ยลง กำหมัดแน่นจนข้อต่อกระดูกดังกร็อบแกร็บ และตวาดว่า "ปล่อยเขา""ปล่อยเขา? เจ้ามีสิทธิอะไรมาสั่งให้ข้าปล่อยเขา?" นายท่านหลันเหลือบมองกู้ชูหน่วน ใบหน้าเหลี่ยมของเขาเต็มไปด้วยความไม่พอใจนอกจากฐานะของพระชายาแห่งเทพสงครามและเพื่อนของหัวหน้าเผ่าหมอแล้ว นางยังมีอะไรอีกหรือไม่?ทำไมถึงได้หยิ่งผยองเพียงนี้?สวีซานเหนียงบิดคอองครักษ์ลับที่อยู่ใกล้นางจนตายคาที่ นางเดินไปหากู้ชูหน่วนด้วยท่าทางยั่วยว
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 302
อินต้ากุ่ยกับนายท่านหลันสบตากันกัน พวกเขาล้วนเห็นเจตนาฆ่าในดวงตาของอีกฝ่ายกู้ชูหน่วนอาจจะเกี่ยวพันกับสำนักซิวหลัว และยังฆ่าคนแคระเจี่ยน ยุยงเทพสงครามให้โจมตีเขาหมายวิญญาณ ทำให้พวกเขาล้มตายไปจำนวนมาก แม้แต่เขาหมายวิญญาณก็ถูกทำลายไปเกินครึ่งหากไม่ฆ่านาง ก็คงไม่สามารถคลายความแค้นในใจได้ขอเพียงคนเหล่านี้ถูกฆ่าทั้งหมด ถึงเวลานั้นก็ไม่มีหลักฐาน และหัวหน้าเผ่าหมออาจจะไม่รู้ว่าพวกเขาเป็นคนฆ่าด้วยซ้ำสิ่งที่นายท่านหลันเกลียดที่สุดคือความสัมพันธ์ที่ไม่ชัดเจนของนางกับเยี่ยเฟิงเยี่ยเฟิงเป็นคนของเขา ชีวิตนี้มีเพียงเขาเท่านั้นที่สามารถแตะต้องได้ แม้แต่ความตายก็มีเพียงเขาเท่านั้นที่ฆ่าได้กู้ชูหน่วนถอยหลังไปหลายก้าวและเอ่ยเสียงดังว่า "พวกเจ้ารีบไปเร็ว ไปหาเย่จิ่งหาน""ไป? นอกจากนรกแล้ว พวกเจ้าไปที่ไหนไม่ได้ทั้งสิ้น"เจ็ดปีศาจแห่งเขาอินซานและพวกนายท่านหลันยืนอยู่ในทิศทางเดียว แล้วก่อตัวเป็นวงล้อมปิดกั้นเส้นทางของพวกเขาพวกเขาทั้งหก ไม่ว่าใคร ล้งนเป็นยอดฝีมือผู้เลื่องชื่อแห่งยุค โดยเฉพาะนายท่านหลันกับอินต้ากุ่ย ซึ่งหาคู่ต่อสู้บนโลกได้ยากยิ่งแต่ที่นี่ พวกเขาทั้งหมดเป็นคนแก่และคนพิการ ไม่ม
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 301
กู้ชูหน่วนค่อนข้างรู้สึกแปลกๆ และเมื่อหันศีรษะไปเห็นนายท่านหลันผู้มีสีหน้ามืดมนจนน่ากลัว นางก็ตกใจจนตัวสั่น"คนทำให้คนตกใจจนตายได้เลยนะ"ผู้พิทักษ์ซานเงื้อค้อนฟาดไปข้างหน้าด้วยความโกรธ "นังผู้หญิงสมควรตาย ไม่เพียงยุยงเทพสงครามโจมตีเขาหมายวิญญาณ ยังกล้ายุแหย่ให้แตกแยกกันอีก สมควรตายนัก"สีหน้าขององครักษ์ลับเปลี่ยนไป พลิกดาบยาวในมือ ปัดป้องค้อนเหล็กขนาดใหญ่"ปัง ปัง ปัง......"เพียงชั่วครู่ ก็ปะทะกันไปหลายสิบกระบวนท่าแล้ว"ตู้ม......"