เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 211
บทที่เกี่ยวข้อง
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 212
อี้เฉินเฟยสวมเสื้อคลุมสีขาวบาง ปิดหน้าด้วยผ้าคลุมใบหน้า และปะปนไปกับเหล่าบ่าวรับใช้เสื้อคลุมที่โปร่งแสงเผยให้เห็นรูปร่างที่สมบูรณ์แบบของเขาเขาสูงโปร่ง มีบุคลิกที่โดดเด่น และมีกลิ่นอายอันสง่างามติดตัว แม้จะยืนอยู่ในกลุ่มคน ก็สามารถดึงดูดสายตาได้อย่างง่ายดายกู้ชูหน่วนสวมชุดโครงกระดูก สวมหน้ากากโครงกระดูก และถือธงขนาดใหญ่ที่มีลวดลายดอกกล้วยไม้ คุมเหล่าบ่าวรับใช้เดินไปข้างหน้านางกลั้นหัวเราะตลอดทาง และสายตาเยาะเย้ยของนางมักจะมองไปที่อี้เฉินเฟยอยู่เสมอใบหน้าของอี้เฉินเฟยแดงก่ำนี่เป็นครั้งแรกที่เขาสวมเสื้อผ้าที่เปิดเผยมากขนาดนี้ และเป็นครั้งแรกที่ถูกคนมองด้วยสายตาเปลือยเปล่าเช่นนี้ด้วยเขาคืออาจารย์สามแห่งสำนักหยู และเป็นแบบอย่างของนักปราชญ์ทั่วหล้า อี้เฉินเฟยแทบจะจินตนาการไม่ออกเลยว่าหากเรื่องนี้แพร่งพรายออกไป ผู้คนทั่วหล้าจะมองสำนักหยูอย่างไร"บ่าวรับใช้ที่ยืนอยู่ตรงกลางดูสง่ามาก""ใช่แล้ว ทุกกริยาบทดูสูงส่งมาก มิใช่บุตรชายของขุนนางในเมืองหลวงหรอกหรือ""ข้าก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่ได้ยินมาว่าเหล่าบ่าวรับใช้กลุ่มนี้หน้าตาดีมาก นายท่านต้องพอใจมากแน่"ตลอดทางผ่านไปอย่างราบรื่น มี
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 213
"พวกเจ้าถูกจับมานานแค่ไหนแล้ว?""ข้าถูกจับมาเดือนกว่าแล้ว""ข้าถูกจับมาครึ่งเดือนกว่าแล้ว""ข้าถูกจับมาสองเดือนแล้ว""พวกเจ้าเคยเห็นนายท่านหลันหรือไม่?"เหล่าบ่าวรับใช้ต่างส่ายศีรษะ "ไม่เคย แต่ได้ยินมาว่าคืนนี้ยามจื่อจะถูกส่งตัวไปที่นั่น ได้ยินมาว่านายท่านหลันมีนิสัยโหดเหี้ยม เหล่าบ่าวรับใช้ที่ถูกส่งไปแทบไม่มีใครรอดออกมาได้เลย พวกข้า......พวกข้ายังไม่อยากตาย"ยามจื่อ?ก่อนหน้านี้ได้ยินสมุนลั่วพูดว่า เยี่ยเฟิงก็จะถูกส่งตัวในยามจื่อเช่นกันตาเฒ่าชาติชั่วผู้นั้น คืนเดียวเล่นกับชายงามหญิงงามมากขนาดนี้ ไม่กลัวว่าจะเหนื่อยตายเลยรึ"พวกเจ้าอยู่ที่นี่มานานมากแล้ว รู้หรือไม่ว่าเยี่ยเฟิงถูกขังอยู่ที่ใด?""ข้ารู้ เขาถูกขังอยู่ในเจดีย์เจ็ดชั้น ตรงเจดีย์สุดท้ายนั่นแหละ""ข้าขอถามอีกสักหน่อย พวกเจ้ารู้หรือว่าในเจดีย์แห่งนี้ขังคนไว้จำนวนเท่าใด?""ไม่แน่ใจ แต่ก็น่าจะเกือบร้อย นอกจากเจดีย์แห่งนี้ ยังมีเจดีย์อีกหลายแห่งที่ขังคนไว้จำนวนมาก"กู้ชูหน่วนและอี้เฉินเฟยสบตากัน พวกเขาทั้งคู่เห็นความยากลำบากในสายตาของกันและกันการช่วยเหลือเยี่ยเฟิงเพียงคนเดียวอาจทำได้แต่การพาคนหลายร้อยคนหนีออกจาก
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 214
