บทที่ 5

           

            เพียงชั่วก้านธูป[1] ผู้เป็นใหญ่แห่งวังหลังทั้งสองพระองค์ก็เสด็จกลับออกมา ภาพที่เฉินเทียนอี้เห็นในสายพระเนตรคือ ภาพของเหล่าสนม นางกำนัลนั่งคุกเข่ากันเรียงรายเป็นทิวแถวท่ามกลางหิมะตกหนัก ทุกคนหน้าซีดปากสั่นมีหิมะเกาะเต็มศีรษะสภาพน่าอเนจอนาถยิ่ง

            “ฝ่าบาท”

            “ฝ่าบาทเพคะ”

            เสียงร้องน่าเวทนาดังระงมดุจจักจั่นในฤดูร้อน ทำเอาเฉินเทียนอี้มุมปากกระตุก คิ้วคมเข้มขมวดฉับ ตวัดสายเย็นเฉียบมองคนต้นเรื่องด้วยความเดือดดาล จิตสังหารแผ่ซ่านจนซูโม่หลันสั่นสะท้านนึกเสียใจภายหลังที่ลงมือโดยพลการเช่นนี้

            “หวังกงกง”

            “พ่ะย่ะค่ะฝ่าบาท”

            “ถอนรับสั่งของเต๋อเฟยเดี๋ยวนี้! บอกให้นางกำนัลปรนนิบัติเหล่าสนมรักของเราให้ดีอย่าให้จับไข้ลมหนาวได้”

            “รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ”

            เหล่าสนมที่ไม่ได้รับความเป็นธรรมต่างดวงตาเปล่งประกายลุกโชนกับรับสั่งขององค์เหนือหัว ราวกับได้รับโอสถทิพย์จากสรวงสวรรค์จนลืมความหนาวเหน็บไปสิ้น นึกยินดีปรีดาในใจที่พระองค์เป็นห่วงเป็นใยตนมากถึงเพียงนี้ ยิ่งคาดหวังให้พระองค์ปลอบประโลมตนดีๆ โดยการแขวนป้ายที่ตำหนักของตนเองในค่ำคืนนี้ผ่านราตรีวสันต์ไปด้วยกันอย่างสำเริงสำราญใจ ทั้งยังกระหยิ่มยิ้มย่องรอดูสิว่านังสารเลวแซ่ซูจะถูกจัดการอย่างไรด้วยความสาแก่ใจ

            “พวกเจ้าได้รับความยากลำบากถึงเพียงนี้ควรพักผ่อนให้ดีๆ รู้หรือไหม”

            “หม่อมฉันทราบแล้วเพคะ” สนมชายาทั้งหลายยอบกายรับคำอย่างนอบน้อม แอบเหลือบตามองเงาร่างองค์จักรพรรดิ คาดหวังรอคอยว่าพระองค์จะเรียกขานนามของผู้ใด แต่ก็ต้องผิดหวังไปตามๆ กัน เมื่อเฉินเทียนอี้ตรัสจบก็นั่งเกี้ยวกลับตำหนักหยางซินทันที โดยไม่ได้ตรัสต่อว่าต่อขานหรือลงโทษเต๋อเฟยแม้แต่น้อย ทำเอาเหล่าพระสนมที่โดนเล่นงานแอบบิดผ้าเช็ดหน้าด้วยความแค้นใจ ลอบจดบัญชีแค้นของเต๋อเฟยไว้จนยาวเป็นหางว่าว

            มีเพียงซูโม่หลันเท่านั้นที่รับรู้ได้ถึงสายตาตักเตือนก่อนจากไปของเฉินเทียนอี้ แววตาอำมหิตน่าหวาดหวั่นจนหญิงสาวเหงื่อกาฬแตกพลั่ก ลอบเตือนตัวเองในใจว่าอย่าได้ล้ำเส้นมังกรเกรี้ยวกราดตนนั้นอีกเป็นอันขาด

            พอเฉินซือหยางกลับถึงตำหนักอี้ชิ่งก็ตรงดิ่งไปยังห้องหนังสือทางปีกขวาของตำหนักทันที ก่อนจะคลี่กระดาษเซวียนจื่อ[2] แผ่นเล็กเท่าฝ่ามือที่ซ่อนอยู่ในแขนเสื้อออกดู แต่กลับพบว่าเป็นเพียงกระดาษเปล่าไม่มีตำหนิแม้แต่น้อย เฉินซือหยางครุ่นคิดเพียงครู่ก็จ่อกระดาษกับเปลวเทียนสีเหลืองนวล ตัวอักษรข่ายซู[3] ลายเส้นงดงามอ่อนช้อยก็ปรากฏขึ้น

            งานเลี้ยงฉลองชัย ยาปลุกกำหนัด!

            “สาส์นลับเขียนว่าอย่างไรบ้างพ่ะย่ะค่ะ”

            เฉินซือหยางไม่ตอบ แต่กลับยื่นกระดาษแผ่นนั้นให้จางเสี่ยวเหล่ยอ่านแทน

            “เสด็จย่าของข้าช่างขยันขันแข็งเสียจริง ฮึ!” เฉินซือหยางแค่นเสียงหัวเราะเยาะในลำคอเหยียดหยัน มิน่าล่ะก่อนหน้านี้ถึงได้ข่าวว่ามีหลานสาวสายรองสกุลหลี่สองนางมาพำนักที่ตำหนักปีกข้างของฮองเฮา อ้างว่ามาปรนนิบัติไทเฮาสวดมนต์คัดพระคัมภีร์ แท้จริงก็เข้าวังมาเพื่อการนี้นี่เอง ยายเฒ่าสารพัดพิษนั่นคงไม่อยากแก่ตายดีๆ สินะ!