เสียงดังสนั่น องครักษ์ลับกระอักเลือด ผู้พิทักษ์ซานกลับไม่ได้รับบาดเจ็บแม้แต่น้อย ชัยชนะและความพ่ายแพ้จึงปรากฏขึ้นทันทีกู้ชูหน่วนยิ้มเยาะ "ทำไม พูดความจริงแล้วโกรธจนทนไม่ได้รึ? นายท่านหลัน ไม่ใช่ว่าข้าว่าเจ้านะ เจ้านี่หน้าไม่อายเสียจริงๆ พวกเจ็ดปีศาจแห่งเขาอินซานเห็นเจ้าเป็นพี่ เป็นสหาย แต่เจ้ากลับหลอกแม้กระทั่งพวกเขา"พลังภายในมือของนายท่านหลันรวมตัวเป็นลูกไฟ และเห็นได้ชัดว่าขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็ว ดวงตาที่ไร้ซึ่งอุณหภูมินั้นก็จ้องมองไปที่กู้ชูหน่วน ราวกับว่ากู้ชูหน่วนกลายเป็นคนตายไปแล้วเยี่ยเฟิงคลานขึ้นอย่างยากลำบาก และเตือนด้วยเสียงสั่นเครือ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 300
สวีซานเหนียงหัวเราะเยือกเย็น "นังหนู ข้าจะบอกพวกเจ้าตามตรงแล้วกัน นายท่านหลันกับพวกเราสนิทกันนัก เจ้าจะว่าร้ายผู้ใดก็ได้ แต่กลับชี้ไปที่เขา เจ้าคิดว่าพวกเราจะเชื่อเจ้าหรือ อีกอย่าง พวกเราก็เพิ่งกลับมาจากเขาหมายวิญญาณ"กู้ชูหน่วนเหยียดหยันในใจช่างสมเป็นปลาข้องเดียวกันเสียจริง มีเพื่อนที่วิปริตอย่างนายท่านหลัน ไม่แปลกใจเลยที่พวกเขาน่าขยะแขยงขนาดนี้กู้ชูหน่วนแสร้งทำเป็นตกใจ "เป็นไปไม่ได้ ในเมื่อพวกเจ้าเป็นเพื่อนของนายท่านหลัน นายท่านหลันยังหลอกพวกเจ้าได้ลงอีกหรือ"สวีซานเหนียงและคนอื่นๆ ขมวดคิ้วมุ่นกู้ชูหน่วนถอนหายใจอย่างจนปัญญา "เจ้าคิดว่าเหตุใดหานอ๋องถึงส่งทหารไปที่เขาหมายวิญญาณเล่า เป็นเพราะข้าอย่างนั้นหรือ พวกเจ้าช่างใสซื่อเหลือเกิน เทพสงครามบุกเขาหมายวิญญาณ เพียงเพราะกระดิ่งภินวิญญาณอยู่ที่นายท่านหลันก็เท่านั้น ไม่เช่นนั้นเขาจะยอมทำเพื่อสตรีเพียงผู้เดียว ทั้งยังเป็นหญิงอัปลักษณ์ เพื่อผิดใจกับหัวหน้าเผ่าหมอได้อย่างไร"เดิมทีตีเจ็ดปีศาจแห่งเขาอินซานให้ตาย พวกเขาก็ไม่มีทางเชื่อคำพูดของกู้ชูหน่วนแต่เหตุการณ์ตรงหน้า คำพูดนี้ของนาง ฟังดูมีเหตุผลยิ่งนักเทพสงครามคือผู้ใด เขาต้อง
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 299