นอกจากหัวเราะอย่างขมขื่นแล้ว อี้เฉินเฟยจะพูดอะไรได้อีกกู้ชูหน่วนให้เหล่าบ่าวรับใช้รออยู่ที่เดิมอย่างสงบ แล้วรอให้พวกเขามาช่วยเหลือ จากนั้น นางก็ตามอี้เฉินเฟยไปยังเจดีย์เจ็ดชั้นใกล้ยามจื่อเข้ามาทุกที เวลาเป็นสิ่งสำคัญมาก แต่อี้เฉินเฟยกลับไม่ยอมออกไปง่ายๆ เขาหาโอกาสตีสมึนให้สลบ แล้วเปลี่ยนเสื้อผ้าของเขาก่อนถึงจะยอมออกมากู้ชูหน่วนเบ้ปาก "เสียของมาก ใส่ชุดสีขาวโปร่งยังดูดีกว่าอีก""ห้ามพูดถึงชุดสีขาวอีก""ได้ หากรับปากข้าเรื่องหนึ่งก่อน"อี้เฉินเฟยจ้องมองนางอย่างระมัดระวัง ไม่รู้ว่าสาวน้อยเจ้าเล่ห์จะมาไม้ไหนอีกกู้ชูหน่วนตบที่อกเขาเบาๆ เป็นเชิงบอกให้สบายใจ "ข้าจะไม่ให้ทำอะไรที่ขัดต่อความเที่ยงธรรมในยุทธภพ แค่......เจ้ารำเปลือยกายให้ข้าดูได้หรือไม่?""แค่กๆ..."อี้เฉินเฟยแทบสำลักน้ำลายตัวเองเขาเดินต่อไปข้างหน้า พยายามกลบเกลื่อนความอับอาย"ชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกัน""หากพี่ไม่พูด ถือว่าตอบตกลงนะ""……"เขาเงียบเมื่อไหร่กัน?มิใช่เพิ่งพูดไปว่าชายหญิงไม่ควรใกล้ชิดกันหรอกหรือ?เสียงฝีเท้าหลายคู่ค่อยๆ เดินเข้ามาใกล้พวกเขาอี้เฉินเฟยและกู้ชูหน่วนยืนอยู่สองข้าง เหยียดหลังตรง และเ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 215
"แค่กๆ ๆ"พอเทสุราจากไหหนึ่งหมดลง เยี่ยเฟิงก็ฉวยโอกาสไอออกมาอย่างรุนแรง เห็นได้ชัดว่าสำลักไม่น้อยไม่รอให้เขาไอเสร็จ ก็ถูกกรอกด้วยสุราไหใหม่ข้างหูได้ยินเสียงของเจียงซวี่ที่กำลังพูดกับตัวเองด้วยสีหน้าได้ใจแม้เจ้าจะเอากระดิ่งภินวิญญาณกลับคืนมาได้จริงๆ เจ้าคิดว่านายท่านจะปล่อยเจ้าไปจริงๆ หรือ? เหอ โง่มาก เจ้าเป็นคนของนายท่าน นอกจากนายท่านจะยกเจ้าให้คนอื่น มิเช่นนั้น เขายอมทำลายเจ้าทิ้ง ดีกว่าจะปล่อยให้เจ้ามีโอกาสหลุดพ้นจากการควบคุมของเขา""ที่เขาพูดเช่นนั้น ก็แค่ต้องการใช้เจ้าเป็นเครื่องมือ ชีวิตนี้เจ้าจะเป็นของนายท่านคนเดียว เป็นของเล่นของนายท่านตลอดไป ฮ่าๆ ๆ......""ปัง......"เจียงซวี่โยนไหสุราเปล่าทิ้งไป ปล่อยมือที่บีบคางเขาลง และยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์เยี่ยเฟิงไออย่างเจ็บปวดจนแทบไอปอดออกมาด้วยแล้วกว่าจะหายใจได้ปกติก็ใช้เวลานานพอควรเมื่อฟังคำพูดของเจียงซวี่ น้ำตาจากหางตาของเยี่ยเฟิงก็ไหลออกมารวมกับสุราที่เขาดื่มไป ไหลลงมาเสียง "ติ๊ก" หนึ่งเสียงหัวใจของเขารู้สึกเศร้าสลดถึงขีดสุดความสิ้นหวังห่อหุ้มทั้งร่างกายของเขาไว้ตั้งแต่แรกที่ได้ยินว่านายท่านตั้งใจจะปล่อยเขาไป
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 216