            “สั่งการลงไป หากเสด็จพ่อข้าเส้นพระเกศาหลุดแม้แต่เส้นเดียวให้หวังกงกงหิ้วศีรษะมาพบข้า”

            “รับด้วยเกล้าพ่ะย่ะค่ะ” จางกงกงค้อมกายรับคำสั่ง ลอบไว้อาลัยให้หวังกงกงล่วงหน้า คาดว่าฝ่าบาทคงทราบเรื่องจากเต๋อเฟยแล้วเป็นแน่แท้ แน่นอนว่าพระองค์คงยินดีกระโจนลงไปร่วมครึกครื้นกับไทเฮา แต่องค์รัชทายาทกลับแอบป้องกันอยู่เบื้องหลังเช่นนี้ ไม่รู้ว่าสองพ่อลูกคู่นี้จะเอาอย่างไรกันแน่

            “แล้วเรื่องที่ให้ไปสืบล่ะ ได้ความว่าอย่างไรบ้าง”

            “เรื่องนี้องครักษ์เว่ยรออยู่ด้านนอกแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

            “เรียกเขาเข้ามา”

            “พ่ะย่ะค่ะ”

            เฉินซือหยางนั่งจิบชาอ่านตำราพิชัยยุทธ์รอเพียงครู่ เว่ยอันองครักษ์เงาที่เสด็จพ่อประทานให้เขาไว้ใช้งานก็เข้ามารายงานผลการสืบค้น

            “ว่าอย่างไร”

            “ทางอู๋กั๋วกงผู้เฒ่ายังไม่มีความเคลื่อนไหวใดๆ พ่ะย่ะค่ะ เพียงแต่ช่วงนี้คุณชายสามตระกูลหลี่ไปเยือนหอโคมเขียวบ่อยครั้ง ได้ยินว่าแย่งประมูลคืนแรกของยอดบุปผางามแห่งหอผู่เยว่มาได้ แต่เขาไม่ได้ร่วมอภิรมย์กับนางพ่ะย่ะค่ะ เช้าวันรุ่งขึ้นคุณชายสามก็ไถ่ตัวนางจากหอแล้วเลี้ยงดูไว้ในจวน แต่ยังไม่ให้สถานะใดแก่นาง กระหม่อมคิดว่าคุณชายสามคงจะเก็บนางไว้มอบให้แก่ขุนนางท่านอื่นเพื่อเชื่อมสัมพันธ์”

            “ผีเจ้าสำราญอย่างหลี่เหยียนเจ๋อน่ะหรือจะมีความคิดลึกล้ำเช่นนี้ได้ จะต้องเป็นแผนการของตาเฒ่าหลี่เจียงนั่นแน่นอน ช่วงนี้มีขุนนางคนใดไปติดพันนางคณิกาผู้นั้นบ้าง”

            “ต่งเซิน เสนาบดีกรมคลังพ่ะย่ะค่ะ”

            ดวงตาของเฉินซือหยางทอประกายครุ่นคิด ต่งเซินเป็นคนของหลี่เจียง ทำไมหลี่เจียงถึงให้บุตรชายไม่เอาไหนอย่างหลี่เหยียนเจ๋อไปแย่งสิ่งที่ผู้อื่นหมายตาล่ะ ทำเช่นนี้มิเป็นการหักหน้ากันหรอกหรือ หรือว่าจะมีแผนการอื่นซุกซ่อนไว้อยู่กันแน่

            “กระหม่อมคาดว่าสองคนนี้คงเคยมีเรื่องบาดหมางกันมาก่อนเลยเกิดการแย่งชิงตัวหญิงงามกันเกิดขึ้น”

            เฉินซือหยางเคาะนิ้วบนโต๊ะ ครุ่นคิดถึงความไม่ชอบมาพากลของเรื่องนี้จนคิ้วขมวดมุ่น สังหรณ์ใจว่ามันจะไม่ใช่แค่การวิวาทกันธรรมดา แต่เหมือนเป็นการวางกับดักให้เขากระโจนลงไปเองเสียมากกว่า หากเขาผลีผลามวางกับดักให้คนพวกนั้นแตกคอกันจริงๆ แล้วกระทบการใหญ่ของเสด็จพ่อเข้า ถึงเขามีสิบหัวก็คงไม่พอให้เสด็จพ่อบั่นเล่น

            “ทะเลที่สงบเงียบไร้คลื่นลมมักก่อพายุโหมกระหน่ำเสมอ จับตาดูคนพวกนั้นต่อไปหากมีความเคลื่อนไหวรีบแจ้งให้ข้ารู้ทันที”

            “พ่ะย่ะค่ะ องค์รัชทายาท”​​

[1] ก้านธูป คือหน่วยนับเวลาของจีนแบบโบราณ ชั่วก้านธูปประมาณ 15 นาที หรือ 30 นาที

[2] กระดาษเซวียนจื่อ เป็นกระดาษที่ถูกผลิตขึ้นในสมัยราชวังถัง เป็นกระดาษที่มีคุณภาพสูง เนื้อกระดาษมีความนุ่ม ขาวสะอาด กระจายหมึกได้สม่ำเสมอ เก็บรักษาได้นาน และไม่เปื่อยยุ่ยหรือแห้งกรอบง่าย

[3] อักษรข่ายซู เป็นแบบอักษรจีนมาตรฐานที่ใช้กันอย่างแพร่หลายในปัจจุบัน เริ่มพัฒนามาตั้งแต่สมัยปลายราชวงศ์ฮั่น ลักษณะเส้นออกแบบให้สมดุลอยู่ภายในกรอบสี่เหลี่ยม ลายเส้นบรรจง หลุดพ้นจากอักษรภาพในยุคโบราณอย่างสมบูรณ์