เจ็ดปีศาจแห่งเขาอินซาน ไม่ว่าคนไหนก็ล้วนแต่เป็นบุคคลสำคัญที่เลื่องชื่อในยุทธภพ โดยเฉพาะอินต้ากุ่ย ลูกพี่ใหญ่ของเจ็ดปีศาจแห่งเขาอินซาน วิทยายุทธสูงล้ำถึงขั้นที่แม้แต่เทพและปีศาจก็ไม่อาจคาดเดา แทบจะสูสีคู่คี่กับนายท่านหลันได้เลยยามนี้พวกเขาทั้งสามปรากฏตัวขึ้นที่นี่พร้อมกัน คิดว่าต้องไม่ประสงค์ดีเป็นแน่องครักษ์ลับคุ้มกันกู้ชูหน่วน พูดเสียงกร้าว "พวกเราคือคนของเทพสงครามหานอ๋อง ใต้เท้าไม่ใช่คนของเผ่าเทียนเฝิน แล้วก็ไม่ใช่คนของเผ่าหมอ จะช่วยไว้หน้ากันได้หรือไม่"จู่ๆ สวีซานเหนียงก็หัวเราะออกมาด้วยความคุ้มคลั่ง ดวงตาคู่นั้นจ้องเขม็งไปยังเยี่ยเฟิงที่บาดแผลเต็มตัว มีทั้งความชื่นชอบ ความโกรธ ซับซ้อนยากจะเข้าใจ"ไว้หน้าพวกเจ้างั้นรึ ตอนนั้นที่นังเด็กนั่นกับเจ้าเด็กคนนั้นฆ่าพี่น้องของข้า เคยไว้หน้าพวกข้าหรือไม่"ดวงตาทั้งสองข้างของสวีเจิ้นบอดสนิท มองไม่เห็นรูม่านตา เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่เกรี้ยวกราด "ยังมีดวงตาของข้า ลูกตาทั้งสองข้างของข้าถูกควักออกไป ล้วนแต่เป็นเพราะพวกเจ้า แค้นนี้ไม่ว่าอย่างไรวันนี้ก็ต้องสะสางให้รู้เรื่อง"แม้ตาทั้งสองข้างของสวีเจิ้นจะมืดบอด แต่ความสามารถในการฟังกลับเป็นเล
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 298
ด้านบนมีค้างคาวกินคน ด้านล่างมีฝูงงูพิษวิธีการเช่นนี้ช่างโหดร้ายเกินไปองครักษ์ลับพากันเลียนแบบฝูกวง ใช้กำลังภายในของตนโจมตีฝูงค้างคาว พยายามปกป้องกู้ชูหน่วนสุดกำลังที่ตนมีกู้ชูหน่วนเอ่ย "เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้ ฝูกวง เจ้าคิดหาวิธีตามหาผู้อาวุโสที่แซ่ตงผู้นั้น แล้วคุมตัวนางไว้ ไม่เช่นนั้นพวกเราไม่มีผู้ใดหนีรอดไปได้แน่""แต่หากข้าน้อยไปแล้ว นายหญิงจะทำเช่นไร""ข้ามีวิธีของข้า ข้าจะคุ้มกันเจ้า เจ้ารีบไป ไม่เช่นนั้นรอจนเจ้าใช้กำลังภายในหมด อยากจะจัดการนางก็คงไม่ไหวแล้ว"ฝูกวงกวาดสายตามองดูสถานการณ์การต่อสู้รอบๆสภาพการณ์ตรงหน้าไม่สู้ดีเท่าไหร่นักผู้ใต้บัญชาของเย่จิ่งหานแต่ละรายต่างได้รับบาดเจ็บไม่มากก็น้อยเยี่ยเฟิงบาดเจ็บสาหัส ทั้งยังต้องปกป้องแม่เฒ่าเยี่ย ไม่มีความสามารถในการต่อสู้แล้วที่ยังสู้ได้ก็มีเพียงแค่เขากับองครักษ์ลับของเย่จิ่งหานจำนวนไม่กี่คนหากประวิงเวลาต่อไป เกรงว่าพวกเขาจะต้องตายเพราะใช้กำลังภายในจนหมดจริงๆคิดได้เช่นนี้ ฝูกวงจึงทำได้เพียงแค่กัดฟันพูด "ข้าพอจะรู้ตำแหน่งที่นางอยู่ นายหญิง อดทนไว้ ข้าน้อยจะใช้เวลาให้น้อยที่สุดหานางให้เจอ แล้วจะจัดการนางเสีย""ด