“เจ้ารู้หรือไม่ ไม่ว่าเจ้าจะหน้าตาดีเพียงใด หรือจะเก่งกาจแค่ไหน ในที่สุดวันหนึ่งนายท่านก็จะเบื่อ และยามนี้นายท่านใกล้จะเบื่อเจ้าแล้ว”“คืนนี้จะเป็นครั้งสุดท้ายที่นายท่านจะโปรดปรานเจ้า หลังจากนั้น เขาจะส่งเจ้าให้กับนายท่านเสาเย่า เจ้าก็รู้ดีหนิว่านายท่านเสาเย่ามีความชอบคล้ายๆ กับนายท่าน อาจพูดได้ว่าความชอบของนายท่านเสาเย่ารุนแรงกว่าด้วยซ้ำ ใครก็ตามที่เขาโปรดปราน เขาจะถลกหนังหน้าของคนผู้นั้นติดไว้ที่ผนังเชยชม”เยี่ยเฟิงหลับตาลงด้วยความสิ้นหวัง หมดหนทาง เจ็บปวด และความสิ้นหวังก็แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายของเขาเขาเป็นคนที่หน้าตาดีมาก แต่ยามนี้สายตาที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ทำให้ใครเห็นก็ต้องสงสาร แต่เจียงซวี่กลับหัวเราะอย่างชอบใจ ราวกับเยี่ยเฟิงยิ่งสิ้นหวังยิ่งดีกู้ชูหน่วนที่ยืนอยู่ข้างๆ ฟังแล้วก็โกรธมากนางไม่แน่ใจว่าสาเหตุการตายของพ่อแม่เขาเป็นอย่างไร แต่ด้วยนิสัยของเยี่ยเฟิงแล้ว เขาคงไม่ไปทำร้ายใครโดยไม่มีเหตุผล นอกจากว่าพ่อแม่ของเขาจะเป็นคนชั่วร้ายอย่างแท้จริงเจียงซวี่โน้มตัวเข้าไปกระซิบข้างหูของเยี่ยเฟิง"พอเจ้าถูกส่งไปให้นายท่านเสาเย่า ลองเดาดูสิว่า ชีวิตของยัยแก่บ้านั่นจะเป็นอย่
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 217
เจียงซวี่ดวงตาหดอย่างรวดเร็ว เนื้อตัวสั่นเทาไม่หยุดจนเห็นได้ชัดว่าเขากลัวมาก"พวกเจ้าอย่า......อย่า......แค่กๆ......"กู้ชูหน่วนหัวเราะชอบใจ "พี่ใหญ่เฉินเฟยเจ้าเล่ห์ไม่เบาเลย วิธีนี้ดีมาก แต่ก่อนส่งตัวให้นายท่านหลัน เราน่าจะเอาคืนทั้งต้นทั้งดอกเลยนะ"พอได้ยินกู้ชูหน่วนพูดเช่นนั้น อี้เฉินเฟยก็เข้าใจในทันที เขาบิดแขนขาของเจียงซวี่จนกระดูกหักไปหลายท่อน ทำเอาเจียงซวี่เจ็บปางตายเจียงซวี่เจ็บมากจนอยากร้องออกมา เพียงแต่เสียงติดอยู่ในลำคอ จะเค้นเสียงเช่นไรก็เปล่งออกมาไม่ได้กู้ชูหน่วนที่มองดูอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกเจ็บไปด้วยกระดูกถูกบีบจนหักทีละชิ้น แม้เจียงซวี่จะไม่พิการ แต่อย่างน้อยก็ต้องนอนติดเตียงหลายวันเมื่อมองไปที่อี้เฉินเฟยอีกครั้ง ใบหน้าของเขายังคงปรากฏรอยยิ้มจางๆ หากไม่เห็นด้วยตาตัวเอง ก็ไม่อาจเชื่อได้เลยว่าคนที่อ่อนโยนและอบอุ่นจะลงมือทำร้ายคนได้รุนแรงเพียงนี้กู้ชูหน่วนควักยาเม็ดหนึ่งออกมาจากอกแล้วบังคับให้เขากิน พร้อมกับยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ "นี่คือยาทะลุไส้ หากไม่มียาแก้พิษของข้า ร่างกายของเจ้าจะเน่าเปื่อย เริ่มจากอวัยวะภายใน กระทั่งทั้งร่างกายเน่าเปื่อยจนตาย แน่นอนเจ้าอาจไม่เชื
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 218
"เช่นนั้น บอกข้ามาซิว่าที่นี่มีบ่าวรับใช้ทั้งหมดกี่คน และจะพาบ่าวรับใช้เหล่านั้นออกจากที่นี่อย่างปลอดภัยได้อย่างไร"เจียงซวี่ตกใจมากเมื่อได้ยินคำถามของนาง "เจ้าจะพาบ่าวรับใช้พวกนั้นออกจากเผ่าหมอ? เป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้!"กู้ชูหน่วนยิ้มพลางเอามือเท้าคาง แล้วมองไปที่เขาด้วยดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยความบริสุทธิ์และไร้เดียงสาสายตาของนางพูดชัดเจนว่า หากนางพาบ่าวรับใช้ไปไม่ได้ ก็ตายไปพร้อมกันเจียงซวี่โกรธจัด "เจ้าบ้าไปแล้วรึ? เห็นเผ่าหมอเป็นตลาดสดหรืออย่างไร อยากมาเมื่อไหร่ก็มา อยากไปเมื่อไหร่ก็ไป!""เลยอยากให้เจ้าร่วมมือไง หากเจ้าไม่ให้ความร่วมมือ ข้าจะเก็บเจ้าไว้ทำไม?"เจียงซวี่โกรธจนพูดไม่ออกแต่พอนึกถึงความเป็นไปได้ที่อาจถูกส่งไปอยู่บนเตียงของนายท่านหลัน แล้วอาจต้องตายจากร่างกายเน่าเปื่อย เจียงซวี่ก็รู้สึกตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว"จำนวนบ่าวรับใช้ที่นี่ ข้าก็ไม่รู้แน่ชัด แต่ข้ารู้ว่า นอกจากเจดีย์แห่งนี้ ยังมีอีกสองแห่งที่มีบ่าวรับใช้จำนวนมาก พวกเขาถูกขังอยู่ในนั้น ทุกประตูเจดีย์ทำจากเหล็กกล้า ไม่มีลูกกุญแจเปิดไม่ได้เลย""แล้วอย่างไรต่อ""แต่ละชั้นของเจดีย์มียามเพียงสี่คน ยกเว้
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 219
"พวก......พวกเจ้ากล้า......" เจียงซวี่เอ่ยอย่างไม่มั่นใจกู้ชูหน่วนยิ้มกว้างและตอบว่า "ลองดูก็ได้ว่าข้ากล้าหรือไม่ ข้างนอกเหมือนจะมีคนเดินเข้ามา พี่ใหญ่เฉินเฟิง หากเขาอยากเป็นบ่าวรับใช้ขนาดนี้ เราก็น่าจะทำตามใจเขาสักหน่อยเถิด""ตึก ตึก ตึก......"ทันใดนั้น เสียงฝีเท้าหลายคู่ดังขึ้นจากระยะไกล ก่อนจะเข้ามาใกล้และชัดเจนขึ้นเรื่อยๆ เจียงซวี่รู้ดีว่าคนพวกนั้นมายกเยี่ยเฟิงหัวใจของเจียงซวี่ที่รู้สึกลนลานอยู่แล้ว กลับยิ่งรู้สึกไม่สงบมากขึ้น เมื่อเสียงฝีเท้าใกล้เข้ามาเจียงซวี่รีบพูดออกไปว่า "หากจะหนีจากเผ่าหมอให้เร็วที่สุด ก็ต้องผ่านทางกระเช้า หากไม่ใช่ทางนี้ ไม่มีทางเลือกอื่นที่เร็วกว่าแล้ว แต่หอสัญญาณไฟจะเปลี่ยนเวรกันทุกสี่ชั่วยาม อีกครึ่งยามก็จะเป็นเวลาผลัดเปลี่ยนเวรแล้ว เจ้าลองดูว่าจะสามารถหนีได้หรือไม่ในช่วงที่พวกเขาผ่อนคลายขณะเปลี่ยนเวร""แล้วหอสัญญาณไฟมียอดฝีมืออยู่กี่คน?"กู้ชูหน่วนถามด้วยความสนใจ "ที่แต่ละหอสัญญาณไฟจะมียอดฝีมือขั้นสองอยู่หนึ่งคน บางจุดก็มียอดฝีมือขั้นสามอยู่ด้วย ส่วนยอดฝีมือขั้นหนึ่งจะมีอย่างน้อยสามคน นอกจากนั้นยังมียอดฝีมือแห่งยุคและนักธนูที่มีวิทยายุทธเก่งกล
บทล่าสุด
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 464
เดิมทีคนของเผ่าเทียนเฝินก็สงสัยในตัวนายท่านหลันอยู่แล้ว เมื่อกู้ชูหน่วนพูดเช่นนี้ คนของเผ่าเทียนเฝินก็อดไม่ได้ที่จะมองนายท่านหลันเป็นศัตรูยิ่งกว่าเดิม กู้ชูหน่วนเอ่ยออกมาเบาๆ อีกประโยค "อีกอย่างหินก้อนใหญ่จากยอดเขากลับร่วงมาบนหัวผู้อาวุโสทุกท่านของเผ่าเทียนเฝิน ทว่าพวกเจ้าทั้งหมดกลับอยู่ริม และหลบได้อย่างง่ายดาย" "กู้ชูหน่วน เจ้าหมายความเช่นไร หรือเจ้าสงสัยว่าเป็นแผนของข้ารึ" "ข้าไม่มีความกล้าที่จะพูดเช่นนั้นหรอก ชีวิตน้อยๆ ของข้ายังอยู่ในมือเจ้า" "เช่นนั้นหินก็ไม่ได้ร่วงใส่เจ้าไม่ใช่หรือ" "ข้าไม่โดนหินทับตาย เพราะข้าดวงแข็ง ใครจะรู้ว่าอีกเดี๋ยวทางที่เจ้าพาไป จะหลอกข้าไปตายหรือไม่" "หากวันนี้ข้าไม่ได้ฆ่าเจ้า ข้าจะไม่ใช่นายท่านหลันแห่งกองธงทั้งสิบสองของเผ่าหมออีก" นายท่านหลันเดือดดาล ไม่ลังเลที่จะลงมืออีกต่อไป ทุกกระบวนท่าล้วนแต่ต้องการจะสังหารกู้ชูหน่วนให้ถึงแก่ชีวิต ผู้อาวุโสเผ่าเทียนเฝินก็มีน้ำโหด้วยเช่นกัน บวกกับกู้ชูหน่วนคอยยุแยงทุกประโยค คนของเผ่าเทียนเฝินและเผ่าหมอจึงแตกหักกันโดยสิ้นเชิง หันมาฆ่าฟันกันเอง ผู้อาวุโสจวินพูดด้วยความฉุนเฉียว "พวกหัวขโมยอ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 463
ไฟโทสะในใจของนายท่านหลันสุมเป็นกองใหญ่ขึ้นเรื่อยๆ พร้อมจะระเบิดได้ทุกเวลา เขาคำรามด้วยความเกรี้ยวกราด “กู้ชูหน่วน เจ้าวกไปวนมา จะวนไปถึงไหนกัน” “พวกเจ้าให้ข้าพาพวกเจ้าไปสุดยอดเขาเพื่อตามหาแก้วมังกรไม่ใช่รึ ข้ากำลังหาทางอยู่นี่อย่างไร” นายท่านหลันโกรธจนอยากจะฟาดฝ่ามือใส่นางให้ตาย กู้ชูหน่วนพูดอย่างน้อยอกน้อยใจ “ที่แห่งนี้มีทางแยกมากมาย ข้าพยายามหาเส้นทางเต็มที่แล้ว อีกอย่างทุกเส้นทางที่ไป ล้วนแต่ผ่านความเห็นชอบของพวกเจ้าแล้ว นายท่านหลัน เจ้าจะใส่ร้ายว่าข้าจงใจพาพวกเจ้าวกไปวนมาได้อย่างไร” นายท่านหลันหงุดหงิด ทั้งๆ ที่กู้ชูหน่วนจงใจหลอกพวกเขา ทว่านางกลับเอาเหตุผลมาอ้างทุกประโยค แสร้งทำเป็นบริสุทธิ์ ทำให้เขาหาข้อกังขาไม่ได้ ทุกครั้งที่นางจะวนอยู่ที่ทางแยก นางถามพวกเขาก่อนแล้ว แต่นางแทบไม่ให้เวลาเขาดูแผนที่ก็มุ่งหน้าเดินต่อไปแล้ว ผู้อาวุโสระดับสูงหวงเริ่มจะหมดความอดทน พวกเขาวนอยู่ในถ้ำมาครึ่งวันแล้ว ขืนวนต่อไป เรี่ยวแรงที่เหลืออยู่น้อยนิดของพวกเขาก็จะถูกใช้จนหมด ต้องไปถึงยอดเขาให้ได้โดยเร็ว เขาเอ่ยเสียงขรึม พยายามข่มความเหลืออดไว้ในใจ “ยังต้องเดินอีกไกลเพียงใด” “เ
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 462
ครั้งนี้ เหล่าผู้อาวุโสของเผ่าเทียนเฝินเองก็ไม่ใจเย็นอีกต่อไปแล้ว อยากจะแทงกู้ชูหน่วนให้ตายเสียเดี๋ยวนั้น ทว่ากู้ชูหน่วนกลับชิงร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหลออกมาเสียก่อน พลางสะอึกสะอื้น "เหล่าสหายทั้งหลาย เป็นข้าเองที่ทำร้ายพวกเจ้า หากรู้แต่แรกว่าที่นี่อันตรายถึงเพียงนี้ หากรู้แต่แรกว่าถ้าบุกเข้ามาจะทำให้พวกเจ้าตายอย่างทรมานที่นี่ ข้ายอมถูกพวกเจ้าตีตายไปเสีย แต่จะไม่ยอมยกกระดิ่งภินวิญญาณให้เด็ดขาด ข้าผิดต่อพวกเจ้า" "ข้าสมควรตาย ข้าทำผิดต่อพวกเจ้า พวกเจ้าฆ่าข้าเสียเถอะ ชีวิตคนมากมายเช่นนี้ คุณพระช่วย...ข้าควรชดใช้เช่นไร" นางร้องไห้น้ำมูกน้ำตาไหล ปวดใจเป็นที่สุด คนของเผ่าเทียนเฝินพลันใจอ่อนฮวบในทันที คนของเผ่าหมอก็คลายความโกรธลงไปไม่น้อย มีเพียงแค่นายท่านกองธงที่กัดฟันกรอด เส้นเลือดสีเขียวปูดจนจะระเบิดออกมา "ในเมื่อเจ้าอยากตายถึงเพียงนี้ เช่นนี้ข้าจะทำให้เจ้าสมหวัง" หัวหน้ากองธงพูดพลางฟาดฝ่ามือไปที่กะโหลกของนาง คนของเผ่าเทียนเฝินมองดูหน้าตาเฉย อยากเห็นว่ากู้ชูหน่วนคิดจะเล่นพิเรนทร์อะไร คิดไม่ถึงว่ากู้ชูหน่วนเพียงแค่ร้องไห้อยู่อย่างนั้น ไม่ขยับเขยื้อน อีกทั้งยังไม่ตอบโต้ ท่าทางรอคว
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 461
เหล่าผู้อาวุโสระดับสูงเป็นกังวล ยามนี้พวกเขาต่างก็เจ็บหนัก หากฝืนตามไป ใช่ว่าจะเป็นประโยชน์ เพราะถึงอย่างไรอาการของแต่ละคนก็สาหัสปางตายกันทั้งสิ้น แต่หากไม่ไปแล้วแก้วมังกรถูกชิงไป คิดจะแย่งกลับมา เช่นนั้นก็ไม่ใช่เรื่องง่ายๆ แล้ว พวกเขาออกตามหามาหลายปี ใช้คนไปตั้งมากมาย จนมาพบที่ตั้งของแก้วมังกรในที่สุด ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่ควรยอมแพ้ กู้ชูหน่วนพิงอยู่ข้างโขดหิน มองดูท่าทีลังเลของพวกเขาอยู่เงียบๆ มุมปากยกยิ้มที่ยากจะสังเกตเห็น แก้วมังกรล่อตาล่อใจเสียขนาดนั้น มีหรือที่พวกเขาจะไม่ติดกับ เป็นอย่างที่นางคิดเอาไว้ คนเหล่านี้กัดฟันเค้นออกมาหนึ่งประโยค "ไป ขึ้นเขาไปดูเสียหน่อย เจ้าก็ไปกับพวกข้าด้วย" กู้ชูหน่วนแสร้งทำเป็นตกใจ "เมื่อครู่พวกท่านเพิ่งรับปากว่าจะให้ข้าออกไปอย่างปลอดภัยไม่ใช่หรือ หรือท่านจะกลับคำพูด" "แผนที่ที่เจ้าให้มามีเพียงครึ่งเดียว นอกเสียจากเจ้าช่วยพวกข้าตามหาอีกครึ่งหรือหาแก้วมังกรพบ ไม่เช่นนั้นอย่าหวังว่าจะได้ไปไหน" "ท่านไม่รักษาคำพูดนี่" "เช่นนั้นเจ้าอยากถูกฝังอยู่ที่นี่หรือไม่" คนของเผ่าเทียนเฝินผลักนางไปด้านหน้า กู้ชูหน่วนทำได้เพียงแค่มุ่งหน้า
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 460
ทุกคนต่างก็จ้องไปที่กู้ชูหน่วนด้วยความโกรธ กู้ชูหน่วนผงะถอยหลังไปหลายก้าว พูดด้วยความระวัง "อีกครึ่งถูกชาวเขาตานหุยชิงไป พวกเจ้าจ้องข้าก็ไม่มีประโยชน์ หากข้ามีแผนที่อีกครึ่ง อย่างไรก็ต้องส่งให้พวกเจ้าอยู่ดี" "ชาวเขาตานหุย ?" นายท่านหลันเชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง "ใช่แล้ว ไม่เช่นนั้นพวกเจ้าคิดว่า เหตุใดชาวเขาตานหุยถึงใจเย็นได้ขนาดนั้น รอพวกเจ้าต่อสู้อยู่ด้านนอกตั้งนาน เว้นเสียแต่นอกจากทางลงเขาเส้นนี้ บริเวณปากเขาน้ำเต้ายังมีทางอีกเส้นที่สามารถออกไปจากเขาน้ำเต้าแห่งนี้ได้ หากพวกเขาได้แก้วมังกรแล้ว ก็น่าจะลงเขาไปทางนั้นเลย" นายท่านหลันสงสัยเคลือบแคลงในคำพูดของนางเป็นอย่างยิ่ง"ทุกท่าน สตรีนางนี้ไม่เคยมีความจริงออกจากปากนาง พวกเจ้าอย่าไปเชื่อนางเด็ดขาด" ผู้อาวุโสอวิ๋นสองจิตสองใจ "คนของพวกเราเข้ามาในเขาน้ำเต้า บาดเจ็บเสียหายอย่างหนัก แต่ชาวเขาตานหุยดูเหมือนจะราบรื่นตลอดทาง อีกทั้งยังไม่พบเจออุปสรรคใดๆ เลย" เมื่อผู้อาวุโสอวิ๋นกล่าวเช่นนี้ ผู้อาวุโสจวินก็คิดขึ้นมาได้ "เป็นจริงอย่างที่พูด ตอนนั้นข้ายังสงสัยว่าเหตุใดชาวเขาตานหุยถึงได้โชคดีเพียงนี้ ไม่เป็นอะไรเลยแม้แต่น้อย ยามนี้มาคิด
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 459
"เยี่ยเฟิงออกไปจากเขาน้ำเต้าแล้ว" "เจ้าซ่อนสิ่งใดเอาไว้" สีหน้าของกู้ชูหน่วนเปลี่ยนไปเล็กน้อย ก่อนจะกลับมานิ่งสงบอย่างรวดเร็ว นางวางมือทั้งสองข้างลง แสร้งทำเป็นพูดด้วยท่าทางสบายๆ ไม่ใส่ใจ "ข้าสตรีอ่อนแอตัวคนเดียว จะมีสิ่งใดในครอบครองได้ ก็แค่กลัวว่าชายฉกรรจ์อย่างพวกเจ้าจะเสียมารยาทกับข้าก็เท่านั้น" คำพูดนี้ของนี้ ไม่มีผู้ใดเชื่อ เพราะสีหน้าที่แสดงออกมาเล็กๆ น้อยๆ ของนางได้หักหลังนางหมดแล้ว ต่อให้นางจะนิ่งเพียงใด ทุกคนก็จับได้อยู่ดี คนของเผ่าหมอพากันเข้ามาล้อมนางเอาไว้ คนของเผ่าเทียนเฝินแม้จะนิ่งดูดาย แต่ก็ไม่ได้คิดจะปล่อยกู้ชูหน่วนไป "นังหนู ข้าขอเตือนเจ้าให้ส่งของมาดีๆ ไม่เช่นนั้น...เหอะ..." คำพูดของนายท่านหลันเต็มไปด้วยความตักเตือน นายท่านหมู่ตานกลับพูดจีบปากจีบคอ "นังเด็กคนนี้แม้จะสกปรกมอมแมมไปบ้าง แต่รูปร่างดีใช้ได้ เอามาใช้อุ่นเตียงแก้ขัดก็น่าจะไม่เลว" "เจ้า...พวกเจ้าคิดจะทำอะไร..." "ข้าบอกพวกเจ้าไว้ก่อน ข้าเป็นถึงหานอ๋องเฟย ขืนพวกเจ้ากล้าทำอะไรข้า หานอ๋องไม่ปล่อยพวกเจ้าไปแน่" "ว่าอย่างไรนะ...เจ้าคือภรรยาของเย่จิ่งหาน เช่นนั้นพวกเราเผ่าเทียนเฝินยิ่
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 458
ด้านล่างตีนเขาของเขาน้ำเต้า คนของเผ่าเทียนเฝินและเผ่าหมอลงจากเขาด้วยอาการบาดเจ็บสาหัส และกองทัพที่แพ้จนหมดสภาพ สีหน้าของพวกเขาต่างก็ไม่สู้ดีนัก ข่มความฉุนเฉียวเอาไว้ เลือดสีแดงสดไหลคดเคี้ยวลงมาจากร่างของพวกเขา ผู้อาวุโสจวินแห่งเผ่าเทียนเฝินเอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ "หากคนเผ่าหมอของพวกเจ้าลงมือตั้งแต่แรก พวกเราก็คงไม่ต้องพ่ายแพ้จนมีสภาพเช่นนี้ แล้วปล่อยให้พวกชาวเขาตานหุยได้ประโยชน์ไป" นายท่านหลันยิ้มเยาะ "พวกเจ้าเผ่าเทียนเฝินยังเหลือยอดฝีมือจำนวนไม่น้อยไว้ระวังพวกข้า หากร่วมมือเป็นหนึ่งเดียวกัน ร่วมต่อสู้ด้วยกัน มังกรอสูรขั้นเจ็ดก็ไม่จำเป็นต้องให้พวกข้าลงมือ พวกเจ้าจัดการเองก็ได้แล้ว สุดท้ายแล้ว พวกเจ้าก็ไม่ไว้ใจพวกข้า" ผู้อาวุโสอวิ๋นเฟยเย่มีนิสัยใจร้อนมาแต่ไหนแต่ไร เขาเดือดดาลขึ้นมาทันที "หากพวกข้าเข้าไปพร้อมกัน ทุกคนต่างก็เจ็บหนักกันหมด หลังจากนั้นพวกเจ้าจะได้ถือโอกาสฉกฉวยผลประโยชน์ไปได้ง่ายๆ น่ะสิ" ผู้อาวุโสหวงหนึ่งในผู้อาวุโสระดับสูงติเตียน "พอได้แล้ว แทนที่จะมัวมาพูดมากอยู่ตรงนี้ ไม่สู้คิดหาหนทางว่าจะชิงแก้วมังกรมาจากชาวเขาตานหุยอย่างไรจะดีกว่า" ผู้อาวุโสระดับสูงหวงเอ่ย ก
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 457
"โฮ่ว..." "โฮก..." "เฮือก..." นายท่านกองธงเผ่าหมอและมังกรอสูรต่างก็เจ็บหนัก ครั้งนี้ล้วนแต่บาดเจ็บเสียหายกันทั้งคู่ "นายหญิง นายท่านสองคนนั้นเป็นนายท่านจากอีกสองกองธง หนึ่งในนั้นนายท่านเถาฮวาถูกมังกรอสูรโจมตีบาดเจ็บสาหัส อาการปางตาย เกรงว่าคงไม่อาจรอดไปได้แล้ว มังกรอสูรก็เจ็บไม่เบาเช่นกัน กรงเล็บหักไปเล็บหนึ่งแล้ว นายหญิง พวกเราเข้าไปตอนนี้เลยดีหรือไม่" "เจ้าจะรีบไปเกิดใหม่หรืออย่างไร จะร้อนรนกระวนกระวายไปไหน" "แต่ขืนพวกเรายังไม่ไป แล้วแก้วมังกร..." "หากแก้วมังกรชิงไปได้ง่ายเพียงนั้น พวกเจ้าคงได้ไปนานแล้ว ต้องรอถึงตอนนี้อีกรึ เสี่ยวฝูกวง ข้าเห็นปกติเจ้าก็ฉลาดดีอยู่หรอก เหตุใดพอเกี่ยวกับแก้วมังกร เจ้าถึงได้กลายเป็นคนโง่แบบนี้ไปได้" แน่นอนว่าต้องโง่อยู่แล้ว เขาจะไม่กระวนกระวายได้อย่างไร คนทั้งเผ่าต่างก็ตั้งตารอแก้วมังกรเพื่อจะได้ถอนคำสาปเลือด นั่นคือชีวิตนับพันนับหมื่นชีวิต "เจ้ารอดูเถอะ เดี๋ยวพวกเขาก็จะเริ่มการโจมตีครั้งต่อไปแล้ว" ไม่ผิดไปจากที่กู้ชูหน่วนคาดการณ์ไว้ คนของเผ่าหมอและเผ่าเทียนเฝินลงมือโจมตีอีกครั้ง สู้กันสนั่นหวั่นไหว มืดฟ้ามัวดิน
ชายาหมอเทวดาตัวแสบ: ดื้อรักท่านอ๋องเทพสงคราม บทที่ 456
ฮองเฮาฉู่และเยี่ยเฟิงไม่ยอมแยกจากัน กู้ชูหน่วนเปลืองแรงไปมากมายกว่าจะส่งพวกเขาสองคนกลับไปได้ บนฟ้ามีเสียงดังอึกทึกครึกโครมดังไม่หยุด ลมฝนโหมกระหน่ำอย่างต่อเนื่องราวกับพายุรุนแรง ยอดเขาโลหิตน้ำเต้าสั่นสะเทือนเลือนลั่น เพราะความสั่นไหวอย่างแรงของยอดเขาทำให้ลาวาประทุขึ้นมา ซัดกระเซ็นไปบนโขดหิน ดอกไม้ใบหญ้าบนโขดหินที่แสนน่าสงสารจมอยู่ใต้ลาวา นี่คือศึกใหญ่ที่มีเพียงแค่ยอดฝีมืออันดับต้นๆ เท่านั้นที่จะก่อได้ กู้ชูหน่วนเงยหน้าไปมอง กลับพบว่ากลางอากาศมีมังกรไฟตัวสีทองที่ทั้งตัวโชกไปด้วยเลือดกำลังทะยานโลดแล่นพลางกรีดร้องไม่หยุด มังกรตัวใหญ่ยักษ์เพียงแค่สะบัดปลายหาง ยอดเขาลูกเล็กๆ บริเวณใกล้เคียงก็ราบเป็นหน้ากอง ที่น่าตกตะลึงไปกว่านั้นคือ ลูกไฟที่มันพ่นออกมา มีพื้นที่แผ่ขยายไปถึงครึ่งหนึ่งของเขาโลหิตน้ำเต้า คล้ายจะแผดเผาทำลายเขาโลหิตน้ำเต้าทั้งหมดให้สิ้นซาก นอกจากมังกรไฟ ยังมีผู้อาวุโสผมขาวอีกสี่คน ฝูกวงเอ่ย "นายหญิง สี่สุดยอดผู้อาวุโสระดับสูงแห่งเผาเทียนเฝินวิทยายุทธแก่กล้านัก พวกเขาปลีกวิเวกมานานหลายปี น้อยครั้งที่จะเข้ามาข้องเกี่ยวทางโลก คิดไม่ถึงว่าคราวนี้เผ่าเทียนเฝิน
